Rock Werchter 2017 – dag 4 – zondag 2 juli 2017
Rock Werchter 2017
Festivalterrein
Werchter
2017-07-02
Johan Meurisse

Op de afsluitende dag van het rockfestival kon je niet omheen Foo Fighters , de headliner bij uitstek , waar iedereen zat op te wachten en sterk naar uitkeek. Een maar liefst twee en een half uur durend ‘rock’n’roll never die’ gevoel.
Cage The Elephant gaf de aanzet , Thurston Moore zette de snaren onder spanning en rammelde , Alt-J ging de Radiohead tour op en uiterst genietbaar klonken de sets van Warpaint en Grote Beer Rag’n’Bone Man . Op naar dag 4 …

Het Amerikaans uitgebreide combo Cage The Elephant kon ons wakker schudden in The Barn. Een energieke zanger en een gretig spelend bandje hadden we die nu in hun materiaal heel wat 70s retro en psychedelica laten horen . Hitsend klinken ze nog steeds met nummers als “Cold cold cold” en “Shake me down”, wat het publiek triggerde om ook heen en weer te hotsen .

Altijd interessant om op ontdekkingstocht te gaan . In de Klub C hadden we de jonge Amerikaanse rapster Fatimah Warner aka Noname uit Chicago . De poëete rapte neuzelig, doorleefd  haar songs  in een sfeervol , aangenaam r&b/hiphopkader. Een loungy sunday afternoon gevoel ervaarden we .

Bij de leest waren we bij Thurston Moore Group in The Barn , waar naast de man zelve Steve Shelley van de partij was van het oude Sonic Youth. De nieuwe plaat ‘Rock’n’Roll Consciousness’ werd voorop geplaatst in de uur durende set met o. m. “Cease fire” en “Turn on”, die lekker lang duurden ; uitgediept werden , scheurden, schuurden  als vanouds . James Sedwards nam de leadgitaar op zich nam en bassiste Deb Googe van My Bloody Valentine zorgde voor diep, donkere basstunes. “Speak to the wild” is er eentje steevast te horen sinds hij solopad is . Het rinkelde , twinkelde , rammelde, gierde , zonder echt uit de bocht te gaan van gitaareffects,  in de unieke wereld die Moore zelf heeft uitgevonden. Kortom de eeuwige jonge-lookalike is aan een zoveelste nieuwe jeugd toe.

Dropkick Murphys komen niet uit Ierland zoals je misschien zou denken, maar wel degelijk uit Boston, Massachusetts. Het 7-tal rond zanger Al Barr brengt al ruim 20 jaar dezelfde mix van folk en punk. Op het eerste zicht een onschuldige cocktail maar eentje met stevige bijwerkingen. Het publiek brulde luidkeels mee en de Schotse rok werd omhoog gehesen om stevig op de grond in te beuken. Ze brengen weinig nieuws onder de zon , maar steeds is hier een feestje , al 5 keer .. (Met dank aan Michael Bultinck)

Met mondjesmaat liep de Klub C vol voor de techneut Fatima Yamaha , het alter-ego van Bas Bron van de Jeugd Van Tegenwoordig . Hij zorgt voor een leuk , ontspannend, dansbaar Ibiza gevoel op z’n booth . We horen funk , disco tunes , elektronicableeps, 90s bigbeats  en wat Underworld dance , die de dansspieren prikkelde; tijdens deze namiddag waanden we ons al in de nacht in een omgetoverde dansclub. Dat ene nummertje “What’s a girl to do”  piepte ergens middenin ; met zijn elektronica kwamen smileys op de gezichten , gingen handjes in de lucht en  de ‘whoo’s en aaahs’ weergalmden.

Rae Sremmurd werd bekend van hun hitje “Black Beatles”. Een weird groepsnaam , maar lees het even achterstevoren , en je komt uit op ‘Ear Drummers’, het platenlabel van de broers Khalif en Aaquil Brown uit Tupelo, Mississippi. Al vóór het aanvangsuur zweepte de DJ het publiek op met allerlei meeroepkreten en zware beats.
En toen de broers op het podium verschenen kon het feestje beginnen. De voorste rijen werden besproeid met champagne. Door de set heen moest er af en toe een ananas op de grond kapot gegooid worden om daarna het publiek in te lanceren. De broers rapten er op los alsof hun leven ervan af hing. En de driekwart gevulde tent zat vol fans , de teksten werden vlotjes mee gerapt. Geen enkel dood moment. Opzwepend, meeslepend, op onze dansspieren werkend, kortom, een stomend concertje dus . Volksmennerij ervaarden we. “Black Beatles” was de perfecte afsluiter en bracht The Barn in extase. Niks dan tevreden en zwetende lijven na afloop. Ze kregen terecht een plaatsje op de affiche! (met dank aan Danny Feys) 

De rock’n’roll van The Kills , van het duo Jamie Hince en de bevallige Allison Mosshart, mag met de jaren minder rauw, doorleefd zijn, live proberen ze nog steeds van zich af te bijten; de nummers kregen een stevige boost mee , het schuurt en knarst , hebben rock’n’roll in het hart en stralen een heerlijk staaltje sexy garagerock meets sixties uit . Adrenalinestoten ervaarden we door de hakkende , dwarse ritmes . Met vier zijn ze nu om hun songs stevig gehalte te geven . Als vanouds krulde zij rond haar microstatief , speelt hij de ene na de andere vette riff , maar spijtig genoeg komen ze om een of andere reden op een Mainstage niet echt tot hun recht . Beetje teveel hetzelfde van ‘intens doorleefd rauw’?
Sterk geopend waren ze met “Heart of a dog”, “U.R.A. fever” , “Kissy kissy” en het gekende “Black balloon” . Wij waren best tevreden hoor , maar rondom ons zagen we gemoedelijkheid de bovenhand nemen. “Baby says” had z’n charme door die prachtige samenzang en op “Monky” vuurden ze moddervette riffs op ons af . Goed zondermeer , maar in één van de tenten volgende keer aub …

Op naar Rag’n’Bone Man aka Rory Graham die op een goed jaar tijd is uitgegroeid tot één van de ontdekkingen en met een heus collectief op het podium staat . Zijn meezingsingle “Human” en het latere “Skin” , samen met het groot knuffelbeergehalte van de Brit met het gouden hart , zorgden voor de definitieve doorbraak.
Een volle Barn genoot van de sfeervolle broeierige nummers van goed uitwerkte, gevoelige  pop, hiphop, r&b , soul en gospel. Zijn indringende  stem injecteert de emotionaliteit. Hij was hier op z’n plaats om in zijn muzikale wereld neer te vlijen en om het samenhorigheidsgevoel aan te wakkeren . Een fijne , moedige set !

Ondertssen zijn we opnieuw in de Klub C te vinden voor de bevallige dames uit LA Warpaint . Ze brachten vorig jaar hun derde ‘Heads up’ uit , en muzikaal worden we ondergedompeld in een broeierige set die baadt in zweverigheid, chill, indie en clubbeats.
Het kwartet heeft er zin in , heupwiegt op het podium en schotelt met de ogen toe een droomwereld voor. Heel wat variabelen hoorden we in hun uur durende set van rinkelende gitaarmotiefjes, spannende basstunes, zalvende, opzwepende drums en fluisterende , indringende zangpartijen . Af en toe wat meer groove, dwepende , hitsende ritmes , maar alles bleef beheerst en compact . Nooit slecht , maar toch nog niet de verhoopte doorbraak naar het grote publiek. We blijven verkocht aan hun aangenaam materiaal als “Undertow”, “Love is to die” en “New song” , waarop de dames zich volledig konden uitleven .

Keuzes zijn hartverscheurend … Soulwax en Alt-J zijn net twee must sees . Gezien we Soulwax in Brussel en in Lille konden zien (zie de links http://bit.ly/2sZg1bP en http://bit.ly/2uCNlHO )  … is de knoop gauw doorgehakt Alt-J.

Alt-J - De drie Britten zijn het clubcircuit ontgroeid , spijt wie ‘t benijdt , en staan in grote zalen en festivals . Hun muzikale assemblage van indierock, folktronica, progrock en triphopachtige contouren gaat richting Radiohead , als ook in de lightshow en de projecties . De handvol poppy mainstream nummers die ze maar uithebben in de drie langspelers, is net iets te hoog gegrepen om iedereen bij de leest gehouden . Het zit allemaal vernuftig in elkaar, elk geluidje heeft zijn plaats en er is de muzikale schoonheid en grilligheid door de aanstekelijke, groovende en onverwachts bevreemdende, ingewikkelde ritmes; maar die komt het best tot z’n recht in één van de tenten. De meerstemmige  en aanvullende zangpartijen brengen ons in hogere sferen. Met de gekende “Something good” , “In cold blood” en de afsluitende reeks “Every other freckle”, “Matilda”, “Left hand free” en “Breezeblocks” krijgen ze de handen op elkaar.

Nog snel iets meepikken van het Australische Avalanches , Robbie Chater en Tony Di Blasi, die maar liefst zestien jaar op zich lieten wachten op de opvolger ‘Since I left you’ , om de tweede plaat ‘Wildflower’, uit te brengen . Hun knip- en plakwerk en bijeengesampelde songs werden in suppervette dancepop omgezet . Een full band , zangeres en rappers , omringden het duo . Het klonk fris , gedreven , heftig , leuk. De Klub C werd omgetoverd tot een discoklub, waarbij rijkelijk geput werd uit die danstunes van vroegere jaren . . Iedereen gaf zich ten volle en heerlijk klonken de meer eenvormige uitvoeringen van o.m “Because I’m me”, “Frontier psychiatrist” , “The guns of Brixton , die Clash cover, en natuurlijk “Since I left you”, die ons letterlijk naar de Mainstage deden dansen . Toch blij dat we hen niet links lieten .

Natuurlijk was iedereen op post om Foo Fighters te kunnen zien . Twee jaar terug moest Dave Grohl verstek laten , toen hij een paar weken eerder z’n been brak tijdens een van z’n optredens. Hij had nog zijn doktersnote  bij , excuseerde zich langs alle kanten en zou nu twee en een half uur alles geven om de ontgoocheling, frustratie door te spoelen .
De immens populaire band - Grohl als een van de overlevenden uit de grunge -, heeft qua albums altijd de regelmaat behouden én de handvol singles maakten de plaat .
Ook vanavond kon er uit hun twintigjarige carrière gretig geput worden . Een juke box , maar wel een stevige . Grohl  rockte met z’n band als de beesten , hij zong , schreeuwde de longen uit het lijf , dweepte de massa op en tekende voor een rock’n’roll show die een dikke vette streep moest trekken onder deze vierdaagse.
Samen met drummer Taylor Hawkins legde Grohl er de pees op. “All my life” opende de set en het ging in sneltempo met “Times like these” , “Learn to fly”, “Something for nothing” en “The pretender” . Heerlijk onweerstaanbare, bruisende rockende songs , die het enthousiasme aanwakkerden .
Twee en een half uur zo’n tempo is niet vol te houden , is iets teveel van het goede , wat de groepsleden er toe brengt een solootje te spelen van één van hun eigen helden; een  tweetal nummers werden wat te langgerekt , “Monkey wrench”, waar Grohl naar de lichttoren holde, en het intiem gehouden “Wheels” maar OK, er mag wat vertier en animo zijn . De lichtjes van de smartphones vormden het decor en hij had een nieuwe gitaar uit te testen die hij kreeg van StuBru .
We kregen veel goeds verder, “Congregation” , “These days” , ”My hero” , “Run” en een duet met Alison Mosshart (“La dee da”) , de laatste twee van de binnenkort nieuwe cd . Tot slot werd het tempo nog eens opgeschroefd door “This is a call” , “Best of you” en “Everlong” .
In zaal zou de speelruimte beperkter zijn geweest , de set compacter , maar de extra ruimte die ze nu kregen , heelden de wonden van drie jaar terug …
Foo Fighters waren samen met System of a down Power en speelden met Tonnen Energie … De organisatie kon tevreden dat een rock’n’roll band nog zoveel enthousiasme teweeg bracht … Een beter positief gevoel kon je niet krijgen … Tot volgend jaar !

We herinneren ons een Rock Werchter dat rockte als vanouds met veel goede, overtuigende  concerten …

Neem gerust een kijkje naar de pics van het bijhorende MSF in Arras
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mainsquare-festival-2017/
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter