Na een schitterende 1^ste editie vorig jaar keken we reikhalzend uit wat Sinner’s Day editie II in petto zou hebben: … van 1 naar 2 zalen, … én van 8 naar 17 groepen …
Zou de sfeer hierdoor hetzelfde blijven ? En ja hoor, we waren nog maar net de zaal binnen en het zwarte, donkere gevoel zat ‘em direct juist: dé ‘Rewind’ naar de jaren 80 .
Nu was het afwachten of de hoofdrolspelers ook hun duit in het zakje zouden doen om deze Ethias Arena ‘Back to the eighties’ te transformeren. Meer dan 10000 liefhebbers waren mee getuige …

Opener waren Red Lorry Yellow Lorry. Strak en netjes speelden ze de set in bijna één vloeiende beweging aan het vroege publiek. Een leuke opener, maar geen uitschieter en blijvertje …
 
Vlug naar de Main Stage om de Belgische opener Poésie Noire aan het werk te zien. Jawadda, direct werden we omvergeblazen door pompende donkere beats, zowel met nieuwe songs (o.a. “The Air” – “We’ll Die Dancing”) als met de oudere tracks (o.m. “Song Of Innocence” – “Deja Vu”). Ook Jo Casters had er veel zin in. Een erg energieke set van de man & z’n bende, maar springen op (een gezegende) leeftijd en wat vetbandjes rijker is niet steeds wat het moet zijn …

Terug in de Club waren de jongens van Department S al volop op dreef. Ze speelden straffe songs op strakke, zuivere wijze. De oorspronkelijke zanger Vaughan Toulouse kon schitterend worden vervangen; hij stond er met een grote uitstraling en dito persoonlijkheid in grijszwart pak het beste van zichzelf te geven; maar het was pas op het ongelofelijke “Is Vic There” dat de Club echt los kwam. Het eerste hoogtepunt van de dag …

Op de mainstage was de Britse punkband The UK Subs dan bezig. Met de openers ”I Live In A Car” & “NY State Police” zat het er knal op; het pogoën op de eerste rijen was een feit. De frontman, op deze leeftijd een look-a-like van Ozzy Osborne, dramde de korte hevige punknummers, zoals “Emotional Blackmail” – “Left 4 Dead” – “Riot”, met veel enthousiasme door ons strot.

Na een ‘drank- & eetpauze’ waren we present voor Marky Ramone en zijn Blitzkrieg. Hier overheerste de ‘net-niet factor’, hitnummers waren gekend maar misten de echte ‘Ramones-touch en kracht.
… Dus snel naar de Club voor het Zwitserse The Young Gods. Ja, dit was Sinner’s Day op zijn best, donkere elektronische ritmes en lekker dansbaar. Vooral de songs “El Magnifico” – “Kissing The Sun” – “Everythere” waren echte knallers. Later zou blijken dat zij tot de highlights van deze editie mogen gerekend worden.

Na de ‘jonge goden’, de ‘jonge helden’: Arbeid Adelt!. Marcel Vanthilt ( rood pak, zwart hemd en hoed) en Luc Van Acker (met gele gitaar) openden vol vertrouwen met “Ik Sta Scherp” – “Jonge Helden”. Voor het eerst stond de zaal zo goed als vol, maar de echte schwung kwam er niet in. Ook niet toen Marcel onder “Stroom” kwam met een lange zwarte mantel, die omwikkeld was met kerstboomlichtjes. Het was pas bij de oerklassieker “De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen” dat iedereen uit de bol ging. Dit toch wel knappe optreden, na 20 jaar inactiviteit, werd afgesloten met Jah Wobble op bas tijdens “Death Disco”. Mooi …

Na de ‘jonge helden’ op naar de (synth) pop van Heaven 17. Qua setopstelling en présence een logische knipoog naar de Human League, maar tav van hen vorig jaar, waren zij nét iets minder beklijvend. Een poptrein aan leuke songs hoorden we als “Let Me Go” en het lang uitgesponnen “Temptation”. Tot slot was er dié ultieme new wave song van het eerste uur, “Being Boiled”, ook het eerste gemaakte nummer van de Human League … 

De overgang van Heaven 17 naar de vroegere zanger van Soft Cell, Marc Almond was ideaal. “Torch”, “Tears Run Rings” & “Bedsitter” zetten de toon in het begin van de set; knap werk tussen cabaret & popelektronica. Ook de nieuwe “Bread” & Circus” – “Joey Demento” waren overtuigend. Pas bij de classic “Tainted Love” ontplofte de zaal andermaal. Conclusie: een zeer variërende en geslaagde show van ‘bleeksheet’ Marc Almond.

Een aanfluiting die avond bleek de Nina Hagen Band. De ‘oldfashioned puppy’ kon nu werkelijk niks aan. Zowel letterlijk als figuurlijk niet te pruimen, kortom, “Unbeschreiblich ‘Kut’ Weiblich’ …

The Psychedelic Furs was helend op dat moment. Vorig jaar cancelden ze nog, maar vandaag waren ze de headliner in de Club. En met bravure hebben ze een schitterende, fors bezwerende set gespeeld; de specifiek rauw rollende stem van zanger Richard Butler en de indringende sax-lijnen maakten er een prachtig geheel van met nummers als “Pretty In Pink” – “Sister Europe” – “Heartbeat” – “The Ghost In You” – “Heaven” … Het hoogtepunt van Sinner’s Day 2010 … Een stomende gig … En ze kwamen nog terug met een niet op de playlist vermelde indrukwekkende song “India”; wat een energie! Een prachtige apotheose!

Echo & The Bunnymen was de afsluitende band op de Mainstage . Ian McCulloch was onbeweeglijk aan z’n micro gekluisterd en zong bij momenten onverstaanbaar, maar creëerde op die manier met de band wel een donkere melancholische sfeer. Ze zetten een eigen unieke, grootse sound neer van prachtige intense songs. In het repertoire werd duidelijk dat ze een resem hits hebben geschreven als “The Back Of Love” – “The Cutter” – “Killing Moon” – “Lips Like Sugar”.

En op de trippende chillout, lounge en de ambiente beats ’n’ pieces van The Orb, met een beeldverhaal van golvende spacey trips en zwevende dolfijnen onder een nachthemel voor ogen, trokken we huiswaarts, nagenietend van deze aanstekelijke editie …

We concluderen dat Sinner’s Day 2010 opnieuw een geslaagd concept was. Een uitstekende broeierige postpunk en wave sfeertje in een goed in elkaar gebokste formule. Een dikke proficiat dus aan de organisatie die de sfeer van de eerste editie evenaarden en dit jaar de praktische mankementen hadden weggewerkt …
Vooruit kijken kunnen we want met Wayne Hussey’s The Mission wordt SD 2011 getekend.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Sinner’s Day Festival (More-Entertainment)