Stralend weer en een tweede dag Uitverkocht Leffingeleuren (6000 bezoekers). De gevarieerde affiche, de gezellige sfeer en de gemoedelijkheid blijken de voornaamste troeven … En het waren de bands van eigen bodem die het meeste volk lokten in de concerttent en in het Zwerver zaaltje. Te elfder ure moest Joe Gideon & The Shark hun concert cancellen, wat werd opgevangen door de Amerikanse folkie Eileen Jewell.

Het Brugse Pepper Assaut won de Verse Vis wedstrijd en beet de spits af op de tweede dag. Persoonlijk sloten we aan bij de tweede band van dienst, het sympathieke jonge Britse man-vrouw duo Blood Red Shoes van Laura-May Carter en Steve Ansell. Al anderhalf jaar toeren zij onophoudelijk. Ze overrompelden met het hun debuut ‘Box of secrets’, een rauw, zompig en fris melodieus gitaargeluid, opzwepende strakke drums en een goede samen- en afwisselende zang. Hun speels jonge, ongedwongen attitude wint het nog altijd, de oude nummers beklijfden en het nieuwe materiaal moet nog naar de keel grijpen. Afwachten dus. Intussen was het genieten van “Say something, say anything”, “It’s getting bored by the sea”, en “I wish I was someone better”. Enorm gewaardeerd door het jonge publiekje.

Creature with the atom brain opende de tweede dag in de zaal. Opvallend veel volk wou de retrorockende band aan het werk zien rond Aldo Struyf en Dave Schroyen van Millionaire, Jan Wygers (Mauro & The Grooms ) en Michiel van Cleuvenbergen. Het kwartet speelde broeierige, snedige rockers, “Spinning the black hole” voorop. Goed bevonden, maar net onvoldoende om vast te houden …

Lady Linn & Her Magnificent Seven. De charismatische, talentrijke Lien De Greef herinnerde alvast haar optreden van vorig jaar nog op Leffingeleuren toen ze in de zaal één van de afsluitende acts was en een definitieve stap richting doorbraak zette! Sensueel, zwoele funkende jazzysoulpop, waarbij ze met haar band graaft in het muzikaal archief van de ‘50’s jumpin’jive, ballroom jazz en bebop. Op een jaar tijd was ze overal te zien en met haar band houdt ze het op één woord “enthousiasme”, met songs als “Harlem on parade”, “Here we go”, “Cool down” en “I don’t wanna dance”, die aardig uitgesponnen staartjes kregen.

Ons eigen Customs is verantwoordelijk voor aanstekelijke, herkenbare refreinen die naar de ‘80’s waverock teruggrijpen. Customs waren al ‘artist in residence’ in Leuven en scoren een aardige hit met “Rex”. Het gaat dus erg goed met dit beloftevolle bandje, dat op een volle zaal kon rekenen en hun nakende debuut voorstelden. De groep laveert ergens tussen Interpol, White Lies en het godvergeten House Of Love; terecht maakten ze de link met het coveren van hun “Shine on”! Verder hadden we van deze waverockers “Ghosts” en “Justine”, die naast de single “Rex” voldoende hitpotentieel hebben.

Alela Diane daarentegen kon misschien beter ook in de zaal gestaan hebben, want heel wat volk had een rustpauze ingebouwd, maar niet om haar innemende, aanstekelijke indiefolk aan te horen. Kampvuurmuziek tussen droom en nostalgie en een ‘hey ho’ samenhorigheidsgevoel, gedragen door haar heldere, emotievolle stem. Elke keer dat we Alela Diane aan het werk zien, breidt ze haar groep uit: eerst trad ze solo op, dan als duo en sinds de aanvang van haar nieuwe clubtour (in het voorjaar) zijn ze met vijf. Ze werd sober en elegant begeleid door een heuse band (waaronder haar papa!) en een backing vocaliste. Sfeervolle folky popsongs hoorden we van haar twee platen ‘The pirate’s gospel’ en ‘To be still, waaronder “The alder trees”, “Every path”, “My brambles” en “To be still”. Uiterst gecharmeerd waren we op het eind, met de intieme, ingetogen pracht van “The ocean” en “The rifle”. Ze bracht de matige opkomst nog dichter bij elkaar …Mooi toch?

J. Tillman maakt deel uit van de Fleet Foxes stal, en heeft intussen een eigen project klaar, waar hij zich ontpopt als een niet te onderschatten singer/songwriter, die net als de andere FF leden over een sterke stem beschikt en gevoelige klanken kan tokkelen op akoestische gitaar. Hij had een heuse band mee en bracht een pak intens broeierige, dromerige en sfeervolle folkamericana songs, waarbij de leden af en toe eens loos gingen op hun instrumenten, vooral op de gitaren en op steelpedal en het gitaarspel. Wat een  fijne ontdekking…

Heel veel leuks komt uit Mali met o.a. Ali Farke Touré, Toumani Diabaté en het zeskoppige gezelschap onder het blinde echtpaar Amadou & Mariam. Ze leverden meteen een hartverwarmende als swingende, groovy dansbare set af door de opzwepende dubbele percussie, een fijn aanstekelijk en intrigerend gitaarspel (refererend aan de nomaden van Tinariwen) en de samenzang van het koppel. Ook de bevallige backing vocalistes/danseressen boden kleur en intensiteit.
Het kleurrijke gezelschap kreeg iedereen tot handclapping, heupwiegen en danspasjes maken. De songs kregen een soms forse, krachtige injectie en hadden een repetitieve opbouw om de trance te vergroten en in te werken op de dansspieren. Een schitterend slot speelden ze met “Dimanche à Bamako”, “La réalité” en “Sebeke”, die me onrechtstreeks deden terugdenken aan de sound van de eervolle Israëlische winnaar van het Eurovisiesongfestival in ’78 Izhar Cohen’s “A-ba-ni-bi”. Afroworld pop die de tent in Leffinge op z’n kop zette! Hou er maar eens hun twee laatste platen op na, ‘Dimanche à Bamako’ en ‘Welcome to Mali’.

Klonk The Bony King Of Nowhere in het voorjaar wat onzeker en onwennig om hun debuut voor te stellen, dan heeft de band, onder zanger/componist Bram Vanparys, aan standvastigheid, podiumervaring en intensiteit gewonnen. Ze behielden de aandacht en wisten het publiek sterk te boeien met hun innemende, broeierige en melancholisch romantische pop. Daarvoor was de sobere begeleiding en Vanparys dromerig, indringende en licht overwaaiende vocals verantwoordelijk. Ook het publiek betrokken ze in die sfeervolle aanpak en pushten hen tot handclapping, wat een duidelijke meerwaarde was. Het eerste deel van de set werd akoestisch toongezet, met songs als “The sunset”, “There I am” en “Alas my love”; in het tweede deel kwam de bredere instrumentatie van toetsen (soms refererend aan Radiohead’s klanktapijt), contrabas en zalvende percussie aan bod, “Taxidream”, “Losing gravity”, “Eleonaore” en “Vistor”. Een Bony ‘Prince’ of Nowhere die z’n naam waardig van ‘King’ mag dragen. Groeisongs van een groeiband …

De ‘grunge peetvaders’ van Dinosaur Jr, in de originele bezetting van Mascis, Barlow en Murph moesten eerst nog wat op dreef komen … een rommelige start in een donker sfeervol decor, het zoeken naar de juiste geluidsbalans en het afstemmen van Mascis’ vocals, waardoor de eerste songs “Thumb”, “In a jar” en “Imagination blind” wat in de mist gingen. Nu, op elk concert van Dinosaur Jr is het wat zoeken naar deze elementen, net zoals Mascis na elk nummer steeds z’n gitaar moet kunnen afstellen. Dat is net grunge …
Ze kwamen op kruissnelheid vanaf het vijfde nummer, het herkenbare “The wagon”, waardoor het uitermate genieten was van hun gevoelige grungerock/noise, “Plans”, “Feel the pain”, “Over it” en oudjes “Freak scene” en “Just like heaven”. Barlows onverstaanbare bindteksten namen we er maar al te graag bij in deze begeesterende, rauwe, emotievolle, melodieuze set. Toch was niet iedereen te vinden voor de formule van deze veteranen …

Anders was het bij Daan, die de concerttent deed vollopen. Hij maakte er een ‘best of’ van, waarbij regelmatig een tipje van de recente vijde cd ‘Manhay’ werd opgelicht. De broeierige rock paste ideaal naast de gekende synth/electropop. Het mooi uitgedoste kwintet - met de bevallige Isolde Lasoen op drums en Daan himself (donkere bril en steevast een sigaret) -, speelde een intens bedreven setje door songs als “Exes”, “Addicted …”, “The player”, “Victory”, “Swedish designer drugs” en “Crawling from the wreck”. Op de koop toe eindigden ze met een uitermate krachtige en mooi uitgesponnen versie van GL Buffalo’s “Fuzzy” en de ‘instant’ klassieker “Housewife”. Een ‘en verve’ afsluiter van de tweede avond op het hoofdpodium.

Intussen viel er nog wat leuks te beleven met We rock like girls don’t in het Café van de Zwerver, twee dames die PJ Harvey, The Kills en Blood Red Shoes samenbalden en de dance van The Glimmers vs Disko Drunkards in de zaal. Of je moest de electrobeats ondergaan van de DJ set van Riton…Voer voor elk wat wils dus!

Uitgebreide reviews volgen