Rootsrock! was de noemer op deze afsluitende succesvolle dag Leffingeleuren …Met 5000 bezoekers, 500 meer dan vorig jaar op deze derde dag, werd een recordopkomst van 17000 man genoteerd …

De vijf van Absynthe Minded (concerttent) kwamen hun vierde plaat presenteren tijdens hun reeds derde passage op Leffingeleuren. Het was – na Pukkelpop – de tweede keer dat we ze deze zwoele zomer op een podium zagen en dit nu als eerste groep op de laatste dag van de drieëndertigste editie van dit supersympathiek festival. Net als in Kiewit openden ze met “Plane song” en ook de rest van de set bleek overeen te stemmen met wat we enkele weken terug te horen kregen. Niet dat we daarom treurden, integendeel zelfs. De sfeer zat van begin tot eind goed, tijdens “Heaven knows” namen Bert Ostyn en twee van zijn kompanen bijvoorbeeld relaxed plaats op een barkruk, “I am a fan” klonk alsof enkele uitgelaten zigeurners een feestje kwamen bouwen en “People of the pavement” begon broeierig als Nick Cave om uiteindelijk te besluiten in een meer jazzy mood. We zagen mensen in de tentmasten klimmen om vol overgave de hit “My heroics (part one)” mee te zingen en op het einde toonden de bloedmooie Claus-hommage “Envoi”, “Dead on my feet” en “Stuck in reverse” dat het een deugd is dat België in 2005 het verbod op de verkoop van absint weer ingetrokken heeft want na een dergelijk concert wanen we ons meer dan ooit Absynthe Minded.

Elvis Perkins (concerttent) kende in Leffinge veel minder aanhangers dan zijn Belgische voorgangers maar ons inziens heeft hij er toch enkele kunnen bijwinnen. Hij begon solo aan het optreden en meteen bleek dat Bob Dylan een onbetwistbare invloed gehad heeft op de zoon van Anthony “Psycho” Perkins. Tijdens dat openingsnummer, “While you were sleeping”, vielen eerst de contrabas, later de drums en uiteindelijk de trombone in. Zijn goedgemutste bandleden hielpen al vlug om de nummers (en de pauzes ertussen) op te vrolijken waardoor de groep (want sedert zijn laatste CD presenteren ze zich als Elvis Perkins in Dearland) minuut per minuut meer mensen wist te overtuigen. Ook het feit dat men muzikaal niet steeds uit hetzelfde vaatje tapte, kon ons plezieren. Reeds in het derde nummer, “Chains, chains, chains”, kwam de percussionist van achter zijn drumstel vandaan om een grote trommel te beroeren, een instrument dat in “The night without love” trouwens een zeer prominente rol toebedeeld kreeg. De fans kregen met “Stay Zombie stay” een nieuw nummer  (van de in de loop van volgende week te verschijnen “Doomsday”-EP) te horen. Nadien kwamen er reggae-invloeden bovendrijven in het heerlijke “Shampoo”. Voorts hoorden we tijdens het optreden nu en dan een streepje gospel, folk en country. Meestal klonken deze New Yorkers echter alsof ze recht vanuit New Orleans op de luchthaven van Oostende geland waren.
Afsluiter “Doomsday” begon nogal zwaarmoedig middels saxofoon en trombone, niet veel later vielen de gitaar en de trommel stevig in waarna het initieel treurige lied uiteindelijk evolueerde naar  hoempapamuziek die in de tent zelfs verschillende mensen tot wilde groepsdansen bracht. Als deze kerels nog een tijdje hadden kunnen doorgaan, dan zou dit concert nog tot polonaise-toestanden geleid hebben. Elvis Perkins is dus het levende bewijs dat men ondanks grote tegenslagen (zo verloor hij zijn moeder op 9/11) troost en vaak zelfs vreugde kan vinden in de muziek.

Admiral Freebee (concerttent) was de voorbije maanden nauwelijks op een podium terug te vinden dus velen keken uit naar wat hij in Leffinge ten berde zou brengen. Terwijl we persoonlijk verwacht hadden dat hij ‘solo & electric’ wat nieuw werk zou presenteren, had Tom Van Laere zelf eerder zin in een overzicht van het vele moois dat hij op zijn eerste drie platen geboekstaafd heeft. Een akoestisch “Ever Present” opende de set, gevolgd door “Faithful to the night” en “Lucky one”. Vanaf het vierde nummer laat ‘The Admiral’ de duivel in zichzelf los. Hij kakt (figuurlijk uiteraard) op het Idool-gebeuren en hangt de Jimmy Page op akoestische gitaar uit. Het tweetal “I’d much rather go out with the boys” en “Living for the weekend” beklemtoont dat het feestelijke weekend voor hem nog lang niet gedaan is. Vanaf “Oh darkness” wordt de klemtoon stevig op ‘electric’ gelegd, ook “Bad year for rock’n’roll” illustreert dat Admiral Freebee almaar beter met zijn elektrische gitaar uit de voeten kan. Een stevig nieuw nummer doet ons vermoeden dat hij op zijn volgende plaat (die hij volgend jaar belooft uit te brengen) het experiment niet zal schuwen. “Get out of town” brengt Admiral Freebee aan de piano om vervolgens het nummer af te sluiten op gitaar (met ‘pedal-loops’ maar zonder het karakteristieke geschreeuw op het einde, geschreeuw dat volgens ons terecht gepaard moet gaan met stevige percussie). “Recipe for disaster” en “Rags’n’run” zorgen voor een mooi orgelpunt van een aangenaam weerzien dat ons al hevig  doet verlangen naar volgend jaar.

Het enige concert dat op zondag in De Zwerver gegeven werd, was het café-concert van Dawn Landes. Grote honger en een massale opkomst zorgden ervoor dat we slechts tegen het einde van de set een blik konden werpen op deze ravissante verschijning. Wat we daar zagen en hoorden, beviel ons echter enorm. Nooit droomden we meer dat een lied over onszelf ging dan toen Dawn “My bodyguard” stond te zingen.

Terug in de tent keken we – na ’s mans gewaardeerde passage in een hopeloos uitverkocht Koninklijk Circus – uit naar Ray Lamontagne, een Amerikaanse folksinger-songwriter begiftigd met een zeer hese, breekbare edoch prachtige stem. Wat meteen opviel, was dat Lamontagne zelf liever niet opvalt. Net als enkele maanden terug in Brussel verkoos hij om letterlijk zij aan zij met zijn muzikanten (en dus allesbehalve centraal) te staan, voorts was dit het enige optreden waarbij de persfotografen niet welkom waren in de frontstage. Het is best mogelijk dat hij zijn stevige baard laat staan om ook op die manier zo weinig mogelijk tot ‘een gezicht’ gereduceerd te worden. Alle aandacht moet uitgaan naar de muziek en van daaruit hebben we dan ook alle begrip voor zijn volgens anderen ‘arrogante artiestengedrag’ dat ons inziens meer een gevolg is van bescheidenheid. Zijn eerste twee platen, ‘Trouble’ en ‘Till the sun turns black’, waren in België geen commerciële hoogvliegers, maar vanaf ‘Gossip in the Grain’ en meerbepaald vanaf doorbraaksingle “You are the best thing”, doet Lamontagne bij almaar meer mensen een belletje rinkelen. De set werd geopend met ”Be here now” en “Empty”, de eerste twee nummers van “Till the sun turns black”. Daarna kregen we twee songs van ‘Trouble’ (“Shelter” en “Hold me in your arms”) en vervolgens nog “You can bring me flowers” en “Trouble” vooraleer hij met “Sarah” een eerste keer naar zijn laatste plaat greep, een album waaruit hij tijdens het ganse concert trouwens slechts vier songs presenteerde. Muzikaal werd er minder gevarieerd dan bijvoorbeeld de meer uitbundige bende van Elvis Perkins in Dearland deed. Enkel met de scheurende mondharmonica in “Henry nearly killed me (It’s a shame)” en het iets strakkere drumwerk in de ode aan “Meg White” kleurde men even buiten de misschien te slaafs gevolgde lijntjes. Dit alles in combinatie met het feit dat Lamontagne gewoontegetrouw allesbehalve communicatief was en naliet om zijn bekendste nummer (“You are the best thing”) te spelen, bracht ons tot de slotsom dat hij uiteindelijk misschien niet de meest geschikte artiest is om op het hoofdpodium van een festival te poneren. Niemand zal betwisten dat deze muziek het best tot zijn recht komt in een eerder intieme setting waar enkel de echt geïnteresseerden op afkomen. Anderzijds zouden velen het de organisatoren misschien kwalijk genomen hebben indien deze boeiende bard geprogrammeerd stond in een kleine en daarom dus ongetwijfeld volle zaal. Ons hoor je dus niet klagen, al hadden we gehoopt dat zowel de eigenzinnige Ray Lamontagne als een deel van publiek geprobeerd zouden hebben om wederzijds iets meer tegemoetkomend te zijn. Nu dit niet gebeurde, vrezen we dat te veel festivalgangers huiswaarts keerden zonder te beseffen welk een uitzonderlijk talent ze gepresenteerd kregen.

Wie weinig onder de indruk was van Lamontagne, zal ongetwijfeld wel genoten hebben van Seasick Steve (concerttent) die als afsluiter een grote stijlbreuk betekende met zijn voorganger. Samen met zijn uit de Muppetshow weggelopen drummer gaf hij er vanaf het eerste nummer, “Thunderbird”, een stevige lap op. Uit niets kon je afleiden dat deze mannen al lang op tram 6 zitten (Seasisck Steve zelf is ondertussen al 68 jaar!). De rauwe bluesrock die ze uit hun van alle franje (en soms zelfs van meerdere snaren) ontdane instrumentarium wrongen, maakte duidelijk dat deze krasse knarren een stevig orgelpunt aan de geslaagde driedaagse wilden breien. Qua entertainment was dit optreden niet te overtreffen. We trokken niet enkel onze ogen wijd open toen de heren het publiek dansend tegemoet traden, ook hetgeen Seasick Steve te voorschijn toverde uit zijn éénsnarige “Diddley Bow” ging vaak het bevattingsvermogen te boven. Het naar eigen zeggen “mysterieuze” nieuwe nummer dat middels dit instrument gebracht werd, zou in oktober moeten prijken op de opvolger van het geslaagde “I started out with nothin’ and still got most of it left” uit 2008.
Afsluiter “Doghouse blues” werd heerlijk lang gerekt en zelfs doorspekt met ‘handjes in de lucht’-momenten waar Regi van Milk Inc. jaloers op zou zijn. Het dolenthousiaste publiek kon er maar geen genoeg van krijgen hetgeen illustreert dat Seasick Steve een gouden zet van de programmator was. Een meer dan waardig ouder geworden afsluiter van een meer dan waardig volwassen geworden festival. 17.000 people can’t be wrong dus op naar de 18.000 volgend jaar?

Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, leffinge