Strawberry Festival 2022 - Psychedelica troef!
Strawberry Festival 2022
Maison Folie Moulins
Lille
2022-09-16
Ollie Nollet

Strawberry Festival is een bescheiden festival met een voorliefde voor psychrock en neo-psychedelica. Twee avonden met telkens vier groepen plus op zaterdagmiddag enkele gratis acts. Na drie jaar te zijn uitgeweken naar Villeneuve-d'Ascq keerde het festival dit jaar terug naar Lille, meer bepaald naar Maison Folie Moulins, een mooie zaal met een capaciteit van 600 man annex een bar (La Bulle Café) waar ook geregeld optredens plaatsvinden. Op vrijdagavond hadden ze dit jaar een line-up in elkaar geknutseld waaraan ik niet kon weerstaan.

vrijdag 16 september 2022 - Eerste groep die ik zag was The Kundalini Genie, een vijftal uit Glasgow dat reeds een vijftal jaar actief is en evenveel platen heeft gemaakt. Zanger Robbie Wilson zag eruit alsof hij net terug was uit Woodstock met zijn hoed en lange jas met bontranden. Na het eerste nummer vlogen die evenwel in de hoek. We hoorden behoorlijk strak gespeelde neo-psychedelica die heel hard aan The Brian Jonestown Massacre deed denken zonder daarbij een kopie van die band te zijn. Vier enthousiaste jongens (twee gitaren, bas en drums) en een meisje, dat er een beetje als een verwelkt kamerplantje bijstond, op toetsen boden ons lekker deinende psychedelische rock die bleef boeien tot de laatste noot met als toetje een gesmaakte versie van "Oh! Sweet nuthin'" van The Velvet Underground, inclusief een flard " Hey Jude" en enkele ooh oohs van de Stones.

De belangrijkste reden van mijn aanwezigheid waren The Spyrals uit L.A.. Ik was die groep op 3 februari 2020 al eens gaan zien in de Pit's waar ze toen verstek moesten geven wegens gestrand in Engeland door een defecte camionette. Een hartgrondige vloek volgde pas enkele maanden later toen hun plaat ‘Same old line’ verscheen want dat bleek een echte parel te zijn. Het was ook die plaat die ze nu kwamen voorstellen. Het werd wel even wennen want bassist Michael McDougal bleek vervangen door een toetseniste, Georgia Feroce, wat toch voor een andere sound zorgde terwijl ik zijn stem, die hier heel wat omfloerster klonk, ook niet meteen herkende.
Na een korte aanpassing kon ik toch volop genieten van deze heerlijke band. Zanger Jeff Lewis keek voortdurend bijzonder ernstig en liet zich niet één keer betrappen op een glimlachje. Maar wat hij bracht met zijn behoorlijk vintage sixties klinkende Fender Mustang was van een adembenemende schoonheid. Het sixties gevoel werd nog versterkt door het orgeltje van Georgia Feroce.
Toch bleef dit hedendaags klinkende en af en toe van een flinke portie fuzz voorziene bluesy psychrock die down to earth gehouden werd door de roffelende drums van Dash Borinstein. Hoogtepunt was ongetwijfeld "Same old line" waarvoor Jeff Lewis zijn mondharmonica opduikelde. Even later gebruikte hij dat kleinood als slide. Lewis was intussen zodanig goed op dreef dat hij een druk gesticulerende organisator, die wou dat het voorbij was, niet eens opmerkte. Feroce die het wel zag had gelukkig niet het lef om haar baas hier attent op te maken tot grote frustratie van de man aan de zijlijn. Schitterend einde van een schitterende set!

Het was de tweede keer in zes dagen tijd dat ik de uit Toronto afkomstige maar tegenwoordig in Londen wonende Tess Parks aan het werk zag. Alhoewel ‘zag’ veel gezegd is want op Leffingeleuren waren er enkel wat vage silhouetten in een fel rood tegenlicht te zien. Gelukkig was dat hier anders en kon ik nu eindelijk ontwaren wie er in Leffinge ons die hallucinante trip bezorgde. De vijf musiceerden hier voor een groot wit scherm waarop versneld groeiende paddenstoelen en andere natuurbeelden geprojecteerd werden waardoor ze hun anonimiteit te grabbel gooiden. De setlist zal wellicht identiek geweest zijn als die in Leffinge, toch was het opnieuw zalig wegglijden in die psychedelische roes. Nu zag ik dat een Mellotron (van de Italiaan Francesco Perini) verantwoordelijk was voor die warme synth klanken en Mike Sutton die altijd verfijnde gitaarriedels fabriceren. En Tess Parks zelf, die bleef verbazen met die diepe, hese stem die je helemaal niet verwacht bij zo'n jonge, tengere vrouw. De songs waren evenredig geplukt uit haar vier platen met als uitschieters "Right on" en "Please never die".
Deze set was, nu we de muzikanten zagen, wat minder mystiek maar toch minstens even sterk als in Leffinge.

Organaistie: Bains de minuit productions, Lille