logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

suicidal_tenden...
Korn - Lokerse ...

Sonic City 2017 – Thurston More cureert – Thurston Moore komt, ziet en overwint Aanbevolen

Geschreven door
&

Sonic City 2017 – Thurston More cureert – Thurston Moore komt, ziet en overwint
Sonic City 2017
Kreun (Depart)
Kortrijk
2017-11-11
Lode Vanassche

Beste lezers, het is niet van mijn gewoonte een recensie te openen met een portie vleierij, maar laat dit nu een geval van overmacht  zijn. Het Wilde Westen stond dit weekend garant voor een zo goed als perfecte locatie en organisatie en blijft zo ons geliefde Kortrijk op de wereldkaart zetten. Twee podia, perfecte sound, een lounge ruimte, een platenhoek en heerlijke witte wijn: Meer heeft een muziekliefhebber niet nodig. En met Thurston Moore als curator ben je uiteraard zo goed als uitverkocht.

Nought,
een project van Moores gitarist James Sedwards zorgde voor de eerste vijf sterren met een overheerlijk gitaarspel dat dweept tussen verschillende genres zoals Jazz, postrock en metal. Godspeed materiaal op een achtergrond van het beter beukende percussiewerk. Ontoegankelijke toegankelijkheid.

Steve Gunn
is met zijn variërend gitaarwerk wat opener en meer acceptabel. De invloed van zijn voormalige broodheer Kurt Vile is nog duidelijk aan te voelen. Deze singer/songwriter laat ons genieten van zijn roots Philadelphia. Gunn heeft weinig akkoorden nodig om zijn kunnen met de lome blues te tonen. Pareltjes zoals  “Park Bench Smile”, “Way out Weather” en vooral “Ancient Jules” zijn hiervan het overtuigend bewijs.

Sun Kill Moon
was niet bepaald in zijn nopjes en begon, naast wat provocatie met een eerder beperkt instrumentarium (Bas, gitaar, Rhodes en drum) minimalistisch te experimenteren met verschillende klanken en dissonanten. De zwarte teksten doen wat denken aan het poëtische doemdenkerig gezwam van de jaren tachtig en probeert bij momenten wat over te vloeien in wat meer dynamiek van de kalmere Birthday Party. Er is te weinig variatie in de stem waardoor er te veel wordt gedeclameerd en de spanning wat verslapt. Dat zijn huiskat niet van Trump houdt, interesseert niet. Niet voor 100 % pakkend.

Dan maar liever Pharmakon met haar noise, loops en pedalen. Zij schuwt de gezonde provocatie niet en wil ook niet het publiek schofferen , maar eerder meenemen in haar gewelddadige bash of confrontatie tussen geest en lichaam. Ritmes (nou ja) worden opgedreven terwijl ze in haar eentje als een vuurspuwende draak allerlei knopjes bedient. De mokers gaan dwars door je heen. Iedere vierkante centimeter van het podium is van haar, en ook het publiek. Omvergeblazen worden door een op het eerste zicht frêle dame, altijd leuk. Onverstaanbare kreten en een wall of sound: de ideale soundtrack voor moderne en plastische kunsten.

Liars
begon met een ‘leugen’ wanneer de prettig gestoorde zanger Angus Andrew als een heuse in een verlept roze trouwjurk gehesen dramaqueen aan zijn proeverij van de betere Siouxie of Bauhaus met de aangepaste hedendaagse elektronica. Zelfs PJ Harvey ziet er beter uit.  Does it bother you? Ok dan, een punksausje is ook welkom. Ook de oordoppen. ‘A Mess on a Mission’: beter kan je niet verzinnen. Je zou voorminder een scheermes inslikken.

Op naar de absolute climax met een performance van een duidelijk ontspannen curator Thurston Moore. Zou hij zijn zorgvuldig uitgekozen bands kunnen overtreffen? Heeft hij het zich moeilijk gemaakt door zo’n kwaliteit te selecteren en programmeren?  Nee dus. Met opener  “We are The Blue Wave Radicals and this is called ‘Cease Fire’” (een van zijn quotes) wordt zo waar door onze man  uit het land van Velvet Underground een van de betere concerten aangekondigd die we mochten aanschouwen. James en Thurston gaan met hun gitaarwerken in debat met elkaar. “Turn on” krijgt een heerlijk noise sausje en andere nummers laat hij heerlijk uit elkaar vallen. En dan moeten we nog hebben over de keiharde percussie van bassiste Deb Googe en slagwerker Steve Shelley. Dit duo laat de twee gitaristen hun ijver toe. Hoogtepunten legio:  “Ono Soul” en “Smoke of Dreams” , om er maar twee op te noemen.  En ja , er was al veel kwaliteit, maar onze Sonic Youther en zijn kompanen zijn er met verve in geslaagd de rest naar huis te spelen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/sonic-city-2017/
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Aanvullende informatie

  • Datum: 2017-11-11
  • Festivalnaam: Sonic City 2017
  • Festivalplaats: Kreun
  • Stad (festival): Kortrijk
  • Beoordeling: 4
Gelezen: 1415 keer