Tribute Night - The Beatles vs The Stones - Eindelijk het bewijs dat je ze niet moet vergelijken…..
Tribute Night - The Beatles vs The Stones

Tussen pot en pint worden er meer dan vaak politieke partijen opgericht, wordt er veel geld verdiend, wordt de wereld verbeterd en worden The Stones afgemeten op The Beatles en omgekeerd. En nog nooit heeft iemand het pleit gewonnen.

Vzw Magik Events koesterde het snode plan om nog eens de eeuwige nutteloze discussie aan te wakkeren door een heuse ‘tribute night’ op ons los te laten om uiteindelijk te bewijzen dat een vergelijk totaal niet hoeft.

The Heartclub Band hadden zes Beatles nodig  om een zowaar prachtig saluut te brengen aan de Fab Four. Met immense liefde voor de originelen brengen ze beklijvende versies van hun hits en parels. Een uitgekiende playlist laat met ongelofelijk oog voor detail vroegere hits naadloos overvloeien in stevige rockers zoals “Helter Skelter”, “Let It Be”, ”Lady Madonna”, “Back in the USSR”, “I Feel Fine”, ... Alles gepassioneerd gebracht en gespeeld door een zestal dat al elders op nationale en internationale podia hun sporen verdiend hebben. Deze knapen imiteren The Beatles niet, ze spelen en ademen gewoon The Beatles. Daarvoor hebben ze geen verkleedpartijen nodig en hoeven ze ook niet af te sluiten met het zogezegde obligate Hey Jude. They didn’t Let us Down.

Not The Rolling Stones zijn uiteraard The Stones niet. Ze spelen The Stones niet, ze imiteren The Stones. De toetsenist kent Ian Stewart niet, drummer dirkt zich op als Charlie, de bassist straalt meer Bill Wyman uit dan Bill Wyman zelve, tweede gitarist zet een verdienstelijke Mick Taylor neer. Eerste gitarist verdiept zich danig in Keiths dresscode, poses en gestes dat het wat karikaturaal wordt. Zanger lijkt akelig eng op the real Mick als was het dat Jef Hoeybergs plastisch was tussen gekomen. Hoewel de nep Mick in den beginne niet zo goed bij stem was, maar zich alras herpakte na het ietwat fout gebrachte (vooral de rif) “Beast of Burden”.
Voor de rest speelden ze meer dan verdienstelijk en kwamen Not The Stones bij momenten akelig dicht bij hun helden.
Er waren aangename kippenvel momenten met oa “Sympathy”, “Jumping” en het verrassende “Sad Sad Sad” en “Don’t get Angry” uit de laatste ‘Hackney’. Onze nep-Keith mocht wat meer in de open G-stemming gespeeld hebben, en tja… Charlie valt onmogelijk te imiteren. Ze zijn dus goed, heel goed zelfs, maar hun de beste Stones-tribute band noemen lijkt me toch iets te veel van het goede.  

Beide tribute bands speelden met een totaal andere insteek zoals ook hun echte voorbeelden deden. En dit valt dus niet te vergelijken. I rest my case. Voorwaar een goede zet, Magik Events!   

Organisatie: Cultuurhuis De Leest, Izegem ism Magik Events

DIRK. - Orkaan Dirk raast door de Leest

VZW Magik Events doet zijn naam alle eer aan door Disorientations en DIRK. te programmeren.

Disorientations - Disoriantations komt in try-out een korte set spelen met onder meer hun nieuwe ‘CTD’. Noteer vooral het bezwerend en zwaar gitaarwerk, het puike slagwerk en de prachtige melodieuze stem van Niels Elsermans. Een beetje de sound van euh… The sound . Men noemt dit graag Antwerpse postpunk met hun repetitief gitaarwerk en morbide koud geluid. Deze jonge knapen zijn precies veertig jaar te laat geboren en zouden ideale zwartjassen kunnen zijn. Een gesprek achteraf leerde me dat dit trio van de weinige Antwerpenaren zijn die geen pretentie hebben. Hun nieuwe release stellen ze een dezer in de Trix voor.
Setlist: Loner/Crawling/Drift/Allied/Watching u Go/Cynical/Don’t/Momentary/ Close To Dissapearing.

DIRK. - De natuurtalenten van Dirk. openen na enkele memorabele en energieke passages op de grote podia hun clubtournee in De Leest bij wijze van thuismatch. Met opener “Waste” uit ‘Album’ wordt meteen het groot geschut ingezet. Zeemzoete melodieën worden gevarieerd met oerschreeuwen en messcherpe loeiende gitaarpartijen. Licht dissonante Pixies-iaanse gitaarrifjes worden gelaagd opgebouwd tot IJslandse vulkaanuitbarstingen. De structuur in de chaos, noemen oud Griekse filosofen dit. Jelle Denturck scheurt zijn keelgat open, haalt zijn rubberen gewrichten boven en sleurt ons een dik uur mee in het verhaal van Dirk., gekruid met zelfrelativerende, Vlaams surrealistische en absurdistische bindteksten die aansluiten bij hun nihilistische liedjesteksten.
De funky inslag in “Are you awake” maakt ons nog alerter en doen ons des te meer beseffen dat er een band met tonnen speelplezier op het podium staat. Snellader Jelle laadt je in een mum op tot ongekende energielevels. Absoluut hoogtepunt is zonder twijfel de outro van “Idiot Paradise”, waar Dirk. zich kan ontdoen van de beperkingen van een studioalbum en Mogwai-gewijs blijft door hameren op dat ene akkoordje tot je er zowat bij neervalt, met uiteraard een fantastisch lichtwerk die uitblinkt in eenvoud.
De vlijmscherpe gitaren mochten wat mij betreft wat langer aanhouden. “I can’t sleep” starten ze mooi samen en zorgt voor een interactie met het publiek dat zowat op het kookpunt zit. Een korte zangstonde leidt het energieke “Fuckup” in. De drummer van ‘Amai zeg wauw’ leidt “Toulouse” in, om dan af te sluiten met een lange fre intro op “Artline”.
Om zeker het publiek definitief knock out te slaan, bouwt encore “Alarms” op tot een ware explosie, zo typisch Dirk.
Na exact één uur, twee minuten en eenenvijftig seconden is de trance helaas voorbij. Het is niet mijn gewoonte om te vergelijken, maar: eat your hart out, Pixies: West Vlaanderen heeft er ook een.
Met plezier eerde Jelle de minimalist mijn dertig jaar geleden overleden grootmoeder bij de signeersessies achteraf.
Playlist: Waste/Sick’n Tired/Are You Awake/Small Life/Idiot Paradise/Hit/No/Pasttime/I can’t Sleep/Hide/Help I’m Going Insane/Gnome/Fuckup/Toulouse/Artline//Alarms

Organisatie: Cultuurhuis De Leest, Izegem ism Magik Events

Sonic City Festival 2023 - Ideaal voer voor alternatieve alleseters
Sonic City Festival 2023
Départ
Kortrijk
2023-11-10 t-m 2023-11-12
Lode Vanassche

De organisatie, de sfeer en de inrichting verdienen een dikke pluim. De chill out met de hangmatten is een blijver, al kan het iets warmer. Geen bakfiets- en hipster gedoe waar je enkel maar huisgebrouwen biopils en snacks met onuitspreekbare benoemingen kan drinken en eten. Deze fantastische bijeenkomst van lokale en minder lokale, jonge en minder jongere alternativo ’s wordt een steeds jaarlijks sterker groeiende must en feest.
Het duo Charlotte Adigéry en Bolis Pupul (in deze editie wat minder curatoren) mochten hun lusten botvieren op de line up met een meer dan behoorlijk resultaat, hoewel de organisatie (chapeau Vangheluwe en co) nog heel wat in de pap te brokken heeft.

… Bewijze hiervan de eerste uitgelezen avond en opening van americana over noise naar avant garde… Sonic City Festival 2023 - dag 1
De ‘minst alternatieve’ Rose City Band proeft in alle eenvoud met een gitaartje, lapsteel, bas en drum naar meer. Amerikaanse Westen houdt even halt in het Wilde Westen met hun redneck virtuositeit op zowel de slide, de gitaar, de bas de drums en de diepe warme stem. Iedereen kent Ripley Johnson natuurlijk van Wooden Ships en Moon Duo. Die man ademt gewoon muziek en stond nadien doodleuk te keuvelen aan de toog met wie het wilde.

Uiteraard gooit DeerHoof het over een andere boeg met hun opwekkende chaotische Japanse HST set met de drummer prominent vooraan die zo weggeplukt lijkt uit The Muppet Show. Derde keer , goede keer en nog steeds geen knoop aan vast te maken.  Zoals de laatste dertig jaar. We maakten een ‘Bake Off’ aflevering mee waarin verschillende etniciteiten hun vreemde ingrediënten van glam, noise en rock  toeleverden met als resultaat een taart waar de vulling van buiten zit in plaats van binnen. Maar wel heel lekker.

Indie kalmte bij Youth Lagoon. Je zou denken dat Trevor Powers qua uiterlijk rechtstreeks van Tomorrowland kwam, maar deze gast ontbloot duchtig zijn ziel als was het dat hij op een Freudiaanse sofa zich had neer gevleid. Heerlijke softe indierock met als basis prachtig toetsenwerk. Na de storm van DeerHoof is deze warme douche een eerste hoogtepunt.

Als Velvet en Sonic Youth-fan stond ik ooit te pronken, in 1991 vermoed ik, met Peng van Stereolab. Kwestie van te kunnen aandraven bij mijn alternatieve vriendenkring met een groep die niemand zou kennen. En een dikke dertig jaar later staan ze op SC! De prachtige gitaarsound uit de latere VU en die zo werd gecultiveerd door The Feelies, komt hier ten volle aan bod. Precies met een francofone Niko. Laetitia Sadier dacht zowaar dat ze voor een Frans publiek stond, tot ongenoegen of vreugde van de grote schare niet Zuid-West-Vlaamse fans. Bon, zoals gezegd is de basis de ultieme VU/Feelies sound met de typische gitaartjes en aftands klinkende toetsen met uitstapjes naar progrock en geluidsmuren die je gewoon omver bliezen: “Mountain”, “Pack Yr Romantic Mind” en het fenomenale “Super-Electric” .
Om het helemaal af te maken, kregen we nog ‘French Disko” als toegift. Dertig jaar na Beng kan ik nog altijd pochen dat ik Stereolab ken.

Ik had de tweede dag graag Geoffrey Burton gezien, maar gelukkig liet Musiczine me naar Daan in De Leest, Izegem gaan luisteren. Lees gerust Daan stuift door zijn ongelofelijke repertoire (musiczine.net) .

Sonic City Festival 2023 - dag 3 - Derde dag gitaardag
Wich refereerde naar Santana van Woodstock met zijn Hammond en legde ongelofelijk veel ijver en verlangen aan de dag dat iedereen nadien op de merch zijn plaat zou kopen. Jagari blies een dikke tien jaar geleden zijn band of project nieuw leven in met nieuwe leden, gezien de oud-leden het eeuwige hebben opgezocht. Afrikaanse sfeervolle en vooral dansbare funkadelic rock.

In de Club klonk het viertal Deeper uit Chicago als een typisch Britse postpunkband. Alle ingrediënten, van sound tot melodieuze flanger-riedeltjes zijn er. Nou ja, postpunk: En plus zitten we met drie bandleden die wel een potje kunnen zingen. Nic Gohl leek me zowaar een zware Robert Smith die wat schuurpapier op zijn rider had staan. De Club was vol en bleef vol. Laat dit een goede graadmeter zijn voor kwaliteit.

Zonder twijfel is de bom van de dag Fat Dog. Boris Johnson meets Poetin in de Club. Het is niet alleen de muziek, maar ook het meegaan in het enthousiasme en de vibes. Départ werd vakkundig afgebroken. Ik ken alleen maar het ronduit geweldige (letterlijk) King Of The Slugs met zijn gitaren en Goose in het kwadraat elektronica. De rest moet niet onderdoen voor dit ruwe One Step Beyond-gedoe. De moshpit wordt open getrokken, de snelladers aangereikt en het publiek krijgt een autonomie van duizenden kilometers. Eén opmerking, Fat Dogs: ergens was Front 242 u voor , enkele decennia geleden.

Helaas werd singer songwriter Johanna Sternberg afgelast. Tja, er is blijkbaar nog covid. Over rust gesproken: Wie durft er nu enkel met een akoestische gitaar op het podium van Sonic City staan? Willow Parlo. Deze frêle deerne moest helaas opboksen tegen het geroezemoes en het geweld van de lobby én de soundcheck op het hoofdpodium. Het toevoegen van een gitaar, drum en bas bracht geen zoden aan de dijk. ‘We gonna play a cover you probably know’, was de intro voor Donna Lewis “I love you always forever”. Er was wat hypocriet herkenningsapplaus.  Ik had er nog nooit van gehoord. Ik kan mij niet herinneren er ooit op geslowd te hebben, laat staan een kind verwekt.

Ik geef mee dat Meg(han) Remy van U.S. Girls ervan houdt om het publiek hautain en pretentieus gade te slaan. We genieten wel van een korte en goede set met experimentele pop. De gitarist leek sprekend op onze lokale grootheid Gesman, ook als hij zweeg. Aanstekelijke latino-eske pogingen om het publiek in beweging te krijgen vielen in het water. De nochtans goede muziek kwam niet echt over. Na “Red Ford Radio” hield Remy het ook voor bekeken met de gedachte dat het aan het publiek lag.

De ideale afsluiter was het trio Timber Timbre. Deze gepolijste Stuart Staples of Madrugada bracht heel atmosferische muziek, ideaal om na een drie daagse alweer voortreffelijke editie van SC een crime serie te bingewatchen. Ze leverden trouwens ook voor ‘Breaking Bad’. Er mocht bij wijze van spreken ook een whisky geserveerd worden. Singer Songwriter Taylor Kirk staat garant voor luistermuziek waarbij de bottines van Départ tijdens Fat Dog worden ingeruild voor de huiselijke sloefen. Met een gitarist, pianist en drummer nam hij het diverse publiek moeiteloos mee in zijn pareltjes. Onder andere “Holy Motors” en “Mystery Streets” deden ons afvragen wat de volgende episodes zouden kunnen zijn in Timber Timbres verhaallijnen.  

Organisatie: Sonic City Festival + Wilde Westen, Kortrijk

Daan stuift door zijn ongelofelijke repertoire

Magik Events zorgt alweer voor een vlot en puik georganiseerd concert in De Leest door Daan op de affiche te zetten. We worden warm onthaald en alles loopt als een trein. De Leest eist meer dan terecht zijn plaats op in het circuit. De komst van onder andere DIRK., Novastar, De Mens, A Pink Floyd Experience zijn stevige bewijzen hiervan.

Daan komt met zijn verschillende personages (gedaantes is me net een iets te flauwe woordspeling) zijn nieuwe vintage en serieus onderschatte ‘The Ride’ voorstellen samen met een uitgekiende bloemlezing van oud en nieuw werk, die al ruim een kwart eeuw beslaat. Geen paniek, Daan is daar met verve in geslaagd. We kregen zelfs een machtige melodicaversie van Dead Man Ray’s “Wood” voorgeschoteld.
Het geheim (nou ja) van Zijne Eigenzinnigheid is de ongelofelijke schare muzikanten die hij mee heeft. Geoffrey Burton is een meester gitarist die al zijn sporen verdiende bij o.m. Arno, Triggerfinger, Soulwax, Grace Jones en zelfs Iggy Pop. De subtiliteit waarmee hij accentjes legt en Daan aanstuurt is zonder weerga. Jean-Francois Assy (bassist en cellist) heeft de Coolness waar Bill Wyman een serieus puntje kan aan zuigen, Jeroen Swinnen stuurt de electronica met zijn synth én zijn Moog. Jo Hermans blaast de stukken van zijn flugelhorn en profileert zich als een ware opzweper en volksmenner. En dan nog de power van drumster Isolde, die ook de Bugel speelt. Bon, het zijn niet alleen toppers. Je ziet vooral vanaf de eerste seconden dat het speelplezier er gewoon vanaf druipt.
En Daan heeft iets met Izegem. Hij schertst wel dat hij daar ooit woonde, maar weet dat drummer De Backer Karel van Dean Man Ray Izegemnaar is, zoals ook Isoldes partner Piet Stellamans die onder meer artwork doet voor de Izegemse God Kowlier.

Openen doet Daan met zijn nieuwe “Western”. Ongelofelijk hoe dit zwepend nummer live zo sterk overeind blijft. Daan croont zich door “16 Men”, als was het dat het over hemzelf ging, om dan even later “Icon” en “Exces” af te vuren. Het publiek begint al serieus te pruttelen naar het kookpunt.
De uitgekiende setlist van Zijne Licht en Prettig Gestoordheid zorgt dat het publiek zorgvuldig in een Creuset wordt klaargestoomd. Zo worden drie nieuwelingen “The Valley”, “Dancer” en “Kill” meer dan warm onthaald. Het zeer amusante en sterk gebrachte ‘Franse’ intermezzo “Parfait Mensonge” en “La Crise” gaat hét solomoment van Daan vooraf. Met wat elektronica en een melodica gewapende Daan geeft kenners kippenvel  én een lel van jewelste met een knipoog naar Karel de Backer: “Woods” van Dead Man Ray.
En het feest gaat door. Stuyven flirt met kunst, kitsch, drama, croonerschip en zelfrelativering. En genieten dat ie doet. “Bridgeburner” legt ons lam, “Dag Vreemde Man” (jawel, Ann Christy) pletwalst ons loeihard. De V’s worden bovengehaald in “Victory” waarbij onze protagonist eventjes door het publiek flaneert. Metejoor komt even piepen, “Morning Sun”, “The Player”, “Swedish Designer Drugs” en “Housewife” laat ons serieus aangeslagen achter.

Daan behoort tot de groten, either you like it or not.

Setlist: Western - 16 Men - Women and Children – Friend – Icon – Exes - The Valley
The Dancer – Kill - Parfaits mensonges - La crise - Metejoor (Metejoor cover)
La vraie decadence – Woods - Bridge Burner – Addicted – Victory - Code Red (Jaap Reesema cover) - Dag vreemde man (Ann Christy cover) - Be Loved – High - Best Days - Morning Sun - The Player - Swedish Designer Drugs – Housewife

Organisatie: Cultuurhuis De Leest, Izegem ism Magik Events

Césars Palace - Het ideale vaccin tegen Cerebro Vasculaire Accidenten

De prille twintigers van Césars Palace deden terecht wat ze kunnen en moesten doen: Hun plaats opeisen. An offer you’re not able to refuse. En hoe!

Na de eerste noten was de halsslagader meteen geraakt. Er zal geen veilige plaats meer te speuren vallen. CP pakt met zijn drietjes je bij de strot, laat je niet meer los en walst het publiek professioneel plat met het equivalent van enkele Fukushima’s om dan het overwelmd publiek achter te laten met een heerlijke feedback. Dit mogen meemaken vergt wat energie die dubbel en dik terug krijgt.
Amenra meets Tool meets Godspeed You Black Emperor meets Stake……? Laten we niet raaskallen: Deze non-conformisten zijn niet zo maar in een vakje te stoppen. CP is nu al een heel matuur concept dat vele genres gewoonweg overstijgt. We genieten van een perfecte balans tussen excessief geweld en geniale muzikale aanleg, tussen de brute raw power en een zekere frêleheid.
In “Kinda Nirvana” laat Tijl je meteen zien wat je zowat qua sound kunt toveren uit een SG, geruggensteund door wat we een retestrakke drum (Jannes) en baswerk (Taron) kunnen noemen. Ondergetekende krijgt met “Nightshop” een meer dan explosieve ode aan zijn witte wijn verslaving. Een pauze (nou ja) wordt ons gegund met “Stalindgrad”. Hier zie je een magistrale intro die eigenlijke subtiel opgelaagd wordt tot alweer een climax. Pure gecontroleerde gestructureerde chaos.

Heb ik dan als doorgaans niet zo milde recensent echt geen vleugje kritiek? Nee. Chockri ’s aller landen, verenigt u en boek Césars Palace.

Playlist: Kinda Nirvana, Kick, P.I.D., Kimala Shift, Stalingdgrad, Backwards Overbinder, Brainwash, Go Fund Me, FreeFucker

JH Jakkedoe, Desselgem

Paul Weller - I’m Still a mod

“I’m still a mod, I’ll always be a mod, you can bury me a mod.”, Weller kwam met verve zijn lijfspreuk verdedigen in de fantastische Roma. Nou ja, verdedigen, die gast steekt er gewoon torenhoog boven uit, mocht er iets zijn wat concurrentie kan genoemd worden. De Roma viert haar 20 en PW zijn 65.

Wellers ellenlange oeuvre (27 platen met The Jam, The Style Council en Solo) demonstreert steevast het belang om jezelf en je artistieke input trouw te blijven, los van alle succes of gebrek eraan. Nieuw werk is er weliswaar al een hele tijd niet, wel een soort best of (‘Will of the people’) met wat demo’s en onuitgegeven stuff inbegrepen. De Paul gaat dus voor een viering van zijn veertig jarige carrière. Uit zijn imposante cataloog pikt Zijne Modheid er 28 nummers uit, zonder te moeten afvallen in handjeklap en commercieel gezeik. Hij weet zich naar gewoonte te omringen met stuk voor stuk topmuzikanten die op zich ruilbaar zijn, behalve dan kompaan en partner in crime Stevie Cradock op zijn Gibson ES-339 die gretig verder borduurt op de zalige intro’s die Weller zal geven..

Opener “Cosmic Fringes” legt meteen de lat heel hoog die niet meer zal verlagen. Meteen valt het stampende van de ritmesectie op met als percussie een dubbele drumset. Neem dan nog eens een perfect uitgebalanceerde sound en de machtige akoestiek van De Roma erbij en je bent klaar voor twee uur perfectie.
De passie en stoom wordt verder opgedreven in “From The Floorboards”. Fans van de Style Council komen aan hun trekken met uiteraard perfect uitgebalanceerde en beklijvende versies van “My Ever Changing Moods”, “Headstart for Happiness”, en wat verder “Shout to the Top” en “It’s a very Deep Sea”.
Jammers zullen wel wat op hun honger blijven zitten hebben met alleen “Start”. De 23 andere kanjers komen uit zijn solowerk. Vooral “On Sunset” , “Saturns Pattern”, “Peacock Suit”, “The Changingman” en “Porceain Gods” blijven hangen. U ziet, diversiteit troef.
Zijne Eigenzinnigheid laat het obligate “Wild Wood” vallen, en dat is niet eens erg te noemen in zo’n gevarieerde set. Naast “Rockets” krijgen we het intieme “You do Something To Me” en het minder evidente “Be Happy Children”, voorgeschoteld in de bisronde.

Weet dat Paul Weller niet de grootste communicator met het publiek is, maar naar zijn normen was PW in een milde empathische bui door zich gemeend te verontschuldigen dat hij het Nederlands mist, door her en der toch een nummer aan te kondigen, maar vooral het publiek en de Roma hartelijk te bedanken voor de tweedaagse passage die hij mocht meemaken. De muzikaal meest toegewijde Britpopper mag gerust nog enkele decennia doordrammen. Blijf jezelf uitdagen, Paul Weller.

Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in de l’Aéronef, Lille op 11 mei 2023 @Ludovic Vandenweghe

Paul Weller
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4831-paul-weller-11-05-2023.html?ltemid=0

Maxwell Farrington & Le SuperHomard
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4830-maxwell-farrington-le-superhomard-11-05-2021.html?ltemid=0

Organisatie: De Roma, Antwerpen

Grant Lee Philips - Eerste klasoptreden

Honderden recensenten wereldwijd beschouwen Grant Lee Philips als een van de beste performers in zijn genre die op deze aardkloot rondlopen. En dat doet hij ook met verbazend gemak op zijn dooie eentje in de Schakel, Waregem. We hadden het genoegen om zijn eerste concert in een nieuwe soloconcertreeks te beleven. Just me and my guitar. Hij spreekt met in spontaniteit groeiende oneliners het kennerspubliek aan, gespeend van de prachtige zelfrelativerende humor. Zo gaat hij er prat op dat een van zijn songs een tijdje dé soundtrack was in Beavis and Buthead.

GLP brengt nieuw werk en grasduint door ouder werk. Met de glimlach en met zijn akoestische gitaar. Wat kan die man spelen! Met een immense cataloog in zijn rugzak begint GLP gelijklopend en naar het einde toe gevarieerder  aan een set  die al je aandacht opslorpt waarbij je liefst de deurbel uitschakelt en je telefoon afzet. Zo geniet je van een hele reeks tekstuele en muzikale subtiliteiten. Het is precies alsof je naar een overzichtstentoonstelling van je favoriete schilder gaat en her en der een onverwacht werkje ziet hangen dat er zowaar nog beter uitspringt.
“In Sudden Place” uit het nieuwe ‘All You Can Dream’ beschrijft hij de brand in de Notre Dame zoals dingen die er altijd zijn geweest. (Shit happens all the time). Kippenvel troef bij een weergaloze versie van “Mona Lisa” uit ‘Virginia Creeper’.
Met zijn gekende nonchalance kondigt Onze Sympathiekheid zijn “Fuzzy” aan en stilt zo de zaal tot je een speld kan horen vallen.
Grote zelfreflectie verpakt in intieme momenten die hij met volle overgave deelt met het enthousiaste publiek. Jammer dat we maar één luisterbeurt kregen.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

The Wild Classical Music Ensemble ft Lee Renaldo - De draaglijke en onbevangen lichtheid van een opzwepend bestaan
The Wild Classical Music Ensemble

Drummer, bezieler en oprichter Damien Magnette heeft al heel zijn loopbaan projecten opgestart waarbij mensen met een beperking onbevangen zichzelf kunnen zijn, hun handicap ophoudt te bestaan en een positieve energie genereert waarbij wij, de zogezegde normale mensen, héél veel kunnen van leren.
In 2007 startte men met de experimentele Belgische  postpunkrockband Wild Classical Music Ensemble. Vandaag tekenen Sébastien Faidherbe, Wout Wittewrongel, Johan Geenens, Wim Decoene en Damien Magnette present om hun vierde worp te presenteren onder auspiciën van de grote Lee Ronaldo. En nee, ik beschrijf niet wie van de leden beperkt is. Want er zijn geen beperkingen te bespeuren. Tenzij je passie, begeestering en liefde voor muziek een beperking wil noemen. Of zoals Wim zelf debiteert: Mijn zogenaamde beperking zal mijn muziek niet afnemen. Beeldhouwer Johan Tahon hielp Lee Ronaldo (Sonic Youth) ooit met een of andere platenhoes en besluit om WCME te inviteren  om samen met Ronaldo muziek te scheppen voor een van zijn installaties. Het resultaat is gekend in het ronduit platwalsende en fantastische ‘Hell Gate’.

In een warme sfeer krijgen we net geen overload op deels DIY instrumenten van mantra’s, improvisaties,  beukende percussies, soundscapes en tig effecten, waar grootheid Lee Ronaldo zich gewoonweg profileert  als ‘just a member of the band’. Noteer dat die kerel zich rot amuseert. Bij opener Love debiteert Wim mantragewijs erop los terwijl de band repetitief en gelaagd opbouwt naar een eerste climax. “De wereld is hard”, zeg wel. Maar wij vegen daar ons kloten aan en maken van alles het beste. De feedbacks en effecten herinneren aan de begindagen van Sonic Youth waar juiste noten niet zo belangrijk zijn in de zoektocht naar de structuur in de heerlijke chaos. In “Merci” bespeelt Sébastien het zalige publiek als een ware volksmenner en moet ei zona getemperd worden in zijn enthousiasme. In “Band de canards” krijgen we een serieuze drumles , ondersteund door Zappaeske arrangementen in een eighties Devo sound zonder de fond van Sonic Youth te vergeten. Drie sterren voor de dissonanten. Enthousiasme herdefinieerd .

Geen meligheid, medelijden, maar wel pure ambiance. Alleen maar lachende gezichten op het podium en voor het podium. Zelden gezien en meegemaakt. Geen beperkingen. Schrap dat stom woord uit onze taal.

Pics homepag @Oliver Donnet

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Appelblauwzjigroen - voorstelling EP ‘Appelblauwzjigroen’

Wil je een van de beste mulleschuivers van ons land zien, dan moet je zeker een optreden van Appelblauwzjigroen meepikken. Appelblauwzjigroen trakteerde ons op een heuse portie stampende stomende blues. Angelo Wylleman mept er niet naast met een heerlijke walking, bas Tom Demunster  naast hem. Toetsenman Gilles Delaunoit bezweert zijn Nord en Hammond zonder weerga. De Zappaeske gitarist Jean-Luc Demurie vult alles in met overheerlijk gitaarspel. Metalhead Bart Billiet speelt mondharmonica als geen ander (eat your heart out, Steven De Bruyn) en brengt met zijn misthoornstem prachtig, gevatte en jawel Izegemse teksten. Wat een belevenis!

Bart en Angelo richtten de band op in 2017. Ze speelden toen al een tijdje samen onder de naam ‘BluesHoppaz’, een straatmuzikanten project die het licht zag in 2013.
In 2014 was dit duo de winnaar van het ‘kampioenschap voor straatmuzikanten’ georganiseerd door Unizo op de jaarlijks batjes te Izegem. De jaren die daarop volgden speelden Bart met z’n mondharmonica’s en Angelo met z’n cajon in zowat alle uithoeken van Vlaanderen als straatmuzikanten.
De twee bezochten ook regelmatig blues jams in Roeselare en Kortrijk en leerden zo vele andere muzikanten kennen. Op deze jams maakte Bart altijd gebruik van zijn eigenzinnige West-Vlaamse teksten die voor de nodige hilariteit zorgden bij het publiek. Al gauw werd de klik gemaakt met Jean-Luc op gitaar en niet veel later voegde ook Gilles zich bij de band met z’n keyboards en Hammond. Tom speelde al regelmatig bas in andere projecten van Bart en Angelo (‘Sorry’, ‘The psychedelics’) en de band was compleet. Het idee was om een stevige blues rock band op te richtten, maar niet zonder dat onvermijdelijke vleugje Punk en Metal die al jaren door hun bloed stroomt en gezorgd heeft voor de ‘liefde voe de muzik’!
Daarvan kun je met volle teugen genieten op hun EP ‘Appelblauwzjegroen’. Met “Der zin van die doagen” vallen ze meteen met een serieuze bluesrock deun in huis. De klassieke rock en roll riff krijgt een serieuze patat met “Patatten”, Bart breng die hem recht houdt een ode aan zijn gezin en omgeving in “Menage” (‘Min menage geef mie de courage om ’s nuchtens ip te stoan’). De welgemeende Izegemse fuck you vind je in “Wuk ist?”.
Dit oergezellige no nonsense heerschap zal vele betere bruine en andere kroegen en kleinere festivals met plezier besmetten met hun ‘liefde voe muzik’.

Check your spotify!
https://open.spotify.com/album/1NVPtY7YS6Y3TImVq84A6o...
https://soundcloud.com/.../sets/appelblauwzjigroen-ep-2021

Iggy Pop op Jazz Middelheim - Iggy Pop is bevrijd!
Iggy Pop
Park Den Brandt
Antwerpen
2022-08-13
Lode Vanassche

Er is al heel wat inkt gevloeid over het feit dat onze punkicoon werd geprogrammeerd op een Jazzfestival.
Laten we het kort houden. Ten eerste omdat Ig Himself een brede interesse heeft voor het genre (luister maar eens naar zijn ‘Iggy Confidential’ op BBC6),  al met jazzmuzikanten heeft samengewerkt (zoals met Jamie Saft op ‘Loneliness road’) en hij ook toelaat om zijn oerrocknummers te laten groeien en herinterpreteren. Ten tweede leert een interview uit de Standaard met organisator Bertrand Flamang ons dat breed programmeren op Gentjazz en Jazz Middelheim hem toelaat een aspecifieker Jazzpubliek te engageren en ook gekend en minder gekend jazztalent op zijn podia te krijgen. I rest my case.

Onze Kreupele Gegrilde Scampo mag dan nog tegenwoordig zijn aders aan de buitenkant van zijn lichaam dragen, toch heeft Zijne Gelooidheid er een serieuze lap op gegeven. Alweer een memorabel concert waar niemand ongeschonden uit raakt.
Waarom? Omdat hij zijn ding doet. Onze G-walking Cheetah with a head ful of Napalm voelt zich niet meer gekooid als een wilde kat en kwam met een schare topmuzikanten zijn ding doen. Het is zijn podium en hij doet als een ware volksmenner met het publiek wat hij wil.
Waarom kiest hij voor een gevarieerde setlist met zelfs een nummer uit ‘Zombies Birdhouse’, jaagt hij al van in het begin zijn krakers “Five Foot One”, “TV Eye” en “I wanna be your Dog” er met een weergaloze brute kracht erdoor? Omdat hij zing ding doet.
Waarom laat hij bijvoorbeeld “I Wanna Be Your Do”g ondersteunen door een prachtige blazerssessie waardoor alles nog meer diepgang krijgt? Omdat hij zijn ding doet.
Waarom bestaat meer dan helft uit Stooges materiaal? Omdat hij zijn ding doet.
Waarom krijgen we kippenvel versies van het eerder ingetogen “The Endless Sea”, “James Bond”, “Sister Midnight” en “Nightclubbing”? Omdat hij zijn ding doet.
Waarom staat James alweer in zijn door de tand des tijds getekend bovenlijf te performen. Omdat hij zijn lichaam als sculptuur gebruikt. Omdat hij zijn ding doet.
Zoals hij zelf zei, zijn tijd op deze aardkloot is niet meer zo bijster lang en hij wil er het beste van maken (“Death Trip”). Hij doet zijn ding. Bevrijd van alle demonen vervalt de behoefte tot ‘Open Up And Bleed’. Iggy Pop wordt meer en meer James Newell Osterberg Jr.

List: Rune (Noveller Intro)/ Five Foot One/TV Eye/I Wanna Be Your Dog/The Endless Sea/Lust For Live/The Passenger/Death Trip/James Bond/Sister Midnight/Mass Production/Free/Gimme Danger/I’m Sick Of You/Run Like A villain/ Search And Destroy// Night Clubbing/Down On The Street/Funhouse

Pics homepag @Thomas Verfaille

Organisatie: Jazz Middelheim