Gent Jazz 2022 - een straffe Mauro, een straffere Novastar en een nog veel straffere Sting. Een avond om in te lijsten
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-14
Lode Vanassche

Onze muzikale duizendpoot en genie Mauro Pawlowski bracht vorige nazomer ‘Eternal Sunday Drve’ uit. Volgens de meester zelve grenzeloze melodieuze popmuziek zoals we al konden genieten bij “Always Someone”, “Spotlight” en “The Silent Sky”, nu ook in de set verwerkt. Tuurlijk krijgen we geen pure pop gepresenteerd en kunnen we proeven van zijn typische gitaar picks en dissonanten. Het interesseert Mauro geen zier of hij nu in het tuinhuis van zijn moeder staat te spelen en of hij voor een volle tent staat te spelen. Zijne Eigenzinnigheid doet gewoon zijn ding. En hoe! Zelfs wanneer hij normaal doet, is hij speciaal. Zelfs wanneer hij onnozel doet, is hij serieus. Zelfs wanneer hij serieus is, doet hij onnozel. En dit alles met een aura van jewelste.
Neem er nog wat topmuzikanten als Jasper Maekelberg (wat een gitaarwonder), Marc Bonne (drums), Adriaan Van De Velde (keys), Ewen Vermal (bas) bij en je krijgt een gevarieerde eigenzinnige poppy set voor de ware fans.
Noteer dat niet alles aansloeg bij het publiek vanwege de ogenschijnlijke toegankelijkheid, maar zoals vermeld kon het Mauro en co worst wezen. Het ritme en de grooves gaan stukken dieper dan op de plaat. Het oudere “Fearless” (2004) geeft de voorzet voor een magistrale “What it Takes” met een pompende en zowaar verbeterde “Waiting For The Man”-beat waar hij een soort elektrisch fluitachtig ding uithaalt om de toegankelijkheid plaats te laten ruimen voor zijn typische gekheid. Nee, we worden net niet gedropt in zijn bovenkamer, maar met de fusion jazz van “Spotlight” staan we weer met de voeten op de grond. Nog even een middenvinger met het super kort bisje “Playing”. Straffe tabak.

We zijn van Joost Zweegers gewoon dat hij hyper, doorleefd en vol passie met Novastar het publiek naar hogere niveaus tilt. Ook hier niet anders. Laten we eerst niet vergeten dat Joost in zijn eentje de boel rechttrok toen in een vorige editie Sting te elfder ure afzegde. En dit door simpelweg met zijn typische elan enkele covers van Sting te brengen. Deze een van de grootste singer songwriters moest dus terugkomen. In een wit pak én met nektapijt komt hij het podium opgestoven, pakt zijn zessnaar vast en je voelt dat hij moeite heeft om zich in te houden tijdens “Mars need woman”. Twee nummers later zal het zweet van zich afdruipen. De piano wordt zo wat gegeseld . “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” krijgt hier een fantastische versie. Zweegers zwalpt tussen ernst en humor en huppelt op het podium als een kalfje die voor het eerst wordt losgelaten op een weide. Zoals Bart Steenhaut zo treffend wist te omschrijven: ‘Ken je dat gevoel: tijdens een optreden eigenlijk dringend naar het toilet moeten, maar toch op je tanden bijten, en blijven wachten tot er uiteindelijk een minder nummer komt dat je niet koste wat het kost hoeft te horen?  Alleen: er kwàm helemaal geen zwakkere passage.’
Nog een portie kippenvel met “The Three Day Man” (samen met Mike Scott van The Waterboys geschreven). De finale is gewoonweg zinderend: “Where did I go wrong” en “Never Back Down”, uiteraard beter zonder Prozak Henry. En Zweegers zou Zweegers niet zijn mocht hij Sting niet aankondigen met “The best is yet to come”  Straffe tabak bis.
Line up: Dre Pallemaerts (drum) Erik Raedemakers (bas), Robby Govaerts (gitaar)

Na het Belgisch onderonsje van Novastar en Mauro stapte headliner Sting, gisteren, in de intieme setting van De Bijloke in Gent (na 3 jaar geduldig wachten), op het podium. Sting vertelde zelf dat hij er voor zou zorgen dat het de moeite geweest is om drie jaar te moeten wachten. En hij heeft duidelijk woord gehouden. Wat een patente kerel is me dat.
Sting : bijna 71 jaar, beetje traag geworden, kan nog maar moeilijk de hoge noten aan, wat afstandelijk ook ... zo las ik hier en daar de voorbije tijd. Wel ... niks van dat alles op Gent Jazz. De passage van Sting was er één om U tegen te zeggen.
Hoogtepunten ? De ene hit na de andere klassieker. De openers “Message in a Bottle”, “Englishman in NY” en “Magic” werden volop meegezongen (lees : meegebruld) door de uitverkochte tent.
Verder ook : rustpunten (“Fields of Gol” en “Shape of my Heart”) naast een trits Police-klassiekers. “Walking on the Moon” naadloos gevolgd door “So Lonely” (een uppercut !) met een knipoog naar Bob Marley (“everything 's gonna be alright”). Tussenin ook een paar nummers uit de heel behoorlijke laatste CD 'The Bridge'.
Met uiteindelijk de genadeslag : “Every Breath you take” en “Roxanne” (met een sneer naar de criticasters die elk jaar wel een paar keer een 'wereld'groep ontdekken die uiteindelijk niet aan de hielen komt van de backcatalogue van Sting ... zo, dat moest ik even kwijt).
Tot slot : het ingetogen “Fragile” met de nadruk op 'how fragile we are', meermaals herhaald.
En doek.
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz