Cactusfestival 2024 – van 12 t-m 14 juli 2024 - Sfeer, gezelligheid en … goede muziek, aangename sets!
Cactusfestival 2024
Minnewaterpark
Brugge
2024-07-12 t-m 2024-07-14
Talitha Delaere, Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere

Het feeërieke Minnewaterpark in Brugge is waar we traditiegetrouw vertoeven in juli, dit keer voor een volledig uitverkochte 41e editie van Cactusfestival met 30000 bezoekers. De tickets gingen razendsnel de deur uit, geen kaartjes voor de twijfelaars deze keer. En met zo’n line up lijkt ons dat volledig terecht.

vrijdag 12 juli 2024
Het heilige podium als eerste betreden, die eer ging naar Kids With Buns. We kennen de meiden vooral van hun deelname aan Humo’s Rock Rally en hun overwinning in De Nieuwe Lichting 2021. Hun single ‘Bad Grades’ domineerde ook een hele tijd de playlist van Studio Brussel en haalde nummer één in de Afrekening. Een uitverkochte AB met hun eerste album out of place was een logisch en terecht vervolg. Marie (met bun) en Amber (zonder bun) zijn met hun indiepop niet meer weg te denken van de podia deze zomer. Het duo bracht zelfs het eerste streepje zon mee na een dag vol regendouches. De ietwat hakkelende bindteksten tussen de nummers door was volgens ons alleen maar het bewijs dat ze erg onder de indruk waren van het West-Vlaamse publiek. En wanneer ze hun vrolijke deuntje ‘Bathroom Floor’ inzetten, gingen ook de hemelsluizen opnieuw open en vielen de eerste druppels uit de lucht. Het had niet beter kunnen passen bij de trieste tekst die verborgen zit achter het dansbaar deuntje.

Na het meidenduo was het aan de broertjes Coorevits van Compact Disk Dummies. Lennert werd net papa maar van de slapeloze nachten was niets merkbaar, met bakken energie en heel veel goesting bestegen ze het podium in Brugge. Het was voor de West-Vlamingen dan ook bijna een thuismatch. ‘There’s No Sex Without You’ deed het kwik meteen 5 graden stijgen, de bijhorende danspasjes deden er nog een paar graden bij. De regenbui tijdens ‘Cry For Me’ deed ons weer wat afkoelen, waarbij Lennert meteen verkondigde “geweldig dat jullie al een beetje nat zijn”. De combi van dansbare tunes, een portie ADHD en een publiek met goesting leverde een geweldig optreden op met veel interactie. Tijdens ‘Holy Love’ zwierde de frontman al rond een paal van de PA stand en ‘I Remember’ onderwierp de planché op het middenplein aan een eerste stevigheidstest. De broers organiseerden de eerste sit down en eerste crowdsurf tijdens hun uur durende performance. Afsluiten deden we met nog een extra West-Vlaming op het podium. Brihang bracht samen met de broertjes hun ‘I Remember/Steentje’ mashup.
Klein puntje van kritiek, de zang van Lennert was niet altijd loepzuiver, maar wegens het overmatig enthousiasme willen we dit gerust door de vingers zien. Eén ding was zeker, ondanks de matige weersvoorspellingen hadden we het intussen lekker warm.

Daarna volgden de enige Noorderburen die op vrijdag het podium mochten betreden. Opnieuw uitgenodigd na het overweldigende succes van twee jaar geleden lagen de verwachtingen meteen hoog voor Willie Wartaal en zijn kompanen van De Jeugd Van Tegenwoordig. En zo gaat dat met hoge verwachtingen, deze kunnen niet altijd ingelost worden. De jeugd had er weinig zin in, zelfs met hitjes als ‘Tante Lien’ en ‘Manon’ kwam de set niet op gang. Bij ‘Watskeburt?!’ hoopten we dat de boel toch even ging loskomen, maar door een (te) lange uitloper van het nummer was de energie weer snel verdwenen. We kregen een flauwe moshpit, flauwe zang en een algeheel pover optreden. We misten energie en ‘Get Spanish’ op de setlist.  Bij ‘Sterrenstof’ hoopten we dat de jongens van Bazart de boel nog wat mee gingen komen opvrolijken, maar ook deze poging was tevergeefs. Misschien focussen de Nederlanders bij hun volgende passage best iets meer op hun prestatie op het podium in plaats van op hun drankvoorraad achter de DJ booth.

Gelukkig waren we snel over de povere show heen wanneer de volgende West-Vlaming het podium betrad. Een week eerder stond Brihang voor het eerst op de mainstage van Rock Werchter met een knappe show die uitsluitend positieve kritieken ontving. De eer was dus voor ons dat de Knokkenaar met zijn stelling ook het podium in Brugge wilde bestijgen. Openen deed Boudy Verleye met ‘Accepteren’, waarin de heel schattige vraag kwam van zijn oudste kindje ‘Hallo Cactusfestival, gaat alles goed?’, we smolten meteen. Met ‘Alles Loopt Anders’ werd al ons oud liefdesverdriet weer opengehaald en daarna mochten we ook nog samen een ‘Berg’ opklimmen in het Minnewaterpark.
Brihang nam ons mee, naar een ‘Telefoontje’ met slecht nieuws op vakantie, naar de ‘Rommel’ in zijn huis en hoofd, naar de ‘Kleine Dagen’ die zo belangrijk zijn. En wij volgden gedwee mee met zijn zeemzoete stem en de zware beats. Zelfs bij de bindteksten over de gewone esdoorn hingen we aan Verleye zijn lippen. Meezinger ‘Steentje’ en de gezamenlijke aiaiai waren hoorbaar tot ver buiten de provinciegrenzen. Eindigen deden we met ‘Cut op de set’, al wilden we dat deze set nooit tot een einde kwam.

De eerste concertdag werd afgesloten met headliner Bazart. Het trio koos voor een eerder rustige festivalzomer, voor Cactusfestival maakten ze met plezier een uitzondering. Het festival heeft een speciaal plekje in hun hart, ze waren een tiental jaar geleden namelijk zelf nog gewoon bezoeker in het Minnewaterpark. Frontman Mathieu Terryn noemde het zelfs het beste festival van België. We spreken hem niet tegen, we zouden niet durven.
Het begon allemaal met ‘Goud’ maar ondertussen zijn er al heel wat kleppers te vinden in het oeuvre van de best geklede Nederlandstalige band. Samenwerkingen met Pommelien Thijs, Eefje de Visser en Guusje passeerden allemaal op vrijdagavond, hits die de jongens ook aardig solo stand lieten houden. We misten soms wat verbinding tussen de verschillende songs, maar met een setlist vol hits kunnen we dat Terryn en co makkelijk vergeven. Het laatste beetje energie werd ingezet om te dansen op ‘Grip (Omarm Me)’ en monsterhit ‘Goud’.
Afsluiten deden de kameraden met ‘Denk Maar Niet Aan Morgen’. We nemen het advies alvast ter harte als we richting de bar gaan voor het laatste biertje van deze eerste succesvolle festivaldag.

zaterdag 13 juli 2024
De tweede festivaldag werd opgestart door de meiden van Bluai, die de donkere regenwolken en de katers hielpen verjagen. Ondanks hun vroege programmatie, kwam er veel volk vroeg afgezakt om de groep aan het werk te zien. Na het winnen van zowel Humo’s Rock Rally als de Nieuwe Lichting lagen de verwachtingen zeer hoog, al kan hun prestatie van vorige week op Rock Werchter er ook voor iets tussen zitten. Daar mochten de dames ook de mainstage openen op zondag. Wie veel verhalen en bindteksten verwachtte kwam tevergeefs, wie prachtige meerstemmige songs wou kreeg waar voor z’n geld. Hun nummer ‘Dime Store’ omschreven ze zelf als hun eerste holy shit momentje als het op de radio werd gespeeld. We denken dat er nog vele soortgelijke momenten zullen volgen na hun bedwelmende prestatie op Cactusfestival. Hoogtepunten waren ‘My Kinda Woman’ waarbij er collectief werd meegeklapt. Al verkondigden ze zelf al blij te zijn als ze niet op hun gezicht waren gegaan. Eindigen deden we met ‘In Over My Head’, drie blondjes, drie gitaren, drie engelenstemmen. De lat werd gelegd. 

Je spreekt het uit als [ɐ͂w̃] maar ÃO bracht enkel kreten van verlossing. De Portugees/Engelse band uit eigen land met Brenda Corijn aan de microfoon betoverde ons vanaf noot één. Zwoele deuntjes, mooie gitaarlijnen en een indrukwekkende percussie op alles wat drumbaar is, we gaan ons niet excuseren voor ons heupgezwaai. Op het prachtige ‘More’ deden zelfs de stijfste heupen een poging om mee te bewegen. Corijn heeft Mozambikaans-Portugese roots die duidelijk de sound van de band beïnvloeden, haar hoge noten gecombineerd met enkele zwaardere beats zorgden voor een prachtige mix. Het kippenvelmomentje mag ook aan de frontvrouw worden toegeschreven. Na het optreden ging ze richting Portugal voor de huwelijksverjaardag van haar ouders. Of we even wilden meewerken aan het filmpje? Uiteraard! En plots scandeert een volledig publiek ‘Parabéns’, een mooier cadeau dan deze felicitaties kan een dochter voor haar ouders niet wensen. Volledig onder de indruk werden we achtergelaten, de ene met losgemaakte heupen, de ander met toch een beetje [ɐ͂w̃].  

Omwille van ziekte van één van de groepsleden moest Beak> zaterdag last minute afhaken voor het festival. Ze werden vervangen door The Murder Capital. We kunnen ons inbeelden dat hun Belgische fanbase treurde, gezien alle tickets voor zaterdag al weken de deur uit waren. De postpunkers werden muzikaal beïnvloed door Idles en Shame, die laatste mochten we vorig jaar nog leren kennen op Cactusfestival. De Ieren verzorgden recent het voorprogramma van Pearl Jam en stonden vorig jaar nog op Coachella en Glastonbury. Zanger James McGovern had zich voor de gelegenheid een zebrakapsel aangemeten. Om het met de woorden van het meisje naast me te zeggen, "die wil ik liever niet tegenkomen in een donker steegje". De jongens staan met de nodige arrogantie op het podium, maar brachten een brave strakke set, toch iets minder punk dan we hadden verwacht, evenals die tamboerijn. Dat de frontzanger naast zijn sterallures ook een prachtige stem heeft werd bewezen tijdens ‘Gigi’s Recovery’. De set afsluiten deden we met ‘Don't Cling To Life’ dat letterlijk eindigde met een mic drop.

Uitblazen na de moshpits mocht met Whispering Sons. Opnieuw een band die, je raadt het nooit, gelanceerd werd na een overwinning in Humo’s Rock Rally. De Limburgers staan gekend voor hun stevige live reputatie. Openen deden ze met ‘Balm (After Violence)’ en ‘Standstill’, twee nummers van hun recent verschenen plaat The Great Calm. De nieuwste plaat bepaalde een groot deel van de setlist, waarbij ‘Walking, Flying’ en ‘The Talker’ de uitblinkers waren. Bij ‘Cold City’ kon je een speld horen vallen, Fenne Kuppens liet het publiek uit haar hand eten, we konden geen weerstand bieden en konden enkel meegaan in deze fluisterende betovering. Wat een stem én wat een outfit. We kunnen bijna niet geloven dat dit Belgisch is.  

Het Zesde Metaal speelde bijna een thuismatch in Brugge, de West-Vlamingen waren vanaf minuut één in hun nopjes. De immer charmante Wannes Capelle was tevreden met z’n publiek, ‘amai, we zijn nog maar begonnen’, het gelijknamige nummer was meteen gepast. Dat Wantje de grootste fan is van Willem Vermandere is geen geheim, er durft dan ook wel eens een cover in de setlist sluipen. Deze keer was dit ‘Bange Blankeman’, gevolgd door het prachtige ‘Ploegsteert’. Een ‘Dag Zonder Schoenen’ resulteerde in vuile sokken, gezien traditiegetrouw een hoop schoenen in de lucht werden gestopt. Gelukkig blies de wind de geurtjes de andere richting uit. ‘Na De Wuppe’ was het mooie meezingmomentje waar we allemaal op hoopten, terwijl de zon achter de bomen verdween.  Nog een laatste keer kippenvel wanneer ‘Boze Wolven’ van Gorki werd gecoverd in een sample van ‘Where Is My Mind’ van Pixies. Een eerbetoon aan Tom Pintens, die vorig jaar de strijd tegen kanker verloor. Hij zou ongetwijfeld trots zijn geweest op deze passage van zijn poulains. 

Wannes Capelle grapte, “in 2020 stonden we nog na Patti Smith geprogrammeerd, maar die is intussen beroemd geworden”. De 77-jarige legende was natuurlijk de ware reden dat velen op zaterdag kwamen afgezakt naar het Minnewaterpark. Na vorig jaar zijn we toch wat twijfelachtig bij levende legendes, toen Kim Gordon beter was thuisgebleven. Patti kwam op in jeans, sneakers en een oversized shirt, zwaaide ons als een lief omaatje tegemoet en zette ‘Summer Cannibals’ in. Het begin van een mooi stukje muziekgeschiedenis. Daarna volgde ‘Ghost Dance’. Na een ode aan de gewone esdoorn van Brihang gisteren, vond Patti (mogen we al Patti zeggen?) de bomen ook een heel interessant deel van het publiek, ‘I think they are having a good time’ vermeldde ze. Wij ook, Patti, wij ook.
Er passeerden een resem eerbetonen, eentje aan Bob Dylan, eentje aan Johnny Cash en eentje aan de broertjes Van Eyck, ook Brugge bracht inspiratie. Smith coverde het wondermooie ‘Summertime Sadness’ van Lana Del Rey voor haar man Fred, met zoonlief op de gitaar. ‘Because The Night’ kon natuurlijk niet ontbreken in de setlist, volgens mij kregen zelfs de bomen kippenvel van dit nummer. Eindigen deden we met ‘About A Boy’ en een eerbetoon aan Kurt Cobain met ‘Smells Like Teen Spirit’ gebracht als een soort mars. Iedereen marcheerde gewillig mee. Eerlijk is eerlijk, enkel legendes mogen andere legendes coveren.  Wij schreeuwden nog de longen uit ons lijf met ‘People Have The Power’ en dan verdween ze, met evenveel gezwaai als ze was gekomen. De legende met het lange grijze haar liet ons verdwaasd en voldaan achter. Zoals Kirsten Lemaire het vooraf aankondigde, “er is altijd een voor en er is altijd een na”, deze performance zal niemand ooit vergeten.  

Maarten Devoldere deed het waarschijnlijk in zijn broek om na Patti Smith met z’n solo project Warhaus op het podium te verschijnen. Het was een beetje merkbaar, want de set kwam maar traag op gang, opener ‘Control’ gevolgd door ‘Desire’ had maar weinig effect. Vanaf ‘Popcorn’ kwam er eindelijk wat tempo in en ‘Machinery’ gebracht onder begeleiding van een draaiorgel klopte het laatste stof van de performance. Vanaf ‘Best I Ever Had’ waren we vertrokken op een drafje met een climax op ‘Love’s a Stranger’ dat perfect een Balthazar nummer had kunnen zijn. Maarten haalde zijn beste moves en schoonste huppeltjes boven, de muzikanten (waaronder de zeer getalenteerde Jasper Maekelberg) gaven intussen van jetje op alle blaasinstrumenten die ze konden vinden. Een trotse mama en papa in het publiek wanneer Devoldere bij ‘Open Window’ zijn kopstem nog een laatste keer bovenhaalde.
Warhaus was als een diesel gestart maar op de hoogste versnelling geëindigd.  

Deze succesvolle en zeer gevarieerde festivaldag afsluiten deden we met Brittany Howard, je weet wel, die van Alabama Shakes die het nu zonder de Shakes doet. Solo brengt Howard een mix tussen soul, R&B en jazz. Met maar liefst 8 muzikanten op het podium weten we niet altijd waar eerst gekeken. Helaas valt ons oog maar zelden op Howard zelf, het intussen uitgedunde publiek kon ook moeilijk de aandacht bewaren. We bleven hopen tot het einde dat Brugge uit zijn voegen ging barsten, want twijfel niet, Howard heeft een klok van een stem. Maar we bleven toch wat op onze honger zitten, een gemiddelde performance die toch wat power miste. Al lieten we het niet aan ons hart komen, morgen is een nieuwe festivaldag.   

zondag 14 juli 2024
Oef! De bottines mochten uit. De afsluitende dag van het Cactusfestival was in een mum uitverkocht toen bekend werd dat ‘The War on Drugs’ zou komen. Maar naast de Amerikaanse indierockband kwam ook de zon even gedag zeggen. De mix zorgde voor een gezapige zondagse sfeer met een apotheose van formaat.  

Toch werden de Bruggelingen rond de noen al even brutaal door elkaar geschud. Het razende Demob Happy schonk de vroege vogels een ferme show en liet het gebrek aan toeschouwers niet aan hun hart komen. De drie cheeky geordies houden van riffs die blinken in hun vel en een beetje glamour rock’n roll. ‘Sweet and Sour America’ werd met een vettige knipoog opgedragen aan Donald Trump en klonk ruig melodieus. ‘Autoportrait’ had dan weer een heel coole intro, uiteraard begeleid met tonnen swag van de frontman, Matthew Marcantonio. De band gaat gepaard met een sausje seventies en er worden ook invloeden van Sgt. Pepper van The Beatles toegeschreven. Dat zal allemaal wel, maar van dat laatste vonden wij de connectie nogal vergezocht. Queens of the Stone Age klonk alleszins dichterbij. Ook het anti-alles sfeertje paste bij de vibe. Afsluiten deed de band met ‘Be Your Man’ van album ‘Holy Doom’. Het bekendste nummer van de groep was jammer genoeg een beetje all over the place, al zal het ongetwijfeld allemaal de bedoeling zijn geweest.  

Waxahatchee lokte nauwelijks meer publiek naar het Minnewaterpark. Katie Crutchfield speelde vooral songs van haar laatste twee uitstekende platen. Tegelijkertijd bleek het daardoor te vaak te veel van hetzelfde om echt te blijven boeien. De rustige indie/americana van de band kon bekoren met ‘Right Back To It’ en ‘Fire’, maar het was vooral fijn als achtergrondmuziek om in de sfeer te komen. Geen opgezweept publiek, geen nieuwsgierigheid bij de binnenkomers en geen echte uitschieters. Het is muziek van de singer-songwriter, gebracht door een naar wat ons een iets te uitgebreide band leek. Crutchfield is wel een echte pro, want qua zangtalent en technisch vernuft zat dit top in elkaar.  

Ondertussen stroomde het park vol voor wat ongetwijfeld meer als bekend aanvoelde voor de Bruggelingen. Admiral Freebee ontgoochelde niet. Niet alleen trokken ze hun blik aan hits open met ‘Einstein Brain’, ‘Rags 'n' Run’, ‘Oh Darkness’ en nog vele andere, ze brachten ook wat old school rock ‘n’ roll met stevige gitaarsolo’s en een schreeuwende Tom Van Laere. Af en toe hield de band eens halt met een nummer als ‘Nothing Else To Do’, waarbij Van Laere zich van zijn zachte kant toonde. Bij ‘Always On The Run’ mochten we genieten van een heerlijke solo op synthesizer. Ironisch getimed was ook het vliegtuig met Vlaams Belang-banner die overvloog tijdens ‘Get Out of Town’. Gemonkel steeg vanuit het publiek, we veronderstellen dat de band er voor niets tussen zat.
De set van Admiral Freebee had niet al te veel verrassingen in petto, maar soms heb je gewoon zin in een klassieker. Tom Van Laere en de zijnen bezorgden net wat het publiek nodig had.

Een stem als een klok en een stijl om jaloers op te zijn. Zo stelde Anna Calvi zich voor aan het Brugse publiek. Virtuoos en passioneel voor de ene, compromisloos en uitdagend voor de andere. Niet de meest toegankelijke show dus, waardoor het aanvoelde als terug bij af. De aanhoorders reageerden eerder mak, iets wat een jammerlijke rode draad zou worden deze festivaldag. Al vuurde Calvi genoeg op ons af om blij van te worden. Enkele prangende gitaarsolo’s en wat Oosterse invloeden tijdens ‘Love Won’t Be Leaving’ verrasten. De lange intro van ‘I’ll Be Your Man’ was grimmig en gaf je het gevoel in het Birmingham van Tommy en zijn Peaky Blinders te vertoeven. Het hoeft dus niet te verbazen dat Calvi de score van seizoen 5 & 6 mocht verzorgen. Voor de rest lijkt de vocaal ijzersterke frontvrouw geen zieltjes te hebben gewonnen op Cactus. 

Zo kwam het dat J. Bernardt opnieuw wat leven in de brouwerij moest proberen brengen. Het nevenproject van Jinte Deprez slaagde daar ook wel in. Met ‘Contigo’ als kersverse langspeler in de set verwerkt, kregen we ook de nodige tristesse in onze bak geslingerd. Al ging dat gepaard met een poppy, funky en groovy saus. ‘Don’t Get Me Wrong’ swingt bijvoorbeeld over de moeilijke communicatie in een relatie die spaak loopt. ‘Mayday Call’ klonk dan weer zeer orkestraal en groot, waarbij Deprez met een drumstick losging op zijn gitaar tijdens de outro. De show must go on. Bij ‘Left Bathroom Sink’ ging het energielevel even naar beneden, om daarna op te bouwen. Ook ‘Matter of Time’ groeit steeds aan na een aanzet met strijker en zachte stem. Tijdens de hit ‘Wicked Streets’ toonde de frontman wat een stem hij heeft. Lang uitgesponnen kreeg hij iedereen mee, vooraleer J. Bernardt ons verliet met een ‘Last Waltz’.

Unknown Mortal Orchestra – what's in a name – luidde vooral de hongerige magen in, want jammer genoeg betekende onbekend ook vooral het beminnen van de vele eetkraampjes verderop. Meer plaats voor de echte fans om zwierig mee te bewegen met de Nieuw-Zeelanders dus, die een staaltje gaven van hun sterke plaat, ‘II’. Voor de rest bleef de band in trippy sferen met ‘Hunnybee’ en ‘Multi-Love’. Veel deuntjes, zeer melodieus. Zacht en elegant, zo presenteerden ze zich. Erg toegankelijk is de muziek alweer niet, en op dat vlak deed het wat denken aan Waxahatchee en Anna Calvi. Met een erg specifieke Cat Power sings Dylan 66 set daaropvolgend leek het wat te veel van dattum. Afsluiter ‘Can’t Keep Checking My Phone’ maakte daarin wel wat goed, we waanden ons ook in een soort luchtige crimi sfeer bij het nummer. Laat het maar ons geheimpje zijn, beste kiwi’s! 

Voor de fans van Dylan was het daarna smullen geblazen. Voor de rest: not so much. Cat Power zong in de Royal Albert Hall in Londen een integrale set van Dylan van toen hij daar speelde in 1966. Ze kreeg wat minder tijd op Cactus dan in Londen, waardoor ‘Visions of Johanna’ en ‘Desolation Row’ sneuvelden. Deze twee songs zaten normaal gezien in het zeer ingetogen akoestische eerste deel van de set. De stem van Cat Power is krachtig en kreeg iedereen stil. Of hoorden we daar in de verte toch een knorretje bij het wakker schrikken, toen ze overschakelden van enkel piano en stem naar de elektrische instrumenten?
Daarna zorgde Cat Power nog voor enkele prachtige versies van ‘Tell Me, Momma’ en ‘I Don’t Believe You’. Tegelijkertijd was dit het ideale moment voor de muzikanten om te shinen met enkele topsolo’s. We genoten ook van ‘One Too Many Mornings’ en bij ‘Leopard-Skin Pill-Box Hat’ hoorden we duidelijk de country en Elvis invloeden. ‘Like a Rolling Stone’ sloot een geslaagd concert af, al bleef de honger naar de échte headliner van de avond groot. 

The War On Drugs zorgde voor een overvol Minnewaterpark. Al liet het echte ontploffingsgevaar nog even op zich wachten tijdens ‘Pain’ en ‘Baby Missiles’. Waarschijnlijk zijn we bij hen te veel gewend geraakt. ‘An Ocean in Between the Waves’ was een eerste herkenningspunt voor velen. ‘I Don’t Wanna Wait’ volgde kwiek. De sferische indierock van de Amerikaanse band bouwde telkens op, én klonk vaak net dat tikje anders dan op de plaat. Met af en toe een schreeuw van Adam Granduciel voor wat extra cachet was het publiek eindelijk helemaal mee met wat er op het podium aan het gebeuren was. ‘Harmonia’s Dream’ bracht een unieke elektronische intro met bijbehorend lichtspektakel. ‘Red Eyes’ verhoogde het tempo alleen nog maar, en werd gecombineerd met het symfonische ‘Strangest Thing’ inclusief ronkende gitaarsolo.  
Frivoliteit alom toen we met ‘Love Is a Long Road’ plots een cover van Tom Petty te horen kregen. Oerend hard ging de band naar de apotheose. Ze vuurden een drietrapsraket af met ‘Under the Pressure’, ‘I Don’t Live Here Anymore’ en ‘Thinking of a Place’. Tijdens die tweede song leerden we alle bandleden kennen, en zat het ritme anders dan we gewend zijn. Fijn als de act weet te verrassen en je de adem beneemt. Want dat was exact wat The War on Drugs deed. Ze overtroffen de al hoge verwachtingen en wisten er een couche op te leggen die het meer dan de moeite waard maakte om er live bij te zijn.  

Zo werd Cactus in stijl afgesloten met een fantastische headliner. Het struikelblok? Dat het publiek duidelijk voor hen kwam, en dat het enthousiasme voor Waxahatchee, Anna Calvi, Unknown Mortal Orchestra en misschien zelfs Cat Power daar wat onder heeft geleden.
Toch was deze laatste dag er één vol aangename sets, een gezellige sfeer en een afsluiter die ons van de sokken blies.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6491-cactusfestival-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Cactus Club, Brugge (Cactusfestival)