TW Classic 2022 xl - Een kleurrijke, emotievolle TW Classic
TW Classic 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-25
Geert Vanassche en Erik Vandamme

Het festival seizoen is al een paar weken uit de startblokken geschoten. TW Classic werd samengevoegd met Werchter Encore en leverde een TW Classix xl op. Op die manier werden de bands over de drie podia verdeeld, met de Barn en Klub C, naast de mainstage (wat zorgde voor een overvolle tent en mensen die vaak de optredens buiten op het scherm dienden te volgen).
Op de mainstage traden de bands op die op de affiche stonden van het oorspronkelijke TW Classic. Afsluiten deden we met een zonder meer sublieme Nick Cave & The Bad Seeds, die ruim twee uur een adembenemende krachtige en emotievolle set neerpootte. En er viel die dag heel wat te beleven .
Een overzicht

AG Klub (Barn) (****) - In het rijtje 'hip hop fenomenen die een grote toekomst worden voorspeld' hoort AG Klub zeker thuis. Ondanks de magere opkomst, veel mensen waren nog onderweg naar het festival en anderen waren op de mainstage Whispering Sons aan het bekijken, zette het collectief rappers een overtuigende set neer. De jonge snaken gingen wild tekeer. Het siert hen! Ze voelden elkaar aan elkaar en profileerden zich als volleerde klasse entertainers, de raps waren op elkaar afgestemd. Er worden zelfs t-shirts in het publiek gegooid en de band port iedereen aan om lekker mee te dansen en te brullen, waardoor een aanstekelijk hip hop feestje ontstaat. (EVD)

Sylvie Kreusch (Klub C) (*****) - Ooit schreef ik in een verslag ''Sylvie, Sylvie wat doe je toch met mijn broze hart''. Sylvie Kreusch heeft een sterke, afwisselende stem en heeft een bijzondere uitstraling, sensueel als bevreemdend. Op bezwerende , hypnotiserende wijze gaat ze te werk. Als een wervelwind draait ze rond haar publiek. Indringend, integer, ingetogen als meeslepend, extravert is de sound. Soms worden alle registers open getrokken. Je wordt meegezogen naar een donkere als kleurrijke wereld.
Ze wordt ondersteund door muzikanten die haar perfect aanvoelen en aanvullen; het meest beklijvende moment was de sublieme sax van Mattias De Craene die twee songs begeleidde; in combinatie met haar vocals daalde een warme gloed neer op ons.
Als een nimf strooide ze zelfs confetti uit. Muziek en het visuele gingen hier hand in hand samen. Een adembenemend mooi concert … én ons hart (weer) in gruzelementen (EVD)

Sleaford Mods (Mainstage) (***1/2) - Nieuwsgierig of beat-arrangeur Andrew Fearn en leadzanger (what's in a name) Jason Williamson hun ijzersterke live-reputatie op een groot festivalpodium in volle siësta tijd konden waarmaken ? De harde en doordringende baslijnen en minimale samples, gekoppeld aan de agressief gedebiteerde, maar vaak onverstaanbare, teksten trokken alvast mijn aandacht. De eerste rijen (hoofdzakelijk diehard fans) waren alvast overtuigd. Het duo wist hen alvast te raken… Andrew spaart zijn muzikale inspanningen, drukt enkel op een knopje van zijn laptop bij de start van een nummer. Hij steekt al zijn energie in opwindende dansmoves. Jason bezorgt ons een lawine van woorden, (te) vaak onverstaanbaar… “Jobseeker”, “Mark ’n Mindy” klinken bekend in de oren. Origineel optreden, maar komt waarschijnlijk veel beter tot zijn recht in een zaaltje. Suggestie : waarom vervang je de laptop niet door een heuse live-band ? (GVA)

Noordkaap (Barn) (****) - Noordkaap heeft recent een drietal concertreeksen achter de rug in de AB , een tour die eigenlijk in 2020 ging plaats vinden , maar corona gooide hier roet in het eten! Wij waren er ook bij en schreven daarover: '' Noordkaap biedt zoveel meer dan een routineuze nostalgietrip. Als jonge wolven gingen ze te werk . Een stevig nineties rockfeest die de link met het heden maakt, en sterk overtuigt. Klasse.''
We vroegen ons af of Noordkaap ook op een festival weide diezelfde intensiteit en energie had … Jawel … Stijn Meuris is een klasbak die door zijn jarenlange ervaring probleemloos de band als publiek mee heeft; op zijn charisma staat gewoonweg geen grenzen. Een bomvolle Barn ontploft. Hij en zijn band zijn één! De gitaarsoli en het drumspel waren om van te snoepen.
Noordkaap is nu nog steeds een goede geoliede machine, ondanks het jaartje erbij , krachtig genoeg om iedereen te boeien en te exploderen door hun classics. TW Classic op z’n Belgische best! (EVD)

Sky Ferreira (Klub C) (**) - We hebben maar zelden een tent zo snel zien leeg lopen als bij  Sky Ferreira op TW Classic, en dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Eerst rijkelijk te laat de set beginnen, ongeïnteresseerd met een grote zonnebril een routineuze klus afwerken, en tussen elke song een pauze inlassen,  om wat weten we, veel te doen, zonder maar naar het publiek op te kijken … Nee, dan kun je niet op onze sympathie rekenen.
Sky Ferreira heeft nochtans een stem die vaag doet denken aan Debbie Harry van Blondie, wat een compliment is. Haar charisma en uitstraling waren spijtig genoeg allesbehalve. Een zware ontgoocheling dus … (Erik VD)
Dark synthpop à la Bauhaus en Siouxsie and The Banshees werd verteld … Een veelbelovende aankondiging, maar daar kwam niet veel van terecht. Het was eerder een flauw afkooksel van het genre. Af en toe deed een gitaarriff me denken aan Jesus and Mary Chain.  Zwakke, eentonige songs, weinig overtuigende zangpartijen, slordige geluidsbalans… Voldoende om het na 3 nummer voor bekeken te houden. Sky Ferreira ontgoochelde… (GVA)
E
ven onze muzikale honger stillen op Courtney Barnett (Main Stage) (****1/2), die alvast met meer gretigheid en dynamiek haar materiaal bracht . (EVD)
De Australische singer-songwriter en gitariste was voor mij de verrassing en revelatie van TW Classic. Sterke songs, mooie composities, mooie samenzang. Deze band deed me denken aan een breed spectrum artiesten : Neil Young, Kurt Vile, een vleugje Patti Smith, The Feelies, Bear's Den, … . Back to basic…eenvoud siert.  Courtney beroert haar gitaar linkshandig op een heel aparte manier. De set is goed samengesteld en met “Before you goµ” krijgen we een eerste hoogtepunt voorgeschoteld : een ingetogen song, met een leuke elektrische drum. Daarna wordt het ruiger en ruiger (iets wat de band perfect beheerst) en volgen nog een aantal parels, waaronder haar hit “Pedestrian at Best”. Ja, ik heb genoten van de rustige, coole melodieën, de zalige drumpartijen en het leuke Hammond orgeltje. (GVA)

Zwangere Guy (Barn) (****) - Zwangere Guy is een Brussels hiphop fenomeen, die zich solo als met Stikstof verdomd sterk profileert. Wat provocatie in zijn raps , teksten en in de bindteksten … Hij windt er geen doekjes om. Hij stampt met z’n corpulente lichaam vol tattoos wild om zich heen. Hij spuwt z’n mening, al dan niet met een humoristische ondertoon. Het maakt Zwangere Guy net lieflijk. In sommige  nummers is hij erg persoonlijk, hij bezorgt ons een krop in de keel.
Een mooie ode aan één van zijn boezemvrienden Arno, is welgemeend, een artiest die met dezelfde ingesteldheid tekeer durfde te gaan. “Putain Putain” klonk in een hip hop naslagje,  alsof Arno hevig stond mee te brullen. Controversieel of niet te werk gaan, wat hij doet is Klasse! (Erik VD)

The Specials (Klub C) (***) - De legendarische ska band The Specials wisten ons circa tien jaar geleden in de AB en op de Lokerse Feesten compleet omver te blazen door hun stomend setje.
The Specials zijn niet zomaar een ska band trouwens, ze durven buiten de comfortzone van het genre te treden. In een volle tent brengen ze hun publiek onder stoom. Een lekker aanstekelijk feestje bouwden ze, waarop stilstaan onmogelijk was.
En toch hadden we hier maar een licht opflakkerend waakvlammetje , de motor bleef wat sputteren , ondanks de breed glimlachende bandleden,  hun aanstekelijke vocals, de riedels en het contact met het publiek.
De muzikale vuurballen, die hen kenmerkt, werden gespaard tot het einde van de set met drie sublieme songs. Een overweldigende finale dus. (EVD)
Een bomvolle tent enthousiaste 50-plussers, een bomvol podium… klaar voor een feestje ? The Specials openden bluesy en funcky,  voegden er in het tweede nummer (“Working 4 the ratrace”) een vleugje reggae aan toe, maar hielden dit niet lang vol… Een eentonige, lauw gebrachte, zeer vervelende set kon de tent niet beroeren. Ook de hits “Rudy” en “Too much too young” gingen compleet de mist in. The Specials hadden geluk dat het regende, anders liep de tent vast en zeker leeg tijdens de set… (GVA)

The Smile (Main Stage) (****) - The Smile is het project rond Radiohead tenor Thom Yorke, samen met Jonny Greenwood en Tom Skinner, de drummer van Sons of Kemet, een grootheid binnen de jazz en c°-scene. Yorke vormt hiermee een topformatie, wat we horen op de knappe, overtuigende plaat 'A Light for Attracting Attention'.
Ook live blijkt vooral die perfectie in de instrumentatie te intrigeren. Een muzikaal spel, een avontuurlijke (soms routineuze) jam ondergaan we van Thom York en Jonny Greenwood. Maar Thom staat met een brede glimlach te genieten op het podium en spreekt zijn publiek aan, wat uitermate fijn is. Dit is een project dat in zaal ideaal tot zijn recht kan komen , die creativiteit , alternatief met melodie kruist. (EVD)

The Kid LAROI (Barn) (****) - Het Australische tieneridool The Kid LAROI  staat dit jaar twee keer op Werchter. De eerste passage is op TW Classic al geslaagd , met een volle tent, volgende week komt Rock Werchter aan de beurt. De jonge, talentvolle artiest en zanger heeft het in zich om heel groot te worden; hij bewijst het door een sublieme set neer te zetten, waarbij uiteraard clichés worden bovengehaald. De visuele effecten overtuigen evenzeer .
De jonge snaak beschikt over een emotievolle , ontroerende stem. Kippenvel bezorgt hij ons. Hij heeft ook een sterk charisma.
The Kid LAROI heeft het aanvankelijk wat moeilijk om een toch iets ouder publiek voor zich te winnen, maar hij zet gewoon door en krijgt uiteindelijk de handen moeiteloos op elkaar.
Op het einde van de set laat hij enkele jongeren bij hem op het podium lekker mee dansen, tot hilariteit van de hele tent. Met zo een ingesteldheid kan en zal hij binnen de kortste keren een compleet Sportpaleis omverblazen; het potentieel is er alvast! (EVD)

Intergalactic Lovers (Klub C) (****1/2) - Intergalactic Lovers mocht de Klub C op TW Classic afsluiten. Lara Chedraoui, de frontdame, was, terecht overigens, laaiend enthousiast. Intergalactic Lovers is meer dan Lara , ondanks de aandacht die ze -vermoedelijk- ongewild naar haar toetrekt, de muzikanten geven sublieme touchs aan hun instrumenten. We zijn telkens onder de indruk.
Intergalactic Lovers brengt verschillende genres in de pop samen, met een knipoog naar de new wave van de jaren '80.
De songs zijn emotioneel beladen. Lara heeft een bijzonder bezwerende stem, die zeggingskracht bieden aan het materiaal. Ze bezorgt ons een krop in de keel. "Delay" en "Shewolf" worden uit volle borst mee gezongen door een uitzinnig publiek, we zien Lara van pure emotie een traantje wegpinken van geluk, en wij kunnen een glimlach van medeleven niet onderdrukken.
Intergalactic Lovers wist zijn publiek in te pakken op gemoedelijke, doorleefde wijze. Een gedroomde afsluiter . (EVD)

Placebo (Main Stage) - (***1/2) - Deze typische festivalband was goed, maar ook niet meer. Ze maakten het zichzelf moeilijk door niet te kiezen voor een best-of-set. Respect. De nieuwe nummers zijn niet verrassend, noch vernieuwend. De beter bekende nummers (“Too Many Friends”, “For What It’s Worth”, “Special K”, “The Bitter End”) bekoorden het publiek, een flauw afkooksel van Kate Bush “Running Up That Hill'” sloot dit middelmatig optreden pijnlijk af. (GVA)

Florence + The Machine (Barn) (*****) - Vrouwen spannen duidelijk de kroon op de zij podia van TW Classic, en daar zijn we niet treurig om. De ultiem afsluiter Florence + The Machine zet dit kleurrijk in de verf in een afgeladen volle Barn; trouwens, vele mensen stonden ook buiten aan het scherm te kijken en te genieten van dit adembenemend schouwspel. Florence trekt de meeste aandacht naar zich toe, door haar bijzondere uitstraling , haar danspasjes en haar brede, wondermooie vocals.
Als een bosnimf dwaalt Florence over het podium, gaat ze de confrontatie aan met haar publiek door haar fans vooraan de hand te reiken; de eerste rijen meisjes zijn gepakt en worden tot tranen toe bedwongen, ook zijzelf kan haar eigen tranen ook moeilijk verbergen. Dit is een bijzonder emotionele totaalbeleving waarbij publiek, Florence en band perfect met elkaar worden verbonden. Dat is al vanaf de eerste song en het blijft duren tot het bitter einde. Geen enkele seconde laat Florence je los. Blijven doorgaan tot je letterlijk terug in de realiteit belandt , hoe intens, doorleefd, onwerkelijk, onaards , betoverend het ook klonk .
Het slotstuk "Hunger", "Shake It Out" en "Rabbit Heart (Raise It Up)" waren de kers op de taart. Wat een muzikale schoonheid en sprookjesachtige optreden dus. (EVD)

Nick Cave And The Bad Seeds (Mainstage) (*****) - Uw kind voor jou zien gaan, het is zowat het ergste wat je als ouder kan tegen komen. Hoe overleef je het als dat in korte tijd twee keer voorvalt? Die vraag stelden we ons toen we Nick Cave het podium zagen betreden. Door je verdriet uit te schreeuwen in songs, op ingetogen wijze ontroeren of door verschroeiend ‘GOD’ hards uit te halen en de middelvinger te tonen.
Tijdens het optreden van Nick Cave viel trouwens de regen met bakken uit de lucht, alsof de hemel mee huilde. En toch was het geen show met al te veel droefnis. Wel meer dan voldoende weemoed en melancholie. Maar ook niet al te lang , want als de registers werden opengetrokken , werden de duivels ook ontbonden, zoals op “From Here to Eternity”, waarbij Nick aan een dame vroeg 'i need your hand, this is a song about a girl' , schitterend gewoonweg … Oorverdovende knallen deelde Cave en C° uit, vocaal als in de instrumentatie. Het zorgde voor een schokgolf op de festivalweide.
En toen waren we vertrokken voor een gevarieerde set van twee uur vol brede emotie. Nick Cave zoekt zijn publiek letterlijk op , klinkt dreigend op een “Tupelo” of zalvend op “Jubilee Street”.
De band speelt sterk in op Cave’s meesterlijke act. Neem nu de percussie van “Red Right Hand'”, als een soort hoevengetrappel van de Ruiters van de Apocalyps. Koude rillingen kregen we. Of als ‘rechterhand’ Warren Ellis bezig is , een klankvirtuoos op elk instrument , en zeker de viool en de gitaar. Hij en Cave zijn ontegensprekelijk nu met elkaar verbonden, check maar eens de laatste werken van beiden samen, de riffs en de zanglijnen zijn perfect op elkaar gestemd, o.m. op “Carnage” en “White Elephant”.
Op elke song krijg je mokerslagen te verduren. Het doet heerlijk aan wat ze presteren.
In de bis krijgen we het indrukwekkende mooie liefdeslied “Into my arms”, als kers op de taart gevolgd door “Vortex” en “Ghosteen speaks”, waarbij nog een laatste keer alles uit de kast wordt gehaald, als een ‘neverending’ emotionele rollercoaster.
Nick Cave & The Bad Seeds brengen (steeds) opnieuw een sublieme, magische performance. Ze overtreffen (steeds) opnieuw zichzelf. We voelden de regen zelfs niet meer . Wat een afsluiter …
Kortom, Nick Cave & band acteerden op championsleague niveau en degradeerden de andere bands. Meesterlijk ! (EVD en GVA)

Setlist: Get Ready for Love//There She Goes, My Beautiful World//From Here to Eternity//O Children//Jubilee Street//Bright Horses//I Need You//Waiting for You//Carnage (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//Tupelo//Red Right Hand//The Mercy Seat//The Ship Song
Higgs Boson Blues//City of Refure//White Elephant (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//ENCOR: Into My Arms//Vortex//Ghosteen Speaks

Organisatie: Live Nation - TW Classic- Rock Werchter