logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Depeche Mode - ...
Nothing But Thi...
Jeroen Naudts

Jeroen Naudts

donderdag 07 augustus 2008 03:00

Drawing like blood

Al maanden bant het hypervrolijke "Learnalilgivinanlovin" van Gotye (uit te spreken als ‘Goosjée’) moeiteloos alle economische en regeringscrisissen uit ons hoofd. Het nummer is eigenlijk al van 2006, maar dit jaar opnieuw uitgebracht, krijgt het juweeltje nu pas de nodige airplay.
Het verhaal achter Gotye leest als een mooie roman. In feite gaat het om Wally De Backer: van origine een Belg (geboren in Brugge), maar ondertussen al jaren verblijvend in het Australische Melbourne. Daar mixt hij muziek uit de sixties met persoonlijke eigenzinnige muzikale invloeden. Met succes. In 2006 viel hij in Australië al in de prijzen.
Of het hier ook zo’n vaart zal lopen, blijft af te wachten. Want het tweede album van Gotye wisselt sublieme nummers met zwakkere broertjes af.
”The only way” is zo’n strak nummer dat je geboeid doet blijven luisteren. “Thanks for your time” drijft op een zwoele drumrif en eindigt met een gepaste climax. En “Night drive” is de ideale soundtrack voor een nachtelijke autorit. Maar soms zijn de nummers iets te bleekjes. “Hearts a mess” blijft te lang doordrammen op hetzelfde thema. En ook “Coming back” probeert hartstochtelijk van de grond te komen, maar tevergeefs.
Conclusie? ‘Drawing like blood’ mist nog iets te veel samenhang. Bovendien overlaadt Gotye de nummers soms met té veel spitsvondigheden. Volgende keer één idee per nummer? Dan zijn wij zonder twijfelen al zijn trouwste fan…

donderdag 24 juli 2008 03:00

Lotuk

Nog meer van hetzelfde? Dat was de vraag die centraal stond bij de derde worp van John Roan en Hendrik Willemyns. Het antwoord is net iets complexer dan een eenvoudige ‘ja’. Laten we de fans in ieder geval gerust stellen, wie de vorige twee albums van het duo kon smaken, moet ‘Lotuk’ gewoon kopen. Want Arsenal blijft de garantie op zomerse muziek die de éne keer heerlijk complexloos is, een andere keer zalig intiem blijft en langs je ruggengraat tot in je trommelvlies kruipt. Het belangrijkste verschil? ‘Lotuk’ durft nog verder te gaan dan zijn twee voorgangers.
Opener “Estupendo” springt vrolijk op en neer als een dolgelukkige peuter. Ook “Not a man” gaat er probleemloos in. En wat met “Lotuk”, die heerlijke single met de vocals van Shawn Smith (ken je misschien van Brad), die als een preutse maagd pas na een aantal luisterbeurten echt alles prijs geeft.
Maar het kan ook intens intiem. En daar gaat Arsenal nog verder dan vroeger. Op “Who we are” (één van onze persoonlijke favorieten) stelt de nachtegalenstem van Cortney Tidwell wel enkele heel existentiële vragen (Arsenal ontdekte de zangeres van het Amerikaanse, jonge groepje Office tijdens een bezoek aan een platenwinkel in LA.). En de zuiver instrumentale afsluiter “Sandness” ontroert door een zorgvuldig opgebouwd geluidenlandschap.
Als u het nog niet begrepen zou hebben, Arsenal is met deze derde plaat weer een stap verder in hun muzikale ontdekking en heeft met ‘Lotuk’ een perfect uitgebalanceerd album gemaakt. Groots!

 

Jaren geleden stond het Britse Kosheen al op Lokerse Feesten als headliner met hits als “Hide U” en “Catch”. Ondertussen is Kosheen niet meer dé groep waar België wild voor loopt. Beste bewijs daarvan is het beperkte succes van singles als  “All in my head” en “Ages”. Ondertussen heeft de groep met ‘Damage’ wel een nieuw album uit. Een goede reden voor het viertal om de plas nog eens over te steken en Lokeren opnieuw te veroveren.
Al ging die veroveringstocht aanvankelijk moeizaam. Want traditiegetrouw vindt het grote publiek om acht uur nog niet de weg naar de Grote Kaai. Gelukkig verraste Kosheen aangenaam. “Damage” en “Chances” (van het nieuwe album) werden met veel energie en enthousiasme gespeeld. Ook het stemgeluid van zangeres Sian Evans blijft een troef die de groep perfect uitspeelt. Echt sfeer kwam er met die hits die het ook al bij de vorige doorkomst deden. “Hide U” deed de menigte een eerste keer ontploffen. “Hungry” en afsluiter “Catch” bekroonden een geslaagd optreden van een groep die bewees dat ze nog geen geschiedenis is.  

Ook voor Kelis was het een blij weerzien met Lokeren. Enkele jaren geleden veroverde de Amerikaanse R&B-zangeres de harten met een verzorgde show en een indrukwekkende stem. Het was dan ook met een bang hartje afwachten of dat opnieuw zou lukken.
Die vrees bleek in het begin terecht. De zangeres, met een onbehaaglijk kort wit baljurkje, kon in het begin niet helemaal overtuigen en zong ook niet altijd even stemvast. Maar langzaam aan herpakte ze zich. Daarna was vooral kwaliteit de rode draad. Met een vol geluid en een vastere stem pakte Kelis het publiek in. Voor het gezapige “Lil star” ging de dame rustig zitten (‘De nieuwe schoenen bleken toch nog wat te wringen’) en “Milkshake” zorgde voor een wild shakend publiek. Met bisnummer “Trick me” plaatste Kelis dan toch een vet uitroepteken achter haar optreden. Een knap einde van een optreden dat heel aarzelend startte.

Waar Kelis het publiek nog moest overtuigen met een sterke prestatie, ging het publiek al plat nog voor Snoop Dogg al één noot had gespeeld. Er is al zoveel geschreven en gezegd over de omstreden rapper. Maar één ding staat als een paal boven water: de man weet hoe hij zijn publiek moet bespelen. Van begin tot einde blies de rapper de massa omver met een ‘wall of sound’ en een show die er mocht zijn. Een show waarbij alle details tot in de puntjes verzorgd waren: een micro met diamanten die zijn naam vormden, vocale ondersteuning van vier andere (jongere) rappers en twee potige bodyguards die lusteloos aan de zijkant toekeken.
Als een echte Master of Ceremony leidde Snoop Dogg de massa in een baan die alleen hij bepaalde. Nummers als “Beautiful”, maar ook ouder werk als “Snoop's upside ya head” gingen er bij het publiek als zoete koek in. Een eerbetoon aan overleden collega-rapper 2 PAC en “Jump Around” van collega’s House of Pain zorgden dat in geen tijd het speekwoordelijke dak er af ging. Snoop Dogg speelde geen bisnummers, maar verzorgde zichzelf een stijlvol afscheid van het publiek met het snoeiharde trio “Drop it’s like it’s hot”, “That’s that” en “What’s my name”. Als u er nog aan zou twijfelen: Snoop Dogg was elke euro waard.

Organisatie: VZW Lokerse Feesten, Lokeren

Singer-songwriter Tom Helsen uit Leuven timmert al enkele jaren aan zijn weg in het muzieklandschap. Met zijn vierde album ‘Hilite Hotel’ lijkt dat ook écht te lukken. Met als gevolg behalve op Studio Brussel ook de nodige airplay op andere radiozenders. Voldoende om de zanger uit Leuven te inspireren tot een karaktervolle set met een goed evenwicht tussen up-tempo en tragere nummers. “Rocket” swingde als vanouds en ook de nieuwe nummers klonken bijzonder fris. Eerste hoogtepunten waren “Slowly”, (wat blijft dat een briljant nummer in al zijn eenvoud), de pakkende nieuwe single “Easy”, naadloos opgevolgd door het gekende “Change yourself”.
Toen had Helsen het publiek al op zijn hand en maakte hij met een gezonde dosis arrogantie (“op scherm zie ik er echt niet goed uit”) het werk af met een poppy-versie van “Sun in her eyes” en gaf hij bij slotnummer “More than gold” de muzikanten de eer om het werk in stijl af te ronden. Klassewerk van een songsmid die wij bij elk optreden beter zien worden.

De rode loper was dan ook uitgerold voor levende muzieklegende Suzanne Vega. De New-Yorkse singer-songwriter heeft er ondertussen al een carrière van meer dan 20 jaar op zitten en bracht dit jaar met ‘Beauty & Crime’ opnieuw een album uit. Starten deed ze evenwel met ‘Marlene on the wall’. Naar eigen zeggen om de spanning en angst bij het publiek weg te nemen, zodat ze op dat nummer alvast niet hoefde te wachten. In alle eenvoud, die de dame siert, bracht Vega daarna een mengeling van oude en nieuwe nummers. Ouder werk als het jazzy “Caramel” en een akoestische versie van “Left of centre” deden de ondertussen talrijk opgekomen menigte heupwiegen. Maar ook nieuwe nummers als “Frank & Ava” (over de relatie Frank Sinatra en Ava Gardner) en “New York is a woman” konden de menigte bekoren.
Toch kwam het nooit tot de vonk zoals we die kenden van de doorkomsten van Vega in Werchter. Daarvoor bleef het publiek iets te afwachtend en was de akoestische aanpak van de vorige optredens van Vega toegankelijker voor een breed publiek. Met haar hits “Luka” en “Tom’s dinner” sloot Vega af met de hits waar de menigte al een heel optreden op wachtte. Puik optreden van een klassedame.

Voor Hooverphonic van frontman Alex Callier (uit Sint-Niklaas) waren de Lokerse Feesten gewoon een thuismatch die niet kon fout lopen. Bovendien zijn Alex, Geike en co aan het touren met hun ‘greatest hits’. Zodat herkenning ook geen probleem kon zijn. Maar Hooverphonic startte flauw. Tijdens de eerste nummers was alleen het korte rokje van zangeres Geike Arnaert het enige adembenemende dat er te beleven viel.
Ook hits als “Eden” en “World is mine” werden iets te routineus gespeeld en zonder heel veel bezieling gebracht. Naar het einde ging het al een stuk beter met hits als “Mad about you” en “You hurt me”.
Maar het was pas echt prijs toen Alex Callier zichzelf even in de schijnwerpers zette en zich tijdens het eerste bisnummer samen met alle andere muzikanten een tien minuten durende muzikaal intermezzo permitteerde. Toen Geike Arnaert daarna nog nieuw materiaal bracht van het nieuwe album dat we tegen de herfst mogen verwachten (wat spatte daar plots veel speelvreugde van af!) en andere hits als “The last thing I need is you” en “Sometimes” bracht, was de massa helemaal overwonnen en klaar voor nog een spetterend feestje met Discobar Galaxie.

Organisatie: VZW Lokerse Feesten, Lokeren
vrijdag 05 juli 2019 15:33

Cryptograms

Als u al barstende hoofdpijn zou gekregen hebben door naar de cover van deze cd te kijken, gelieve deze groep dan links te laten liggen. Want Deerhunter is een raar groepje. Echte dwarsliggers die niets ontziend hun eigen ding doen. Mooie melodie, herkenbaar refrein of uitgewerkte teksten? Je moet het niet verwachten van dit Amerikaans vijftal.
Verwacht een rauw geluid dat werkelijk alle kanten op kan. Het feit dat de groep wegens financiële en persoonlijke problemen (o.a. het overlijden van de oorspronkelijke bassist) hun tweede album in slechts twee dagen moest opnemen, is daar zeker niet vreemd aan.
“Intro” en titelnummer “Cryptograms” zijn omgeven door een ondoordringbaar muziekgordijn waar je maar niet lijkt door te geraken. Tijdens “White Ink” gebeurt evenveel als je met witte inkt schrijft: niks. En toch is het niet allemaal kommer en kwel. “Octet” is een geluid dat zich sluipend in je hersenpan boort en “Strange lights” is een leuk indierock-uitstapje. Afsluiter “Heatherwood” begint met een stoomtrein die vertrekt en spelenderwijs op voort gewerkt wordt.
Conclusie? ‘Cryptograms’ is geen toegankelijke plaat. Maar als je de tijd en de moeite neemt om het geluid van Deerhunter te ontdekken, kan je soms op pareltjes stoten.

woensdag 11 april 2007 05:00

We know about the need

Cryptische albumtitels. We kunnen er een boek over schrijven. Nochtans had Bracken de raadselachtige albumtitel ?We know about the need? niet nodig om ons nieuwsgierig te maken. Want Bracken, dat is het soloproject van Chris Adams, die we kennen van het licht fantastische Hood. Samen met the Notwist, één van de groepen die electronica een gevoelig kantje meegaf. En Bracken gaat verder op dat ingeslagen pad.

Zo trekt de mysterieuze opener `Of athroll slains' je de mistige nevelen in om daarna helemaal open te bloeien. Ook `Heathens' en `Safe safe safe' getuigen van het vakmanschap van de geluidsarchitect in Adams. Maar dan gaat het in stijle val naar beneden. `La monte lament' blijft ter plaatse trappelen en `Music for adverts' verwart experimenteel met rommelig. Gelukkig houdt Bracken het beste tot op het einde. Met het verwarrende `Many horses' en met de monumentale afsluiter `Back on the calder line' (hoe alleen kan iemand zich voelen) heeft Adams ons plots opnieuw bij ons nekvel.

Het debuut van Bracken verrast zelden en wisselt schitterende nummers af met dieptepunten. Schakel even de programmafunctie in en je hebt zonder problemen 20 minuten prachtmuziek.

woensdag 11 april 2007 05:00

Not fade away

Twintig seconden van openingstrack ?One Clear Way? hadden wij nodig om overtuigd te zijn. `Not fade away', het derde album van de Ierse singer-songwriter David Kitt, blinkt opnieuw uit in gezelligheid.

Het concept is gekend: een betoverende melodie op beatbox waarrond Kitt zijn typische stemgeluid plooit. Enkele jaren geleden scoorde de man uit Dublin nog een bescheiden hit met het klaterende ?You know what I wanna know? uit zijn doorbraak `The Big Romance'.

En `Not fade away' biedt gewoon meer van hetzelfde. Opener ?One Clear Way? drijft op een droom van een melodie en brengt je moeiteloos in de perfecte stemming voor een klein uur muziek vanuit de buik. ?Grey Day? klinkt minder grijs dan de titel doet vermoeden en ?Up to you? maakt de droomhattrick compleet. Wat later volgt dan nog onze persoonlijke favoriet ?Nothing else?. De perfecte soundtrack om met de geliefde voor de open haard in slaap te vallen.

Maar Kitt wil op `Not Fade Away' ook buiten de lijntjes kleuren. ?Say no more? klinkt als een nummer van The Strokes en in ?Don't Fuck with Me? bijt Kitt wel heel fel van zich af. Enige mislukt experiment is ?I know the reason? dat ontspoort door een te zware bas en blijft doordrammen op hetzelfde thema.

Verwacht van `Not fade away' niet te veel verrassingen. Maar laat je inpakken door de koning van de gezelligheid. Want met `Not Fade Away' blijft David Kitt ons moeiteloos een heel album te boeien. En dat was alweer een tijdje geleden?

woensdag 11 april 2007 05:00

A weekend in the city

Het verhaal van het tweede, gevaarlijke album. Bloc Party verraste vriend en vijand met hun verschroeiende debuut ?Silent Alarm?. Het Engelse viertal stond dus voor de uitdaging om al dat moois te bevestigen. En dat doet Bloc Party met volle overtuiging.

Bij een eerste luisterbeurt valt al onmiddellijk op dat `A weekend in the city' een stuk homogener is dan zijn voorganger. Waar ?Silent Alarm? nog een verzameling was van verschillende stijlen en probeersels, is ?A weekend in the city? een geheel. Maar daar blijft het ook bij. Want aan het magische gitaarwerk, de ritmische drums en het herkenbare stemgeluid van frontzanger Kele Okereke is niks veranderd.

Opener `Song for clay' start zacht, maar barst open met een bom aan energie die zo eigen is aan de groep. `Hunting for witches'en de fantastische single `The Prayer' drijven verder op datzelfde energiepeil. Want Okereke heeft energie te veel. Vaak ontlokt aan woede, razernij. Meestal in aanvaardbare porties, maar soms gaat hij nog iets te kort door de bocht. ?Where is home? is te pathetisch geroep en getier en ook ?Kreuzberg? kan ons niet bekoren wegens te veel van hetzelfde. Gelukkig haalt Bloc Party nog een fantastische gitaarlijn (`I still remember') en een mooie liefdesverklaring uit de rugzak (`Sunday').

Conclusie: Bloc Party heeft met ?A weekend in the city? een overtuigende tweede plaat die na elke luisterbeurt iets meer prijs geeft. U mag ook al eens iets doen voor al die schoonheid nietwaar?