Rock Zottegem 2024 – zaterdag 13 juli 2024 met Hellmut, Brihang, John Fogerty en Daan - Potige vaderlandse en internationale rock
Rock Zottegem 2024
Bevegemse Vijvers
Zottegem
2024-07-13
Geert Huys

Met 30 jaar op de teller mag Rock Zottegem zich zonder schroom een vaste waarde in het segment van de middelgrote zomerfestivals noemen. Wie last heeft van keuzestress kunnen we gerust stellen, want overlap met het tegelijk lopende Cactusfestival is er eigenlijk nauwelijks. Potige vaderlandse en internationale rock zitten al sinds het prille begin stevig verweven in het DNA van Rock Zottegem, maar omdat risicospreiding nu eenmaal cruciaal is in dit competitieve wereldje krijgen ook pop en beats steeds nadrukkelijker een plaats op de affiche.
Toegegeven, de line-up oogt daardoor soms wat eclectisch. De headliners op vrijdagavond, Joost en Toto, zijn in zowat elk opzicht elkaars tegenpolen, maar in Zottegem werkt die zotte combinatie van ‘upcoming & onstuimig’ en ‘retro & gezapig’ klaarblijkelijk wel.

Probeerden de weergoden op de openingsdag het verjaardagsfeestje aan de Bevegemse Vijvers nog enigszins te vergallen, dan kon het publiek tijdens de tweede festivaldag laarzen en poncho’s met gerust gemoed thuis laten. De aftrap op zaterdag leek overigens wel weggelopen uit een vorige editie van Graspop.
Na de opwarmingsronde door plaatselijke metal helden Ironborn en het nu-metal tribute gezelschap Bizkit Park liep de tent een eerste keer helemaal vol voor Hellmut Lotti Goes Metal (***). Broer en metalhead Johan kan trots zijn: hij bracht destijds immers de hardrock platen binnen ten huize Lotigiers waarmee de crooner carrière van Helmut decennia later een onwaarschijnlijke draai zou nemen. Vergezeld van een erg strakke band borduurde Lotti in Zottegem doodleuk verder op zijn veelbesproken maiden trip in de Metal Dome van Graspop nu een goed jaar geleden. Genre classics als “Poison”, “Smoke On The Water”, “Breaking The Law” en de uit de hand gelopen Radio Willy grap “Run To The Hills” gingen er bij een overwegend 45+ publiek in als gesneden koek, maar dé strafste momenten in de set waren toch diegene waar de Gentenaar knipoogde naar zijn eigen crooner verleden. “Tiritomba” klonk ineens behoorlijk credible dankzij een ferme speedrock injectie, en een bijna onherkenbaar “That’s Alright Mama” verzoende Elvis met Lemmy op de tonen van “Ace Of Spades”. Ook Whitesnake’s “Here I Go Again” kreeg een Hellmut remake; hij puurde er zowaar een hoogstpersoonlijke levensles over emotionele heropstanding uit waardoor dit stroperig gedrocht ineens toch een gans andere lading kreeg.
Kortom, Lotti bewees in Zottegem dat hij een sympathieke lefgozer is die, wie weet, volgend jaar zo maar even met een hip hop plaat op de proppen kan komen.

Terwijl andere vaders van 31 met hun kroost op vakantie trekken schuimt Brihang (***^½) deze zomer de festivalpodia af. En of er hierdoor brood op de plank komt: één week na Rock Werchter en daags na het Cactusfestival was de man met de pet alweer te bewonderen in Zottegem. De opdracht was duidelijk maar verre van simpel: hij moest en zou een publiek meekrijgen dat op papier niet echt het zijne is. Brihang hield na de doortocht van Hellmut nog een half gevulde tent over, maar nog belangrijker: hij hield stand! De West-Vlaming speelde een aantal nieuwe troeven uit in vergelijking met een paar jaar geleden toen we hem als the next big thing in een overvolle tent op Pukkelpop zagen debuteren.
Vooreerst heeft de DJ van toen intussen plaats geruimd voor een tweekoppige begeleidingsband. Live drums en synths zorgden voor een voller geluid waardoor de minimale poëzie van Brihang meer wind in zeilen kreeg tot in alle uithoeken van de tent. Ook het bijna iconische trapladdertje van weleer is ingeruild voor een podium vullende modulaire metalen constructie waardoor de rapper letterlijk de hoogtes en laagtes van het leven kan verkennen.
Niet voor niets is “Berg” één van de sterkhouders op zijn vorig jaar verschenen derde plaat ‘Droomvoeding’: ‘Waarom zou ek al m’n tijd aan een berg spenderen/der is nog zoveel van de heuvels te leren’. Als filosoferende woordkunstenaar scheert hij hoge toppen, maar in het échte leven moet ook hij toegeven dat de stap van ‘voldoening’ naar ‘onderscheiding’ soms een (te) grote tol vergt. ‘Hebben jullie al een beetje gerockt?’ vroeg de guitige Brihang met een knipoog naar de grootste gemene deler van het festival. Het mooiste antwoord dat hij kon terugkrijgen was een zachtjes meegefluisterd “Steentje”.

Hoe verdienstelijk of genietbaar de voorgaande acts ook waren, toch werden ze allen moeiteloos overschaduwd qua reputatie, overlevingsdrang en energie door de niets minder dan legendarische John Fogerty (*****). Het gros van die aandacht dankt de kranige Californiër aan de pakweg vijf jaar waar hij als songschrijver, zanger, gitarist én producer de creatieve kracht was achter het in oer-Amerikaanse traditie gewortelde Creedence Clearwater Revival, oftewel CCR.
Aangevuurd door een band met twee Fogerty juniors in de rangen schoot de CCR jukebox met een verschroeiend tempo uit de startblokken in Zottegem. We zijn amper 10 minuten ver in de set, of met “Bad Moon Rising”, “Up Around The Bend” en “Green River” zijn reeds drie onvervalste evergreens de revue gepasseerd. Meteen valt op dat Moeder Natuur behoorlijk mild is geweest voor Fogerty’s rauwe howl, en bovendien kon de ouwe knar al die jaren terugvallen op de goede zorgen van vrouwlief Julie die hij vanavond uitgebreid in de bloemetjes zet. Zij zorgde er immers voor dat de 79-jarige veteraan zich pas vorig jaar kon loswrikken uit het wurgcontract met CCR’s toenmalige platenlabel Fantasy Records. ‘I finally got my songs back, and tonight I’m gonna play every single one of them’ klonk het triomfantelijk, en om dat te vieren -dit is tenslotte zijn ‘Celebration’ tour- liet Fogerty prompt een magnum fles Duvel aanrukken.
Het siert de Amerikaanse veteraan bovendien dat hij naast massaal meegebrulde anthems als “Have You Ever Seen The Rain” ook deep cuts uit de CCR catalogus opviste waaronder de alt.country avant la lettre uppercut “Effigy” en de broeierige swamprock stamper “Keep On Chooglin’”. Met het even simpele als onsterfelijke “Rocking All Over The World” en het door een hitsige sax aangedreven “Proud Mary” serveerde Mr. CCR de match uit met een ace.
En nu we toch volop  met superlatieven strooien: onze bucket list is na vanavond één item armer, onze tijdloze live top 10 daarentegen een nieuwkomer rijker.

De uittocht was al goed begonnen toen Daan (****) ruim na middernacht de twijfelachtige eer kreeg om de tweede festivaldag af te sluiten. Zijn azuurblauw maatpak en statige zonnebril om half één ’s nachts herinnerden ons er prompt terug aan: wie live van Daan wil genieten moet er de flamboyante en kitscherige persona bijnemen. In ware Ennio Morricone stijl greep de Leuvenaar meteen onze aandacht vast met de instrumentale opener “Western” wiens verstandshuwelijk tussen banjo en beats de komende jaren wellicht zal uitgroeien tot een nieuwe vaste waarde op de setlist. Ook in zijn begeleidingsband is er, op trouwe drumster Isolde Lasoen na, altijd wel sprake van enige vernieuwingsdrang. Na o.a. Pieter-Jan De Smet, Arno en Triggerfinger heeft nu ook Daan meestergitarist Geoffrey Burton weten te strikken. Burton weet als geen ander platgetreden Belpop classics als “Exes”, “Icon” en “Everglades” opnieuw in te kleuren met avant-gardistische weerhaakjes waardoor ze ineens toch weer verfrissend klinken.
Midden in de set bewees Daan overigens dat hij in principe helemaal geen band nodig heeft. Enkel begeleid door een elektronisch klank- en lichtspektakel zette hij een ronduit imponerende versie neer van “Woods”, naar eigen zeggen één van ’s mans favorieten uit zijn Dead Man Ray periode.
En ja, na zijn passage in ‘Liefde voor Muziek’ hoort ook “Dag Vreemde Man” enigszins onvermijdelijk tot zijn live cover repertoire. Wanneer Daan & co vervolgens dieper gaan putten uit de recentste plaat ‘The Ride’ gaapt er meteen een pijnlijke kloof met de impact van het oude werk. Dat ligt niet aan de drummende nachtegaal Lasoen of de diepe croon van haar broodheer, maar wel aan de nummers zelf die spanning lijken te hebben ingeruild voor meligheid.
Gelukkig is er nog altijd dat bonkende pensioennummer “Housewife”: steeds raak om een set op een euforische noot mee af te sluiten én bovendien verdomd moeilijk uit je systeem te krijgen richting parking.

Zottegem: de meesten onder jullie waren gewoonweg fantastisch!

Organisatie: Rock Zottegem, Zottegem