Eurosonic - Noorderslag 2016 - The European Music Conference and Showcase Festival
Eurosonic - Noorderslag 2016 – 13 -16 januari 2016, Groningen
Diverse locaties
Groningen
2016-01-22
Birgit Van Asch

Vier dagen lang is Groningen, voor de 30ste keer dit jaar, even de belangrijkste stad in Europa. Of je nu van eierballen, mosterdsoep en vriestemperaturen houdt of niet, de stad in het hoge noorden van Nederland is waar je tussen 13 en 16 januari wil vertoeven als muziek je dagelijkse leven domineert. Eurosonic Noorderslag is hét Europees-internationale showcase- en conferentiefestival. Niet your ordinary festival inderdaad, maar wel het traditionele begin van de 'festivalzomer'. Muziekprofessionals van over de hele wereld komen hier de talenten die ze morgen in hun eigen zalen en festivals willen boeken ontdekken en netwerken dat het een lieve lust is. Ondanks de al even traditionele koude, hoef je niet te lang op zoek naar verwarming: elk kleinste hoekje van de stad waar een versterker en een microfoon in passen, wordt omgetoverd tot een concerttempel. Denk aan de imposante bakstenen muren van het Grand Theatre, maar evenzeer aan de lage plafonds van het verborgen café De Spieghel. Dit jaar huisvestten ze maar liefst 345 bands en hielden ze 42100 festivalbezoekers (deze verjaardagseditie was hélemaal uitverkocht) in hun greep.

woensdag 13 januari 2016
Woensdagavond aankomen in de stad betekent snel je spullen in een verloren gewaand pension achterlaten, snel het programmaboekje doorspitten en je naar de interessantste acts reppen, en zo gaat het door tot zaterdagnacht. Ogen en oren wijd open, want vorig jaar alleen al bestegen dé "sounds" van 2015 en 2016 als Years & Years, Jack Garratt, Oscar & The Wolf, James Bay en Ibeyi de podia.

Dit jaar gaf Bokka voor ons de aftrap op woensdag. Bokka is een mysterieus Pools trio, dat nooit ongemaskerd aantreedt en zelden dezelfde bezetting aanhoudt. Het idee achter de band klinkt veelbelovend: alle samples die ze gebruiken zijn fragmentjes van dagdagelijkse geluiden en van achter de maskers stijgt steevast aanstekelijke synthpop op. Fans van Kate Boy en The Knife kunnen hier ongetwijfeld hun hartje ophalen. De opkomst in het Grand Theatre stelt echter teleur en laat het net dié locatie zijn die een volle vloer nodig heeft. De etherische muziek reikt niet ver genoeg om de halfgevulde, metershoge zaal in vervoering te brengen en het aantal mensen neemt recht evenredig met het aantal speelminuten af. We kunnen het hen ook niet kwalijk nemen: Bokka communiceert niet met het publiek en de gimmicks flitsen meer dan hun talent. Helaas, blacklight-Heineken in dat keelgat gieten en de koude in.

Afterpartees slaagden er in Huize Maas wél in onze aandacht vast te houden. De Nederlandse publiekslievelingen werden vorig jaar uitgeroepen als een van de revelaties van Eurosonic 2015 en ze deden die titel dit jaar alle eer aan. Crowdsurfen, hide-and-seek met de versterkers spelen, Nellen doet het allemaal mét toonvaste stem. Vocaal hadden Afterpartees nooit de sterkste reputatie, maar de losgeslagen frontman heeft in de loop der jaren duidelijk flink geoefend. Ouder materiaal als "Lilly" en "Bathroom Floor" wordt met een geut bier de zaal in gespuwd, maar ook nieuwkomers in het oeuvre krijgen het publiek helemaal op de hand. Set afgelopen, een laatste biertje en gauw de verdwaalde zweetdruppels van mijn uitzinnige buurman van de wangen wrijven.

donderdag 14 januari 2016
Donderdag brengt ons als eerste naar de enorme Damsterstage, waar oude/jonge bekende Aurora de rij voor de ingang steeds langer laat worden. Maar wat is dat terecht. Deze 18-jarige Noorse ziet eruit alsof ze rechtstreeks uit een ijzig koud bos geplukt werd: sneeuwwitte huid, zwarte dikke veren als sjaal om de schouders  gedrapeerd en een stem die ijsblokken zowel kan laten smelten, als dat ze hen in 1000 scherpe stukken uit mekaar kan laten barsten. Toegegeven, Aurora's podiumprésence doet nog ietwat kinderachtig ongemakkelijk aan (al vond mijn gezelschap het eerder lieflijk en aandoenlijk, fair enough) en haar cover van Bowie's "Life On Mars" probeert net iets te hard een knoop in je maag te boksen. Maar wanneer haar band mee het podium bestijgt en alle ingehouden ingetogenheid de zaal verlaat: wàt een stem, wàt een heerlijke theatraliteit huist in dat tere meisje. Het contrast tussen haar kinderlijke stemkleur en de mature beheersing intrigeert en onderwerpt. De koningin van de Scandinavische electropop staat voor ons.

Moeilijk te evenaren zo lijkt het, zeker voor een jonge, even Scandinavische snaak als Elias (gedeelde geografische gebieden maken vergelijkingen des te gevaarlijker). Het Zweedse wunderkind gooide eerder hoge ogen met debuutsingle "Revolution", dus de lat ligt hoog. Zijn soulvolle r&b popsongs snijden door merg en been, maar klinken veel donkerder en warmer dan je ooit van een platinablonde Zweed zou verwachten. Deze keer is het Grand Theatre wel tot de nok gevuld. Gehuld in een soort witte t-shirtjurk perst Elias de noten de zaal in. Heel eerlijk: zijn backing zingt toonvaster dan hijzelf en is ongetwijfeld zijn garantie voor ¾ van de donkere soul in de performance. Maar zijn ijle stem en de bombast die de begeleidende muzikanten tegen de bakstenen van de zaal jagen, klinken aanstekelijk en zelfs al zijn we niet helemaal overtuigd, deze jongen boezemt genoeg muzikaal vertrouwen in om inderdaad een revolutie te ontketenen.

Na Elias ondernemen we een verwoede poging om nog een glimps op te vangen van het in Brighton gevestigde Black Honey. De indieband rond de sensuele Izzy Baxter slaagde er een jaar lang in onder de radar te blijven, bewust, maar hun shoegaze garagerock die opgebouwd is rond simpele melodieën is te potentieel succesvol om onopgemerkt te blijven. Zo blijkt, wanneer aangekomen bij café De Spieghel. De rij is een massa geworden en alleen groene bandjes mogen zich druppelsgewijs een weg banen door de meute. Maar de tien minuten van de show die ik op de toppen van mijn tenen heb proberen volgen waren het gevecht buiten helemaal waard! Black Honey rockt heel de tent bij mekaar.

De girlpower deze donderdagavond is ongezien en lijkt niet meteen aan kracht te willen inboeten. HVOB staat voor "Her Voice Over Boys", enough said? Het trio doet denken aan The XX, maar dan met Anna Müller achter de microfoon én mee achter de draaitafels én met een live drummer om het geheel organisch de zaal te laten betoveren. Betoveren, met feilloos uitgesponnen soundscapes en Anna's opwindende fluisterzang. Maar even hard terug op de begane grond knallen, want dat doen ze zonder genade met stuwende technobeats. Een persoonlijk hoogtepunt, getuige het feit dat ik zelfs niet het midden van de zaal ging opzoeken voor de beste geluidskwaliteit maar zo dicht mogelijk tegen het podium gekleefd stond, met de ogen dicht en de vuisten pompend in de lucht.

Tot grote spijt van vooral mezelf was de weg naar Simplon te lang om deze overdonderde muziekziel op tijd bij Mura Masa te krijgen. Gelukkig had de zaal net buiten het overbevolkte stadscentrum meer lekkers om de avond zo mogelijk nog geslaagder te maken: naast Skepta momenteel de grootste sterkhouder van de grimescene, Stormzy. Bookers better hurry als ze hem op hun podium willen, want deze held ging letterlijk voor goud. Het publiek was aanvankelijk iets kalmer dan de Londenaar gewoon was van Nederland (denk aan zijn show in de Melkweg een paar maanden geleden), maar laten we dat op de vrieskou steken. Stormzy klinkt grimmig en gevoelig tegelijkertijd en hij spit bars als een sneltrein, zonder onverstaanbaar te spuw-brabbelen. De turn up is ontdooid, Stormzy's trein draait op volle toeren en in de pit gaat het uiteindelijk helemaal los. "How can you be better than me?" vraagt hij. "Shut Up."

vrijdag 15 januari 2016
Vrijdag was een dag om als trotse Belg naar uit te kijken. Tijdens elke show van I Will I Swear die ik zie, is de groep rond Fien Deman en Jonathan Van Landeghem weer verder gegroeid, zonder uit haar intieme voegen te barsten. Zij voegt met haar volle stem warmte toe aan de breekbare teksten en melodieën die hij jarenlang in zijn slaapkamer schreef. Het intrigeert hoe jong deze getalenteerde muzikanten zijn en hoe ze toch in elke set een flinke portie maturiteit laten sluipen. Ze durven stiltes laten vallen en Fien Deman durft deze stiltes zingend weer op te pakken. Hun podiumprésence is misschien niet de meest levendige, het statief en de instrumenten zijn duidelijk veilige bakens om nog achter te schuilen maar nummers als "Fractures" en "Better Than This" gedijen gewoon het best op die Belgische bescheidenheid.

Snel naar die andere parel op de line-up, derde BBC Sound of 2016 en vol enthousiasme aan een weg naar de top aan het timmeren in haar bloemetjesjurk. Wanneer je online nummers van de Britse NAO beluistert, hoor je een soulvolle kinderstem die je als een kat besluipt en in je oor komt spinnen. Live gaat dat anders. Die vrouw, die spontane mini choregrafieën die ze uit haar armen schudt (tijdens het concert heb ik geprobeerd ze na te doen, ze leken heel simpel, maar tevergeefs) en die oprechtheid: haar neo-soul klinkt fris en opwindend en eigenlijk éxact als wat een ijskoud Groningen nodig had om even in de broeierigste plek ter wereld omgetoverd te worden. Wanneer ze haar hit met Mura Masa, "Firefly" inzet, gaat het volle Grand Theatre mee aan het dansen en niemand houdt op tot ze plots van het podium verdwijnt. Show afgelopen, iedereen fan, tot heel snel NAO.

Terug naar België dan, naar de voorlaatste act van een geweldige line-up in de grote zaal van Simplon die vrijdag (Fakear, Astrid S en Haelos traden eerder aan): Mugwump. Hoewel Eurosonic Noorderslag als showcasefestival voornamelijk kansen biedt aan getalenteerde nieuwkomers, is Mugwump hier een oudere eend in de bijt. De Belgen draaien al 25 jaar mee en hebben een tijdloze (dank, Pitchfork) waslijst tracks achter hun naam staan: interessante blends van 80's pop, filmmuziek, disco en techno. De complexe fusion oogst echter weinig succes bij het jongere publiek dat na de vorige acts in Simplon blijven hangen is. De enkelingen die vooraan het beste van zichzelf geven, als stonden ze op een trance/goafeest in de modder te trappelen, kunnen ook op weinig sympathie rekenen. Jammer van de muziek, dit publiek heeft nog een paar jaar extra op de teller nodig om het te begrijpen.

Afsluiten deden we deze keer met de loeiharde techno van Fjaak, tijdens The Big Bad After (de after waarbij dj's elkaar razendsnel opvolgen) die het verdriet om Subsonic moest helpen verwerken. Slechts drie kwartier hadden de Berlijners om de menigte in de bovenzaal van Simplon elke druppel alcohol uit hun lijf te laten zweten en ze slaagden met verve. DJ-geeks die we zijn puilden onze ogen al bij aankomst uit hun kassen bij het zien van alle hardware in de booth. Fjaak bouwt hun sets op met zowel analoge als digitale apparatuur, maakt de ervaring toch extra speciaal hé. Enige minpunt: drie kwartier was veel te kort. Er was gewoon geen tijd voor die anders dreigend lang uitgereikte beatscapes met slechts hier en daar een kleine tweak om de aandacht vast te houden en de climax ging telkens verloren in het volgende nummer. Maar ze beukten zo hard dat zelfs de wolken gingen schudden en Groningen after all bedekt werd onder een dikke, lang verwachte, sneeuwlaag.

zaterdag 16 januari 2016
De laatste dag van Eurosonic staat helemaal in het teken van Nederlands talent, met de indoor afsluiter Noorderslag. Zaterdag wordt de Oosterpoort tot in de kleinste ruimte bezet met talent dat het Nederlandse publiek al kon bekoren en hier de kans krijgt ook buiten de eigen landsgrenzen hoge ogen te gooien. Het is letterlijk een heen en weer lopen tussen de verschillende zalen, proberen aansluiten of ergens tussen wringen en je, als het even meezit helemaal laten opslorpen.
Dat laatste gebeurde meer dan eens, denk aan Tears & marble en Blue Crime die allebei wisten te betoveren, maar de grootste en voor ons eigenlijk enige eer is hier weggelegd voor Polynation. Het duo is een van de sterkhouders van het in Amsterdam gevestigde ‘Atomnation’ label dat ook de thuishonk is voor andere electro-crossover-house-jazz- al wat intrigeert artiesten, als Applescal (bezieler van het label), Weval en Koett. Polynation heeft ons heel wat klinkende verwijten opgeleverd, maar we wilden koste wat het kost een plek op die eerste rij bemachtigen. Ellebogenwerk dat loonde.
De twee zijn een brok energie op het podium, van die soort die knetterhard kan botsen en vonken, maar mekaar ook met graagte ondersteunt. Klinkt als een live jazz performance en dat was het ook, alleen al door de drummende helft die zichtbaar een jazzopleiding genoten heeft. Zo ingehouden en beheerst als hij bij momenten zijn slagwerk beroert, zo gaat zijn wederhelft helemaal los achter zijn dj booth en indrukwekkende stapel synths. Iedereen onder de indruk, iedereen flink aan het dansen en ook flink wat ogen die uit kassen rollen. Floating points en Bonobo zouden trotse peetooms zijn.
Wie niet op Noorderslag zélf aantrad, maar zaterdag wel een podium inpalmde dat niet tot de officiele line-up behoorde, was het viertal Yuko Yuko. in een verborgen kunstgalerijtje, vlakbij de uitgebluste Damsterstage, dat voor de gelegenheid door Subbacultcha was omgetoverd tot een waar hipsterparadijsje (pindanoten incluis), overtuigden zij en zij alleen mij he-le-maal van de scheurende, ijle psychpoppop die dezer dagen hoge toppen scheert. Op plaat klinkt het vaak te flets en gekreund om te zonder grimassen te bekoren, maar live!  Frontman Elias Elgersma zou samengeleefd kunnen hebben met Mac DeMarco. Zo'n band had Nederland nog niet: op-het-randje gitaarlijnen, drumpadded én drumgestelde beats, de scherp-ijle (het kan ja) van Elersma's vrouwelijke wederhelft op het podium en de hyperkineet zelve. Ik kon alleen maar hopen dat ik even funky kon dansen. Hipsters unite!

Organisatie: Eurosonic – Noorderslag