Crammerock 2013 - Alweer een schot in de roos
2013-09-06 & 07

Ik weet niet hoe het komt, maar ik blijf CR een van de beter festivalletjes vinden. Ondanks het feit dat het daar vol loopt met Antwerpenaren en Hollanders. Ondanks het feit dat er twee podia recht over elkaar staan in één tent  en  de ene de andere stoort met soundchecks. Neen, dus . Die vogels van de organisatie zijn er weer in geslaagd heel breed te programmeren en kanjers binnen te rijven. Voor elk wat wils. Op de koop lopen er niet alleen op het terrein veel West-Vlamingen rond, maar ook op het podium: Prozark, SX, Arno, Steak, …… .  Alsof dat nog niet genoeg is , mocht Vanneste zijn alter ego Freddy Devadder de optredens aan elkaar praten. ‘Da mjiendje nie’.

dag 1 – vrijdag 6 september 2013
Op naar de festivaltent, waar het kruim van de Belgische music scene (Willow, Psycho 44, Steak Number Eight, Zornik en The Van Jets, ) reeds aan de beurt is geweest… We horen van de knallende, strakke riffs van Lou Barlow en gouwe ouwe Joseph Mascis – Ruben Block over 20 jaar – aan de zang, Dinosaur Jr. levert een knappe set af. Na tien studioalbums blijven ze boeien, er kan zelfs een cover van The Cure vanaf. Ik voel me plots ‘juist gelijk in den hemel’. Wie kan beter?

De twee jonge snaken van Black Box Revelation, toch ook al drie langspelers gebaard, bevestigen hun stevige live-reputatie en het publiek juicht massaal wanneer op de tonen van “I think I like you” het eindsignaal van Schotland-België weerklinkt. Kippenvelmoment!

En dan nog een serieuze mokerslag van Dinosaur Junior. Reeds  twintig jaar zijn onze indie rockers bezig. Reeds twintig jaar brengen ze meer dan behoorlijke schijven uit met zowel pareltjes als tegenvallers. Ze hebben dus goed naar The Stooges geluisterd. Mascis omringt zich met Marschall torens en moet perse na ieder nummer zijn Jazzmaster stemmen, Barlow hangt zijn bas onder zijn knieen en speelt er gewone akkoorden op en de drummer lijkt net van een of ander Hawaiaans strand te komen. En toch speelt dit trio right in the face een retestrake set die je blijft vasthouden. Oordoppen waren zeker niet overbodig. Het is er hem duidelijk aan te zien dat die gasten al enkele decenia samenspelen. Ze voelen elkaar perfect aan en serveren de ene uppercut na de andere.  Halverwege  de set kwam dan hun wereldhitje “Feel The Pain”: ‘Zijne Retestrakheid’ gaf ons kippenvel. Nog even een windhoosje met “Start Chopping”, een heerlijke fuzz  in “Freak Scene” en de mooi gevonden tegentijden in “Out There”. Met “Just like heaven” (The Cure) en het verpletterende “Sludgefeast” trachtte Lou ons nog eens knock out te slaan, wat eizona lukte ook.
Een fantastische pletwals die een beetje de bezieldheid van hun overgrootvaders The Stooges mist. Lang leve tinnutis.

Daarna is het de beurt aan Manic Street Preachers. De Welshmannen zijn maar al te blij dat buurland Schotland de boot inging tegen de Rode Duivels en trakteren ons op een heuse best-of set afgewisseld met nummers uit hun gloednieuwe plaat ‘Rewind the Film’, vanaf vrijdag in de winkel. James Dean Bradfield trekt smoelen zoals alleen Rowan Atkinson dat kan en wij zingen uit volle borst mee. Voldaan en met de glimlach op het gezicht kijken we dag twee tegemoet. De Hollandse Jeugd laten we aan ons voorbijgaan.

dag 2 – zaterdag 7 september 2013
Roland en Mauro begonnen een verrassend klassieke start.Een best te pruimen portie country blues folk. Daarna lieten ze Reena Riot eventjes alleen haar ding doen op het podium, om daarna heel gedreven en zoals verwacht de experimentele en improviserende toer op te gaan. Roland creeert samen met zijne genialiteit Mauro heerlijke klanktapijtjes die redelijk door merg en been kunnen snijden. Eigenlijk iets te vroeg geprogrammeerd.

SX wil nog steeds een of ander charisma claimen maar slaagt daar met de ietwat pretentieuze set met het clichematig slangengekronkel niet in. Meteen met hun radiohit “Gold” aftrappen houdt uiteraard risico’s in en om een publiek in te palmen moet je meer doen dan gerecycleerde indiepop presenteren alsof het warm water weer is uitgevonden. Laten we dit Kortrijks trio toch nog groeikansen geven.

The Scabs, zonder Reena Riot’s vader, speelden een retestrakke ‘best-of’ set en bewezen dat zij de enige en echte Vlaamse Stones kunnen genoemd worden.  Muzikaal gezien viel er absoluut niets op aan te merken.  Locomotiefdrum, fantastische verse bassist , een ‘swinnende’ ritmegitaar en een Willy Willy die de ene rif na de andere neerpoot. Ondanks een technisch akkefietje in het eerste nummer, vallen deze heren op geen enkele fout te betrappen. Maar helaas pindakaas. Ik kreeg al snel de indruk dat ze daar gewoon hun ding stonden te doen zonder meer. Passieloze perfectie dus.

Na met zijn ‘ Le Franc Belge’  het Franse lied te hebben herdefinieerd en met een zowat perfecte set in Lokeren de puntjes op de i te hebben gezet, kwam Daan dit nog eens leuk overdoen met de spreekwoordelijke vingers in de neus. Jean-Francois Assy spiest met Helvetische precisie baslijntjes in je maag. Blazer en manusje van alles Jo Hermans zorgt voor heerlijke arrangementen en die typische sound. De eeuwig fantastische verschijning Isolde Lasoen blijkt er niet alleen niet naast te meppen maar weet zich met haar zoetgevooisde stem te profileren tot een gretig performer. Jeroen Swinnen toetst alsof zijn leven ervan afhangt en druipt van het speelplezier. De rangen worden gesloten door niemand meer of minder dan gitaarwonder Geoffrey Burton ( Arno, Hong Kong Dong, Iggy Pop, Adamo, Absynth Minded,…..).De tent ontploft. 

Arno kwam, zag en vergat te overwinnen. Ons icoon stond niet echt op scherp, alhoewel hij voor een heel strakke set gekozen had,  hard, rauw en potig. Vanavond was er geen plaats voor de chansonnier in Arno, geen gevoelige songs als “Dans les yeux de ma mère”. Wel een verbeten, strakke en bijwijlen loeiharde set waarin meermaals de geest van TC Matic voorbijraasde. Arno kan dezer dagen terugvallen op een werkelijk fantastische band die stijf staat van de spanning.  Gitarist Filip Wauters deed in één klap Geoffrey Burton en Jean Marie Aerts vergeten, Serge Feys is sowieso onmisbaar, maar ook een ronduit verbluffende bassist Mirko Banovic bracht het voltage niveau naar eenzame hoogtes. Hoogtepunten waren “Que Passa”, “Die Lie” en natuurlijk de onvermijdelijke nationale erfstukken “Putain Putain” en “Oh La La La” . Goed begonnen, ok, maar na enkele nummers begon de man die tegenwoordig vergeet te stotteren, gretig te rommelen aan zijn blaadjes op het pepiter en als een door een wesp of zes gestoken man in zijn kraag en vest achter zijn oortje te zoeken. Heeft Arno DMC (dement maar content)?

Flaming Lips hield het bij een fantastische licht- en andere show, muzikaal sterk ondersteund, en kon heel velen enthousiasmeren.  Deze heerlijke zichzelf relativerende clowns brengen hallicunante artrock en brengt je in andere sferen. Even amusant en verbazingwekkend zoals ze altijd zijn. Nu en dan toch een  nummer te herkennen. Moeilijk te vatten groepje toch.

Wat is Crammerock een heerlijk festival!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4027

Organisatie: Crammerock, Stekene