Trixie Whitley - Adembenemend mooie stem, nu nog songs
Trixie Whitley
Grand Mix
Tourcoing
2016-05-03
Lode Vanassche

Trixie heeft duidelijk de genen geërfd van haar vader en begint begeesterd solo met drum. Ze laat zich niet doen door de communicatie en vanuit haar verschillende roots, van de States over het Franse gedeelte tot en met het niet te versmaden Gents accent legt ze een internationale toon en brengt ze ook een ode aan Marokko. Mix up languages and cultures gevolgd door een ‘Sweet Jane’ riff.

Zij is van het podium en het is duidelijk haar podium. Ze palmt rustig en verzekerd het publiek in en stoelt zich met een Gentse intro achter de piano. Twee muzikanten, een backing vocaliste en backtapes doen iets. Snel gaat ze over naar wat zwaardere stuff en we zien een vrouwelijke Jeff Buckley. “Color Wave” geeft kippenvel en de effecten versterken alles. Ze beheerst haat metier quasi perfect. “Feel Mystery” kan genieten van een heuse Lou Reed intro en met “Never Enough” denkt ze even aan haar te vroeg gegane vader, zonder in meligheid te vervallen.
Trixie heeft het vooral van melodieuze zangen op oerriffs met hier en daar een knipoog naar onze klassieke helden Reed en zelfs The Stooges. Weer even terug achter piano proef je de erfelijke muzikaliteit en generositeit van daddy Chris. Er wordt danig gevarieerd tussen singer songwriter en the hot stuff.

De eerste helft kwam vooral uit het nieuwe album, met onder andere “Soft Spoken Word” en de nieuwe single “Closer”, ook het prachtige “Salt”. “Need your love” en “Breathe you in my dreams” uit het debuut worden zoals de rest rauw en bloot uitgearrangeerd gespeeld en het wordt zelfs bij momenten heel pakkend. Een klein probleempje: de nummers kunnen sterker. Maar toch, intens genieten van stem en gitaar.

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Stab heeft een voortreffelijke thuismatch gespeeld. Hard, harder, hardst! Een 5 koppige hardcore-metal band uit Kortrijk stelt zijn 3de album ‘Timekeepers’ voor aan het grote publiek. Het album werd onder professionele begeleiding opgenomen in de legendarische Studio6 in Swindon, onder het toeziend oog van Stu McKay. Kosten nog moeite gespaard dus. Hou je klaar voor melodisch riffs, heavy breakdowns, zware grunts en laat je volledig meeslepen met deze 5 jonge gasten! Ze vieren dit jaar hun 10 jarige bestaan met een spetterend optreden in De Kreun in hun hometown Kortrijk! Ondersteund door "Dirty Fingers", "Your Demise 2004" (uk) en "TRC" (uk), trakteerden ze het publiek op een onvergetelijke nacht! Misschien wel de zwaarste nacht van dit jaar voor het publiek in De Kreun!  Let the drums rol and play it loud! Keep the scene alive! Keep hardcore alive! STAB H8000.

Zanger Jeroen vliegt het podium als een dartel veulen dat voor het eerst op de weide wordt losgelaten en neemt zo het publiek mee. Het is zijn podium en zijn publiek. Punt. Ieder hoekje van het podium wordt verkend en de moshpit moet dringend open. En zo is het. Qua publiek aansteken en doen ontploffen kan dit wel tellen. Ambiance troef met de kunst van het publiek uit te dagen. Bijkomende treffer is dat we niet worden geconfronteerd met dat typische clichégewijs hoofdgeschud met lange haren. Op het podium is Jeroen niet meer de bakkerszoon die in den Bras bestelt, maar een ware volksmenner. Meteen de beuk erin met “Footprints” met de toepasselijk actuele openingszin ‘The present keeps us trapped alive, between the future and the past, that we ‘ve denied’, uit hun verse Timekeepers. Staat ijzersterk naast ouderwerk zoals “Open your eyes” uit ‘Bitter World’. Bij “I spit on you” wordt Tom Debels op het podium gesommeerd. De groep werkt samen met vrienden en mede artiesten, die hun set de nodige afwisseling geven. Je ziet het. Een zorgvuldige playlist werd samengesteld .  Stab verkoopt ons de ene dreun na de andere en slaat me ei zona in coma met de titelsong van hun nieuwe ‘skivve’ “Timekeepers”. Wel had ik liever gehad dat ze doordeden en wat minder pauzes en dankjewels tussen de nummers sleurden.

Besluit:  Stab vult het rijtje aan van de kwaliteitsvolle Zuid-West-Vlaamse bands. Er moet iets in dat Kortrijks leidingwater zitten. Een topper.

Playlist: Pray, Footprints, Open Your Eyes, Origins, Realise and Learn, Betrayal, Désolé, Vengeance, I Spit On You, Today, Hourglass, Homesick, Timekeepers, Hardest Truth, Compass, Better Days, My Call Will Be Answered (bis)

Organisatie: Kreun, Kortrijk

 Steiger is een jong jazztrio opgericht door pianist Gilles Vandecaveye, bassist Kobe Boon en drummer Simon Raman. Ze staan bekend om hun energieke speelwijze, waarbij interactie en collectieve muzikaliteit voorop staan. Hun muziek vindt zijn invloeden in jazz, pop, rock, elektronische en klassieke muziek. Reeds in 2014 gaven ze een puur en veelbelovend concert op Gent Jazz.
Opener “Struikelgevaar” toont meteen de klasse en kwaliteiten van dit trio. Op het eerste zicht inderdaad ietwat eigenzinnig met duidelijke knipogen naar pop rock en classic. We krijgen een uitgekiend spel waar ieder lid zijn inbreng heeft. De groep brengt dan ook zelfgeschreven, eigenzinnige composities aangebracht door alledrie de leden .
De rest van de EP borduurt verder op dit elan. Op “Dwaallicht” mag bijvoorbeeld iedereen zijn ding doen. Energieke opstoten worden gewisseld met stillere free style momenten. Speelplezier, begeestering en professinaliteit troef. Helaas mis ik in hun ietwat pretentieuze muziek originaliteit. En toch verwachten we Steiger met grote nieuwsgierigheid en plezier op Gent Jazz of andere jazzfestivals. Proud to be from Belgium.
Tracklist: 1 Struikelgevaar, 2  Magnetic Horse, 3 Dwaallicht, 4 Konec Hry, 5 De Herfst is een Schijtseizoen

Opener Lumbers mocht er wel best zijn. Ze hebben snedige songs, een goede sound en een licht charismatische zanger die goed geluisterd en gekeken heeft naar Eddie Vedder. Een retestrakke Harry, compleet straight in zijn ritme  en een leadgitarist die lijn loops mooi beheerst. Meer moet je niet hebben, zou  je denken. Het enige wat ik nog miste was een onderlaag. Hammondsgewijs of zo. The Lumbers zitten vol potentieel en zijn goed aan het rijpen.

Id!ots slagen er maar niet in om een slecht optreden te geven.  Als Mistero Dufo en co het podium bestijgt , dan ontploft het boeltje. Niet meer en niet minder. Luc is al 35 jaar zijn heerlijk gestoorde zelf, zorgt voor stand upsgewijze bindteksten en is fucking rock’n’ roll. Als een ware volksmenner weet hij zijn publiek te bespelen.  De gortige en tijdloze oerrock die Id!ots er met een onuitputtelijke geestdrift door ramden, was nog maar eens gloeiend, razend en bijzonder explosief. Rauwe lappen proto punk staan op het menu.
Opener “Run Run Run” (niet van Velvet) belooft alles. Al na het zesde nummer werden we getrakteerd op een bloedstollende versie van “Never Look Backk”.Hier bewijst Dick Descamps zijn songwriters kunst. Dick is outstanding op bas. die gast speelt bas én melodie, clean én overstuurd, op het juiste moment. Uitgekiend. Uitgepuurd. Defined. Wouter Spaans is en blijft een sublieme gitarist en een snedige backing vocalist. En met een drummer Tom die er niet bepaald naast mept , heb je niet meer nodig om gawag te maken van een stomende set.  
Meer nog dan op hun cd’s  heb je constant het gevoel op een vulkaan te zitten die op het punt staat serieus uit te barsten . Uit de kast komen met de meest  sterke, vunzige en smerige punkrocksongs noemen ze dat. Definitieve knock out met “Mosquito”, “The Bill”, “Albania” en “Norton”.

Set: Run run run, Crossing borders, Pakistan, Back, Dance, Killing, Never Look Backk, Little Birds, High, 60.000 miles, Overrated, Bricks To Dust, Mosquito, The Bill, Albania, Norton

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/id-ots-25-03-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-lumbers-25-03-2016/

Organisatie: Kreun, Kortrijk

Tien jaar geleden vroeg ik me het volgende af: Is er hier geen sprake van een hype en wordt niet alles opgeblazen? Een roedel jonge genieën die op amper 15 jarige leeftijd zomaar eventjes de Rock Rally wint? Zullen deze jonge adonissen door hun gebrek aan maturiteit zich niet te snel verbranden? Het antwoord is drie maal: ABSOLUUT NIET. Brent en co blijven bevestigen. Er is nu eenmaal het gezegde dat kwaliteit zoals olie altijd komt bovendrijven.
Na ‘When The Candle Dies Out’ , ‘All is Chaos’ , ‘The Hitch’ komen onze postrockers  het fantastische ‘Kosmokoma’ voorstellen.

Steak Number Eight is duidelijk volwassen geworden en hebben met de vingers in de neus eventjes komen bewijzen dat ze in hun genre tot de gevestigde waarden behoren. Gewoonweg door  na de eerste noten iedereen naar huis te spelen. En verder, gewoon alles klopt : Speelplezier, professionaliteit, belichting en artwork. Wat deze knapen presteren is zonder weerga: Heel sterke en  aardige songs.  Oud en nieuw vloeien heerlijk in elkaar over. De gitaren van Vanneste en Deman plegen een heuse aanslag met hun typische monolythische  riffs, gedragen door de strakste ritmesectie die ik in jaren heb gehoord.
Minpuntje? Ja toch:  Als Brent vroeger zijn keelgat open zette en je je zou beginnen afvragen waarom hij een micro nodig heeft ( hij zong  zijn stem precies  net niet naar de kloten ) wordt deze nu door de techniek gehaald waardoor deze niet meer prominent op de voorgrond komt. Gelukkig bleven zijn oerschreeuwen nog overeind. Jammer dus. Terwijl de bas iets teveel overheerste. Met andere woorden, het geluid was niet overtuigend goed en dempte de kwaliteit waar deze knapen van overlopen.
Liefhebbers van Mogwai, Godspeed Black Emperor en ja, Metallica en Tool komen ruimschoots aan hun trekken. Minimalistische lijnen worden gelaagd en opgebouwd tot het je strot vastheeft en niet meer loslaat. Je hoort zelfs flarden van Pink, Floyd, The Cure, Nirvana… En dit geldt eigenlijk voor alle nummers:
Als basis heerlijke eerlijke rockschema’s, met een saus van zalige soundscapes, gebracht door vier jonge fantastische muzikanten.  “This is the place when your soul deserves to die”, een zin die lang zal blijven hangen. Je zou zweren dat die gasten al een stuk of dertig jaar bezig zijn.

In hun genre zijn ze niet echt vernieuwend maar gelukkig hebben ze niet de pretentie om het warm water nog eens te moeten uitvinden. En toch…. zijn ze uniek in hun genre, hoe paradoxaal dit ook moge klinken.

neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/future-old-people-are-wizards-18-03-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/steak-number-eight-18-03-2016/

Organisatie: Kreun, Kortrijk

Suede moet zowat de meest onderschatte Britpopexponent zijn. Terwijl ze in de UK met de vingers in de neus stadia en arena’s laten vollopen, moet hier een eizona uitverkochte AB volstaan. Deze Britten brachten ergens vorig jaar het beklijvende en retesterke ‘Bloodsports’ en wat recenter ‘Night Toughts’ uit, die in onze contreien volledig ten onrechte aan onze aandacht is ontsnapt.

Brett en co weten dat de AB een van dé zalen in Europa is en besloten dan ook om hun passage op te nemen en later uit te brengen. Ze brengen geen mix tussen oud en nieuw maar hebben een heus concept neergepoot door niet evident hun concert in twee delen op te splitsen: deel één het integrale ‘Night Toughts’ , gespeeld achter een zeil met zorgvuldige visuals, en deel twee een soort retrospective met een ‘best of’. Na het verdwijnen van het rookgordijn wordt toepasselijk geopend met “Europe is my playground”. Er word heel strak gespeeld en onze Brett is goed bij stem, in de wetenschap dat zijn prachtige androgyne stem live wel eens een steekje laat vallen. Vandaag niet dus. Het samenspel tussen de unieke zang en het al even unieke gitaarspel van Richard Oakes blijft uniek.
Deel één doet me proeven van een soort rockopera, maar dan in een jaren 90 vorm gegoten. Heel sterk met de nodige uitgekiende dissonanten. Ons aller Serge Simonart mag gerust beginnen met Brett Anderson te namedroppen bij gebrek aan Bowie. De super sterke songs druipen van het potentieel, en zouden misschien nog sterker tot hun recht komen mochten de visuals er niet zijn. Op ‘Night Thoughts’ staat dan ook geen enkel overbodig nummer. Er werd namelijk een heus verhaal geprojecteerd waar iedereen wel iets persoonlijk in herkende, maar net iets teveel afleidde van de muziek. Deze honger werd gestild in het tweede deel.
“Animal” van Sex Pistols mag deel twee aankondigen en hier komt de band volkomen tot hun recht. De eerste aanslagen op Oakes zijn zessnaar grijpen je meteen naar de strot en laten je niet meer los. Wie dacht dat alleen de nostalgici zouden dwepen heeft het goed mis. Zowat heel de zaal staat in vuur en vlam. Als een volleerde volksmenner zet Brett er meteen de pees erin. “If you can’t take it, I can’t take it neither”. Het patente podiumbeest verkent zowat iedere hoekje van het podium, bestijgt elke monitor en is duidelijk niet vies van een rock’n roll pose meer of minder. Maar onze zweetbol komt er mee weg. Zijn Lalalala’s worden hem met groot plezier vergeven. Zijn timing is perfect en vormt met Oakes een perfect duo.  De rest krijgt een dienende rol.

Jeugdsentiment troef wanneer Suede met “Animal Nitrate” de zaal aanslagsgewijs doet ontploffen. Het kan niet meer stuk. Even dimmen met “Still Life” en “For The Strangers”, om dan eens de zoveelste climax los te laten. Suede blijft ‘So Young’.

Setlist : Europe Is Our PlayGround/ Barriers/ Snowblind/ It Starts And It Ends With You/Filmstar/ Trash/Animal Nitrate/ We Are The Pigs/ Sometimes I Feel I’ll Float Away/Sabotage/She/ Can’t Get Enough/ He’s Gone/ Still Life/ For The Strangers/ So Young/Metal Mickey/ Beautiful Ones/
 Bis : Hit Me

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/suede-06-02-2016/
Organisatie: Live Nation

Den Trap, Kortrijk - Rock Trap - 25 jaar Rock’n’Roll Circus in Kortrijk
Den Trap 25 Jaar
Kortrijk
2015-12-17 t/m 2015-12-20
2015-12-21
Lode Vanassche

25 jaar Rock’n’Roll Circus in Kortrijk: Echt gemeen van den Trap om muziekminnende mensen zo van hun stokken te blazen met Steak Number Eight – Goose – SX – Balthazar

Zowat elke Belgische band die wat te betekenen heeft (Black Box, Admiral, Goose, Van Jets,…)  heeft al in den Trap gespeeld. Maar ook andere kanjers zoals Chuck Prophet, Godfathers en Chris Spedding passeren  met graagte en passie. Het hoeft geen betoog dat Den Trap een begrip is in zuid West Vlaanderen en ook de rest van dit zakdoekje, België genaamd.

Vijfentwintig jaar nadat ik mijn eerste fles witte wijn soldaat maakte in den Trap is Peter en Co aan een heuse jubileum en triomftocht toe. De grootste concertorganisatoren hebben een arm veil of krijgen de natste dromen voor wat Peter geprogrammeerd kreeg. Zoek maar eens in heel ons land naar een kroeg die Steak Number Eight, Goose, Sx en Balthazar op het podium krijgt. Hoe doet dienen Peter dat nu? Het antwoord is even simpel als geniaal: Zijn legendarische liefde voor muziek en de mensheid. Peetn heeft godverdomme eigenhandig die gasten zowat grootgebracht. Zoals Maarten van Balthazar zelf vertelde, zetten iedere bovengenoemde hun eerste ietwat verlegen stappen op het podium die Peter en zijn Trap aanbood. En stuk voor stuk zijn ze later allemaal in de prijzen gevallen, van kunstbende tot en met rockrally’s.

En het waren feesten! Gehuld in een pietelair, buizenhoed en heuse pornosnor ontving onze gastheer Peter in een vierdaagse marathon zijn invités. Eerste band op dit Kortrijkse Rock’n Roll Circus waren dus postrockers en noisers Steak Number Eight. Brent en zijn manschappen wonnen ergens in 2007 de rockrally en worden nu acht jaar later met de meest positieve recensies overladen, ook in de buitenlandse pers, met hun nieuwste worp ‘Kosmokoma’. Een eivolle trap kon met volle teugen en oordoppen genieten van hoe ze door dit viertal werden omvergeblazen. Vergeet vooral niet dat Brent nog altijd maar 23 is en een heuse internationale doorbraak in het circuit nu al een feit is.

Electrorockers Goose kantoren nog steeds boven den Trap en zijn zowaar kind aan huis. Mannen die pukkelpop afsluiten en platwalsen, wie zijn ze wat doen ze? Juist , op de jubilee van den Trap spelen. Ontdaan van hun fantastische lichtshow en andere effecten zou je denken dat deze heren niet in overdrive zouden raken. Mis dus. Ze zijn er alweer niet in geslaagd om een slechte performance te geven. Het zijn alleen maar de besten die zich nog verbeteren. Met hun thuismatch, en dat zijn de moeilijkste, kwam  Goose, pakte bij de eerste noot het publiek in, liet het niet meer los, gaf het een overdosis adrenaline, zag dat het goed was en overwon. De overheerlijke apotheose en loei (gitaar) harde outro zal héél lang blijven nazinderen. Ik heb er geen ‘Words’ voor….Het maakt hen geen reet uit of ze nu voor een volle tent of weide of in een kleine kroeg spelen. Van professionaliteit gesproken.

Sx zorgde voor een warme beklijvende set waar oud met veel nieuw werd afgewisseld. Stefanie en co slaagde er met verve erin om met hun esoterische-indiepop en trance te brengen en te houden. Ze ontpopte zich met haar elegante ravissante slangebewegingen andermaal tot een opzwepende, creatieve en vooral lekkere frontvrouw.

Balthazar legde op een been en met de vingers in de neus de boel gewoon plat. Klankman Filip vertelde dat Maarten zijn enthousiasme naar het management niet kon verbergen toen hij wist dat hij in dat ‘kroegje’ Den Trap mocht spelen, als was het een klein kindje dat net een snoepje had gekregen. En dit na uitverkochte concerten in Parijs, Hamburg , Berlijn en in een recordtempo tweemaal verkochte AB ! Zegt dus ook veel over Peter en Den Trap, beste lezers!
De klank zat zo goed als perfect en we kregen een set om duimen en vingers van af te likken. Less is more als grootste troef en geen poeha of moeilijkdoenerij. Hopen muziek hebben die gasten mee!  Na opener “Deceny” passeerden onder andere “Leipzig Boatman Oldest”, “Looked” en “Blood” de revue. Definitief neergeknuppeld na de bisronde met “True”, “Sinking” ,”Claim”.
Balthazar weet als geen ander verschillende genres door elkaar te spelen en er heel gelaagd doch fantastisch twee en meer stemmen in harmonie erover te draperen. Intensiteit en speelplezier zoals het hoort. M
ag ik ook nog de fantastische doch bescheiden frontman bedanken voor een heuse sneer naar een of ander Kortrijks muzikantje door wiens gat de zon schijnt en die radio twee zowat heeft ingeslikt?  En ja, Patricia is de mooiste violiste die er rond loopt. Zou niet misstaan in een of ander Velvet Underground Tribute Band…..

Beste Peter, Pierre, Wouter, Pieter, Jeroen, Ruben, en nog zovele andere Trappers , jullie hebben Kortrijk op de muziekkaart gezet. Bedankt voor de laatste vijfentwintig jaar.  Doe er maar nog een jubileetje bij.

Organisatie: Den Trap , Kortrijk

Peter Robinson ,beter gekend als levende legende Chris Spedding, is één van de meest gevraagde sessiemuzikanten, mullti-intrumentalist, singer songwriter, producer, noem maar op. Verantwoordelijk voor een aantal tracks op Brian Eno’s ‘Here Come The Warm Jets’, een aantal Roxy Music nummers tot en met Sex Pistols. Spedding vond het ook niet nodig om mee in het verhaal van de Stones te stappen, want dan kon hij niet meer zijn liefde voor muziek bedrijven zoals hij het wilde.  En hij heeft daar geen gram spijt van. Van zijn talrijke solowerken zal “Motor Bikin’” wel bij de liefhebbers bekend in de oren klinken.

Welnu, de andere Peter, van Den Trap, is er zomaar eventjes in geslaagd dit heerschap in zijn kroeg te halen. Spedding vatte zaterdag met zijn retrospective heel mooi de betere rock ’n roll samen. Opener “Wild In The Street” is een portie pure onversneden rock en  “Wild Wild” knipoogt duidelijk naar Zijne Rifheid Zelve Keith Richards. Je voelt direct aan dat je met topmuzikanten te maken hebt. Ook de sound is meer dan prima.  Terwijl “Gloria” heerlijk gemixt  wordt met “Riders On The Storm”, proeven we ook van Johnny Cash. The Stones worden gecultiveerd met hier een daar een rifje (“Star Me Up”).
Zou hij dan toch spijt hebben? JJ Cale passeert ook en “Summertime Blues” doet de nekharen overeind staan. Zelden zo’n versie gehoord. “Shakin’ all Over” boost en Spedding blijft ons met de rifjes om de oren slaan. Het publiek smult gretig. “Purple Haze” jumpt “Jack” en “Layla” met “guns”. Zo hoort een medley te zijn. “Wild Thing”. Inspiratieloos? No fucking way! Je ziet en hoort niet alle dagen één van de beste muzikanten. En zeker niet in uw stamkroeg.

Organisatie: Den Trap, Kortrijk

De immer sympathieke en geniale Mauro bracht zijn Evil Superstars weer samen, schreef zelfs een aantal nieuwe nummers en heeft een uitverkochte Kreun met de vingers in de neus platgewalst. Er zit duidelijk meer dan één satan in zijn reet. De duivels werden duchtig ontbonden.

Millionaire Tom is vergroeid met zijn gitaar en bassist Bart Vandebroek verkoopt je funky groovy baslellen die danig blijven nazinderen. Mauro himself heeft zo een naturel en aura dat zelfs zijn scheten geniaal klinken. Zo hoort een aanslag te zijn. Een miljoen demonen kunnen niet verkeerd zijn en “B.A.B.Y.” wordt in je strot geramd. Er valt dus niet aan te ontkomen. Met de nodige visuals wordt de heilige geest als een gore smeerlap voorgesteld. Een haastige versie van hun ‘wereldhit’ “Sad Planet” in de bisronde drukt ons met de neus op de feiten , na “Darkeagedisco” als perfecte afsluiter.
We kregen zowat dezelfde set voorgeschoteld als in Kiewit, maar een zaal als de Kreun die omgetoverd werd in een heuse grafkelder is het perfecte decor. Mauro laat zowaar Mike Patton, Nick Cave, James Brown en zelfs Beefheart  een poepje ruiken. Evil Superstars can’t seem to fuck up things …

Setlist: Satan Is In My Ass (Intro), 1,000,000 Demons Can't Be Wrong, A Few Screams (For The Teens), If You Cry (I'll Go To Hell), B.A.B.Y. , Cosmic Dance, Hail The Rectangle, I Can't Seem To Fuck Things Up  Holy Spirit Come Home, Laserblack , Good News For Women, I'm On A High , Darkagedisco, BIS : It's A Sad Sad Planet

Organisatie: Kreun , Kortrijk (ikv Sonic City 2015)

Men neme een stel prettig gestoorde veertigers en vijftigers die muziek ademen en waar leeftijd geen vat op heeft (bij deze is Keef verwittigd). Laat dit gezelschap los op het oeuvre van ‘The Man In Black’ en je hebt het ideale recept voor de tribute bands onder de tribute bands : Ride This Train. Vaste locomotieven van dienst zijn bassist Luc Buyttebier en drummer Dick Vanhoegaerden die ook al van in het begin het projectiel De Dolfijntjes in goede banen leiden. Met Wouter Droesbeke halen ze een goeie slaggitarist in huis. Het weze hem vergeven dat hij van Poperinge is. P Leon Clarissee is vergroeid met zijn gitaar en verdiende ruimschoots zijn sporen in dertig projecten: Les Sacs a Sacs, Guy et les Michelins, Satellites, Zootbazar…. . Cash en Carter worden miraculeus en minutieus gereïncarneerd in mister bariton Koen Daeneman en de ravissante Els Meurisse.

Bewijze hiervan hun optreden in Den Bras op 21 november jongstleden. De eerste noten van “Folsom Prison Blues” maakten meteen duidelijk wat de afgeladen volle kroeg te wachten stond. Een heuse professionele ode aan een van de grootste artiesten aller tijden: Johnny Cash. Zonder de originelen schade te berokkenen (bij momenten gewoon even de ogen dicht doen en je waande zich bij Cash himself) geven deze heren en dame een eigen(zinnige) en vooral persoonlijke insteek aan het geheel. De set wordt heel zorgvuldig opgebouwd en op “Long Legged guitar picking man” maakt June Carter, aka Els, haar opwachting. Groeien naar absolute hoogtepunten en het kennerspubliek smult ervan. Het trio “Personal Jesus”, “Rusty Cage” (beiden uit American recordings) en “Tenessee Stud” blijft nu nog hangen en is wat mij betreft de voorbode naar een fenomenale climax. Zo hoort een aanslag te zijn.

1. Folsom Prison Blues 2. Cry, Cry, Cry 3. I Got Stripes 4. Cocaine Blues 5. San Quentin 6. Five Feet High and Rising 7. Big River 8. Get Rhythm 9. Walk The Line 10. Man In Black 11. Long Black Veil 12. Further On Up The Road 13. Personal Jesus 14. Rusty Cage 15. Tennessee Stud 16. It Ain’t Me Babe 17. Baby Ride Easy 18. Ring Of Fire 19. Long Legged Guitar Pickin' Man 20. Jackson 21. Wreck Of The Old 97 22. Ghostriders In The Sky (bis)

Leden: Lead Vocal: Koen Daneman June Carter: Els Meurisse El. Guitar-Voc: Piet Clarysse Ac. Guitar-Voc: WPJ Droesbeke Electric Bass: Luc Byttebier Drums-Perc.: Dicky Vanhoegaerden

Organisatie: Den Bras, Kortrijk