logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

DAF - Bimfest 2...
Egyptian Blue

Rock Werchter 2017 – dag 2 – vrijdag 30 juni 2017 Aanbevolen

Geschreven door
&

Rock Werchter 2017 – dag 2 – vrijdag 30 juni 2017
Rock Werchter 2017
Festivalterrein
Werchter
2017-06-30
Johan Meurisse

Op deze tweede dag komt Belgisch talent in de spotlights … Van de ontdekkingen Tamino, Coely, Vuurwerk , Warhaus tot het aanstekergehalte van kleppers Bazart en Oscar& The Wolf, die onze tricot kleuren . Royal Blood zorgt voor Vuurwerk op de mainstage , The Pretenders vatten 35 rock’n’roll geschiedenis samen en Radiohead tot slot houdt hun ‘OK Computer’  in balans tussen grilligheid en toegankelijkheid.
 
Ook vandaag kon één van die Eigen Talenten de Mainstage openen , Coely. Ze kon er drie jaar geleden niet bij zijn door gezondheidsproblemen . Ze bracht een gretig , opzwepend hiphop/r&b feestje met een full band en haar maatjes Dvtch Norris en Yann Gaudeuille. Coely is een talent in het genre; de songs speelt ze breder en tonen het beste van Lauryn Hill . Ze kwam in een lange zwarte jas het podium op en deed wat aan Whoopie Goldberg denken met haar ronde brilletje en haartooi. Ze staat dicht bij haar publiek en draagt iedereen in het hart . Ook moeder krijgt de volle support door de kansen die ze kreeg . In het half uurtje zat het allemaal goed in elkaar , zelfverzekerd was ze, vocaal sterk en helder in nummers als “My tomorrow” en “Don’t care”, die de temperatuur op de middag deed stijgen . Een droomstart en Coely een ervaring rijker!

Een ander talent in spé is Tamino . Nog op geen jaar is hij uitgegroeid tot één van de ontdekkingen. ‘De Nieuwe Lichting’ van StuBru levert z’n vruchten af . Tamino mag dan nog maar EP’tje uithebben , “Habibi” en “Cigar” zijn verdomd twee goede singles . De Barn liep dan ook vol voor deze jonge twintiger .  Zijn nummers zijn knap . Hij wordt geruggensteund door een drummer en door Tom Pintens – een dagje eerder te zien met Het Zesde Metaal - op keys.
Wat een opbouw , intensiteit , subtiliteit , finesse horen we in de handvol nummers, sing/songwriting en vocale sterkte , diep , rauw , doorleefd en soms hoog uithalend . Jeff Buckley is een terechte link.
Hij maakt luisterliedjes die puur , oprecht , sober , elegant en een beetje mysterieus klinken. Alleen of met z’n drieën , de respons is enorm. ‘Holy fuck’ stamelde hij . Solo ontrafelt hij Arctic Monkeys’ “I bet you look on the dancefloor” op z’n elektrische gitaar. Subliem.
België zit met talent en dat wordt gerespecteerd! Tamino - Melancholie van een man met een gouden toekomst …

Hun roots liggen in Brussel, maar zijn nu gehuisvest in Londen – Vuurwerk  staat vor de eerste maal op het festival (Klub C). Het gaat hard voor Jergan Callebaut en Thieu Seynaeve. Laat dat nu net een goede eigenschap zijn. Waar bij Oscar and the Wolf de klemtoon  komt op  zweverige teksten, dan draait het bij Vuurwerk  meer om zweverige beats. Een extra vuurpijl in een saxofonist en een gastrapper boden kort na de middag onverwachts een leuk feestje. Benieuwd of ze het in de toekomst even ver zullen schoppen als andere kleppers Bazart en Oscar … (dank aan Michael Bultinck)

Andere koek is het met Slowdive die op de Mainstage Kaleo vervangen . Een oudere generatie is op de afspraak . De jongere generatie laat de indie/shoewave van het Britse combo wat over zich heen waaien. Niet al te veel volk hier. Vorig jaar waren ze nog met een deel van de band te zien op Pukkelpop onder Minor Victories . Slowdive is na twintig jaar samen met leeftijdsgenoten Ride, Lush en Loop aan een reünie toe . Ze hebben een nieuwe plaat uit , die naadloos aansluit bij het oude werk ; het album ‘Souvlaki’ uit 93 sprong het meest in het oog . Neil Halstead en Rachel Goswell zijn de spil , de zangpartijen wisselen af of vullen aan en hangen ergens tussen Cure en Cocteaut Twins in.
In het genre van de shoegaze was Slowdive  bepalend en wordt er naar de instrumenten en de pedaaleffects gekeken . We krijgen langgerekte , in- en uitfadende, zwevende gitaren, voortkabbelende ritmes en feeërieke, dromerige sferen die opbouwen en aanzwellen. Een perfecte geluidsmuur wordt gecreëerd, ze exploderen net niet , ook al gieren de gitaren en worden de effectpedalen ingedrukt. Normaal komt zo’n band het best tot z’n recht in een mistig rookgordijn.
Slowdive wou zich niet al te serieux nemen , de verwondering , de glimlach en de korte interventies van gitariste Rachel braken het ijs . We werden in een muzikale schemerzone gevoerd op een catchy  “The breeze” , “Crazy for you” , “Alison” en “When the sun hits” . Op het eind werd er nog een Syd Barrett nummer “Golden chair” tegenaan gegooid. In het najaar in de Bota te zien , naast Ride btw!

Nog snel trachten we iets mee te pikken van Warhaus in The Barn  , één van de Balthazar adepten die te zien zijn op Werchter . Vorig jaar waren ze voor het eerste zien op Pukkelpop en toen al zagen we wat Maarten Devoldere met vriendin Sylvia Kreusch in staat waren en zich ontpopten als de Gainsbourg – Birkin van de ‘nillies’. Een zwoele , sensueel smachtende, dampende,  prikkelende sound  vol bochtenwerk , die door de erotiserende danspasjes van het duo veel aan de verbeelding overliet . In het avontuurlijk doordachte, broeierige , donkere concept komen Cave – Cohen naar boven .
‘We fucked a flame into being’ is meer dan een terechte titel van hun debuut . Een soort film noir door de gitaarticks , het -getokkel , de indringende , huiverende elektronica, de verdwaalde sax, de hakkende ritmes  en de zangpartijen . De paar technische probleempjes deden het  ‘Moulin Rouge’ sfeertje niet ontrafelen . Beklijvende nummers als “The good lie”, “Beaches”, “Agaisnt the rich”, “Memory”  en “I’m not him” hebben een verslavende werking. “Mad world” , een nieuwe track , doet vermoeden dat dit project nog niet ten einde is .

Keuzes zijn hartverscheurend en op die manier moeten we vroeger dan voorzien Nathaniel Rateliff en zijn Night Sweats (Mainstage) laten voor wat het is voor Future Islands . Maar kijk in die rootsamericana kregen we al meteen een van de hitjes “I need never get old” te horen . Nergens klinkt het te hard of te heftig , het is heerlijk ontspannende muziek met een blazerssectie en gaat erin als zoetenkoek . Iets later werd “S.O.B.”  in de strijd geworpen. Lekker dus!

Future Islands (The Barn) komt aandraven met nieuw werk ‘The far field’ en brak hier een goede twee jaar terug door met “Seasons” uit hun al vierde cd ‘Singles’ . Jawel , dit Amerikaans bandje is al een tijdje bezig en valt op door de excentrieke expressieve moves van zanger  Samuel T. Herring , die zich volledig geeft , smijt op het podium . Vol overgave dus.  Hij pusht de songs, zingt , grungt en bekketrekt. Hij briest de teksten van zich af en baadt in het zweet. De synthwave getinte nummers krijgen kracht, intensiteit, zijn passioneel en hellen net niet over naar bombast en kitsch . De andere groepsleden staan er eerder gelaten bij . Het nieuwe “Ran” opende de plaat en daarmee werd de toon gezet van dromerige , stekelige elektronica, diep , stuwende basses en hitsende  drums. Toegegeven , het klinkt inwisselbaar , maar de entourage van de zanger zorgt dat het interessant blijft . En net als de spanning daalt , komen vroegere kleppers “Lighthouse” , “Seasons (waiting for you)” en “spirit”. De respons is groot. Te zien in november voor twee AB concerten!

Intussen was de Française Jain aan haar set begonnen (Klub C). Bij onze Franstalige vrienden is zij ‘le nouveau star’ . Muzikaal is de jonge , dartelende artieste ergens te situeren tussen landgenoten  Zaz  en Christine & The Queens . Voeg Paul Simon en onze eigen Two Man Sound (Lou Deprijck) uit de 70 jaren aan toe en je hebt electropop met een exotische, groovy tune , waarin disco/funk/afro/world zijn verweven . In haar zwart schortje, bloesje met wit kraagje en witte baskets toont ze de onschuld , jeugdigheid en zonnig karakter van haar nummers aan, fris , aanstekelijk, dansbaar . De animatievideo’s , de danspasjes , de percussies en de handclaps fleuren het geheel op . Pakkend werd het toen de namen van de slachtoffers geprojecteerd werden . Een fijne kennismaking!

The Barn was volgelopen voor Birdy . De breekbare engelenpop wordt de laatste jaren met band ondersteund . Haar platen hangen in de middelmaat en ze moet het hebben van een handvol singles . Ook in deze set bleek dit het geval . Het is een prima muzikante zondermeer, die gewerkt heeft aan haar podiumprésence , een sterke heldere stem heeft en het piano-,  gitaarspel beheerst, maar de nummers raken , beklijven iets te weinig , wat het bij aangename luisterpop houdt . Een onderhouden set , gedragen o.m. door “People have the people” , “Keeping your head up”, “Wings” en het coveraanbod “Running up that hill” en “Skinny love”, waar ze als 15 jarige mee doorbrak .

Heel wat volk op de Mainstage voor het Britse Royal Blood ,van het duo Mike Kerr en Ben Thatcher , die toe zijn aan hun tweede plaat . Het back-to-basic duo , enkel drums – bas (en af en toe een piano/keys riedeltje) , zorgt voor stevige, strakke , schurende rock’n’roll met genietbare riffs en hooks . Meer moet dat niet zijn . Als de twee er dan ook nog in slagen het publiek te entertainen , op te hitsen ,dan is ‘t helemaal compleet , en staat het duo  terecht op het grote podium. De nummers zijn fris, rauw, catchy en opwindend . Een broeierige spanning ervaarden we door hun gretigheid, adrenaline en hun unieke samenspel door de vloeiende overgangen .
Dit is een live band bij uitstek , die al een paar classics uithebben, “Lights out”, “Come on over”, “Little monster”, “Figure it out”, “tTenne tonne skeleton”  … Dan weet je het wel … Nu de Lotto Arena op z’n kop zetten!

Moet er nog zand zijn? Bazart had al een half uur op voorhand The Barn gesloten en ook buiten aan het grote scherm hadden zich heel wat mensen neergevlijd. Bazart is op anderhalf jaar tijd mega populair. Hun radiovriendelijke pop met aanstekelijke indie , electro motiefjes heeft ieders hart veroverd . Een beetje de Nederlandstalige Oscar.
Mathieu Terryn palmde moeiteloos de jonge meisjesharten in . In het wit getooid met gouden strepen op de zomen van zijn hemd , kwam hij in een ganzenpasje het podium op . The Barn bereikte z’n kookpunt . Hij was sterk onder de indruk. De refreinen werden lustig meegezongen op de zalvende en groovende elektronische poptunes. “Tunnels” , “Kloon”, “Chaos”, “Nacht” , som maar op . Vooraan werden ze bedolven onder de confetti . Het hoeft dus niet uptempo te gaan om het publiek aan hun kant te hebben . Hun Nederlandstalige pop is groot geworden .  Doorbraaksingle “Goud” bereikte ongekende hoogtes . Dit is ‘de new favorite’ die alle leeftijden bereikt … Op naar het Sportpaleis.

Nog maar goed bekomen van die ‘Bazart’ mania of we kwamen opnieuw voor een voldongen feit te staan , de Klub C was volgelopen voor The Pretenders . Meer dan vijfendertig jaar rock’n’roll weet Chrissie Hynde met een deels jonge band te spelen . Beetje raar om hen hier te begroeten, naast al die jonge bands . The Pretenders rockten beter in een tent dan op het grote podium van TW Classic , vorige week . Ze vatten hun backcatalogue in een goed uur samen . Hynde is nog steeds een rockchick , die met haar heupen slaat , de gitaar in de juiste riff duwt en in stem nog niks heeft ingeboet . Ze lieten vorig jaar nog een nieuwe plaat ‘Alone’ los , de paar nieuwe songs openden om dan over te gaan  in het gekende werk als “Don’t get me wrong” , “Back on the chain gang” , “Stop your sobbing” , “Brass in  pocket”, “Middle of the road” en zeemzoethouder “I’ll stand by you”. Sterk waren de partijen van haar jonge gitarist . Een frisse, onderhouden set hadden we van een graag geziene band!

De 24-jarige Charlotte de Witte (Klub C) uit de buurt van Gent staat ondanks haar jeugdige leeftijd al aan de top van de Belgische techno-scene. We kennen haar nog van ‘Raving George’, alleen maar om niet vrouwelijk over te komen op de affiche. Bullshit! Sinds ze het laatste duwtje in de rug kreeg van Studio Brussel door het winnen van de Switch contest is The Sky niet langer the limit voor Charlotte. Het aantal keren Pukkelpop is al niet meer bij te houden, Tomorrowland, I Love Techno, … noem maar op. Kon Rock Werchter ontbreken? Ik dacht het niet. Of het wendt om voor zo’n massa te draaien? Daar zal het antwoord wel nee op zijn. Na een schuchtere start gingen alle remmen snel los. De technobeats bonkten hard , erg hard. Ze kwam, ze zag, ze overwon en eindigde met “Universal Nation” van Push. Ze is nog jong er is nog ruimte voor de komende … 30 edities! (met dank aan Michael Bultinck)

Radiohead was terug eens van de partij en bracht grilligheid en toegankelijkheid samen in een twee uur durende set. De band die intense broeierige rock omboog naar een volstrekt unieke popelektronisch geluid van krautrock , pop en een dosis experimenteerdrift . De meer hapklare brokken waren in het tweede uur van de set  met “No surprises”, “My iron lung”, “Karma police” en met de tempowissels van “Paranoid android” , die de wei in beweging bracht; de refreinen werden meegezongen.
We hadden al een hobbelig parcours achter de rug met bezwerende , sfeervolle, onheilspellende, gejaagde  tracks in diepe elektronische lagen en hallucinante effects , onder die breed uitwaaierende vocals van Thom Yorke . Na de zinderende opener “Daydreaming” en het intrieste “Lucky” uit de laatst verschenen ‘A moon shaped pool’ werden we meegesleept  in een duistere , bevreemdende trip , die we moesten door spartelen. De lappen elektronica en de krachtige percussies lieten ons soms afzien. Een Oosters tintje,  geluidskunsten, ruis , bleeps en ga zo maar door  werden toegevoegd.
Schoonheid, puurheid, mysterie , eigenzinnigheid en creativiteit waren in elkaar verweven. “Airbag”, “Pyramid song”, “Everything in its right place” en “Idioteque”  zetten ons terug op de rails.
Radiohead speelde een ingenieuze set , die ons naar een ander universum bracht . Het kijk- en luisterspektakel werd onderstreept door indrukwekkende visuals en songs. Radiohead is een vreemde eend in de bijt en blijft de gedroomde closing act op één van de avonden voor de fans, maar niet voor de doorsnee (jongere) festivalganger.

Neem gerust een kijkje naar de pics van het bijhorende MSF in Arras
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mainsquare-festival-2017/
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Aanvullende informatie

  • Datum: 2017-06-30
  • Festivalnaam: Rock Werchter 2017
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Werchter
  • Beoordeling: 4
Gelezen: 699 keer