logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Egyptian Blue
Depeche Mode - ...

Hellfest 2022 - Beyond this world - Muzikale indrukken Aanbevolen

Geschreven door
&

Hellfest 2022 - Beyond this world - Muzikale indrukken
Hellfest 2022
Festivalterrein
Clisson (FR)
2022-06-17 t-m 2022-06-26
Melis Arin en Daniel Buyle

Een kleine 800 kilometer gereden op 10 uur en zo komen we opnieuw toe in Clisson rock city. Na 2 jaar afwezigheid sedert de laatste editie van 2019, doet het toch allemaal wat nostalgisch en spannend aan…..it’s good to be back! We zetten onze tent op in de tuin van onze plaatselijke wijnboer die iedere editie paraat is als verantwoordelijke van de prachtige wijnbar in het bois du muscadet vlak naast de Warzone.

Vrijdag 17 juni worden we wakker in iets dat eerder meer weg heeft van een zwembad dan van een tent. Snel gebruncht, gedoucht en op weg naar de bekende rotonde met de gitaar …
De area is na 2 jaar nog niks van zijn glamour verloren: pootje badende gasten in de bloedfontein met de faceless men en enkele blootlijfse metalheads in het vijvertje met de waterval.

Dan maar snel de wei op om deze 15de verjaardagseditie echt te starten. De hangout van de dark- en soms parodische satanistische black metal. Mephorash en Seth maken dit cliché meer dan waar, dankzij hun maskers, capes, kandelaars met wierookstokjes, een altaar waarop een en ander wordt gepreveld met een dolk in de hand….
Frank Carter is onze eerste act op mainstage en de energie springt ervan af. Zeer kleurrijk en in het publiek opgaande crowdsurfende frontman die terloops ook even reclame maakt voor zijn tattooshop in hartje London….allen daarheen voor een prikje!
Opeth is op mainstage 2 de eerste echte publiekstrekker en de wei loopt effectief goed vol voor deze progressieve zweedse steenleggers. Frontman Mikael Akerfeldt vraagt zich af wat er zou gebeuren als de aftellende digitale klok aan de zijkant van het podium op 0 zou komen te staan….zoiets hebben we nog nooit meegemaakt in onze carrière, dus we zullen maar doorspelen en niet te veel tijd verliezen met mijn gezwetst zoals ik normaal doe tijdens onze set.
Geef ons dan inderdaad maar liever de gebalde energiebommetjes van The Offspring. Noodles (de mannelijke versie van Cruella Deville) en Dexter Holland tapten lekker uit hun Californisch punkvaatje zonder enig tijdsverlies aan bindteksten of onnodig gezever. Een lekker jukebox-setje met al hun hits en een nummer van hun laatste album ‘Let the bad times roll’.
Een betere opwarmer voor de Irish rovers uit Massachusetts kunnen we ons dan ook moeilijk inbeelden. Vol energie en leute bestormen de Dropkick Murphys dan ook zoals gewoonte het podium en vanaf het eerste akkoord of doedelzakgeluid is het gegarandeerd feest. We misten deze keer wel bad boy All Barr die wegens familiale omstandigheden niet op de tourbus meereed. Ken Casey moest dan ook alleen de honneurs waarnemen achter de micro, maar deed dit voortreffelijk. Dat de boys maar rap back komen! Het derde nummer uit hun stomende set was dan ook eentje met een speciale symboliek na 2 jaar stilte in Clisson….
Verder hadden we o.m. Five Finger Death Punch, The Deftones…. En Volbeat is in een veel te korte periode uitgegroeid tot een headliner, zoals eigenlijk de meeste bands van vandaag, en dat vertaalt zich bij wijlen in onnodige sterallures en te commercieel gericht waarbij de oorspronkelijke sprankel dreigt verloren te gaan. Wij genoten dan ook vooral van de oudere nummers die in hun veel te korte set zaten zoals “Lola Montez” en “sad man’s tongue”.

Dag 2 van deze metal marathon
Stevig en rechttoe-reachtaan klinkt Agnostic Front. NY Hardcore founding fathers Vinnie Stigma en Roger Miret smijten zich als vanouds ondanks het harde en zware leven dat deze mannen al achter de rug hebben. Ongelooflijk met welke kracht en energie de Roger op het podium staat als je weet dat die nog geen jaar geleden pas een zware kankerbehandeling heeft ondergaan.

Op terugweg naar de mainstage, snel langs het imposante nieuwe standbeeld van Lemmy gelopen (meer info volgt). Band te zien is Steel Panther. We blijven ons afvragen hoe een gimmick-parodie-band toch zo veel talent en vibes kan brengen als deze kleurrijke vogels uit LA. Spider, de nieuwe bassist die Lexi Foxx plaats moet invullen, kweet zich uitstekend van zijn taak, terwijl Michael Starr het even publiek over de wei smijt dat ze nooit nog een vaste bassist zullen hebben…ge kunt maar weten waar ge aan toe zijt zeker? Iets minder vrouwelijk schoon op het podium dan anders, maar dat zal wel aan de woke-movement liggen zeker?
Terug naar de Warzone dan maar voor wat serieuze pret en zelfrelativering met UK pretpunk van The Toy Dolls! Hier weet je wat je kan verwachten, want het recept is onaangeroerd: opblaas champagneflessen met confetti, een ontsnapte circus olifant, astma aanvallen, rondtollende gitaren en gekke podiumsprongetjes in een net iets te klein uitgevallen rood geruit kostuumpje en fel gekleurd piekjeshaar. Hoewel in het geval van mister Duncan de drummer dit laatste niet geheel opgaat. Dit is een pretpakket eerste klas dat je moet meegemaakt hebben!

Social Distortion - Mike Ness blijft een ongelooflijke presence hebben met een ongebreidelde dosis creativiteit, want er komt eind dit jaar een nieuw studio-album aan! 40years on the road en dan passeren er wel wat grootse songs de revue zoals “story of my life”, “sick boy”, “prison bound, i wasn’t born to follow” en de schitterende afsluiter “ring of Fire”!
Deep Purple moesten we aan ons voor bij laten gaan .

De derde en laatste dag van Hellfest part 1 begint dan ook vroeg met Kontrust op de mainstage. Jaren geleden enorm onverwacht ontdekt op de Zwarte Cross en sedertdien eigenlijk nergens meer van gehoord. Benieuwd wat ze hier gaan presteren. De roodharige zangeres in dirndl-jurkje kweet zich vol enthousiasme van haar taak en kon bij momenten wel al rekenen op reactie van het aanwezige publiek. Een echte party bomba werd het helaas niet.
Sortilege daarentegen kon de aanwezige Fransen dan weer wel in beweging krijgen, maar ja heet dat niet een beetje chauvinisme? Schitterende old school heavy metal gebracht door eerbiedwaardige grijsharige rockers die een draak wel beestig vinden als podium backdrop. Its only rock n roll but we like it right?
Over naar Italie dan met Andrea (dat is de man) en Cristina (dat is die knappe dame) die samen Lacuno Coil spelen op de mainstage. Gothic metal ontstaan in mid jaren 90 die nog steeds kan rekenen op een trouwe schare fans.Met het 10de studio album op komst eind dit jaar, waren we benieuwd of er al nieuw materiaal in de set geslopen zou zijn, maar het bleef bij Heaven’s a lie. De warmte was immens en Cristina zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat er plaatselijk een hitte-record gebroken werd. Mamma mia!!!
De vierde band op deze zonnige zondag, is tegelijk weer een vierde nationaliteit op dit wereldfeest der metal. We zitten met Battle Beast immers bij een Finse powermetalband uit Helsinki. Helaas vinden wij het in de auto beter dan op de wei van Hellfest. Net iets te karnavalesk met die malafide hoorntjes en geel kostuumpje wat ons betreft.
Geef ons dan maar de ravissante verschijning van de metal queen haarzelve: Doro Pesch. Met haar 58 lentes blijft deze Duitse deerne verbazingwekkend aanlokkelijk in haar lederen pakje haar horns in the air gooien. Het stemgeluid zit goed, de band heeft er duidelijk zin in, dus laat ze nog maar een paar keer aandraven met haar blonde manen!

Het verwachte politieke statement omtrent de schrijnende situatie in Oekraïne kwam niet echt van Jinjer. Nochtans hadden er zich een aantal fans voor het podium verzameld met de ondertussen alom bekende blauw-gele vlag. Ook wel wat t-shirt met backprint we want our home back in blauw-gele typo. Jinjer uit Donetsk brengt progressieve metalcore, maar vooral in het oog springend hierbij is toch Tatiana Shmailyuk ofte Tati voor de vriendjes. Het kippenvelmoment heeft ze ons echter niet bezorgd.
Flying-V-gitaar-guru Michael Schenker deed dan wel weer een verdienstelijke poging om ons in vervoering te brengen. Broertje van en ex-lid van die Scorpions, jawel. Een man die gelijk een UFO onverwachts uit de hoek komt en zijn opwachting maakt met de gekste riffs en klassevol snarenwerk. Behoeft deze legende meer toelichting? Wij denken van niet, gewoon genieten en gaan.
Uitgemergeld en met een vochtigheidsgraad nauwelijks hoger dan een gedroogde haring, houden we het toch vol voor metal god Rob Halford. Ondertussen weet iedereen waar Peer zijne mosterd haalde voor de artistieke lederen outfit en metal studs waarmee Judas Priest de Britse Heavy Metal op de kaart zette. De show is quasi identiek aan die uit 2019 op de Lokerse Feesten. En zo hoort het ook, een succesformule moet je niet willen veranderen hé dr Pepper?! Anders hou je het ook geen 50 jaar vol. Ongezien wat Richie uit de kast haalt na amper een half jaar geleden nog letterlijk het hart uit zijn lijf gespeeld te hebben op het louder than life festival in Kentucky.
Ons langverwachte hoogtepunt was vandaag echter de legendarische piraten-metal-formatie uit Duitsland; Running Wild. Helaas is het probleem bij Hellfest dat de headliners op mainstage 2 pas beginnen rond 1uur en er dan al veel volk is afgehaakt. Ook nu was dit merkelijk zichtbaar en jammer dat een o zo invloedrijke band eigenlijk te laat geprogrammeerd staat opdat er veel mensen ervan zouden kunnen genieten. Dat laatste hebben wij dankzij onze volharding en zere kuiten dan wel weer gehad, want alle klassiekers kwamen voorbij. Heis de zeilen en ontkurk de rum en haal deze muziek in huis!

3 dagen rust en kwakkelweer moesten volstaan om de batterijen terug op te laden voor de komende 4 dagen van luide gitaren en dreunende drums. Helaas zou dat snel onvoldoende blijken en ons lichaam door de weergoden blijvend op de proef gesteld worden met hevige regenbuien op de anders kurkdroge en heter dan helse weide van Clisson.

De weergoden zijn ons op donderdag 23 juni echter gunstig gezind en we trekken onder een aangenaam zonnetje opnieuw naar de wei voor niemand minder dan Phil Campbell die ons met zijn Bastard Sons komt trakteren op de smakelijkste Motörhead-nummers. De sinds vorig jaar aangetreden nieuwe zanger Joel Peters kwijt zich eigenlijk beter van deze taak dan zijn voorganger Neil Starr. De verhoopte heropleving van Snaggletooth, blijft echter uit en het besef dat Lemmy echt wel uniek was groeit bij ieder nummer.
De 2 daaropvolgende shows (Tyler Bryant en Thunder) zijn nu niet echt spectaculair, maar eerder een dagvulling. The Last Internationale vormt dan wel weer een verfrissende sprankel. Gehuld in een sexy jumpsuit met gouden pailletjes bekleed, huppelt de New Yorkse frontmadam Delila Paz over het podium en waagt zich ook al crowdsurfend in het publiek. Zeer toegankelijk vermaak waar we nog wel meer van zullen gaan horen.
UFO is natuurlijk een gevestigde waarde in de rockwereld. Altijd fijn om de echte dinosaurussen aan het werk te zijn op een festival. Maar de reactie op het geklap en gejoel tijdens een hoge noot van zanger Phil Mogg is toch bedenkelijk. Wees stil en onderbreek me niet of leid me niet af als ik aan het zingen ben. Euh? Ok, dan zullen we u in stilte laten doen zeker en ons vertier elders opzoeken.
Laat ons dan maar nederdalen in de slangenkuil van David Coverdale. Daar zijn we tenminste in het fijne gezelschap van bassiste Tanya O’Callaghan die eerder ook al de grooves bracht in de nummers van Dee Snider. Een farewell-tour zegt de band en het opschrift op hun veel te dure t-shirts….Of dat werkelijk zo zal zijn, valt nog te bezien. Maar van ons mogen ze nog een tijdje blijven sissen.
In dezelfde categorie van reptielen, komt vanuit Duitsland een beestje gekropen met het gevaar in de staart. The Scorpions sluiten deze dag af op mainstage 1 en daar komt sowieso dan iedereen op af. Gevolg daarvan is dat je eerder het gevoel krijgt naar een live DVD te kijken. Nochtans een aantal leuke momenten zoals Steve Vai die even mee het podium op komt, maar vooral onze Phil Campbell die ex-bandmate en drummer Mikkey Dee komt vergezellen ter ere van wijlen Lemmy. Na de show begeven deze ex-Motorhead-ers zich naar het nieuwe imposante standbeeld van Lemmy aan de Warzone voor een inauguratie. Er zou zelfs een potje met as van Lemmy zelf in de sokkel van het standbeeld zitten. Toch speciaal en getuigend van het enorme respect dat Hellfest heeft op deze grote meneer.

De nacht verloopt nat en ook de vrijdagochtend is het nog steeds aan het regenen. Dat belooft een zompig boeltje te gaan worden.

Vrijdag bijten we de kop eraf met Dragonforce. U kent ze wel van “through the fire and flamest dat wel eens opduikt in een computerspelletje. Voor de rest gewoon lekkere powermetal en een Aziatisch ogende gitarist die de zotste kuren uithaalt op zijn gitaar. Sedert kort dus blijkbaar ook vervoegd door een frele bassiste die het visueel aspect van de show wat opkrikt.
Killing Joke is dan weer een veel complexer gegeven om weer te geven. Met hun postpunk-industrial geluid zou je nu niet direct denken dat oprichter Jaz Coleman ook een gans repertoire aan klassieke melodietjes geproduceerd heeft. Na zijn verstoppertje spelen in de Sahara in de zomer van 2012, blijft hij toch wat tekenen vertonen van het grimas-virus. Een amusant spektakel.
Ook amusant zijn de opgeknoopte en doorspieste poppen op de set van de Duitse trash-pioniers Kreator. Met hun flag of hate, wapperen ze over de bühne en de massa gaat er vlot in mee. Niets vernieuwends tijdens deze set, maar dat hadden we ook niet verwacht. Alleen leken er een paar corona-kilootjes bijgekomen te zijn.
Vervolgens de beurt aan Ministry, die er in 2019 tijdens Knotfest er ook al bij waren. Voor wie houdt van piercings op de meest ondenkbare plaatsen, is dit een inspiratiebron. De industrial metal uit de jaren 80 nam wat invloeden over uit de opkomende speedmetal en zo mixte Hypo Luxa hun typerende sound. Opvallend veel toeschouwers die waren afgezakt voor deze show, want na het optreden verlieten ze hun gunstig plaatsje voor Alice Cooper. Het kan echter ook aan de hevige regen gelegen zijn.
Old black eyes is natuurlijk een levende legende en een must om live te aanschouwen. Alice Cooper is de shock rocker in persoon. Als er dan ook nog eens een ver achterkleinkind van een bekende Weense componist aan zijn zijde staat, is het gegarandeerd helemaal feest. Als een echte hurricane raast Nita over het podium. Over ons mag ze zeker ook eens komen waaien. “School’s out” is het orgelpunt van de show. Niets nieuws in de performance, maar we hebben nu wel ontdekt dat de dansende bruid aan begin en einde van de show niemand minder dan onze Vincent zijn ega is…voila toch iets nieuws….she’s delicious and she’s mine!

Zaterdag zijn de regenwolken eindelijk overgetrokken en hebben we eindelijk eens normaal deugdelijk festivalweer.

We buiten de spits af met Eluveitie, al is dat nu niet echt iets dat ons bij de keel pakt. Ook Myles Kennedy en zijn bende heeft niet dezelfde impact als destijds met Slash aan zijn zijde. Ook spijtig dat deze laatste eens niet kwam piepeloeren of een deuntje meepingelen. Hij was nochtans in de geburen.
Het eerste echte rockmoment was afkomstig van Airbourne. Wat ze in Australië in hun kraantjeswater hebben, weet ik niet, maar hoe kan het dat dit continent van kangoeroes en koalaberen naast AC/DC nog zo een heetgeblakerde rockers aflevert? Joel heeft weer alles in huis om blikjes bier op zijn kop kapot te meppen, om op de schouders gans de frontstage af te dartelen, en ondertussen leute te hebben dat het niet meer kan zijn. This is rock ’ n roll in zijn oervorm! Leuk ook hoe er uit een volle Jack Daniel’s fles 4 Lemmy’s geschonken worden aan de Lemmy-bar. Dat waren goeie straffe! Corona is helemaal vergeten als de bekertjes van mond tot mond gaan op de voorste rijen. Weer een mooie salute aan wijlen Lemmy!
Nightwish was dan weer niet zo ons ding, maar we hebben het getrotseerd om ons plekje toch te vrijwaren voor de jungleboys uit LA, jaja Guns ’n Roses!! Mooi op tijd komen Axl, Duff en Slash het podium op en een massa volk staat gelijk sardienen eigenlijk niets te zien maar gezellig op elkaar gedrumd. Gelukkig hebben wij een goed plekje aan de merchandise tent en kunnen we genieten van alle klassiekers. Zeker niet het beste optreden dat we van hen meemaakten, maar ook niets slecht. En er zou een nieuw album aankomen? We zijn benieuwd.

Zondag is uiteindelijk de verlossende dag van deze helse marathoneditie en dankzij Metallica hun slangenkuil, mogen er aan de mainstages geen foto’s genomen worden. Bedankt James, Kirk en Lars!
We verpozen dan maar wat tussen de Temple en het Altar waar we wat kostumeske acts bezig zien met kokosmelk, wierookstokjes, cobra-zetels,….u kan het zo gek niet bedenken, maar u moet er nu ook niet perse naar op zoek gaan.
Wij kwamen vooral voor de show van Zakk Wylde en zijn Black Label Society. En de verwachtingen werden weerom ingelost. Vol overgave, passie en plezier werd een set gebracht die insloeg als een moker op een zacht gekookt eitje. Dit is dus onvervalste rock met ballen die losjes bengelen in een fel geel gekleurde schotse rok.
En dan is het eindelijk zover…Metallicaaaaaaa! Dit was het moment waar we de voorbije dagen toch echt wel voor hadden uitgezeten. En of ons wachten werd beloond! Wat is er nu mooier om deze set live te zien vanuit het reuzenrad? Zalig bovenaan stil hangen en uitkijken op een massa volk en genieten van de beste sound van de afgelopen dagen. Dit is pure nostalgie, kippenvel, euforie. De show was eenvoudig, geen overdonderende productie of podiumopbouw. Een klein eilandje dat omringd wordt door fans die de zweetdruppels zo op hun vel voelen vallen. Denkt er hier iemand dan nog aan apenpokken? Dacht het niet! Dit is gewoon ‘Kill ‘m all’!! Bedankt voor deze afsluiter!

Na de show een schitterend vuurwerk om deze 15de verjaardag mee af te sluiten.

Balans van 7 festivaldagen Hellfest:
*400.000 man is veel volk
* 7 dagen is te veel van het goeie of wij worden oud
* 40€ voor nen tshirt van zelfs een favoriete band is veel geld
* hellfest is kiezen en offers brengen, want door de vele bands die spelen is overlap in timeslot gegarandeerd
* inzetten op echte kleppers als headliners is fijn, maar creëert door de dag wel vaak het gevoel van hoe lang moeten wij hier nu nog staan wachten
* 10 dagen festival omgerekend in kosten staat gelijk aan een zeer schone reis met het ganse gezin
* 4-5-6-7 all good cretins go to heaven, hoewel wij hopen nog eerst ne keer langs de hell te mogen passeren!

Merci Hellfest et à la prochaine!!

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/2707-hellfest-2022.html?ltemid=0

Organisatie: Hellfest (Clisson (FR))

Aanvullende informatie

  • Datum: 2022-06-28
  • Festivalnaam: Hellfest 2022
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Clisson (FR)
  • Beoordeling: 8
  • Mee geschreven door: Melis Arin en Daniel Buyle
Gelezen: 340 keer