Best Kept Secret Festival 2013 – vrijdag 21 juni 2013
Best Kept Secret Festival 2013
Beekse Bergen
Hilvarenbeek

Best Kept Secret Festival profileerde zich tijdens de aanloop van deze eerste editie als een festival voor mensen die muzikaal graag eens uitgedaagd worden. Kleinschaliger dan Lowlands,  gewaagder dan Pinkpop. De marketingcampagne fixeerde zich op de sociale media, en al snel ontstond er een hele buzz rond BKS. Als de eerst lading namen Arctic Monkeys, Sigur Ros, Portishead en Alt-J bevat mag dat ook niet verwonderen. Naast een handvol grote bands, bleek al snel dat het festival zich vooral focuste op beginnende, beloftevolle groepen. Zowel hiphop-, elektronica - als rockacts werden gestrikt. Ondanks dat de organisatie pech kende door afzeggingen van Modest Mouse, Belle & Sebastian, King Krule, Iceage en Child Of Love werd er toch een knappe affiche afgeleverd. Het festival verkocht dan ook helemaal uit, waardoor elke dag een 15000-tal bezoekers afzakten naar de Beekse Bergen.

Na een flinke treinreis belandden we in het station van Tilburg waar we een pendelbus pakten naar het festivalterrein. Best Kept Secret ligt midden in de Beekse Bergen, een vakantiedomein en safaripark. Snel werd duidelijk dat de wondermooie locatie één van de belangrijkste troeven van het festival is. De mainstage bevindt zich vlak bij een groot meer, terwijl de andere kant van het terrein afgebakend wordt door bomen. Zelfs met het druiligere weer kreeg je daardoor een vakantiegevoel, waardoor je je afvroeg wat het zou gegeven hebben bij hogere temperaturen.
Het eten was er iets duurder dan elders, maar ook tien keer zo lekker dan wat je krijgt voorgeschoteld op andere festivals. Frieten gebakt in biologisch vet, hamburgers met echt rundsvlees, heerlijke pastasalades, kaasfondue en nog veel meer. Het aanbod was zo groot dat je onmogelijk alles kon proberen op de drie dagen. Dat de organisatie goeie smaak heeft bewezen ze ook door Jupiler en Leffe te serveren aan het festivalpubliek.

dag 1 – vrijdag 21 juni 2013
Maar goed, het belangrijkst zijn uiteraard de bands. Hoe brachten zij het er vanaf? Als opener op vrijdag kozen we om Drenge te gaan bekijken op het tweede podium, in de grote tent. Het Britse duo (en broers) bracht hevige en energieke garagerock die ons deed denken aan een rauwere en minder melodieuze versie van The White Stripes. De twee jongen honden smeten zich helemaal op het podium en openden het festival in stijl. Niets spectaculairs of vernieuwends, maar wel een leuke binnenkomer. De afsluiter was echter een mislukte poging om een catchy popsong voor een breder publiek te schrijven, waardoor het optreden met het slechtste nummer van de set werd afgesloten.

Money stelde vervolgens lichtjes teleur. We waren benieuwd naar deze groep, want een unieke sound bezitten ze zeker en vast. De wazige dreampop met een vleugje shoegaze betoverde echter alleen tijdens Bluebell Fields, het overige materiaal viel iets te licht uit en wiegde ons in slaap. De frontman was ongetwijfeld de blikbanger van band. Hij liep voor het optreden nog een rondje in de tent terwijl hij enkele vreemde, poëtische verzen declameerde, verborg zijn homoseksualiteit niet en nodigde een meisje uit het publiek uit om even de vocals voor haar rekening te nemen. (Helaas was die laatste niet zo excentriek als de zanger). De entertainmentfactor lag hoog en de sound zat goed. Nu nog werken aan betere songs en dan komt het volgens ons wel in orde met deze jonge band.

The Maccabees lijken sinds de release van ‘Given To The Wild’ wat meer bekendheid verworven te hebben bij het brede publiek en mochten als beloning dan ook op de Mainstage hun ding doen. Helaas klonken ze live niet zo vol als op plaat en moesten we ook vaststellen dat frontman Orlando Weeks niet bepaald een goede zanger is.  De band koos resoluut voor hun meest toegankelijke materiaal en won daardoor het publiek wel voor zich. Alleen vinden wij dat er tientallen betere en uitdagendere indiepopbandjes rondlopen dan The Maccabees. Met hun songs die op enkele uitzonderingen na (“Feel To Follow”!) te licht uitvielen, en een zwakke livesound wisten ze ons niet te overtuigen.

Van Bloc Party hadden we geen hoge verwachtingen. De band maakte onlangs bekend dat ze na de zomerfestivals voor een onbepaalde periode (weeral) uit elkaar gaan en bovendien was hun laatste worp ‘Four’ bepaald geen hoogvlieger. Toen we de band zonder vaste drummer Matt Tong zagen opkomen, vreesden we het ergste. Gelukkig was stand-in Sarah Jones (New Young Pony Club, Hot Chip) niet enkel knap om naar te kijken maar sprong ze ook enorm vaardig om met de drums. Bovendien speelde de band een soort van best-off setlist met slechts twee nummers van ‘Four’ (“Octopus” en “Truth”). Songs zoals “Positive Tension” en “Hunting For Witches” stoken het vuur aan de lont en lieten het publiek ontploffen. Hoogtepunt was het duo “Song For Clay/Banquet”. Die eerste is een rocktrack die halverwege op geniale wijze explodeert, de tweede een perfect popnummer met een gitaarriff die je dagenlang in je hoofd blijft meeneuriën. “This Modern Love” blijft één van hun prachtigste nummers en zorgde voor torenhoog kippenvel, en tijdens de halve dancetrack “Flux” mochten de voetjes nog eens van de grond. Afsluiter “Helicopter” was ten slotte de gedroomde afsluiter, die nog eens bewees wat voor geniale nummers Bloc Party op zijn repertoire heeft staan. Zeker met de wetenschap in ons achterhoofd dat deze band na de zomer misschien nooit meer op een podium zal staan, waren wij meer dan blij om hier bij te zijn. Jammer, want Bloc Party blijft één van de betere Britse indierockbands die als paddenstoelen uit de grond schoten in de jaren ’00. Maar goed, een album als ‘Four’ bewees misschien wel dat het beter is om te stoppen, vooraleer de band een parodie wordt op zichzelf.

Van de Arctic Monkeys pikten we vervolgens slechts een halfuurtje mee omdat we per se Fuck Buttons wilden bekijken. De band klonk veel strakker dan enkele jaren geleden en bewees dat ze nog steeds groeimarge hebben. Alex Turner staat nu met meer charisma dan ooit op het podium en straalde een lichte arrogantie uit, die perfect past bij de muziek die ze brengen. De jeugdige, onbezonnen Britpopsound is tegenwoordig  ingeruild voor een iets volwassener en smeriger geluid, waardoor de groep live gevarieerd uit de hoek kan komen. Er werden netjes nummers gekozen uit alle vier de albums en een blik op de setlist zorgde ervoor dat we het enorm jammer vonden dit optreden niet helemaal bij te kunnen wonen.

Spijt hadden we echter niet, want Fuck Buttons bezorgde ons een schitterende show. Andrew Hung en Benjamin John Power stapelden laag per laag synthesizermelodieën over elkaar heen. De spacy elektronica klonk psychedelisch en trippy en liet ons een uurtje wegzweven. Het duo nam geruim de tijd om hun nummers op te bouwen, maar toch kenden de songs genoeg wendingen om ons te blijven boeien. Soms klonk het als postrock, maar dan met elektronica in plaats van de gebruikelijke instrumenten. Ook moesten we denken aan shoegaze door de grootse geluidsmuren die werden opgetrokken. De euforische sound zorgde voor een adrenalinekick en wij hebben dan ook zelden met zo’n brede glimlach een optreden bijgewoond.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/best-kept-secret-festival-2013/

Organisatie: Best Kept Secret Festival (Friendly Fire)