Hell's Balls Belgium 2024 – Wat een diversiteit
Hell's Balls Belgium 2024
Xpo
Kortrijk
2024-11-09 + 10
Erik Vandamme

'Alcatraz Metal Fest' indoor? Je kan het sinds 2023 opgestarte indoor gebeuren Hell's Balls Belgium op die manier benoemen. Na een succesvolle eerste editie in de Xpo, Kortrijk, ging nu op 9 en 10 november de tweede editie van dit evenement door. £
Met op de eerste dag eerder doom/black/death metal en op de tweede dag meer Hardcore/thrash tot stoner. Voldoende interessante bands en artists dus op het podium die elke metal liefhebber een daverende tweedaagse bezorgde.
We waren er uiteraard bij … Ons verslag

dag 1 – zaterdag 9 november 2024
We starten de eerste festival dag met een film voorstelling. The Monoliht Deadcult (*****)  is al zo’n twintig jaar bezig , maar van routine is er weinig sprake. Ze brachten dit jaar een knappe plaat 'The Demon Who Makes Thropies of Men' uit. Ze staan, ondanks dat obscure kantje, speels en met gevoel voor humor te soleren. Het publiek weten ze moeiteloos voor zich te winnen. De band verstaat de kunst fantasierijk en prikkelend te werken met hun gitaarriffs; allerhande horrorbeelden komen tevoorschijn. Ze hebben er geen beelden op scherm voor nodig. Het klinkt nogal angstaanjagend, huiverend en ook qua vocals moet het niet onderdoen. Wat een mokerslagen 'into-the-face' werden hier toegediend. Overtuigend!

Meteen is de toon gezet, want het werd een muzikaal dagje donkere paden. De uit Nederland afkomstige Dead Head (****) draait de volumeknop volledig open. Een wervelwind aan thrashy uppercuts dienen ze toe. Het davert. Moshpits ontstaan. Stevig headbangen dus, met de vuist in de lucht en teksten meebrullen. Band en publiek voelden zich één.

De Finse formatie Wolfheart (*****) geeft ons een lesje Scandinavische symfonische Death Metal. Het voelt demonisch aan. De bindteksten zijn de moeite en raken. Wolfheart voert je op occulte wijze naar de Winterse vlaktes van Finland. Je voelt de rillingen tot op het bot, de riffs klieven, en er zijn de vocals van Tuomas Saukkonen, regelrecht uit de duisternis. Wolfheart stemt muzikaal de Noorse sages en goden positief, we zien en ervaren de schoonheid als het angstaanjagende van de winterlandschappen. Bijzonder bandje toch.

Pure speedmetal  met een donker kantje. Hellripper (****) behoort hiertoe. 'Warlocks & Grim Withered Hags' wordt sterk ontvangen van deze Schotse eenmansband van James McBain. Live is hij goed omringd, maar James is de spil in de vocals als in de instrumentatie. Het klinkt scherp overtuigend. Hij is een klasse entertainer en port zijn publiek voortdurend aan. Een voorzichtige moshpit ontstaat. Deze thrash met het kenmerkend black metal kantje intrigeerde.

De Amerikaanse band Vlitmas (***1/2) zoekt het occulte en het obscure van de duisternis op. Met een gitarist die  in Mayhem en Aura Noir heeft gespeeld, een drummer uit Cryptopsy en de zanger David Vincent uit Morbid Angel hebben we hier een supergroep binnen de zgn. Blackened Deathmetal. David Vincent is een opvallende verschijning, hij spreekt tot de verbeelding met die zwarte cowboy hoed.
Vlitmas doet Satan uit zijn as herrijzen. De growls van Vincent, afwisselend met cleane vocals zijn een streling voor het genre. De brute, intiemere, dreigende riffs doen de rest. Interessant allemaal , waarbij de aanpak net voldoende boeide.

Voor het eerst was de zaal helemaal gevuld voor de legendarische Portugese band Moonspell (*****), die hier een soort 'best of ' speelden. De echte die-hard fans werden op hun wenken bediend. Muzikaal zit er wat Folklore in de sound, het geheel klinkt goed uitgekiend en doordacht. Je waant je diep in de bossen waar zowel elfen als kobolden wonen. Het prachtige “Opium” weet dit op te roepen. Kleppers als “Nitght Eternal”, “Finisterra” en het onvolprezen “Everyhing Invaded” worden mee gebruld. De bedwelmende stem en de sterke uitstraling van zanger Fernando Ribeiro zijn een duidelijke meerwaarde. Moonspell brengt nog de klassieker “Full Moon Madness” . De duisternis is compleet.
Een optreden van Moonspell is nog steeds een beleving, die je verweesd in een donker hoekje duwt.

Carpathian Forest (****) speelt grauwe, donkere Black metal. De uit Noorwegen afkomstige band voegt er, heel subtiel, wat Noorse Folklore aan toe. De onaardse riffs en die aparte vocals zorgen voor grauwe beelden uit het Hoge Noorden. Ze houden die donkere lijn aan, de aandacht verslapt enigszins wel , maar het klinkt net voldoende overtuigend.

Grauw, ruw zelfs klinkt Primordial (****1/2) die intense mokerslagen op verbluffende wijze uitdeelt. Dee grimassen van een demonische frontman, spreekt opnieuw tot de verbeelding. Hij overweldigt je en schreeuwt zich schor. Het voelt aan alsof bulldozers in een razend tempo over ons heen denderen …

Dark Tranquillity (*****) is wat anders binnen dit genre, niet direct rozenblaadjes in de instrumentatie , maar toch blijven er donkere walmen hangen. Het klinkt toegankelijk en ze zorgen voor een zekere gemoedsrust, na al die orkaanuitbarstingen. Hun melodieuze death metal slaagt met brio.

Triptykon (****) is een terechte afsluiter vanavond, door hun black metal te combineren met trage Doom, niet vies van wat avant-garde. De sound is op die manier tergend traag, maar boeiend , intrigerend dor de aanhoudende intensiteit, die je in een soort duistere hypnose brengt. De Zwitsers balanceren in een grijze zone tussen geluid en stiltes, dus hier niet echt razendsnelle riffs, maar ook niet té ingetogen

dag 2 – zondag 10 november 2024
Diversiteit troef , zeker op dag twee van het festival, van hardcore, thrash, doom tot stoner en punk, het was allemaal te horen … In momenten gefronste wenkbrauwen tot vraagtekens bij sommige bands zelf … Benieuwd?

We starten met één van de betere Hardcore bands die ons landje rijk is, STAB (*****). De band gaat fel tekeer en stoomt meteen. De meerstemmige vocals, het elkaar aanporren en de brutale uithalen, het werkt in op het publiek. Achteraan het podium stonden twee piepjonge fans mee te dansen, alsook aan de dranghekkens. STAB bewijst dat HC één familiale bijeenkomst is, voor jong en oud, zonder scrupules. Een knoert van een opener!

Uppercut nummer twee volgt met Murphy's Law (****1/2). De band rond de charismatische frontman Jimmy Drescher is al sinds 1982 bezig. Jimmy is nog het enige overgebleven originele lid van de band en trekt ook live de aandacht. Hij staat nog maar even op het podium, springt er direct af en gaat zijn publiek opzoeken om hen niet meer te verlaten. Een muzikaal oplawaai, een  spervuur aan riffs, met een dosis humor waarbij het bier vloeit en wordt uitgedeeld aan de fans. Het zorgt voor een geslaagd HC/thrash metal feestje.
Er stond nog niet zoveel volk in de zaal, maar hij ging elke aanwezige opzoeken, iedereen genoot van deze losgeslagen pletwals. Een deugddoende, verkwikkende set.

Het contrast met het daarop volgende Pallbearer (****) uit de USA was groot. Ze brachten ons een somber, doomachtig klankenspectrum. De melodieën deden wat denken aan de betere stonerrock. Het was een warme sound trouwens, die over ons heen waaide. De registers werden wel eens lichtjes open getrokken. Het voelde vooral aan als een gezellige trip rond het kampvuur, met soms lekker snedige gitaarriffs en zanglijnen die een soort rust brengen in een  - spijtig genoeg - rusteloos bestaan.

In het verlengde van Pallbearer was er het Noorse Slomosa (****), die evenzeer een sound brengen vanuit ‘de desert’, door de aantrekkelijke riffs en de adrenalinestoten in de songs. Intrigerend is de warme stem van gitarist Erik Bye en de vrouwelijke inbreng van bassiste Marie Moe. Samen met leadgitarist Benjamin Berdous werden hier enkele knappe solo’s gespeeld. Aanstekelijk gemoedelijk overtuigend klonk het. Sterk.

Terug heel wat anders nu …Met een optreden van Cro-Mags (****1/2), die een alles vernietigende pletwals was. Het klinkt wel allemaa een beetje hetzelfde , maar het was de moeite, met daarbij een zanger die eruit ziet alsof hij iedereen zal verslinden; de grimassen en de verpletterende vocale uithalen worden geruggesteund door de al even ruwe bolsters op gitaar en drums. Het daverde.
Een optreden van Cro-Mags is geen trip voor tere zieltjes, je wordt compleet murw geslagen. Ze stopten wat eerder dan voorzien, maar geen nood, we bleven totaal verweesd knock-out geslagen achter.

Wat een contrasten vandaag toch wel, die de rode draad vormden … Baroness (*****) was de volgende. De band staat , na enkele woelige jaren, weer op scherp met een nieuw album 'Stone'. De progressieve metal is emotioneel beladen, krachtig en energiek.
De scherpe riffs en vooral die heldere stem van zanger John Baizley, zorgen voor headbangen en kippenvelmomenten. De band stopte ook wat eerder hun set, gezien hun bassist ziek was . Maar dat belette niet dat Baroness genadeloos overtuigend te werk ging.

Ook Graveyard (****) gaat eerder de melodieuze kant uit, maar houdt van een donker randje in hun sound. Dit is voer voor wie houdt van de 70s rock van Black Sabbath, Led Zeppelin, Pentagram en Deep Purple, voorname invloeden van Graveyard. Een potige sound met niet te lange, overbodige solo's.
De Zweedse band behoudt die stevige lijn. Spijtig genoeg was niet iedereen te vinden voor deze hardrock getinte sound, maar wist voldoende aanwezigen te treffen met hun aanstekelijke nostalgische trip.

Sodom (***1/2) is eentje die samen met Kreator en Destruction, behoort tot de 'top van Duitse Thrash metal'. Sodom klinkt stevig en compact. Niet echt vernieuwend in het genre, maar zondermeer nog steeds goed voor een knetterend thrash feestje.

Contrasten ? Et voila, terug eentje met de Heideroosjes (****1/2). De Nederlandse punkers spuwden hun gal uit, met een dosis humor, jolijt en wat een charisma. Songs als “Lekker belangrijk”, “Damclub Hooligan” en “Time is Ticking Away!"  zijn meebrullers. Heideroosjes wist op zijn manier het publiek voor zich te winnen. Een knappe prestatie dus. De spring-in-t-veld en brulboei Marco Roelofs beperkte zijn bindteksten deze keer tot het minimum; Frank Kleuskens entertainde mee.
Heideroosjes lieten op Hell's Balls de muziek voor zich spreken, wat een wervelend punk show betekende. Verder lekker meebrullen op “Tering Tyfus Takkertrut” en “I'm not deaf (i'm just ignore you)”. “I wanna be sedated' van de Ramones en het oerdegelijke knallende “United Scum” waren voortreffelijke afsluiters.

Agnostic Front (****1/2) zorgde voor de allerlaatste stompen . “For My Family”, “Old New York” en “AF Stomp” deelden rake klappen uit. De band speelde op hoog niveau, een combinatie van metal/punk en HC invloeden. Een unieke verbintenis dus. Verder voelden we de drive van een  “Victim in Pain”, “Friend or Foe”  en “Toxic Shock”. Muzikale schokgolven met de nodige moshs tot gevolg.
Een niet aflatende werkethiek hadden we van dit combo, die als een sneltrein tekeer ging. Agnostic Front duwde steeds het pedaal in. “All is For Not Forgotten” en “Addiction” waren overtuigende afsluiters. Wat een knaller!

Kortom, Hell's Balls Belgium was opnieuw geslaagd en onderscheidde zich in diversiteit.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7114-hell-s-balls-belgium-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Alcatraz Music – Rock Tribune