V8 Brothers Village 2022 - Rockabilly tussen glimmende bolides
V8 Brothers Village 2022
Kasteeldomein Dominiek Savio
Gits
2022-07-02 + 03
Ollie Nollet

Dit was reeds de tiende editie van V8 Brothers Village maar ik had er eerlijk gezegd nog nooit eerder van gehoord. Dit is eigenlijk vooral een oldtimer show met wagens van voor 1980, vooral Amerikaanse bolides met een V8 motor, met daaraan een kustom art show gekoppeld. Daarnaast is er dus ook een muzikaal gedeelte met vooral rockabilly groepen, een poging om de tijdgeest van de gloriedagen van de tentoongestelde wagens op te roepen veronderstel ik. Zal niet veel voorstellen, denk je dan, maar dit programma was met een verdomd fijne neus samengesteld. Iets wat ik gelukkig op tijd had vastgesteld.

dag 1- zaterdag 2 juli 2022
Eerste groep die ik zag was het Italiaanse Don Diego Trio. Hier had ik wel iets van verwacht omdat de 45-jarige Siciliaan Diego Geraci toch een serieuze staat van dienst heeft en vooral omdat ze later op de avond als begeleidingsband van Deke Dickerson zouden fungeren. Maar het viel me wat tegen. Knap gespeeld, daar niet van, maar ik miste wat ziel en vuur. Dat Don Diego heel wat in de vingers heeft bewees hij door te switchen tussen rockabilly, sixties rock-'n-roll, rhythm & blues, country, western swing en honky tonk maar warm kreeg ik het er niet van. Daar zorgde de loden hitte in de tent wel voor. Dat de groep geen bed had gezien na twee late shows in Leipzig de dag ervoor zal ook wel niet geholpen hebben. Maar mijn scepsis zou later op de avond plaatsmaken voor een mateloze bewondering.

Wat ik miste bij Don Diego kreeg ik meteen bij The McCurdy Brothers uit het Britse Norwich: vuurwerk. Gitarist Jerry en (staande) drummer Adam brachten een bijzonder explosieve mix van country, blues en rock-'n-roll, ergens halverwege Seasick Steve (die zelfgemaakte gitaar!) en The Bonnevilles. Luid en smerig zoals het hoort en met verhakkelde covers van klassiekers als "Gloria" (Them), "Roadhouse blues" (The Doors) en zelfs "Rock and roll" (Led Zeppelin). Maar vergis je niet, dit was verre van een ordinair covergroepje.

Het ging er heel wat beschaafder aan toe bij het trio Black Raven uit Düsseldorf. Deze teddy-boy revival band, actief sinds 1992, serveerde erg aanstekelijke, gestroomlijnde sixties rock-'n-roll en rockabilly die me eraan herinnerde dat ook Cliff Richard rock-'n-roll is. Ideaal voor bij de koffietafel alhoewel ze op het einde met enkele raak gekozen covers van Chuck Berry en The Bobby Fuller Four ("I fought the law") mijn nekharen toch overeind kregen.

Dé reden van mijn aanwezigheid hier was Deke Dickerson, een boerenjongen uit Missouri die intussen reeds 31 jaar in Los Angeles woont en een onoverzichtelijk kluwen aan platen uitbracht. Met groepen als The Untamed Youth, The Ecco-Fonics, The Dave and Deke Combo en zelfs eentje met The Trashmen. Daarbovenop ook nog een 12-tal soloplaten waarvan ik er paar op het schap heb staan met ronkende titels als ‘King of the whole wide world’ en ‘Number one hit record’, begin er maar aan. Tevens is hij ook een notoir gitaar verzamelaar annex archeoloog die twee boeken (‘The Strat in the Attic volumes 1&2’) vol spannende verhalen over oude gitaren schreef. Niet de eerste de beste dus en dat bleek ook hier op het podium. Begeleid door Don Diego Trio, die hun job met bravoure deden, en een extra steel gitarist bracht Dickerson een wervelende set die geen seconde verveelde. Een charismatische entertainer die perfect weet hoe hij het publiek aan zich kan binden. Zo pikte hij twee heren, uitgedost in een opvallend kostuum, uit het publiek en liet ze op het podium ritmisch mee klappen of nodigde hij een kind uit om op zijn gitaar spelen. Dat mocht de aandacht voor de muziek niet afleiden want die was werkelijk subliem. Met een heldere stem en een immer sprankelende gitaar duikelde hij haast achteloos de ene na de andere parel uit de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis op. Van Link Wray over Gene Vincent (het geweldige "Right now") tot "Whistle bait", een cultsong uit 1958 van Larry Collins, een 13-jarige hillbilly, en volgens Dickerson de allereerste punkrock plaat ooit. Ik kreeg er maar geen genoeg van.

Met Bobby Wilson stond er opnieuw een rasentertainer geflankeerd door Don Diego Trio op het podium, aangevuld met een pianist en een saxofonist. Bobby Wilson werd in 1961 geboren in New York maar belandde als baby in een pleeggezin in South Carolina waar hij een nieuwe familienaam kreeg: Brooks. Na een jeugd vol ellende en ziektes probeerde hij het als zanger. Op aandringen van Paul Revere (van Paul Revere and The Raiders) waagde hij zich met enige tegenzin (hij bracht liever eigen werk) aan een Jackie Wilson medley wat uiteindelijk leidde tot heuse Jackie Wilson tribute shows in Las Vegas. Leden van The Four Tops vonden de gelijkenissen tussen Bobby en Jackie Wilson zo griezelig dat ze vonden dat het niet anders kon dan dat ze familie van elkaar waren. Na bloedtesten met Jackie's erkende zonen werd ten slotte duidelijk dat Bobby de zoon is van Mr. Excitement, Jackie Wilson. Wilson Jr. begon zijn set meteen met "Reet petite" en het was toch even de ogen uitwrijven. De gelijkenissen waren zo frappant, fysiek maar vooral toch die bloedstollend mooie stem. Hij beperkte zich niet tot enkel muziek van zijn vader, heel wat andere soulgrootheden mochten de revue passeren zoals Wilson Pickett, Percy Sledge en Sam Cooke. De pakkende versie van "You send me" van die laatste bleef nog dagenlang in mijn hoofd rondspoken. Bobby Wilson liet op majestueuze wijze de grandeur van het gouden tijdperk van de soul herleven. Veel nostalgie maar ook pure klasse: dé ontdekking van dit festival.

Long Tall Texans uit Brighton bestaan intussen ook al 37(!) jaar maar een echte triomftocht bleef uit. Wanneer de drie zich vergrepen aan rechttoe rechtaan psychobilly lukte het wel. Dat begrepen ook een stelletje diehards die zich uitleefden met die typische psychobilly dans met vervaarlijk uitzwaaiende knieën en ellebogen (wrecking). Maar iets te vaak klonken de nummers te gepolijst alsof ze lonkten naar de hitparade. Hun cover van "Breakwaway" (Jackie De Shannon) was misschien leuk maar ik zat er in alle geval niet op te wachten. En dat zanger en contrabassist Mark Carew zong alsof hij net zijn vals gebit had ingeslikt hielp ook al niet. Dit kon beter.

dag 2 - zondag 3 juli 2022
Op zondag keek ik reikhalzend uit naar The Booze Bombs, de beste rockabillygroep van Het Zwarte Woud. Helaas lieten ze verstek gaan en zagen we Voodoo Swing uit Phoenix, Arizona, een trio dat ook op Sjock present zal zijn. Zanger Shorty Kreutz leuterde soms iets te lang tussen de nummers maar eigenlijk mocht hun muziek, een fijne mix van rockabilly en roots, die in het beste geval ergens in de buurt van The Paladins uitkwam, er best zijn.

Dat rockabilly ook vandaag nog behoorlijk opwindend kan klinken bewezen The Wheelgrinders uit het Canadese Vancouver. Wat een band! Hier geen halsbrekende toeren: zanger-gitarist Greg Tiernan, contrabassiste Caroline Helmeczi en drummer Stuart Quale lieten de muziek voor zich spreken. Vrij authentieke rockabilly gegoten in knappe songs verwarmde mijn hart. Vooral eigen nummers met af en toe een raak gekozen cover zoals "Betty Lou's got a new tattoo" (The Creep) of "Jungle Rock" van Hank Mizell. Dat laatste nummer was trouwens de directe aanleiding voor Greg Tiernan om rockabilly te gaan spelen. Heerlijke set!

Daarna zou The Dave and Deke Combo optreden maar Dave Stuckey was niet komen opdagen. Zo gaf Deke Dickerson dan maar een hillbilly show met de hulp van, jawel, Don Diego Trio. Het deed mijn bewondering alleen maar groeien voor Diego Gerali (met de akkoordenschema's verspreid aan zijn voeten), Giulio Farinelli (staande bas) en Andy Caligaris (drums). De heren verschenen dit keer op blote voeten in een salopette (op die van Deke hing de prijs er nog aan) en hadden ze een paar schoppen bij waarmee de kinderen gitaar mochten spelen op het podium. Echte hillbillies dus, achterlijke boeren maar hillbilly is ook een muziekstroming die bestaat uit oude country en folk, oorspronkelijk uit de Appalachen, wat we ook (ongeveer) te horen kregen. Door die zelfopgelegde beperking was het misschien net iets minder dan op zaterdag maar het bleef toch vingers en duimen aflikken bij nummers als "Sitting on top of the world" (Mississippi Sheiks) of “Mule Skinner Blues" (Jimmie Rodgers), dat voorzien was van een vocale acrobatie en tevens de enige song was die hij beide dagen speelde.

The Spunyboys uit Lille mochten het festival afsluiten en ze deden dat op spectaculaire wijze. Wat zanger Remi met zijn imposante staande bas uithaalde grensde aan het onwaarschijnlijke. Aan show geen gebrek dus en muzikaal leek het al even sensationeel: perfect geoliede rockabilly waar geen speld tussen te krijgen was. Net iets te gepolijst voor mij maar het volk genoot er met volle teugen van.

V8 Brothers Village was een verrassend sterk festival en dan had ik het nog niet eens over de talloze buitenlandse dj's die het publiek, tussen de optredens door, lieten dansen. Benieuwd of deze lijn volgend jaar wordt doorgezet.

Organisatie: Dominiek Savio, Gits