Cactusfestival 2023 - van 07 t-m 09 juli 2023 - Sfeer, gezelligheid en … goede muziek, toegankelijk alternatief!
Cactusfestival 2023
Minnewaterpark
Brugge
2023-07-07 t-m 2023-07-09
Talitha Delaere, Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere

dag 1 - vrijdag 7 juli 2023 - Muilen en huilen
Het Cactusfestival haalde dit jaar opnieuw enkele fantastische namen naar het Minnewaterpark. De broeierige sfeer en de warmte gingen hand in hand in Brugge op deze eerste dag van het festival.
Voor de veertigste editie werden we op vrijdag getrakteerd op sets van Aili, Goldband, Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, GOOSE en Arsenal.
 
Files vermeden, de hitte doorgekomen en op tijd weggeslopen op je werk? Dan was je net op tijd voor Aili, het Japans-Belgische electropopduo, die de spits mocht afbijten in het Minnewaterpark. Aili Maruyama en Orson Wouters brachten zachte maar sfeervolle ritmes, vanuit de kosmos. Maruyama zong – in het Japans – mee met de aanstekelijke tonen van de elektronische saus. Met ‘Genki’ waande je je onmiddellijk in een bar die zichzelf net wat te hip vindt. De nummers rekten als een malle, waardoor het soms moeilijk werd om de aandacht erbij te houden. Maar songs als ‘Dansu’ zijn meeslepend, en ontbraken nooit aan een vleugje magie.
Aili nodigde verlegen uit om te dansen, dat lukte jammer genoeg niet helemaal. ‘Glamorous’, gebaseerd op de hit van Fergie, zorgde er wel voor dat de waakvlam aangewakkerd werd, net als ‘Toki Doki’. Al bij al was het vrolijke, subtiele en verfijnde Aili niet erg toegankelijk voor een publiek dat zich al op ostentatieve manier zat te verlekkeren op het complexloze Goldband.

Goldband - Het was dus tijd voor de mannen waarvoor menigeen een ticketje Cactus had gekocht. Of toch een deel van de mannen: de rest zat vast in een tunnel. En dat hoorde je er wel een beetje aan. Toch deden Karel, Milo en Boaz hun best om de afwezigheid van bassist en gitarist te compenseren. Dat hoefde niet muzikaal te zijn. Al zorgde ‘Rommel’ wel voor een knallende start van de set.
Dat de zanger gerust mee in de file had mogen zitten bewees een meeschreeuwend publiek tijdens ‘Ja Ja Nee nee’. De band bleek een nóg ongeleider projectiel dan normaal en constant nodigden ze publiek uit op het podium. Eerst om Karels T-shirt uit te trekken, daarna om een vracht kinderen met vlaggen te laten zwaaien tijdens ‘Mijn Stad’.
Niet alle interventies waren even geslaagd, maar we mogen de file wel dankbaar zijn voor een prachtig solo optreden van een meisje dat de bewonderende toeschouwers trakteerde op een fantastisch en gevoelig ‘Noodgeval’. 
Minder gevoelig: de fan die mocht muilen met Milo. Ze had er wel zelf om gevraagd met een kartonnen bordje, classy.
De achterblijvers hadden zin om nog even de boel mee te doen ontploffen. Zichtbaar op hun gemak nu de band weer compleet was, kregen we nog de échte versie van ‘Noodgeval’, en pompten ze ‘Psycho’ op als gekken. Ondertussen stond geen mens in het publiek nog stil. De light versie van ‘Witte Was’ was dan weer wat knulliger, maar fijn dat de band niet zomaar hun plaat het park in slingerde. Dat dit optreden nog zo’n ongebreideld enthousiasme bij het publiek losmaakte, is eigenlijk al ongelooflijk sterk.
Op halve kracht kregen ze het Minnewaterpark helemaal mee, met een mooie apotheose op het eind. Toppers!
 
“Misschien niet helemaal terecht, maar een mens moet eten”, moeten vele Cactusgangers gedacht hebben. Na de show van het Hagenese geweld was er merkelijk minder volk aanwezig voor Charlotte Adigéry & Bolis Pupul. Charlotte, in een soort superheldinnenpak, liet het niet aan haar hart komen en trapte af met ‘Reappropriate’, dat rustig op ons afkwam. De wat abstracte electro beats van Bolis zijn verbazingwekkend dansbaar. Ondertussen slingerde Charlotte de vaak zeer herhalende zanglijnen op ons af. Toch weet ze steeds net haar accenten zo te leggen, waardoor het geheel uitkomt waar het moet zijn. Bij ‘Blenda’ hoorden we de tonen van Bolis zoals je je de geluidjes van een oude spelcomputer voorstelt, bijvoorbeeld bij het spelen van Pong.
En met ‘Making Sense Stop’ haalde diezelfde Bolis zijn gitaar boven om nog wat meer cachet te geven aan de meeslepende song die Frans en Engels klinkt. Wanneer ze het nummer even volledig onderbraken, schreeuwde het publiek naar meer, wat we gelukkig ook kregen.
Er zat best wel wat rust in deze set. Maar die vloog definitief de deur uit wanneer het duo ‘Patinépat’ inzette. ‘HAHA’ volgde op ‘Ich Mwen’, en Adigéry toonde dat er zelfs kunde zit in demonisch lachen.
‘Ceci n’est pas un cliché’ overtuigde de laatste stilstaanders en afsluiten deed het tweetal met het ietwat absurde en ironische ‘Thank You’. We vertrouwen erop dat de dank je wel aan het enthousiaste Brugse publiek wél gemeend was.

Daarna was het tijd voor de band die de Belgen al bijna twee decennia lang de beste elektronische rock van het land bezorgt, GOOSE. De band zorgde vast en zeker voor het luidste optreden van de dag, en het Minnewaterpark danste erop los. De Kortrijkzanen speelden de hits – en dat arsenaal leek bodemloos - waardoor bijna elk nummer luidkeels meegezongen werd. ‘What You Need’ schalde door de boxen, het licht speelde rond je ogen tijdens een uitstekend opgebouwd ‘Call Me’ en ‘Bring It On’ bleek een heuse trip down memory lane. Die laatste song klonk vettiger dan ooit. De drummer ging los en streed een heerlijke strijd met de aanstekelijkste riffs. Sterk dat het daarna niet stilviel. Want ook het iets meer poppy ‘British Mode’ en ‘Can’t Stop Me Now’ werden perfect gebracht door Mickael Karkousse en de zijnen.
Uiteindelijk hoorden we niet gigantisch veel songs, en toch leken ze allemaal te vroeg te eindigen. Het publiek hunkerde naar meer en kreeg zijn apotheose. Het eentonige inzetten bij ‘Words’ werd verlengd om de ontploffing nog groter te maken.
De mannen van GOOSE moet je duidelijk niet meer leren hoe een show in elkaar te steken. Afsluiten deden ze natuurlijk met ‘Synrise’, aangekondigd en afgesloten met de ohohoh’s van een uitzinnige menigte.

Het is tegenwoordig niet gigantisch vanzelfsprekend dat je Arsenal eens te zien kan krijgen. We doen dus graag ons petje af voor de organisatie om hen opnieuw te strikken. Al was het waarschijnlijk makkelijk overtuigen for old times sake, want Arsenal stond al voor de vijfde keer op het festival.
Het was duidelijk dat het publiek hen een warm hart toedroeg, klaar om feestend de nacht in te gaan. Jammer genoeg werd het een sof. Al merkten we in het begin nog niets. Frontman John Roan en kompanen begonnen met ‘Melvin’, waardoor iedereen eigenlijk onmiddellijk mee was. Maar er werd niet voortgebouwd op het momentum. Zo klonk (topnummer) ‘Black Mountain (Beautiful Love)’ redelijk rommelig. Moeilijk om de vinger te leggen op waar het aan lag. Het was niet het enthousiasme van de band. Die gaven echt alles, maar de connectie kwam niet. Vaak leek de zang te stil, en instrumentaal leek het soms een strijd. Gelukkig waren er opflakkeringen en enkele fijne momenten met ‘Saudade’,
Daarbij hielp het Minnewaterpark John Roan een handje. Eén van de backing vocals zong het onheilspellende ‘Temul’, maar het dreigende van de song verdween wat. En 'Longee’, een song vol vrolijke tonen dat normaal gezien blije gezichten in het publiek zou toveren, werd een gevecht en iets dat grensde aan apathie bij de luisteraar. Nochtans wilden beide partijen elkaar zo enorm graag zien. Soms lukt het eens niet. ‘Estupendo’ en ‘Lotuk’ zorgden nog voor enkele dansmomenten met zwierige en poppy tonen.
Hoewel de set nog niet afgelopen was, kreeg de band om klokslag 1 uur te horen dat ze moesten stoppen. Er werd dan nog een beetje knullig a capella verder gezongen, maar afdruipen zouden ze. Het was vermoedelijk een offday, want uit ervaring weten we dat Arsenal even goed voor het beste optreden van de dag had kunnen zorgen. Misschien waren de verwachtingen te hoog.
Een spijtige afsluiter van een heel erg mooie dag op het Cactusfestival. Een stevige opwarmer voor wat komen zou.

dag 2 - zaterdag 8 juli 2023
James de Graef mocht onder zijn pseudoniem Loverman de tweede festivaldag openen. Het publiek was eerder afwachtend en zocht nog even de schaduw op om te ontsnappen aan de hete middagzon. We geven toe, hij zag er een beetje uit als een cowboy die van zijn paard was gevallen op weg naar de festivalweide. Begrijpelijk als je het festivalterrein zag, dat na een avondje springen op Goldband leek op een platgewalste prairie.
De voormalige Shht-frontman had daarentegen weinig schroom, hij besteeg het podium met zijn gitaar en tamboerijn en zette ‘Into The Night’ in. Waarmee zijn zeemzoete stem meteen de suiker in onze ochtendkoffie was. De technische mankementen liet hij niet aan zijn hart komen: een gitaar die het begaf en een oververhitte gsm die hij nodig had voor de muziek. A capella dan maar, waarbij hij af en toe z’n microfoon onder iemands neus duwde tijdens zijn wandeling door het publiek.
De schorre stembanden mochten meteen meezingen met ‘Differences Aside’, zijn meest recente nummer come along for the ride/sing a song tonight. En met die oorwurm sloot hij zijn korte set af, sprong op zijn paard en vertrok.

High Hi, de driekoppige band die in 2022 nog in het voorprogramma van Arsenal stond, was voor het eerst te gast in Brugge. We werden meteen getrakteerd op heel wat nieuwe nummers van hun derde plaat Return To Dust die vorig jaar verscheen. De combi van vrolijke liedjes met droevige teksten was exact wat we nodig hadden om de laatste katers van het terrein te verjagen. High Hi blonk uit in samenzang, de stemmen van drummer Dieter Beerten en frontvrouw Ann-Sophie Ooghe vulden elkaar perfect aan in ‘94A9’. 
De band bewees hun uitstekende livereputatie bij ‘Heart In The Open’, wie nog niet goed wakker was dacht dat Enya plots was verschenen. Eervolle vermelding voor de geweldige danspasjes van bassist Koen Weverbergh, die zeer aanstekelijk werkten.
High hi sloot hun set af met ‘All Cool All Fine’ en hun grootste hit ‘Daggers’.

Daarna volgde een streepje Nederlandstalige meidenpop van MEROL, die in een lycra catsuit het podium op kroop met de beats van ‘Bendronkenlaatme’. Daarna volgde ‘Dankspeech_2023_V3’, ‘Superlatieven’ en ‘Je Vais Vite (op de Campingdisco)’, waarbij onze dansbenen voldoende waren opgewarmd voor ze aan haar grootste hitjes kwam. Heel wat gezinnen waren intussen afgezakt naar het podium, waarbij de kinderen op de eerste rij uit volle borst meezongen met hits als ‘Foefsafari’ en ‘HOU JE BEK EN BEF ME’. Mogelijks gingen enkele gênante gesprekken tussen ouders en kind hieraan vooraf. In het publiek spotte de zangeres ook een jongeman in een giraffenpak met een bordje waarop de vriendelijke vraag stond: ‘Mag ik je gibaffen?’ Voor MEROL het ideale bruggetje voor ‘MANNENMETGEVOEL_Bonustrack’.
Wie nog twijfels had over de zangcapaciteiten van de Nederlandse mocht deze opbergen na het iets rustigere ‘Beter Als Ik Slecht Ga’. Afsluiten deden we met ‘Knaldrang’, de nodige okselvijvers en ‘LEKKER MET DE MEIDEN’.

Terug naar talent van eigen bodem als in de vooravond Portland met zangeres Nina Kortekaas passeerden aan het Minnewaterpark. Wie al te diep in de herbruikbare beker keek, dacht even dat Luke Pritchard van The Kooks naar Brugge was afgezakt. Jente Pironet en band startten met ‘Where Did Everybody Go’ en daarna volgde ‘Sensational’, waarbij de hemelpoorten opengingen en enkele verkoelende druppels liet neerdalen. Ook de rest van de set was verfrissend waarbij rustigere nummers en snellere drums elkaar afwisselden. Bij ‘Aftermath’ konden we niet anders dan de engelenstem van Sarah Pepels missen, we hopen dan ook dat de boodschap uit het nummer klopt: And it takes time/But I know you will/Be alright/And not stand still. ‘Step Aside’ en ‘She Really (Really) Means It’ de cover uit Liefde voor muziek van Metejoor volgden.
Afsluiten deden we met ‘Pouring Rain’ wat het collectief meezingmomentje van de set was. De volledige show voelde soms wat gekunsteld en overdreven aan, maar goede dingen moeten nu eenmaal rijpen, zo ook de combinatie van Jente en Nina.

We bleven in eigen land met The Haunted Youth, alhoewel dat bijna niet te geloven is. De internationale sound van de Limburgers deed iedereen afzakken naar het podium. Geen dans- of springmuziek, maar alle hoofden knikten meteen mee met opener ‘Broken’. Joachim Liebens zit een beetje verstopt achter zijn blonde haren en staat de helft van de set met zijn rug naar het publiek, oogcontact komt er zelden, maar iedereen hangt aan zijn lippen. Hij is niet de man van de grote bindteksten, hun droevige indierock spreekt voor zichzelf.
De set is afwisselend, met enkele instrumentale nummers die zorgen voor afwisseling en speelruimte voor de muzikanten. ‘I Feel Like Shit And I Wanna Die’ werd door velen meegezongen en ‘Teen Rebel’, het nummer waarmee alles begon, kreeg dan ook het nodige applaus in Brugge.
De set werd afgesloten met ‘Gone’ en ‘Coming Home’. En dat laatste mogen ze doen, hun eerste deel van de tour zit er net op en na hun passage op Rock Werchter enkele weken geleden is het tijd voor wat rust.

The Vaccines komen uit Engeland en brachten bloemen en bakken energie mee. Opener ‘Your Love Is My Favourite Band’ en de glimlach van de stijlvolle Justin Young deden ons meteen in zwijm vallen. De succesformule van de sympathieke dertigers zijn de korte en snelle nummers, waardoor het tempo tijdens de show constant bleef, wegkijken bleek onmogelijk.
Toegankelijke teksten met de nodige herhaling zorgden voor enkele mooie meezingmomentjes zoals bij ‘Post Break-Up Sex’ en ‘Wetsuit’, terwijl de zaterdagzon achter de bomen verdween. Daarna dansten we de eerste vermoeidheid van ons af met ‘Wanderlust’, wat evengoed een nummer van Imagine Dragons had kunnen zijn.
De drumsticks die door Yoann Intonti werden overhandigd aan een kleintje in publiek zorgde voor enkele traantjes. Wij pinkten ook snel een traantje weg omdat de set erop zat en daarmee ook ongetwijfeld het beste optreden van de veertigste editie van Cactusfestival.

Mix de stem van Editors frontman Tom Smith en de sound van Nick Cave, giet daar een vleugje country over en je hebt Madrugada. De Noorse band verdween 10 jaar uit de spotlight, maar is terug van weggeweest. Netjes in kostuum verwelkomde Sivert Høyem het publiek, we zetten even onze zonnebril af om te kijken of de bassist nu wel of niet Ruben Block van Triggerfinger was. Een tamboerijn, sambaballen en een discobol, alles werd uit de kast gehaald om de fans die afgezakt waren naar Brugge de tijd van hun leven te geven.
De band bracht ons een mooie mix tussen oudere nummers zoals ‘Legends And Bones’, ‘Electric’, en nieuw werk van meest recente plaat Chimes at Midnight. Van die laatste bleef vooral ‘Nobody Loves You Like I Do’ hangen. ‘Strange Colour Blue’ kwam in een aangepaste versie die geen einde kende. En we werden getrakteerd op een strakke gitaarsolo tijdens ‘Look Away Lucifer’.
Een mooie passage in Brugge.

De tweede festivaldag werd afgesloten met The Libertines van Peter Doherty, die quasi onherkenbaar in een gescheurde jeans het podium op wandelde. Het resultaat van een accidentje op een te klein fietsje in de backstage, we stelden er ons verder geen vragen bij. Peter had duidelijk last van geografische verwarring toen hij ‘thank you Brussels’ riep. Een mopje dat veranderde in ‘thank you Antwerp’,en nog een arsenaal aan Europese steden.
Maar de fun was er op een bepaald moment wel af. Voornamelijk het oude werk kon het overgebleven publiek op de eerste rijen bekoren, andere bleven vooral uit nostalgie het concert volgen. ‘The Good Old Days’ bevatte veel waarheid en iets te veel oh oh, oh. ‘Don’t Look Back Into The Sun’ was het muzikale hoogtepunt, maar tegen dan was de wei al wat leeggelopen.
Het samenspel van Doherty en Carl Barât was ongetwijfeld ooit het betere binnen het garagerock genre, zaterdagavond was het vooral een rommeltje. Het ritme, het tempo en de toonvastheid waren soms zoek, de sigaretten op het podium daarentegen…

Een aardige tweede festivaldag in het Minnewaterpark. Moe, voldaan, bezweet en stoffig keerden we huiswaarts.

dag 3 - zondag 9 juli 2023
Ook de laatste festivaldag beloofde een zeer gevarieerde te worden. Slow Crush was als eerste aan de beurt. Frontvrouw Isa Holliday moest duidelijk nog wat wakker worden want ze vergat haar basgitaar in Leuven. Een tripje heen en terug zorgde voor een compleet podium, met een rookkanon dat al meteen overuren mocht draaien. Het duurde even voor we doorhadden dat de micro wel degelijk aangesloten was, waardoor de sound van het optreden voornamelijk beperkt was tot muziek en wat gemompel. Typisch aan het shoegaze genre, of in Holliday haar geval tattoogaze genre. Ze brachten wat sombere popmuziek, met ongetwijfeld mooie teksten die jammer genoeg amper hoorbaar waren. De echte crush bleef helaas uit.

Daarna was het tijd voor Tsar B, het pseudoniem van de Gentse Justine Bourgeus, die duidelijk in de kast van de snaarinstrumenten was gedoken. Verder een sober podium met enkel een lichtster die verwees naar de nieuwste release to the stars. Justine deed wat weinig andere kunnen, klassieke muziek moeiteloos laten samensmelten met stevige elektronische bassen, dat bewees ze met ‘Amara Terra Mia’.  Ook ouder werk zoals ‘Rattlesnake’ en ‘Escalate’ ontbraken niet in de set. Gelukkig zat haar victoriaans korset goed strak om het ravefeest dat op het einde losbrak aan te kunnen, de parels aan haar broekje en een deeltje van het drumstel begaven het wel, (bijna) alles kapot.

Veel tijd om uit te rusten na Tsar B was er niet. Want helemaal uit Londen kwamen de punkers van Shame. De jongens zagen er uit alsof ze net van hun eindejaarsbal kwamen, vol puberpuistjes en een beetje onder invloed van hun eerste glaasjes alcohol. Ze brachten postpunk zoals het hoort, boos, luid, schreeuwerig en met een vleugje humor. 
Zanger Charlie Steen die op zondag jarig was, toonde al na twee nummers zijn blote bast terwijl hij het publiek aanmoedigde om aan de eerste moshpit van de dag te beginnen. Tegen 15u was ook de eerste stagedive een feit. Hij bespeelde en dirigeerde het publiek zonder enige moeite. Vanaf het tweede nummer at iedereen uit Steen’s hand, letterlijk zelfs als hij een stuk van zijn verjaardagstaart deelde met iemand op de eerste rij. Bassist Josh Finerty, die een beetje leek op het personage Pico van FC de Kampioenen, trakteerde ons op enkele rare sprongen en een zweefkoprol op het podium, zonder daarbij een noot te missen. Bewonderingswaardig, op z’n minst. Eindigen deden ze met de schreeuw: shame shame shame, that’s our name. Een optreden dat we niet snel zullen vergeten.

Keyboardist Dan Leavers, drummer Max Hallett en saxofonist Shabaka Hutchings aka de man met de onuitputtelijke longcapaciteit, dat is The Comet Is Coming. Een compleet muzikaal intermezzo dat jazz en elektro met elkaar doet samensmelten. ‘Summon The Fire’, ‘Blood Of The Past’, ‘CODE’, ‘Birth Of Creation’, al hun hits brachten ze mee uit Londen. King Shabaka heeft naast The Comet is Coming nog heel wat andere projecten, zo maakte hij tot vorig jaar deel uit van Sons of Kemet en treedt hij nog regelmatig op met Shabaka and the Ancestors. Een grote eer dat deze legende na het podium van Coachella ook het podium van Cactusfestival mocht betreden.

Daarna volgt de intussen zeventig jaar oude Kim Gordon die haar gloriedagen kende in de jaren 80 en 90 met de Amerikaanse grungerockband Sonic Youth. Menig fans hadden voor de gelegenheid dan ook hun Sonic Youth T-shirts van zolder gehaald.  Wie hoopte op hitjes uit die periode was er aan voor de moeite. Gordon bracht enkel solo werk en had daar een spiekbriefje bij nodig.
De band had er zin in, Kim iets minder, tijdens de performance bleef ze verstopt achter een grote zonnebril. Er was weinig connectie met het publiek en de zanglijnen waren regelmatig vals. De band en haar zilveren hotpants hielden (gelukkig) wel stand. Een povere passage op Cactusfestival, stoppen op het hoogtepunt zit er al een tijdje niet meer in.

Na de ontgoocheling van Kim Gordon kwam Kurt Vile and The Violators het tempo wat opdrijven met zijn (Watch My Moves) tour. Veel van die moves hebben we (gelukkig?) niet gezien, als frontman oogde Vile wat stuntelig en verstopte hij zich een beetje achter zijn lange krullen. In 2008 verliet hij de band The War On Drugs om zich te focussen op zijn solocarrière.
Vile heeft een typische sound die soms wat deed denken aan een uptempo Jack Johnson. Dat de Amerikaan een uitstekend gitarist is, bewees hij meermaals tijdens de show, hij leverde ons strak gitaarwerk met lange uitlopers in nummers als ‘Palace Of OKV In Reverse’. ‘Wakin On A Pretty Day’ had een lekker lange intro die door het publiek duidelijk werd gesmaakt, maar het muzikaal hoogtepunt was voor ‘Pretty Pimpin’. De aandacht is terug, de vermoeidheid verdwenen.

We maken ons klaar voor de laatste keer dansen op het festival met Róisín Murphy. De Ierse durft wel eens iets extravagants aan te trekken, voor de gelegenheid kwam ze als smurfin met pinnenmuts het podium op gestrompeld. Vanaf ‘Overpowered’ brak het feest helemaal los en kon niemand nog langer stil blijven staan. Ieder nummer werd ingezet met een nieuw attribuut voor Murphy, een roze pompon, een zilveren schelpenmuts, een kleurrijke cape, een lappenpop,… zolang het maar blonk en glitterde. En wij blonken mee van de zweetdruppels op ons hoofd terwijl we onze beste moves bovenhaalden. Ze deed er nog een schepje bovenop toen ze ‘Time Is Now’ en ‘Sing It Back’ van Moloko met ons deelde. Voor die gelegenheid had ze een paarse kerstboomachtige jurk aangetrokken.
Róisín verdween tijdens afsluiter ‘Flash Of Light’ van het podium, daarna verdwenen een voor een de muzikanten tot er niets overbleef buiten oorverdovend applaus van het publiek.

De allerlaatste act van de dag is voor de Belgisch-Egyptische halfgod Tamino. Even stelden we ons de vraag of een band als Tamino het best geschikt was voor een festivalweide, maar vanaf het eerste nummer ‘The Longing’ waren de twijfels verdwenen. Niemand kreeg het Brugse Minnewaterpark zo stil als de Vlaamse Jeff Buckley. De sombere melancholische popmuziek gecombineerd met uitstekend drumwerk van Ruben Vanhoutte en het vocaal bereik van Tamino-Amir gaven ons meermaals kippenvel. In zijn nieuwer werk van de plaat Sahar is er meer speelruimte voor de muzikanten, die zeker live de nodige afwisseling kunnen bieden in nummers zoals ‘The Flame’. Tijdens ‘w.o.t.h’, doorspekt met Oosterse invloeden, bevond iedereen zich in een hogere sfeer. 
Na zijn vijfsterrenpassage op Rock Werchter lagen de verwachtingen hoog, maar deze werden ingelost toen ‘Habibi’ alle monden nogmaals deed openvallen. Met ‘Smile’ als bisnummer was de magische set en de veertigste editie van Cactusfestival ten einde.

Volgend jaar gaat een volgende editie door op 12-13 en 14 juli 2024

Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5117-cactusfestival-2023.html?Itemid=0 

Organisatie: Cactus Club, Brugge (Cactusfestival)