Hij Die Vaak Een Kopstoot Van Een Gans Krijgt mocht persoonlijk de heilige grond van Werchter in vuur en vlam zetten. En wat voor een feest hebben wei gehad!

Om te beginnen met opener Jamie Lidell. Na zijn feestvolle en energieke passage op Gentjazz vorig jaar was het maar de vraag of dit onze nieuwe Jamiroquai zou lukken op een festival weide. Onze immer energieke Brit heeft er een serieuze lap op gegeven en is er met verve in geslaagd de ondankbare taak om voor zo’n – nou ja – grootheid het binnenkomend publiek meteen in vuur en vlam te zetten. Deze tyfoon sleurde ons mee door zijn hits (o.a. “Compass”, “Multiply” en “Another day”) en heeft dit nog diezelfde avond als headliner overgedaan op Cactus.

Over Mint Condition kunnen we kort zijn: Oeverloos, inspiratieloos ,amateuristisch en overbodig theatraal gejam, wat zou moeten doorgaan voor free hiphop funk. Ideaal dus om te gaan bikken, drinken en ...

Larry Graham, basgitarist van dé Sly & Family Stone deed met zijn band en Shelby Jones wat iedere funksoul hoort te doen: Oldschool funk spelen, tonen wat feesten en jammen is en de weide in brand te steken. Dat het op dat moment oude wijven begon te regenen kon mij en duizenden anderen niet deren. Genieten was de boodschap.

Eindigen met een Sly @ Family Stone en onmiddellijk zich vervoegen bij onze Prince. Zijne Ongeschikheid Voor Basket begon er zowat direct en dus en half uur te vroeg mee, zodat de helft van het publiek het niet eens door had. “Lets go crazy”, “1999” en “Little Red Corvette” zette meteen de toon: een Prince die perfect gitaar kan spelen, zich weet te omringen met de beste muzikanten en eigenlijk maar te kiezen heeft uit een enorm arsenaal aan nummers ( heeft Zijne Gratis In Plopsaland Binnenmogende ooit al een slecht nummer geschreven? Weet dat zijn ‘slechtste’ nummers nog boven de middelmaat uitsteken). Jammer dat het volume niet zo hoog stond.
Bovengenoemde Shelby kreeg van Prince een kans met “Angel”, maar van het publiek blijkbaar niet: Ze waren gekomen voor Hij Die Er Nog Steeds Vijfentwintig Uitziet.
Toen Prince het einde van de regen aankondigde begon het net oude wijven te gieten en zette hij dan maar een beklijvende versie van “Purple Rain” in. Beeldt u een achtergrond in met ietwat zon (in de verte) en boven uw hoofd dreigend zwarte en gietende wolken met talrijke bliksemschichten die de weide mede, euh…paars kleurden: onvergetelijk. Ook hier paste onze Jehovagetuige (helaas) enige zelfcensuur toe.
Zijne In Pyama Gehuldheid speelde nog klassiekers als “Kiss” (weer Bijbels gekuist) en “Mountain”, vervolgens een Jacksoncover ,om dan onze Funkmeister Graham weer op de voorgrond te roepen en zichzelf en de weide te laten stomen op regelrechte Sly-klassiekers “Shake Your Body”, “Everyday People” en “I wanna take you higher”.
Dat Zijn Op Een Kinderstoel Aan Tafel Aanschuivende zou durven gedacht hebben zomaar te kunnen afdruipen om ergens in Brussel aan een afterparty te kunnen beginnen, was buiten het publiek gerekend, dat drie bisrondes afdwong. Voor de een wat lauwer dan de eerste ronde, voor de andere juist interessanter en zoniet nog stomender vanwege meer jam en improvisatie, en minder commerce. We hoorden ook enkele flarden uit zijn nieuwe (niet meer baanbrekend), om te eindigen met een heuse jam, gestoeld op “Love Rollercoaster” (Ohio Players ). Nog even “Peach” en zijn ode aan God met ‘God’ en weg was Onze Letterlijk Kleine Maar Toch O Zo Grote Man. Na dik twee uur.

Organisatie: Werchter Boutique – Live Nation