Sommige festivals zijn bijzonder omdat de reden waarom zo een evenement wordt georganiseerd iedereen raakt. Wie heeft in zijn familie, vriendenkring en op het werk al niemand verloren aan de vuile ziekte met een grote 'K'? Ik denk dat ieder van ons er rechtstreeks of onrechtstreeks reeds is mee geconfronteerd. Devils Rock For An Angel is ooit opgestart na het jammerlijke overlijden van het nichtje van de organisator aan kanker, ze was amper 16 jaar jong. De opbrengst voor dit festival gaat integraal naar organisaties als Kom Op Tegen Kanker. Veel van de aantredende bands droegen een lied op aan Celeste en de organisatie. Of staken het project een hart onder de riem.
Onder het motto: ''wie het kleine niet eert..'' zakten wij af naar het festival, vooral om dit project ten volle te steunen. Maar eveneens zagen we bands die het beste van zichzelf gaven, en bewezen dat wie inderdaad het kleine niet eert, het grote niet waard is. We hadden net Fextant en FaT Bastard gemist. Die laatste liet recent op Frietrock in Oud-Turnhout nog een ijzersterke indruk achter. Volgens collega reporters deed FaT Bastard hen ook in Zillebeke met verstomming slaan. Door o.a. een gesmaakte cover van Motorhead, maar ook het brengen van eigen nummers met de nodige vuurkracht. Puur rock-'n-roll, dat is wat FaT Bastard uitstraalt. Binnenkort brengt de band een plaat uit 'Junk Yard Fest' waaraan we in de toekomst de nodige aandacht zullen schenken.

Toen we de zaal betraden stond Orthanc (***1/2), klaar om aan zijn set te beginnen. Hoewel we toch wat met een 'dertien in dozijn' gevoel bleven zitten, kun je niet voorbij aan de razende snelle en diep snijdende riffs die de gitaristen van dienst uit hun instrumenten toveren. Die verschroeiende aanpak, bezorgde ons dan ook een eerste kippenvelmoment waardoor we prompt over de streep werden getrokken en, zo vroeg in de namiddag, al overgingen tot een potje stevig headbangen. Goed begonnen is half gewonnen zegt het spreekwoord.

Over naar Temptations For The Weak (****). Op Frietrock waren we onder de indruk van die bijzonder krachtige stem en uitstraling van frontman Djoni Tregub. Zonder afbreuk te willen doen aan de instrumentalisten die ons, door het uitdelen van stevige mokerslagen, eveneens konden bekoren. Temptations For the Weak legt ook op Devils Rock For An Angel de lat enorm hoog, en gaat als een razende tsunami tekeer tot geen muur meer recht staat. Wederom dankzij door de inbreng een enorm beweeglijke frontman die zijn troepen met vereende kracht vooruit stuwt tot het dak er volledig afgaat.

''De imposante frontman, getooid in bloederig masker en overhemd, klauwt als een waanzinnige demon om zich heen alsof hij de aanwezigen één voor één gaat verscheuren. Maar transformeert even goed tot een gezapige en humoristische verteller. Het doet me denken aan Dr. Jeklyll and Mr. Hyde. De man ging van het ene uiterste naar het andere alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Uiteraard is Chalice veel meer dan enkel de frontman van de band - die toch de meeste aandacht naar zich toetrekt. De virtuositeit van de gitaristen zorgen ervoor dat de haren op onze armen recht komen. Of dat van genot is of pure angst? Ook dit laten we in het midden. Maar Chalice brengt in elk geval een gevarieerde set naar voor, die duisternis en licht perfect verbindt tot een logisch geheel... Het vagevuur van het leven.'' Schreven we over het optreden van Chalice (****) op Frietrock. Dit is eigenlijk ook de rode draad in de gig op Devils Rock For An Angel. Ook op Devils Rock For an Angel trekt de frontman de meeste aandacht naar zich toe. Maar we kunnen niet voorbij aan de inbreng van de topmuzikanten binnen Chalice, die telkens opnieuw vuurpijlen, gedrenkt in het bloed van de Hel, naar de aanwezigen afschieten. Tot de duivels letterlijk uit de putten van die Hel tevoorschijn komen om ieder aanhoorder te verscheuren. Ook nu weer doet Chalice ons, mede door de humoristische en sterk relativerende aanpak, vertoeven tussen die Hemel en Hel. Een plaats waar het altijd fijn vertoeven is.

Fast, Faster, Fastest. Dit schreven we in onze notities over het aantreden van The Curse of Milhaven (****). De heren maken er weinig woorden aan vuil, en razen als een losgeslagen meute bloedhonden over de hoofden van de fans heen, tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Snelheid is daarbij inderdaad het sleutelwoord. Geen wonder dat we na de alles verwoestende wervelstorm die de band doet ontstaan totaal verweesd in de hoek van de zaal even moeten bekomen. Tijdens het verorberen van een lekkere pasta met cola.

Daardoor waren we net op tijd om ook Drakkar (***1/2) aan het werk te zien. Blijkbaar waren er een pak power tot speed metal fans aanwezig, want plots stond die zaal heel goed gevuld. Drakkar heeft al heel wat problemen doorspartelt, waarbij het overlijden van medeoprichter Thierry Del Cane in april 2016 het absolute dieptepunt kan genoemd worden. De band is niet bij de pakken blijven zitten, en zet zijn weg die ze is ingeslagen in de jaren '80, gewoon verder. De enorme ervaring in het bespelen van hun instrumenten, zorgt voor magische momenten waarbij gitaar riffs je koude rillingen bezorgen. Maar ook bij Drakkar is het dat hoge stembereik van zanger/frontman Leny dat ons nog het meest over de streep trekt. Zijn bulderende vocalen doen de zaal op zijn grondvesten daveren. Met deze knallende aanpak krijgt Drakkar de handen moeiteloos op elkaar, en bewijst dat enorm veel ervaring nooit hoeft te resulteren in een routineklus. De spontaniteit en het spelplezier loeiden van begin tot einde door de boxen. En ook dat is - naast de duivelse riffs en drum partijen - dus vooral grote verdienste van de charismatische frontman die zijn publiek voortdurend aanspreekt.

De zomermaanden is voor mij de periode per uitstek om op vele festivals zoveel mogelijk ontdekkingen te doen. Voor de grote acts hoef ik niet meer te gaan, want die heb ik namelijk al voldoende aan het werk gezien. Eén act deed ons recent met open mond genieten op Frietrock. Solitude Within (*****) vervangt op de valreep Ethernity die met hun power metal wat beter pasten in het plaatje. Daardoor had Solitude Within het aanvankelijk wat moeilijk om het publiek te overtuigen. De grote sterkte van deze Female voice Metal band, naast de één voor één topmuzikanten - ze leggen gewoon de lat wat hoger dan gewoonlijk - is de uiterst sympathieke frontvrouw Emmelie Arents. Die niet alleen haar hemelse stem in de strijd gooit, maar ook haar aangeboren charisma. Ze weet namelijk niet van ophouden en spreekt haar publiek voortdurend aan. Tot iedereen staat mee te brullen en genieten. En net dat siert deze band nog het meest. Een moeilijk te overbruggen hindernis op een zodanige manier aan te pakken, dat je ook een speed/heavy/power metal publiek uiteindelijk uit je hand kunt doen eten? Daarvoor moet je heel sterk in je schoenen staan. En dat bewijst nog maar eens dat Solitude Within een onontgonnen tot uitzonderlijk unieke parel is binnen die Femal Fronted Metal muziekstijl. Een band die trouwens totaal niet moet onderdoen voor grote bands binnen hun genre. Missie geslaagd dame en heren!

De Fransen van Black Hole (****) brachten recent met 'Lost World' een veelzijdige plaat uit, die op heel wat bijval kon rekenen. De enorm sympathiek band had - net zoals velen voor en na hen - eveneens een goed woord over voor de organisatie, en blijkt ook live enorm veel variatie te verstoppen in hun sound. Wat ervoor zorgt dat je je geen moment verveelt. De ene keer sta je met een krop in de keel te genieten en pink je een traan weg, de andere keer krijg je de neiging om over te gaan tot een stevige moshpit. Net door zoveel uiteenlopende emoties op zijn publiek los te laten, weet Black Hole ons dus ook live volledig over de streep te trekken. Bovendien kregen ze het publiek door hun wervelende power metal show compleet mee, waardoor dat dak er nog maar eens afging.

We namen een wat afwachtende houding aan toen Folk metal band Morgarten (*****) aan zijn set begon. Door aan die typische folk elementen eveneens occulte, donkere sausjes toe te voegen, slaagt de band er echter in een donker Doom sfeertje te doen ontstaan, waardoor de poorten van de Hel die Chalice eerder op de dag op een kier had gezet, compleet open zwaaien. Bij Folk Metal hopen we dat er een verhaal wordt verteld, en ook dit was het geval. Mythische verhalen uit roemrijke verledens halen we ons tijdens de gehele set voor de geest, en we laten onze eigen fantasie maar werken en hopen dat de aanhoorder dat ook heeft gedaan. Net door je onder te dompelen in een occulte atmosfeer, ervoor te zorgen dat je ook je eigen demonen strak in de ogen kijkt, is deze band in zijn opzet geslaagd. De Zwitsers wisten ons dan ook compleet te overtuigen, en bezorgden ons die koude rillingen tot op het bot die we zo graag voelen tijdens een optreden van een typische Folk metal band met Black Metal invloeden.

Afsluiten deden we met Warrant (****) De Duitse speed metal band timmert sinds 1983 aan de weg, en speelt die jarenlange ervaring uitvoerig uit om zijn publiek te bekoren. Net zoals zoveel bands op deze avond, spreekt ook Warrant zijn waardering uit voor de organisatie en de onderliggende bedoeling daarvan. De bescheidenheid waarmee deze toch wel lichtjes legendarische band binnen zijn genre, het podium betreedt , zorgt ervoor dat ze bij ons al direct een ster meer verdienen. De band trekt alle registers open, en doet een speed metal feest ontstaan zoals we dat niet elke dag meemaken. We vroegen ons zelfs in stilte af waarom we 100 euro zouden uitgeven om een top band te gaan zien in een groot voetbalstadion, als je voor een appel en een ei tien tot twaalf knallers van formaat kunt aanschouwen die het beste van zichzelf geven om het publiek tot pulp te slaan.
Ook bij Warrant was er geen speld tussen te krijgen. Warrant beschikt over gitaristen die tovenaars met riffs blijken te zijn. Ook de frontman van Warrant is een geboren klasse entertainer, die bovendien beschikt over een heldere stem die door merg en been gaat. Op het einde van de set kreeg het optreden nog een lichtjes theatraal slot doordat een gemaskerde, vervaarlijk uitziende beul die met zijn vlijmscherpe hakbijl over de hoofden zwaaide. Zonder dat er doden of gewonden zijn gevallen, gelukkig maar. Want dit moest een feestelijk einde worden van een meer dan geslaagde dag/avond.

Nog even genoten we van de nostalgietrip die Ambush (***1/2) ons aanbood. Door covers van uiteenlopende artiesten en bands te brengen met een quasi vrouwelijke vocale aankleding, bleek dit optreden uit te groeien tot een leuke kers op de taart om met een goed gevoel vanbinnen huiswaarts te keren. Een beter einde van deze enorm geslaagde dag en avond konden we ons namelijk niet dromen.

Organisatie: Devils Rock For An Angel