Labadoux 2023 - 5 t-m 7 mei 2023 - Labadoux in een nieuw jasje, heerlijk genietbaar festival!
Labadoux 2023
Festivalterrein
Ingelmunster
2023-05-05 t-m 2023-05-07
Els Gheysen en Filip Gheysen

Regelmatig staken we de Wantebrug over, op weg naar de overkant van het kanaal. En de jongste weken merkten we het al snel: de grote tent stond dichter bij de talud dan vorige jaren. De bedoeling hiervan werd ons snel duidelijk: de VIPS kunnen nog naar de VIPtent achter de concerttent, maar worden gescheiden van de artiesten.
Enige tijd later verscheen een kleine broertje van die concerttent aan de andere kant van de brug, ook met rode en blauwe banden die eindigen in zo’n scherpe punten. Nog altijd doet zo’n tent ons denken aan de middeleeuwse exemplaren die werden opgezet om een stad te belegeren…Uiteraard gaat het er in Ingelmunster vreedzamer aan toe. Die tweede tent werd de BARBARAK gedoopt. En nee, het is geen vervanger van de PUBTENT zaliger! De BARBARAK was het warme nest voor een hele resem DJ’s die elk hun eigen ding mochten doen: reggae of dub, alles kon! En vóór die tent was het blijkbaar gezellig toeven met een drankje op een bankje. Nee, wij zijn er niet binnen geweest… Er was al een ruim aanbod aan live artiesten want verderop stond nog zo’n witte rechthoekige CLUBtent waar de ‘kleinere’ namen mochten optreden.
Zo pendelden we heen en weer van de CONCERT- naar de CLUBTENT. Samen met een goed volgepakt publiek.

dag 1 - vrijdag 5 mei 2023
Kids With Buns - Op 8 mei 2022 zagen we Marie van Uytvanck en Amber Piddington al op Labadoux in de clubtent. Toen was er geen doorkomen aan en we bleven we luisteren van op een afstand  Dit jaar mochten ze de aftrap geven van het weekend in de grote concerttent! Niet het meest dankbare moment om meteen een volle tent te lokken, maar uiteraard zijn de fans al present! De jonge dames spelen met overgave en onze indruk klopt waarschijnlijk met de werkelijkheid: ze voelen zich vrijer op het podium en jagen het vuur uit hun gitaren. Er moet hen ook iets van het hart (eindelijk mag het gezegd worden): in de herfst komt hun debuutplaat uit! Hoerastemming in de tent!
En zoals we vorig jaar reeds zeiden: de lage stemmen, de donkere songs passen bij een donkere winteravond. Maar Labadoux wordt geprogrammeerd in de lente, ook in dit jaar-zonder-echte-lente. In ieder geval hebben de meiden progressie gemaakt, niet alleen wat betreft het podium en de tent, maar ook in hun attitude op het podium. ‘Kids’ worden groot! (Veranderen ze dan van groepsnaam…?)

Oriana Ikomo - Voor een 25-jarige beschikt de Brusselse Oriana Ikoma (Koninklijk Conservatorium Gent) al over een zeer krachtige stem die ze als een muziekinstrument gebruikt. Als één van de finalisten van De Nieuwe Lichting 2023, kon zij niet ontbreken op de affiche van dit jaar. Ze wordt ondersteund door een prima band: Uit de keyboards van Alan Van Rompuy (jazzpiano aan het Conservatorium van Antwerpen) klinken experimentele geluiden terwijl de background zangeressen zorgen voor een klanktapijt waarop Ikoma haar melodieën kan uitrollen. Als je denkt dat ze plots aan het rappen slaat, blijkt dat we een tape met een Engels fragment uit film of interview horen. Ook dat maakt deel uit van de songs die geworteld zijn in jazz, soul of RnB. Met een vervorming van haar stem klinkt ze als een robot. Toch iets voor de liefhebbers! Check haar eerste single “YOU” (2021) maar eens op je favoriete stream.
Voor wie benieuwd is: Op 8 juni staat ze ook in de 4AD in Diksmuide.

Ruben Block - Op zaterdag 21 augustus 2021 had Ruben Block al een afspraak op Labadoux. Maar dan één van het korte type: na twee songs werden artiest en publiek letterlijk weggespoeld in een bijbels onweer. Vandaag was het tijd om revanche te nemen.
Meteen speelt Block een resem songs waaronder “Big Hole” van zijn band Triggerfinger. Even lijkt het erop dat we alleen muziek zonder aankondiging gaan krijgen tot hij verklaart: “We speelden eerst enkele songs zonder onderbreking om te zien of de weergoden dit keer geen roet in het eten komen gooien”. Nu we weer dicht bij elkaar onder een tentzeil mogen genieten van muziek, is dat gevaar wel miniem geworden!
We hebben een volle tent mensen die het Triggerfinger werk enorm appreciëren. Maar Block speelt ook veel eigen werk uit zijn solo-album. Daarover meldt hij: “Niets is solo! Aan het album waaruit deze songs komen werken veel mensen mee die goed zijn in wat ze doen.” We gaan geen titels opsommen maar het is een feit dat Block niet alleen een fantastische zanger is maar ook een uitmuntend gitarist en een performer die de fotografen machtige actiefoto's bezorgt!
Een buitenbeentje in de setlist is “Niets is voor altijd”, een beklijvende cover van een nummer van Madou uit de vroege 80ies dat door de originele uitvoerder Vera Coomans het voorbije jaar een make-over kreeg. Dit nummer, waarin een sterke vrouw opkomt voor haar rechten tegenover de onderdrukking van haar man, kreeg een harde hakkende gitaarbegeleiding die er perfect bij past. Je moet duidelijk geen vrouw zijn om deze song geloofwaardig te brengen!

Compro Oro - Bij Compro Oro (‘Koop goud’ in het Spaans) kan je niet naast frontman Wim Segers kijken die met vibrafoon en keyboards op het voorplan treedt. Met zijn rode trommelstokken goochelt hij acrobatische melodieën uit de buizen van zijn instrument. Hij kon het achterneefje zijn van Ruben Gonzalez van de Buena Vista Social Club want hun muziek druipt van de Cubaanse rum! Ook Ry Cooder komt even om de hoek kijken als uit de pedal steel van Bart Vervaeck instrumentale landschappen klinken die zo uit de film ‘Paris Texas’ lijken te komen met daarboven een jazzy vibrafoon.
Tussendoor maakt Segers met een kwinkslag reclame voor hun winkeltje na het optreden: nadat hij bijna verdronk toen hij tijdens de coronatijd een avontuurlijke tocht deed met een kajak, schreef hij de song “Kayak”. "Maar ik ben er nog, een reden te meer om onze plaat te kopen!" In deze instrumental speelt hij een catchy refrein op de synthesizer.
Een band die zeker een omweg waard is, bijvoorbeeld op 28 mei tijdens het Brussels Jazzweekend.

Heather Nova - Met Heather Nova programmeert Lx één van de grote artiesten van rond de vorige eeuwwisseling. Deze ijzersterke singer-songwriter staat helemaal alleen, gewapend met haar akoestische gitaar op het podium. De frêle dame pakt het publiek in met haar ontwapenende glimlach en hoe ze vertelt “how great it is to be in Belgium on this nice festival”.
Met “Storm” krijgt de storm die donderdagnacht onze streek teisterde een plaats in de playlist van deze set. In “Heart and Shoulder” haalt ze de hoogste noten. Wij kenden slechts de radiohits die de voorbije decennia regelmatig de revue passeerden, maar het moge duidelijk zijn dat hier een grote dame aan het werk is. “I Wanna Be Your Light” is een nummer over scheiding in de goede zin: when a breakup breaks you open to let the good come in… Een hart onder de riem voor wie hetzelfde meemaakte.
Uit het coveralbum dat ze opnam tijdens de pandemie speelt ze “Fireproof” van The National en “Here Comes your man” van de Pixies. een nummer uit de 80ies toen ze nog op de artschool zat. Het wordt een mooie versie met de akoestische gitaar en het breekbare en toch sterke stemgeluid.
Aan de toetsen brengt ze een medley van nummers die in elkaar overvloeien: haar eigen “Winterblue” en “ I've been waiting for a girl like you”van Foreigner. Moet kunnen…
Met “Rewild Me” brengt ze een pleidooi om terug connectie te maken met de natuur. Een boodschap die ze weet over te brengen op een muisstil publiek (de laatste rijen niet meegerekend). En dan komt voor minstens één persoon in de tent het hoogtepunt van het weekend, misschien wel van het hele jaar als ze samen met Heather Nova op het podium de tweede stem mag zingen in “London rain”. Het duurt even voor ze op het podium raakt maar ze brengt het er voortreffelijk van af en oogst meteen een ovatie. Een mooi en ontroerend moment voor iedereen in de tent!

Tankus The Henge - Het contrast kan niet groter zijn dan met deze zeskoppige band uit Londen in de Clubtent. De zanger staat zowel op als voor zijn piano en gaat tekeer op het kleine podium als een waterduivel in een glas Guinness. De blazers denderen als een stoomtrein door het tentzeil. Nu we, opnieuw thuis, in alle rust even checken op Spotify klinkt een song als “Last Night in New Orleans” nogal braafjes, terwijl ze live een hete broeierige sfeer oproepen!
Opnieuw brengt Lx zijn machtige reputatie in de praktijk: je krijgt bands te zien en te horen die vooraf nobele onbekenden zijn maar die je niet meer zal vergeten, eens je ze gezien hebt!

Flip Kowlier - De West-Vlaming is lang niet aan zijn eerste passage op Labadoux. Was hij er de voorbije jaren nog als Ertebreker, we herinneren ons ook nog dat hij er bij was, een tiental jaar geleden als zichzelf! Zou hij het zelf nog weten? We vermoeden van niet, als we mogen geloven wat hij zingt in “Vergeten” uit zijn jongste album ‘Vrijdag’: Kzoe ne ke jinne dag willen zonder dak alles vergete… (Voor wie de grapjes hoort in de muziek: dit nummer eindigt met de piano akkoorden van “GLORIA”).
In de voorbije decennia heeft Flip een songbook bijeen geskrevn dat van A tot Z gekend is bij de West-Vlamingen, veel te uitgebreid voor één optreden. “Angelo & Angelique” wordt begeleid met dwarsfluitklanken uit de keyboards. “Dunderdagnacht” en “El mundo Kapoto” zijn de perfecte feestnummers en “Directeur” wordt door de hele tent luidkeels meegezongen: "Wuk est er mie gebeurd...?"
Flip kan lukraak plukken uit zijn eigen jukebox: “In de fik”, “Jezus”, “t zit een bjistje” ... Alles wordt meegezongen, gebruld geneuried. Rapper Detox Danny komt eens ook om het hoekje kijken. Kowlier is in zijn element en speelt een soort muzikale tennis met het publiek.
Het refrein van "Ne welgemeende" wordt meegebruld en halfweg houdt Kowlier de leiband even strak: "Zijn jullie er klaar voor...? Ge moet het zeker zijn hé...!" Als een echte volksmenner speelt hij ook dit spel met “Min Moaten”: de zaal krijgt het compliment ‘zo goed’ te zingen, dus speelt de groep eens heel slecht. En dan is het bijna 1 uur geworden, "We moeten stil zijn voor de gebeurs... Roep eens de groeten van Flip..." . Het publiek speelt het spelletje mee.
Terloops vermeldt hij dat dit het laatste nummer was, waarop boe-geroep klinkt, wat bij Kowlier niet in goede aarde valt: "Aja! Gaan we awoe roepen omdat dit het laatste nummer was?" Toch komt er nog een extraatje als beloning: "Mo ba nin..".

We verlaten de tent onder de volle maan over een uitgestorven festivalterrein want in de tent gaat het feestje verder. Kan je iets negaties zeggen over de eerste festivaldag op Labadoux? “Mo ba neeg!” Was het slecht weer,zoals voorspeld? “Mo ba nint!” Zien we er tegenop om morgen terug te keren? “Mo ba nim!”

dag 2 - zaterdag 6 mei 2023
KOBE & BENJAMIN SERCU - De familie Sercu is geworteld in de West-Vlaamse klei en heeft vertakkingen in alle mogelijke artistieke ‘branches’! Kobe zagen we al met ondersteunend gitaarspel bij Bart Cafmeyer en zijn jongste broer Benjamin schreef en regisseerde deze winter nog het toneelstuk ‘Zeem’. In de Clubtent zingt hij een prachtige tweede stem of begeleidt hij zijn broer Kobe op accordeon of mondharmonica. De bekendste broer Matthias was er niet bij; volgens Kobe was hij naar de kroning in Engeland. Een derde broer op de scène is Sam op bas. De groep wordt vervolledigd met toetsen en drums.
Kobe brengt eigen werk over o.a. eigen kinderen "Kiendje" of covers zoals "Mirror" dat nu "Speegel" getiteld is. Ballades op een reggae- of walsritme over een verloren "Woar zie'j gie nu?" of gevonden liefde "Vannacht" worden afgewisseld met humoristische teksten:”We zijn blie! Tis zaterdag! Tis schoon were! Tis Kobe Sercu!” Het West-Vlaams dat 45 jaar geleden nog verguisd en verbannen werd en 25 jaar geleden door “Gerrit Callewaert uut Boavekove” opnieuw op de kaart werd gezet, beleeft nu zijn hoogtijdagen zowel op TV als in de muziek!
De Sercu’s debuteerden op het festival, dit keer nog in de kleine clubtent. Maar er bestaat een traditie op Lx dat je (soms binnen het jaar) promoveert naar de concerttent. Daar kijken wij alvast naar uit! Dit is een perfecte opener!

BRUTTI DI FOSCO - Zoals elk jaar kunnen wij op Labadoux rekenen op een portie powerfolk. De tijd dat folk niet elektrisch mocht versterkt worden ligt reeds lang achter ons. Dit keer krijgen we een stel jonge Italiaanse honden dat wat dolt met elektrische gitaren: metal met een Keltisch sausje geserveerd door een doedelzak. Dit is nog altijd één van de luidste instrumenten: de speler van dienst rent draadloos op het podium rond om met de gitaristen te baltsen. We krijgen fragmenten van covers: “What is love, Don't Hurt me” van Haddaway en iets van Wham (als het maar bekend klinkt). We worden naar YouTube verwezen voor verder luisterplezier. Dat hebben we gedaan en het eerste wat we vinden is “Luce” dat in een prachtig natuurdecor is opgenomen. Allen daarheen dus, dan zie je dat Fosco blijkbaar de bijnaam is van frontman Lorenzo Carducci (zang en cornemuse).

VIS À VIS - Met Vis à Vis toont de Brusselse muzikante in tijden van overprikkeling, gaat ze op zoek naar haar ware zelf in een turbulente, chaotische wereld. Chloë vermengt, met de hulp van producer Thomas Jillings (Linus, Ottla) en mixers Willem Malfliet (Woolvs) en Aram Santy, zachte, analoge synths en een saxofoon met meer opzwepende, elektronische beats. De live band bestaat uit Tim Caramin (Glints, 2 Times Nothing), Kobe Dupont (Geppetto & The Whales), Lenny Steigerwald (Aligaga) en Arnaud Guichard (Serendip Quartet).
Het geduld van de Clubtentgangers wordt op de proef gesteld met een uitgelopen soundcheck tot de frontvrouw schuchter aankondigt: we komen uit Brussel en Antwerpen en we zijn op vakantie in Ingelmunster. Die frêle dame heeft wel een krachtige stem die ten volle tot haar recht komt op het volle soundtapijt dat de band weeft. Op de site van Lx leren we dat Chloë Nols geïnspireerd wordt door een toenemende ervaring met psychische kwetsbaarheid en hoogsensitiviteit. De decibels die de live band produceert hebben hierop eerder een heilzaam effect. Tim Caramin (Glints, 2 Times Nothing), Kobe Dupont (Geppetto & The Whales), Lenny Steigerwald (Aligaga) en Arnaud Guichard (Serendip Quartet) geven het beste van zichzelf!

Maar de programmatie van Lx stuurt ons na een veel te korte tijd terug naar de Concerttent waar een andere frontvrouw het beste van zichzelf zal geven … ISOLDE LASOEN - Isolde Lasoen is al jaren aan de weg aan het timmeren, in de eerste plaats met haar drumsticks achter frontmannen zoals Daan maar gaandeweg heeft ze (gelukkig maar!) ook haar stem ontdekt.
We vliegen er meteen in met de radiohit “Oh Dear”, titelsong van de nieuwe plaat waarin de marimba een prominente plaats inneemt. Na een dromerige intro op toetsen komt de song echt op gang met een mooi duet tussen bas en percussie. De stem van Isolde zweeft boven die klanken als een leeuwerik die het zomerse uitspansel bestormt.
“Douce Mélancolie” (samenzang met gitarist) vat perfect de sfeer van de nieuwe langspeler samen: die typische nostalgie van de Franse film uit de 70ies; lange hete zomers, verbleekte warme kleuren en eindeloze vrije tijd waarmee verveelde jonge lui geen weg weten ... “tendre nostalgie, le beau temps après la pluie, le bonheur d’être triste”.
“Capricorn Avenue” is een instrumental met veel percussie en gitaarklanken à la Isaac Hayes. Het zou ons niet verbazen als dit nummer ooit opduikt in de soundtrack van een film, samen met “Bed and Breakfast”, een nummer op een walsritme met een vrolijk gefluit als enige lyrics. En “Batterie” ten slotte lijkt al verfilmd te zijn met Daan als hoofdacteur die parlando zingt naar het voorbeeld van Alain Delon bij Dalida uit (inderdaad) 1973.
Dan krijgen we een vergeten classic van Aphrodite’s Child met de onlangs gestorven Vangelis: “The Four Horsemen”. Deze cultclassic: is al bekend als radiohit van Isolde uit 2021, maar je moet het live horen om de rillingen te voelen. Na de stomende outro volgt een minimalistische intro van “Ghosting”. Het publiek blijft stil verder luisteren, volledig in de ban van de uitgebalanceerde set.

JOHN BLEK - Wie een volledig optreden meepikt in de Concerttent heeft niet veel tijd meer over voor de Clubtent. In tijden van digitaal TV-kijken waarbij je het ene opneemt terwijl je het andere bekijkt, is het soms frustrerend dat je geen twee optredens tegelijk kan volgen.
Eens je in de tent staat overspoelt je weer de magie van een live optreden! Singer-songwriter John Blek pakt met zijn doorleefde stem en de emotie die hij in zijn muziek weet te leggen, iedereen die luistert, helemaal in.
Op de site van Lx wordt hij vergeleken met Luka Bloom: “Een meesterverteller en een verbluffende fingerpicking-gitarist.” Meteen snappen we wat bedoeld wordt: Hij kondigt een song aan over een jonge landloper die op straat sterft. Berichten in de pers betuigen verontwaardiging om het failliet van de welvaartstaat, tot uiteindelijk blijkt dat de jongeman een keuze had en naar huis kon. Hij bleef op straat leven uit vrije keuze en aanvaardde de ultieme consequenties van de complete vrijheid. John Blek brengt een ode… Daarna heeft hij een duet waarbij hij beide stemmen vertolkt “uit economische overwegingen, dat is method acting” grapt hij. De man heeft een machtige stem en inderdaad prachtig gitaarspel! Hij was al te gast in Lendelede bij Oorzaak en toen waren we ook verhinderd. We onthouden zijn naam en gaan ooit nog een volledig optreden zien! Erewoord!

STEVE HARLEY & COCKNEY REBEL - Bij Labadoux zijn ze nooit bang om ‘’oude namen’ te programmeren (sommigen zouden het durven ‘vergane glorie’ noemen). Steve Harley kleurt onze muzikale herinneringen al 50 jaar met leuke popsongs die de radio nog altijd graag uitzendt, maar ook met progressieve rock die we met wat meer moeite moesten ontdekken.
Als het optreden nog maar goed en wel op gang is en een groot deel van het publiek nog niet weet wat ze mogen verwachten, probeert de frontman al een meezingmoment op gang te trekken. Dat is nog wat te vroeg, eerst moeten ze nog wat opgewarmd worden. Daarna komt meteen “Judy Teen”, een hit uit de vroege 70ies die de fanclub van Meau waarschijnlijk nog nooit gehoord heeft, maar wel nostalgisch is voor de zestigers onder ons!
Steve komt niet van zijn barkruk af maar heeft nog altijd lenige stembanden en weinig moeite met de hoge noten! Hij bedenkt: “Het festival bestaat 33 jaar en ik ben al 50 jaar bezig... What kept you so long?” Dan volgt een nummer over de rockgroep die altijd onderweg is...
Ook “Mr. Raffles (Man it was mean)” is één van die ingewikkelde popsongs waarbij je er drie krijgt voor de prijs van één. Verandering van ritme en melodie en dan terugschakelen naar de intro, het kon allemaal in de 70ies en nu klinkt het nog altijd leuk!
Vóór de pandemie blikte Harley een nieuw album in met vooral covers, naar eigen zeggen: nooit kunnen promoten, het is 3 jaar oud maar nog altijd zijn ‘nieuw’ album. Hij contacteerde alle songwriters maar Mick en Keith van “You’re Out Of Time” gaven niet thuis, in tegenstelling tot andere songwriters … Op oude songs zoals “Mr. Soft” komt de viool dan weer goed van pas! Hij zag ook eigen werk ook gecoverd door bv Rod Stewart op zijn voorlaatste plaat, wat een grote eer is.
Op het einde krijgen we nog wat uitleg over zijn doorbraak met “Sebastian”: een symfonisch nummer dat niet op de BBC maar wel in Belgium op één stond,en dat is hij niet vergeten! Onlangs haalde dit nummer nog plaats 48 in de Classics Top 1000 van radio 1. Het bombastische nummer werd zeer goed gebracht met de beperkte bezetting. Natuurlijk zijn er nu synths die heel wat klassiek geschoolde muzikanten kunnen vervangen. En als je de originele plaat niet nauwgezet vergelijkt met een liveversie, dan kan je niet klagen!
En wat werd er gevraagd als toemaatje? Uiteraard “Make me Smile”  "Ken ik niet, we spelen iets anders..." . Wat hij uiteraard niet deed, de rakker! Het was een fijn weerzien!

GUY DAVIS - Met Guy Davis krijgen we onze portie blues op Lx. We denken toch even terug aan Tim -Tiny Legs- De Graeve die we in de Clubtent verschillende keren aan het werk zagen. Hij was bijna de hofleverancier van echte blues aan dit festival! Volgende week is hij precies een jaar geleden overleden bij zijn derde levertransplantatie op amper 43-jarige leeftijd. ‘Only the good die young’ …
Maar Guy Davis vult deze leemte op met gitaren en banjo. Hij brengt de Clubtent in de sfeer van de Southern States met bv. "Boom Boom” (John Lee Hooker) dat naadloos overvloeit in “Baby Please Don't go” (blues-standard die een rock-standard werd). Als de gitaar niet precies doet wat hij wenst, schakelt hij over naar de banjo. We krijgen nog een uitleg over pudding: “You hit the pudding with a spoon...” , en dan moet hij trillen.”I once ate a pudding in Engeland. Big mistake!” Je kan met Engelse pudding blijkbaar een muur bouwen! Ga op Spotify eens op zoek naar “Shaky Pudding” van Davis.  Geniet van de fingerpickin’ banjo  en beluister de tekst.
Net zoals veel bluesnummers weet je niet of het over een dessertje gaat dan wel over iets dat je dubbelzinnig moet opnemen. Alweer een zalig presentje van Lx, geserveerd met een roosje tussen de snaren!

STARSAILOR - De Britse popgroep Starsailor met frontman James Walsh begint brengt met “Poor Misguided Fool” meteen één van de bekendste nummers die je normaal als toegift verwacht. Geen slecht idee want het is al een poos geleden sinds hun laatste grote hit. Zo geven ze meteen antwoord op de vraag die sommigen zich misschien stellen: “Star-wie??”
Zanger Walsh brengt de nummers met hart en ziel en lijkt ons de vriendelijke ideale schoonzoon. Toch krijgen we van hem het eerste stukje kritiek op wat vandaag in het UK gaande is: “It's great to be away from England today!” King Charles zal er wel niet wakker van liggen…We herinneren ons nog “Some of us”, een nummer dat intussen al 20 jaar oud is. Hij beweert dat ze een beetje in een vacuum terecht gekomen zijn “after the set of the great Steve Harley, we do our best…” Ze zijn duidelijk ook fan!
Met “Come together” krijgen we een geïnspireerde cover (ja, van The Beatles). Het koor in de tent neemt automatisch over, mooi meegenomen.
Halfweg het optreden wordt al naar “Four to the floor” gevraagd, maar als een goede papa tegen zijn ongeduldige kinderen, belooft Walsh dit voor het einde van het optreden. Iedereen tevreden!

ALICE FRANCIS - “Alice Francis is de koningin van de Neo-swing”. Zo staat het op de site van Lx. Voor ons lijkt ze de reïncarnatie van Josephine Baker in haar glinsterende jurk: een flamboyante verschijning waaraan alles swingt wat los of vast zit. De vierkoppige band zorgt voor een mix van vooroorlogse swing met electrobeats, niets voor niets staat er een laptop bij de gitarist!. Haar stemgeluid is krachtig en we kunnen de site van Lx bijtreden, waar ze vergelijken met grootheden als Billie Holiday of Eartha Kitt!
Soms lijkt het een muziekquiz voor specialisten als je in een minder bekend nummer plots “Hi Di hi Di hi, Hi Di hi Di ho” herkent uit … Ja waar komt dit ook alweer uit? ja, uit “Minnie the Moocher” van Cab Calloway.
Alweer zo’n zalig zotte band die naar hartelust pikt en mixt uit de muziekgeschiedenis!

HOOVERPHONIC - Bij de start van het optreden vertelt Alex de anekdote van een 20-jarige journalist die over het vorige optreden schreef dat de eerste nummers onbekend waren. Die nummers waren ook ongeveer 20 jaar oud… Tot zover de waarde van een mening!
"Om maar te zeggen dat we deze avond niets dan hits gaan serveren!", beloofde hij. Geike schitterde als een ster. We trappen een open deur in als we zeggen dat ze een prachtige stem heeft en een gracieuze verschijning is. Vestimentair viel er ook wel iets te beleven: de knalroze jas van nepbont die een veelkleurig broekpak verhulde, mocht na enkele nummers uit. Een spionkop van bronstige fans begon "Geike! Geike!" te scanderen. Geamuseerd glimlachte ze maar of ze dit amusant zou blijven vinden, viel nog te bezien.
Zoals beloofd kwamen de hits eraan en ze waren echt een liveplaat waardig! (Zouden er op Lx al liveplaten opgenomen zijn?)
Een uitschieter was de sobere versie van “Vinegar and Salt” met alleen pianobegeleiding. Hierbij toch ook een pluim voor de prachtige belichting met op Geike en de pianist elk één spot!
Op het einde gaf Alex nog wat duiding bij de samples in "2 Wicky" (Isaac Hayes) en "Sometimes" (Walker brothers) “Kent er iemand één nummer van the Walker brothers?” Hij stelde de vraag waarschijnlijk in het bijzonder aan de nog altijd luidruchtige spionkop. En of ze nog eens stil wilden luisteren naar het laatste nummer. wat ze gelukkig ook deden…

FEROCIOUS DOG - Na een symfonische intro die ook in een stadion zou passen, bestormen 6 Engelsen het podium met de muziek direct in vijfde versnelling. Op de dansvloer is er voor een fotograaf geen doorkomen aan. Het enthousiaste publiek dat we ons nog herinneren van de pubtent zaliger heeft hier weer een onderkomen gevonden. Lx schrijft op de website: "Ze delen het verlangen om te communiceren via de klanken van hun perfect dansbare songs. Enorm meeslepende tunes die iedereen laten dansen!" We zien het voor onze ogen gebeuren. Folk(rock) is terug van nooit echt weg geweest!

NOON - Met Noon krijgen we een Bretoense groep die het traditionele geluid van doedelzakken mixt met elektronische muziek. Het klinkt voor ons als slagroom op frieten of mayonaise op een taart…Toch weten de doedelzakken het publiek te veroveren dat waarschijnlijk hiervoor speciaal nog eens naar de concerttent gekomen is. Het aantal toeschouwers dat bij Hooverphonic stond is waarschijnlijk gevierendeeld en daar zal het gevorderde uur ook wel iets mee te maken hebben.
Voor ons mag het iets meer Alan Stivell en wat minder Avicii zijn, maar net zoals bij de 20-jarige journalist die naar Hooverphonic kwam… dit is maar één mening …

dag 3 - zondag 6 mei 2023
BOOM’N VAN DE WEIRELD - Onder een grijze wolkenhemel start de festivalzondag in de concerttent met Boom’n van de Weireld. Een ferme blazerssectie aangevuld met accordeon, gitaar en slagwerk produceert een Balkangeluid met West-Vlaamse teksten. Ze spelen vrolijke nummers over het leven en geven hier graag hun eigen mening over.
Zelfs op dit vroege middaguur is er al heel wat volk in de tent en die lusten deze cocktail wel! Opnieuw is dit een schot in de West-Vlaamse roos! Ik vraag me af hoe de toeschouwers van buiten onze provincie dit smaken want het is niet allemaal West-Vlaams dat we horen vóór het podium en op de weide. Dat iets dat we volgend jaar eens gaan uitzoeken want de keuze van de groepen zal dan niet anders gekleurd zijn dan dit jaar.
De Boom’n eindigen met het vooruitzicht op een gedeelde frisse pint (natuurlijk door het publiek te betalen) om dan te genieten van een mooie festivalzomer tot ... “L'été sera passé”! En hij moet nog beginnen… We hopen met hen op dit mooie vooruitzicht!

MEAU - Meau is een jonge Nederlandse twintiger uit de provincie Noord-Holland. Ze wordt beïnvloed door o.a. Eefje de Visser, Maaike Ouboter, Bon Iver en Spinvis. Waarschijnlijk is zij één van de eerste artiesten die als songwriter uit haar cocon kwam midden in de periode van de pandemie. Haar eersteling ‘KALMTE’ werd in 2020 dan ook dankzij een radiostation bij een ruimer publiek bekend gemaakt. Optreden kon pas in 2021. Geen gemakkelijke start!
Meteen vallen de harde G en de Gooise R op (in West-Vlaanderen is het onderscheid precies tegenovergesteld). Het is sterker dan onszelf, maar dit is al een eerste hindernis die onze Vlaamse oren moeten nemen.
De muziek komt beter binnen: De begeleidende band speelt uitmuntend en ook Meau zingt perfect! En de teksten... Die gaan over wat een twintiger bezig houdt. "Ouder" gaat (waarschijnlijk) over haar herinnering aan zichzelf als jong kind zonder zorgen in tegenstelling tot de jongvolwassene die ze nu is: “Vijf jaar, vlecht in het haar, bevrijd (...) Ze had geen zorgen, had geen pijn (...) Nu lig ik nachtenlang te denken of dat ik jou wel heb verdiend” .
Volwassen worden in deze turbulente tijden, het zal geen sinecure zijn. Een mens op pensioenleeftijd zou op den duur blij zijn dat hij al zo oud is! Als ze “Dat heb jij gedaan” brengt, blijkt een koor van jonge meisjes in de tent te staan die elk woord kunnen meezingen. Meer dan 66 miljoen luisteraars op Spotify liegen er niet om! Ze was ook heel blij te melden dat ze binnen 2 dagen haar debuutalbum krijgt. De liefhebbers zijn bij deze verwittigd!

ROSA BUTSI - Rosa Butsi, op de website van Lx aangekondigd als een artieste die haar muzikale genen en haar artiestennaam van haar Hongaarse oma erfde, blijkt de groepsnaam van een duo te zijn dat de zangeres vormt met een jonge bassiste. De 10 snaren weven prachtige jazzy gitaarcomposities die gesmaakt worden in de kleine clubtent. "We hadden niet gedacht dat jullie met zoveel zouden zijn", klinkt het oprecht. "Er is nu niks anders ", hoor ik de sarcastische uitleg achteraan in de tent (want de Concerttent wordt momenteel klaar gezet voor Marble Sounds). Gelukkig raakt die opmerking niet tot op het podium.
Opnieuw zien we een jonge vrouw aan de micro, maar met totaal andere muziek dan Meau... Minder mainstream maar met minstens evenveel klasse!
Deze programmatie is iets waarin een klein festival groot kan zijn: programmeer zowel de Spotifymiljonairs als zij die onder de 100.000 luisteraars blijven. Je leert nieuwe namen kennen en wie weet vullen zij binnen afzienbare tijd ook grote tenten en/of grote zalen!

MARBLE SOUNDS - Al meer dan 10 jaar blijft Pieter Van Dessel zichzelf muzikaal uitdagen, en op zijn vijfde album doet hij dat niet door grenzen te verleggen, maar net door dieper tot in de kern van Marble Sounds door te dringen. Met enkele zelfspelende piano’s, een paar goedgeplaatste strijkers en hier en daar zelfs een Bulgaars koor, tast Marble Sounds de grenzen af van de essentie van hun sound. Zo homogeen als ‘Marble Sounds’ klínkt, zo heterogeen zijn de verhalen die je in de songs trekken.
Marble Sounds trekt geen bomvolle tent, maar het publiek luistert aandachtig naar de songs. En al hebben ze geen jukebox vol hits zoals Hooverphonic op zaterdag of Kowlier op vrijdag,  we krijgen toch ook ‘waar voor ons geld’: frontman Pieter Van Dessel, zanger en pianist, laat zich -naast een tweede toetsenman- bijstaan door de klassieke rockbezetting met gitaar, bas en drums maar daarnaast ook door een al even klassiek strijkkwartet en last but not least door zangeres Renée Sys.
De nieuwe nummers uit de vijfde plaat worden afgewisseld met ouder werk: als “You Can Leave The Light On” wordt ingezet, weerklinkt er een herkenningsapplaus. Deze eerste hit scoort nog altijd hoge ogen. Het was genieten van elke muzieknoot! Het strijkkwartet brengt een rijke sound in de popnummers en getalenteerd pianist Van Dessel is ook nog eens gezegend met een warme stem die prachtig blendt met die van Sys.
Geen hapklare pop die zoetjes binnen gaat maar wel heterogene songs met een rijke sound waarop je eerst wat moet kauwen vooraleer je ze kan slikken!
Als we in alle bescheidenheid een tip mogen geven: zet het strijkkwartet op stoelen vooraan op het podium in plaats van in de hoek in het donker. De zangeres kan dan naast de keyboards op een verhoog schitteren. Het publiek krijgt nog meer muziek te zién en de fotografen onder ons kunnen hun hart ophalen bij de aanblik van oude houten instrumenten!

RUMBARISTAS - Met Rumbaristas haalt Labadoux weer een bijzondere formatie in hun Clubtent. We zien een Belgisch-Spaans-Italiaans kleurrijk gezelschap dat in het Spaans zingt maar het publiek in het Nederlands bedankt. De zitbankjes in de eerste helft van de tent zijn opgeruimd en er wordt naar hartelust gedanst op de muziek met roots en invloeden uit zowel de Zuid-als Centraal-Europese muziek. De Latijns-Amerikaanse ‘rumba met koffiesmaak’ zorgt voor een opzwepende sfeer waar heel wat mensen naar snakken na een koele lente!

BUURMAN - Na een zeer geslaagde doortocht in 2022 op het podium van de Clubtent, mogen ze op vraag van velen het podium in de concerttent inpalmen. Labadoux programmeert democratisch!
Geert Verdickt is een warme mens. Hij maakt een nieuwe plaat ‘Buurman is Vuurman’ met tien songs die elk hun ontstaansgeschiedenis hebben. Één ervan is “In de oog van de orkaan”, gemaakt voor de minste der minsten (een seingever bij de koers die voor een pistolet en een drankbon zijn vrije tijd opoffert en als hij een fout maakt, met alle zonden van Egypte beladen wordt). Een mooi gebaar maar vooral een krachtig signaal in tijden van sociale media waar het maar al te gemakkelijk is om iemand af te kraken..
Verdickt belooft ons ‘Versgebakken buurmanbroodjes en oude buurmanpateekes’, zoals “Pas 18”, ook een nummer over jongeren die volwassen worden, ”Als de nacht valt, hou me dan vast”.
De groep speelt met de klassieke bezetting van gitaren, toetsen en drums maar nu en dan komt een blazerssectie enkele nummers verrijken, waarna ze weer discreet achter de coulissen verdwijnen. Ook de begeleidingsgroep volgt hen en laat Verdickt solo achter voor “Elk einde is een nieuw begin”, een nummer over het moment waarop wij allen moeten afscheid nemen van wie ons lief is... De tent luistert ademloos, alleen achteraan verstommen de gesprekken niet. Maar als voor hen een afscheid komt, zullen ze dit nummer misschien ook ontdekken.
Ook bij Buurman mag er gecoverd worden: opnieuw treden de blazers aan bij “Ring Of Fire” van Johnny Cash. Een nummer dat past bij de zon die stilaan de tent in avondvuur zet!

L’CHAIM - De banken uit het eerste deel van de clubtent moesten niet meer teruggezet worden. Niet alleen omdat we aan het laatste optreden gekomen zijn, maar met de  aanstekelijke ritmes van L'Chaim kan je ook moeilijk blijven stilstaan! Met een diverse mix aan muzikanten uit Nederland, Syrië, Turkije en Italië kan het ook niet anders. Opnieuw zijn de dansers present! Blazers, accordeon en viool produceren geluiden die je kan associëren met een "Camel with Goosepumps" om maar één titel van hun nummers te noemen. Deze band doet gegarandeerd elk feest slagen! Wie drie dagen in de Clubtent bleef kamperen kreeg zeker waar voor zijn geld! Voor ons allemaal nieuwe namen maar wel een perfecte scouting van wie verantwoordelijk is voor de programmatie op LX!

LAÏS - Waar is de tijd toen we voor 900 Belgische frank een dag naar het Folkfestival van Dranouter trokken en dan naar de nieuwe revelatie Laïs gingen kijken en luisteren: drie jonge meisjes die eeuwenoude teksten nieuw leven inbliezen met zelf bedachte melodieën. De tijd heeft niet stil gestaan en nu gaan Jorunn en Nathalie voortaan als duo verder. De dames hebben een schare rasmuzikanten rond zich: multi-instrumentalist Björn Eriksson en partner van Nathalie en zangeres (even multi op allerlei instrumenten) Esther Lybeert (The Antler King, ex Hooverphonic) die soms als derde stem fungeert. Daarnaast staat ook Tom Theuns, die we in het verleden nog zagen bij Ambrozijn. Hij schreef “Ik geniet” voor Laïs. Het Reuzenlied dat we als kinderen nog op school leerden, kwam bij Laïs in 2022 op de plaat met de titel “Orion” en klinkt al bekend in de oren want ook op de radio was dit regelmatig te horen!
Uit dezelfde plaat spelen ze ook “Als ik in de lente sterf”: eerst horen we Nathalie solo en tijdens de instrumentale brug transformeren beide zangeressen als het ware in draaiende derwishen… Het optreden is zowel een lust voor het oor als voor het oog! Een nummer van meer dan tien jaren geleden klinkt nog altijd even fris en ondeugend: “Marie Madeleine n'avait pas quinze ans, Qu'elle en avait bien quatre amants”.
Violiste Lybeert vormt met de frontvrouwen een trio en samen zingen ze a Capella Pools lied dat ze (naar eigen zeggen) zelf niet begrijpen, net zoals de vele Polen die op ‘t Smidje al gedanst hebben zonder er iets van te begrijpen! Ze gaan a capella verder met de drie mannen in het Franse nummer “Belle” (Donne moi un baiser). De a capella sessie wordt besloten met een middeleeuwse ballade begeleid op een handorgel.
Wannes Van de Velde werd nog eens geëerd met een cover van “Pieter Breughel in Brussel”, één van zijn mooiste verhalen op muziek dat al dateert uit de vroege 70ies. We krijgen een machtige versie met hartslag op de basdrum en een slepende melodie op elektrische viool en gitaar. Dit lied uit de oude doos past perfect op hun setlist!
Tom Theuns komt even in vervoering als het strijklicht van de ondergaande zon laag door de open tent naar binnen komt. Tijd om met “'t Smidje” de dansers op de been te brengen. Meteen ontstaat een boombal met honderden dansers die met “Le loup, le renard et la belette” nog wat extra danspasjes kunnen plaatsen.
Een mooi besluit van een mooi weekend!

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4835-labadoux-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Labadoux, Ingelmunster