Gent Jazz Festival 2014 - Zelfs de koperen ploert kan geen roet in het eten strooien
Gent Jazz Festival 2014
Bijlokesite
Gent
2014-07-18
Lode Vanassche

Dez Mona heeft met hun live-registratie ‘X’ ruimschoots bewezen dat ze ook op het podium hun veelzijdigheid kunnen etaleren. Dit beloofde dus voor hun passage op Gent Jazz. Ondanks het ontieglijk vroeg uur en saunatemperaturen hebben ze zeker kunnen overtuigen. Vaak voelen hun nummers aan als klassiekers en het samenspel tussen gitarist Tijs Delbeke en zanger Gregory Frateur is uitstekend te noemen.
Gregory Frateur (zang), Nicolas Rombouts (bas), Roel Van Camp (accordeon), Sjoerd Bruil (gitaar), Tijs Delbeke (gitaar, keyboards, zang), Steven Cassiers (drums)

Onze Oegandese Brit Michael Kiwanuka brak een tweetal jaar geleden potten en vele harten met zijn debuut ‘Home Again’ en was meteen de nieuwe gedoodverfde revelatie. Hij slaagt er dan ook in dit waar te maken. Zijn passage in Cactus Brugge viel best te pruimen en Gent inpalmen zou geen probleem mogen zijn. Hij begon met “Tell me a tale” zeer overtuigend. Alles is zo mooi, zuiver en toch zo aanstekelijk gespeeld. De warme echte vinylsound lijkt prominent aanwezig en op die manier kabbelt de set rustig verder. Na een sterk begin zorgt Kuwanuka voor een even sterke apotheose. We horen Otis Redding en Bill Withers ineen. Het tempo wordt (eindelijk) wat opgedreven en het langverwachte kippenvelmoment komt er met “I’ll get along”. Hoewel eerder zijn eerste poging om wat tempo te maken met “May This Be Love” (J. Hendrix) euh….. de mist is ingegaan. Besluit: voordeel van de twijfel en een herexamen volgend jaar, maar dan in de intiemere kleine tent.

Sorry voor de flauwe woordspeling, maar BADBADNOTGOOD is zeer goed. Ze beginnen in een halflege tent daar het publiek afkoeling zocht onder de inderhaast geïnstalleerde sproeiers op de terrassen. Maar daar zal snel verandering in komen. Ik hoor drie jonge supertalenten, veel variatie, veel energie, veel gedrevenheid en wat ruwere versie van Jagga Jazzist. Nummers worden vertimmerd tot elektronische opgefokte jazzversies live gebracht met hopen energie en intensiteit. Na Kiwanuka was deze portie energie dus meer dan welkom. De koperen ploert zal geen roet in het eten strooien. Je zou niet zeggen dat ze maar met drie op het podium staan en er wordt danig gecommuniceerd met het publiek dat we ‘Mick Jagger’ gewijs een resem ‘Are You Feeling Good’-s afgevuurd krijgen. De fantastische toetsenist Matthew en de al even fantastische drummer Alexander zijn perfect op elkaar ingespeeld en worden gedragen door bassist Chester. Resultaat: Overtuigend en op handen gedragen door een bloedhete tent. En dit lag niet eens aan de zon.
Matthew Tavares (keyboards), Chester Hansen (electric bass), Alexander Sowinski (drums, samples)

De immer fragiele en frêle Agnes Obel mocht drie jaar geleden na haar schitterend hitje “Riverside” Gent Jazz openen en ging roemloos ten onder aan het eeuwige geroezemoes van het publiek. Haar tweede zit heeft haar met grote onderscheiding doen slagen. Deze Deense schoonheid fluisterde zo puur en overtuigend door haar set, waarbij ze kan puren uit ‘Philharmonics’ en opvolger ‘Avantine’, dat het publiek met kippenvel en al niet anders kon dan bezwijken. Iedere noot, ieder woordje, ieder ademstootje lijken allemaal ingestudeerd deel uit te maken van een groter geheel, wat uiteraard geen ruimte toelaat voor improvisatie en wat hier eigenlijk ook niet aan de orde hoeft te zijn.  Het was tot de bisronde wachten om haar schitterende versie van “Close Watch” van een van mijn grote helden John Cale te mogen genieten. Ondergetekende kon meer dan gelukzalig huiswaarts keren.
Agnes Obel (piano,zang), Anne Müller (cello), Charlotte Danhier (cello), Sophie Bayet (viool)

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent