Deze heerlijke Cubaanse jonge deerne is nauwelijks de twintig gepasseerd een heeft al meer Soul, Jazz, Latino, Rumba, Pop en Jazzanova in haar linker teen dan pakweg Tina Turner in haar gehele lichaam. We genieten van constante kruisbestuivingen met verschillende genres, met als basis uiteraard de Cubaanse en Afro-roots. Opener “Eleggua” : Jazz meets Zappa en Beefheart met een veelzijdig en doch heerlijk orkestraal, filmisch en Latino sausje. De intro van La Rumba, met de prachtige dissonanten doet denken aan Jagga Jazzist. Na enkele minuten luisteren wordt mijn fles Cubaanse bruine rum gretig aangeslagen. En zo gaat het door. Bij ene momenten zingt ze parlando, om over te schakelen op poppy melodietjes, om dan plots in de New Orleans Jazz Scene terecht te komen. Deze schijf behoort verschillende luisterbeurten om er uit te raken. Alle standards worden gespeeld en toch zijn ze origineel. Vreemd. Straks op Gentjazz?

Tjens Matic – Pur Sang
Tjens Matic
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-03-06
Lode Vanassche

Dag lezers, in mijn geval zou ik durven spreken van een zeer goede morgen, ik ben immers nog altijd aan het bekomen van het schitterende concert van Tjens Matic gisterenavond in de kleine, maar supergezellige AB Club. Het was boenk er op ! Een goeie honderd toeschouwers (vooral grijsharigen) waren getuige van deze ‘wall of sound’. Arno liet zich omringen door zijn vaste bassist van de laatste jaren, Mirko Banovic en door twee jonge muzikanten : drummer Laurens Smagghe, die ik vroeger ook al zag drummen bij Arno en gitarist Bruno Fevery, die voor de eerste keer samen met de godfather op het podium stond.
Mirko was de orkestleider, de dirigent, die alles in zeer goede banen leidde. Samen met deze jonge snaken bracht hij de TC Matic sound weer tot leven : old school rock, bluesrock met een industriële sfeer erin.
Ze gaven de hoekige pop van TC Matic nieuw leven. Arno zei bij het begin van het concert dat hij “godverdomme goeste had” en dat hij “godverdomme een beetje nerveus” was.
Tjens Matic liet 18 nummers op ons los, 12 uit het TC Matic repertoire, 4 vettige, gedreven bluesrock nummers van Tjens Couter en 2 nummers uit 2 zij projecten (Charles and the White Trash European Blues Connection en Arno & The Subrovnicks).
Anderhalfuur stevige stuwende rock, luid maar niet te…, sobere belichting,… “Arno in zijnen puren” zou ik durven zeggen. Deze try out vraagt naar meer. Hopelijk zet hij met deze formule ook een tour op poten, maar eerst zal hij nog een 40-tal optredens met Arno afwerken dit jaar…
Ik geef je nog de setlist mee:
Being Somebody Else  - TC Matic
Cook Me - TC Matic
The Milkcow - Tjens Couter
Que pasa - TC Matic
Middle Class and Blue Eyes - TC Matic
Dance With Me - Tjens Couter
No Job No Rock - Charles and the White Trash European Blues Connection
Saturday Night Queen - Tjens Couter
The Parrot Brigade - TC Matic
Le Java  - TC Matic
Viva Boema - TC Matic
Gimme What I Need - Tjens Couter
Arrivederci Solo - TC Matic
Living On My Instinct - TC Matic
Forget the Rest, Take the Best - TC Matic
Meet the Freaks - Arno & The Subrovnicks
Ha ha - TC Matic
BIS : Bye Bye Till the Next Time - TC Matic

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

We zijn al lang gewoon dat Kortrijk met zijn legio bands en met De Kreun stevig op de Belgische landkaart staat. Deze keer mocht het Gentse collectief uit de Church Of Ra club (Amenra) zichzelf komen bewijzen. En dat deden ze met verve. De Kreun kon nogmaals eens op hun grondvesten daveren.

Over het voorprogramma Wife kunnen we kort zijn: overbodig. Een streepje bas met honderden effecten deden de meeste fans van Oathbreaker de toog en de rokersruimte opzoeken.

Oathbreaker is heel eclectisch en vat verschillende genres samen. Ik noem er enkele op: punk rock, heavy metal, avant-garde, black metal, post-hardcore, hardcore punk, post-metal, metalcore, crust punk, d-beat, sludge metal, screamo, shoegazing, en post-rock. Ze hebben het vooral van hun experimentele wat ‘zachtere’ intro’s en explosies waar pakweg de Vesuvius een theelampje blijkt te zijn. Zangeres Caro schreeuwt het uit met haar misthoorn, Lennart creëert met zijn zessnaar het geluid van hoogovens, pletwalsen en stansmachines tegelijkertijd. Gilles en Wim zorgen voor een daverende ritmesectie. Opener “10.56” vertelt iets over haar jeugd. Al bij het tweede nummer “Second Sun of R” worden gedurende een zes minuten durende raid  onze botten en trommelvliezen vakkundig gebroken en gescheurd. En ga zo maar verder. We proeven her en der de erfenis van Thurston Moore. Het was zo typisch als het Belgische weer: Herfstweer in de lente, storm met felle rukwinden, hagelbuien en een zeldzame opklaring.

10.56/Second Sun of R/Being Able to Feel Nothing/Where I Live-Where I Leave/Stay Here – Accroche Moi/Needles In Your Skin//Glimpse

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/oathbreaker-24-2-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/wife-25-2-2017/

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Pablo Durango, opperhoofd van Den Trap, sommeerde zomaar eventjes het duo Equal Idiots in zijn club. En deze jongens sloegen de bal niet mis. De lont zat er al snel in en het publiek genoot ervan.

De zanger  Thibault headbangde lateraal dat het geen naam meer had en haalde met het nodige pedaal- en effectenwerk de mooiste punkie grooves uit zijn Fender.
Drummer Pieter mepte zijn spullen danig door elkaar terwijl de kwijl netjes verdeeld over beide mondhoeken naar beneden drupte. Het bewijs dat zijn materiaal netjes waterpas bleef staan. Deze gezworen kameraden staan samen op één vierkante meter te spelen en mogen speelplezier aan hun groepsnaam toevoegen. Zelfs hun kippenvelversie van “Caplane” mocht potten breken.

Hun garagerock klonk ontzettend scherp en energiek, maar miste wel wat originaliteit. Laat hen naarstig zoeken naar iets dat hen origineler maakt, zonder het warm water te moeten uitvinden.

Setlist: Cover The Corps, Styx, Hippie Man, What You Gonna Say, Kill The Night, Money Man Midas, Put My Head In the Ground, Caplane, Salmon Pink.

Met dank aan Luminousdash.com

Organisatie: Den Trap, Kortrijk

Goose – In één woord Perfect
Goose
Lotto Arena
Antwerpen
2016-10-28
Lode Vanassche

Goose - Prima Passionele Professionele Performante Prachtige Pakkende Perfecte Partyende Piekende Platslaande Pleasende Ploffende Goose

“Beste Dave, beste Tom, beste Bert, beste Michael,

Als vriend (vergeef me mijn grootheidswaanzin) en als fan schrijf ik jullie deze brief om mijn ontgoocheling uit te drukken. Jullie slagen er maar niet in om een slecht optreden te geven. Als recensent behoort het namelijk tot mijn takenpakket om optredens met een kritische oog gade te slaan. Na lang vorsen en zoeken met de sterkste loep lukt het me niet ook maar een opmerking te geven. Wederom is het voltallige publiek zwaar uit zijn lood geslagen en zal jullie passage in de Lotto Arena lang blijven nazinderen. De Redactie beschrijft meticuleus en overladen  met superlatieven hoe jullie ons in de Goose-wereld hebben geloodst. Zet voor de lichtshow, de songs de uitgekiende playlist en jullie présence een woord: Perfect.

Maar ik ken jullie wereldje op een andere manier. Vier gezworen lads die steevast met een stralende glimlach en enthousiasme in ons gemeenschappelijk kantoor, ook café Den Bras genaamd, binnen wandelen en iedereen begroeten. Een knipoog, een goedendag, een schunnige opmerking, een luisterend oor: niets is jullie teveel. Zelfs een Esseveesupporter krijgt een schouderklopje. Vier lads die met plezier voor mijn beste vriendin een cd signeert en op de foto gaat, waardoor ze haar tweede puberteit intens kan beleven. Vier lads die na een stomend optreden met graagte tijd vrijmaken voor mijn vriend die gekluisterd aan zijn rolstoel nog eens de avond van zijn leven beleeft, waarvoor jullie in alle bescheiden recent nog acte de présence gaven op zijn benefiet. Vier lads die me aanmoedigen wanneer ik met fierheid vertel dat ik eindelijk dat vierde akkoord onder de knie heb.
Laat nu net jullie bescheidenheid, jullie neus voor de goedheid voor de kleine dingen jullie sterkte zijn. Dat maakt, behalve de muziek uiteraard, van jullie wereldtop. En ik overdrijf niet eens. Er valt aan geen mensen te beschrijven hoeveel zielen jullie al gestolen hebben en gelukkig hebben gemaakt.
Zo ook weer vrijdag in de Lotto Arena. Ooit schreef ik over jullie dat het alleen de besten zijn die zich verbeteren. Nu weer. Meteen de beuk erin met “Black Gloves”. The Lady veert meteen op en verdwijnt in het dansgewoel. Om daarna de volledige tent te mokeren met een van jullie eerste pareltjes: “Audience”. Gitaren en synths worden gretig ingeruild. Jullie spelen synth op gitaar en gitaar op toetsen. En dan sta ik nog tegelijkertijd met opengesperde muil mij te vergapen aan een ronduit fantastische lichtshow. Jullie weten dat ik niet graag overdrijf, maar het is ronduit de beste lichtshow die ik ooit mocht aanschouwen. Alles klopt als een Turk op een Griek.  Jullie moesten meteen verdergaan met “Bring it on”, “Low Mode”, “Trip”, “So Long” en “What you need”. Kwestie van het publiek eventjes serieus van hun melk te brengen. “What You Need” heeft een tune a la “Synrise”. Het blijft als een heerlijke oorworm definitief ergens achteraan de schedel hangen. Met “Control”, ja jullie hebben alles perfect onder controle, en “Call me” en “Cant’t stop me now” doen jullie nog en schepje erop. Kan het nog beter? Ja dus. “Everybody ’s got a Synrise”. Wat een explosie.

Lieve Goosers, jullie hebben van de muziek het meest kostbare lawaai gemaakt. Ik wil Goose als ontbijt en niet meer gestoord worden voor ik ga slapen.

Edoch, met de meest welgemeende en sympathiekste groeten,
Lode.”

Organisatie: Live Nation

Crammerock 2016 op 2 & 3 september 2016 - Topeditie en topaffiche
Crammerock 2016
Festivalterrein
Stekene
2016-09-02 & 03
Lode Vanassche

In 1991 begon het sympathieke jeugdhuis Cramme met een niet onaardige affiche met onder andere Pitti Polak, ‘Happy doing nothing’. Een kwart eeuw later staat Crammerock op de Belgische festivallandkaart met alweer een editie van jewelste. Een slordige dertig duizend mensen konden met volle teugen genieten met een programmatie van jong tot oud. En dat was ook het publiek.

dag 1 – vrijdag 2 september 2016

De West-Vlamingen Ertebrekers wisten na een wat flauwe Noëmie Wolfs het Stekense publiek danig te begeesteren. Mensen vergeten maar al te vaak dat onze Filip Kowlier een muzikant pur sang is.

Daan, die enkele jaren geleden met zijn typische metier kwam revanche nemen na een in de pers breed uitgesmeerd stom akkefietje, poogde dit met de nodige vingers in de neus over te doen. Althans, dat zou de bedoeling moeten zijn. Helaas de haring bakte niet en we konden eerder getuigen van een routinematig optreden waarin het vuur en het enthousiasme eerder een theelichtje was.

De immer verlegen Vanlaere van Admiral Freebee was duidelijk in zijn nopjes en bracht een dijk van een concert. Minder kan je niet verwachten als je weet dat we hier te maken hebben met een van dé singer-songwriters én performers van de lage landen en daarbuiten.  Superlatieven en woorden zullen steeds te kort schieten. Hoe moet ik nou in godsnaam een stomende goed opgebouwde set met als climax een weergaloze “Darkness” beschrijven waar we in één klap het beste van Mick Jagger, Neil Young, Bob Dylan en Zappa in één band zien en horen …

Bazart moet het doen van de hype die ze willens nillens hebben gecreëerd. Zeer begeesterd, maar net niet overtuigend genoeg. Groei maar rustig en zeker verder.

The Black Box Revelation: Vettige rock nog steeds op zoek naar variatie. Nu met twee heerlijke vocalistes. Al van hun derde brachten ze hun nieuwe “Warhorse”, een veelbelovend lekker nummer waar je voor of tegen bent. “Set Your Head on Fire”, “I Think I Like You”,  “We Never Wondered Why”, “Never Alone / Always Together”:  al hun werk werd  met de nodige drive en discipline door dit duo /quattro gebracht. Beklijvend en om Paternostersgewijs in te kaderen.

Madness - Reeds dertig jaar geleden richtten Suggs en zijn eeuwige vriend Chas Madness op. Vandaag lijken ze nog geen haar veranderd en hebben ze nog niets van hun pluimen verloren. Het beloofde feest is er gekomen en was letterlijk waanzinnig, zodat we alweer een hoogtepunt kunnen inschrijven in de annalen van Crammerock. Je kan natuurlijk bedenken wat ze uiteindelijk met de jeugd van Stekene  te maken hebben, zoals Suggs zelf opmerkte, maar laat u zich daardoor niet hinderen. Deze verbreding werkt wel degelijk prima. Madness was niet te betrappen op zwakkere momenten en bleef er de pees op leggen, ook met minder bekende en recentere nummers die trouwens waardig naast hun hits konden staan

dag 2 – zaterdag 3 september 2016

Jeroen Camerlynck van De Fanfaar heeft zijn serieus ei gelegd met de zogezegd parodieuze metalband Fleddy Melculy. Er zit meer metal in zijn linkerteen dan alle Larsen van alle Metallica’s samen. Ironie met een serieuze sneer naar hoe het nu echt moet. Volgend jaar later te programmeren.

Els en Danny van Vive La Fête hebben zichzelf niet gerecycleerd, maar gewoon gedaan wat in hun naam staat. Een feest bouwen. De West-Vlamingen zijn niet alleen in het publiek, maar ook op het podium legio.

De jeugd van tegenwoordig was ideaal voor de leeghoofdige jongeren in het publiek, vandaar de overvolle tent. Sorry, maar boodschappen tegenover jonge snaken a la ‘ik kom klaar, zie je het niet aan mijn bult in de broek’ enzovoorts , kan me geenszins bekoren.

Sx heeft een of ander overtuigend charisma en  slaagt daar met de ietwat alternatieve set  uitstekend in. Hun radiohit “Gold” is een verborgen pareltje tussen de andere pareltjes geworden. En zo te zien aan het publiek geen parels voor de zwijnen. Sx zorgde voor een warme beklijvende set waar oud met veel nieuw werd afgewisseld. Stefanie en co slaagde er met verve erin om met hun esoterische-indiepop en trance te brengen en te houden. Ze ontpopte zich met haar elegante ravissante slangenbewegingen andermaal tot een opzwepende, creatieve en vooral lekkere frontvrouw.

Hooverphonic is wat mij betreft dé revelatie van Crammerock. Als gewoonlijk weet Carlier zich te omringen met de beste muzikanten, terwijl hij zich heel discreet op het podium stelt zonder het centrum van de aandacht te willen zijn. Met twee uitstekende zangeressen, een aantal strijkers en een percussie van jewelste laat Hooverphonic de muziek spreken. Heerlijke reprises en nieuwe versies van hun klassiekers “Mad about you”  en “Jackie Cane”. Om nooit te vergeten.

Over The Kooks kunnen we kort zijn. Deze gerecycleerde boysband was goed voor de jeugd en goed voor wij ouderen. Konden we even pauzeren in de drukke programmatie.

Balthazar legde op een been en met de vingers in de neus de boel gewoon plat. En dit na uitverkochte concerten in Parijs, Hamburg , Berlijn en in een recordtempo tweemaal verkochte AB ! De klank zat zo goed als perfect en we kregen een set om duimen en vingers van af te likken. Less is more als grootste troef en geen poeha of moeilijkdoenerij. Hopen muziek hebben die gasten mee!  Na opener “Deceny” passeerden onder andere “Leipzig” “Boatman”,  “Oldest”, “Looked” en “Blood” de revue. Definitief neergeknuppeld na de bisronde met “True”, “Sinking” ,”Claim”.
Balthazar weet als geen ander verschillende genres door elkaar te spelen en er heel gelaagd doch fantastisch twee en meer stemmen in harmonie erover te draperen. Intensiteit en speelplezier zoals het hoort. Terwijl ze nu even gaan pauzeren en zich verrijken met allerhande nevenprojecten. En ja, Patricia is de mooiste violiste die er rond loopt. Zou niet misstaan in een of ander Velvet Underground Tribute Band …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/crammerock-2016/
Organisatie: Crammerock, Stekene

Het heeft wat aarde aan de dijk gebracht, maar met veel vijven en zessen kon ik met ondersteuning van onze eeuwige sympathieke lads Alexander, Claryssee Leon en en Berre van Goose genieten met de nodige volle teugen van The Melvins. Zoals gewoonlijk wisten we niet wat we echt konden verwachten, behalve dat de muziek klopt als een Turk op een Griek en dat we gestoomd gingen worden.
Het parate publiek zag een Lou Reeds gewijze zanger Buzz grotendeels met zijn rug naar het publiek niet communiceren met het publiek. Laat de muziek maar spreken, zal de knorpot gedacht hebben. En dat gebeurde dus ook. Ondergetekende en vrienden konden getuigen van een van de betere no nonsense Melvinsconcerten. Geen pauze tussen de tracks, ga maar mee in de trance. D
ie gasten geven een lel van jewelste en drummer Dale Crover moet wel een van de beste rock/metal/drummers zijn. Niet dezelfde muziek als onze eeuwige gegrilde scampo Iggy Pop, maar toch: De batterijen zijn weer opgeladen.
The Melvins vatten, wat ons betreft (lees Goose guy Berre , funky guy Piet, alternative guy Alexander, and old fashinated Lou guy Lode) , perfect klassieke rock  , psychedelica, riffs, metal en proto-grunge samen. I rest my Case.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-melvins-05-06-2015/
Organisatie: Kreun , Kortrijk

Dit album is samen met Canadese producer en country artiest Daniel Romano opgenomen, die de band ontmoette in Duitsland. Wat begon als het soloproject van We vs Death zanger en drummer Gerben Houwer, is sindsdien uitgegroeid tot deze band. Met deze volledige bezetting namen ze, terwijl de Tour de France door Utrecht raasde, een album op: 'Singing, Dancing, Drinking'. (Alt)country meets (post)punk. Noem het trage, logge en melancholische slowcore.
Opener “Working Man” heeft het van een trage opbouwende intro die meteen de toon voor de hele schijf zet. Ballads ala Nick Cave of zelfs Steward Staples. De combinatie van Gerbens prachtige innemende stem en zijn heerlijk vervormd gitaargeluid valt best te pruimen en is zwaar om te verteren. Gerben zingt in een soort steenkoolmijnengels. De band bestaat naast Houwer uit Jacco van Elst (This Leo Sunrise), Gibson Houwer (de broer van, Lost Bear), Nicolai Adolfs en Bart Looman (Audiotransparent). Ondanks tempowisselingen is er nergens uptempo te bespeuren. “Sorry For The Mess” zal met zijn 80ies sound lang in mijn lader mogen blijven. Zo ook “Runner” en “Simple Solutions”. Onderhuids is er steevast een vulkanische spanning die net niet wil ontploffen. Beklemmend passioneel zonder in arty farty gezeik te vervallen. Alles is mooi minimalistisch en gelaagd opgebouwd en de luisteraar wordt ras meegenomen naar diepe zielenroerselen. Het vergt dus wel enige inspanning om dit mooie debuut in één ruk uit te luisteren.
Tracklist: Working Man/The Patient/Singers/Sorry For The Mess/Runner/Simple Solutions/Flowers/Empire Watertree

Lee Fields & The Expressions

Ooit konden we in het Gentse met volle teugen genieten van Saint Paul And The Broken Bones. Een echte soulband in hart en nieren. Echt ‘top’. En zo ook met Lee Fields, maar dan hij alleen. Je hebt gevoel dat deze soulveteraan constant zingt, ook wanneer hij niet aan het zingen is.  Hij zingt als James Brown, heeft de warmte van Bobby Womack en de emotie van Otis Redding.

Zijn band The Expressions bestaat gewoon uit huurlingen, en daarmee is veel gezegd, die volgens de playlist supersoul van de bovenste plank zouden moeten spelen.  Ze zijn professioneel, zeg maar ‘highly skilled, lowly profiled’. Ze durven wel mooie arrangementen aan met knipogen naar disco, country, blues en vanzelfsprekende diepere soul, maar konden niet echt overtuigen. Meer nog, helaas was het bij momenten slaapverwekkend met on top de saxofonist die breedsmoels stond te geeuwen op het podium. Ook de bassist en pianist slaagden er niet echt in veel soul in de prachtige songs te brengen. De gitarist en bassist zorgden voor wat backing maar hadden voor de schwung eigenlijk beter vervangen geworden door twee vette zwarte soulladies.

Niettemin een aangenaam sfeervol optreden met veel meezingers en handgeklap. Het is een soulgeluid dat tegelijk heerlijk authentiek klinkt, maar citeert uit nagenoeg alle stromingen uit de soulmuziek. Onder meer onze legendarische lokale soulman Gausi freaked his heart out. Zeer bezield, maar The Expressions mogen toch wel iets meer aan expressie doen.

All I Need/Just Cant Win/I Still Got it/Fanfare Ab/Talk to Somebody/Standing By Your Side/Don’t Leave Me This Way/Don’t Walk/My World/Eye To Eye/Two Timer/Money/Faithfull Man/Let’s Go /Summertime/Honey Dove

Org: Kreun, Kortrijk

Goose verfijnt zich andermaal
We konden ons al laten platwalsen op een try out en alles klonk veelbelovend. Op StuBru was er zelfs een heuse Gooseday zodat iedereen zal het nu wel zal weten: Met ‘What You Need’ hebben ze een schijf om u tegen te zeggen.
Ietwat trager dat we gewoon zijn bouwen onze Kortrijkse knapen zorgvuldig hun tracklists op. Hun nieuw werk is een meer dan geslaagde  reprise van de jaren 80. Even dacht ik aan een upgrade van Depeche Mode en co. Je leest het goed: Ook hier gaat Goose zichzelf heruitvinden en nieuwe paden bewandelen zonder hun zo typische kenmerkende sound en identiteit uit het oog te verliezen. Het speelplezier, professionaliteit en accuraatheid druipt er zowat af. Ook de thema’s die worden aangesneden zijn wat volwassener geworden. Voorproefje “Call Me” is eigenlijk het meest atypische voor de hele plaat maar blijft die onmiskenbare Goose-identiteit en authenticiteit behouden.
Opener “What You Need” wordt heel smooth opgebouwd en zet eigenlijk de toon voor heel de plaat.  Compacte songstructuren en sterke melodieën op strakke en tragere beats, waardoor alle songs geenszins aan kracht moeten inboeten.
In combinatie met hun vroeger werk klinkt dit voor onze electrorockers veelbelovend voor komende concerten. Ook hier zal elke tent op zijn kop staan.  “Trip”, “So Long” en “Nightfall” barsten van het potentieel en katapulteert ondergetekende terug naar zijn prille jeugd in de jaren tachtig.  Met “Holding Hands” wordt de term ballad herdefinieerd. En zo kunnen we blijven doorgaan. Noteer daarbij ook dat her en der de gitaar zijn herintrede doet. Goose heeft dan ook een van de betere gitaristen in hun huishouden. Bewijze hiervan ondere andere “Forever”, een ideaal nummer om een avondje stappen in alle rust af te sluiten. ‘What You Need’ staat vol met nummer ééns op de Afrekening.

Tracklist
1. What You Need  2. Trip 3. So Long 4. Call Me 5. Holding Hands 6. Nightfall 7. In The Air 8. Come Home 9. Fall Fall Fall 10. Where Are We Now  11. Make It 12. Forever