logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

ufomammut_4ad_0...
DAF - Bimfest 2...

Rock Werchter 2017 – dag 1 – donderdag 29 juni 2017 Aanbevolen

Geschreven door
&

Rock Werchter 2017 – dag 1 – donderdag 29 juni 2017
Rock Werchter 2017
Festivalterrein
Werchter
2017-06-29
Johan Meurisse

We herinneren ons een Rock Werchter dat opnieuw Rockte als vanouds met veel goede, overtuigende concerten … vertrouwd, leuk , gezellig, aangenaam en spannend , met een ferme adrenalineboost ,
Rock Werchter 2017 - aandacht voor gerespecteerde waarden, artiesten , opkomend talent, Eigen Werk en De Nieuwe Lichting, meer dan andere jaren . De dance was beperkter, gecentraliseerd op de bijhorende podia . De closing acts hielden de Rock ingeplugd.
Rock Werchter 2017  uitverkocht, extra comfort, meer kleur, 76 artiesten present, geen incidenten, wat pechbuien op zaterdag , uitbundige zon en jawel Foo Fighters om af te sluiten. Rock Werchter 2017 - goed voor 88000 bezoekers per dag met een pak nationaliteiten … Het blijft Vlaanderens meest prestigieuze en het best georganiseerde festival ter wereld …
Drie stages … Keuzes moeten worden gemaakt …Festival meer dan ooit …meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor de bezoekers , meer mooie momenten … De twee grote tenten kregen sinds twee jaar een nieuwe outfit – strak gestyleerd , met een knipoog naar het Sportpaleis.
Rock Werchter - Rust en geniet plek - Meer dan Muziek - Nieuw: een entree in multicolour, The Slope (een multifunctionele helling), Apero (een borrelbar en Karmeliet) en de zonnebloem (een duurzame oplaadplek voor smartphones)..
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek …

Summer starts here...
Een overzicht van ons parcours – Cheers mate!

dag 1 – donderdag 29 juni 2017

Hoogspanning op de eerste dag van Rock Werchter met een zinderende set van Arcade Fire, die ons zal bijblijven en één van de absolute hoogtepunten van het festival waren. Savages beten van zich af, Lorde en Beth Ditto prikkelden. Prophets Of Rage gaven een kaakslag, de Kings of Leon klonken onderhouden en The Chainsmokers bouwden een feestje . En niet te vergeten konden enkele Belgische bekers gehesen worden, die fier het festival openden …
 
Heel wat Belgische bands sieren Rock Werchter dus … Meteen met de deur in huis opende Het Zesde Metaal rond Wannes Capelle op de Mainstage . Vlaams- Brabant wordt eventjes West-Vlaams … Vriendschap , Liefde en Wereldproblematiek, je hoort het wel ergens in de songs die in de taal worden gezongen . Deftig ingetogen , sfeervol broeierige songs brengen ze ; “Ploegsteert” werd zelfs uitgeroepen door de Radio 1 luisteraars tot best Belgische song. Een eerbetoon aan Luc de Vos hoorden we , “Boze Wolven” deels op de tonen van “Where’s my mind” van The Pixies.
Het Zesde Metaal stond er en Capelle ontpopte zich op dit vroege uur als een rasecht entertainer . “Op dag zonder schoenen” spoorde hij zijn publiek aan om de schoenen in de lucht te steken  . Het Metaal gaf een bloemlezing van hun werk met o.m. “Ier bie oes” , “Gie, den otto en ik” , Liefde”  en de instant klassiekers “Naar de wuppe” en “Ploegsteert” . Duim omhoog en een geslaagde opener! 

Ales een bende ‘jonge wolven’ gaat het  Brits talent  Declan McKenna (Klub C) met z’n band te werk . Nog geen twintig is hij , maar hij heeft met “The kids don’t wanna go home” een sterke single op zak, die iedereen op de been brengt . Met een nummer als “Paracetamol” erbovenop wordt er gretig, beheerst en onbesuisd gespeeld; Pop, rock en psychedelica in een melodieus slordige, rauwe sound . De kunst van het songschrijven heeft hij in zich . Het combo profileert zich , de handvol songs in een goed half uur krijgen heel wat tempowissels en worden op die manier mooi uitgediept . Sterk!

Het derde podium The Barn verkennen we met het Amerikaanse Cigarettes after sex . Ze zijn al een tijdje bezig maar breken hier nu pas door met de titelloze plaat. De rare (?) groepsnaam rond Greg Gonzalez krijgt erkenning in ons landje door de single “Each time you fall in love” . Hun rustige, schuifelende, voortkabbelende muziek - als een klotsend, ruisend  beekje -, is de obligate sigaret na een magistrale vrijpartij en klinkt als een combi van postrock, ambient en slowcore . De zachte zangpartij maakt het nog sensueler en zwoeler . Erg serieus en gemeten allemaal.
Het kwartet herstelde goed toen een krakend geluid de sound verstoorde. Een lichte prevel en een glimlach vingen dit op om in hetzelfde dromerige elan - ingetogen en innemend -, met de ogen toe, verder te gaan . In de muzikale schemering kregen we een avontuurlijke versie van Reo Speedwagon’s “Keep on lovin you” en die andere puike singles “Affection” en “Apocalypse”.

Savages is een podium omhoog geklommen … Vorig jaar nog hadden we een weergaloze,  verpletterende set in de tent , nu staan ze op de Mainstage, een muzikale wervelwind , woest, wild, gedreven . Een enthousiasmerende zangeres Jehnny Beth , die je levend verslindt en oppeuzelt! Het Londens ‘all female’ postpunkkwartet was opnieuw spannend, verbeten, strak en messcherp . Een set buiten categorie . De diepe bastunes , de indringende drumpartijen en de snedige , felle en melancholieke gitaarcapriolen zorgen ervoor dat het gitzwarte geluid onder hoogspanning bleef , schurend , scheurend , knarsend, beukend . De zangeres in haar uitdagende outfit deed ons wegdromen en werd letterlijk door de eerste rijen gedragen. Savages hield ons bij het nekvel met nummers als “Sad person”, “Shut up”, “Husbands”, “The answer” en het obligate “Fuckers” , die op meesterlijke wijze de set besloot . Al meer dan een jaar zijn ze op tour om de twee platen ‘Silence yourself’ en ‘Adore’ te ondersteunen. Zij zijn een ‘must see’! Dit optreden zinderde na!

Evenzeer blijven we onder de indruk van Mark Lanegan (The Barn) , die al een behoorlijke solocarrière achter de rug heeft , en zijn in tristesse doorwrongen songs een schop onder de kont geeft . Samen met z’n Band geeft hij ze een broeierige intensiteit en extravertie. In z’n gekende melancholie kan Lanegan opnieuw stevig rocken en worden alle registers opengetrokken . De duistere, dreigende synths en de diepe basstunes zijn een meerwaarde. Hij blijft vastgenageld aan zijn microstatief en weeft met z’n diepe grafstem bluesy grunge , 80s wave en postpunk aan elkaar . “The gravedigger’s song”, “Hit the city” , “Head” en “Harborview hospital” zijn sterk . Uit ‘Gargoyle’ , de pas verschenen nieuwe plaat, waren we onder de indruk van “Goodbye to beauty” en “Beehive”. Klasse . En tot slot prikkelde en overtuigde hij ons - verrassend – met een spannende cover van Joy Division, “Love will tear us apart” . Lanegan , met de jaren (nog meer) in bloedvorm . Mooi.

De Prophets Of Rage brengt Rage , Public Enemy en Cypress Hill tesamen. Geen Zack de la Rocha van Rage , wel de drie met Morello op het voorplan, Public Enemy met Chuck D en Cypress Hill met B-Real als een Omar Souleyman. ‘Make America Rage Again’ is de ideale vuistslag op de huidige visie van Donald Trump . ‘Fuck Trump’!
Muzikaal kregen we een 90s revival,  nostalgie, met het beste van Rage en enkele Public Enemy - Cypress Hill sterkhouders. Het is een ‘fuckyou’  tegen de regelgeving van a tot z, een doorn in het oog , waarvan we 25 jaar later van overstelpt zijn . Zucht …
“Take the power back”, “Bombtrack”, “Know your enemy”, “Bullet in the head” en ”Killing in the name of” als afsluiter , zijn gegrift in het geheugen; “Testify”, “Guerilla radio” , “Bulls on parade” volgden in hun voetspoor . Het zijn kleppers die ons deden recht veren , springen, hotsen en botsen. Het gitaargepengel, de -effects, de diep dreunende bas , de hitsende drums , ze waren en zijn uniek. “Fight the power” (PE) , “How I could kill a man” (CH) werden in die sound benaderd. Chris Cornell droegen ze in het hart, met een Audioslave cover “Like a stone” . De hiphopmixes hoefden nu persé niet , maar op die manier kon iedereen een graantje meepikken. Maatschappijkritisch en leuk!

Het entertainment staat hoog aan geschreven bij de Amerikaanse Beth Ditto (Klub C) , de ex- zangeres van Gossip , die pas een solo album uitheeft . De vlezige dame, die openlijk lesbisch is, is een aparte verschijning en staat bekend om haar uitspraken over homoseksualiteit en feminisme. Ze heeft een indringende , glasheldere stem . Met haar band waarvan de andere dames zo uit Prince & The Revolution-stal konden worden gehaald , hoorden we een afwisselende set van haar vroegere band en eigen materiaal, die 70s retro , soul , funk , r&b , gospel , disco , psychedelica in elkaar mengt . “Love long distance” , “Heavy cross” pasten perfect  in het plaatje van “I wrote a book” , “Fire” en “Ooh lala”. De nummers kregen een dansbare tune door de grooves en drumritmes , die ze verwerkte met flarden “I wanna be your dog” , “Rappers’s delight” en “Smells like teen spirit” zelfs in het afsluitende “Standing in the way of control”  . Tussenin grapte ze met anekdotes over haar lichaam . De inhoud besparen we je, maar de glaasjes rosé erbij smaakten haar en smeerden de keel . Aangename set die de dansspieren prikkelde .

Uit Nieuw –Zeeland begroeten we de twintigjarige popster Lorde (The Barn) , die al een handvol sterke singles uitheeft en de jonge meisjesharten sneller doet slaan . Het hitwonder heeft twee platen uit en danst gezwind op het podium . Een drum en twee toetsenisten vergezellen haar . De melodieuze electropop doet z’n werk . Vocaal is ze erg sterk. Ze doet denken aan Kate Bush en … hop “Running up that hill” knalt door de boxen . Lorde palmt het publiek in met die frisse , aanstekelijke, zwierige hits als “Tennis court” , “Sober” , “Royals” en  “Magnets” die we kennen van Disclosure .  Hartenbreker is de sfeervolle pianoballad “Liability”. Ze is geëmotioneerd van de respons! Het tempo wordt terug omhoog gebracht en de ambiance is optimaal met de gekende “Team” en de huidige single “Green light”. Lorde is groot geworden en staat terecht in het najaar in de Lotto Arena.

Wat waren we onder de indruk van het Canadese Arcade Fire. Het zag er aan te komen . Hun set , drie jaar terug, was ook van hoogstaand niveau , maar vanavond was het spel en het enthousiasme om in te lijsten . Het introverte , ingetogen , melancholische dat we van de band kennen in vroeger werk, werd subtiel ingebed in een extraverte stemming, levendigheid en loos gaan .
Als losgeslagen buffels speelden Win Butler en C° . Met wel negen op het podium , een assortiment aan instrumenten en in hemdjes, jasjes alsof ze werkten voor één en dezelfde firma . Anderhalf uur lang werden we meegevoerd, - gesleurd in hun trip die een resem stijlen  in hun indierock verwerkt . Disco , kitsch en bombast zijn beheerst te horen.
Live was Arcade Fire een beleven. De nummers werden een niveau hoger getild . De uitgelaten bende op het podium bracht de ganse wei in beweging . De sterke hitsingle “Everything now” , van de binnenkort te verwachten cd, te pas en te onpas gelinkt aan Abba, zette ons meteen op het juiste spoor . “Rebellion lies” rinkelde, twinkelde op hetzelfde ritme, opgehitst door de percussies . De thematiek mag er eentje zijn van maatschappijkritiek , Trump kon hier de boom in.
Hier werd een stevige vertoning opgevoerd , de crew wisselde probleemloos van instrumenten, hotste op en neer en ging ervoor . Wat een ontlading!
Nog maar bekomen van die twee grootse songs of daar was de volgende lading al “Here comes the night time”, broeierig, fel door de drums , “Signs of life”, die ergens de huidige sound van Cassius opwierp, en een snedige “No cars go”, aangewakkerd door de accordeon van Regine Chassagne . “The suburbs” , ingetogen en droevig, werd opgedragen aan Bowie, ‘die we nu moeten missen’.
En die Regine zette de volgende rit in op “Ready to start”. Het werd zelfs helemaal te gek op “Month of May” , hier in een punky jasje gestopt . Het tempo en het niveau bleven hoog met “The neighborhood” en “Reflektor”.
De drums , de gitaren en de subtiele instrumentatie, ze zijn het verhaal van Arcade Fire. Een closing final kregen we o.m. met “Afterlife” en “Wake up” , de ‘oohoohs’ dwarrelden luidkeels over de wei .
Niks dan lovende woorden van wat Arcade Fire presteerde op de Mainstage . Iedereen was het erover eens , dit was één van de hoogtepunten!

Intussen noteren we een volgelopen The Barn voor The Chainsmokers. Vorig jaar stonden ze nog op de Mainstage van Tomorrowland. The Chainsmokers zijn een Amerikaans DJ-duo die sinds een jaar of twee onze hitparade teisteren met toegankelijke elektronische deuntjes. Waar het vroeger allemaal uptempo ging bij dance-nummers , staan The Chainsmokers garant voor beats met een zeemzoete, meezingbare tekst. De jongeren kenden de teksten vanbuiten , en er werd dan ook luidkeels meegezongen op “Closer”,  “Something Just Like This”(samen met Coldplay) en “Paris”.
Het eerste half uur leunde dicht bij de dub step maar die vervaagde al snel in pompende beats, melodieuze teksten, vuurwerk, confetti en de rookmachines. Een feestje om dag één af te sluiten in de tenten … (Met dank aan Michael Bultinck)

Na de zinderende set van Arcade Fire kon er geen overtreffende trap meer zijn. Zeker niet van de Kings Of Leon , een vaste waarde op RW, én al voor de zevende keer gehuisvest hier. Ze hebben een nieuwe plaat uit ‘Walls’, goed, beduidend beter dan de vorige , maar ook niet meer dan dat.
Live altijd wel goed voor een backcatalogue en gedegen rockshow , die af is met een twintigtal songs. Ze zijn nu niet direct de entertainers en animators van dienst , maar de familie  Followil heeft elkaar wat terug gevonden na hun vorige tour. De set blijft altijd iets koels. Een vertrouwd melodieus rock’n’roll geluid en setlist , waarbij het kwartet maar eventjes terugblikt naar hun begindagen, “The bucket”, die hun southern roots niet verloochent.
Eerst krijgen we een rits broeierige songs , die de band op dreef moet brengen en het publiek in de juiste stemming. Gekend singlewerk komt er met “Notion” en “Use somebody” waarvan de refreinen worden meegezongen . Het nieuwe werk horen we  met het ingetogen “Walls” en “Reverend” . De trein is dan goed op gang gekomen , er is nog eventjes de snedige rocker “Crawl” en dan zit het snor met een ‘Best of’ reeks , de bocht richting stadion rock, met “On call”, “Knocked up”, “Pyro” , “Supersoaker”, “Sex on fire” en “Waste a moment”, die de set besluit. Goed klink het en is het. Dankbaar zijn en blijven ze , maar levenslust en enthousiasme ervaren we (al jaren) niet meer. Niet de gedroomde afsluiter . Volgende keer best de switch met die bruisende Canadezen?! …

Neem gerust een kijkje naar de pics van het bijhorende MSF in Arras
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mainsquare-festival-2017/
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Aanvullende informatie

  • Datum: 2017-06-29
  • Festivalnaam: Rock Werchter 2017
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Werchter
  • Beoordeling: 4
Gelezen: 729 keer