logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Nothing But Thi...
Civic

Rock Werchter 2018 - dag 3 – zaterdag 7 juli 2018 Aanbevolen

Geschreven door
&

Rock Werchter 2018 - dag 3 – zaterdag 7 juli 2018
Rock Werchter 2018
Festivalterrein
Werchter
2018-07-07
Johan Meurisse

Op deze derde dag rockt het met de graag geziene Pearl Jam en Jack White. Ook Sons stond z’n mannetje op de Mainstage . Angèle ontpopt zich als het nieuwe sterwondertje. Jorja Smith moet nog wat warmte uitstralen op het podium . En tot slot, The Breeders en MGMT verdrinken in een poel van nonchalance en psychedelisch getune.  

Eén van de exponenten van de Nieuwe Lichting Sons drukten het gaspedaal op dit middaguur stevig in . We kregen een rits aangename  punky rockende nummers , passend bij de zonnige dag . Zij waren niet vies van een zomerse tenue . We voelden Weezer in onze nek, melodieus vaardig materiaal , charmerend gebracht,  uit de losse pols, tempowissels met leuke refreinen en  samenzang. Ze beleefden er plezier aan en hadden het publiek mee . Sons schudde iedereen wakker, het is een band vol smileys. De garagerockers hebben naast singles “ricochet”, “tube spit” sterke song als “wanted dead”, “I need a gun” en “white city” . Black Keys’ “lonely boy” werd  in een speedversie opgerafeld .
Schitterend wat deze enthousiaste vier presteerden. Sons zorgde voor een half uurtje feest op de Mainstage.

Het Britse The Magic Gang is nauw verbonden aan The Wombats en opnieuw … die Weezer. Jawel het kwartet speelt lekker in het gehoor springende popsongs , die een frisse , zonnige inslag en samenzang hebben . Niks verrassend , wel leuk …

Een glimp van Glints zagen we, het project rond Jan Maarschalk Lemmens In de Klub C . De Antwerpenaar besteeg net als andere hiphoppers alleen de stage. Hij rapt , zingt, zendt, rolt  z’n beats en allerhande sounds naar z’n publiek . Snedige elektronica , r&b  en pop vullen aan. Niet direct my cup of tea, maar hier was in de namiddag al heel wat volk op de been …

De 22 jarige Angèle is één van de nieuwe sterwondertjes in ons landje . Het zusje van Roméo Elvis en dochter van één van de Allez Allez leden , brak via Instagram volledig door  en sindsdien lacht het succes haar toe . Haar sfeervolle , dromerige , onschuldige , gezellige  reggae-ske elektropop  slaat aan . Net als vorige acts eerder op de middag ervaarden we een zomers gevoel , dartelend als een sprookjesfee over het podium met haar lichtblauwe, met wolkjes bestikte zijden badjas en haar duivelse tenue. “Loi de Murphy”, “je veux tes yeus” en de nieuwe single ”la thune” zetten de tent op z’n kop .
Een volleerde jonge artieste , die haar fans betrekt bij de nummers. Haar live band mocht er best wezen ; een jazzy inslag hoorden we. Een link naar Christine & The Queens is dan ook terecht op z’n plaats. Ohja, de debuutplaat komt pas uit in oktober. Afgaand op wat nu al hoorden, wordt dit er eentje om van te snoepen …

In de verte zagen we een deel van Stereophonics , snedig rockend op de Mainstage . Ze zijn er nu terug bij . Een nieuwe plaat , een verfrissende sound én de hits  als “have a nice day”, “dakota”, die later in de set volgden …

The Breeders van de zusjes Kim en Kelly Deal maken er graag een leuke , rommelige, amateuristische boel van . Na elk nummer moest er van gitaar gewisseld worden,  ze opnieuw stemmen, enz.  Het gebeurt allemaal met de glimlach terwijl de twee andere , de bassiste en de drummer geconcentreerd wachten wanneer de 2 zusjes klaar zijn . De vaart is er natuurlijk telkens uit , maar zo kennen we eigenlijk al jaren deze band ; na dertig jaar zijn ze nog maar weinig veranderd , ze klinken rauw melodieus , ongepolijst en lekker ontstemd  met effects . Ze hebben een uitgebreid oeuvre en hun laatste materiaal is op zich niet slecht . Maar we houden van die oudjes “no aloha” , “divine hammer” , “do you love me now” en die instant klassieker “canonball” , die de Barn in beweging bracht en kon rekenen op een sterke respons. Kim’s stem is fors ingeboet door de jaren , check maar eens als ze “Gigantic” van The Pixies probeert. Zus Kelly en Josephine Wiggs kregen vocaal ook wat ruimte.
The Breeders zijn nog steeds The Breeders , leuk, ludiek , fun, nonchalance, weinig regels en enkele krachtige stroomstoten.

We nemen nog iets mee van Stone sour op de Mainstage , een spin-off van Slipknot door Corey Taylor. Hun rock’n roll (prog) metal klonk broeierig , gedreven, door de rollende drums , de diepe bas, de felle gitaren en de schreeuwzang , én toch  weet het ons onvoldoende te raken . Niettemin deed Taylor z’n uiterste best om hier fans te kunnen te strikken.

Ooit was MGMT een hip en relevant groepje die met aanstekelijke singletjes “time to pretend”, “electric feel” en “kids” een frisse wind joeg in het hitparadelandschap. En zovele jaren later lijft het hierbij, gezien het hitpotentieel van de volgende cd’s tot een minimum is herleid en meer geleest is van een psychedelisch ‘space’ vaatje zonder weerhaken . Een volle Barn zat écht te wachten op deze fijne riedeltjes.
Ze lieten ons heerlijk wentelen in hun wereldje  met die projecties; leuke interventies soms als op “she works out to much” op de hometrainer. De spanning daalde met momenten door die dromerige synthjazz, kitsch  en caleidoscoop geluiden .
Vroeger leek het erop dat MGMT bands als Flaming Lips en Mercury Rev zou voorbij hollen, niks is minder waar . Een knipoog is er verder met een Giorgio Moroder  , Sébastien Tellier en op “me & Michael” een 80s Pet Shop Boys. “Kids” in een ‘extended version’ redde de boel en deed de tent volledig uit z’n dak gaan ..

Eén van de nieuwe r& b wonders  is Jorja Smith . Een warme , sfeervolle sound van zwoele hiphop en 70 soul/ funk/ /jazz/r&b , die door haar sterke stem in het genre, werd beklemtoond met een nummer als “blue lights” . Een coolness straalde ze uit . Wat meer vaart gaf ze met het clubby “on my mind” dat deels voor een partysfeer zorgde . Vooral een laidback gevoel ervaarden we. Talent genoeg , maar kwam deze artieste niet beter tot haar recht op een Gent Jazz …

Veel volk om de ex-surfer Jack Johnson aan het werk te zien . Hij heeft al een pak platen uit. Hij was uiterst content om hier met vrienden collega’s Jack White en Eddie Vedder het podium te delen . We kregen een rits aangename ,  rustige voortkabbelende nummers te horen van de sing/songwriter, die gezapig tokkelde op z’n akoestische gitaar . Samenhorigheid is een kernwoord. Een strand/laidback wisselde hij af met meer (blues) rock. En maar al te graag ging hij in op de wensen van het publiek via de omhooggestoken bordjes  . Op het eind speelde hij op  akoestische gitaar een kampvuur nummer “constellations” , Pearl Jam frontman Eddie Vedder  vergezelde hem,  wat door het rockminnende publiek sterk werd onthaald …

Een uitgebreid combo was te zien op de Slope, Durand Jones and The Indications uit Louisiana ; ze brengen intens broeierige , doorleefde sfeervolle roots/soulamericana . Een lounge laidback creëerden ze , aangenaam luistervoer ,  een soort ‘nachtwachtwel’ met een knipoog naar Charles Bradley.

‘Rock’n roll will never die’ als het op Jack White neerkomt . Anderhalf uur lang werden we ondergedompeld in zijn gitaarvirtuositeit ; surplus zijn band die op scherp speelt , twee toetsenisten, een bassist en zijn coole drumster Carla Azar, die bedreven , beheerst het drumstel geselt en mept. Hun kledij en de aankleding op het podium is zwart en wit .
Jack White laat de muziek knallen. Hij ontrafelt zijn songs en plaatst ze opnieuw in hun context . Een verbluffend staaltje . Als een Tom Morello van RATM. Hij bijt ze vocaal van zich af. 
De songs ondergaan dus verrassende wendingen . “Over and over and over” en “lazaretto” vormen  de vuurlinie. Naast een handvol eigen songs uit zijn drie platen (net uit: ‘boarding house reach’) brengt hij materiaal van z’n vroegere White Stripes en  van zijn nevenprojecten Dead Weather en Raconteurs . De songs vloeien in elkaar over . Eventjes wordt de gitaar opzij gezet en speelt hij piano of drumt hij mee . “Hotel Yorba”, “fell in love with a girl”  en “my doorbell” zijn maar enkele oude WS bekenden.
Als losgeslagen buffels gaan het combo tekeer . “I cut like a buffalo” is dan ook z’n plaats ; een snijdend scherp “steady as she goes” wordt lekker uitgesponnen . Na een sterk bedreven “sixteen saltines” volgen uptempo’s van “icky thump” en klassieker “seven nation army”, die de wei in beweging brengt. De ADHD trein van Jack White komt dan tot stilstand. Wat een daverende set …

Tot slot Pearl Jam op de Mainstage… misschien niet meer echt verrassend, maar hun intense solide rock blijft boeiend en de tand des tijds doorstaan; de nieuwe single “can’t deny me”, een protestsong tegen Donald Trump , is het eerste in vijf jaar van de band uit Seattle . Stevige rockers worden afgewisseld met mooie slepende ballads, die staan als een huis .
De set was nauw verwant aan hun vorige optreden op Rock Werchter; Vedder sprak een tekst in gebroken Nederlands. De ‘R’ van Rock Werchter  wordt een twee uur lang op z’n plaats gezet .
De muziek van Pearl Jam is er van ongekende hoogtes van vijf klassebakken . Pure rockmuziek , rechttoe-rechtaan, zonder al te veel tierlantijntjes.  Pearl Jam , al meer dan 25 jaar hun eigenste zelve. Topklasse dus .
Voldoende afwisseling was er in hun backcatalogue. Check maar even de setlist.fm van wat ze allemaal speelden . Vedder draagt het publiek (van RW) in zijn hart . Na een semi-akoestische start , kan het gitaargeweld beginnen met “animal” en “do the evolution” . Al snel volgen twee covers “insterstellar overdrive” (Pink Floyd) en “kick out the jams” van MC5 , met Wayne Kramer en C° op het podium , die de avond voordien te zien waren op het Sjockfestival .
Weinig tijd is er om op adem te komen . Het tempo blijft strak , “even flow” , “given to fly” en de huidige single “can’t deny me” volgen . Vedder is de muziekminnende vriend , hij draagt het bedreven “spin the black circle” op aan Jack White en aan Nick Cave “alive” , in de bis; het zijn mensen die hij maar al te graag ontmoet . “Porch” onderstreept de gitaarvirtuositeit van de band en een gelukzalig gevoel ontstaat er op “imagine” van John Lennon . Hier komt Jack Johnson op z’n beurt een handje toesteken . De Ramones cover “I believe in miracles” moet de Rode Duivels helpen tegen Brazilië ; “Black” (de nummer 1 top 100 StuBru) en “rearviewmirror” zijn gedroomde closing finals. Geen “yellow ledbetter” om definitief af te sluiten , maar een The Who cover “Baba O’Riley” fietst ons naar huis …
Heel wat covers kruisten de backcatalogue van Pearl Jam vanavond . Ze speelden een vertrouwde set tijdens hun vijfde passage  , zonder al te veel poeha. Pearl Jam bracht de massa bijeen en heeft met Vedder  een leadzanger die als een Kravitz liefde en samenhorigheid predikt . Benieuwd wat de nieuwe plaat zal zijn, zoals ze nu venijnig scherp klinken …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Aanvullende informatie

  • Datum: 2018-07-07
  • Festivalnaam: Rock Werchter 2018
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Werchter
  • Beoordeling: 4
Gelezen: 2060 keer