Best Kept Secret 2019 - Een overzicht van de drie dagen
Best Kept Secret 2019
Beekse Bergen
Hilvarenbeek
2019-05-31 t-m 2019-06-02
Jasper Laureyssens

Best Kept Secret is meer en meer het festival om jonge beloftevolle bands als Big Thief, Shame, Sports Team of Psychedelic Porn Crumpets te kunnen bewonderen aan het begin van hun muzikale carrière. Daarnaast combineert het festival dat met enkele vaste waarden, waaraan we niet altijd zouden denken. Die geslaagde combinatie doet het al jaren goed en dat was op deze editie niet anders. Wij deden alvast een inspanning om er de meest relevante en strafste shows uit te pikken en dat viel grotendeels goed mee.

dag 1 - vrijdag 31 mei 2019
Angie McMahon @ Seven
De Australische singer-songwriter Angie McMahon kreeg de eer om de Seven te openen. Haar combinatie van soul en folk greep ons niet meteen bij de keel, maar de poging was alvast het vermelden waard. Ook al omdat we niet meteen iets anders te doen hadden zeker? Met haar breekbare stem wist zij ons heel even te raken, maar dat verdween al even snel als het was gekomen. McMahons eerste show in Nederland was niet meteen een voltreffer. Tot later, misschien of ook niet.
Julien Baker @ Two
Nu we toch op de breekbare toer zijn, waarom niet Julien Baker meepakken, dachten we. Een enthousiast publiek zag een moedige muzikante, die het podium alleen meester probeerde te houden. Dat deed ze meer dan behoorlijk, want het publiek bleek al snel enthousiast te reageren. Bakers songs klinken breekbaar en haar teksten zijn overgoten met herkenbaarheid. Neem daarbij een niet te ontbreken pianospel en je weet dat je op het randje van de meligheid aan het balanceren bent. Desalniettemin een straffe show, die het vooral moest hebben van Bakers stem en die was ontegensprekelijk van de partij.
SHHT @ Seven
Het woord absurd lijkt te zijn uitgevonden voor de heren van SHHT. Hun schizofrene sound en opzwepende act deden onze monden reeds meermaals openvallen en net daarom waren de verwachtingen om deze jonge Belgische wolven aan het werk te zien best groot te noemen. Een overvolle Seven zag een band die deze verwachtingen deels wist waar te maken. We zeggen deels, omdat het verrassingseffect er misschien vanaf was, want net die eerste kennismaking met SHHT is er één die nog steeds op ons netvlies staat gebrand. Dat gevoel konden we dus niet terug oproepen; jammer. Entertainen deed het dan weer wel en daar gaat het natuurlijk allemaal om. Vooral hun cover "Warp" van The Bloody Beetroots deed de tent ontploffen en zo was het eerste feestje op Best Kept Secret 2019 al een feit.
Primal Scream @ One
Wie van goeie nineties rock houdt, moest vandaag ongetwijfeld aanschuiven aan de druk bezette One. Daar stonden de monumenten van Primal Scream gepland. Naast het knalroze kostuum van frontman Bobby Gillespie viel vooral het enthousiasme en het hoge rock-'n- roll gehalte op die ze hadden meegenomen. Met een sound die wat zweeft tussen die van The Rolling Stones en Oasis kon het al helemaal niet misgaan. De Schotten kregen het strand van Best Kept Secret dan ook zonder veel moeite het publiek aan het dansen. Als klap op de vuurpijl schonk Primal Scream zijn uitgelaten publiek de klassieker "Rocks". Een mooiere manier om af te sluiten konden we ons niet inbeelden.
Stereolab @ Two
Na een rustpauze van tien jaar besloot de invloedrijke Britse band Stereolab om terug hun oude habitat van het podium op te zoeken. En dat deden ze op Best Kept Secret met wisselend succes. Vooral de statige performance van zangeres Laetitia Saedier deed onze aandacht al te vaak afleiden tot ver buiten de tent. De momenten waarop Stereolab ons wel kon bekoren, waren degene waarop de psychedelische sound volledig tot ontplooiing kwam. Zweven met serieuze tussenpozen dus.
Psychedelic Porn Crumpets @ Five
Een band die we al even op ons lijstje hadden staan, waren de heren van Psychedelic Porn Crumpets. Toegegeven, het was vooral de opvallende bandnaam die ons aanvankelijk nieuwsgierig maakte. Los daarvan waren we best wel gelukkig van onze actie. De Five werd namelijk van begin af aan van zijn sokken geblazen door de snoeiharde riffs die ons maar om de oren bleven vliegen. Psychedelic Porn Crumpets mag gerust in het rijtje van King Gizzard and The Lizard Wizard genoemd worden en dan weet je dat een goeie oude moshpit onvermijdelijk was. Een absolute aanrader dus voor wie zijn energie kwijt wou in het hardere werk die deze editie van Best Kept Secret te bieden had.
Jambinai @ Five
Wie Zuid-Korea zegt, denkt niet meteen aan postrock, doom, metal of noise. Maar daar brengt Jambinai zonder pardon verandering in. Naast de gebruikelijke instrumenten is Jambinai ondermeer de band die traditionele Koreaanse instrumenten in zijn gitzwarte muziek verweeft. Een moedige combinatie, die wonderwel werkt. Hun dreigende sound zou zomaar als soundtrack kunnen dienen voor een straffe horrorprent en wij zagen dat het meer dan goed was. De afwezigen hadden meer dan ongelijk, want Jambinai was één van de ontdekkingen van dag één.
Bon Iver @ One
Dat Bon Iver gekend staat om zijn perfectionisme bewees hij al vrij vroeg op de dag. Een soundcheck om u tegen te zeggen moest de voorbode zijn van een loepzuivere klank dat de naam headliner waardig was. Daarover kon dus al zeker niet geklaagd worden. Het genie in Bon Iver toverde een warm deken van liefde uit zijn hoed en legde deze een volledige show zorgvuldig over zijn publiek. Als headliner moest Bon Iver het zeker niet hebben van zijn hits. "Skinny Love" en "Bird" waren ongetwijfeld hoogtepunten, maar over het algemeen kunnen we stellen dat de man het niet nodig heeft om te teren op die eventuele hit. Bon Iver moest het hebben van zijn strakke band, loepzuivere stem en zijn eigen kunde als uitermate sterke muzikant. Een gewaagde headliner, dat is zeker. Maar ook zeker één die we niet meteen zullen vergeten.
Shame @ Five
Wie Shame ooit al eens aan het werk zag wist waaraan hij zich kon verwachten. Voor wie het de eerste ontmoeting was met de mannen van Shame kreeg een show te zien waarvoor Shame alom gekend staat. Dat is namelijk een gigantische brok energie, een gezonde dosis arrogantie en een groep gasten die naar onze mening bezig is met de wereld te veroveren. Shame's postpunk stelde allerminst teleur in de oververhitte Five en het schonk zijn publiek zelf enkele nieuwe en tragere nummers die op de langverwachte nieuwe plaat zullen komen. Ook bommetjes als "One Rizzla" en "Concrete" konden niet ontbreken en werden zorgvuldig in hun set gepland. We kunnen niet anders dan besluiten dat Shame de Five wist af te breken. Volgend jaar graag op een groter podium aub.

dag 2 - zaterdag 1 juni 2019
The Nude Party @ Two

We hadden niet veel nodig om op dag twee onze tent uit te komen, want The Nude Party stond namelijk al vroeg klaar om ons flink wakker te schudden. Hun garagerock deed onze slapende ogen meer dan opengaan en dat hadden we nu net nodig. De zeskoppige band had er zin in en dat straalden ze ook af op het publiek die nummer na nummer meer overtuigd raakte van de Amerikaanse rockers. Een veelbelovende band, die naast hun een uitstekende debuutplaat ‘The Nude Party’ nu ook bij ons gekend staat als steengoeie liveband.
Sports Team @ Two
Wie een echte gitaarband aan het werk wilde zien moest ongetwijfeld Sports Team op zijn lijstje hebben aangeduid. De Britten worden namelijk door velen genoemd als één van de Britse bands om in de gaten te houden en na hun energieke passage kunnen we dit advies alleen maar beamen. Nummers als "M5" en "Ashton Kutcher" zijn mooie voorbeelden van hoe een oerdegelijk rocknummer moet klinken, zonder dat ze er al te veel doekjes om winden. Sports Team blijkt ook live een hele beleving te zijn. Vooral zanger Alex Rice kaapte de prijs weg voor theatraalste act van de dag. Dat stond in schril contrast met de toetsenist die haast als een robot acteerde op het podium. Bij momenten een hilarisch schouwspel, die voor een extra dimensie zorgde. Sports Team zorgde al vroeg voor een hoogtepunt, want wie daar vandaag aan wou tippen moest al van goede huize komen.
Wallows @ One
Frontman Dylan Minnette is inderdaad de acteur die schittert in de Netflix serie ‘13 Reasons Why’, maar naast zijn acteertalent kan de man ook een aardig stukje zingen en gitaar spelen. Samen met zijn jeugdvrienden vormt hij de band Wallows. Hun dromerige poprock bleek de perfecte muziek te zijn om te kuieren aan het strand met een biertje in de hand. De zomerse deuntjes van "Pictures of Girls" of "Are You Bored Yet?" toonden dat Wallows genoeg potentieel bezit om oerdegelijke popsongs te blijven maken. Niet dat er anders sprake was van uitschieters, maar dat mag zeker niet als negatief gezien worden. Zonder twijfel een geslaagde passage en als we al een conclusie kunnen trekken, dan is het dat Wallows veel meer is dan hun bekende frontman.
Snail Mail @ Five
De verwachtingen om Snail Mail aan het werk te zien waren niet torenhoog. Vooral niet omdat de band rond frontvrouw Lindsey Jordan geen overtuigende set wist te spelen toen we ze laatst zagen op Sonic City 2019. De bril was vooraf dus licht gekleurd, maar die zal na vandaag beslist niet veranderen van kleur. Snail Mail staat garant voor losse, dromerige en nonchalante songs, maar op Five bleek deze sterkte net uit te draaien op een zwakte. De flow leek er maar niet in te komen en de normaal zo zachte stem van de frontvrouw leek elk moment te kunnen breken. Neem daarbij de veel te lange tussenpozen tussen nummers en je kan al raden dat dit geen optreden was die ons bij zal blijven. Na al dat gitaargeweld van eerder werd Snail Mail de domper op onze vreugde.
Fat White Family @ Two
Na de verwoestende doortocht van Shame gisteren leek het alsof de geest van de band deels was achtergelaten op de Two. Daar verzorgde Fat White Family een muzikaal onderosje tussen post-punk, rock en psychedelica. Een combinatie die ons bij de keel kon grijpen, vooral wanneer Saoudi zijn keelgat wist open te scheuren. Op andere momenten nam de sloomheid het wat over, waardoor de cohesie wat uit de show werd gehaald. Toch kunnen we niet anders dan stellen dat de Britten een serieus stukje kunnen rocken en dat op een behoorlijk strakke manier. Redelijk straf werk van deze zevenkoppige band.
Charlotte Adigéry @ Four
Wie het vandaag wat extraverter wou moest vooral aanschuiven bij de Four. Daar stond onze nationale trots en revelatie Charlotte Adigéry. Na haar geweldige EP ‘Zandoli’ bewees zij dat ze het ook zonder haar band Wwwater kan. Na een kleine vertraging zagen we uiteindelijk diegene waarvoor in de prangende hitte stonden te wachten en dat was achteraf gezien meer dan de moeite waard. Een afwachtend publiek moest merkbaar wennen aan Adigéry's aparte interpretatie van indie-disco, maar dat kon haar schijnbaar weinig deren. Misschien was Best Kept Secret gewoon nog niet klaar voor haar? Wie zal het zeggen. Adigéry straalde persoonlijkheid, sensualiteit en kracht uit en onder het motte ‘doe wat je gelukkig maakt’, is zij alvast één van de kampioenen van vandaag te noemen.
Death Grips @ Two
Als we een hiphopact inplannen, wel dan doen we het meteen goed moeten de programmatoren van Best Kept Secret gedacht hebben. En of het hen gelukt is. Met Death Grips stond er op de Two een pletwals die alles en iedereen van zijn sokken blies. Beenharde beats dus, waarbij MC Ride dan nog eens met plezier olie op het vuur smeet. Net toen we dachten dat het niet meer harder kon, wel dan deed het trio daar nog een schepje bovenop. Niet allen op het podium aanschouwden we een inferno, ook in het publiek was de brand geen moment te blussen. Neem daarbij de hysterische lichtshow en het pakket was gedoemd te ontploffen. Vanaf minuut één ging de massa total loss en dat ging zo door tot op het einde. Een explosie aan geluid, anders kunnen we Death Grips niet beschrijven. Wij waren uiteindelijk dankbaar dat onze oren hier levend zijn uitgekomen.
Mac DeMarco @ One
We konden ons geen vreemdere vogel dan Mac DeMarco bedenken op de One van Best Kept Secret. En ook al is zijn meest recente plaat ‘Here Comes The Cowboy’ geen voltreffer, toch was het uitkijken naar deze cultheld. Het was afwachten in wat voor toestand de man het podium zou opkomen, maar na korte tijd konden we stellen dat hij medium gemarineerd was en dat was een eerste geruststelling. Voor nummers als "My Old Man", "Salad Days" en "Chamber Of Reflection" was het publiek gekomen. Het nieuwer en wat minder vrolijk werk werd dan weer lauwtjes onthaald.
Een Mac DeMarco show zou ook geen Mac DeMarco show zijn, mocht hij geen onnozeliteiten uithalen. Een koprol, handenstand en bellen blazen bezorgden ons de slappe lach en dat was meer dan welkom na mindere muzikale momenten. Desondanks blijft DeMarco een leuke aanwinst voor ieder festival en volgende keer gaan we gewoon opnieuw kijken.
Wooden Shjips @ Five
Wie geen zin had om Kraftwerk zijn ding te zien doen op de One kon terecht bij Wooden Shjips. Een keuze waarvan we achteraf gezien zeker geen spijt hadden. Bij momenten bracht Wooden Shjips heel sterke psychedelische rock, die ons wist te raken. Verwacht van Erik Johnson en de zijne geen vreemde capriolen zoals bij Mac DeMarco, maar het publiek kreeg dan weer wel een eerlijke en onversneden show die het moest hebben van zijn ruwe sound met laidback vocals. En als Wooden Shjips al iets te zweverig werd, dan schakelden ze met plezier een tandje hoger op hun gloeiend hete fuzz. Alleen al om ons nog dieper in die hogere sferen te duwen.
Sophie @ Two
Een desk, enkele knoppen en een flitsende lichtshow. Meer had Sophie niet nodig om de Two om te bouwen in een verhoopte danstempel. Een toegankelijke danstempel was het allesbehalve, want daarvoor klinkt Sophie te experimenteel met als gevolg dat de loodzware beats langer op de maag bleven liggen dan gewenst. Al snel zagen we mensen afhaken, diegenen die toch bleven , konden zich schijnbaar wel inleven. Bij momenten zoekt Sophie het iets te ver en daardoor werd het verhoopte feestje er één die zijn climax nooit echt wist te bereiken. Vele vraagtekens dus bij dit bizarre en chaotische gegoochel met beats, maar heel misschien is Sophie wel de Kraftwerk van haar tijd en zijn het wij die in onwetenheid gedrenkt zijn.

dag 3 - zondag 2 juni 2019
Julia Holter @ Two
Dag drie op een festival is traditioneel gezien niet meteen de meest frisse dag uit ons leven te noemen. Desondanks raakten we vrij makkelijk onze tent uit om Julia Holter te zien openen op de Two. De Amerikaanse multi-instrumentaliste opende heel aarzelend en even hadden we het gevoel dat we nog naar de soundcheck aan het kijken waren. Na één nummer vond de Amerikaanse het tijd om ook haar band op het podium los te laten, maar dat bracht weinig zoden aan de dijk. Een viool, een contrabas, wat synths en slome drums wisten ons geen moment te prikkelen. De combinatie van indie, folk, pop en jazz klinkt op haar plaat Aviary nochtans heel aanlokkelijk, maar live kwam dit nooit echt uit de verf. Misschien de verkeerde setting om Julia Holter aan het werk te zien? Dat zal het wel zijn zeker.
Juke Ross @ One
Openen op de mainstage van Best Kept Secret bleek nog maar eens geen gemakkelijke klus te zijn. Deze keer kreeg de Guyanese singer songwriter Juke Ross de kans om de harten te winnen van een aanvankelijk erg magere opkomst. Zijn dromerige indiefolk bleek een bijzonder goeie match te zijn bij tropische temperaturen en dat was ook het publiek opgevallen. Zienderogen groeide de massa aan tot een aantal waarmee de man over naar huis kon schrijven. Ross deed ons denken aan Angus and Julia Stone, maar dan in zijn kinderschoenen. Geen slechte referentie toch? Juke Ross was best amusant, maar niet memorabel. Vooral omdat de ééntonigheid na verloop van tijd een storende factor werd.
Big Thief @ Two
De band waar we vandaag echt naar uitkeken waren de rockers van Big Thief. Hun originele mix van indierock en flarden country breekt mondjesmaat door bij het grote publiek en daar kwam zoals verwacht een hele massa nieuwsgierigen naar kijken. Big Thief speelde opvallend gretig, strak en vol overgave. Big Thief toont dat ze binnen het genre ook vernieuwend kunnen zijn en daar zou wel eens de sleutel van hun succes kunnen zitten. Mooie popsongs als "Mary" en "Shark Smile" verweven in die typische rauwe sound, wat kan een mens nog meer verwachten? Big Thief stelde nooit teleur en is goed op weg om wel erg groot te worden.
Caroline Rose @ Five
De New Yorkse Caroline Rose schrijft op het eerste gezicht happy popsongs met weinig diepte, maar vergis u niet. Met teksten over geld-en relationele problemen, vrouwenhaat en zelf de dood lijkt het erop dat ze met haar muziek een groot beschermend masker op zet. Ook de serieuze dosis zelfspot was op de Five van de partij, waardoor Rose meermaals een lach op ons verbrande gezicht wist te toveren. Een erg intrigerende frontvrouw, die weet hoe ze een publiek in geen tijd weet in te palmen. Dat deed ze in de eerste plaats met haar aanstekelijke popliedjes natuurlijk. Een uitstekend popconcert dus met als hoogtepunt de cover van Celine Dion's "My Heart Will Go On" op een kazou.
Princess Nokia @ Two
Destiny Frasqueri is allesbehalve een katje om zonder handschoenen aan te pakken. Dat bewees ze met veel overtuiging op haar debuutplaat ‘1992’. Een plaat die bol staat van de gepeperde teksten, een torenhoge attitude en stevige hip-hop beats. Het moest en zou dus een feest worden in de Two, maar dat werd het slechts bij momenten. Het podium verlaten na elk nummer, praten met haar DJ, een bandje met vocals op de achtergrond afspelen of gewoon wat staan aan modderen , leken op het eerste gezicht goedkope divastreken.
Uiteindelijk bleek Princess Nokia ziek te zijn en vond ze toch de moed om zich een goed half uur zij het slechts gedeeltelijk te smijten. Wanneer Princess Nokia rust nodig had, dan waren daar haar twee opmerkelijke dansers om haar uit de nood te helpen met een stevig potje voguing. Best indrukwekkend om te zien. Doorheen het ziek zijn , zagen we wel glimpen van een straffe hip-hop artieste, die goed op weg is om in een rijtje te staan van straffe artiesten als Lil' Kim en Missy Elliot. Nummers als "Tomboy", "Brujas" en "Kitana" werden trouwens krachtig en vol overgave gebracht, waardoor we even vergaten dat het toch haar dagje niet was.
The Raconteurs @ Two
The Dead Weather, The White Stripes en The Raconteurs hebben allemaal hun iconische frontman Jack White gemeen en deze keer stond hij met die laatstgenoemde doodleuk op de Two. De tent bleek al snel te klein, want wie wil nu geen glimp opvangen van een levende legende? The Raconteurs toonde zich een meester in het produceren van rocksongs in hun puurste vorm, waarbij de gitaar zich tot de grote winnaar van de avond mocht noemen. Hun steengoeie oude nummers werden afgewisseld met hoopgevende nieuwe nummers, die op hun langverwachte derde plaat zullen terechtkomen. Ook Jack White himself was behoorlijk in zijn nopjes en speelde de zaal knock-out met een gretigheid die we nog zelfden zagen van een routinier. The Raconteurs was ongetwijfeld één van de hoogtepunten van Best Kept Secret en daarvan was het kippenvel die we frequent kregen het mooiste bewijs van.
Carly Rae Jepsen @ One
Het contrast met The Raconteurs kon niet groter zijn, maar toch was de overgang tussen steengoeie rock naar pure pop er eentje die we vrij gemakkelijk konden maken. Gehuld in flarden plastic met koeienmotief probeerde de Canadese pop prinses het strand voor zich te winnen en dat lukte haar wonderwel. Samen met haar stevige liveband bracht ze nogal evidente popsongs die een ongegeneerd publiek aan het dansen kreeg. Nummers als "Call Me Maybe", "Too Much" en "I Really Like You" deden de dreigende wolken boven het strand snel vergeten. Meezingen en dansen was dan ook het beste wat we op dat moment konden bedenken. Vooraf gezien leek Carly Rae Jepsen ons een vreemde programmatie, maar uiteindelijk bleek haar luchtigheid een geschenk uit de hemel te zijn voor al diegenen die even genoeg hadden van al dat rock en indie geweld die het festival te bieden had. Mensen mogen denken wat ze willen, maar noem Carly Rae Jepsen de verborgen parel van de pop en een quilty pleasure pur sang.
Interpol @ Two
Nadat bassist Carlos Dengler de band in 2010 vaarwel zei leek er iets te zijn bij Interpol. Niet dat de band stopte met productief te zijn, want platen als ‘Interpol’, ‘El Pintor’ en ‘Marauder’ volgden elkaar relatief snel op. Het niveau van de platen was beduidend lager geworden en daar zit het vertrek van Dengler voor veel tussen. Los daarvan is en blijft Interpol een steengoeie liveband die met de jaren strakker lijkt te spelen. Op een bepaald moment leek het zelf even een wedstrijd te worden om tragere nummers als "Take you on a cruise" en "Rest My Chemistry" op een zo snel en strak mogelijke manier te spelen. Niet altijd even geslaagd, maar je kan niet ontkennen dat er op het podium ware vakmannen aan het werk waren. Interpol bevestigde nog maar eens zijn status van sensationele liveband, maar toch blijven ze voor ons de band waar het gigantische potentieel er nooit volledig is uitgekomen.
Christine and The Queens
Drie jaar terug mochten we haar al eens aan het werk zien op het festival en zij leek toen al goed op weg om een wereldster te worden. Met haar tweede plaat ‘Chris’ bevestigde ze alleen maar haar uitzonderlijk talent en zo groeide ons idee van die superster nog wat meer. Met slechts twee platen achter de kiezen mocht zij instaan voor wat de absolute climax van deze editie moest worden.
Er viel heel veel te vertellen, want bij momenten hadden we ogen tekort om te volgen wat er zich op het podium afspeelde. Een ongelofelijk straffe lichtshow, vuurwerk op het podium en alsof dat nog niet genoeg was kreeg het publiek ook nog eens een krachtig dansoptreden te zien. De uren repetitie die hier aan vooraf zijn gegaan zullen ons doen duizelen, maar Christine doet dit overkomen alsof het de normaalste zaak ter wereld is. Als we toch al iets zagen die minder was, dan was het haar stem die sporadisch wankelde, maar nooit omviel. Een detail die we graag door de vingers zagen, want de overgave die ze in haar dans en muziek stak was van een torenhoog niveau. Vergelijk het gerust met Stromae of Michael Jackson, want zo straf was het echt wel. Bakken respect dus.
Tot slot is Christine and The Queens meer en meer een activiste op haar podium aan het worden. Met haar laatste album ‘Chris’ maakte ze al een statement over haar gender en ook op het podium schuwt ze zichzelf niet. “She’s a man now” is een zin die alles omvat en daarmee kwam ook meteen een einde aan een enorm boeiend festival. Tot volgend jaar.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/best-kept-secret-2019
Organisatie: Best Kept Secret Festival (Friendly Fire)