Rock Werchter 2018 – dag 1 – donderdag 5 juli 2018
Rock Werchter 2018
Festivalterrein
Werchter
2018-07-05
Johan Meurisse

We herinneren ons een Rock Werchter dat opnieuw Rockte als vanouds met veel goede, overtuigende concerten … vertrouwd, leuk , gezellig, aangenaam en spannend , met een ferme adrenalineboost … En warm , heet … Een hittemeter op Tien …

Rock Werchter 2018 – Een kleurrijke editie – Met een belangrijke rol voor onze tricolore . Koning Voetbal regeerde
Rock Werchter 2018 - aandacht voor gerespecteerde waarden, artiesten , opkomend talent, Eigen Werk en De Nieuwe Lichting. De dance is beperkt. De closing acts , gevarieerd in hun genre, overtuigden .
Rock Werchter 2018 – telde 85000 bezoekers op dag 1 en was goed voor 88000 bezoekers  de andere dagen ,  met een pak nationaliteiten … Het blijft Vlaanderens meest prestigieuze en het best georganiseerde festival ter wereld …
Vier stages … The Slope als bijkomende , mooi ingericht , versierd, fijne bar, …

Keuzes moeten worden gemaakt …Festival meer dan ooit …meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor de bezoekers , meer mooie momenten … De grote tenten kregen sinds drie jaar een nieuwe outfit – strak gestyleerd , met een knipoog naar het Sportpaleis.

Rock Werchter - Rust en geniet plek - Meer dan Muziek – Comfort - Een entree in multicolour, de multifunctionele helling aan de Slope, banken, een uitgebreid assortiment van lekker eten en drinken , bars, togen en eetstandjes waren echt mooi ingericht.

Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek …

Summer starts here... Een overzicht van ons parcours – Cheers mate!

dag 1 – donderdag 5 juli 2018
Twee headliners op 1 avond , de Queens en Gorillaz , met een knipoog naar elkaar.
Een verschroeiende hitte  en een hittemeter op het parcours met uitschieters Steven Wilson en BRMC op de bijkomende stages …

Het Californische Rival Sons kon de wei wakker schudden en het stof doen opwaaien met broeierige , stevige 70sretrorock . De band onder Jay Buchanan ging gretig te werk met songs “electric man” en “pressure and tile” . Door toedoen van keys en zijn stemvariaties klonken referenties aan Led Zeppelin, Black Crowes en Soundgarden door . In de sfeervolle aanpak , midden de set, durfde de spanning deels dalen ; de grungy licks bouwden terug op tot een mooi geheel met o.m. “open my eyes” en “keep on swinging”.

Beloftevol klonk het Australische Gang of youths, die het publiek naar zich toe probeert te trekken . De songs kregen live een extraverte tint , de gitaren klonken lekker,  sierlijk , scherp. De groep kon zich nog niet voldoende onderscheiden , maar kwaliteit genoeg om het in Europa te kunnen maken met een song als “what can I do if the fire goes out”, die tipte aan The National.

Hiphop is ‘in’ … met Rae Sremmurd hadden ze er vandaag eentje op de Mainstage. ‘Pretty hard feelings’ rolden en donderden door de beats en groovy geluiden , twee rappers en een DJ, en tussen in wat MCs , die kwamen meebrullen , waren de sfeermakers op het podium. “Black beatles” knalde en deed de temperatuur nog wat stijgen. Niet direct my cup of tea, maar al heel wat volk op de wei liet zich makkelijk verleiden .

Uiterst genietbaar klonk Steven Wilson met z’n band . We werden gecharmeerd door de kunde , de perfect op elkaar ingespeelde ritmesectie , de uitgesponnen classical progrock stukken, de zacht- harde gitaarsoli , de spooky synths en de huiverende clips op het achterplan. Het zijn meestal miserabele songs , liet Wilson ons weten , “pariah” toonde Ninet Tayeb op het scherm en z’n Porcupine Tree kregen we met een “the creator has a mastertape” en “sleep together” ; eentje , “permanating” , sprong eruit met een positieve dominantie.
Een sterk staaltje muziek , die ons meetrok en – zoog naar het tijdperk van Pink Floyd , Yes met een grote liefde voor de eigen ambacht . Gerelateerd is hij aan Zweedse Opeth , die we een paar jaar terug zagen op Pukkelpop, en die op hem beroep deden  als producer.

Een uur lang loodsten de Britten van Vaccines ons door hun zonnig zomerse ‘huppeldepup’ rock , fris borrelend , die een wei/wij gevoel creëerden. The Vaccines kitesurften door de set als een  Beach Boys op hun surfplank  met sterkhouders “wreckin’ bar”, “teenage icon” , “wetsuit”, “post break-up sex”, “norgaard” , “if you wanna” en I can’t quit” . Leuke nummers, leuke refreintjes , leuke deuntjes … en meezingmomenten . Altijd wel een beetje hetzelfde , maar goed, lekker verteerbaar .

The Barn was afgeladen vol voor Black Rebel Motorcycle Club . Warm, heet of niet , hun coolness behouden ze in zwart leren jekkers en bezweette bakkenbaarden. Het gaf hun donker gedreven , bezwerende , gruizige garagerock’n’roll elan. Shoegaze en psychedelica zit verweven net als die bluesy elementen. De drie waren sterk op elkaar ingespeeld, speltechnisch en in zangstijl . Een verdomd sterke set van intens doorleefd , broeierig , spannend en meeslepend materiaal als “little thing gone wild” en “king of bones” van de nieuwe plaat ‘wrong creatures’ ; verder “beat the devil’s tattoo” , ”ain’t no easy way”, “stop”  en killers “spread your love” en “whatever happened to my rock’n’roll”. Een rock’n’roll attitude en de titels in hun naam BRMC staan allemaal op hun plaats … de Rock van Rock Werchter doet z’n naam alle eer aan …

Anne-Marie - Na enkele jaren in de anonimiteit was het tijd voor het grote werk. Anne-Marie is één van de vaste stemmen van Rudimental en aan de zijde van Sean Paul kennen we haar ook van Rockabye. Een charmante jonge dame met een scherp kantje. Een ingrediënt die we graag hebben op Rock Werchter, denken we maar in het verleden aan Lilly Allen, K$sha, Tove Lo,… “Let Me Live”, “Rockabye” en “Friends” varieerde een set die nooit verveelde. Een eerste temperatuurstijging in KluBC op donderdag was een feit. (dank aan Michaël Bultinck)

In de grunge periode maakte Alice In Chains een turbulente periode door . Een succesalbum , ‘Dirt’ en een verslavingsproblematiek die twee groepsleden velde (Layne Staley en Mike Starr). De band stak meer metal in zijn sound en produceerde  een donker, grauw geluid van slepende , gedreven , rauwe gitaren , drums en diepe basses . Maar al te graag werden we gekatapulteerd naar die 90s. Cantrell heeft een goed maatje nu , William DuVall , sinds de band heropgericht is in 2005. “Bleed the freak” , “no excuses” , “would” en “rooster” zijn sterkhouders en het en het nieuwe “the one you know” van de binnenkort te verschijnen cd ‘rainier fog’ sluit naadloos aan op hun unieke grungemetal. Stabiliteit in hun nostalgie dus .

Het tempo werd nog opgedreven door At the drive in (nu zonder koppelteken) . De band kenmerkte zich rond 2000 met snedige , driftige , hyperkinetische songs omgezet in energie en ‘raw power’. ‘Relationship of command’ staat dan ook in het geheugen gegrift , met een “arcarsenal”, opener, “pattern against user” en “one armed scissor” , op het eind te horen . Een goede twee jaar terug kwamen ze weer bij elkaar , de reünie hield halt in de AB, Rock Werchter en Pukkelpop. Invloedrijk waren ze , godvergeten zijn ze nu bij een jonger publiek op de festivals.
Een hectisch , chaotische sound kregen we  van een strak spelende band,  met zanger Cedric Bixler-Zavala en gitaarwonder Omar Rodriguez-Lopez voorop. Net als bij Tom Morello van Rage hoorden we een kruising van stijlen, ingenieuze, verrassende wendingen en tempowissels . Cedric Bixler-Zavala was soms een losgeslagen zanger . De nieuwe plaat ‘in-ter-a-li-a’ sluit naadloos aan op het ouder werk met o.m. “hostage stamps” en “no wolf like the present” (en die levensgrote wolf zagen we op het achterplan op een groot doek). Strakke set voor de trouwe fans .

De Amerikaanse rapper Vince Staples doet het hier op z’n eentje . De sounds , hiphop , r&b , soul , drum’n’bass en beats klinken goed door . Hij rapt , beweegt , maakt onverwachtse sprongen en hurkt zich; hij palmt op die manier de eerste rijen in met “little bit of this” en “ghost” . Bij acts als Staples is het de performance die het ‘em moet doen ; hij slaagde daar goed in . Het gaat erin als zoetenkoek , maar al bij al is het magertjes in z’n geheel. Not really my cup of tea , maar het jonge publiekje ging er wel voor …

Eventjes James Bay bekijken . Een paar jaar terug was de man solo in de Botanique , met een rits dromerige, gevoelige popsongs , gedragen door z’n emotievolle vocals . Intussen zijn de nummers gegroeid , een sing/songwriterschap die breder van opzet is geworden ,  zonder de popmelodie te verliezen . De songs zijn uitgediept nu . Gelukzaligheid noteerden we bij de meezingbare refreinen van sterkhouders “wild love”, “us”, “let it go” en “hold back the river”.

Een talentvolle sing/songschrijfster binnen de alt.country/americana is de jonge frisse verschijning Jade Bird uit Londen . Loretta Lynn en Patti Smith inspireerden haar . Alleen op het extra podium The Slope , trouwens  mooi versierd, wist ze met haar akoestische gitaar, foottics en haar indringende stem te overtuigen met o.m. het mooie “lottery” en een Pixies cover. Beloftevol .

De Queens – Queens of the stone age zijn graag gezien gasten . Het optreden in het Sportpaleis nu en op Pukkelpop , een paar jaar terug,  blijft in ons geheugen . We zijn twee platen verder , ‘.. like clockwork’ en ‘villains’. De band klink homogener dan ooit . Een goedgeluimde zanger Josh Homme doet veel op de rest van de band om hun strakke en fijngevoelige gitaarrock te laten slagen .
En vanavond zat het er boenk op , “do it again” , “the lost art of keeping apart” en “go with the flow” brachten publiek en band meteen op dezelfde golflengte . Ook de nieuwe “feet don’t fail me” en “the way you used to be” moeten live niet onderdoen .  Homme is bij de pinken . Hij ziet een Spiderman op de hoofden surfen en roept ‘em bij zich , “you think I ain’t worth a dollar , but i feel like a millionaire” wordt ferm wat kracht bijgezet . Een bordje ‘we fuck to QOSA’ krijgt een vergeldend antwoord .
QOSA mag dan eventjes de spanning doen dalen , ze hebben goed nagedacht over  de setlist, spelen straf en grijpen bij het nekvel . “No one knows” kreeg een ferme drumsolo , “make it with chu”  huppelt voorbij en “little sister” , “a song for the deaf” dienen mokerslagen toe . Kortom , dit was een supervette show;  krachtvoer  van deze Queens.

Marshmello - Een relatief jong gezicht in de hedendaagse dance-scene. Net zoals Deadmau5, die in 2012 nog op vrijdag het hoofdpodium mocht afsluiten , blijven ze in de anonimiteit door het masker op het podium. Marshmello sloot af in de Barn. Een rollercoaster van grote danshits van vroeger en nu verweven met een onvermijdelijk vleugje dubstep. “Heads Will Roll”, “Do you think you ‘re better off alone”, “Everytime Whe Touch”, “Save The World”, … allemaal werden ze bewerkt door de onbekende dj achter de draaitafel.
Een waar spektakel met CO² blazer, confetti, vlammenwerpers en projecties. Hoogtepunt: Marsmello met de hulp van Anne-Marie om samen hun laatste nieuw succes te brengen, “friends” . Samenhorigheidsgevoel! Dat deed Justice hen al voor maar daarom niet minder aanstekelijk. (dank aan Michaël Bultinck)

Tot slot Gorillaz – het was opnieuw heerlijk vertoeven in de muzikale speeltuin van Albarn en C° , die voor de eerste keer postvatten op Rock Werchter. ‘Humanz’ mag dan fletser zijn dan hun vorige materiaal , Gorillaz stond in voor een totaal beleven . Eerst een deeltje Albarn op z’n Blurs,  in een hoofdrol, songschrijver, publieksmenner en multi-instrumentalist (gitaar/melodica/organ) met onversneden rock, “M1A1” en “tranz” of het melancholische “tomorrow comes today” .
Albarn zag er moe , afgeleefd uit , maar hij bleef de spring-in-‘t-veld , de bezige bij, hollend van de ene naar de andere kant met een sterk spelende band en gospelkoortje die een voorname rol opnamen. Visuals van de hand van Jamie Hewlett ondersteunen de muziek; de avonturen van 2D, Murdoc, Noodle en Russel , die zo’n belangrijke rol spelen in de clips , waren ietwat weggeslagen hier; de aandacht was meer afgeleid door de beelden van de band  . Een karrevracht aan artiesten werden losgelaten , muzikaal wuifden Basement Jaxx en Major Lazer speels en feestelijk om de hoek. O.m. Jamie Principle , De la Soul crew en de beloftevolle  Little Simz , die opdook in het prachtige ‘grime’ trancegerichte, groovy, aanstekelijke “Garage Palace”.
We hadden een soort Gorillaz in vlees en bloed , een full band , combo dat voortstuwt op  hiphop, funk, soul, r&b, reggae , beats en dance . O.m. “humility” en “melancholy hill” dreef ons op een wolkendek , een Snoop was te zien op de projecties en een voortreffelijk “stylo” en “feel good inc” (met die ongelofelijke lach) volgden.
Vermoeid of niet , Albarn geeft het beste van zichzelf , biedt ruimte voor improvisatie en zingt nog een supporterslied voor onze Eden Hazard , met de match van de Rode Duivels in ‘t verschiet tegen Brazilië . “Lake Zurich” pompt , dreunt nog eventjes door , “saturnz  barz” brengt ons opnieuw in de juiste Gorillaz stemming en tot slot op “clint eastwood “sluit Damon af , samen met een springende Del tha Funky Homosapien.
Na het gracieus concert in Vorst, kregen we hier een wondermooi optreden op het festival …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter