Night Of The Proms 2014 – Jubileumeditie gaat voluit voor verjonging
Night Of The Proms 2014
Sportpaleis
Antwerpen
2014-11-07
Erwin Vanlaere
De ondertitel van het jaarlijkse event Night Of The Proms is ‘klassiek ontmoet pop’ en vat perfect het opzet van dit gebeuren samen: het naar een ruimer – lees vooral jonger – publiek toegankelijk maken van klassieke muziek en omgekeerd, rock-, pop- en dansnummers een symfonisch jasje aanmeten.
In ieder geval bleek het al sinds de eerste editie in 1985 een meer dan geslaagde formule te zijn. In die mate zelfs dat het festival dit jaar inmiddels aan zijn 30ste editie toe is en afgelopen vrijdag de première-avond, rekening houdende met alle Night Of The Proms concerten in alle landen en op alle continenten, het 866ste Night Of The Proms concert ooit inluidde.
Enkele maanden terug werden de ingrediënten van de jubileumeditie aan de pers openbaar gemaakt. Dat Il Novecento onder leiding van dirigent Robert Groslot, Fine Fleur en John Miles & Electric Band als vaste waarden opnieuw van de partij zouden zijn, hoefde geen betoog. Maar tevens was het de betrachting om klassiek talent, spraakmakende artiesten van dit moment en popmuziek die iedereen aan het dansen brengt, aan bod te laten brengen. Ook werd volop de kaart van de verjonging getrokken. Op de affiche deze keer geen pensioengerechtigde artiesten met een ruime staat van verdienste die als publiekstrekker konden fungeren (zie o.m. in het verleden James Brown, Roger Daltrey, Joe Cocker of Alan Parsons). Maar CeeLo Green en Hooverphonic zouden vrijdag aantonen dat dit geen noodzakelijke implosie van kwaliteit hoeft te betekenen.
Ondanks dat er een feestje te vieren viel, bleven franjes en niet-functionele toeters en bellen achterwege. De muziek blijft de essentie maar dat er nog steeds af en toe mag gelachen worden, bleek reeds van bij de aanvang toen vaste presentator Carl Huybrechts i.p.v. het aansnijden van een gigantische verjaardagstaart en het bijhorend uitblazen van kaarsjes, de catwalk betrad om pralines aan het publiek op de eerste rijen uit te delen. Daarbij richtte hij zich ook tot de toeschouwers op het balkon en liet hen weten dat ze niet naast de lekkernijen hoefden te pakken. Want toen hij een van de aanwezigen uitnodigde om aan een rood lint te trekken, bleek immers dat aldus een doos met pralines naar boven kon worden gehesen. Als gimmick kon dit tellen en de toon was meteen gezet. Vooral ook toen percussionisten Carlo Willems en Patrick De Smet tijdens « Il Trovatore » van Giuseppe Verdi grappig mochten wezen bij het bespelen van triangel en aambeeld. Een kunstje dat na de pauze werd herhaald toen De Smet, nog zo’n vaste waarde bij de Night Of The Proms en absoluut recordhouder overigens wat het aantal deelnames aan betreft, als vanouds zijn talent als mimespeler mocht etaleren tijdens « Ouverture La Gazza Ladra » van Gioachino Rossini. Men zou bijna voorbijgaan aan het feit dat hij ook een erg begenadigd muzikant is.
Maar dat er uitstekend gemusiceerd werd, gold voor elke muzikant van het orkest of koor. Dat werd onder meer duidelijk tijdens de – zelfs na een 127ste keer – beklijvende, staccato vertolking van Carl Orff’s « Carmina Burana (Part 2 & 1) » of nog meer gedurende een symfonische suite uit « Fellowship Of The Ring », het eerste luik uit de saga ‘The Lord Of The Rings’. Zangeres Liv Van Aelst mocht daarbij op het voorplan treden en zorgde voor een van de absolute kippenvelmomenten van de avond. Als voorproefje op het concert op 27 december eerstkomende waarbij de film van Peter Jackson integraal op scherm zal worden vertoond en de begeleidende soundtrack van Howard Shore live zal worden gebracht door het Nationaal Orkest van België, kon dit tellen. De verhalen van Tolkien spreken nog steeds tot de verbeelding en op basis van wat we te horen kregen, zou dit ook wel eens kunnen gelden voor wat zich in december op het podium zal afspelen.
Een pluim ook voor de geluidstechnici want het mag een huzarenkunst genoemd worden om in een zaal als het Sportpaleis tijdens elk nummer loepzuivere accenten te kunnen leggen zoals een dwarsfluit tijdens de openingsouverture of een piccolo tijdens « Slavische Dans Nr. 1 » van Antonín Dvořák.
Elk jaar wordt tijdens de Proms ook een bepaald instrument in de schijnwerpers geplaatst. Dit jaar werd voor de eerste maal gekozen voor de accordeon. Ietwat vreemd dat het 30 edities heeft geduurd vooraleer dit instrument aan bod zou komen, temeer daar dit het eerste instrument van Robert Groslot was. Hij werd er zelfs op 6-jarge leeftijd Belgisch kampioen mee maar zou dit snel omruilen voor viool en piano. Wie de accordeon eveneens al vroeg bespeelde, is de 26-jarige Ksenija Sidorova. Deze in Letland geboren muzikante trok op haar zestiende naar Londen om zich verder bij te scholen en de voorbije jaren is populariteit erg toegenomen. Op de Proms bracht ze behalve een eigentijdse uitvoering van een stukje uit « Carmen » van Georges Bizet, op fraaie wijze ook twee overbekende composities van Ástor Piazzolla, « Libertango » en « Adios Nonino ». Dat laatste staat in Nederland geboekstaafd als hét ontroerendste tv-moment van 2002 toen Máxima Zorreguieta tijdens haar huwelijksplechtigheid met Kroonprins Willem-Alexander bij dit nummer de ogen niet droog kon houden.
Weliswaar van een totaal andere orde maar 10 jaar later gaf in ons land (en vooral in Antwerpen) « Happiness » (in The Magician Remix) van Sam Sparro dan weer aanleiding tot een spraakmakend tv-fragment. Toen politicus Bart De Wever zijn overwinningsspeech wou aanvatten, slaagde hij daar niet in omdat de dj van dienst dit nummer te lang door de luidsprekers liet schallen. De Wever die op dat ogenblik rechtstreeks te volgen was op het VRT-journaal, riep duidelijk geïrriteerd: “Zet die ploat af. In vredesnaam, zet die ploat af. Allez jong, we zitten rechtstreeks in het nieuws. Komaan zeg. Welke idioot ». Duidelijk te horen in alle huiskamers en meteen een bron voor remixen en een veelvoud aan persiflages. Niet verwonderlijk dat de in Sydney geboren Sam Falson, beter bekend onder zijn artiestennaam Sam Sparro, van wal stak met deze hit en daarbij geïntroduceerd werd met de zinspeling “Zet die ploat up”. Sparro, getooid in zwarte pitteleer, had geen enkele moeite om op zijn verzoek de toeschouwers uit hun stoeltjes te doen veren. Of zijn bekendheid grotendeels beperkt blijft tot dat nummer dan wel of zijn stem bij momenten niet draagkrachtig genoeg bleek te zijn om een vol Sportpaleis op de been te houden, feit is dat het publiek bij « Black & Gold » waar de elektro plaats maakte voor symfonische swing, snel terug ging zitten. Een ietwat overbodige cover van « Virtual Isanity » van Jamiroquai, zorgde na de pauze voor geen totale ommekeer.
Wie veel minder moeite heeft om een massa in te pakken met zijn stem, is de Amerikaan CeeLo Green. Met vijf Grammy Awards en enkele gouden en platina platen op zak was Green dé wereldster van de avond. Reeds vanaf de eerste noten van « Crazy », de hit die hij in 2006 samen met Danger Mouse onder de naam Gnarls Barkley scoorde, droeg het publiek deze imposante verschijning op stevige handen. « Crazy » dat op accordeon door Sidorova ingeleid werd, begon uiterst ingetogen, transformeerde geleidelijk tot de versie die de hitlijsten bestormde om uiteindelijk een elektrische, bluesgetinte apotheose te krijgen. Ondertussen werden er ook enkele fragmenten « Trouble So Hard » (Vera Hall) en « Don’t Cha » (The Pussycat Dolls) doorheen geweven. Green, in glinsterende outfit (of “Swarovski pyjama” zoals Huybrechts het noemde) dan wel nadien in een te ruim zwart pak en bolhoed, zong daarna nog « Bright Lights, Big City » en begeleidde dit met enkele grappige danspassen. Vanzelfsprekend mocht ook het ongecensureerde « F**k You » (of « Forget You ») niet ontbreken. Green startte als favoriet en maakte zijn rol volledig waar.
Al even overtuigend waren onze landgenoten van Hooverphonic. Sinds de concertenreeks ‘Hooverphonic With Orchestra’ is het podium van het Sportpaleis en de begeleiding van hun nummers door een symfonisch orkest hen niet vreemd maar het was wel de eerste keer dat de bezetting zo talrijk was. Dat deerde de groep duidelijk niet en dat ze steeds oog hebben voor kwaliteit en de perfectie daarbij nastreven, bleek duidelijk ook tijdens hun passage op de Proms. « The Night Before », « Anger Never Dies » (dat nog meer als tevoren aanleunde bij een James Bond soundtrack), « Sometimes » en « Mad About You » stonden als een huis. Om nog maar te zwijgen van het recentere « Amalfi ». Door de orkestratie kreeg deze al sowieso fraaie song een extra dimensie en gelaagdheid. Het vormde een gedroomde afsluiter van de avond. Alex Callier, Raymond Geerts en Noémie Wolfs stonden al geruime tijd op het verlanglijstje van de organisatoren en onderstreepten met verve de terechte keuze om hen op de affiche te plaatsen.
Veel minder impressionant was de internationale verrassingsact Blue. Nu ja, verrassend? Door een misverstand bij het management van de Britse popgroep werd hun komst voortijdig gelekt door enkele tweets op de officiële Twitter-account van de band. Blue, origineel een viertal, was in Antwerpen met Duncan James, Lee Ryan en Antony Costa noodgedwongen herleid tot een trio. Simon Webbe had namelijk nog verplichtingen bij het BBC-programma ‘Strictly Come Dancing’. Zijn aanwezigheid had hun set misschien kunnen redden. Nu bleek bij hun doorbraaksingle « All Rise » (2001) vocaal niet alles vlekkeloos te verlopen. Veel beter verging het hen tijdens « Sorry Seems To Be The Hardest Word », een cover van Elton John. De danspasjes bleken na jaren intact gebleven te zijn. Dit in combinatie met de verschijning van de groepsleden volstond ruimschoots om menig vrouwenhart sneller te laten slaan.
Ook mocht de enige echte Mister Proms, John Miles, natuurlijk niet ontbreken en al evenmin zijn onvervalste klassieker « Music » die intussen is uitgegroeid tot zowat hét anthem van de Proms. Ook bracht hij op verzoek van het publiek een versie van Queen’s « Bohemian Rhapsody » dat vooraf via een bevraging werd verkozen tot favoriete cover uit de voorbije edities van de Proms.
Op de tonen van « Let It Be » van The Beatles mochten alle artiesten uiteindelijk nog eens hun opwachting maken om een stukje mee te zingen en afscheid te nemen van het publiek.
De première-avond van de 30ste editie van Night Of the Proms kende een nagenoeg vlekkeloze start en ook al oogde de affiche misschien in globaliteit minder groots als voorheen, publiekslievelingen Hooverphonic en CeeLo Green maakten duidelijk dat de opmars richting verjonging niet hoeft gestuit te worden. Al kon ook de terugkeer van de vertrouwde lichtlampjes na het tegenvallende experiment met een smartphone app vorig jaar, op algemene goedkeuring rekenen. Er is dus zeker nog plaats voor een nostalgische comeback …
Night Of The Proms editie 2014 vindt nog plaats tot zaterdag 15 november. Er zijn nog enkele tickets beschikbaar.
Organisatie: Sportpaleis Antwerpen
Nederlands 
Français 
