Sonic City 2017 – Thurston More cureert - Geniale Thurston trekt de kaart van de avant-garde en jazz
Sonic City 2017
Kreun (Depart)
Kortrijk
2017-11-12
Lode Vanassche

Terwijl we op dag één en dag twee konden kennismaken met vijfsterren beuk- en noisewerk, tovert Moore en Sonic City een combinatie van hakbijlen, betonmolens en heerlijke jazz, zelfs klassieke jazz. Sonic City kan niet meer stuk en deze tiende editie zal zonder twijfel in de annalen geboekstaafd staan als een van de beste alternatieve festivals ooit. Kortrijk doet zijn reputatie van muziekstad alle eer aan.

The New Blockaders : pure aanslag op de muziek en pure climax. Dit duo met bivakmuts is in een perfect pak gehesen en vernielen met ongeziene ijver hun piano, met zagen en hamers. Het instrument of wat ervan rest zal een ereplaats krijgen in het Wilde Westen. Puur muzikaal lawaai dus. Blixa Bergald zal ongetwijfeld duimen en vingers aflikken van dit minimalistisch gedoe. Betonmolens en emmers worden tegendraadse instrumenten. Het publiek smulde ervan. Thurston deed het in ieder geval. En moesten we ons voorbereiden op zware effecten en experimenten van Moor Mother. Er worden allerlei instrumenten en materialen gebruikt en ook de stemmen moeten door de mallemolen. Hardcore poëzie en protestsongs voor de liefhebbers. 

Tweede hoogtepunt zijn zonder twijfel onze noorderburen van The Ex. Ooit op Gent Jazz. Al een dikke veertig jaar brengt The Ex likkebaardend hun mix van jazz, wereldmuziek en politiek betoog, en doen dit zonder weerga nog eens over in Kortrijk. Genieten van maatschappijkritische boodschap, door het energieke, ritmische, atonale gitaarspel, en door de woedende zang in de simpele bas/drum/gitaar/zang formatie zonder ook maar een gram passie te verliezen.  Het zal voor andere bands moeilijk worden om dit te evenaren.

En het opsommen van de superlatieven houdt maar niet op. Heerlijke oorwurm met Keiji Haino + Teun Verbruggen + Jozef Dumoulin. De Japanse legende slaat de handen samen met twee van de meest actieve en gewaardeerde Belgische muzikanten : Toetsenist Teun en drummer Jozef. Keiji Haino is een Japanse muzikant/singer-songwriter ging al aan de slag ging met de meest uiteenlopende genres. De meest conventionele daarvan is rock, maar ook noise, percussiemuziek, psychedelica, minimalisme, free jazz en drones zijn niet veilig voor de experimentele Japanner.

Thurston Moore kwam nog eens het podium op met Stephen O’Malley en saxofonist Gustafson om nog eens serieus zware aanslagen op de gitaren te plegen, zij het zonder hakbijlen en hamers. Stadsgenoot Andreas zal het geweten hebben en mocht Moores gitaren prepareren en fixen. Voor de ene pure teringherrie, voor de andere heerlijke geïmproviseerde vechtpartijen tussen drie instrumenten. Ik ga alvast voor het tweede. Nogmaals, het regent hier climaxen. Zit er iets in het leidingwater van Kortrijk?

En dan hadden we Joe MCPhee en zijn DKV trio nog niet gezien. Deze multi-instrumentalist zou ook niet misstaan op Gent Jazz. Het DKV trio is een van de meest eigentijdse ensembles van de improvisatie. Welig tierende underground met een heerlijk streepje jazz op sax. Of nee, welig tierende sax met een heerlijk streepje underground. Joe McPhee (78) met als begeleiders: Hamid Drake op drums, Kent Kessler op contrabas en Ken Vandermark op saxofoon en klarinet. Eén woord: wereldtop.

Sonic City, het festival voor de fijnproevers met een heerlijke mix van alle genres die je maar kan bedenken. Mocht er hiervoor een Michelingids bestaan, dan kreeg SC vijf sterren…. SC is de Noma van de festivals.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/sonic-city-2017/
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Sonic City 2017 – Thurston More cureert – Thurston Moore komt, ziet en overwint
Sonic City 2017
Kreun (Depart)
Kortrijk
2017-11-11
Lode Vanassche

Beste lezers, het is niet van mijn gewoonte een recensie te openen met een portie vleierij, maar laat dit nu een geval van overmacht  zijn. Het Wilde Westen stond dit weekend garant voor een zo goed als perfecte locatie en organisatie en blijft zo ons geliefde Kortrijk op de wereldkaart zetten. Twee podia, perfecte sound, een lounge ruimte, een platenhoek en heerlijke witte wijn: Meer heeft een muziekliefhebber niet nodig. En met Thurston Moore als curator ben je uiteraard zo goed als uitverkocht.

Nought, een project van Moores gitarist James Sedwards zorgde voor de eerste vijf sterren met een overheerlijk gitaarspel dat dweept tussen verschillende genres zoals Jazz, postrock en metal. Godspeed materiaal op een achtergrond van het beter beukende percussiewerk. Ontoegankelijke toegankelijkheid.

Steve Gunn is met zijn variërend gitaarwerk wat opener en meer acceptabel. De invloed van zijn voormalige broodheer Kurt Vile is nog duidelijk aan te voelen. Deze singer/songwriter laat ons genieten van zijn roots Philadelphia. Gunn heeft weinig akkoorden nodig om zijn kunnen met de lome blues te tonen. Pareltjes zoals  “Park Bench Smile”, “Way out Weather” en vooral “Ancient Jules” zijn hiervan het overtuigend bewijs.

Sun Kill Moon was niet bepaald in zijn nopjes en begon, naast wat provocatie met een eerder beperkt instrumentarium (Bas, gitaar, Rhodes en drum) minimalistisch te experimenteren met verschillende klanken en dissonanten. De zwarte teksten doen wat denken aan het poëtische doemdenkerig gezwam van de jaren tachtig en probeert bij momenten wat over te vloeien in wat meer dynamiek van de kalmere Birthday Party. Er is te weinig variatie in de stem waardoor er te veel wordt gedeclameerd en de spanning wat verslapt. Dat zijn huiskat niet van Trump houdt, interesseert niet. Niet voor 100 % pakkend.

Dan maar liever Pharmakon met haar noise, loops en pedalen. Zij schuwt de gezonde provocatie niet en wil ook niet het publiek schofferen , maar eerder meenemen in haar gewelddadige bash of confrontatie tussen geest en lichaam. Ritmes (nou ja) worden opgedreven terwijl ze in haar eentje als een vuurspuwende draak allerlei knopjes bedient. De mokers gaan dwars door je heen. Iedere vierkante centimeter van het podium is van haar, en ook het publiek. Omvergeblazen worden door een op het eerste zicht frêle dame, altijd leuk. Onverstaanbare kreten en een wall of sound: de ideale soundtrack voor moderne en plastische kunsten.

Liars begon met een ‘leugen’ wanneer de prettig gestoorde zanger Angus Andrew als een heuse in een verlept roze trouwjurk gehesen dramaqueen aan zijn proeverij van de betere Siouxie of Bauhaus met de aangepaste hedendaagse elektronica. Zelfs PJ Harvey ziet er beter uit.  Does it bother you? Ok dan, een punksausje is ook welkom. Ook de oordoppen. ‘A Mess on a Mission’: beter kan je niet verzinnen. Je zou voorminder een scheermes inslikken.

Op naar de absolute climax met een performance van een duidelijk ontspannen curator Thurston Moore. Zou hij zijn zorgvuldig uitgekozen bands kunnen overtreffen? Heeft hij het zich moeilijk gemaakt door zo’n kwaliteit te selecteren en programmeren?  Nee dus. Met opener  “We are The Blue Wave Radicals and this is called ‘Cease Fire’” (een van zijn quotes) wordt zo waar door onze man  uit het land van Velvet Underground een van de betere concerten aangekondigd die we mochten aanschouwen. James en Thurston gaan met hun gitaarwerken in debat met elkaar. “Turn on” krijgt een heerlijk noise sausje en andere nummers laat hij heerlijk uit elkaar vallen. En dan moeten we nog hebben over de keiharde percussie van bassiste Deb Googe en slagwerker Steve Shelley. Dit duo laat de twee gitaristen hun ijver toe. Hoogtepunten legio:  “Ono Soul” en “Smoke of Dreams” , om er maar twee op te noemen.  En ja , er was al veel kwaliteit, maar onze Sonic Youther en zijn kompanen zijn er met verve in geslaagd de rest naar huis te spelen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/sonic-city-2017/
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

The Rolling Stones - Wat is dat toch met die Rolling Stones?
The Rolling Stones
Gelredome
Arnhem
2017-10-15
Lode Vanassche

Ik ben een verdoemde en verdomde Rolling Stones fan. Naast mijn eeuwige liefde Lou Reed, die naar de eeuwige knorpotvelden is gestuurd, beheerst dat stelletje Peter Pans al heel mijn leven.  In 1984 ging ik voor de eerste keer de laatste keer naar The Stones. Blij als een kind moest en zou iedereen het willens nillens vernemen dat ik een ticket had voor Arnhem op 15 oktober. In de moshpit dan nog. De elfde keer nog maar. En toch: eigenlijk trekken deze heren op geen kloten.

We krijgen uiteraard heel sterke songs voorgeschoteld: Een ‘best of’ met als fantastische opener “Sympathy” – wat een explosie – tot afsluiter “Satisfaction”, met als extra sausje een drietal nummers uit ‘Blue and Lonesome’. Kwestie van de cirkel rond te maken. Het zijn tenslotte bluesgasten.

Ik heb nooit dat arrogante smoelwerk van Mick Jagger kunnen uitstaan. Naast het feit dat ik hem niet eens een goede zanger vind, moet ik ook niets weten van zijn verwijfd jetsetgedoe en zijn geflirt met de nieuwe adel. Hij is toch alles geworden waar hij vroeger tegen was?  Ok hij durft er wel eens naast zingen, maar nu ook huppelt onze zeventiger over een podium als een kalfje dat voor het eerst op de weide losgelaten wordt. Keith en Ronny kunnen er best mee door. Keith slaat er nog altijd met glinsters in de ogen graag eens een akkoordje verkeerd aan. Ron doet het deze keer zonder peuk in de mond. Ze blijven oerrockers van de eerste generatie en blijven dat jongensachtige, die kwajongensstreken in zich hebben. Neen, ik wil het nu niet even hebben over een of ander palmboomavontuurje , of het leegsnuiven van vaders urne. Neen, sla er maar even “Shine a light” op na, geregisseerd door de al even eeuwige puber Scorcese. Toen Clinton perse de Stones wou spreken, was his coolness Charlie in zijn wiek geschoten omdat hij wou spelen en  deed Mick zo plechtstatig als hij maar kon.  Ronny bejegende Bill als was het dat ze al sedert de kleuterschool beste maatjes waren, terwijl Keith met glinsters in zijn ogen hem verltelde hoe ‘bushed’ hij wel was.
De koelste aller Stones blijft onze strak in het pak gehesen Charlie. Als een ware leraar geschiedenis flaneert hij al heel zijn leven met de typische Britse flegmatiek en beleefdheid door het leven. Hij beschouwt de Stones nog altijd als zijn hobbygroepje en beschouwt hij Jagger nog steeds als zijn zanger. Kortom: zonder Charlie geen Stones. Sec drumt hij alles vakkundig bij elkaar en je kom hem nu en dan eens op een glimlach betrappen. Wereldklasse dus.
Waarom dan die onvoorwaardelijke liefde voor dat groepje? Pure Gestalt, mensen. De Stones zijn meer dan de som der onderdelen. De Stones , behalve Mick dan, vertegenwoordigen nog altijd een zekere levensstijl. Ze doen ons even vergeten dat we zelf ook oud worden. En we weten allemaal dat ze al jaren op routine spelen en dat het meest recente werk niet meteen wereldverbeterend is. En we weten allemaal  dat Jagger een inhalige zakenman is. En weten allemaal wat ze weer gaan spelen. En we weten allemaal dat het weer een aanslag op onze portemonnee is.

Maar ze zijn godverdomme goed en wat ze doen en bezorgen ons nog steeds kippenvel.  Bedankt, lieve Stones, voor het ondersteunen van mijn illusie van eeuwig jong te kunnen blijven.

Organisatie: Mojo & Concerts West  

Na hun welverdiende en prachtige passage op Gent Jazz was ik er als de kippen bij om hun eerste EP  aan te schaffen. Frontman Nick en co verstaan als geen andere de kunst om rootsy indie americana rock toch dat typische Belgisch geluid of vibes mee te geven. Onze lokale Bon Iver laat ook nog ruimte voor intieme akoestische momenten. Hun EP werd opgenomen met Koen Gisen (An Pierlé, Flying Horseman, Dans Dans, ...)
Opener “Awe & Wonder” zet meteen de toon en vat Mount Soon perfect samen. Beheerste instrumenten, een klok van een stem en heel professioneel gebracht. Als was het dat je op een vulkaan zit die op het punt staat te exploderen, maar het net niet doet. “Treasure Island” begint met vioolwerk en bewijst hoe intens en intiem akoestische nummers kunnen zijn. “Run To Slow” gaat de zelfde weg op en doet de luisteraar likkebaarden van het subtiele  gitaarwerk en de licht ontvlambare outro. “Beware the End” zie ik als een oer Vlaamse interpretatie van de betere Radiohead. “Highway” wordt perfect geparfumeerd met steelguitar. Loepzuivere materie dus. Afsluiter “I’ve been dreaming” is ook heel sfeervol en doet je effectief dromen. Dromen van de grote doorbraak. Mount Soon is er meer dan klaar voor.
Bekijk overigens ook de prachtige klip door Lara Gasparotto.
https://www.youtube.com/watch?v=TmecObTIFaI

Bassist Paul Van Gysegem, die vooral bekend is als schilder/beeldend kunstenaar, was in de vroege jaren '60 al bezig met het verkennen van een nieuwe muzikale taal, aangewakkerd door de Amerikaanse avant-garde. Percussionist, componist en pianist Chris Joris behoort tot de top percussionisten in Europa en pioniert sedert decennia met alle mogelijke etnische muziekvormen waarvan hij subtiel gebruik maakt in zijn composities en improvisaties. Trompettist Patrick De Groote begint zijn jazzparcours in 1965. Al vroeg wekken free jazz muzikanten als Ornette Coleman, Cecil Taylor en Don Cherry zijn interesse en in 1966 vraagt Paul Van Gysegem hem in zijn free jazz groep.
Dit prachtige werk bestaat uit pure free jazz improvisaties waarbij iedere muzikant en ieder instrument in hun virtuositeit aan bod komt en waar de grenzen voortdurend afgetast worden. Elk stuk neemt je mee naar een soort paradijs van menige klanktapijten waarbij piano, drums en contrabas gretig debatteren met elkaar. Ontspanning door de spanning dus.
1. Boundless 2. Hakketak 3. Windward 4. Leaflet 5. Talking 6. Frinket 7. Flash 8. Celestics 9. No Comment

Primal Scream verkoopt ons een lel van jewelste
Primal Scream
De Roma
Antwerpen
2017-06-16
Lode Vanassche

MannGold zien er niet uit als de grootste fuifbeesten, maar ze spelen wel mokersgewijs de grootste pareltjes progrock. Twee drummers en bas sturen bij momenten loodzware instrumentaaltjes die vaak aan de gelaagdheid van Mogwai en Godspeed, overgoten met een , hoe paradoxaal ook, een Stooges of MC5 sausje. Hou deze knapen in het oog, ze verdienen grotere podia.

‘And now, for something completely different’: Primal Scream. Drummer Bobby Gillespie verlaat in 1984 The Jesus And Marychain om zelf met de Stone Roses gitarist Duffy de hort op te gaan. De rest is (wereld)geschiedenis. Wat kan je life verwachten van een groep die gospel, psychedelica, rock, R&B, funk, punk en electro speelt? Veel dus. En ze hebben met verve een mix van dit alles gebracht, met een opeenvolging van hoogtepunten en crowd pleasers.
Er wordt uit verschillende vaatjes getapt en daar is voor alle duidelijkheid niets mis mee. Booby weet al lang dat het warm water is uitgevonden en koos voor een basic Scream opstelling. Bas, toets, gitaar en zang. Kwatongen beweren dat ze na een optreden in de Melkweg in Amsterdam vaak niet meer te pruimen zijn door de inname van een buslading leuke substanties, maar daar viel in de Roma niets van te merken.
De bloedvorm werd alras getoond met opener “Swastika Eyes”. Gevolgd door een zorgvuldig uitgekozen playlist uit hun complete repertoire. Wie verwachte dat ze integraal hun laatste ‘Chaosmosis’ gingen spelen, was eraan voor de moeite.  Als een ware volksmenner  laat Zijne Eigenzinnigheid onder andere “Jailbird” , “Slip inside this house” op  het publiek los. Het nieuwe “Feeling Like a Demon Again” past perfect in het rijtje. Met een potige versie van “Get Your Rocks off” kan het Oerschreeuwfeest niet meer stuk. En dan het moment…… ‘ Just what is it that you want to do? Well, we wanna be free, we wanna be free to do what we wanna do. And we wanna get loaded and we wanna have a good time. And that's what we're gonna do (away baby, let's go). We're gonna have a good time, we're gonna have a party ‘  “Loaded”: Daarvoor alleen heb je een arm veil.

Tevens mochten we een ijzingwekkend goede rockversie horen van hun gospel klassieker  “Movin’ on Up”. De definitieve knock out is er met “Come Together”, een oproep tot eeuwige ongehoorzaamheid tegen over het systeem.

Organisatie: De Roma, Antwerpen

John Cale and guests - Velvet Underground - Alternatief Geïmplodeerd
John Cale
Sound City
Liverpool
2017-05-27
Lode Vanassche

We weten dat John Cale, ondanks zijn gezegende leeftijd van een drie kwart eeuw, er nog ongelofelijk patent uit ziet en nog steeds dé referentie is als het op verfrissend en vernieuwend aankomt. Cale kwam even met een zogenaamde Velvet reünie in het fantastische Liverpool een ode brengen aan het vijftig jarig bestaan van de legendarische banaanplaat. Weet dat ome Lou, die er nu niet even kon bij zijn vanwege enkele tekenen van dood zijn, verantwoordelijk was voor de teksten, maar dat onze Welshman verantwoordelijk was en is voor de nu nog fantastische sound.

Zijne Eeuwige Alternatiefheid wist zich met de beste muzikanten (o.a. The Kills) te omringen en schaarde een aantal gastmuzikanten rond zich. Voorwaar een zeer hoopvol vooruitzicht voor ondergetekende die nogmaals een van zijn grote helden mocht aanschouwen. Maar…….
Het begon zeer belovend met een retestrakke versie van “Waiting For The Man” die weergaloos overliep in een fantastische flard van “White Light White Heat”. Weet dat, zoals vermeld, John Cale de exponent is van het herschrijven en herinterpreteren van zijn songs. Met The Kills  achter zijn rug kon het niet meer stuk…..  Helaas ging veel de mist in, al was het een kloeke dertig graden, door een ronduit slechte sound. We beseffen nu hoe verwend we zijn bij de Belgische concerten. Alison Mosshart kon zijn gitaartalent niet etaleren zoals het zou moeten. “Run Run Run”, in een vertraagde elektronische versie viel meer dan best te pruimen.
En nu komt de ‘maar’. Na een nummer of drie worden gastmuzikanten en zanger(essen) het podium opgevraagd. Dan valt het oersterke concert als een pudding in elkaar. De slechte sound en het gevoel dat er onvoldoende werd gerepeteerd deed de nodige duiten in het schamel zakje. Velvet en Cale verdienen beter. Super Furry Animals frontman Gruff Rhys poogt een electrische vibe in “European Sun” te proppen, Wild Beasts’ Hayden Thorpe slaagt er net in om van “I’ll Be Your Mirror” iets sensitiefs te maken. Nadine Shah verkracht op heel professionele wijze “Femme Fatale”.
Wat van een zinderende finale wordt verwacht heeft vele Velvet fans diep ontgoocheld. Het anders zo bij de strot grijpende en oersound bezittende “Sister Ray” kreeg een twintig minuten durende kermisversie. We hoorden een soort doosorgeltje en dachten even dat we op de Zuidfoor op een paardenmolen zaten.

John Cale was dus de enige op de reünie van The Velvet Underground.

Gepaard gaande met een ronduit fantastische tentoonstelling naar aanleiding van het veertig jarig bestaan van de Brielpoort, moest en zou onze lokale prettig gestoorde lokale legende Arno passeren. Je zou verdomme al vergeten zijn welke artiesten hier al de revue hebben gepasseerd: Lenny, Black Crowes, Iggy, Jesus and Marychain, en noem maar op.

Onze Man Die Stotterend Pist En Praat kwam voor de negende keer naar de bunker, ook Brielpoort genaamd. Het was boenk er op ! Een eivolle zaal (vooral grijsharigen) was getuige van deze ‘wall of sound’. Arno liet zich omringen door zijn vaste bassist van de laatste jaren, Mirko Banovic en door twee jonge muzikanten : drummer Laurens Smagghe, die ik vroeger ook al zag drummen bij Arno en gitarist Bruno Fevery, die voor de eerste keer samen met de godfather op het podium stond.

Mirko was de orkestleider, de dirigent, die alles in zeer goede banen leidde. Samen met deze jonge snaken bracht hij de TC Matic sound weer tot leven : old school rock, bluesrock met een industriële sfeer erin. Vreemd genoeg geen Sege Feys te bespeuren. Ze gaven de hoekige pop van TC Matic nieuw leven.

Arno zei bij het begin van het concert dat hij “godverdomme goeste had” . Arno  liet 18 nummers op ons los, 12 uit het TC Matic repertoire, 4 vettige, gedreven bluesrock nummers van Tjens Couter en 2 nummers uit 2 zij projecten (Charles and the White Trash European Blues Connection en Arno & The Subrovnicks).

Anderhalfuur stevige stuwende rock, luid maar niet te…, sobere belichting,… “Arno in zijnen puren” zou ik durven zeggen. Hij vierde tevens ook het veertig jarig bestaan van zijn ‘Gimme What I Want’ in een fantastische versie. Zoals vermeld een fantastische band achter hem. Maar toch kregen we even het gevoel dat Arno zichzelf aan het parodiëren was, vooral met zijn uitsmijter waarbij hij voorspelbaar zogenaamd halfdronken zijn twee cymbalen aanslaat. Blijf verder borduren op de try out met Tjens Matic in de AB Box.

Organisatie: Live Nation (ism Stad Deinze)

Paul Weller - Je zal maar een van je grootste helden in een van de beste zalen  kunnen zien. Na zijn overigens schitterende passage in hetzelfde AB vorig jaar waren de verwachtingen zeer hoog. Met verve is deze levende legende erin geslaagd. Een slordige dertig nummers werd op een zo goed als uitverkochte AB losgelaten.

Onze Modfather had, zoals hij gewoon is, een resem topmuzikanten bij zich en begon aan een retestrakke versie van “I’m Where I should be” uit ‘Saturns Pattern’. In de beste zaal van het oude continent dus. Puur professioneel speelplezier met een dubbele percussie, toetsenist, bassist en twee gitaren; Hij weet niet alleen zijn muzikanten uit te kiezen, maar ook zijn instrumenten; Likkebaardend horen we Vox versterkers, Sheraton II’s, Telecasters, SG’s enzoverder. Zijne Grijsheid Met Eeuwige Jeugd dirigeert en leidt alles in de goede banen. Bewijze hiervan “Nova”. Iedere noot klopt en de overgangen en wissels zijn gewoonweg weergaloos. Even ‘tuning my guitar right’ en met de typische Britse humor, zonder in het arrogante Oasis-gedoe te vervallen, de klassieker “Every Changing Moods” aankondigen.  Op “Long Time” proeven we van een overtuigend  gitaarduel. It’s going cool, weet Britpopman ons te vertellen.
We weten nu al dat zijn vorige passage, zo het nog kan, ruimschoots zal worden overtroffen. Hij heeft maar te kiezen uit een ongelofelijk arsenaal van oud en nieuw werk en kan niet betrapt worden op een minder en zwakker nummer. Tjonge, wat heeft die man bij elkaar geschreven. Weer een mokerslag met een fun ©ky “Saturns Pattern” met een heuse jam als outro. Je leest het goed: Het publiek geniet met volle teugen van wat we zonder overdrijven wereldklasse kunnen noemen.
De hoogtepunten worden met de vingers in de neus aan elkaar geregen en het Modfeest kan niet meer stuk. “Woo Se Mama” en “Peacock Suit”  slaat knock out. Hij en zijn gevolg eindigen met de modpunk “Star”, vooraleer aan drie bisrondes te beginnen.
Eentje in de akoestische sfeer ( oa “Wildwood”),  eentje opbouwend naar wat meer rock ( oa “Changing Man”) en een afkoelingsronde met onder andere “You do something to me”. Variatie troef door in heel zijn rijk verleden graven uit zijn verschillende bands (The Jam en Style Council). Dit alles subtiel gekruid met verschillende genres : punk, rock, funk, jazz, soul en R’n B . Pure klasse.

You do something to me and Paul did  something to us.

I’M WHERE I SHOULD BE /NOVA/EVER CHANGING MOODS/LONG TIME/SATURNS PATTERN/GOING MY WAY/ONTO TOMORROW/SHE MOVES/EVER HAD IT BLUE/SUZIES/IMPOSSIBLE IDEA/WILD BLUE YONDER/CLOUDS/WOO SE MAMMA/CRANES/WHITE SKY/FRIDAY STREET/PORCELAIN GODS/PEACOCK SUIT/START!
Encore 1 ( akoestisch): WILD WOOD/MONDAY/WHAT WOULD HE/SINKING
Encore 2 THESE CITY STREETS/HUNG UP/COME ON LETS GO/CHANGINGMAN
Encore 3:  YOU DO SOMETHING TO ME/FLOORBOARDS/BROKEN STONES

Organisatie Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Angström - The echoes of my mournful song - Geniaal knoppenwerk
Een knoppenman en een misthoorn van een stem. Het ideale en tegelijk geniale recept van Tom Moons en Gudrun Roos om de luisteraar in hun utopisch wereldje te brengen en niet meer los te laten. Men schrijft terecht dat dit duo nog potten zal breken. Deze triphop jazz pop ruikt naar Bjork, Goldfrap, Roisin Murphin, Hooverphonic enzovoorts. En toch klinken ze heel origineel.
“Inhale” opent met een heel strakke beat en de synths brengen je meteen naar hogere sferen. Tom en Gudrun gaan als het ware in duel met hun verschillende muzikale achtergronden (elektronica en jazz). Met “Obsessed” raak je al snel geobsedeerd door de zeemzoete melodieën en zanglijnen , versierd met de nodige effecten en klanktapijten. Titelsong “The echoes of my mournful song” heeft het dan eerder van een rock en popachtig gitaarrifje en barst van het hitpotentieel.
Heel de schijf borduurt verder op dit elan met als absoluut hoogtepunt het beklijvende “Pills”. Heerlijke effecten en dubbele stemmen blazen je serieus van je sokkel.
Angstrôm zien we graag spelen op Gentjazz, Pukkelpop en Cactus. Je leest het goed: veelzijdigheid troef.
Info  - www.blueearmusic.be