Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten 2024 - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 - Barbara Pravi, twee concerten in oktober 2024, op 3 oktober 2024, La Madeleine, Brussel en op 24 oktober 2024, De…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2024 DRIFTWD ft Sasja, Muziekclub Wintercircus, Gent op 3 oktober 2024 Nightlife: Mo’Juice: Horse meat disco, Muziekclub Wintercircus, Gent op 4 oktober 2024 Machinedrum, Martha Da’ro, Club Wintercircus, Gent op 5 oktober…

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Trixie Whitley ...
The Bollock Bro...

Sjock 2024 – van 5 juli t-m 7 juli 2024 - Het rock'n'roll highlight of the year Aanbevolen

Geschreven door Erik Vandamme en Ollie Nollet
&

Sjock 2024 – van 5 juli t-m 7 juli 2024 - Het rock'n'roll highlight of the year
Sjock 2024
Festivalterrein
Gierle
2024-07-05 t-m 2024-07-07
Erik Vandamme en Ollie Nollet

Reeds 48 jaar gaat er in de stille Kempen, midden in ‘t bos, een gezellig festival door, het Sjock Festival. De organisatie brengt een rits bands en artiesten, nauw verwant aan rock’n’roll, rock en punk.
Het festival werd alvast twee dagen opgevolgd. Ons verslag

dag 2 - zaterdag 6 juli 2024
We starten de dag met het fenomeen Arson. Wat deze band bijzonder maakt is een podium act met attributen die het doen aanvoelen je in een gezellige woonkamer bent aanbeland, met een drankbar ter beschikking. Puur muzikaal palavert Arson in een aanstekelijke punksound, lekker om zich heen stampend, zonder de humor en de zelfrelativering uit het oog te verliezen. Ze wisten iedereen wakker te schudden en een deel aan te zetten tot moshen. Een intrigerende, gevarieerde, overtuigende set.

In Titty Twister stonden bands die vaak teruggrijpen naar de rock/country uit vergeten jaren. Op de website van de formatie Hadacol Tremblers, lezen we: "geïnspireerd door Western Swing, het geluid dat Texas in de jaren dertig en veertig overspoelde."
 
Op die swingende muziek is stilstaan onmogelijk. De dansspieren werden geprikkeld. Een feestelijke stemming realiseerden ze, topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Hun diversiteit overtuigde, want naast de opzwepende sound van die typische Western Swing werd subtiel americana toegevoegd. Een interessante muzikale parel.

Op het hoofdpodium maakte Black Leather Jacket zijn opwachting, een band die op heel wat bijval kon rekenen; niet verwonderlijk, de band speelt niet alleen een thuismatch, ze brengen een pittig potje , in-your-face rock/punk zoals het hoort in het genre. Black Leather Jacket trekt alle registers open en het gaspedaal blijft ingedrukt. Muzikale uppercuts worden uitgedeeld en in een wervelende finale waait het stof op.

Op de Bang Bang Stage mocht Tuff Guac openen. Dit is het project rond do-it-all Rafael Valles Hilario, die van vele markten thuis is. Met dit project verkent hij het pad van pop/cowboy/garage rock. En het klinkt toegankelijk door de fijne hooks, de aanstekelijke refreinen en het opzwepende karakter. Het publiek ging moeiteloos mee in deze stijl. Sjiek.

De Canadese garage/punk band NOBRO bestaat uit drie dames die binnen de scene best hun mannetje staan. Niet zo evident, gezien die garagepunk nog grotendeels een mannenbastion is. Deze vrouwen kunnen stevige gitaar en drum spelen. Ook hier de nodige uppercuts, die intrigeren. De dames hielden ons bij de kraag door hun overweldigende riffs en verbluffende salvo's. Wat een oerknal van deze dames!

Eén van dé hoogtepunten van de dag werd afgeleverd door onze Belgische trots Toxic Shock. Ze hebben al enkele knappe platen afgeleverd , maar live komt dit nog beter tot z’n recht. Wat een energie! Wat een charisma! De beweeglijke zanger betrekt zijn publiek bij de sound. De crowdsurfers vliegen in het rond, en de mosh pits zwellen aan, eens het gaspedaal was ingedrukt. In een wervelende finale was er geen doorkomen meer aan.
We hebben nog nooit slechte concerten van Toxic Shock gezien; op Sjock overdonderden ze opnieuw.
Zo’n band heeft het publiek nodig om boven zichzelf uit te stijgen. Het was een mooie wisselwerking tussen beiden. Missie terug geslaagd!

Grade2 is zo een typische punk rock band uit Engeland, die een opbouwende, knallende punkrock show neerztten , zonder al te veel poeha. Niet bijster origineel , maar voldoende om er iets leuks van te maken. Ze stormden, ze deelden enkele ferme muzikale kopstoten uit en het publiek wordt opgejut. Goede set;

Even verpozen in de Titty Twister stage? Domestic Bumblebees brengen een potje swing uit de gouden tijden… De aanzwellende sound , de variaties, de aanstekelijkheid, het opzwepende, het is mooi om te horen.
Iedereen twistte en ging lekker uit de bol alsof dee jaren '30 er terug waren. Het fijne aan het gezelschap, is dat ze niet gedateerd klinken. De swing lijkt heruit gevonden! Knap hoe verleden en heden elkaar verbinden. Toch iets fijn en unieks, een ontdekking waard …

Van een heel ander kaliber was Agnostic Front, een band die in zowel metal als punk/HC middens op handen word gedragen. De legendarische Amerikaanse band, al sinds de jaren '80 actief, heeft nog niets van energie en opwinding ingeboet. Als een meute jonge wolven gaan ze tekeer, en vrij vlug zorgt dit voor een mosh pit en crowdsurfing. Het publiek is mee in het muzikale verhaal van de band. In een verpletterend tempo, de ene mokerslag na de andere, zorgt Agonstic Front ervoor dat de hele weide in vuur en vlam staat.
Mooi om te zien hoe een inspirereende band als hen al 40 jaar lang zijn publiek enthousiasmeert. Wat een intensiteit en felheid. Een tsunami …  

Even stevig en energiek is Captain Kaiser op de Bang Bang Stage. De band rond de imposante Sascha Vansant zijn grootmeesters in een perfecte punk feestje, wat we reeds hoorden op We Are Open. We schreven toen:'' Captain Kaiser speelt verschroeiend hard, luid en energiek. En in deze loudness band met een maatschappijkritische boodschap. Puur punk dus! Een knallende afsluiter van deze tweedaagse We Aren Open. Mooi!"
Net als Toxic Shock heeft ook een band als Captain Kaiser zijn publiek echt nodig om voluit te kunnen gaan. Als een wildeman gaat Sascha ook nu weer tekeer, geen seconde staat hij stil; het publiek aanporren, hen opzoeken en pits ontketenen. De crowdsurfers waren niet te tellen. Een wild setje dus. Indrukwekkend!

De Australische bonkers van Cosmic Psychos moesten niet onderdoen met hun gekende 'bulldozersound'. Het gaspedaal goed ingedrukt, gingen ze als een pletwals tekeer. Het stoorde allerminst dat alles een beetje hetzelfde klonk … Wat een impulsiviteit, energie, een verpletterende set!

The Country Side of Harmonica Sam omarmt de gouden jaren van country met steady 4/4 shuffles, jankende steelgitaar en tic-tac bas! ",  lezen we op hun website. Een gezapig potje pure country hoorden we. De muzikanten beheersen hun instrument en doen het genre heropleven. Leuk zondermeer,  vooraan heupwiegde men lekker op die aanstekelijke country.

In het begin van de set stond er opvallend minder publiek voor Ty Segall die na al dat geweld op z’n Agnostics intenser, breder klonk.
Ty Segall is een do-it-all van allerlei genres. Zijn muziek kan opzwepend, opwindend, gedreven als gemoedelijk, breekbaar zijn. Psychedelica en experiment kruiden het geheel.
Een eigenzinnige aanpak, met prachtige soli en zijn prachtige , treffende vocals. Wat een virtuositeit en spelplezier hebben we hier.
Een top muzikant, die zich ook goed laat omringen. Ty Segall zorgde voor een gevarieerd optreden. Gaandeweg wist hij het publiek in te palmen . Klasseset!

Si Cranstoun mocht de Titty Twister Stage afsluiten. Simon David Cranstoun is een Britse zanger die vele jaren doorbracht als straatmuzikant in Londen en optrad in de Dualers, een ska-band die hij vormde met zijn broer Tyber, voordat hij bekender werd als componist en zanger; zijn muziek is beïnvloed door rock and roll en de rhythm and blues uit de jaren 50-60. Onder Si Granstoun bezorgt hij ons een reis in de tijd, die aansluit in het ‘nu’. Wat een charisma hier, de tent swingt door die aanstekelijke, gevarieerde ritmes. De heupwieg nam men er maar al teg raag bij. Sjiek!

We pikten nog een stukje mee van The Chats die op de mainstage een brok energie uitstraalden. Een punksound om U tegen te zeggen, zonder al te veel poespas. Mooi om zo’n band te zien. Met een erg positief gevoel gingen we naar huis …

dag 3 - zondag 6 juli 2024
De eerste groep die ik dit jaar op Sjock zag, wist me meteen op temperatuur te brengen. Black Djangos, een trio uit het Nederlandse Uden, liet zich inspireren door cult films en horror comics. Zanger-gitarist Robert Den Hartigh leek met zijn warrige haardos trouwens weggelopen uit zo'n comic. Muzikaal lieten die invloeden zich vertalen in creepy rock-'n-roll die met veel energie ten tonele gevoerd werd. Maar het was vooral de volledig in het rood geklede (inclusief schoenen en dan heb je bij mij altijd een streepje voor) Ben Groenen die dit groepje naar een hoger niveau wist te tillen. Met zijn ene hand zijn Crumar orgel molesterend (een enkele keer afgewisseld met een theremin) en met de andere de bas toetsen beroerend gaf hij Black Djangos een stevige psychedelische injectie.

Vervolgens zag ik op de Bang Bang Stage het lokale Bad Samaritans, niet te verwarren met de gelijknamige psychedelische punkrockband uit Houston, Texas. Dit product uit de Kempen brengt naar eigen zeggen swampgospelbluesbillygarageboogie en dat zal wel enigszins kloppen. Met zijn zessen (zang, twee gitaren, bas, drums en baritonsax) creëerden ze een broeierige swampy sound waarin de baritonsax voor de onderscheidende noot zorgde. De groep stond er nogal statisch bij maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de zich in alle bochten wringende zanger Lonnie Kahlula. De band werd vier jaar geleden trouwens geboren op dit eigenste festival!

Het was nog vroeg maar toch moest ik in de Titty Twister een eerste hoogtepunt noteren. Daarvoor zorgden de Lambrini Girls uit het Britse Brighton. Iggy Pop noemde dit verse punksnoepje ooit zijn nieuwe favoriete band  en dan moet hij ze wellicht live gezien hebben want de Lambrini Girls verkochten ons op Sjock een oplawaai van jewelste. Een furie die werd veroorzaakt door de chaotische gitaar en ziedende zang van Phoebe Lunny, de stuwende bas van Lilly Macieira en een gelegenheidsdrummer van wie me de genderidentiteit niet geheel duidelijk was.
Naast de gebruikelijke vuilbekkerij was er ruim plaats voor sociaal geëngageerde teksten met onder meer striemende kritiek op de eigen regering en aandacht voor onderwerpen als de Palestijnse zaak of seksuele intimidatie op het werk. En dan was er nog het fenomeen Phoebe Lunny die al vanaf het tweede nummer onvervaard het publiek, dat ze liet spijten als Mozes de Rode Zee, in dook. Een brok tomeloze energie en toch bleef een moshpit uit. Het was waarschijnlijk nog te vroeg in de middag, maar dat was dan zonder Lunny gerekend. Die dook nog maar eens het publiek in om die verdomde moshpit dan maar eigenhandig op te starten wat haar wonderwel lukte.  Lambrini Girls brachten een set vol frisse punk op het scherp van de snee die nog een tijdje zal nazinderen.

Daarna trok ik vol verwachting naar de Main Stage maar dat viel even tegen. Nochtans zijn Dune Rats uit Brisbane een gevestigde waarde in Australië. Het drietal beweert muziek te maken puur voor de lol wat ik alleen maar kan toejuichen. Helaas was het niet mijn lol. Dit was zonnige poppunk met veel samenzang waaraan je je geen buil kon vallen en zonder enige diepgang.

The Detroit Cobras was de band waar ik het meest naar uitkeek. Benieuwd of ze zich na het debacle in Het Bos in 2019, waar een ladderzatte Rachel Nagy alles verknoeide, konden herpakken. Intussen is die Rachel Nagy, zangeres en boegbeeld van The Detroit Cobras, overleden (2022), en sinds een live-eerbetoon aan haar al dan niet definitief vervangen door Marcus Durant, die begin jaren '90 furore maakte met het geweldige Zen Guerrilla en in 2018 ook opdook in de supergroep MC50. Op zijn minst gezegd een vreemde keuze. De vijf begonnen eerder mak aan hun set en het werd wennen aan die stem, wat uiteindelijk nooit lukte. Nu mag Rachel Nagy een moeilijk mens geweest zijn, ze had een fantastische, uit duizenden herkenbare, donkerbruine stem die zowel zwoel als brutaal klonk.
Hier hoorden we de schrille, snerpende, hoge keelgeluiden van Marcus Durand die wel af en toe probeerde wat conventioneler te zingen. Ook uit duizenden herkenbaar, dat zeker, maar wel totaal iets anders. Na een poosje kon ik er toch vrede mee hebben en de songs zoals Slummer "(The slum)" (The "5" Royales), "Bad girl" (Oblivians), "I'll Keep Holding On" (The Marvelettes) of "I wanna holler" zijn natuurlijk niet stuk te krijgen terwijl de gitaren van Mary Ramirez en Steve Nawara alsmaar nadrukkelijker op het voorplan traden.
Uiteindelijk sloot een lijkbleke Marcus Durant, die er echt niet gezond uitzag, een vijftal minuten te vroeg af met het nagelnieuwe "I'm Alive" en dat was wat mij betreft het beste nummer uit de set. Dat geeft alvast hoop voor de toekomst.

Bacon Fat Louis, een trio uit het Nederlandse Ommen, bracht swamp-blues met een garagerandje waarbij je onvermijdelijk aan Left Lane Cruiser moest denken. Zanger Bo Hudson had heel wat gitaren meegebracht waarvan de cigarbox gitaar de indrukwekkendste was. Naast hem zagen we Harp Attack Pete geweldig tekeer gaan op zijn mondharmonica. Een instrument dat hij eenmaal ruilde voor een gitaar om er een gesmaakte cover van Hound Dog Taylor's "Give me back my wig" in de versie van GA-20 mee in te zetten.
Eerder op de set had Bacon Fat Louis me al weten te verrassen met "Long John's jump" van Daddy Long Legs. Zo weet je meteen uit welke hoek de wind woei. Een fijne neus voor covers dacht ik, maar toen eindigden ze met twee binnenkoppers: "Proud Mary" en "Nutbush City Limits". Zeker niet onaardig maar hier zat ik echt niet op te wachten. Desondanks bleef Bacon Fat Louis één van de ontdekkingen, deze zondag op Sjock.

Meteen na The Detroit Cobras zagen we in de Titty Twister opnieuw een band uit Detroit: The Gories. Deze legendarische groep maakte een eeuwigheid geleden (in '89, '90 en '92) drie zwaar onderschatte platen, waarna het licht uit ging. In 2009 volgde dan totaal onverwacht de fameuze ‘Reunion Tour’ waarin ze samen met de, ook terug bij elkaar gefloten, Oblivians door Europa trokken en waarbij ze Sjock niet over het hoofd zagen. Sindsdien leidt de band een sluimerend bestaan. Blijkbaar diende de kas dit jaar opnieuw gespijsd te worden, wat hen opnieuw naar Sjock leidde. Veel leek er niet veranderd, gelukkig maar.
The Gories staan nog steeds voor primitieve uitgeklede rock-'n-roll gebracht door drie unieke muzikanten. Twee gitaristen die tevens uitstekende zangers zijn: Mick Collins met een hoekige, vlijmscherpe gitaarstijl terwijl Dan Kroha, die zijn gitaar een paar keer ruilde voor een mondharmonica, wat bluesier uit de hoek kwam. Achter hen staarde Peggy O'Neill ons vanachter haar zonnebril aan terwijl ze een jungle-beat uit haar, tot het strikte minimum beperkte, drumstel mepte. Meer moest dat niet zijn. Collins en Kroha hadden er duidelijk zin in en waagden zich tijdens John Lee Hooker's "Boogie chillun" aan een dansje. Schitterend! Uiteindelijk bezorgden de twee laatste nummers, "Thunderbird ESQ" en "Nitroglycerine" me een delirium.

Tijd om na te genieten was er niet want meteen daarna stond Dick Move op de Bang Bang Stage. Ik had ze onlangs gemist in The Pit's en deze nieuwe kans wou ik me toch niet laten ontglippen. Dick Move komt uit Auckland, Nieuw Zeeland en werd onlangs door de Foo Fighters zelf uitgekozen om hun shows in Nieuw Zeeland te openen. Niet niks toch voor een groepje dat beweert ‘socialist party punk’ te maken. Met zijn vijven (zang, 2 gitaren, bas, drums) vuurden ze vol branie rauwe punk verpakt in korte nummers op ons af. Hun grootste troeven waren de innemende zangeres Lucy Sutter en de verbeten hamerende gitaren. Dick Move was één brok energie die het publiek een adrenalineboost bezorgde.

The Sadies uit het Canadese Toronto zag ik reeds meerdere keren aan het werk en telkens lieten ze me met een gelukzalig gevoel achter. Dat was hier niet anders. Toch vreesde ik, net als vele anderen waarschijnlijk, even voor het voortbestaan van de groep toen Dallas Good, samen met zijn broer Travis toch de spil van The Sadies, onverwacht overleed in 2022. Maar Travis Good krabbelde na die zware dreun terug overeind en nauwelijks negen maanden later zag ik The Sadies al terug op een podium. Toen vond ik het daar in café De Zwerver te Leffinge, waar ze onverwacht steun kregen van Kacy & Clayton, zelfs de beste keer dat ik ze ooit zag.
Hier moesten ze het met zijn drieën rooien maar dat bleek geen probleem. Naast Travis zagen we Sean Dean, net als zijn patron keurig in het pak, aan de staande bas en Mike Belitsky op drums. Hun merkwaardige mix van country, garagerock, folk en psychedelica bleek nog steeds enig in zijn soort. Dit keer vond ik dat de nadruk meer dan ooit lag op het gitaarspel van Travis Good. Hij is een meer dan begenadigd gitarist  maar hij liet zich nooit verleiden tot onnodige solo's. Hij etaleerde zijn kunsten liever in immer melodieuze en meestal korte instrumentals. Daar zaten echte parels tussen zoals mijn favoriet, "Dark Eyes", een nummer van Tommy Dorsey uit 1937. En wat kon hij die gitaar lekker laten galmen om ons een paar tellen later onverhoeds te overvallen met een bizarre tempowisseling. Hoewel de magie die twee jaar geleden in de lucht hing in De Zwerver er nu niet bij was, bleef dit een behoorlijk overrompelende set.

Left Lane Cruiser … Wat kan ik hierover nog kwijt? Ik volg ze sinds 2008 en zag ze talloze keren, vier keer alleen al tijdens deze tour. Bedankt Sjock om hen de mooiste plaats op de line-up te geven. Afsluiten op de Bang Bang Stage! Beter kon Left Lane Cruiser zich niet wensen.
Vanaf de eerste noten van het iconische "Wash it" met drummer Brenn Beck op koebel en wasbord zat de sfeer er meteen in. De demonische slide en het gruizige gehuil van Freddie J IV voortgejaagd door het triomfantelijke geroffel van Brenn Beck zorgden ervoor dat er zich al snel apocalyptische taferelen afspeelden voor het podium. Ik overdrijf misschien maar het ging er toch hevig aan toe in de moshpit inclusief stagedivers en crowdsurfers.
Dit keer slechts drie covers. Voor deze kortere set werd vooral daar gesnoeid, maar mijn favoriet overleefde gelukkig die drastische snoeibeurt. "Going down", dat meestal gemakshalve aan Freddie King wordt toegewezen maar eigenlijk geschreven is door Don Nix en voor het eerst op plaat werd gezet in 1969 door Moloch, een psychedelische soulgroep uit Memphis, klonk weer verpletterend. Smerige blues op orkaankracht maar er was meer dan dat.
Vooral nieuwe nummers als "River picker" of "The desert" met psychedelica-, prog- en soulinvloeden zorgden voor een frisse wind. Zoals gewoonlijk werd er afgesloten met een John Lee Hooker jam waarbij enkele mensen op het podium werden gevraagd om wat mee te spelen op percussie-instrumenten. In een mum van tijd stond de Bang Bang Stage vol volk en werd zichtbaar dat drie dagen festival hun tol hadden geëist. De ene stond al wat steviger op zijn benen dan de andere en Freddie J IV, die ontsnapte ternauwernood aan een aanranding. Zo leek het toch. Maar ondanks die chaotische toestanden bleken de twee mannen van Left Lane Cruiser uiterst tevreden na dit optreden.

Tijd om te bekomen was er niet want in de Titty Twister maakte alweer een andere mythische band zijn opwachting. New Bomb Turks uit Columbus, Ohio is net als The Gories een groep die al meer dan twintig jaar geen plaat meer heeft gemaakt maar wel nog af en toe de hort op gaat.
Hun debuut lp ‘!! Destroy-Oh-Boy !!’ op het toen alom tegenwoordige Crypt Records sloeg destijds, in 1993, in als een bom. Er zouden nog vijf platen volgen en eigenlijk had ik de groep toen moeten zien maar door omstandigheden is dat er nooit van gekomen. Geen nood echter: wanneer Sjock de kans krijgt dan zetten ze de New Bomb Turks gewoon nog eens op de affiche, zo ook dit jaar. De Turks lanceerden hun garagepunk met een nietsontziende power. Iets te veel power wat mij betreft. Zo'n sound waar geen speld tussen te krijgen valt hoeft voor mij niet echt. Maar goed, dit bleef een feest met zanger Eric Davidson die de clown uithing, zijn micro regelmatig in zijn broek liet verdwijnen maar ook heel goed wist hoe hij zijn publiek moest mennen.
Het echte hoogtepunt kregen we met de bis: het nog steeds fenomenaal klinkende "Mr. Suit". Toch blijft het een beetje vreemd dat hun beste nummer uitgerekend een, weliswaar zich geheel eigen gemaakte, cover (Wire, 1977) is.

Daarna was ik van plan om Bad Religion, dat mocht afsluiten op de Main Stage, te checken. Hoewel ik absoluut geen affiniteit met ze heb, wou ik Bad Religion, toch één van de meest invloedrijke punkbands en met een indrukwekkende discografie, een kans geven. Bij aankomst hoorde ik een zoetgevooisde zanger en mijn afgepeigerde lijf liet het plots afweten. Ik had er intussen 11, waarvan 10 volledig uitgezeten, sets opzitten en dat liet zijn sporen na.
Bovendien denk ik dat ik nooit eerder zoveel goeie bands op één dag zag. Het was bijzonder mooi geweest!

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6289-sjock-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Sjock, Gierle

Aanvullende informatie

  • Datum: 2024-07-11
  • Festivalnaam: Sjock 2024
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Gierle
  • Beoordeling: 8
Gelezen: 722 keer