Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 2 - vrijdag 1 juli 2022 - Guitar day!
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse

dag 2 - vrijdag 1 juli 2022 - Guitar day!
Een spannend dagje om enkele cancels goed op te vangen. Iedereen haalde opgelucht adem toen zeker was dat Metallica kon komen , na die corona in de entourage. En dus overheersten de gitaren en de T-shirts van Metallica, met een ‘smilend’ zonnetje op ons.

Op deze tweede dag was er al meteen een volle mainstage voor de pubrockers op leeftijd Sum 41, Canadees combo rond Deyck Whibley.  Niet voor niks zit het genre 90s punkrock nog steeds in de lift . Eerder wist Green Day het Sportpaleis onder stoom te zetten. Het kwintet zette ons op het juiste gitaarspoor op de wei . De getatoeëerde boys speelden een opwindende , energieke set van rechttoe-rechtaan nummers , met een knipoog naar hun helden als Misfits, Anthrax. Na “The hell song” was de herkenbaarheid het grootst met classics “Into deep”, “Fat lip” en “Still waiting”. In het najaar te zien in Vorst. Er was een goede flow, de spring-int-velds op leeftijd waren hun publiek dankbaar en omgekeerd evenzeer.

Het Brusselse hiphop collectief Stikstof (Barn) staat nu volop in de belangstelling met het sterke materiaal van de recente ‘Familie boven alles’ en ‘Moeras’ . Letterlijk legt het combo z’n gewicht in de weegschaal met Zwangere Guy en Jazz Brak , naast Astrofisiks en DJ Vega. De lyrics en het spervuur aan raps zijn een weerspiegeling van de leefwereld in het Brusselse. De combinatie raps en beats en de bezwerende, lome als groovy, opwindende, dreigende sounds zijn vol overtuiging. Ze zuigen je volledig mee, zoals een NWA, Ice Cube of Ice-T het 35 jaar geleden deden. De indringende blikken en de levendigheid van de twee MC’s zwepen de boel op en zorgen voor een pogo op nummers “ambras”, “broos” en “alles kapot“. ‘Iedereen is als familie , en die moeten we koesteren’. Stikstof gaf ons de nodige zuurstof dit te doen. Sterk!

Miles Kane is samen met Alex Turner één van die gezichten van de Britpopscene. Het laatste album maakte ons niet direct warm en op de mainstage zijn het de Miles Kane classics “Rearrange”, “Don,t forget who you are”, “Come closer”, verder “Don’t let me down” van The Beatles, ,de paar Last Shadow Puppets nummers (o.m. “Standing next to me”) en mans charisma die ons letterlijk over de streep trekken van een uiterst aantrekkelijke set.

SONS - Alles kapot! - Stel, je zoon vraagt je mee naar het eerste optreden van zijn band in het plaatselijke repetitie kot. Fier als een gieter sta je daar en dan krijg je wat harde gitaren rond je hoofd geslingerd. De vaders van deze 4 gasten zijn nog steeds aan het weglopen van dat eerste optreden dat hun SONS ooit gaven. Dynamiek , levendigheid en intensiteit gaan nog steeds samen. Net als hun vorige passage, worden alle registers meteen opengetrokken, met nummers als “Succeed” en “Waiting on my own”. Ze behouden een hels tempo met “I need a gun” , die de SONS herkenbaarheid onderstreept. Die vier gaan fors door met “Nothing” en het afsluitende Ricochet” en poten op die manier een overweldigend rockset neer. (Michael) Zie recent ook hun optreden in Kortemark Sons - Holy garden session - Hard rockende zonen staan als een huis (musiczine.net)

Andere koek was Idles, één van de nieuwe lichting postpunkers uit Engeland. En verdomd dit klonk meer dan geschift. Als wild losgeslagen buffels gingen zij tekeer op de main stage. De zanger Joe Talbot hitst band als publiek op, zingt , roept en schreeuwt om zich heen; de bandleden brengen hun instrumenten onder spanning , geselen ze , ontrafelen de songstructuur om dan terug de melodie te zoeken. De tempowissels en explosieve noisy uithalen volgen elkaar op. De moshpits groeien . “Colossus”, “Car crash” en “Mr motivator” zijn meteen mokerslagen . De gitarist, moeders slaapkleed aan, is hier al in het publiek te vinden. “Mother” is een voorbeeld van schreeuwtherapie. Onderhuids is er de melodie, maar hun muzikale gekte met een boodschap injecteert het publiek . De zanger liet duidelijk de statements over immigranten, assholes die beslissingen nemen over andermans lichaam, enz verstaan . Talbot wil positiviteit in deze wereld. “Danny Nedelko”, “Rottweiler” volgen. Messcherp, snedig, stevig, hard klonk het . Idles was overdonderend. Net als Viagra Boys geniaal gek!

Het Ierse Inhaler (Barn) rond Elija Hewson treedt in de voetsporen van papalief Bono van U2. Zo vader zo zoon , de twintigjarige Elija, heeft zeker diezelfde uitstraling in solidaire moves, de pasjes , de hairlooks en het publiek betrekken/ophitsen met ‘1-2-3-four’, de gitaar bij de hand; en niet te vergeten zijn er diezelfde heldere, innemende, pakkende vocals. De gitaarriedels in hun melodieuze poprock zijn ook gedeeld met deze wereldband. Toch beginnen ze hun eigen pad ter bewandelen. Het materiaal tintelt , fonkelt , rinkelt. Nummers als “It won’t always be like this”, ”We have to move on”, “My king will be kind”, “Cheer up baby” en die meesterlijke doorbraak single “My honest face” , tonen een beloftevolle band. Dynamiek en intensiteit, eezingrefreinen en handclaps … Alsof U2, Echo & The Bunnymen, Bloc Party en Arctic Monkeys elkaar ontmoeten in deze vier .

De indiegitaarpop van het Noorse Girl In Red lokte nogal wat jonge dames in de KlubC. De sound kan gelinkt worden aan deze van Wolf Alice. Marie Ulven had eerder al haar optreden in de AB moeten onderbreken door keelproblemen, nu was ze hier een klein kwartier te laat. Samen met haar band vloog ze er meteen in met de single “My stupid bitch” , een snel vaardig poppy gitaargrunge nummer, met explosievc uithalen. Even verderop hadden we het andere sterke nummer, “Serotonin”, sober ingezet , om dan mooi op te bouwen met energieke adrenalinestoten .
Girl In Red geeft haar songs die beduidend sfeervol klinken live een boost . “Girls” en “Dead girl in the pool”  zijn live knallers , waarbij Marie bij het uitzinnige publiek was. Niet de ganse tijd kon Girl In Red boeien, maar de gretigheid en dynamiek sierde! Mooi waren de clips op het achterplan , die de set elan gaven . Duimen nu voor dat langverwachte zaaloptreden.

Op the slope verving last instant onze The Haunted Youth de Amerikaanse The Regrettes, die eerder thuishoren in het punkrockgenre . Niet direct getreurd, want het kwintet als één van onze Nieuwe Lichting talenten, brengt boeiende, dromerige poprockpsychedelica . “Ten rebel”, “Gone” , “Comin home” waren drie smaakmakers in de relatief korte set die ze maar konden spelen.

Het Australische Parcels (KlubC) (intussen naar Berlijn uitgeweken!) Is een Beloftevolle band die ons wat was ontglipt de voorbije jaren . Hun tweede ‘Day/night’ ontsnapt niet aan onze aandacht. We waren sterk onder de indruk van dit kwintet. Ergens te situeren tussen Jungle, Sault, het vroegere m-Meat beat manifesto  en ons eigen Jaguar Jaguar, krijgen we hier een broeierige, aanstekelijke, groovy , dansbare mix van pop, funk, psychedelica, 70s retro , disco en kitsch in een bedje van een prachtige samenzang; we werden meegesleept, - gezogen in deze set, song na song , die bijna in elkaar vloeiden . Op plaat klinkt het meer gewoontjes, live krijgt het materiaal een extraverte groovy punch. Lekker heupwiegen en danspasjes zetten. Het publiek is uitbundig op die elektronica , diepe bastunes , sprankelende gitaarriedels en bezwerende drumritmes . Dit is lounge bij ondergaande zon , de ideale afterparty en midnight summer music. Een mind the gap sfeertje ontstond hier , met een rookgordijn; de heren vertoeven in een gelukzalige wereld. De trance opbouwende intro was de aanzet van een set vol hoogtepunten waaronder het gekende “Tieduprightnow” en “Hideout”. Dit was één van de verrassingen , voor wie hen (waaronder ik) nog niet aan werk zag!

Intussen waren we in de juiste stemming om alt-J in de Barn te zien; we hebben hier een muzikale assemblage van indierock, folktronica, krautrock, progrock en triphopachtige contouren, die in een sterk dansbare, spannende en avontuurlijke melodie wordt gegoten. Het Britse trio liet vijf jaar op zich wachten op ‘The dream’, en bracht evenwichtig songs van hun vier platen . De nummers zijn vakkundig, vernuftig uitgewerkt, elk geluidje heeft zijn plaats, wat ons brengt bij aanstekelijke muzikale schoonheid en grilligheid. De meerstemmige en aanvullende zangpartijen siert , en brengt ons in hogere sferen. De drie zijn mooi op elkaar ingespeeld in de aparte drumritmes , het gitaargetokkel/diepe baspartijen en de elektronicableeps.
Het publiek kregen ze meteen mee; “Every other freckle” was in z’n variaties een sterke opener , het zweverig twinkelende ”U&ME” één van de nieuwkomers en “Matilda” intrigeerde door z’n soberheid. Het onderstreept een ‘warm-koel sfeertje’ en de creativiteit van de band, die op een verhoog stond te spelen; het werd nog hemelser door de mooie spotlights en projecties.
Iedereen ging vlot mee in deze wisselende partijen, met een “Fitzpleasure”, ”Left hand free” en “Breezeblocks” werd op schitterende wijze besloten . alt-J stond dus  het best in een tent, en niet zoals de vorige keer op de main stage.

Turnstile (main stage) - de Main stage, een cadeau met een zwart strikje - De mannen konden driemaal changeren, die dag, eerst in de namiddag in de Barn, dan in de vooravond en tot slot op de main stage, net voor Metallica dan nog wel. Eerder in juni waren ze nog in de Muziekodroom, Hasselt . Tja het gaat Turnstile voor de wind. Ook StuBru’s Afrekening weet hen letterlijk te strikken. Nu muzikaal klink Turnstile hard, dus de Metallica fans werden al snel op hun wenken bediend. Live zijn ze gewoon de hardcore band die ze zo graag zijn, met het nodige spelplezier. Turnstile’s “Love Connection” was de ideale motor naar het publiek. Brendan Yates en c° grepen deze kans ten volle. Leuk, overtuigend concertje. (Michael)

Punkrock is in, het Australische The Chats (the slope) geeft ons een schop onder de kont met hun twee minuten songs , waarbij we het aantal nummers niet meer op onze handen kunnen tellen. Na hun cavalerie in de Bota konden ze hier nog meer fans aanspreken. We hadden hier een rits korte, catchy furieuze punkrock. Geen poespas, gewoon eenvoudig goed, ratelend en rauw van de knorre, in een anarchistisch aanvoelen, en met een knipoog naar hun grootmeesters ACDC !

Moderat sloot vanavond de Barn af. Een aparte Duitse band die in hun donkere elektronica/krautrock/industrial ergens de minimal van Kraftwerk met de geluidskunst van Berlijnse stadsgenoten Einstürzende Neubauten verbindt, en het dreigende van Massive Attack en Archive bovenhaalt. In de prachtige visuals en lichteffecten is de link naar Massive nogal snel gemaakt. Het collectief , van Modeselektor en Apparat, hadden na zes jaar terug de tijd gevonden om een nieuwe plaat ‘MORE D4TA’ uit te brengen, die hun muzikale vindingrijkheid deelt . Een trip die minimalistisch, breed, meeslepend dansbaar klinkt, met  donkere , diepe, dreunende , rollende, metaalachtige beats en boeit, intrigeert door de tempowissels . We werden in een aparte duistere (apocalyptische) wereld gedropt, waar ruimte is voor een droom beleven. Een uitgelezen soundtrack voor sf/suspensefilms , thrillers, videogames en documentaires .
Oudjes “Rusty nails”, “Running”, “Reminder” en instant killers “Bad kingdom”, “New error”  zaten mooi verdeeld in de set; de nieuwe “Doom hype”, “Neon rats” en “More love” zijn veelbelovend. Naast de pak elektronica kwam af en toe eens een gitaar-/basriedel boven. Het siert hen , want het trio was hier vanavond maar met twee , gezien één van de leden ergens onderweg z’n bus miste.

Metallica (main stage) - Metallica, het is wat het is, goed, maar een jaartje ouder - Metallica t-shirts, emblemen en jekkers ten top als Metallica ergens wordt geprogrammeerd. Al meer dan veertig jaar zijn ze bezig. Een hobbelig parcours in momenten. James Hetfield nadert de zestig en heeft al wat levens overwonnen, maar zijn talent blijft onomkeerbaar. Gelukkig.
Als band strak en straight forward. Da’s Metallica op z’n best. Opener was “Whiplash” en al snel stond de weide een eerste keer in vuur en vlam met “Enter Sandman”. Vuurwerk dus!
Weinig werk van de laatste 20 jaar of het is een verdwaald nummer uit ‘St. Anger’ (“Dirty Window”) en ééntje van hun meest recente plaat, “Moth into Flame”, van ‘Hardwire...To Self-Destruct’.
Metallica trekt dat vat met oude, super populaire nummers open , wat velen ook willen horen, o.m. “Sad But True” en “Seek and Destroy”. “Nothing Else Matters”, wordt al meermaals op het achterplan geduwd; is trouwens minder geliefd bij de echte Metallicafan. “One” en “Master Of Puppets” waren de laatste kanonschoten.
Metallica is geen band meer die twee uren aan een stuk snoeihard te keer gaat, maar ze ontgoochelen zelden. Rasechte muzikanten die een goede en vertrouwde playlist spelen, voor jong en oud. Een snel weerzien werd ons beloofd! (Michael)

Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic) @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter