De immer sympathieke en vrouwelijke Peter Pan Els Pynoo en eeuwige steun en toeverlaat Danny  Mommens gaven een gewoonweg wervelend voorsmaakje voor wat we komend seizoen mogen verwachten. Danny lijkt als Dwayne Hoover rechtstreeks uit ‘Little Miss Sunshine’ op het podium gestapt en geeft met zijn guitar licks een serieuze rockinjectie aan hun typerende dansbare synthetische popmuziek . Els dartelt het podium op als een kalfje dat voor de eerste keer op de weide wordt losgelaten en pakt in een mum van tijd de uitverkochte tent in. Met de spreekwoordelijke vingers in de neus en op één been, maar vooral met Helvetische precisie weet Pynootje de zaal naar het kookpunt te brengen en na anderhalf uur ontploft achter te laten.
Oud en nieuw ( In 2020 pakt het duo uit met een nieuwe ‘EP 2.2’ met daarop hun bewerkingen van nummers uit de pop & wave-periode) worden heerlijk door elkaar gehaspeld met pure klasbakken.
Live worden Mommens en Pynoo ondersteund door toetsenist Roel Van Espen , bassist Ben Brunin  en drummer Gino Geudens . Voeg daarbij nog eens ronduit fantastische visuals en een perfect uitgebalanceerd geluid toe , en je weet dat ze het gewoon hebben met hun fantastische recyclage van de jaren tachtig Punt.
Het collectief geheugen wordt ook danig geprikkeld met onder meer ”Touche Pas”,”Schwarzkopf”,”La Verité”,”Noir Désir”, … C’est la dance, la decadance. That’s entertainment, “ne touche pas”. Vive La Fête heeft de lat duidelijk hoog gelegd en is duidelijk klaar voor een fantastisch festivalseizoen. Hun feest duurt al zo goed als een kwart eeuw en is precies nog maar net begonnen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/vive-la-fete-20-02-2020.html
Org: Wilde Westen, Kortrijk

We weten dat het Wilde Westen al jaren meer dan stevig in het Vlaamse muzieklandschap staat. Tom Vangheluwe en co en hun puike organisatie wisten alweer een serieus salvo op ons los te laten.

De voorzet  met hun rockabillygaragerock Romano Nervoso was er eentje om u tegen te zeggen. Achteraf tongen vertelden me dat ze minstens even goed, zo niet beter geweest zijn dan de afgetrainde volksmenners van Danko Jones. Deze Belgisch Italiaanse zelfverklaarde spaghettirockers zijn niet vervaart van enige show. Bewijze hiervan een bril waar zelfs Gwendoline Rutten een arm veil voor zou hebben. Stampende ambiance met de absolute meezinger “Wildboy” . Danko himself kwam meezingen. Er werd ons een kleine pauze gegund met iets (een lied dus)  over drie honderd Sicilianen.

Klaargestoomd voor een heus feestje na zo’n driesterren voorgerecht liet Danko Jones het Kreunpubliek uiteraard niet los. “Fists Up High”, “First Date”, “Lipstick City” en “I Think Bad Thoughts” werden stand up comedian gewijs aan elkaar geregen met grappige quotes en bindingen. De arrogantie wordt subtiel doorweven met zelfrelativerende humor. Zanger Jones en bassist Calabrese houden op het melige af een wedstrijdje opvallen op het podium en filteren zo de kleine akkefietjes en onvolkomenheden weg.
Nog een definitieve moker bisronde met onder andere “Rock Shit Hot” stellen enkele lokale wanna be crowdsurfers tevreden. Net niet het concert van het Kreunjaar, de Kreunjanuari.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/danko-jones-24-01-2020.html
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

RPDMN (RaPiDMan) is een nieuw, eigentijds kwartet uit Gent en Brussel bestaande uit 2 blazers, altsax en trombone, elektrische bas en drums. Aan de basis van hun melodische en energieke composities liggen invloeden uit rock, jazz en vrije improvisatie.
De vier leden van RPDMN hebben reeds hun sporen verdiend in de Belgische jazz- en muziekscene waarin zij actief zijn binnen diverse bezettingen en genres, gaande van Flat Earth Society, Nordmann, Gwen Cresens Quartet, John Ghost, H A S T, DelVita, Bravo Bigband, Igor Gehenot “Organ” trio, Kleptomatics,…
Dat zijn de eerste zinnen op hun FB , en veel valt daar eigenlijk niet aan toe te voegen. Even begeesterd en enthousiast zoals hun passage op Gent jazz kwamen ze een gebalde set spelen in de toch voor dergelijke projecten ideale locatie: Pand A te Kortrijk. Helaas zal de organisatie Wilde Westen het moeilijker krijgen om deze pareltjes te blijven organiseren, met dank aan Jan Jambon.
Blazers Rob Banken (altsax) en Peter Delannoye  (trombone), Dries Geusens ( bass) en Matthias De Waele  (drums) improviseren, brengen structuur in de chaos en flirten met wat artyfarty gedoe. De genialiteit van de eenvoud gedrenkt in een bad van speelplezier.
Noteer hierbij dat de vier leden free lancers zijn en al elders hun sporen verdiend hebben. Rob Ranken kan je ook aan het werk zien in het Brussels Youth Jazz Orchestra, net zoals ëter Delannoye die vlotjes Selah Sue, Soulsister, dEUS, DAAN, Mauro Pawlowski, ARNO, Hooverphonic, Lady Linn, Pieter Embrechtsen zelfs Nathalie Meskens tot zijn cliënteel mag rekenen. Dries Geusens kennen we van Nordmann. Onthou van drummer Matthias Brussels Philharmonic.
Vandaar het geniaal eenvoudig recept: zet die vier virtuozen met een CV om u tegen te zeggen samen op een podium en je weet wat je krijgt.

Organisatie: Jazzy cats ism Wilde Westen ; Kortrijk

Na een korte pauze van een slordige zeventien jaar staan Daan Stuyven, Rudy Trouvé, Elko Blijweert, Karel De Backer en Wouter Van Belle weer op het podium. En hoe! Daan is intussen uitgegroeid tot een meesterlijk entertainer en performer, en had voor de gelegenheid zijn gigantisch ego thuis gelaten.
Een gezellige pint in de legendarische kroeg Den Bras kon Zijne Eigenzinnige Touretteheid niet weerstaan. Trouvé gaf een heerlijke nonchalante aankondiging en bracht meteen het publiek op de gewenste temperatuur. Een aantal van de veertien pareltjes van hun langverwachte onverwachte comeback ‘Over’ sluipen subtiel in een voor mij perfect uitgebalanceerde set met dito sound en visuals. Het nieuwe werk overtuigt live dus meer dan op de plaat zelf.
Zoals de titel vermeldt, superlatieven schieten te kort. Meesterlijke arrangementen en klanktapijten door vijf toppers waarvan het speelplezier er gewoon van afdruipt. “Monochrome” maakt meteen het opzet duidelijk. Lange nummers, tempoverwisselingen en abrupte eindes met een Daan die zowaar een kruisbestuiving wordt tussen Cash en, ja, Stuart Staples. Karl De Backer mept er niet bepaald naast en de Rudy dirigeert alles met een verbazend gemak.
Dead Man Ray genereert een warm, begeesterd concert van een ongekend niveau. De subtiliteit en tegelijkertijd de grootsheid van “Chemical” verwordt in een heerlijk georkestreerde chaos terwijl het opvolgend instrumentaaltje getooid wordt met visuals waarbij artiesten zoals Pop en Dylan verouderen. Heerlijke electronica intermezzo met de “Waving Song’ .
Daan weet zijn West-Vlaams publiek danig te enthousiasmeren  en mokert datzelfde publiek nog eens met de weergaloze uitsmijter “Copy of 78”. Superlatief!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/dead-man-ray-5-12-2019.html

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Stef is een geniale performer die zich weet te omringen met de beste muzikanten en mag zich een levende legende noemen. Ons manusje van alles leverde met zijn tweede solo ‘Making Sense Of’ een pareltje af.  En toch kon hij bij zijn passage niet overtuigen. Hij haalde nooit het niveau van Moondog Jr, noch van Zita Swoon. Hij gaf tevens van zijn nieuw normaliter  puik werk (cfr supra) een flauwe doorslag van wat hemelse muziek was. “Jintro and and the great Luna” zat niet eens in de set. De line up was arty farty. Een harp is mooi om naar te kijken maar je moet ze ook nog kunnen horen. De verwachte explosie is er nooit gekomen. Hij slaagde er niet in om met bassist Nicolas de vertrouwde en typische funky groove te ontrollen.
We mochten wel van Stef’s verfijnd korrelige gitaarwerk genieten. Ik kreeg zowaar heimwee naar de zangeressen van Zita Swoon.  Ok, ze speelden foutloos, maar laat dit het minste zijn wat je kan verwachten. Anders verkoop je de Kreun niet uit en maak je niet de platen die hij maakt.
Goed gespeeld maar niet beklijvend. Enfin, het concert op zich is niet slecht, maar de witte wijn die ik nu drink bij het schrijven ook niet.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/stef-kamil-carlens-24-10-2019.html

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Lokerse Feesten 2019 - DAG 2 - Gabriel Rios - Novastar - Keane - Goose - Pure kwaliteit met een pauze

Lokerse Feesten 2019

Grote Kaai

Lokeren

2019-08-03

Lode Vanassche

Gabriel Rios - Deze eenvoudige Puerto Ricaanse Amerikaanse Gentenaar heeft een uitstraling van jewelste. De kwijlende tieners voor het podium van weleer hebben plaats gemaakt voor exemplaren van twintig jaar ouder ( Misschien zijn het dezelfde). Hij bouwt zijn set heel gestaag op, begint alleen en laat geleidelijk aan zijn celliste en contrabassist en drie blazers op het podium. Je leest goed: geen klassieke rock ’n roll opstelling. Dit resulteert in warme en subtiele versies van onder andere “Angelhead”, een ei zo na onherkenbare maar des te krachtigere bluesy uptempo “Broad day light” . Terwijl gisteren Niels Destadsbader ongetwijfeld een afgelikte set afleverde met de nodige geveinsde spontaniteit, krijgen we hier een lesje in pure muziek waarbij stemmen, instrumenten en muzikanten worden ingezet. Gabriel Rios laat zijn kompanen spreken. Gabriel duelleerde met contrabassist Ruben Samana. Om uw vingers van af te likken. Hij laat het binnengelopen enthousiaste publiek achter met een latino finale.

Novastar - Hyperkineet Joost Zweegers schoort zich in een fout wit pak Elvisgewijs  achter de piano om meteen de lont in het kruitvat te steken. Joost was overduidelijk in zijn nopjes en trakteerde ons op een best of met aangepaste en bijgewerkte versies van nieuw en oud werk. Wat heeft die knaap al bijeen geschreven, zeg! Deze keer laat Novastar de zwakkere momenten in hun concert weg. Wat klinkt opener “Never Back Down” mooi zonder Piet Godard! Zijn playlist werd met zorg en kienheid opgesteld .
Nieuw en ouder minder gekend werk staat als een huis tussen kanjers als “Wrong”, “Never Back Down”, “Because”, “Mars Needs Woman”, “When the Lights Go Down on the Broken Hearted”.
Hij huppelt rond op het podium als was het een kalfje dat voor het eerst op de wei wordt los gelaten en heeft ook goed volk mee met onder andere een van de beste gitaristen en multi-instrumentalisten :
De immer in salopette gehesen Reinhart Vanbergen (Das Pop, Girls in Hawai). Met “No lord, it seems the best is yet to come.” knipoogt hij met plezier naar zijn collega’s van Goose die even later de boel zullen doen ontploffen.

Met Keane is het tijd om naar het toilet te gaan. De rockgroep zonder gitaar doet me meer denken aan een verlepte boysband dan aan mensen met liefde voor muziek. Wie zal mijn verbazing schetsen aangesproken te worden door een minder frisse Hollandse deerne van een kleine zeventig jaar oud met de boodschap dat ze speciaal naar dit zakdoekje, België genaamd, is afgereisd om Keane te zien? Nee, juist daarom. Keane is te clean.

De heren van Goose hebben het ons, reviewers, weer verdomd moeilijk gemaakt. Het is namelijk onze taak met een serieuze loep alles kritisch te aanschouwen en toch opmerkingen te kunnen geven. Welnu, het zal weer geen een van ons lukken. Met een even geniaal als eenvoudig concept jagen ze hun stomende set erdoor zonder te stoppen. Berre drumt en beat anderhalf uur als een op hol geslagen locomotief, Tom jaagt buik trillende drammende bassen door zijn Teisco, Dave creëert de mooiste sounds op zijn dito synths  en speelt een niet minder dan huiveringwekkende gitaarsolo op “Call Me”. Dit alles onder het toeziend oog van onze volksmenner Mike.
Onze muzikale ambassadeurs van Kortrijk hebben hun nummers serieus vertimmerd en laten flarden van bijvoorbeeld “Britisch Mode”, “Words” en “Bring it On” heen en weer in elkaar vloeien.
Heel subtiel, of net niet krijgen we het nieuwe euh… “Something New”. “Can’t stop me now” kondigt het absolute hoofdgerecht aan met een kleine tien minuten zinderende cirkelzaagversie van “Synrise’. Sterk optreden dus!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2019.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Gent Jazz Festival 2019 - John Zorn Bagatelles - Niemendalletjes van buitenaards niveau
Gent Jazz Festival 2019
Bijlokesite
Gent
2019-07-09
Lode Vanassche

Sting die gisteren te elfder ure had afgezegd kon geen roet in het eten gooien. Gent Jazz heeft alweer een recordopkomst van een kleine veertig duizend mensen. Maar laten we niet over Sting hebben. Met Zorn en zijn entourage hebben we een gedurfde en cum laude geslaagde afsluiter van dit prachtige festival. Een pluim voor de puike organisatie.

De legendarische experimentele jazzcomponist John Zorn, gekend van samenwerkingen met onder meer  Joey Baron, Dave Douglas, Mike Patton, Marc Ribot, Wu Fei en Fred Frith, heeft enkele jaren enkele (nou ja, een kloeke drie honderd) bagatellen geschreven en brengt er een stuk of veertig met een resem gastmuzikanten ten berde aan het Gentse publiek. Goed voor een marathon van vier uur. Meer nog, een muzikale Iron Man waar de muzikale Van Lierdes hun interpretaties konden presenteren.

Zijne Zornheid zet de estafette zelf in met Sylvie Courvoisier & Mark Feldman, Masade & Mary . Het openend geweld wordt vervolgd door twee cello’s en voorspelde een avond vol variaties in geluidsniveaus, instrumentarium en tempo’s. Het klinkt goed omdat het door de complexiteit niet kan botsen.

Met Craic Taborn Solo, Trigger, Erik Friedlander, Mike Nicolas Duo & Kris Davis krijgen we pure vituoze chaos en heerlijk agressieve dissonanten. De marathon van korte, krachtige energieke flarden gaat dus gewoon door met Zappa-eske dito pianostukken. Eigenlijk valt er weinig over te schrijven. Je kan het maar een keer horen en er wordt niets van uitgebracht. Duizendpoot Zorn creëert sessies met legio muzikanten, gaf ooit concerten voor honden en speelde ooit samen met dé man die maar drie akkoorden kent, Lou Reed. Om maar te tonen dat den John niet zo maar in een hokje te stoppen valt. Trigger doet het meest aan een moise-rock trio denken die met de rug naar het (zittend) publiek speelt en je pletwals met een wall of sound waar ontsnappen onmogelijk is. Craig Taborn brengt stilte met een ingetogen pianospel en streelt de toetsen als was het dat hij zijn vingers zou verbranden mocht hij te hard aanslaan.

Cyan Riley & Julian Lage, Brian Marsella Trio, Ikue Mori & John Medeski Trio. Ikue Mori flanst wat geluiden uit zijn software en kon wat minder bekoren. Grootmeester Mediski op de gitaar. Alternatiever en ontoegankelijker kan het niet en het kennerspubliek smult ervan. Het Spaanse fantastische gitaarwerk van Cyan en Julian doet de chaos vergeten en maakt plaats voor subtiliteit. Je leest het goed : zowat alles en iedereen komt aan bod. We worden stil maar zeker klaargestoomd voor de absolute finale van een alweer sublieme GJ met Nova Quartet, Peter Evans Solo & Asmoseus. We eindigen met de meest toegankelijke en poppy set van de hele avond. Het speelplezier, de zin om te spelen druipt er met de vibrafoon gewoon af. Intens, gevarieerd en een lust voor oog en oor.

Voor de mensen de er niet bij waren op dit absolute unicum: spijtig.

By the way: Greet en Patje, bedankt voor het super warme onthaal!

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent 

Roots & Roses Festival 2019 - Alweer een schot in de roos
Roots & Roses Festival 2019
Terrain Ancien Chemin d’Ollignies
Lessines
2019-05-01
Lode Vanassche

Het uitverkochte Woodstockje voor hipsters was dus alweer een schot in de Roses. Het werd verzamelen geblazen voor alle roots en americana liefhebbers op de enige dag dat de Walen werken (lol). De koperen ploert deed zijn werk goed en de dorpelingen zorgden alweer voor een fantastisch onthaal, mattentaarten en legio lokale producten. Een dikke pluim voor het meest ecologische en milieuvriendelijke festival in deze contreien, Roots & Roses Festival!

The Courettes - Een Deense drummer en een Braziliaanse schoonheid op gitaar (Flavia en Martin Couri) geven er een serieuze lap op . Oer garagerock die die een boost aan je adrenalinehuishouden geeft. Prachtige opwarmer met een mokerdrum en rauwe vettige fuzzy gitaarriffs. Martin slaat zich de pleuris en Flavia presenteert haar versie van de fifties girlpop. Of nee, girl power.

The Sadies hebben al hun sporen verdiend bij Andre Williams en dé John Spencer. Deze Blues Explosion adepten beloofden dus veel goeds met hun countrypunk, americana en garagerock. De organisator wist me te vertellen dat Oppersadie Mr Good zijn dagje niet had. We moeten hem gelijk geven. De band was duidelijk niet in de stemming en stonden zo maar hun ding te doen. Je kon zich even afvragen of Mister Good al dan niet zou wachten met sterven tot na het optreden. Nochtans is voor deze heren het podium hun natuurlijke biotoop. Luister maar even naar hun liveplaat ‘The Sadies Live in Concert Volume One’.

Wat moet je verwachten van een troep Italianen die zich Calibro 35 noemt? Alternatieve instrumentale oerfunk van een fantastisch hoog kaliber dus die onze rootsliefhebbers met verstomming slaan.  Als je samenwerkingen met bekende artiesten zoals PJ Harvey, Mike Patton, Stewart Copeland, Daniel Johnston, John Parish, Jane Birkin op je CV kan zetten, mag je gewag maken van supertalenten. Zappafunk bestaat. Deze virtuoze academici brengen een soundtrack van georganiseerde chaos. Na een atmosferische intro mengen ze eigen composities met heerlijke interpretaties van gekende thema’s. Massimo verwisselt van gitaar en keyboards en de ongelofelijk virtuoze saxofonist speelde eventjes tegelijk sax en keyboards.
Topmuzikanten die nadien pretentieloos op de weide rondlopen, je zou voor minder. Ga zeker kijken als ze ergens in je buurt spelen.

Spinal tap met Endless Boogie. Een groep die velen zal bekoren en velen niet zal bekoren. De lang grijsharige besnorde Paul Major kwam in zijn eeuwig gestreept T-shirt even jammen. Het eerste nummer bestond uit een tweeëntwintig minuten durende solo met als begeleiding een constant aangehouden mi. Laten we het nummer “E majeur” noemen. Het volgende nummer was een variant hierop in de sol. Laten we het nummer “G majeur” noemen. Er is me net iets te veel psychedelische jamrock om van blues of boogie te kunnen spreken. Toch jammer dat ze hun bandnaam halen uit een album van de grote John Lee Hooker, vanwege geen associatie.

Dave Eugene Edwards kwam met zijn Wovenhand verrassend hard uit de hoek. De hel en de verdoemenis van Gods gesel wordt achterwege gelaten. Toetsenist Matthew geeft aan de heavy benadering een sfeervolle…euh toets. Edwards typische stem en typische gitaarsound blijven bezwerend . Graag knipoogt hij ook naar zijn collega koorknaap Nick Cave van de vroegere jaren. 
Edwards bespeelt afwisselend zijn gitaar en banjo en brengt op indringende wijze zijn onheilspellende boodschap over op het publiek dat ademloos toekijkt. Een heel begeesterde set met een weliswaar beperkte interactie met het publiek. Niet te missen zware kost voor dit fantastisch festival.

Vaste klant Jon Spencer neemt je met zijn Hitmakers met de vingers in de neus en op één been mee in een pure energietrip mee en laat je niet meer los. De ene explosie na de andere volgt en even tot adem komen wordt het publiek niet toegestaan. Mister Coolness  met een aura van jewelste is vergroeid met zijn gitaar en bespeelt de stomende tent als een ware volksmenner. Wat je allemaal kan met een basic instrumentarium. Met opener “Trash Can” namen Jon,  drummer M. Sord , toetsenman Sam Coomes en  Bob Bert ( hamers, vuilnisbakken en oud metaal) meteen de juiste groove die heel de set werd volgehouden. Voor de zoveelste keer wordt een stomende tent achter gelaten na de even zoveelste sensationele act.

Familie Kitty Davies and Lewis is zowaar de revelatie van Roots. De souplesse waarmee ze van instrumenten wisselen is zonder weerga. Hoewel dit de vaart in het concert wat tempert. Heerlijke boogiewoogie waar Jools Holland een arm voor veil heeft en dan alles nog eens perfect beheersen. Dit is het ultieme bewijs dat talent in de genen zit. Kitty, Daisy en Lewis betreden het podium, bijgestaan door Daddy Grazz op akoestische gitaar en moeder Ingrid Weiss op contrabas en weten meteen te overtuigen met heerlijke eigen versies van klassiekers en muzikale uitstapjes. It’s a family affair and the girls have fun. Special guest ‘Tan Tan’ Thornton zorgt voor een Jamaicaans sausje. Voor de zoveelste keer wordt een stomende tent achter gelaten na de even zoveelste sensationele act.

Wat moeten we nog schrijven over de belichaming van de Belgische rock ’n roll The Black Box Revelation? Paternoster had er meer dan zin in , was goed bij stem en beheerst en bespeelt het publiek door “Warhorse” een keer of zes te hernemen. Dit duo kan intussen containerparken vullen met scherven van de potten die ze gebroken hebben. Voor de zoveelste keer wordt een stomende tent achtergelaten na de even zoveelste sensationele act. En ja, ik val in herhaling.

De naam CW Stoneking klinkt als een katoenplukkende Mississippi bluesneger , speelt als een Puerto Ricaan een is de facto een enthousiaste jongeling van 46 die er in slaagt om op Roots een charleston sfeertje te creëren met zijn raspende rock en blues met vandaag een latino tintje. Opener “Early in The Morning” zet meteen de toon. Eens de juiste toon en sfeer gezet is er geen enkele leegte of zwak moment te bespeuren. Meer nog, die gast valt niet in een vakje te stoppen. Muzikaal vakmanschap heet men dat. Voor de zoveelste keer …

Met opgeladen muzikale batterijen keren we huiswaarts.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Roots & Roses, Lessines

Gent Jazz Festival 2018 – David Byrne geeft iedereen het nakijken.
Gent Jazz Festival 2018
Bijlokesite
Gent
2018-06-29
Lode Vanassche

DAVID BYRNE - De eeuwig gedreven, alternatieve commerciële weirdo die medeverantwoordelijk is voor het jeugdsentiment van zowat alle muziekminnende vijftigers op deze aardkloot kondigde aan dat zijn aankomende tour ‘American Utopia’ meer spraakmakend zou zijn dan zijn legendarische concertfilm ‘Stop Making Sense’, uit 1984 alweer. En laat ons wel wezen: Zijne Valse Bescheidenheid heeft niet eens overdreven. Het enthousiaste publiek werd getrakteerd op een lel van jewelste. Laat ons beginnen met het perfect uitgebalanceerde evenwicht tussen muziek, choreografie en ja een heuse videoclip.  Geruggensteund door 11 barrevoetse strak in perfecte blauwgrijze pakken gehesen topmuzikanten zag je een concert zonder decor. En dit gebrek aan decor wordt het perfecte decor. Geen drumpodium: een vijftal staan met hun trommen rond hun nek gehesen. Geen versterkers, pedaaltjes en effecten te zien. Enkel klasbakken met  hun sober instrument.  Wil elke muziekliefhebber noteren dat er hier niet eens sprake is van backings, loops en andere effecten. Life pur sang dus. Byrne komt in zijn eentje als een ware kruising tussen een docent geschiedenis, John Cale en Bryan Ferry met een stel hersenen is zijn handen het podium opgewandeld om ons meteen de kwijl uit mond te laten druipen. Fear wordt Weaked als zijn elftal het podium bestijgt. “We’re only tourists in this life, but the view is nice” mijmert Byrne in “Everybody’s Coming To My House”. In de bloedstollende live versie van Talking Heads klassieker “Once in a Lifetime” krijg je al een heerlijk beeld van wat het concert doet. Zoals vermeld een perfect uitgebalanceerd evenwicht tussen oud en nieuw in prachtige vernieuwde versies die zelfs grootmeester Cale even doen verbleken. Wie trouwens kwam voor “Psycho Killer” kon er aan zijn voor de moeite, tenzij hij of zij de flarden ervan herkende in  hetzelfde “Once in a lifetime’.
Alles wordt perfect gechoreografeerd en sober belicht. Je kan je niet ontdoen van de indruk dat het elftal in dienst staat van het multitalent Byrne die zowaar bezig is met het live brengen van een videoclip. Het materiaal van zijn nieuwste worp ‘American Utopie’ is van een totaal andere entiteit maar Zijne Breed Ge-epauletheid weet dit perfect te integreren in het andere minder recent materiaal. Als wordt zeer basisch en krachtig. Een “Burning Down The House” kondigt een bisronde aan. We krijgen een sobere finale van een vreemde, bizarre doch bekoorlijke en zinderende avond.

JTOTHEC: Dope on funk - Waterman Jonas Casier (zanger) uit West Vlaanderen (waar anders?) brengt de meest opzwepende soulfunk die je zich kan inbeelden, én op een ietwat eigenzinnige manier. Met Peter Lesage en Jeffrey van Hertebrekers en DJ SNS van Brihang staan dit zootje ongeregeld  met hun eigenzinnig maar gepaste instrumentenkeuze ( oude en recente elektronica en een heuse draaitafel) garant voor oerdegelijk ouderwets groovy feest. JTOTHEC heeft verdomme meer soul en funk in hun linker teen dan pakweg Tina Turner haar hele lijf. Het eerste nummer groovet als de beesten met een vleugje hiphop . Pure dope on plastic en een stem als een misthoorn. Jonas heeft niet eens zijn ‘wereldhitje “You Gotta Believe in You” als opener nodig om de Garden tent op stelten te zetten. Het publiek smult ervan en geniet met volle teugen. Jamie Lidell Michael Jackson, aka Jonas Casier dweept en zweept met het publiek als een ware volksmenner.
Hey gasten, werk verder aan jullie heerlijke haspel en mangel, blijf potten breken. Het is gewoonweg onmogelijk om jullie niet graag aan het werk te zien.

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent 

Hallo Gent Jazz - Kjetil Jerve richt een eigen label op en laat zijn eersteling los op deze aardkloot.
We krijgen vier heuse stukken geïmproviseerde free jazz met de metafysische titels “Reviece”, “Percieve”, “Observe” en “Enjoy”. En dat laatste is een waarheid als een koe. Heerlijk relaxed genieten van de zeemzoete tenorsax van Jimmy Halperin, geruggensteund door Drew Gress op de dubbele bas En Kjetil zelf op de toetsen. In hun wereld van improvisatie is stilstaan achteruitgaan. Onze Noorse topmuzikanten zoeken steeds nieuwe paden, gaan nooit vervelen, doen aan alles behalve egotripperij en blijven best toegankelijk op die typische jeugdig bruisende manier. Zowaar een perfecte balans tussen het explosieve en het ingetogene.
Minutenlang hoor je zelfs amper iets anders dan broebelende klanken door de sax, terwijl er dan wordt geweken voor een dialoog tussen piano en bas.
Beste Bertrand, noteer dit fantastisch ensemble en boek ze voor uw fantastisch festival Gent Jazz.