logo_musiczine_nl

Trix, Antwerpen - events

Trix, Antwerpen - events - 14 jan: Chuck Ragan and The Camaraderie, Northcote - 15 jan: Carcass, Brujeria, Rotten sound (ism Biebob) - 18 jan: Fish - 21 jan: SLIFT (ism Bunker) - 22 jan: Hippotraktor, My Diligence - 24 jan: Porij - 25 jan: The Veils, Leah Rye…

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

justice_ing_are...
bury_tomorrow_a...

Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 3 juli 2022 - Van alles te beleven - The Killers overtreffen Chili Peppers als main act

Geschreven door - -

Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 3 juli 2022 - Van alles te beleven - The Killers overtreffen Chili Peppers als main act
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse

dag 4 - zondag 3 juli 2022 - Van alles te beleven - The Killers overtreffen Chili Peppers als main act
Rock in al z’n aspecten regeert op de mainstage. Het was even bang afwachten of RHCP , de laatste headliner present zou zijn . Een verlossende tweet ‘smorgens werd gezonden, na een eerder afgelast concert. En voor de alternativos was er op andere stages nog voldoende te beleven op deze vierde dag. In het begin viel de technische problemen op in de twee tenten, maar deze werden door een dankbaar publiek tekens goed opgevangen. Sjiek.

Het beloftevolle High Hi (KlubC) uit Leuven was de pechvogel van het festival . In hun half uur kregen ze telkens af te reken met technische problemen, van drumcomputer die uitviel tot de versterking . High Hi heeft enkele broeierige zwierige rocknummers uit, met een eighties tintje; ze probeerden het op te vangen met een jamsessie, de steun van het publiek en de support onder elkaar. Ze hebben al enkele goede singles uit als “Alligot”, “94A9”, “Return to dust” en “Daggers”. Verdomd wat hadden ze zich hier op voorbereid , en viel dit nu in het water . Enkel het stuiterende “Daggers” kon de tegenslagen wat omzeilen .
Volgend jaar een herkansing waard en wie weet zijn ze nog uitgegroeid als een grootser bandje .

Het Amerikaanse Big thief (Barn) rond sing/son gwriter Adrianne Lencker heeft vóór, tijdens en na de coronapandemie niet echt stilgezeten . Zijzelf bracht solowerk en na Big thief’s  ‘UFOT’ en ‘Two hands’, komen ze nu aandraven met het sfeervolle ‘Dragon new warm moutain I believe in you’ die nog dieper graaft in hun kenmerkende roots/americana/indiefolkpop.
Het NYse kwartet koos voor een uiterst sfeervolle set , met tussenin die wondermooie niewue single “Certainty”. Hun bekende single werk werd tijdens deze voorstelling opgeborgen . Het semi-akoestische werk stond voorop , het leek wel een studiosessie, staan dicht bij elkaar opgesteld, kijken naar elkaar om de song (al of niet wat rommelig) aan te vatten, waarbij we gezellig rond de band vertoefden bij een kampvuur. Het charmeert. “Blue lightning”, “Change” waren even sterke pareltjes in die muzikale aanpak . Alsof er nog niet genoeg materiaal verscheen , stelden ze nog een nieuwtje voor, “Sadness as a gift”. Hier heerst intimiteit , ingetogenheid . Op “Spud infinity” komt haar broer nog wat helpen met mondharp, die de countryroots sterk onderstreept . Oudje “Cattails” was de enige elektrische afsluiter van deze ingenomen set. Big Thief legde de klemtoon op emotie en weemoed. Een zoveelste intrigerende aanpak.

Het Britse Keane (mainstage) rond Tim Chaplin , moest na al die jaren niet echt onderdoen , ze bewezen dat hun nummers en hits, zeker van het debuut ‘Hopes and fears’ uit 2004, er nog steeds staan , of het nu TW Classic of Rock Werchter is. In 2019 vonden ze terug aansluiting bij elkaar . Op RW was het vijftien jaar geleden dat ze hier waren . Hun dromerige melodieuze poprock, geënt op het gevoelige , meeslepende pianospel van Tim Rice-Oxley, stond duidelijk overeind en wist te raken , alsof ze in hun begindagen bezig waren . “Silenced by the night” opende de uiterst aangename, broeierige set, waarbij iedereen het beste van zichzelf gaf. Chaplin was in topvorm en voelde zich één met z’n publiek. “Nothing in the way”, “Bend and break”, “Everybody’s changing” van het debuut volgden al snel, werden meegezongen en kregen de handen op elkaar . Ook het nieuwere “The way I feel” toont een band die er staat.
Ook hier een samenhorigheidsgevoel. “Is it any wonder?”, “This is the last time”, “Somewhere only we know”, “Bedshaped” en “Crystal ball” maakten het compleet en duiden dat Keane een waardige mainstage stage is!

Een uiterst sympathieke dame zagen we aan het werk in de Barn , de Amerikaanse Kacey Musgraves, die in eigen land erg populair is, maar hier nog niet ver is gekomen. Haar songs werden mooi uitgediept door een veelkoppige band, te situeren binnen de dromerige rootsfolkpop. Ergens borrelt een Dolly Parton op als je haar hoort. Haar innemende stem en de brede sound gaven kleur. Het tempo werd ietwat verhoogd middenin de set, “Butterflies” en “High horse”. Twee covers kregen we “Can’t help falling in love” (Elvis) en Fleetwood Mac’s “Dreams”. “There is a light” onderstreept andermaal de fijne, sfeervolle sound .

Balthazar (mainstage) rond Jinte Deprez en Maarten Devoldere, zet zich terug aan de top van de Belgische scene met de return albums ‘Fever’ en ‘Sand’. Ze hebben klasse artiesten rond zich die hun melodieuze gitaarpop weerhaakjes bezorgt in een diepe, donkere repeterende groove. Nog geen tien songs speelden ze, die werden intens uitgewerkt en intrigeren door de opbouwende ritmes en tempowissels . Wat een spanning creëren ze, aangemoedigd door de wisselende zang en samenzang, die ergens wel aan Beck kan gelinkt worden.
De songs staan hier op de mainstage , het nieuwe “Hourglass” en “I want you” (met een “15 floors” als outtro) waren meteen raak. “Fever” kreeg een extra touch door de keys die rechtover elkaar stonde, alsof 2Many DJs hier waren uitgenodigd, en waarbij  bassist Simon Casier zich eventjes een paar minuten door een barbier de haren liet scheren .
Een goed geoliede machine zagen we, mannen die op elkaar zijn afgestemd en zorgen voor friste, dynamiek en opwinding, door de broeierige spanning in hun materiaal. Vol overgave bezig dus. “Entertainment” en “Losers” , ondersteund van een verdwaalde blazer, sloten de meer dan overtuigende ser af van dit kwintet.
Balthazar overstijgt de Drie Wijzen en gaat op naar dEUS …

Michael Kiwanuka (Barn) wist evenzeer een broeierige spanning te creëren in z’n intense retrosoulpop. We wouden de songwriter aanschouwen in zaal , gezien hij nieuw werk uitbracht, maar corona stak een stokje voor. Hij heeft een sterke warme, indringende stem, zijn gitaarspel intrigeert en hij beschikt over een sterke band, backing vocalistes die de mooi uitgeklede sound kleur geven. Op die manier werden we meegezogen op “Falling”, “Hero”, “Cold litte heart” en “Love & hate”. Puike set.

Royal Blood (mainstage) mag dan met de laatste plaat ‘Typhoons’ de elektronica laten doorsijpelen , live maakt het Britse duo er een rauw rock’n roll potje van; een muzikale spanning bieden ze, waarbij de mainstage wordt overstelpt door de strakke, rechttoe-rechtaan baspartijen, die als een gitaar klinken en de harde, felle drums. Wat een vingervlugheid. De elektronica wordt op het achterplan geduwd, zelfs op de titelsong “Typhoons” en “Boilermaker”. De herkenbaarheid is groot met “Lights out”, “Little monster” en “Figure it out”. Ook al is er meer interactie dan vroeger , het zorgt ervoor dat het publiek mee is in het verhaal van deze twee. Natuurlijk kunnen we niet omheen de obligate drumsolo, die er op elk optreden is. Dit was een stevig rock’n roll setje.

Even op adem komen bij Snail Mail (the slope), die achterna gezien beter tot z’n recht komt op een festival als Pukkelpop. De band rond Lindsey Jordan bracht vorig jaar ‘Valentine’ uit , een broeierig indierockend album  met enkele grillige wendingen, waarbij de frontdame wisselt van akoestische en elektrische gitaar. Muzikaal te situeren in de aanpak van St. Vincent als 90s Belly. Maar spijtig genoeg onvoldoende beklijvend.

The Killers (mainstage) bewezen al van hun vorige passage op Werchter in 2018 dat ze live sterk staan; steevast hebben ze een handvol rocknummers die de plaat dragen. Hier hadden we een goed geoliede machine van de band rond Brandon Flowers. Flowers  entertaint het publiek , zelfs zover dat iemand uit het publiek eens mag meedrummen en het doet en verve. Een aanstekelijke, frisse, dynamische rockende set kregen we . The Killers zijn een hitmachine, met nummers als “My own soul’s warning”, “When we were young”, “Jenny was a friend of mine” , “Run for cover”, “Human”, “Spaceman”, “Somebody told me”, “Read my mind” en “Mr brightside”, die de set besloot. De charismatische zanger bespeelt z’n publiek en de massa gaat uit z’n dak . Slingers, confetti , het was er allemaal bij! De refreinen worden meegezongen, de ‘oohoohs’ zweefden over ons heen  en de handen gaan in de lucht. Iedereen genoot ervan . De sfeer was er, het publiek houdt ervan. Achterna gezien hadden zij beter het festival vanavond afgesloten …

Jehnny Beth sloot na dit helse optreden van The Killers de slope af . Wat was dit een alternatief optredentje van deze frontvrouw van Savages. Alsof Atari Teenage Riot terug was opgestaan, wat betekent donkere industrial beats die om ons heen reutelen; we kregen een mysterieus, dreigende, bezwerende set, kracht bijgezet door haar bijzondere act. Ze slaagde in deze katharsis . “Innocence” opende en eerste hoogtepunt hadden we met “Heroine”. Ook NIN is een voorname referentie, ze coverde er zelfs eentje van. Ook hier hadden we de indruk dat zij nog beter tot haar rrecht kwam op een festival als Pukkelpop.

Tot slot de Red Hot Chili Peppers, die het vierdaags festival en verve konden besluiten, maar hier kregen we deels een koude douche over ons heen , gezien de weinige, soms moeilijk verstaanbare interactie.
Het was eerst bang afwachten of ze gingen optreden door de rugproblemen van leadzanger Anthony Kiedis. Hoedanook de ‘chili peper’ was maar matig gestrooid in hun live set. De laatste passages op Werchter waren ook niet memorabel, ondanks de grommende basstunes van Flea, het snedige gitaarspel van Frusciante en de krachtige drums van Smith. Kiedis is niet meer de volksmenner en was eerder gelaten bezig.
Ze hebben door de jaren mooi materiaal uit en deze zaten mooi verstopt, o.m. “Around the world” , “Dani california”, “Snow (hey oh)”, “Californication”, het recente “Black summer” en natuurlijk de wereldhit “Give it away” , die even het vuur aanwakkerde. Het andere materiaal klonk net te weinig boeiend, was te flets. “Under the bridge” en “By the way” zijn de kleppers in de bis, die het meezinggehalte, de samenhorigheid verenigen én nét die ‘chili peper’ gaven .
Wild stomend is het al lang niet meer. We koesteren hun succes periode. Hier kon beter. Een wissel met The Killers, die iedereen zo sterk wist te omringen, was nog beter.

Desalniettemin, dit was een geslaagde , sterke editie waarbij iedereen content was terug een festival mee te maken . Oef ‘we’re back’ na die coronapandemie. Tot volgend jaar.

Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic) @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter

Aanvullende informatie

  • Datum: 2022-07-03
  • Festivalnaam: Rock Werchter 2022
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Werchter
  • Beoordeling: 8
Gelezen: 1169 keer