Liefhebbers van de Classic rock band Queen zakten massaal af naar Oostende waar in het Kursaal de Queen tribute band Queen Extravaganza op de planken stond. Coverbands, je hebt ze in alle geuren en kleuren en dus zijn er ook van de befaamde Engelse Rockband Queen heel wat afkooksels. Toch heeft Queen Extravaganza zoveel meer en niet op zijn minst omdat deze groep muzikanten door de oorspronkelijke leden zelf werden gekozen. 'Het moederschip' Queen bestaat ook nog altijd en kende sinds het overlijden van boegbeeld Freddy Mercury in 1991 wisselende bezettingen. In de recente geschiedenis was de formule Queen + Paul Rodgers (van Bad Company) best wel de moeite waard. Nog recenter namen Brian May & Roger Taylor American Idol Adam Lambert mee op tour en dit met wisselend succes. Dit jaar werd het concert van Queen in Brussel nog afgelast vanwege stemproblemen bij Lambert.

Terwijl sommige Classic Rockbands krampachtig proberen te overleven - in een al dan niet gemuteerde vorm van de originele bezetting - hebben andere bands er definitief het loodje bij neergelegd. Wat Queen betreft kunnen we voorlopig dus nog van twee walletjes eten. Maar voor  hoe lang nog?.......want zowel Brian May (68 jaar) als Roger Taylor (66 jaar) hebben inmiddels de pensioenleeftijd bereikt en lijken tour moe.
De Queen Extravaganza band is ongelooflijk straf en bestaat uit zanger Marc Martel, gitarist Nick Radcliffe, drummer Tyler Warren, bassist Francois-Olivier Doyon en toetsenist-'orkestmeester' Brandon Ethridge. Jeff Scott Soto die nog deel uitmaakte van de band tijdens de vorige toer is er nu niet meer bij.
Het zalige a capella stuk uit "The Prophet's Song" luidde het concert in. Tijdens de beukende opener "Tie Your Mother Down", gevolgd door het sublieme "Don't Stop Me Now" viel meteen de sublieme stem op van Marc Martel. Deze sympathieke Canadees bracht vorig jaar met 'Impersonator' een bijzonder sterk poprock album uit en deze avond bevestigde hij zijn uitmuntende zangkwaliteiten. Vaak kwam hij heel dicht in de buurt van Freddy Mercury maar wist toch met een eigen stemtimbre zich te onderscheiden van zijn grote voorbeeld. Bovendien is Martel ook geen imitatie van Mercury wat andere tribute bands wel eens durven te beogen.
Het Kursaal van Oostende bewees eens te meer over een sublieme akoestiek te beschikken want het geluid in de zaal bereikte de perfectie. Minder geschikt is deze mooie concertzaal dan weer voor een echt rockconcert want ook nu waren er weer kleine conflictjes tussen toeschouwers die rechtopstaand uit de bol gingen en anderen die liever bleven zitten in hun mooie gereserveerde rode zitjes. Rocken deed de band bijna 120 minuten lang met een indrukwekkende setlist vol Queen klassiekers en enkele verrassingen. De diversiteit die Queen doorheen de jaren aan de dag legde werd nog maar eens duidelijk in bijzonder knappe versies van "Save Me" (monsterballad), "Hammer To Fall" (stadion rocker) en afsluiter "Somebody To Love" (gospelsong).
In de set waren ook enkele minder bekende Queen songs opgenomen zoals het door drummer Tyler Warren gezongen: "Dragon Attack" en wat later "Stone Cold Crazy", dat vooraf werd gegaan door een boeiende drumsolo. Knappe drummer met een bijzonder sexy stemgeluid! Voor "Bohemian Rhapsody" kreeg de band in het meerstemmig middenstuk hulp van de originele videoclip, waarbij de band heel even van het podium verdween om na een kort visueel intermezzo de song naadloos te hervatten. Hoogtepunten waren er genoeg maar als ik er toch eentje moet noemen dan was dit voor mij het aan Freddy Mercury opgedragen en kippenvelmoment: "Love Of My Life".
Ook visueel zag alles er keurig uit met enkele videoschermen waarop gedurende het concert leuke animaties en Queen vintage foto's en videoclips verschenen. Een machtige lichtshow zorgde voor een totaalspektakel al moet ik wel beklemtonen dat het toch vooral het muzikale was dat zo sterk imponeerde. Tijdens de wervelende finale met klassiekers als"Show Must Go On", "We Will Rock You" en de afsluiter aller tijden "We Are The Champions" was het alsof het kampioenenfeest van K.V. Oostende al losgebarsten was.

Queen Extravangaza was een waar feest voor elke Queen liefhebber. Op een indrukwekkende manier en met een zekere waardigheid en authenticiteit, slaagden de zeer getalenteerde muzikanten van het Queen Extravaganza project er in om de erfenis, die Freddy Mercury & co ons achterlieten, te laten herbeleven. Queen was één van de succesvolste popgroepen uit de muziekgeschiedenis....vandaag is dit Queen Extravaganza misschien wel beter dan het huidige Queen + Lambert!

Setlist:
*Tie Your Mother Down *Don't Stop Me Now *Save Me *Seven Seas Of Rhye *Killer Queen *Hammer To Fall *Dragon Attack *Crazy Little Thing Called Love *Love Of My Life *A Kind Of Magic *Lazy On A Sunday Afternoon *I'm In Love With My Car *Bohemian Rhapsody *Under Pressure *I Want It All *Another One Bites The Dust *Stone Cold Crazy *I Want To Break Free *Radio Ga Ga *Fat Bottomed Girls *Somebody To Love
----------------------------------------
*The Show Must Go On *We Will Rock You *We Are The Champions

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/queen-extravaganza-13-08-2015/
Organisatie: Greenhouse Talent

The Hooters - Geniale The Hooters geven fans een uniek verjaardagsfeest!
The Hooters
Rockhal
Luxemburg
2015-03-21
Dominiek Cnudde

The Hooters zijn een Amerikaanse band die in 1980 werd opgericht door Eric Bazilian en Rob Hyman. Hun muziek is een mix van pop en rock met reggae, ska en vooral folk invloeden. De band uit Philadelphia maakte slechts 6 volwaardige studioalbums. Van het tweede album: 'Nervous Night' uit 1985 werden meer dan 2 miljoen kopieën verkocht. In dat jaar stonden The Hooters (later zou blijken dat dit tegen de zin was van Bob Geldof) ook op Live Aid.
Toch werden The Hooters in de States nooit een grote band. In Europa bouwde de band wel een grote fanbasis op. In 1987 werd "Satellite" in de U.K. een bescheiden hit. Ook bij ons kreeg het derde studioalbum: 'One Way Home' toen heel wat airplay.
In 1990 was de band ook te zien in Berlijn, tijdens het imposante 'The Wall' optreden van Roger Waters (hij zou dan wel weer een fan zijn van The Hooters).
In 1993 bracht de band het album: 'Out Of Body' uit, waarna men in 1995 besloot om er een punt achter te zetten.
Tot er in 2007 nieuw materiaal verscheen en het zesde volwaardige studioalbum 'Time Stand Still' een feit was. Sindsdien toerde de band regelmatig in Europa. Al bleef dit wel beperkt tot landen zoals Duitsland, Nederland, Zweden, Noorwegen en Luxemburg.

Deze tour naar aanleiding van hun 35ste verjaardag concentreerde zich op Duitsland (met meer dan 25 optredens) en één enkel optreden in Noorwegen, Zweden en Zwitserland. Gelukkig voor ons passeerde de band ook voorbij Luxemburg waar ze op de Belgische nationale feestdag in de Rockhal van Esch-Sur-Alzette een concert gaven. Omdat ik de band nog nooit live had gezien en het meemaken van een live gig van The Hooters bijzonder hoog op mijn verlanglijstje stond was de verplaatsing naar Luxemburg een absolute must!

De kleine Rockhal Club, die een capaciteit heeft van ongeveer 1000 bezoekers liep slechts halfvol voor een avondje The Hooters. Er was geen voorprogramma voorzien. Toen de band van Bazilian en Hyman met "I'm Alive" openden sloeg de vonk toch meteen over! Onmiddellijk viel ook de opmerkelijke heldere sound op in de hal en was het dus vanaf de start meteen genieten geblazen. De band beloofde een onvergetelijke avond en dat werd het ook!! Er werd geklapt, gezongen, gedanst en het kookpunt in de zaal werd al heel vlug bereikt. Zeker toen tijdens het grappige "Morning Buzz" voor het eerst de accordeon van Rob Hyman werd bovengehaald.
De avond werd een aaneenschakeling van hoogtepunten waarvan het bloedmooie en semi-akoestische "Private Emotion" het eerste was. De band stond op het podium met enorm veel speelplezier en het viel ook op dat elk afzonderlijk instrument perfect in de mix zat. Hierdoor kregen de liedjes alle ruimte om zich te ontplooien en zo kregen we een onvergetelijke uitvoering van de song die ze ook op Live Aid 1985 speelden: "All You Zombies".
Een volgende hoogtepunt was de Don Henley cover "The Boys Of Summer". Wat mij betreft is dit net zozeer een The Hooters song geworden, want door het mandolinearrangement werd deze klassieker naar een nog hoger niveau getild. "Graveyard Waltz" en "500 Miles" kwamen in een medley voorbij. Het folky "Karla With A K" werd bijzonder sterk onthaald.....alsof er een rockstadion gevuld met 30.000 man aan het meezingen was.
De ambiance werd alleen maar groter dankzij een sublieme finale met meezingers zoals: "25 Hours A Day", de hit "Satellite" & afsluiter "And We Danced" met daarin de melodica in een hoofdrol.
Het was ook de verjaardag van zanger/frontman Eric Bazilian. De man werd 62 jaar en had duidelijk een geweldig verjaardagsfeest. Al vlug werd de band terug het podium opgeschreeuwd en bracht men een ode aan de muziek tijdens "Give The Music Back". De blokfluit van Bazilian zette de imposante evergreen "Johnny B" in, wat natuurlijk voor nog meer vuurwerk zorgde. De band kreeg er echter nog geen genoeg van en trakteerde ons op nog een tweede encore ronde met o.a. de Peter Schilling cover: "Major Tom (Coming Home)". Het Luxemburgse publiek werd uitzinnig nu het door Eric in keurig Duits werd toegezongen.
Het van Joan Osborne bekende nummer "One Of Us", (dat geschreven werd door Eric Bazilian en hem ook een Grammy opleverde) en de Cyndi Lauper hit "Time After Time" (maar ook mede gecomponeerd door Hooters boy Rob Hyman) waren de kers op de taart van een onvergetelijk 35ste verjaardagsfeest.

The Hooters waren live een klasse apart. De hechte band speelde een perfecte set en de sfeer in de halfvolle zaal was bijzonder uitbundig. Het geluid in de Rockhal was perfect en ook de man achter de lichtshow mag een dikke pluim op zijn hoed steken.
Na het optreden was er ook nog de mogelijkheid om de heren te ontmoeten tijdens een (kosteloze!!) 'meet & greet'......wat enkele leuke babbels met de band opleverde.
Mijn eerste liveconcert van The Hooters was meteen een van de allersterkste concerten die ik de voorbije jaren zag. Een onvergetelijke concertervaring die ik niet meteen had zien aankomen!

Setlist:
*I'm Alive *Hanging on a Heartbeat *Day By Day *Silver Lining *Morning Buzz *Private Emotion *South Ferry Road *All You Zombies *The Boys Of Summer *Graveyard Waltz  *500 Miles *Where Do The Children Go *Karla With A K *25 Hours A Day *Satellite
*And We Danced
----------------------------------------
*Give The Music Back *Johnny B
----------------------------------------
*Major Tom (Coming Home) *One Of Us *Time After Time

Bekijk ook de 'raw video live cuts' van deze magische concertavond van The Hooters in Luxemburg via de link:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLrn7uAshsKbxg66j6piBO_FFo1Aj5GzuV

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-hooters-21-07-2015/
Organisatie: Rockhal, Luxemburg

Bospop 2015 – zaterdag 11 juli 2015 – dag 1
Bospop 2015
Festivalterrein Weert Noord
Weert
2015-07-11
Dominiek Cnudde

Bospop 2015 was dit jaar al toe aan zijn 35ste editie. Een festival dat zeer kleinschalig startte in 1980 en ondertussen is uitgeroeid tot een middelgroot tweedaags festival net over de grens bij onze Limburgse Nederlandse vrienden. Het festival vond plaats op een terrein in Weert Noord, naast de A2 snelweg. Een terrein dat werd ingericht met prima faciliteiten met zowel parking als een camping op loopafstand.
Op de festivalweide twee podia met naast de 'Mainstage' een 'Secondstage' in een tent. Daarnaast waren er uitgebreide mogelijkheden om de innerlijke mens te versterken en was er dit jaar zelfs een bruin café aanwezig.
Kortom , de setting van het festival was top en ook op muzikaal vlak mochten we enkele onvergetelijke momenten beleven. Maar liefst 28 bands kon je zien en horen tijdens deze tweedaagse. Alle bands (behalve de openers en de headliners) mochten een set spelen van een uurtje.
Bospop benoemde zichzelf als het gezelligste Classic Rockfestival van Nederland. Toegegeven....het was er zeer gezellig maar zeker op zaterdag was de programmatie veel breder dan enkel Classic Rock en was er muzikaals voor elk wat wils. Bovendien zorgde het stralende weer op zaterdag voor een extra toeloop aan de dagkassa en werd het onder een loodzware zon zowaar gezellig druk.

De eerste bands op zaterdag hebben we helaas gemist vanwege het vroege uur. Zo kregen de Nijmeegse rockers Navarone de eer om de mainstage te openen en mochten de vier Kroatische rockchicks van Luminize driekwartier later de tent openen. Naar wat ik me heb laten vertellen brachten beide bands een overtuigende korte set.

Daarna begroette de Nederlandse band Racoon van op het hoofdpodium de reeds druk bezette festivalweide. Racoon is een begrip in eigen land en het was dan ook een beetje verwonderlijk dat ze zo vroeg geprogrammeerd stonden. De band maakt intense melodieuze popsongs en zanger Bart van der Weide weet hoe hij zijn publiek moet bespelen. "Love You More", "Feel Like Flying" en "Liverpool Rain" konden we nog net meepikken.

In de tent speelde de Canadese Layla Zoe een set vol stevige ruwe bluesrock. De zangeres wordt meer dan eens vergeleken met Janis Joplin maar weet toch een eigen geluid neer te zetten. Bovendien had ze ook een schitterende gitarist (Jan Laacks) bij, die als een echte gitaargod enkele mooie bluessolo's uit zijn gitaar toverde. De jamsessie die ontstond tijdens de James Brown cover "It’s A Man’s Man’s Man’s World" was fenomenaal.

Van de ongepolijste rock stapten we richting hoofdpodium om ons in stelling te plaatsen voor de gladde gepolijste poprock van Anastacia. Zelf had ik Anastacia nog nooit live gezien en ik verwachtte er dan ook helemaal niets van! De Amerikaanse blondine overwon borstkanker en zorgde met het album 'Resurrection' in 2014 voor haar wederopstanding. Toch waren het vooral haar oudere hits zoals: "Paid My Dues", "Left Outside Alone" en "I'm Outta Love" die het publiek aan het dansen en zingen brachten. Iets minder overtuigender was de Foo Fighters cover "Best Of You" uit haar coveralbum 'It's A Man's World'; geflankeerd door een sterke begeleidingsband (met o.a. twee sterke backgroundzangeressen) sloeg de muziek van Anastacia, wat een mix was van pop, soul en rock, stevig aan. Een zeer genietbaar uurtje daar in de hitte.

Afkoelen in de tent na dit optreden zat er voor ons niet in want de tent zat reeds nokvol voor Band Of Friends. Een vriendenclubje die de muziek van blueslegende Rory Gallagher levend wil houden. Zowel de bassist als de drummer speelden nog met de Ierse multi-instrumentalist. Rory stierf in 1995 maar dit clubje draagt zijn erfenis hoog in het vaandel. Er kwam een enorme positieve vibe vanuit de tent gewaaid.

Melissa Etheridge stelde zoals verwacht niet teleur. De 54 jarige bracht naast songs uit haar recentste album: 'This is M.E.' natuurlijk ook enkele megahits zoals: "Bring Me Some Water" en "Like The Way I Do".

Driekwart in haar set namen we echter het zekere voor het onzekere en vertrokken richting tent voor het optreden van Fish. Een optreden waar we absoluut getuige van wilden zijn! Het was vooraf aangekondigd dat Fish naar aanleiding van het 30-jarig jubileum van de Marillion klassieker 'Misplaced Childhood', het conceptalbum integraal live zou uitvoeren. Toch vroeg ik me af tijdens de stevige opener "Pipeline" of het echt ging gebeuren. 'Een beetje gek als je een festival speelt en je tweede nummer meteen het laatste nummer van de set is', zei Fish. De tent ontplofte toen "Pseudo Silk Kimono" werd ingezet. Met de hits: "Kayleigh" en "Lavender" waren vele Marillion fans van het eerste uur al niet meer in te tomen maar ook de rest van de superplaat bleef live uitstekend overeind. Zeker als je weet dat de band met heel wat technische problemen te kampen had en Fish tegenwoordig alles een toontje lager zingt. Het kon ook niemand deren dat hij tegenwoordig moet spieken om zijn teksten te zingen.
De man heeft nog steeds een ongeëvenaard charisma, wat hij bewees door met één gebaar de ganse tent stil te krijgen. Als toemaatje werd aan het einde nog een opzwepende versie van "Market Square Heroes" op de uitzinnige meute losgelaten.
Niets dan respect voor ome Fish die voor mij persoonlijk het hoogtepunt van Bospop 2015 was.

Na de uitputtingsslag in de tent moest de innerlijke mens dringend versterkt worden waardoor we het optreden van Gary Clark Jr. vrijwel geheel aan ons lieten voorbijgaan. Deze nieuwe Texaanse Jimi Hendrix was volgens sommigen wat misplaatst op het hoofdpodium. Een intiemere set in de tent had zijn soulblues waarschijnlijk nog beter tot zijn recht laten komen.

Over de sets van Novastar (Secondstage) en Ed Kowalczyk (Mainstage) kan ik kort zijn. Beide bands zag ik de dag ervoor reeds aan het werk op Rock Zottegem en beide optredens waren ook vrijwel identiek. (zie live reviews Rock Zottegem!) Alhoewel Joost Zweegers met zijn Novastar een stuk beter voor de dag kwam dan de avond er voor. Het was ook het eerste optreden met zijn 'nieuwe gitarist', een Nederlandse sessie muzikant die eerder op de dag al op het podium stond met Anastacia. Ed Kowalczyk bracht net zoals op Rock Zottegem een erg gedreven set. Vrijwel identiek als de avond er voor met uitzondering van afsluiter "Overcome''. Ook in Nederland is men de muziek van Live nog duidelijk niet vergeten!

Caro Emerald sloot de eerste avond af in de tent. Haar jazzy circuspop is niet meteen spek voor mijn bek maar de Nederlandse liet wel de ganse tent dansen en de zomerse klanken vulden zelfs een deel van de mainstage weide, waar wij braafjes ongewapend stonden te wachten op de 3 Texanen van ZZ Top. En die Texanen waren reeds voor de derde keer te gast op Bospop. Billy Gibbons, Dusty Hill en Frank Beard beter bekend als het trio van ZZ Top hoefden geen introductie meer. Deze grootheden van de bluesrock begonnen met "Got Me Under Pressure" wat twijfelend aan hun set. De sound zat aanvankelijk ook niet helemaal snor maar de mannen met baarden gooiden met een vroeg "Gimme All Your Lovin'" al vlug het roer om.
Visueel zorgden grappige videobeelden er voor dat er op het podium toch iets te beleven viel want van interactie met het publiek was er helemaal geen sprake. Meer dan eens geraakte de ritmesectie uit balans en was er een valse gitaarnoot te horen. De Jimi Hendrix cover "Foxy Lady" werd dan wel weer heel knap uitgevoerd. Toch kan ik me niet ontdoen van het feit dat de heren een erg dunne lijn bewandelen tussen geniale eenvoud en het niet veel meer zijn dan een aardig gimmick.
Voor Bospop waren het alvast grootheden die nu al meer dan vier decennia in de originele bezetting onverwoestbaar doorgaan. Met de finale en hits zoals: "Legs", "Sharp Dressed Man" en klassiekers zoals "La Grange" en "Tush" ging Bospop de eerste nacht in.

Al bij al was dag één best 'vertrouwd gezellig' en interessant met het optreden van Fish als onbetwistbaar hoogtepunt!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/bospop-2015/
Organisatie: Bospop

Bospop 2015 – zondag 12 juli 2015 – dag 2
Bospop 2015
Festivalterrein Weert Noord
Weert
2015-07-12
Dominiek Cnudde

Dag 2 van Bospop zag er op papier nog een stuk beter uit dan dag 1 want op deze tweede festivaldag kregen we vooral progressieve en melodic rockbands voorgeschoteld. Helaas waren de weergoden ons veel minder gunstig gezind en bleef het tot een stuk in de namiddag stevig regenen. Het slechte weer had tot gevolg dat er veel minder toeschouwers waren of had het dan toch iets te maken met de nadrukkelijkere programmatie van één welbepaald genre?

Opener op het hoofdpodium was Pauw, een Nederlandse band. Met slechts één EP'tje op zak stonden de langharige jonge 'Pauwen' toch maar mooi op het hoofdpodium. Hun psychedelische stonerrock kon echter maar weinig mensen op dit vroege uur boeien. Toch stond Pauw er terecht want deze Nederlandse revelatie had een heel sterk eigen geluid. Afwachten wat het eerste volwaardig album zal brengen!!

In de tent vertoonde de opener dan toch een stuk meer maturiteit want niemand minder dan 'the mighty FM' mocht het tweede podium in gang schieten. De band die al bezig is sinds 1984 heeft net zijn negende studioalbum: 'Heroes And Villains' uitgebracht. Opener "Digging Up The Dirt" kwam dan ook uit dit album en zorgde meteen voor een indrukwekkende start. Steve Overland was zoals steeds erg goed bij stem en ook de nieuwe gitarist, die de afwezige Jim Kirkpatrick verving, maakte best wel een goede indruk. Natuurlijk was er ook plaats voor wat ouder materiaal zoals de immer indrukwekkende ballade: "Closer To Heaven" en "That Girl" uit hun fenomenale debuutplaat 'Indiscreet'.
De band mocht slechts 45 minuten spelen wat natuurlijk veel te kort was. Conclusie: FM stelt nooit teleur, ook al zijn ze er maar heel even!

Op het hoofdpodium stond nadien het duo dat zich The London Souls laat noemen. Geslepen rock and roll met duidelijke invloeden van bands zoals Led Zeppelin en Cream. Zanger Tash Neal had best een leuke stem en zag er uit zoals de jonge Lenny Kravitz maar na enkele songs kon dit duo mij niet echt meer boeien.

The Gentle Storm speelde een thuismatch op de Secondstage want het dak van de tent ging er, voor de nieuwe band van Anneke von Giersbergen, helemaal af! De orkestrale metalfolk, in een productie van Arjen Lucassen, boeide live een stuk meer dan op plaat maar toch had ik het na een klein half uurtje gehad. De stem van Anneke is niet helemaal mijn ding maar gelukkig boden de sterke backgroundvocals van Marcela Bovio (Stream Of Passion) aardig wat tegenwerk....en dan nog die bloedmooie bassiste....man man man! Een keurig, professioneel optreden waar bitter weinig op aan te merken viel en zodoende genoten de fans dan ook met volle teugen.

Daarna was het de beurt aan de grote Zakk Wylde show die met zijn band Black Label Society de metalheads wou bekoren. De stage was gevuld met een gigantische muur Marshall versterkers en enkele duivelse relikwieën. Zakk zelf stond centraal op een verhoogd podiumpje waardoor hij de aandacht volledig naar zichzelf toe trok. Een legendarische gitarist maakt nog geen legendarische band, want buiten enkele strakke riffs en ellenlange gitaarsolo's was er niet veel aan. Maar de fans van deze soort egotripperij zullen mij wel ongelijk geven.
Geef mij dan maar Danko Jones die nadien in de tent speelde en meteen toegaf niet zo'n goede gitarist te zijn als Zakk Wylde. De ongepolijste rock van dit Canadese trio blonk uit door eenvoud en herkenning. Bovendien zat de set strak in elkaar en is Danko 'The Mango Kid' Jones een fantastische frontman. Met een gezonde dosis zelfkritiek en humor wist hij de stevigste criticaster te overtuigen. Een bijzonder leuk uurtje onvervalste rock and roll!

Toen Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra het podium helemaal vulde brak de zon opnieuw door. Jools die iedereen kent van zijn legendarische 'Later' shows had ook nu een aantal gasten meegebracht. De opmerkelijkste gast was Marc Almond die de Soft Cell hits "Say Hello Wave Goodbye" en "Tainted Love" (in een bluesarrangement) mocht brengen. Het was even schrikken van het uiterlijk van de man maar zijn stem deed wel nog zijn werk. Het uurtje Jools was zo voorbij....boeiend en het bracht ons terug op adem.

Dizzy Mizz Lizzy was voor mij de grote onbekende op de affiche. Ergens heb ik nog wel een plaat achteraan in mijn kast van dit Deense gezelschap maar toch kon ik mij niet meer voorstellen waar de band voor stond. Halfweg de jaren '90 was de band behoorlijk populair maar ging in 1998 (na slechts 2 studioalbums) definitief uit elkaar. Nu is dit trio met frontman Tim Christensen bezig aan een reünietournee en wordt er eind dit jaar een nieuwe, derde studioplaat verwacht. Misschien wel iets om naar uit te kijken want hun alternatieve rock met wat progressieve, melodieuze elementen sprak mij wel sterk aan!

De start van Europe was explosief. De Zweedse band die tegenwoordig klinkt als een moderne Led Zeppelin gooide een bommetje met twee tracks uit het nieuwe album: 'Gods Of War'. Het gedreven "Scream Of Anger" uit 1984 sloot er naadloos bij aan. Natuurlijk was er ook plaats voor enkele klassiekers zoals "Superstitious", "Rock The Night" en de tegelplakker "Carrie".
Zoals verwacht bevestigde Europe zijn uitstekende live reputatie en speelden Tempest, Norum & Co een afwisselende zeer sterke set. Op de tonen van het machtige "The Final Countdown" zochten we ons vlug een plaatsje in de tent want daar stond vervolgens Thunder op het podium.

Thunder - De band van zanger Danny Bowes en gitarist Luke Morley is helemaal terug en opende met de titeltrack van de nieuwe plaat "Wonder Days". Het was voor mij een ganse tijd geleden dat ik deze Engelse bluesrock/hardrockband nog live had gezien en ik kon vaststellen dat de band nog niets aan energie en dynamiek had verloren. Een machtige, veel te korte setlist met slechts 9 songs waaronder het absolute hoogtepunt "Backstreet Symphony"! Maar aan klassiekers geen gebrek want songs zoals "Love Walked In", "Low Life In High Places" en "Dirty Look" gingen er in als zoete broodjes. Danny Bowes heeft nog steeds één van de beste stemmen in het genre en ook als frontman is de a-typische hardrocker nog niets van zijn aantrekkingskracht kwijtgespeeld. Thunder was subliem en smaakte naar meer....veel meer.

Van Dream Theater wordt quasi automatisch de perfectie verwacht. Een gouden tip is dan ook om deze sublieme progressieve rockband niet te beoordelen op een festival. Niet dat er veel aan te merken was op het spel van Petrucci/Myung/Rudess/Mangini want dat was zoals steeds van goddelijke klasse. Maar het eindresultaat staat of valt altijd met de kwaliteit van de stem van James LaBrie en diens performance. Op Bospop was hij jammer genoeg niet al te goed bij stem. Bovendien is de band momenteel op tour onder de noemer: 'The 30th Anniversary Tour'. Probeer dan maar eens een deftige setje van een uur samen te stellen. Zeker als je weet dat Dream Theater normaal een avond vult met een 3 uur durende show. "Metropolis Pt. 1: The Miracle And The Sleeper", "Burning My Soul", "The Spirit Carries On", "As I Am"en "Panic Attack" lieten slechts deels horen waar Dream Theater echt voor staat.
Achteraf bleef er toch een beetje een gevoel van twijfel bij mij achter, hopende dat ze voor hun 30ste verjaardag indoor nog eens revanche zullen nemen.

Anathema in de tent zou voor mij het hoogtepunt worden van Bospop. Alles wat de band de laatste jaren uitbracht is fantastisch en ook live lieten ze vorig jaar tijdens hun doortocht in Antwerpen een stevige indruk na.
Groot was dan ook de ontgoocheling toen de band uit Liverpool er als afsluiter van de tent helemaal niets van bakte. De band verzandde in een geluidsbrij en weg was alle magie. Ik sprak andere fans hierover aan op het festival en die hadden het over het beste optreden van de dag. Misschien lag het wel aan de plaats vooraan, dicht bij het podium, waar wij stonden. Feit is dat de tent nokvol stond voor de wereld van Anathema, dat met de bandsong "Anathema" ook opende. Songs kwamen uit de laatste 3 studioalbums maar naar mijn gevoel zat de set ook wat vreemd in elkaar. Er zat geen evenwicht, noch opbouw in de set en toen de laatste song "Distant Satellites" werd ingezet verlieten we met een zwaar hoofd de tent. Anathema was voor mij de ontgoocheling van Bospop 2015 en geloof me dat doet pijn om dit toe te geven!

Alsof dit nog niet genoeg was kregen we nadien nog een grote dosis melancholie voorgeschoteld want op het hoofdpodium stond multi-instrumentalist Steven Wilson. Ook nu was de set opgebouwd rond Steven's vierde soloalbum ‘Hand.Cannot.Erase’. Een album die je aandacht opeist van begin tot eind. We zagen de man eerder dit jaar al live aan het werk in Luxemburg en waren toen erg onder de indruk. Bospop 2015 maakte de juiste keuze om af te sluiten met Steven Wilson (ze hadden ook kunnen kiezen voor een lange Dream Theater show) want ook op de grote festivalweide kwam de Steven Wilson show volledig tot zijn recht.
Zijn 'Miserable Music' (zoals hij het zelf benoemde) maakten velen gelukkig op de weide. Een set van 90 minuten pure klasse! Meer dan eens kwam bij mij het grote Pink Floyd gevoel naar boven en dat wil toch wat zeggen! Wilson ontroerde, haalde zwaar uit en triomfeerde. Helaas waren gitarist Guthrie Govan en drummer Marco Minnemann niet van de partij wegens tourverplichtingen met hun jazz/fusion/instrumentale progband The Aristocrats. Maar die werden vervangen door evenwaardige zielsgenoten Craig Blundell op drums en Dave Kilminster (Roger Waters) op gitaar. De Porcupine Tree cover "Sleep Together" was de laatste song die weerklonk vanaf het hoofdpodium en sloot een meer dan geslaagde editie van Bospop 2015 helemaal af!

Laten we hopen dat de organisatie een even geslaagde affiche voor Bospop 2016 weet samen te stellen!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/bospop-2015/
Organisatie: Bospop

Tijdens de uitgebreide tour eind 2012, om het nieuwe album ‘Sounds That Can't Be Made’ te promoten, was de Britse band ook al te gast in de kleine, gezellige 'Le Splendid' van de Noord-Franse metropool Lille. Nu bijna twee jaar later stond de band er terug voor een kerstconcert in alweer een uitverkochte zaal!

Het is dan ook een mooie traditie geworden die 'Christmas Concerts' die de band speelt gedurende een handvol data voor Kerstmis. Slechts enkele concerten in thuisland Engeland, Frankrijk, Nederland en Duitsland stonden dit keer op de agenda. België staat al een tijdje niet meer op de tourlist van de band waardoor er opnieuw massaal vanuit ons land (lees vooral vanuit West-Vlaanderen) naar Lille werd afgereisd.

'Marillion + guests' stond er op het ticket, maar in tegenstelling tot voorgaande optredens toen men de singer-songwriter Luke Jackson mee op sleeptouw nam, was er nu niemand die de band opwarmde zodat we al heel vlug, kort na 20:00 Marillion 'on stage' kregen.
Met het schitterende "Gazpacho" lanceerde de band het optreden. Steve Hogarth aka 'H' nam meteen zijn rol als frontman op zich en met een brede glimlach bespeelde hij van bij de start het dolenthousiaste publiek. De energie die vrij kwam tussen band en fans was meteen bijzonder sterk......een memorabele avond was in wording!
Voor de klassieker "The Uninvited Guest" nam Steve zijn midi cricket bat ter hand. Alleen op het einde van de song (op vraag van 'H') werd het even muisstil voor het afsluitende koekoeksgeluid. Zoals vanouds nog steeds een bijzonder grappig moment. Nog meer klasse kwam er met "Power" uit het recentste album 'Sounds That Can't Be Made'. Je zag de band zichtbaar genieten dat ook deze nieuwe song ondertussen tot een subklassieker was uitgegroeid. Meer hits volgden zoals: het onverslijtbare "No One Can" en het tweeluik uit de Fish periode: "Warm Wet Circles" en "That Time Of The Night". Fantastisch dat de band de diehard fans van Marillion 1.0 niet vergeten was! Toch had ik even hard kunnen genieten van wat extra songs uit de 'H' periode. Zoals steeds was het musiceren van bassist Pete Trewavas en keyboardspeler Mark Kelly van onberispelijke kwaliteit. Drummer Ian Mosley zat zoals steeds wat verstopt achteraan het podium maar beheerste, op gezegende leeftijd van 61 jaar, nog steeds feilloos zijn drumkit. De sublieme, hemelse gitaarsolo's van gitarist Steve Rothery zijn zo voorspelbaar maar brengen je toch steeds opnieuw in een vorm van extase. Zijn spelstijl en gitaargeluid is dan ook zo uniek dat je alleen maar bewondering kan hebben voor deze zeer bescheiden stergitarist. Neem nu de solo aan het eind van "Easter"....hemels, onaards, beklijvend, kippenvelmomentje pur sang!.....Of de solo in "Trap The Spark" die na de song door het publiek werd verder gezet in de vorm van voetbalgezangen! Wat een sfeer!! Nog zo'n hoogtepunt was het opbouwende epos "Seasons End", dat door vele fans nog steeds wordt aanzien als de beste Marillion song uit de 'H' periode. Tijdens de finale van deze song vertoonde Steve Hogarth de eerste tekenen van vermoeidheid en sloeg zijn stem in de hogere regionen af en toe eens over. Geen fan die zich daar aan stoorde maar het is wel een feit dat de stem van 'Mister H' moeite heeft om een volledig concert foutloos te presteren.
Gelukkig kregen we aan het slot ook nog verbluffend sterke versies van "Man Of A Thousand Faces" & "King", al heb ik geen idee waarom de band zo graag met deze laatste song een reguliere set afsluit.
Ondertussen was het publiek bijna tot een vorm van Marillion extase gekomen zodat het geen verrassing was dat de band al heel vlug opnieuw het podium bestormde voor een eerste luik toegiften.
Het podium was ondertussen in een kerstsfeer ondergedompeld waarbij Steve Hogarth het podium opkwam in een zwarte vest versierd met kerstlampjes. Een stemmig "The Christmas Song" & John Lennon's "Happy X-Mas (War Is Over)" zorgden zelfs voor de eerste sneeuw van 2014.
Nog konden de fans geen afscheid nemen en werd er bijzonder fanatiek geschreeuwd om de Prog Goden nogmaals op het podium te krijgen. Afgestofte versies van "The Release" (een B-kantje van de single "Easter") & golden oldie "Garden Party" maakten dit kerstfeestje compleet.

Wederom was dit een bijzonder sterk optreden. Marillion is nog steeds dé band die nooit ontgoochelt. Een sterke setlist en een uitzinnige uitverkochte 'Le Splendid' (niet in het minst dankzij de vele enthousiaste West-Vlamingen!) maakten die kerstfeestje tot één van de beste optredens die ik dit jaar zag.
2015 wordt opnieuw een zeer druk Marillion jaar met fanconventies in de U.K., Canada & Nederland én is het vooral uitkijken naar de opvolger van 'Sounds That Can't Be Made' die ergens volgend jaar zal verschijnen.
Merry X-Mas and A Happy New Year!

Setlist:
*Gazpacho *The Uninvited Guest *Power *No One Can *Warm Wet Circles *That Time Of The Night (The Short Straw) *Woke Up *Trap The Spark *Easter *Sounds That Can't Be Made *Seasons End *Man Of A Thousand Faces *King
---------------------------------
*The Christmas Song *Happy Xmas (War Is Over)  *Slàinte Mhath
----------------------------------
*The Release *Garden Party

Raw Video Live Cuts Marillion 13.12.2014 @ Le Splendid, F.: http://youtu.be/qkDA7SXfG0g

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/marillion-13-12-2014/
Organisatie: Agauchedelalune, Lille

Het debuutalbum van RIK PRIEM'S PRIME verscheen via Avenue Of Allies op 23 mei 2014. Bekende namen uit de internationale Hard & Heavy scène waren betrokken in het opname en productieproces van dit project van de Belgische gitarist Rik Priem.
Er werd samengewerkt met enkele befaamde Duitse muzikanten. Carsten 'Lizard' Schulz (Dead End Heroes, Frozen Rain, Lavalle, Evidence One, Midnite Club) verzorgde de leadvocals en Rami Ali (Freedom Call, Iron Mask, Lavalle, Frontline, Evidence One) nam plaats achter de drumkit. Rik ontmoette Carsten voor het eerst tijdens de opnames van het tweede Frozen Rain album ‘Ahead Of Time’.
Verder bestaat de band uit basgitarist Vincent De Laat, die we ook nog kennen van de Frozen Rain sessies en Rik's soulmate Geert Margodt op keyboards.
Het album werd geproduceerd door producer Steffen Seeger (Iain Ashley Hersey, Midnite Club), waarna het album afgemixt werd in de German Empire Studios door Rolf Munkes (Dead End Heroes, Empire, Razorback, Tony Martin).

Het muzikale virus ontwikkelde zich bij Rik op de leeftijd van 14, toen hij als basgitarist opkeek naar zijn grote voorbeelden: Deep Purple, Kiss, AC/DC, Dead Kennedys en de Sex Pistols. Maar vooral het Judas Priest album: "British Steel" maakte een blijvende indruk op Rik en toen hij wat later de muziek van Def Leppard, Ozzy Osbourne, Dokken en Iron Maiden leerde kennen besloot hij voluit te gaan voor de elektrische gitaar.

Gedurende de jaren ontwikkelde hij zijn eigen gitaarstijl en liet hij zich beïnvloeden door zowel hardrock, blues, fusion als klassieke gitaristen. Sinds 2000, na vele jaren van oefenen, heeft Rik van zijn hobby zijn beroep kunnen maken en is hij nu professionele gitaar leraar en gitaar technieker.

Daarnaast kennen we Rik nu ook als songschrijver en bezieler van menig Melodic Rock project. Voor het tweede album: ‘Ahead Of Time’ van Kurt Vereecke's Frozen Rain schreef Rik mee aan vijf songs en ook op de debuutplaat van de Zweedse A.O.R. sensatie Sapphire Eyes kreeg Rik een gastrol.
Maar nu is er dus de eerste plaat van RIK PRIEM'S PRIME waarvoor de band nu een eerste promovideo: "Babylon Rising" de wereld in stuurde.

Laat U onderdompelen en ontdek de melodieuze heavy rock van Rik Priem's Prime en steun deze melodieuze heavy rock sensatie van eigen bodem!

Rik Priem's Prime  'Babylon Rising'  (Official Video / 2014): http://youtu.be/ApihMoiW5_4

RIK PRIEM'S PRIME -- Rik Priem's Prime (Belgium / Germany, 2014), out now on Avenue Of Allies, available as CD and Digital Download.

RIK PRIEM'S PRIME are:
Rik Priem: all electric & acoustic guitars
Carsten 'Lizard' Schulz: lead vocals
Geert Margodt: keyboards
Vincent De Laat: bass
Ramy Ali: drums

All songs written by Rik Priem and Carsten 'Lizard' Schulz except "Sunset Over Agartha" by Geert Margodt
Produced & engineered by Steffen Seeger
Mixed & mastered by Rolf Munkes
Executive producer: Gregor Klee
RIK PRIEM'S PRIME op het internet:
www.mrcool.be
www.facebook.com/RIK.PRIEM.S.PRIME
www.facebook.com/rik.priem
www.carstenschulz.com
www.avenue-of-allies.com

Eagles - 'History of de Eagles' te intiem voor Sportpaleis?
Eagles
Sportpaleis
Antwerpen

Op verkiezingsavond 2014 stond niet Bart De Wever maar wel de heren van de Eagles in een uitverkocht Sportpaleis. Eagles zijn nog steeds één van de meest succesvolste rockbands aller tijden en zijn anno 2014 nog steeds 'alive & kickin''. Momenteel zijn de heren nog steeds bezig aan lange concertreeks onder de titel: 'The History Of The Eagles'. Deze tour startte in de V.S. op 6 juli 2013 in Louisville, Kentucky en na 70 shows in Noord-Amerika is Europa nu ook eindelijk aan de beurt. Wereldwijd verkochten de Eagles ruim 150 miljoen albums, terwijl ze in vier decennia slechts 7 studioalbums maakten.

Ook in Europa kan de band nog steeds op een grote belangstelling rekenen, vandaar dat het Sportpaleis dan ook uitverkocht was. Een voornamelijk zittend publiek van 'middelbare leeftijd' was klaar voor de meer dan 3 uur durende Eagles show, misschien wel de allerlaatste Eagles show in hun leven!
Onder dat 'middelbare leeftijd' publiek, enkele rijen voor ons, de band Vive La Fête. Blijkbaar zijn Danny en Els ook grote Eagles fans....benieuwd of ze hier inspiratie uithalen voor hun nieuwe plaat. Voor het concert begon kreeg dat publiek ook nog een ernstige boodschap te zien op de grote Led-screens. Er werd een videoboodschap getoond waarop werd gemeld dat het verboden was foto en video's te nemen, inclusief het verbod op het gebruik van smartphones. Ook werd vriendelijk gevraagd om niet recht te staan tijdens het concert om het zicht van de toeschouwer achter je niet te belemmeren. Een boodschap die eerder thuis hoort in een theater en schouwburg maar toch moeilijk te implementeren valt in een grote arena. Ook de Amerikaanse dame naast me begreep er niets van:"What?.....you are not going to dance". De verontwaardiging werd alleen maar groter toen er tijdens de show heel erg streng werd gecontroleerd. Een uitgebreid security team zag toe dat het verbod opgevolgd werd. Toegegeven, zo'n anti-smartphone concert heeft natuurlijk ook wel zijn voordelen. Doch de storende controles en het voortdurend heen en weergeloop van security mensen zorgden voor een bizar sfeertje. Een toch wel vreemd en uniek statement en in deze multimediale tijd.
Toen de lichtten doofden verschenen enkel Glenn Frey & Don Henley van achter het zwarte gordijn. Intimistisch werd "Saturday Night" ingezet, wat ook op deze zondagavond een geslaagde opener was. Aanvankelijk werd het geluid wat scherp de zaal ingestuurd maar al heel vlug kreeg de geluidstechnieker ook dat onder controle zodat we de ganse avond konden genieten van een kristalheldere sound. Voor "Train Leaves Here This Morning" kwam bandlid van het eerste uur Bernie Leadon ten tonele, een bracht op de banjo een Eagles song die hij zelf componeerde. Bij "Peaceful Easy Feeling" verscheen een vierde bandlid op het podium. Bassist Timothy B. Schmit zorgde met zijn hoge falsetstem ervoor dat we een eerste keer echt konden genieten van de typische meerstemmige zangstijl die toch wel het belangrijkste kenmerk is van de Eagles sound.
De songs werden aaneengepraat met leuke anekdotes uit de geschiedenis van de Eagles ... nu eens live en andere keer via een grappig filmpje. Tijdens "Witchy Woman" had Don Henley ondertussen plaats genomen achter de drumkit en was onaangekondigd en dus bijzonder onopvallend Joe Walsh er op het podium bijgekomen. De grote vier stonden nu samen op het podium en het viel op dat de heren fysisch toch heel wat ouder waren geworden. Joe Walsh zag er tot mijn grote verbazing nog het minst veranderd uit. Gelukkig klonken de zangstemmen van de heren nog steeds even loepzuiver.
Set 1 werd een echt luisterset. Al kreeg de intieme setting een wat breder kader vanaf de "Doolin-Dalton". Toen viel het zwarte doek en verscheen een podiumbrede videowall waar af en toe sfeervolle beelden en clips werden opgetoond. Ook alle backingmuzikanten verschenen nu op het podium. De Eagles waren nu een tienkoppige band. Andere hoogtepunten van deel 1 waren zeker de countrysmartlap "Tequila Sunrise", de stuwende bas van Timothy tijdens "Lyin' Eyes" en afsluiter "Take It To The Limit, een staaltje van perfecte close harmony!
Hierna volgde een korte pauze. Jammer dat de aanvang van Set 2 niet werd aangekondigd. Gelukkig was het instrumentale "Wasted Time (Reprise)" net lang genoeg om de mensen terug naar het plaats te leiden. Want met "Pretty Maids All In A Row", gezongen door Joe Walsh kwam er al meteen een hoogtepunt. Timothy B. Schmit mocht ook even aandraven als volksmenner door elk blok afzonderlijk te laten rechtstaan en te doen juichen. Het publiek reageerde erg uitbundig maar ging erna al vlug weer braafjes zitten. "I Can't Tell You Why" &  vooral "Love Will Keep Us Alive" werden magistraal door Schmit vertolkt......maar het echte showgedeelte moest dan nog komen. Niemand minder dan 'The Master Blaster Of The Stratocaster', mister Joe Walsh werd opnieuw het excentrieke showbeest van de avond. Het ironische en knotsgekke "Life's Been Good" was voor velen het hoogtepunt van de avond. Persoonlijk vond ik het Joe Walsh stuk iets minder interessant en net iets te apart in vergelijking met andere delen in de show.
"Hotel California" was de eerste voorspelbare toegift maar ook na deze oerklassieker kwam de band nogmaals terug om nog eens drie songs te spelen. Op het menu stond nog de klassieker: "Take It Easy" en ook superman Joe Walsh mocht zich nog eens voluit geven tijdens "Rocky Mountain Way". Don Henley nam dan weer de hoofdrol op zich om in ultieme schoonheid af te sluiten met "Desperado".
"The History Of The Eagles" werd een leerzame, lange en zeer boeiende muziektrip! Uit de carrière van de band kregen we zowel minder bekende songs, alsook ultieme klassiekers. Er werd nog steeds gemusiceerd op het hoogste niveau en ook de samenzang van deze Amerikaanse countryrock band is nog steeds verbluffend te noemen. Petje af voor deze 'golden oldies'! Helaas sloeg de vlam nooit echt over en bleef het dak van het Sportpaleis dan ook mooi op zijn plaats zitten. Dit was een puur luisterconcert (zeker Set 1!) dat een intiemere setting verdiende....en laat dit nu net het punt zijn waar het Sportpaleis niet bijzonder hoog op scoort.

Setlist: Set 1: *Saturday Night *Train Leaves Here This Morning *Peaceful Easy Feeling *Witchy Woman *Doolin-Dalton *Tequila Sunrise *Doolin’-Dalton/Desperado (Reprise) *Already Gone *The Best Of My Love *Lyin’ Eyes *One Of These Nights *Take It To The Limit
Set 2: (*Wasted Time (Reprise)) *Pretty Maids All In A Row *I Can’t Tell You Why *New Kid In Town *Love Will Keep Us Alive *Heartache Tonight *Those Shoes *In The City (Joe Walsh Song) *Life’s Been Good (Joe Walsh song) *The Long Run *Funk #49 (James Gang cover) *Life In The Fast Lane
-----------------------------------
*Hotel California
-----------------------------------
*Take It Easy *Rocky Mountain Way (Joe Walsh song) *Desperado

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-eagles-25-05-2014/
Organisatie: Live Nation

Vijf dagen na het schitterende concert van Foreigner in de Londense Apollo (het vroegere Hammersmith) had ik al een nieuwe afspraak met Foreigner.
Helaas maakte de Zweedse band Europe (die in Londen wel op de '3 bands-1 night' affiche stond) de overtocht niet. Europe speelde in Londen trouwens een erg strakke set en bewees nog steeds een zeer solide liveband te zijn. Gelukkig zeilden de heren van FM wel het kanaal over en maakten zo de avond voor de melodieuze rockfan dubbel interessant. Beide bands stonden ook al samen op het Graspop Festival in 2011. Deze keer dus samen op tour doorheen Europa.

De Trix zag wel graten in deze 'double bill' want de concerthal zat goed vol, doch helaas net niet uitverkocht.

FM mocht dus openen voor grotere broer Foreigner al kun je in dit geval nog moeilijk van een opwarmact spreken. Overland & co zijn immers heel geliefd bij het doorwinterde A.O.R. publiek en er waren dan ook maar weinigen die niet vertrouwd waren met het oeuvre van de Britten.
De sfeer zat er meteen goed in toen "Tough Love" door de speakers knalde! Opvolger en FM Classic "I Belong To The Night" werd zoals steeds subliem uitgevoerd en was één van de hoogtepunten van de avond. De band mocht slechts een 45 tal minuten spelen maar in vergelijking met Londen kregen we toch twee extra songs. "Cold Hearted", uit de net uitgebrachte EP: 'Futurama' én "Let Love Be The Leader", een non-album track die verrassend in de set zat! Zoals steeds benaderde de stem van Steve Overland de perfectie en was het volop genieten van de melodieuze gitaarcapriolen van Jim Kirkpatrick! Hopelijk zien we FM vlug terug in België voor een full show.

Heel erg lang moesten we niet wachten op onze Amerikaanse jukebox helden van Foreigner.
Na de Jean Michel Jarre intro startte de band als vanouds met "Double Vision". Aanvankelijk was het geluid verre van optimaal maar het enthousiasme en de energie die de band uitstraalde vanaf de eerste minuut deed de Trix meteen in vuur en vlam staan. Zo start je dus een melodieus rockfeest!

Over de band Foreigner anno 2014 valt toch wel het één en ander te zeggen. De schitterende bezetting met frontman Kelly Hansen (als vervanger voor Lou Gramm), Jeff Pilson op basgitaar, Chris Frazier achter de drumkit, Michael Bluestein aan de keys en multi-instrumentalist Tom Gimbel werd in de aanvangsfase nog versterkt door lead-gitarist Bruce Watson. Om gezondheidsredenen is Mick Jones, die al enkele jaren serieuze hartproblemen heeft, niet meer in staat om een volledig concert te spelen.
Zo stond er gedurende de eerste vier songs geen enkel origineel Foreigner lid op het podium. Voor sommigen was dit toch wel een breekpunt maar als je Foreigner doorheen de jaren bent blijven volgen was dit natuurlijk geen verrassing. "Head Games", een luid meegebruld "Cold As Ice" en de plakker "Waiting For A Girl Like You" waren bloedstollend mooi! "Feels Like The First Time" was het moment dat Mick Jones met veel eerbied van de andere bandleden dan eindelijk het podium op kwam. De man toverde meteen een van de meest bekende gitaarriffs uit de hardrockwereld uit zijn mouw! Je moet het maar doen op je 69! Veel meer hoogtepunten in de set kwamen voorbij, waarbij vooral het progressieve "Starrider" nog steeds een van mijn favoriete Foreigner songs is. Subliem en onvergetelijk was de versie van "Urgent". De saxofoonsolo van Tom Gimbel sloeg iedereen met verstomming! Ook opvallend sterk en voor een keertje zeer leuk en interessant was de keyboard en drumsolo die "Juke Box Hero" vooraf ging. De song zelf vatte meteen alles samen. Onze Juke Box helden van weleer mogen er misschien niet meer allen bij zijn....echter deze geniale supermuzikanten houden het Foreigner vaandel anno 2014 hoog! Ook de bisronde had zonder verrassend te zijn alle ingrediënten van een Amerikaanse rockshow. Toch kwam de  monsterballade "I Want To Know What Love Is" wat als een verplicht nummertje over......maar gelukkig stuwde "Hot Blooded" nog wat vers bloed doorheen onze rockaderen.

Was dit dan de perfecte melodieuze rockshow? Misschien wel voor fans die Foreigner een tijdje niet gezien hadden. Persoonlijk had ik toch liever wat recentere songs in de set gehad. Een punt van kritiek is zeker het feit dat de band de laatste jaren steeds dezelfde songs speelt en enkel put uit de eerste albums. Terwijl 'Can't Slow Down' uit 2009 best wel een sterk album is. Ook een akoestisch luik zou mooi geweest zijn maar toch was bijna iedereen erg onder de indruk van de Foreigner show en was het een zeer geslaagde melodieuze rockavond!

Setlist FM:
*Tough Love  *I Belong To The Night  *Don't Stop  *Closer To Heaven  *That Girl  *Cold Hearted  *Let Love Be The Leader  *Crosstown Train  *Burning My Heart Down

Setlist Foreigner:
*Double Vision *Head Games *Cold As Ice *Waiting For A Girl Like You *Feels Like The First Time *That Was Yesterday *Dirty White Boy *Starrider *Urgent *Juke Box Hero
------------------------------------
*Long, Long Way from Home *I Want to Know What Love Is *Hot Blooded

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/fm-17-04-2014/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/foreigner-17-04-2014/
Organisatie: Rocklive

Een dag na de geniale muzikale rommeligheid van Pete Doherty & de zijnen was op het podium van de Aéronef alweer een roemrijke naam uit muziekbusiness te gast. Het Amerikaanse gezelschap Dream Theater is muzikaal misschien wel de tegenpool van de Babyshambles en spreekt vooral liefhebbers aan van technische hoogstaande melodieuze progressieve rock & metal. Met John Petrucci (gitaar), John Myung (bass), Jordan Rudess (Keyboards), 'nieuweling' Mike Mangini (Drums) en James LaBrie (zanger), is de band uit New York momenteel bezig aan het Europese luik van de wereldtournee die hun nieuwste titelloos album promoot. Eerder in de week stonden ze op de planken van een niet-uitverkochte Brielpoort in Deinze. Wij zakten af naar Lille om in een nokvolle Aéronef één van de allerbeste progressieve metalbands 'van het moment' mee te maken....en dat al meer dan 25 jaar.

Een eerste grote verrassing was de overweldigende opkomst voor dit optreden want de Aéronef zat zo eivol dat velen de show van op de trap of in de gang van de concertzaal probeerden mee te maken. Het is bijzonder lang geleden dat ik dit in Vlaanderen nog zag. Opnieuw hadden immers ook weer heel wat (West-)Vlaamse fans de weg gevonden naar Lille. Voor enkelen die ik sprak was dit al het tweede Dream Theater metalfeestje in een week die ze mochten meemaken. Doch zij die hoopten op een andere show dan in Deinze, kwamen van een kale reis terug want tijdens deze tour neemt Dream Theater afscheid van roterende setlists en speelt de band 'gewoon' elke avond dezelfde set. Het werd een onvergetelijk progressief metalfeest in Lille...een muziekfeest dat bestond uit twee delen met daartussen een korte pauze van 15 min.

Na de symfonische tonen van "False Awakening Suite" trok de band meteen stevig van leer met de schitterende opener: "The Enemy Inside", een track uit het nieuwe twaalfde studioalbum. Een knaller van formaat en het startshot voor bijna 3 uur Dream Theater extravaganza! In de openingsfase was het nog wat zoeken naar de juiste geluidsbalans maar toen "On The Backs Of Angels" weerklonk was het zaalgeluid perfect! Dit epos uit 'A Dramatic Turn Of Events' kende onverwacht een gigantisch succes en werd zelfs genomineerd voor een Grammy Award (maar won er geen!). Superlatieven en kleurrijke vergelijkingen als 'wow dit is beter dan seks' weerklonken in de zaal. Toegegeven het was het eerste hoogtepunt van de avond! De huidige single: "The Looking Glass", verblijdde dan weer de fans die meer houden van een wat commerciëler melodieus geluid. Een weinig originele gerecycleerde song maar wel een leuk catchy refrein!
Daarna kwam het meest progressieve deel van de avond en konden de techneuten hun hartje ophalen en zich blind staren op de capriolen van vooral Petrucci en Rudess. Hoe waanzinnig sterk deze mannen kunnen musiceren lieten ze nogmaals horen in het - lang niet meer live gehoorde - "Trial Of Tears" maar nog meer in het nieuwe werkstuk "The Enigma Machine", dat begeleid werd door een hilarisch cartoonachtig filmpje. Hier kreeg drummer Mike Mangini een korte solospot. Persoonlijk vond ik zijn drumsolo minder geslaagd en minder imposant dan hetgeen zijn voorganger in het verleden liet horen maar voor de rest past Mangini perfect in het DT-plaatje en is hij meer dan een waardige opvolger voor medeoprichter Mike Portnoy die in 2010 de band verliet. "Along For The Ride", de ballade uit de nieuwe plaat waarnaar de tour genoemd werd, was een welgekomen rustpunt in dit eerste deel. Voor de rust kregen we ook nog "Breaking All Illusions" voorgeschoteld, één van de tracks uit 'A Dramatic Turn Of Events' (2011) waarin vooral de virtuositeit van keyboardwizard Jordan Rudess tot uiting kwam.

Na de pauze, tijdens Act 2, werd de twintigste verjaardag gevierd van Dream Theater's derde studioalbum: 'Awake', door vele fans nog steeds als een van de beste DT platen aanzien. Uit 'Awake' bracht de band 5 songs. Waaronder de schitterende semi-ballad en persoonlijke favoriet: "Lifting Shadows Off A Dream". Ook hemelsmooi en toch wel bijzonder was de atypische ballad "Space-Dye Vest"...bijzonder vanwege het feit dat de song zo goed als nooit live wordt gespeeld.
Na het 'Awake' luik kwam het absolute hoogtepunt van de avond in de vorm van het 22 minuten durende werkstuk: "Illumination Theory", een prachtige song uit vijf delen (waaronder ook een instrumentaal stuk met strijkersorkest) waarin alles aan bod kwam wat Dream Theater zo typeert. Prachtige muzieklijnen, gebalde stevige technisch complexe solo's, krachtige melodieuze zanglijnen overspoelden ons en brachten ons in een ware extasesfeer. Bissen deed de band door 4 songs te halen uit het album: 'Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory', ook al omdat dit album 15 jaar geleden het levenslicht zag. Een perfect einde van een waanzinnig sterk optreden.

De vakbekwaamheid en bezetenheid van de instrumentalisten bij Dream Theater was ook nu weer indrukwekkend. Soms wordt een Dream Theater optreden wat gedevalueerd door een wat mindere zang van James La Brie. Echter deze avond was James LaBrie bijzonder goed bij stem en zong hij geïnspireerd en toonvast de pannen van het dak!
Het moge duidelijk zijn. Dream Theater staat ook na meer dan 25 jaar nog steeds aan de top en dat terwijl ook jongeren nog steeds de weg vinden naar deze technische band en hun complexe rockmuziek. Dream Theater is dus duidelijk nog niet op z'n retour!!!
Subliem avondje progressieve rock!

Setlist: 
(False Awakening Suite) / *The Enemy Inside *The Shattered Fortress *On The Backs Of Angels *The Looking Glass *Trial Of Tears *Enigma Machine *Along For The Ride *Breaking All Illusions
---------------------------
*The Mirror *Lie *Lifting Shadows Off A Dream *Scarred *Space-Dye Vest *Illumination Theory
--------------------------
*Overture 1928  *Strange Déjà Vu *The Dance Of Eternity *Finally Free / (Illumination Theory- Outro)

Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in de Brielpoort Deinze , eerder op 8 februari 2014
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dream-theater-08-02-2013/
Organisatie: Agauchedelalune, Lille (ism Aéronef)  

Trans-Siberian Orchestra ook wel TSO genoemd door de kenners, was terug te zien in België. Greenhouse Talent slaagde er opnieuw in om deze unieke formatie naar België te halen net zoals ze al in 2011 deden. Toen stond TSO in de Antwerpse Stadsschouwburg met een sublieme show rond het album 'Beethoven's Last Night'. Deze keer werd Vorst Nationaal gekozen als één van de 13 stops tijdens deze korte 'Europe Winter Tour'.

Met meer dan 10 miljoen concertbezoekers (hoofdzakelijk in de V.S.) is TSO een van de meest succesvolste rockacts van de afgelopen 10 jaar. Hun spectaculaire symfonische rockshows maken van elk TSO optreden een onvergetelijk totaal rockspektakel. Helaas liep het Belgische publiek niet echt warm voor deze rockopera sensatie en was de setting 'Vorst Nationaal Club' ook nog veel te hoog gegrepen. Het was pijnlijk om te zien dat de machtige rocktempel Vorst Nationaal er zo ongezellig leeg (slechts 1500 aanwezigen -  werd er gefluisterd!) bij zat.
Doch toen TSO even na half negen in grote getale het podium op kwam had iedereen er echt heel veel zin in. "Time And Distance" & "Winter Palace" brachten meteen de nodige bombast en lieten ons al meteen genieten van visuele hoogstandjes. Een uiterst professionele spectaculaire lichtshow en vooral een overdosis aan lasereffecten en rooktapijten kleurden de ganse avond de show perfect in. Een lichtspektakel dat we enkel eerder zagen bij Pink Floyd en hun opvolgers. Het is mij echter niet duidelijk waarom er in Vorst geen vuurwerk gebruikt kon worden (volgens bronnen zou dit komen door een nieuwe hoofdstedelijke verordening die dit niet meer toelaat). Jammer, want een dag later in Amsterdam zat de show wel vol extra pyro effecten!
TSO ontsproten uit het ter ziele gegane Savatage, bracht gedurende de avond ook enkele opmerkelijke Savatage covers. De basis van dit symfonische gezelschap is immers bijna de ganse Savatage bezetting met: John Lee Middleton (Bass), Chris Caffery & Al Pitrelli (Guitars) en Jeff Plate (Drums). Hoewel 'Poets And Madmen', de laatste studioplaat van Savatage al dateert van 2001 wordt deze metalrockband vandaag nog steeds op handen gedragen door een zeer fanatieke fanbasis. De gebrachte Savatage covers werden dan ook zeer warm onthaald. "This Is The Time (1990)", gebracht door een eerste zanger en de alom bekende Jeff Scott Soto was meteen een schot in de roos....al moet ik toegeven dat Jeff hier niet meteen al te best bij stem was. "Handful Of Rain", gezongen door de zwarte zangeres Erika Jerry slaagde er in met haar diepe, warme stem een toch wel eigenzinnige maar uiterst geslaagde versie neer te zetten. Maar hoogtepunt van de avond werd gebracht door de blonde God Nathan James die een schitterende versie van de Savatage klassieker "Gutter Ballet" bracht. Plotseling leek het alsof Vorst Nationaal helemaal vol zat. Waarmee duidelijk bewezen werd dat elke metal liefhebber nog steeds hoopt op de dag dat Savatage hun reünietournee zal aankondigen.
Buiten al dat moois van Savatage was er natuurlijk nog veel meer om van te genieten. De setlist bevatte songs & 'instrumentals' uit alle vijf TSO (kerst)albums. Net als de vorige keer was ook nu verteller Bryan Hicks van de partij die de muziekflarden aan elkaar praatte. Gelukkig kreeg hij deze keer een wat minder prominente rol toebedeeld, wat de vaart in het spektakel duidelijk ten goede kwam. Ook opnieuw van de partij was zanger en Meat Loaf kloon (maar dan gezonder en beter bij stem!) Rob Evan die met zijn trillende vibrato stem de absolute vocale uitblinker was van de avond. Instrumentaal zat alles ook perfect in elkaar. Naast de 17 koppige TSO band stond ook nog een Brussels symfonisch orkest mee op te planken. Die gaf de klassieke stukken nog wat extra bombast mee en presenteerde ons schitterende uitvoeringen van klassieke klassiekers zoals o.a. "Carmina Burana" en "Beethoven's Requiem (The Fifth)". De Oekraïense pianist Vitalij Kuprij  mocht in de finale ook nog eens zijn virtuositeit demonstreren en bracht in zijn waanzinnige pianosolo ook een stukje van ons Belgisch volkslied! De finale werd afgesloten met publiekslieveling en Savatage instrumental: "Christmas Eve (Sarajevo 12/24)" maar toen hadden we er al bijna 150 minuten opzitten.

Trans-Siberian Orchestra bracht opnieuw een geniale rockshow! Een totaalspektakel met een perfecte mix tussen bombastische symfonische rock en klassiek, bovendien voorzien van een adembenemende lichtshow. Verrassend was dan weer de perfecte klank (toch vooraan) in een leeg Vorst Nationaal en de prominente aanwezigheid van Savatage melodieën en songs in de setlist.
Hopelijk worden er uit de geringe interesse voor dit optreden niet al te veel conclusies getrokken en krijgen we in de toekomst toch nog de kans om TSO live aan het werk te zien op een Belgisch podium!

Setlist: *Time And Distance *Winter Palace *This Is The Time (1990) *Christmas Jam *Handful Of Rain *A Last Illusion *Gutter Ballet *Misery *Mephistopheles' Return *Mozart/Figaro *Sparks *The Hourglass  *Someday *Child Unseen *Believe  *Wish Liszt (Toy Shop Madness) *After The Fall *Wizards In Winter *All That I Bleed *Dreams Of Fireflies (On A Christmas Night) *Carmina Burana *Epiphany
------------------
*The Mountain *Piano Solo *Beethoven *Requiem (The Fifth) *Christmas Eve (Sarajevo 12/24)

Neem gerust een kijkje naar de pics
 
Organisatie: Greenhouse Talent