Devils Rock For An Angel 2024 – Festival vol adrenalinestoten
Devils Rock For An Angel 2024
OC 't Riet
Zillebeke (Ieper)
2024-09-21
Erik Vandamme

De Westhoek doet de herinnering aan de tweede wereldoorlog opborrelen, met z’n vele monumenten, en uiteraard ook Ieper die tot ieders verbeelding spreekt.
Het herbergt in het gezellige Zillebeke ook een jaarlijks terugkerende festival voor het goede doel: Devils Rock For An Angel.
Het was even spannend in aanloop naar deze editie, maar uiteindelijk kunnen we stellen dat 2024 ook een topjaar is gebleken, zowel in opkomst als in gezelligheid. De bands waren echt de moeite . Het was een festival vol adrenalinestoten!

Painted Scars (*****) opende en warmde het publiek op. De band is pas ontstaan in 2023 en bracht een eerste plaat uit 'Kintsugi'. Het hyperactieve gezelschap vliegt er direct energiek in, en deelt al vrij vroeg een uppercut uit. Een erg goed op elkaar ingespeelde band trouwens,, o.m. door de verschroeiende riffs van gitarist Yannick Rottiers. Opvallend binnen Painted Scars is echter de verschijning en de katachtig bewegende Hyacien Zijlmans die met haar emotioneel beladen vocals intrigeert. Verder hebben we de rauwere inbreng van Kevin De Brauwer. Bassist Jens van Geel en Bram Vermeir maken het plaatje compleet. Er hangt deels een donkere, spookachtige walm in de sound, ondanks de ietwat feestelijke stemming. Interessant bandje met groeimogelijkheden.

De Nederlandse symfonische metal band Dance With Dragons (****) had minder publiekelijke belangstelling. "Hoewel Dance With Dragons een nog relatief onbekende naam aan het metalfront is, bestaat deze zeskoppige formatie uit door de wol geverfde muzikanten waarvan de kernleden al ruim twintig jaar met elkaar spelen. Mede hierdoor weten zij hun strakke, energieke show neer te zetten.", lezen we op de website van de band. De band balanceert tussen licht en duisternis, tussen engelen en demonen. We horen het muzikaal in  verbluffend gitaar- en drumgeweld. On der de indruk waren we van de brede vocals van Sanne Kluiters, die breekbaar klonk en sterk kon uithalen. Rauw, ruw en innemen gevoelig.
We merkten wel dat de gitaren er niet altijd even goed doorkwamen in de mix, en vroegen ons af hoe dat kwam. Eerder dit jaar verliet gitarist Michel de band waardoor ze met vijf op het podium stonden i.p.v. zes, misschien had het daarmee te maken. Op zich maar een klein euvel. Band die on s confronteerde met ons innerlijke zelf …

Tijd voor een afscheid langs de grote poort … Royal Jake (****1/2)  liet ons weten dat ze binnenkort (op 8 november in Nijdorp, Opwijk) hun laatste optreden zullen geven. Op Devils Rock For An Angel gingen ze nog een keer compleet los. De scherpe riffs en de verpletterende mokerslagen, zorgden voor het nodige vuurwerk. Na een wat moeizame start, dreef de band het tempo telkens meer op. De spraakzame frontman animeerde door grappige kwinkslagen, - "jullie zijn een fijn publiek", zei hij plagende, "ik ben de eerste die dat zegt vandaag zeker?" Met zijn bulderende stem overdonderde hij iedereen. Een ‘wall of death’ hoorde hier erbij. Royal Jake brengt nogal muziekstijlen bij elkaar in een wilde vaart , als een pletwals. Hun speelsheid en de humor maakten het plaatje compleet. Op het einde van hun set gingen de gitaristen het publiek letterlijk opzoeken. In schoonheid werd een mooi parcours besloten. We wensen de bandleden nog veel succes toe in allerhande projecten.

Hope Erodes (*****) is er eentje die op onze wishlist stond. Wat een energie hier muzikaal als vocaal. Er was de beweeglijke zanger Koen Van Der Aa - en zelfs dat is een understatement - van deze Antwerpse metalcore formatie; hij sloeg wild om zich heen , vloog van de ene naar de andere kant, keek het publiek vervaarlijk aan en ging hen vaak opzoeken om in hun gezicht te staan brullen. Niemand stond stil bij dit optreden. Hope Erodes trok je mee op deze wilde rollercoaster. De soli overtuigden, verschroeiend snel en technisch vernuft. Deze band wist verdomd goed waarmee ze bezig zijn. Wat een tsunami.

Neverus (***1/2)  is een Nederlandse melodieuze death metal band die pas is ontstaan in 2022. Met hun allereerste album 'Burdens Of The Earth' laten ze vooral een donker kantje van metal horen. "Door power metal geïnduceerde melodische death metal op een bedje van orkestrale en symfonische pracht en praal", lezen we.
De bandleden stonden er eerst wat statisch bij en speelden ietwat routineus. Maar gaandeweg kwam er wat meer schwung en interactie. Neverus drukte het gaspedaal dieper in.
Neverus is een band in volle groei, puur muzikaal gezien wisten ze die donkerte van de metal weldegelijk te benaderen.

Soms komen we bands tegen die ons elke keer weten omver te blazen. Zelfs als we denken ‘nu hebben we het beste wel gehad’, gebeurt er weer iets onbeschrijfelijks waardoor je ademloos staat te genieten. Neem nu WildHeart (*****), een bende jonge, getalenteerde muzikanten die het kenmerkende van de heavy metal van de prille jaren '80 spelen, alsof ze het zelf hebben uitgevonden. De daarbij horende kledij en poses maakten het compleet.
Opnieuw weten zij ons te ontroeren en te overtuigen, muzikaal als vocaal door de scherpe gitaarriffs, de drumsalvo’s en de klokheldere stem. Hun speelsheid en enthousiasme zijn een toegevoegde waarde.
Zonder gedateerd te klinken, drijft WildHeart het tempo steeds op.  Wat een adrenalinestoten bezorgden ze ons, waardoor je gaat headbangen tot de nekspieren pijn doen. Die oprecht- en eerlijkheid siert. Murw geslagen werden we!

De Belgische heavy metal/hard rock band White Heat (****) boekte in de jaren '80 enkele successen met drie klassiekers in het genre 'White Heat' (1982), 'Krakatoa' (1983) en 'Runnin' For Life ' (1985) en ze zijn sinds 2020 weer op toer. Het zorgt voor nostalgische concerten waarbij opvalt wat voor een klassenbakken ze wel zijn. Opvallend zijn de verschroeiende riffs en de veelzijdige vocals van Filip 'Flype' Lemmens, voor de hard rock liefhebber pur sang een streling voor het oor.
Wij lieten ons gewillig meevoeren in hun speelsheid en retro. Leuke set.

In de laatste rechte lijn naar de finale, maken we ons op voor een dosis pure hard rock en heavy metal. Het viel ons op dat het grootste gros van de aanwezigen hiervoor was afgezakt naar Devils Rock For An Angel.
King Crown (****) is een Franse band die de kenmerkende power/heavy metal op een hoopje gooit; ze spelen een show vol metal clichés en er ontstaat een feestelijke stemming. Ze waren in het wit gekleed. Het sprak visueel tot de verbeelding.
We hoorden enkele knap gebrachte covers als “Holy Diver” van Dio, door de hele zaal meegebruld. Een niet-aflatende inzet, het publiek aanporren, de handen op elkaar krijgen , het hoort er allemaal bij. Het klonk soms te clichématig. Dit Franse gezelschap speelde een mooie, leuke, gezapige set doorsnee gewone power/heavy metal. Nooit slecht zoiets.

Steelover (****1/2)  is een hard rock/heavy metal band uit Luik die werd opgericht in 1982. Nadat ze in 1986 uit elkaar gingen, werd de band in 2016 heropgericht door Rudy Lenners, Nick Gardi en Pat Freson. De band speelt doorsnee hard rock, dat doet denken aan een Blaze Bayley. Frontman Vince Cardillo heeft een hoog stembereik, ontroert zijn publiek en heeft een goed geoliede band, die meesterlijke riffs spelen, o.m. soli van de gitaristen/bassist Nick Cardi, Pat Freson en Calin Uram; alsook drumbeest Nikko Konikiewicz die de ritmiek onder spanning houdt.
De speelsheid en de gretigheid sieren, als doorwinterde wolven. Steelover beschikt over een nieuwe adem, met ‘vers’ bloed in de band , gezien van de oorspronkelijke bezetting er niet teveel meer over schiet.
Live overtuigden ze zondermeer. Headbangen en brullen behoren tot het concept. Steelover brengt de heavy metal en de hard rock naar een hoger niveau door al die juist compacte adrenalinestoten. Iedereen genoot van deze afsluitende band.

Dank ook aan Musika (https://www.musika.be )
Organisatie: Devils Rock For An Angel