Op de tweede dag van Folkdranouter trok de organisatie vooral de kaart van de (sfeervolle) gitaaraanpak van bands als Travis, Novastar, The Veils en het singer/songwriterschap van Venus In Flames, Bony King Of Nowhere en Jasper Erkens. Of hoe folk zich in allerlei bochten wringt …

Niet te onderschatten is onze Wigbert wel (Kayam), want hij is zowel solo artiest, producer als songleverancier. Hij levert sterk uitgewerkte composities af en geeft er een hoge emotionele waarde aan. Deze namiddag vervoegde Piet van den Heuvel en Raf Walschaerts (van Kommil Foo) Wigbert & Band. Kleurrijke dromerige kleinkunstpop door fijne songs als “Tennis”, “Joey (als Matahari)”, “Worsten” en niet te vergeten “Ebbenhout blues”.

Ons respect voor Frederik Sioen steken we niet onder stoelen of banken. Hij bouwde al een aardige reputatie op met onderschatte albums ‘See you naked’ en ‘Ease your mind’. Deze goedgemutste, optimistische jonge dertiger gooide het na de recente ‘A potion’ (’07) over een andere boeg. Hij ging in op de invitatie van ‘One day for another world (Oxfam)’ in Z-Afrika/Soweto en werkte ginder met enkele artiesten, wat het muzikale project ‘Calling up Soweto’ opleverde. Resultaat: een cultureel verrijkende aanpak van broeierige afro/worldpop en een Sioen als vanouds met sfeervol, ingetogen materiaal op piano/toetsen.
De songs kregen een funky groove, klonken aanstekelijk, dansbaar en hadden door de Afrikaanse backing vocalisten een ‘kerk’gospelgehalte (Kayam). Openers “Calling up Soweto” en “Mother please” zorgden meteen voor een feestelijke stemming. “Automatic” en “Robot” (met blazersectie) zetten de ‘positive vibe’ verder, refererend aan Zita Swoon en Paul Simon. Sioen porde het publiek aan tot dansen door de uiterst ritmische sound. Maar ook z’n vertrouwde geluid in nummers als “Ease your mind” en “People of the sun” kwam goed uit de verf in deze bezetting. “No conspiracy at all” groeide uit tot het hoogtepunt, dat het gehalte aangemeten kreeg van Live Aid’s ‘Feed the world’. Net als in de opbouwende songs “Wash away”, “Sailing a ship” en het afro “Umuntu …” was hier de factor gevoeligheid erg hoog. Tot slot bracht Sioen een schitterende finalereeks met een pittig gedreven “Son of a gun” en een  broeierige “Nowhere to go”. De samenwerking zinderde na en leverde een grootse respons op; de Afrikaanse artiesten zullen er een toffe herinnering aan overhouden, wat een onvergetelijke reis huiswaarts zal betekenen … Sioen had de lat hoog gelegd …

De wondere, muzikale sprookjes- droomwereld van het kunstminnende en cabareske CocoRosie, onder de zusjes Casady, was de vreemde eend in de bijt in de programmatie op zaterdag (en misschien wel van de 3daagse). Net als Flogging Molly stonden zij ook al lang op het lijstje van de organisatie. De zusjes waren in Dranouter met beatboxer Tez, een pianist en iemand op drums/xylo/vibrafoon (Kayam). Ook de harp ontbrak niet. “Today, we’ll make poetry” spraken ze uit. Hun kleurenpalet van knusse, -iets-niet-van-deze-wereld, freefolk/elektronica kreeg deze namiddag op die manier een ‘unplugged’ aanpak: een minimale, spaarzame begeleiding van subtiele sounds, allerhande geluidjes en beatboxing, gedragen door de haakse zang van de zusjes.
Eerst stelde dit weirde NY-se collectief enkele nieuwe songs voor van hun pas verschenen EP, om dan uit te halen met kippenvel versies van “Beautiful boyz”, “Werewolf” en “By your side”. Af en toe werd het tempo verhoogd en klonk het iets krachtiger, vooral door de beatbox. “Rainbow warriors” en “Japan” waren de hoogtepunten, frisse, speelse songs bij uitstek met ‘Wizard Of Oz’/ Familie Trapp’ wortels. Ongedefinieerde pracht voor de ene, geschifte psychedelica voor de andere ... CocoRosie is en blijft iets magisch en bijzonders bieden. Wordt vervolgd …

Joost Zweegers’ Novastar bracht vorig jaar de derde cd ’Almost bangor’ uit: puur oprechte, sobere singer/songwriterpop, die op de recente cd verbeten en krachtiger durft te klinken. Tijdens de live optredens en vooral op de festivals trekt Zweegers de lijn van een snedige aanpak door. Z’n vaste drummer werd vervangen door Isolde Lasoen, de bevallige drumster van Daan, die moeiteloos de songs kon drummen (Kayam). Met de broeierige rockers als “Weller weakness”, “Tunnelvision” en de titelsong “Almost bangor” kwam de klemtoon eerst op het nieuwe materiaal. Een hyperkinetische Zweegers zwierde z’n akoestische gitaar luchtig heen en weer en deed de snaren afzien. Het sfeervolle “Never back down” en het intense “The best is yet to come” waren bepalend voor de rest van het concert: aan de broeierige opbouw gaf hij een dynamische draai om het geheel uiterst opwindend te maken, zonder dat de lieflijkheid en emotionaliteit verloren ging. Z’n keuze van “Wrong”, “When the lights go down …”, “Because” (publiek entertainde Novastar!) , “Making waves” en “Caramia” boden net die evenwichtige aanpak van gevoel, finesse en rauw, sprankelend …

The Veils, onder zanger/pianist/gitarist Finn Andrews, pakten op hun beurt moeiteloos de Flamundo in. Ook zij houden van contrasten, van lieflijke, breekbare pop tot strakke weerbarstige americana; in hun broeierige rootsrock behielden ze een plaatsje voor melodrama, onder Andrews pakkende, doorleefde stem. De band was toe aan hun laatste optreden en wou wel eens wild om zich heen slaan, wat de nodige mokerslagen gaf in sommige nummers.  Ze wisselden het nieuwe werk van ‘Sun gangs’ (wat een sterke plaat) af met frisse, oudere songs. De recente “The house she lived in”, “Three sisters” en “Sit down by th fire klonken even indringend en bezwerend als “Advice for the young mothers to be” en “Jesus for the regular”. Het afsluitende mooi uitgesponnen “Larkspur” besloot overtuigend de set, die qua spanning en dreiging aardig in de buurt kwam van Woven Hand. De spontane charme van Andrews en z’n band was aardig meegenomen. Dit was een uurtje indringende, meeslepende americana/roots/poprock …

Tot slot bleef Folkdranouter maar rocken op deze tweede dag. Francis Healy en de zijnen Travis (Kayam) zijn gekend om hun bloedmooie, sfeervolle popsongs (net als Semisonic en Nada Surf) over hun tienjarige carrière. Deze Schotse band ging twee richtingen uit: ze vingen aan met een handvol strakke composities, waaronder “Chinese blues”, “Something anything”   en “J. Smith” uit de recente ‘Ode to J.Smith’ om dan langzaam het publiek in te palmen met de sfeervolle, dromerige songs “Selfish Jean”, “Closer”, “Driftwood” en “Turn”. Travis moet alvast Coldplay gevolgd hebben op hun livegigs, want net als hen stonden ze zij aan zij met een akoestische gitaar om “Flowers in the window” te zingen.
Kampvuurmoment: “Sing” en “Why does it always rain on me” (in de bis) hadden een meezinggehalte, waarbij de massa massaal mocht springen en met de handjes wuiven, wat respect en sympathie afdwong …temeer dat zij vol lof waren over de kennismaking met het  optreden van Novastar. Na vanavond hebben ze de ‘oude’ status van supportband kunnen afzweren …

Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto's

Organisatie: Folkdranouter, Dranouter