European Jazz Conference 2024 - GINGERBLACKGINGER  + Stéphane Galland & The Rhythm Hunters – Een uiterst genietbare groovy avondje!
European Jazz Conference 2024
Ha Concerts
Gent
2024-09-13
Erik Vandamme

Terwijl op verschillende locaties in Gent optredens plaats grepen van o.a. MDCIII , Vitja Pauwels' Early Life Form en Nabou in het kader van de tweede avond European Jazz Conference, maakten wij ons op voor een uiterst genietbare, groovy avond met twee top acts binnen de scene, nl. Stéphane Galland & The Rhythm Hunters en GINGERBLACKGINGER. Ze brachten elk een overtuigende set van circa drie kwartier.

GINGERBLACKGINGER (****) is de band rond Bassist Yannick Peeters die uitgegroeid is tot een begrip in de Belgische jazzscene, vooral bekend in andermans projecten. Nu staat ze met haar double bass zelf in de spotlights, die een warme gloed biedt. Ze is zelf goed omringd, met o.m. Samuel Ber - als vervanger van  Tom Rainey – die op hemelse wijze de drumvellen streelt. Klarinetspeler/saxofonist Frans Van Isacker en gitarist Frederik Leroux behoren tot de meest eigenzinnige vertegenwoordigers van de Belgische jazz en improvisatie. We hoorden het evenzeer subliem, doordacht in de Ha Concerts. GINGERBLACKGINGER bracht een groovende klankenpracht in een ‘zen’ aanvoelen …

Stéphane Galland & The Rhythm Hunters (****) vulde probleemloos dit aanvoelen verder aan met een even onaardse performance. Een diepe trance werd verwezenlijkt. Stéphane Galland zelf is een top drummer binnen de scene, surplus zijn sublieme werk bij Aka Moon. Ook solo bewees hij tot de beste drummers te behoren die ons landje rijk is.
Iedereen had zijn rol en was een even belangrijke schakel in het combo. De blazers hadden we met Shoko Igarashi (tenor saxofoon), Sylvain Debaisieux (alto saxofoon) en Pierre-Antoine Savoyat (trompet), die de temperatuur tot een kookpunt brachten. Op elektrische bas kregen we Louise van den Heuvel die enkele verbluffende solo's liet horen; wat een bijzondere parel. En Wajdi Riahi op zijn beurt speelt prachtig piano. De versmelting van deze talenten, met een dosis spelplezier en improvisatie, zorgden voor de nodige adrenalinestoten in het jazzgenre.

Hier kregen we van beide gezelschappen een avondje magisch groovende jazz virtuositeit te horen!

Organisatie: European Jazz Conference ism Ha Concerts, Gent

European Jazz Conference 2024 - Nacht van de jonge wolven
European Jazz Conference 2024
De Centrale
Gent
2024-09-12
Erik Vandamme

Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.
Op de eerste avond vertoeven we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'. Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze. De nacht van de Jonge Wolven in De Centrale dus, en daar moesten we gewoon bij zijn…

Na een fijne babbel met afsluiter KAU (interview volgt), gingen we genieten van de intimiteit die Elis Floreen (*****) ons een uur lang aanbood. Op sprookjesachtige wijze wist ze de aanwezigen diep te ontroeren. Er waaide een bedwelmende, hypnotiserende sound surplus de brede vocals over ons heen, die ervoor zorgde dat we het jachtige leven van nu even konden vergeten. In de diversiteit en variatie heerste er een soort avant-gardisme binnen die sound, die een bevreemdend gevoel gaf. Een pakkende, ingetogen, mooie trip dus!

Ook Bodem (****) moet het vooral hebben van die hoge dosis intimiteit. Het wordt bepaald door een warme sax klank, zachte drums en twinkelende gitaarlijntjes. Het trio leunt puur muzikaal nog het meest aan bij de pure jazz in combinatie met aanstekelijke pop.
Het trio bestaat uit Anke Verslype (Aki, drums), Willem Malfliet (Woolvs, gitaar) en Adia Vanheerentals (saxofoon en composities). Met al heel wat ervaring binnen de scene. Op het podium voelen we de speelsheid en is er de zin voor improvisatie. We krijgen variaties en verrassende wendingen, die het allemaal spannend houden. Er heerst een mooie ingetogenheid, die gemoedsrust brengt, en de pedalen kunnen even worden ingedrukt. Het is een toegevoegde waarde aan het genre.
Bodem balanceert tussen toegankelijkheid en een bevreemdende schoonheid.

KAU (*****)maakt het meer dansbaar. Het wat uitgedunde publiek, het late uur en dat er in de stad nog andere concerten plaatsvonden op dat uur zullen wel een rol hebben gespeeld. Wat klonk het mooi wat KAU aanbood, jazz, hiphop, rock en pure dance, met een dosis experiment en improvisatie. Uiterst aangenaam dus, die pompende beats, de aanstekelijke gitaar/bas lijntjes en het verbluffende tromgeroffel. Een trio die grenzen aftast en verlegt. Het verzandt in een lichtjes dreigende trip, als de pedalen worden losgelaten en de sound bevreemdender gaat klinken, om dan later weer de registers open te trekken en te zorgen voor een dansfeestje. KAU tekende in de Centrale voor een heuse 'rave' party met een hoekje af … dé perfecte afsluiter van een bijzonder boeiende avond.

Organisatie: European Jazz Conference ism De Centrale, Gent

Richard Hawley – Tussen rock en crooner


Doorgaans is een openingsact gewoon een fijne opwarmer voor het binnen sijpelende publiek. Maar Bernard Butler (****) pakte moeiteloos het publiek compleet in, met het grootse gemak en ontwapenend. En dit enkel met akoestische gitaar en zijn warme stem, wist hij iedereen te ontroeren. Het was opvallend hoe professioneel en doordacht de man op dat podium stond, hij straalde zelfverzekerdheid uit.
Bernard Butler is uiteraard geen onbekende. Hij was vroeger gitarist van Suede, maar viel ook meermaals in de prijzen door zijn toch wel bijzondere talent en virtuositeit als gitarist. Ook in de AB overtuigde Bernard Butler z’n materiaal. Songs met een zeker knuffelbeergehalte en kampvuurgevoel die de fans van Hawley mee overtuigde!

In eigen land is Richard Hawley (*****) een topper die vrij grote zalen uitverkoopt. In België geen zaal als Vorst Nationaal. Nee, wel een uitverkochte AB. Om eerlijk te zijn past zijn muziek veel beter in een club ipv een grootse zaal. Hij stond in de AB met  zijn nieuwste plaat 'In This City They Call You Love' . Een gevarieerde plaat, die Richard Hawley’s breed muzikale aanpak onderstreept.
Op de Lokerse Feesten zagen we hem die plaat al live voorstellen. "De gitaarsolo's klinken erg mooi en onderstrepen mans kunde. Hij onderhoudt een nauw contact met z'n publiek. De muziek spreekt voor zich. De wisselende golvende aanpak sierde ", schreven we over zijn optreden. En toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat zijn muziek nog het best overkomt in een zaal. Dat bleek dus ook het geval in de AB… Je kreeg het gevoel  gezamenlijk rond een kampvuur te zitten , luisterend naar de tokkelende gitaarlijntjes, en de man als verhalenverteller pur sang. Langs andere kant kreeg je een opzwepende sound die de dansspieren triggerde. Die contrasten maakten het net boeiend.
“Prsim in Jeans” is er eentje van zijn nieuwste plaat; hier kreeg hij al snel de handen op elkaar. Richard Hawley mag dan de spil zijn, de band kreeg voldoende ademruimte en werden evenzeer in de spotlight geplaatst.
Richard Hawley palmde het publiek moeiteloos in met z’n muziek. Enkele fijne kwinkslagen van wat Engelse humor en de maatschappijkritiek over de Brexit maakten de set compleet. Fijne songs kregen we als “Alone”, “Tonight the Streets are Ours” en “Leave Your body Behind you”. We hoorden de gitaarvirtuoos met enkele lekkere lange solo’s die kippenvel bezorgden.
In de bis volgde een intiem, mooi akoestisch moment met “People”' en “Heart of Oak”. Hoedanook een geslaagde avond, tussen rock en crooner, anderhalf uur lang … passende op deze druilerige, regenachtige dinsdagavond!

Setlist: She Brings the Sunlight - Two for His Heels - Prism in Jeans - Open Up Your Door ?- Standing at the Sky's Edge - Deep Space - Alone - Tonight the Streets Are Ours - Coles Corner - Leave Your Body Behind You - I'm Looking for Someone to Find Me - Don't Stare at the Sun - Is There a Pill
Encore: People - Heart of Oak

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut (Lokerse Feesten 2024)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6601-richard-hawley-7-8-2024.html?ltemid=0

Organisatie: Live Nation

Austere + Splendidula – Bands die de donkere ziel voeden
Austere + Splendidula

Bij het vallen van de duisternis op een zonnige zondag, vertoeven we in occulte sferen in het gezellige Asgaard in Gentbrugge. We hebben een avond van twee bands die de donkere ziel voeden …
Splendidula  is onze Belgische trots binnen de donkere en occulte metal en Austere is een Australische Black Metal band die een sterke reputatie heeft opgebouwd. De avond was compleet uitverkocht, er heerste een heel gezellig en mystiek aanvoelend sfeertje. Fijn!

Ethereal Darkness (****) mocht de avond openen. Deze doom/death metal formatie had de ondankbare taak om een nog binnen sijpelend publiek te entertainen. Dat deden ze door een occult aanvoelend muzikaal pad, een ondoordringbare geluidsmuur werd opgetrokken, een eerste confrontatie met onze demonen ...
De sound is gekenmerkt van verbluffend gitaarlijnen en dito drum salvo's. Subtiel gespeeld. De dreigende vocals benadrukken de duisternis … Een mooie opwarmer.

Splendidula (*****) heeft al wat personeelswissels (en verliezen) doorstaan, maar is blijven groeien naar een ijzersterk geheel. Splendidula is een band die op occult-folklore wijze de tederheid als de grauwheid van duisternis verwoordt en uitbeeldt. Op songs als “Somnia” en “Echoes of Quiet Remain” hoor je die bosnimf in de stem van Kristien. Maar er zijn ook demonische wezens, die we eerder horen in de vocals van gitarist Guy, passeren.
Puur muzikaal is er hier een sprookjesachtige magie, o.m. met het prachtige “Dalkuldar” (eerste keer live) en “Kilte” (eerste keer live)’. Ook op de intiemere momenten , waarbij Kristien haar stem klonk als porselein, voelden we letterlijk rillingen. Waarna een spervuur aan grauwheid opduikt, die een angstgevoel biedt.
Het is voortdurend balanceren in uitersten, die tekenen voor een hypnotiserend effect. We wilden de ogen eigenlijk niet sluiten, want die mooie beelden op het scherm maakten alles compleet. Met de ogen gesloten zouden we nog verder wegdrijven naar mysterieuze oorden, waar we al die wezens kunnen tegenkomen.
In de muziek van Splendidula is elke schakel, zowel visueel, instrumentaal als vocaal even belangrijk. Het zit correct in elkaar. Een pluim ook voor de geluid/lichtman van Splendidula die alles vlot deed verlopen. Een moeilijke opgave weliswaar , maar subliem uitgevoerd!

Austere (*****) op z’n beurt drukt het gaspedaal een uur lang compleet in. Een ondoordringbare muur van duistere machten kregen we muzikaal, met geen lichtjes aan het eind van de tunnel … “Sullen”, “Gold Cerecloth” en “Thrall” zijn als nietsontziende klauwen die je bij het nekvel grijpen. Wat een oorverdovende drums, een pletwals met gierende, vlijmscherpe riffs en vocals die ahw vanuit de kerkers van de Hel lijken te komen.
Austere slorpte je mee in hun intense muzikale pad. We werden meegesleurd naar een rauwe wereld van verderf. Pure duisternis! Weinig tot geen interactie met het publiek, het enige rustpunt was het applaus na elke song. Na een dik uur sloot de band af zonder een return, op zich een beetje jammer.
“This Dreadful Emptiness”  vatte wat we voelden op het einde van dat concert samen. Het was ook een beetje de rode draad doorheen de avond, de donkere ziel voeden …, om ons dan terug naar de harde realiteit te brengen …

Organisatie: Artifacts from The Tangent Universe ism Asgaard, Gentbrugge

TRÆLS – Als een uiterst spannende film aan je stoel gekleefd!


TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die progressieve post-metal verweeft met ingewikkelde melodieën en dynamische ritmes in een rauwe, emotionele energie.
De teksten zijn introspectief en persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit 'The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat hen in een hokje duwen de band tekort doen is.
Maar ze hebben interessante verhalen om even rond de tafel te zitten. We hadden eind juni reeds een fijn gesprek met hen. Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/95262-traels-tijdens-het-schrijfproces-hebben-we-simpelweg-veel-muziek-gemaakt-waar-we-ons-goed-bij-voelden-of-we-daar-nu-een-breed-publiek-mee-aanspreken-of-niet-valt-nog-te-bezien-we-hebben-daar-eigenlijk-niet-zo-bij-stilgestaan.html
Ondertussen namen we de plaat zelf onder de loep en vanavond kwamen ze dat album in een zeer goed gevulde Elpee in Deinze voorstellen.

De Brugse formatie Wryngd (****) mocht de avond openen. Toen de Brugse band Citizinsane er in 2023 de stekker uit trok bleven Jeroen, Kevin en Steven achter en startten Wryngd op .  Toen de zanger van de band een auto-ongeval had, was er een lange revalidatie nodig. Het was dus een vrij hobbelig parcours om deze band op te starten, maar nu in 2024 staat Wryngd als een huis. Een energiek gezelschap.
Wryngd balanceert tussen progressieve metal en thrash metal, dat groovy, aanstekelijk, hard klinkt. Een muzikale ontlading van opgekropte frustratie die in de instrumentatie als in de vocals te horen is. Een verpletterende sound, met een zanger die een overweldigende stem heeft. Een enthousiasmerende Brugse sneltrein.

Voor TRÆLS  (****) was dit optreden in Deinze een vuurdoop, want het was hun allereerste optreden ooit! De band straalt enorm veel speelsheid uit en voeg er de tonnen ervaring als muzikant en hun opvallende verhalenlijn aan toe. Ze tekenen voor een geslaagde avond. De epische sound en hun verhaal intrigeert op 'The Abyss Within' en het komt live al meteen tot uiting op “Enigmatic Resonance” en het prachtige, donkere “Dark Energy, Dark Matter”. Muzikaal veel emoties meebepaald door een drummer/zanger die met zijn ijzige mooie stem kippenvel bezorgt.
Een optreden van TRÆLS is als een uiterst spannende film aan je stoel gekleefd! Van begin tot eind word je meegezogen, er zit een bepaalde lijn in, en de spanning wordt opgedreven tot een climax is bereikt. Om later weer wat meer rust te ervaren en even op adem te komen.
Het was dan ook bijzonder jammer dat er wat technische problemen de kop opstaken, waardoor de set even moest worden stil gelegd. Het haalde sowieso de drive wat uit het concert en bij deze visuele band eigenlijk ook wat de spanning uit hun verhaal. Extra jammer dus. Maar na dit euvel ging de band fors door , alle krachten gebundeld in een beeldrijke, fantasierijke muzikale trip van emoties , mokerslagen, epische climaxen, …
TRÆLS sloot hun set overtuigend af met “Silence” (met name de cover “Silence” Delerium van Sarah Mclachlan)  en het mooie, emotioneel beladen “Evade Emotional Collapse”, die eindigde in een oorverdovende climax. Wat een muzikale thriller.

Setlist: -ENIGMATIC RESONANCE - DARK ENERGY DARK MATTER - APOPTOSIS - ALTRUISTIC ALTER EGO - ESSENTIAL ANXIETY - ILLUSIVE - SILENCE (cover-silence-delerium-sarah mclachlan) - EVADE EMOTIONAL COLLAPSE

Organisatie: Elpee, Deinze

Desertfest 2024, 18 oktober t-m 20 oktober 2024 – Preview

We maken ons op voor de vele najaar concerten en festivals. Eén daarvan is het gezellige Desertfest, van 18 tot 20 oktober in Trix, Antwerpen. Op verschillende podia, gedurende drie dagen is kiezen altijd verliezen.
Een fijn overzicht van deze drie dagen ‘desert’ …

dag 1 - vrijdag 18 oktober 2024
Russian Circles is een gevestigde waarde. De uit Chicago afkomstige instrumentale postrock/-metal band heeft zich intussen sterk gemanifesteerd. ‘Russian Circles is een band met een onverwacht vermogen om je niet alleen in het diepste van je ziel te raken, maar er ook een enorme portie groove tegenaan te knallen. Een band die je simpelweg moet gezien hebben, je zal er geen spijt van krijgen!” schreven we reeds in 2017. Hun optredens zijn onvergetelijke, oorverdovende trips die aanvoelen als een pletwals die je ziel vermorzelt. Een onbeschrijfelijke gewaarwording …

Belgische bands krijgen gelukkig ook een spot op Desertfest. Eén daarvan is LETHVM die ons op vrijdagavond zullen onderdompelen in een badje van intense duisternis. Kenmerkend aan LETHVM, naast de doomachtige muzikale omlijsting, is er de centrale plaats die zanger/frontman Vincent inneemt. Hij gebruikt zelfs de volledige zaal tot op de toog als het podium. Zijn onaardse uitbarstingen worden muzikaal zeer mooi aangevuld door de synths en backing vocals van Elena die zorgt voor een rustpunt binnen die carrousel aan brede emoties. Lees er ons verslag van hun optreden op ‘Carousel of Doom’ er maar op na.. https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/93979-carousel-of-doom-2024-rondjes-draaien-op-de-carousel-of-doom.html

Nog zo een Belgische parel is Divided die de dunne lijn bewandelt tussen post-rock en post-hardcore. Met zanger en drummer Pepijn Vandaele als frontman heeft de band een unieke podiumprésence. Het komt weinig voor dat de drums niet achteraan maar centraal zijn opgesteld. Bij Divided is de drum zelfs het instrument dat nog  het meest in het oog springt. Echter zijn de  gitaar riffs van Jelle Rouquart en Torre Maertens en Staf Walschap op bas, overdonderend, een soort wervelstorm. Een verpletterende energiebom dus, deze kleppers uit Kortrijk.

Crouch is het project rond Levy Seynaeve en Wim Coppers van Wiegedood. Ze vonden in bassist Jasper Hollevoet een gelijkgestemde. Crouch kaart aan wat verkeerd gaat in onze maatschappij. Met de single “Domesticate The Weak” geven ze muzikale kleur door de mentale en fysieke kwalen op te hoesten die daklozen moeten doorstaan om te overleven. Geen rozengeur en maneschijn dus bij Crouch maar donkere, grauwe, bittere ernst die niet bestemd is voor tere zieltjes. “Ze wisten een intens spannend sfeertje te creëren, je werd gewoonweg meegezogen in donkere gedachtenkronkels “, schreven we over hun optreden op ‘We Are Open’ begin dit jaar in Trix. Donkere mokerslagen dus, die doet nadenken over de mistoestanden.

Lord Dying is een Amerikaanse sludge/doom band die sinds 2010 bezig is. Een paar albums vol verpletterende riffs en een confronterend gehuil introduceerden de doomhonden aan de wereld. In 2019 leverden ze ‘Mysterium Tremendum’ af, een plaat die werd uitgeroepen tot een ‘prog-metal meesterwerk’. De onstuimige en avontuurlijke existentiële meditatie over de dood was het begin van een trilogie. Dat verhaal gaat in 2024 verder met een steeds ambitieuzer vervolg, het toepasselijk genaamde ‘Clandestine Transcendence.’ ‘Mysterium Tremendum’ werd “een prachtige meditatie op tragedie”. Geproduceerd door Converge-gitarist Kurt Ballou (High On Fire, Code Orange, Kvelertak) in zijn God City Studios, gaat ‘Clandestine Transcendence’ nog een stapje verder in het grote onbekende, vol riffs en vibes. Kom het zeker ontdekken op Desertfest

Staan verder nog op het podium op vrijdag 18 oktober: Black Tusk, CHILD, Five The Hierophant, Hell Valley High, Racing Speedhorn, en REZN

dag 2 - zaterdag 19 oktober 2024
De Amerikaanse formatie Valley of The Sun is een voorbeeld van hoe stoner echt moet klinken. Hun muziek wordt al sinds 2010 gedragen door lang uitgesponnen gitaarriffs en lagen solo’s. Adrenalinestoten worden toegediend. Enkele schitterende releases zoals het in 2019 uitgebrachte meesterwerk ‘Old Gods’ werden uitgebracht; live wordt het op verschroeiende wijze gespeeld. Een van de top acts binnen de scene die je dus gewoonweg niet mag missen!

De Antwerpse band Tangled Horns spelen niet alleen een thuismatch op Desertfest. Met hun mix tussen stoner en grunge wisten al meerder clubs en festivalweides in vuur en vlam te zetten. De band rond de imposante en enorm beweeglijke frontman Tim Vanderplas bracht enkele parels van albums uit, maar vooral live is Tangled Horns een onuitwisbare beleving. ‘’’'Energie'. Daar rond draait het namelijk bij een band als Tangled Horns. Niet alleen instrumentaal, ook vocaal grijpt de band de aanhoorders direct bij de keel en laat die stomende energie gewoon zijn werk doen" , schreven we ooit over een optreden in Sint-Niklaas. Anno 2024 brandt het vuur nog even hevig!

De Zweedse Doom formatie Monolord, opgericht in 2013, is uitgegroeid tot een gevestigde naam binnen de doom- en stoner metalscene. Hun eerste album ‘Empress Rising’ (2014) was een succes. Logge bassen, schurende riffs: intens is een understatement als je het over hun muziek hebt. En dat is anno 2024 nog steeds het geval. “Een sound  die eerder aanvoelt als een deken tegen donkere gedachtenkronkels schotelt Monolord ons voor“, schreven we in 2022 over hun optreden op Deserfest Gent. Als grootmeesters in extreme traagheid, zijn ze dan ook de perfecte act voor de Doom liefhebber op Desertfest.

Uit de straten van Zuid-Californië komt Fu Manchu. Zij groeiden uit tot één van de bands die in de jaren negentig het stonerrock genre definitief op de wereldkaart heeft gezet. Kyuss gaf er na vier albums al de brui aan (wat leidde tot de o.a. Queen Of The Stone Age), Fu Manchu daarentegen ging door, bleef niet alleen clubs en kleinere concertzalen trouw, én bleven hun zompige stonerrock sound verder spelen. Eerder dit jaar brachten ze een fijn album uit ‘‘The Return Of Tomorrow’, ‘een verdomd sterk album, een nieuwe mijlpaal in stonerland wat ons betreft. Krachtig, zompig, avontuurlijk en voorzien van de meest potige riffs, heerlijke solo’s en kosmische songs”, werd over de plaat geschreven . Mis deze legendarische Stoner band niet op Desertfest!

De Nederlandse formatie Drive By Wire brengt een blend tussen stoner rock en fuzz rock. Ze brachten eveneens een nieuw album. ‘Time Horizon' is het vijfde album van de band, en werd begin 2023 opgenomen in een hut ergens midden in het bos. Het resulteert in een aanstekelijke plaat, puur en onversneden. En dat is ook hoe deze band op het podium staat. Hun mix van stijlen heeft een verslavende invloed, alsook de combinatie van een  relaxte, instrumentale  aanpak met een charismatische vrouwelijke hoofdrol van zangeres Simone Holsbeek.

De Australische band Seedy Jeezus halen hun invloeden bij Black Sabbath en Blue Cheer. Ze brengen een psychedelische trip op Desertfest, waarbij je wordt weggevoerd naar heel andere oorden. Drummer Mark Sibson en bassist Paul Crick vormen als ritmesectie het stevige fundament. Zanger/gitarist Lex Waterreus haalt zijn invloed bij  Jimi Hendrix, Rory Gallagher en David Gilmour. Zijn gitaarsolo’s klinken soms bezeten zoals die van Hendrix, maar ook speels en ‘bluesy’ zoals die van Gallagher en psychedelisch zoals die van Gilmour. Wat op zijn beurt zorgt voor een nostalgische trip naar het verleden. Want de band klinkt opvallend fris en monter. Er zit ‘ziel’ in zijn songs, mooi binnen de betere psychedelische rock.

De uit Liverpool afkomstige band Conan dompelt ons onder in een intens doom sfeertje. De band is ontstaan is ontstaan in 2006. Hun stijl wordt gekenmerkt door een zwaar vervormd en ‘gedowntuned’ geluid . Ook omschreven als ‘caveman battle doom’. Net zoals de Barbaarse naamgenoot, zijn ze in staat op het podium te overweldigen.

Ook Japan is vertegenwoordig op Desertfest, Green Milk from The Planet Orange. ontstaan in 2001,  na het uiteenvallen van de grindcore band 'No Rest For The Dead'. De bandleden gingen op zoek naar nieuwe muzikale horizonten  'A' (drums) en 'Dead K' (gitaar, zang) kwamen weer samen om een nieuwe band op te bouwen. Benjian' (bas) completeerde de eerste klassieke triobezetting die zich vervolgens bezighield met jamsessies, muzikaal georiënteerd op het spelen van progressieve rock en de nadruk op psychedelica en spacerock, niet vies van een experimenteel kantje. Green Milk of The Planet Orange zit op hetzelfde niveau als andere Japanse acts Acid Mothers Temple en Flower Travelin' Band.

Staan verder nog op het podium op zaterdag 19 oktober: Birds in Row, Causa Sui, Coilguns, Daevar, Delving , Kara Delik, Karkara , Red Scalp en spaceslug

dag 3 - zondag 20 oktober 2024
Op zondag enkele Belgische kleppers van formaat. Te beginnen met Your Highness. De band ontstond in 2011 en speelde op grotere festivals als Pukkelpop , Groezrock en Graspop. Ze bouwden ondertussen een sterke live reputatie op. Op 11 oktober komt via Polderrecords een nieuw album. ‘Under The Weight’, net op tijd om op desertfest, een thuispubliek compleet van de sokken te blazen …

Als er één band is die je door een spirituele, donkere en bevreemdend aanvoelende totaalbeleving meesleurt naar een duistere sprookjeswereld die elk van je nachtmerries overstijgt, dan is het Wolvennest wel.  Al te vaak voelen hun optredens  aan alsof je in een soort Satanische kerk bent  aanbeland. De frontdame heeft een onaardse stem en uitstraling, sleurt je mee naar een bijzonder angstaanjagende droomwereld. De instrumentale omkadering is oorverdovend intens waardoor je, eens gehypnotiseerd door de magische kracht je prompt vertoeft in een fantasierijke wereld van demonische wezens uit mythische verhalen. Wat een spirituele ervaring, binnen die duistere trance.

Uit Antwerpen eveneens komt de donkere doom van Throatsnapper. Naast Doom haalt de band zijn invloeden ook uit de Black Metal. Ze zijn al bezig van 2013 met loodzware, ijzige riffs en bedwelmende, knallende drums. En er is de ijzige, grauwe stem van Wouter Goolaerts. Een optreden van Throatsnapper voelt aan als een soort duistere macht die je strot dichtknijpt met ijzingwekkende klauwen,  waardoor je totaal verdwaasd achterblijft  in een donkere hoek.

Een legendarische band op de line-up van zondag is zonder meer Monster Magnet. Samen met het al even legendarische Kyuss behoort dit Amerikaanse gezelschap tot één van de belangrijkste vaandeldragers van de stonerrock scene die begin jaren ’90 in de schaduw van de grunge een kleine muzikale aardverschuiving veroorzaakte. Dopes to Infinity’ (’95) en ‘Powertrip’ (’98) zijn uitgegroeid tot klassiekers. De band rond Dave Wyndorf is al sinds 1989 bezig, en heeft al een pak wissels gekend, maar brengt nog steeds schitterende platen uit. Ook live nog steeds dik OK. Een duivelse bezetenheid op zijn plaats op Desertfest!

RRRags is een versmelting van talentvolle muzikanten uit Nederland en België. De band werd gevormd na een jamsessie door Ron Van Herpen, Rob Zim en Rob Martin in september 2017. Vier repetities later ging het nieuwe Nederlands/Belgische powertrio de studio in om zes tracks op te nemen voor een eerste plaat. Het album werd uitgebracht op Roadburn Festival. Een vervolg genaamd ‘High Protein’ werd uitgebracht in 2020.  Op hun laatste album ‘Mundi’ blijven ze verder deze wegen verkennen, en kunnen grenzen worden verlegd. Niet te missen deze bijzondere  mix  die de veelzijdigheid en creativiteit van de band onderstreept.

Het ouderwetse hard-rock collectief Scorpion Child (volop seventies, zowel qua looks als qua sound) uit Austin Texas, actief sinds 2006, trekt nog altijd de wereld rond met hun naar retro ruikende hardrock, en dito albums. Ze blijven nog steeds teren op die albums ‘Scorpion Child’ (2013) en ‘Acid Roulette’ (2016). Ze zweren bij een klassiek hard-rock geluid met wortels naar het onvermijdelijke Led Zeppelin en naar bands als Grand Funk Railroad, Deep Purple en Wolfmother. Hoogstaande kwaliteit en een ongelofelijke speelsheid sieren…

Stoned Jesus  - De uit Oekraïne afkomstige stoner/rock band Stoned Jesus heeft sinds 2009 zijn stempel gedrukt op het genre. Toen we de band in 2015 aan het werk zagen schreven we ''Als er één band in geslaagd is om zonder visuele effecten, zonder al teveel 'show', de muziek voor zich laat spreken, dan is het Stoned Jesus wel. Verweesd werden we achtergelaten, badend in het zweet.'
Stoned Jesus behoudt dit uitgangspunt, dat bewezen ze ons op een volgende passage op Desertfest. De band slaagt er na al die jaren in  moeiteloos de stoner op te waarderen. Wat een oorgasme door de verschroeiende  riffs en  de adrenalinestoten. Ze hebben dan nog een charismatische frontman die intrigeert door zijn speels enthousiasme . Wat een muzikale spanning en intensiteit ‘, schreven we over hun optreden op Desertfest 2021. Een niet te missen stoner trip, deze Stoned Jesus!

Staan verder nog op het podium op zondag 20 oktober: Black Rainbows, Giac Taylor, Inter Arma, Messa, Mondo Drag, Morne, Morna, Ritual King, Ruff Majik en The Abbey.

Info www.desertfest.be  

Soulfly – Wat een muzikale uppercuts

Je moet het maar doen, een legendarische band die doorgaans grote festivals aandoet of in zalen als Vorst Nationaal staat naar je eigen gezellige zaaltje halen. De Casino slaagde erin om niemand minder dan Soulfly te boeken. Een band die sinds 1997 meer dan zijn stempel drukt in het metal landschap. De band rond de sympathieke Max Cavalera heeft altijd een goede band gehad met België. In een al maanden uitverkochte De Casino bezorgde Soulfly ons een dosis uppercuts 'into the face', waarvan we naderhand toch even moesten van bekomen. Een schitterende avond zonder meer, die we niet gauw zullen vergeten..

BARK (****) als opener was een goede gok van de organisatie. We schreven eerder van hen '’Blaffende honden bijten wel' … Na al die jaren brandt het vuur nog steeds, BARK weet je letterlijk bij de lurven te grijpen, en laat je niet meer los tot de stoom uit je oren komt. Als een nietsontziende pletwals gingen ze tekeer, gestuwd door een sublieme ritmesectie van gitaristen en een wild om zich heen slaande frontman, met mosh en crowdsurf tot gevolg.

Na een korte pauze verpulverde Soulfly (*****) ons al met de eerste song “Back To Primitive”. Het boeiende “No Hope = No Fear” zorgde al vroeg voor een stevige moshpit. De band bleef maar doorgaan  op datzelfde elan, waardoor al bij de eerste “Seek'n' Strike” er geen doorkomen meer aan was, de hele zaal stond op springen. Max Cavalera ontpopt zich als een charismatisch entertainer en hij heeft een klok van een stem die de muren doet trillen. Hij beschikt over een sterke band, goed op elkaar ingespeelde muzikanten; neem nu de forse drum salvo's van zoontje Zyon die de grond onder de voeten doet daveren, zijn solo's zijn trouwens dru pareltjes.
Het mooie aan Soulfly is hoe ze hun verpulverende thrashy speed metal combineren met groovy aanstekelijke riffs, de verdienste van gitarist Mike Deleon en bassist Mike Leon , beiden messcherp uithalend. De klassiekers als het nieuwe materiaal “Filth upon Filth” werd door iedereen goed ontvangen. Op “Jummptdafuckup” brengt Max een sit-down, waarna iedereen recht sprong en danst. “Eye for an Eye” was de perfecte afsluiter. Wat een vuurkracht.
Soulfly ging als een pletwals tekeer. De mix van krachtige ritmes, vlijmscherpe gitaarriffs en de onmiskenbare stem van Max Cavalera maakte van deze avond een lekkere, onvergetelijke, zweterige ervaring.
Setlist: Back to the Primitive //No Hope = No Fear //Superstition //Downstroy //Seek 'n' Strike //Prophecy //Bumbklaatt //Tribe //Filth Upon Filth //Fire //Porrada //Bring It //Bumba //Bleed //Blood Fire War Hate //Boom //No //Jumpdafuckup //Eye for an Eye

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Razernij 2024: Beerdrinkers & Hellraisers 2024 - Punk voor (bier) fijnproevers
Razernij 2024: Beerdrinkers & Hellraisers 2024
Sleutelhof
Rumst
2024-08-24
Erik Vandamme

In Rumst ging in het weekend van 23 tot 25 augustus naar goede gewoonte 'Rumstse Volksfeesten ' door met op vrijdagavond o.a. een Sergio. Op zondag was er een kindernamiddag. Op zaterdag was er plaats voor het hardere werk, want dan had' Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers' plaats. Naast de betere punk, werd hier ook een brede waaier aan bieren gepresenteerd, voer voor de bier fijnproevers. Wij genoten ook van dat aanbod, uiteraard, maar keken ook de podia. De muziek was even smakelijk als de lekkerste bieren …

Toen we de spandoek '’Bearded Punk Records’' opmerkten aan de merchandiser stand wisten we al dat we kwaliteit zouden aangeboden krijgen. Dat bleek al het geval bij Bram Desimpelaere & The High Hopes (****) die met akoestische folk punk, intiem, doordacht, de lont aan het vuur mocht steken. Het publiek keek vanop afstand zittend toe, maar dat liet het gezelschap niet aan hun hart komen. De aanstekelijke baslijn, de zwevende viool klank en sferische zanglijn met die kenmerkende sound was puur genot. Een mooie opener van het festival, deze Bram en zijn 'High Hopes' die we graag zien optreden in een gezellige club waar hun muziek nog beter tot zijn recht komt …

De hemelsluizen gingen voor een eerste keer compleet open - we werden zelfs aangemaand te gaan schuilen -, waardoor de daaropvolgende band even op zich liet wachten. Steele Justice (*****) is al zo’n kleine tien jaar bezig. Als band zijn ze nog wat aan hun proefstuk toe, maar het zijn allemaal artiesten met een muzikaal verleden in de scene. De tonnen ervaring spat gewoon uit de boxen. Als jonge hongerige wolven gingen ze tekeer. Steele Justice gaf ons een ferm oplawaai. De Limburgse band knalt, door de combinatie van pure punk en HC. Deze wilde mannen brengen een spervuur aan riffs en drumsalvo's. De beweeglijke frontman port zijn publiek voortdurend aan, wat zorgt voor de eerste moshs. Wat een energie!

De regen zou ons nog enkele keren parten spelen …. Maar we voelden het praktisch niet , zeker niet op de Spaanse furie Blowfuse (****). De uit Barcelona afkomstige band ontstond in 2013 en heeft al wat bereikt. Ze deelden de podia met grotere namen binnen de scene als Pennywise, Good Riddance, NOFX, Bad Religion en knallen alles en iedereen omver met hun podium act. De combinatie van de muziek en hun Zuiders temperament van verpletterende punk/hc attitude zorgt ervoor dat het publiek compleet uit zijn dak ging. Er werden ferme uppercuts uitgedeeld surplus kregen we hun technisch vernuft. Verbluffende Spaanse punk zonder meer.

Wat een energiebommetjes kregen we reeds te horen … De Engelse ska-punk band Buster Shuffle (*****) moest niet onderdoen. De verleidelijke instrumentale recital en de uitgekiende podium act van zanger/pianist Jet Baker (die zijn piano met voet en handen bespeelt) sprak tot de verbeelding. Buster Shuffle bracht een soort barbandsound, boogie en pure ska punk. Er is ook een 'artsy' kant te bespeuren op z’n Blur’s. Door deze aanpak spraken ze een breed publiek aan. Het is op het podium allemaal een beetje opgesmukt met een beetje tongue-and-cheek, om het luchtig te houden. Interessante ontdekking.

We maakten ons op voor een potje nostalgie naar Disney Classics, en thema songs van allerlei bekende series, gebracht op een punky wijze door Punk Rock Factory (*****). Een pak volk was geïnteresseerd. Wat een response kregen ze. Zelden stoere mannen zien teksten meebrullen van ABBA, Kate Bush of Elton John én die staan moshen op thema songs van Power Rangers, SpongeBob SquarePants Theme tot Pokémon .Punk Rock Factory kwam er hier mee weg. Ze mogen dan constant zelfspot hebben over het coveren van nummers van andere muzikanten en het aanpassen van hun gekozen genre, het werkte! Van hun aanpak werd je happy. Dit was party, dansende mensen , lachende gezichten, al dan niet beneveld van de lekkere bieren. Letterlijk een punk rock feestje  met een hoek af …

Na deze muzikale absurde wervelstorm, de apotheose op Razernij met The Rawönes (****) . Ze worden omschreven als ‘the best tribute band of the Ramones in Western Europe''; ze vieren niet alleen hun 25ste verjaardag, maar ook 50 jaar Ramones. “Blitzkrieg Bop” zat vrij vroeg in de set. “Rock 'n' roll high school” , “Sheena is a punkrocker” en “I dont care” passeerden de revue. Weinig tijd voor bindteksten eigenlijk , ‘one, two, three, four and Go!, net als de Ramones zelf eigenlijk. De muziek van hun grote helden werden met respect voor het origineel gespeeld.
The Räwones is een overtuigende Ramones cover band, een feest voor de punk s … ‘Hey Ho! Let's go!’

Organisatie: Razernij, Beerdrinkers & Hellraisers 2024

Lokerse Feesten 2024 - DAG 9 - Massive Attack – Wat een harde confrontatie met de dagdagelijkse realiteit
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-10
Erik Vandamme

In de laatste rechte lijn programmeerde de Lokerse Feesten één van de meest tot de verbeelding sprekende bands… Massive Attack. De band confronteert ons muzikaal, vocaal en in teksten - in het Nederlands notabene - met de harde realiteit. Een 'Eyeopener' van jewelste dus. Ruimschoots twee uur lang waren we compleet in de ban van Massive Attack en hun intense trip.
Maar uiteraard viel er nog wat meer te beleven.

Whispering Sons (***) stonden naar onze mening ietwat verkeerd geprogrammeerd op deze dag, en hadden in het begin van de set dan ook nog af te rekenen met technische problemen die de drive – ondanks de sublieme start toch weer – wat uit het concert nam. Het zou nooit meer echt goed komen, ondanks de muzikale speldenprikkeltjes en Fenne, die haar tekstvellen op hardvochtige wijze uitspuwde.
Een muzikale omlijsting die de grenzen van de postpunk aftast. Op de Lokerse feesten kabbelde het vanavond wat voort. De gretigheid kwam er via deze omstandigheid niet echt door, wat we van hen wel gewend zijn . Hier enkel de eerste rijen die wat in beweging kwamen . Spijtig .

We besloten eens een kijkje te gaan nemen in de Club bij AILI (****), een wulps electro-pop duo die op heel wat airplay kan rekenen. Het publiek smulde met een lekkere heupwieg van die aanstekelijke absurditeit, die een zekere speelsheid en humor had. Beetje chaos met een hoek af, maar het duo slaagt erin het publiek moeiteloos mee te krijgen.  De twee spring-in-t-veld hadden er enorm veel zin in en de zinnenprikkelende totaalbeleving overtuigde zondermeer . Van contrasten gesproken …

Trentemøller (****1/2) van de Deense producer Anders Trentemøller is van alle markten thuis en tapt uit een heel ander vaatje. Z’n veelzijdigheid als producer, de ontelbare bands en projecten die hij heeft begeleid is eindeloos, en dat allemaal balt hij live samen met z’n band op het podium.
In september komt zijn nieuwste plaat uit, en dat is al direct een aanrader. Op de Lokerse Feesten speelde hij een set die balanceert tussen intimiteit en extravertie. De ijle stem van zangeres DISA (Disa Jakobs) neemt een vooraanstaande rol in en brengt enige ontroering en lichtjes in de soms donkere muzikale tunnel, zonder al te lichtvoetig te gaan klinken.
Trentemøller murwde zich in ongelofelijk veel bochten, dat je een inspanning moest leveren. Niet zo vanzelfsprekende op een zonnige zaterdagavond. Het was voor al die intense confrontatie tussen licht en donker, oplawaai en intimiteit, alsook de mooie afwisseling van het songmateriaal , tussen schoonheid en alternatie, met enkele ferme uppercuts die tekenden voor een wervelende set. Beklijvend mooi!

Sinds zijn passage op Fifty Labs festival in Brussel is Loverman (****), James De Graef, een veelzijdig multi-instrumentalist en alternativo, iemand die absurditeit tot kunst verheft. Hij zingt als een crooner en nachtegaal, danst als een volleerd balletdanser en zet zijn instrumenten ingenieus onder spanning. Hij intrigeert zijn publiek. Door ’t feit dat iedereen zich massaal begon  te concentreren op de main act Massive Attack, dunde het hier wat uit . Maar z’n virtuositeit , dosis humor en de nodige  kwinkslagen niet nagelaten, wist hij ons voldoende te overtuigen. En die diverse, gewaagde aanpak werd gesmaakt voor wie overbleef . Entertainment was hier de belangvolle factor.

Massive Attack (*****) was de closing act en dat voelde je duidelijk . Een overvolle Grote Kaai liet de muziek tot het diepste van je ziel indringen. Een optreden van Massive Attack, met hun trippop, is iets dat je gewoon moet ondergaan, zelfconfrontatie en stilstaan van wat rondom je heen gebeurt. Het werd op het scherm uitgebeeld door teksten in het Nederlands, tot de verbeelding sprekende beelden en een prachtige muzikale omlijsting, die ons naar adem deed happen …
Naast hun lichtkrant bracht Massive Attack ook een hele rits gastmuzikanten mee. Helaas geen gitarist Angelo Buschini, die vorig jaar stierf aan kanker, en ook het oud maatje niet, Tricky. Wel twee drummers, en guests als reggae-veteraan Horace Andy, Deborah Miller, Young Fathers en über-zangeres Elizabeth Fraser ((ex)Cocteau Twins) . Elk op hun eigen, unieke wijze overstelpten ze ons, wat een mokerslagen op veelzeggende beelden van Poetin, Netanyahu, bombardementen en droneaanvallen en de rerst ken je wel, brrr!
Hoogtepunten genoeg … O.m. “Girl I Love You”, “Angel” met Horace Andy, een golf aan kippenvelmomenten en een krop in de keel; of toen Young Fathers op de intense songs “Minipoppa”, “Voodoo in My blood” het bloed vanonder onze nagels haalde. Verder een “Song to the siren' (van Tim Buckley) met Elizabeth Frazer, eentje om ademloos in het ijle te zweven. Samen met het nummer “Black milk” pakkend, kwetsbaar, broos.  
En we kunnen maar verder onderschrijven … “Karmacoma”, “Safe From Harm” of “Unfinished sympathy” die twee met Deborah Miller, raakten zondermeer ons hart. “Teardrop” met Elizabeth Fraser vormde de absolute climax.
In de instrumentatie als visueel als in de vocals, het was perfect op elkaar afgestemd. Massive Attack zorgde een twee uur lang voor een maatschappijkritische muzikale trippop trip, een harde confrontatie met de dagdagelijkse realiteit. Indrukwekkend!
Setlist:  In My Mind  (Gigi D'Agostino cover) (snippet)  -  Risingson  -  Girl I Love You  (with Horace Andy) - Black Milk  (with Elizabeth Fraser)  - Take It There - Gone  (with Young Fathers) (without Graham Hastings) -  Minipoppa  (with Young Fathers) (without Graham Hastings)  - Voodoo in My Blood  (with Young Fathers) (without Graham Hastings)  - Song to the Siren (Tim Buckley cover) - Inertia Creeps - ROckwrok  (Ultravox cover) -  Angel  (with Horace Andy) - Safe From Harm  (with Deborah Miller) - Unfinished Sympathy  (with Deborah Miller) - Karmacoma - Teardrop  (with Elizabeth Fraser) - Levels  (Avicii cover) - Group Four (with Elizabeth Fraser)  - In My Mind  (Dynoro & Gigi D'Agostino cover) (snippet)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren 

Lokerse Feesten 2024 - DAG 8 - Paul Kalkbrenner - Leuk langgerekt dansfeest op ‘Deutscher Weg’
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
2024-08-09
Erik Vandamme

Op ‘De Avond van de DJ’ had je op Lokerse Feesten de keuze tussen een rits aan DJacts in de Club of een twee uur lange set met het Duitse fenomeen Paul Kalkbrenner. Wij kozen voor het tweede en starten al vrij vroeg met nog twee wel heel interessante acts binnen de dansscene.

One Track Brain en OGENN zijn bekend in België als internationale techno DJ's en producers. Ze hebben de wereld al rondgereisd met hun muzikale projecten. Samen vormen ze nu het duo  Neon Shadow (***1/2). Hoewel het niet bijster vernieuwend is wat ze doen, weet het duo perfect hoe ze een hongerig publiek moeten opwarmen. De eerste danslustigen waren dus gauw te vinden, het zorgde al voor een eerst dansfeestje tot voorbij de PA. Het fijne aan dit duo is dat ze hun ervaring delen en elkaar weten aan te porren. Een frisse wind binnen de scene.

Een interessante, 'unieke' parel binnen die techno/dance is het fenomeen Anfisa Letyago (****). “Onder de dj's/producers die de afgelopen jaren de meeste impact hebben gehad op de wereldwijde dance/elektronica, is Anfisa Letyago erin geslaagd haar underground roots om te buigen in een boeiend en veelzijdig geluid", staat te lezen in de bio. En inderdaad , we kunnen het maar beamen.
Afisa Letyago brengt die underground naar een groot podium, en overtuigt op meesterlijke wijze met haar gevarieerde aanpak. Zeker door de Napolitaanse invloeden, die zorgen voor een Zuiders tintje in de beats. Anfisa Letyago experimenteert graag met klankentapijtjes; het onderschrijft haar diversiteit. Kleurrijk zwevend, de Zuiders zon tegemoet. Perfecte opwarmer naar Kalkbrenner toe …

Een set van ruimschoots twee uur kregen we van Paul Kalkbrenner (****), kleurrijk , divers, breed, leuk , ontspannend en  gaande weg de dansspieren prikkelen . Heerlijk dansbaar dus. Het podium krijgt een mooie lichtshow toegemeten. Hij heeft hiervoor niet direct de hits als “Schwer”, “Te Quiero” en “Prayer in C” nodig. De handen gaan natuurlijk het meest in de lucht op een “Sky And Sand”. Hij boeit en intrigeert door de talrijke verrassende wendingen in zijn beats’n’sounds. Het mazakt hem bijzonder.
Kalkbrenner onderscheidt zich trouwens van de concurrentie doordat hij niet de 12-inch-singles maar wel de langspeelplaat op zich als het ideale medium voor zijn muziek beschouwt. En dat merk je aan de loepzuiverheid van de muziek die hij uit de boxen doet knallen, dankzij ook de sublieme geluidsmix.
We zagen overal dansende, lachende mensen, twee uur lang gewoonweg ontspannend heupwiegen, handen in de lucht en vooral genieten van die opbouwende, veelzijdige dansbare tunes . “Feed Your Head”, zijn bewerking van het klassieke “White Rabbit” van Jefferson Airplane werd natuurlijk het hoogtepunt en deed de Grote Kaai ontploffen. Wat een apotheose!
Paul Kalkbrenner zorgde voor een leuk langgerekt dansfeestje op ‘Deutscher Weg’. En klankentovenaar zondermeer. Klasse!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren