logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

ufomammut_4ad_1...
Nothing But Thi...

Rock Werchter 2017 – dag 3 – zaterdag 1 juli 2017 Aanbevolen

Geschreven door
&

Rock Werchter 2017 – dag 3 – zaterdag 1 juli 2017
Rock Werchter 2017
Festivalterrein
Werchter
2017-07-01
Johan Meurisse

Op deze derde dag spraken de gitaren op de Mainstage , System of a down als absolute top . Intussen kon je bewegen op het jonge geweld van Machine Gun Kelly en Charlie xcx , tekende Sohn voor duistere groovy tunes en onderdrukte opkomend talent Bonobo het gitaargeweld aan de andere kant van de wei.

Frank Carter is een graag gezien gast in ons landje . De rosse getatoeëerde Brit, zo geplukt uit die vroegere ‘Young Ones’ serie, draagt ons met z’n hardcorepunk en middelvinger omhoog een warm hart toe . De man staat geen minuut stil , is bij of staat soms op z’n publiek met een maatschappijkritiek van a tot z . ‘Fuck authority’. Circlepits waren schering en inslag. Hij schreeuwde en gooide het van zich af . Zijn begeleidingsband The Rattlesnakes volgden de rosse Carter op de voet en zorgden voor een ruw , rauw , ongepolijst , stevig, strak geluid.  Met een knipoog naar de oude Rollins en Lightning Bolt. Meteen snor bij het begin van deze derde festivaldag …

Op naar J. Bernardt in de Klub C , die mondjesmaat volliep voor Jinte Deprez, de tweede van Balthazar . Hij benadert eigenlijk met z’n soloplaat een beetje de sound van Balthazar met de kenmerkende hakkende , duistere, dansbare ritmes, die door de loops naar een trippopsound worden omgebogen. Heel wat drumtics en keys onder z’n diep, grauwe stem , waarbij hij soms hoog kon uithalen . Een stevige beat kregen sommige nummers mee , die de dansspieren prikkelden . De singles “Calm down” en “Wicked streets” hadden ons al overtuigd, de andere nummers deden dat even probleemloos…

Nog snel een stukje van het Zweedse Blues Pills meepikken
, die met de jaren meer finesse in hun ruige 70s retro stoner/hardrock/blues/psychedelica brengen  . De afsluiters “Somebody to love” van Jefferson Airplane en “Devil man” trokken alle registers als vanouds nog eens open. De solo’s waren meegenomen en de oogverblindende kortgerockte zangeres Elin Larsson deed het zonnetje piepen tussen de wolken …

Eerlijk gezegd Machine Gun Kelly kennen we niet echt , maar deze blanke ‘bad boy’ rapper uit Ohio , knalde er met z’n band meteen in (Klub C) met stevige beats , striemende gitaren en weergaloze rhymes . Een graad hoger dan Eminem , en een link naar Twenty-One Pilots en RATM. De badass werd op handen gedragen, huppelde heen en weer en de ‘motcha fxx’ vlogen om de oren.

Sohn aka Chris Taylor , de Londenaar die naar Wenen is uitgeweken, zit met zijn muziek op de rails van James Blake en Asgeir . Gelukkig dat het hier in The Barn geen dertig graden was, gezien hij getooid was met zwarte ronde hoed en zware zwarte jas. De liveband begeleidde hem en gaf de songs van de twee cd’s ‘Tremors’ en ‘Rennen’ meer body.  Zijn elektronisch vernuft kreeg door de instrumentatie een  apart karakter en een breder concept; de dansspieren werden geprikkeld. Je kwam soms uit op een formule die eerder genoemde referenties met Moderat en Portishead kruist . de gekende “Conrad” en “Artifice” klonken extravert  en vormden een hoogtepunt in de elektronische draaikolk van techneut Sohn . Hij wist
te ontroeren maar tegelijk verzorgde hij een euforische sfeer.

Over naar Charlie xcx in de Klub C , die het jonge publiekje aansprak en aardig volliep. ‘Welcome in Charlie xcx’ world’ zagen we . De
frisse electropop van de bevallige jonge dame klinkt jeugdig , onschuldig en lekker in het gehoor. Ze huppelde heen en weer en maakte synchrone danspasjes met de twee dames op keys . Ze maakte het erg aangenaam met de bloemetjes op de instrumenten en de opblaasbare plastieken blokken in een danspas geplaatst. Aanstekelijke hitparademuziek van o.m. “ I live it” , “One night”  en “Boom clap” die tekenden voor een zorgeloos bestaan.

Hoe reageren op Kodaline die in een volle The Barn hetzelfde jonge  publiek weet te bereiken met hun emotievolle , aanstekelijke ‘singalong‘ pop . Melodramatiek enerzijds met tranenreeks “All I want”, “High hopes” en anderzijds friste, subtiliteit, gevoeligheid met een “Love like this” en “Way back when”. Bombast is nooit ver weg. In die opbouw, wisseling en aanpak heeft Kodaline een Coldplay gehalte van samenhorigheid, durft vocaal uit de bocht te gaan, maar raakt de jongere zondermeer!

Heel wat volk vooraan om Blink 182 nog eens aan het werk te zien . Hun sound is eenvoudig, gewoon snedige , aangename okselfrisse songs op funny wijze op ons afvuren in een gevoelige tune soms. De sterkste songs zijn nog steeds deze van ruim vijftien jaar terug . Intussen heeft Matt Skiba van Alkaline trio Tom de Longie vervangen, maar vocaal komt hij te kort, dus moeten we het hebben van bassist Mark Hoppus.  Onschuldige grappige poppunk, die een jeugdig gevoel doet opborrelen , kort, krachtig, goed voor wel 22 nummers. De oudjes doen het hier nog steeds als “What’s my age again” , “First date”, “Rock show” , “All the small things” en het kalme “I miss you”. Op het eind komt er nog één van de kids drummen om het spelplezier van het trio compleet te maken.

Eén van de toppers van het weekend waren System of a down , een buitenbeentje in metalkringen met een unieke sound én en met een sterke politieke inslag. ‘Metal with brains’ dus!
Hun bruisende metal cocktail van gejaagde , nerveuze , hyperkinetische ritmes brachten de hele wei in vuur en vlam, geduw , getrek, gestamp , moshpits hier , moshpits daar .
Na meer dan tien jaar stilstand kregen we anderhalf jaar terug één van de handvol optredens te zien in Vorst Nationaal ; diezelfde dynamiek , heftigheid en intensiteit was hier terug ; de songs in snelvaart met ongelofelijke tempowissels,  hard- zacht en refreinen die worden meegezongen ; een publiek in alle staten , euforisch en uit hun dak. De band rond Serj Tankian genoot met volle teugen , ‘what a fucking amazing audience you are’ .
De vier zijn enorm op elkaar ingespeeld . Messcherp! Wel dertig songs kregen we in de anderhalf uur durende gekke set. . Een ‘greatest hits’ set van o.m. “Prison song”, “Violent pornography”, “Aerials”, “Deerdance” , “Radio/video” en verderop “Cop suey”, “Toxicity” , en ergens tussenin een “I feel love” intro van Donna Summer .
‘Gek – gekker – gekst’, dat was System of a down hier bij hun eerste passage op RW . Het publiek was niet in te tomen – een kolkende massa – ‘The best crowd of their tour’ . SOAD zinderde na. Hier had men dus duidelijk op gewacht! 

Intussen was langs de andere kant een topoptreden van Bonobo (The Barn) te zien, de band van Simon Green, die door zijn sterke livereputatie en de bijbehorende mond aan mond reclame doorgegroeid is naar zalen als Vorst Nationaal en de Lotto-Arena. Green had een zwarte zangeres mee, die wat in de mix verdween in de stille passages, maar overtuigde wanneer ze doorzong . Bonobo wisselde jazzy nummers in de stijl van Cinematic Orchestra af met meer elektronische nummers. Projecties van imaginaire landschappen gingen wonderwel samen met donkere beats: Leftfield en Massive Attack waren nooit veraf, en wanneer de beats per minuut omhooggingen kwam de band uit bij de sexy grooves van Laurent Garnier en St Germain. (Met dank aan Nick Nyffels)

De andere Amerikaanse band Linkin Park kon dit niet meer evenaren op de Mainstage . De band heeft ons landje gevonden , want de laatste jaren zijn ze hier regelmatig te zien . Ze mogen nu wel een popplaat uithebben met elektronisch vertier, hun oude nu –metal staat er nog , met screamo’s en felle zangpartijen op “One step closer” , “Numb” , “Breaking the habit”, “Somewhere I belong”, “Papaercut”, “Bleed it out” en “In the end” . Dit zijn stampertjes die het publiek graag hoort, waarop het hotst en springt . De refreinen worden luidkeels meegezongen. De meeste van die songs zaten in het tweede deel van de set. Toen ze putten uit dat ander vaatje , pop – rock –dance en enkele pianoballads, daalde de spanning.
Ze brachten het er beter van af dan bij hun vorige passage , maar de vitaliteit , levendigheid van het vroegere materiaal lijkt in het huidig oeuvre definitief bevroren …

Neem gerust een kijkje naar de pics van het bijhorende MSF in Arras
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mainsquare-festival-2017/
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Aanvullende informatie

  • Datum: 2017-07-01
  • Festivalnaam: Rock Werchter 2017
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Werchter
  • Beoordeling: 4
Gelezen: 618 keer