Frietrock 2019 - Wie het kleine niet eert, is het grote niet waard
Frietrock 2019
Festivalterrein
Oud-Turnhout
2019-08-30 t-m 2019-09-01
Erik Vandamme
Sfeerbeleving voor jong, oud, mobiel en minder mobiel
We hebben het al zo vaak herhaald maar doen het nog eens. Wie het kleine niet eert, is het grote niet waard. Een stelling die past bij het gezellige en gratis festival Frietrock in Oud-Turnhout. Bovendien is dit een organisatie voor het goede doel. Reden temeer dus om, naar de toekomst toe, eens naar Frietrock af te zakken. Dit jaar ging het festival door van 30 augustus tot en met 1 september. We stellen vast dat het overgrote deel van het publiek komt voor die toch wel zeer intieme en aangename feer op Frietrock. En dat is toch de grote verdienste van de organisatie, die met een brede glimlach je persoonlijk aanspreekt en er ook alles aan doet om het iedereen, van klein naar groot, zo comfortabel mogelijk te maken.
Niet alleen zijn er neven activiteiten, ook een springkasteel zorgt ervoor dat de kleinsten ook aan hun trekken komen. In een gezellige eethoek kunt u een lekker pak friet of burger eten. Uiteraard vloeit het gerstenat uitgebreid. Echter kun je ook sterke drank, al dan niet in combinatie met frisdrank verkrijgen, en dit alles aan democratische prijzen. Ondertekende was door omstandigheden minder mobiel. Ook daarvoor had de organisatie een passende oplossing gevonden. Het zegt voldoende over wat er echt speelt als je als muziekliefhebber afzakt naar de Stille Kempen op een zomers weekend eind augustus. Om de schoolvakantie in een feestelijke stemming af te sluiten.
De hoogtepunten
Laat er geen twijfel over bestaan, we hebben genoten van elk optreden op dit weekend. Echter waren er enkele concerten die er met kop en schouder bovenuit staken. We geven een overzicht daarover per festivaldag:
dag 1 - vrijdag 30 augustus 2019
Splendidula (****)
Over het optreden van Splendidula lagen de meningen wat uiteen. De band was zelfs een beetje een vreemde eend in de bijt. Schipperende tussen heavy metal en doom, voegt de band daar nog ander elementen die duisternis en licht verbinden aan toe. Daardoor zet Splendidula je , al dan niet bewust, een beetje op het verkeerde been. Dat is o.a. de verdienste van muzikanten die de doom en heavy atmosfeer als het ware uit hun instrumenten toveren. Maar vooral die bijzonder mysterieuze en sprookjesachtige uitstraling van zangeres Kristien Cools spreekt toe de verbeelding. Haar bijzondere stem klinkt soms kristalhelder, anderzijds schreeuwt ze al haar emoties waardoor ze een donderslag bij heldere hemel doet ontstaan. Voor de zoveelste keer moet ik me excuseren bij de topmuzikanten binnen deze band. Maar Kristien brengt je door haar bijzondere uitstraling in diepe ontroering. Of dompelt je onder in een vat van angst en vertwijfeling. Net dat spelen met uw emoties zorgt ervoor dat je, eens onder hypnose gebracht deze spookachtige trip die Splendidula je aanbiedt gewoon ondergaat. We schreven ooit in een recensie: '' Met de ogen gesloten voelden we de haren op onze armen rechtkomen en wisten niet of dat van pure angst of innerlijk genot was." Dit laatste duidt aan wat we ook voelden toen we deze band zagen aantreden op Frietrock. Niet weten of we nu badende in angst stonden te genieten, of eerder van puur genot mee headbangen.
Thorium (****1/2)
De heavy metal band Thorium bestaat uit één voor één topmuzikanten van uitzonderlijk talentvol allooi. Elk van hen bewees dat al ruimschoots binnen andere projecten. Samengevoegd krijg je een soort supergroep, die de heavy metal magie zodanig voorschotelt, dat de perfectie puur technisch compleet wordt overschreden. Op het podium van Frietrock werd dit nog maar eens in de verf gezet. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen als de snarenplukkers van dienst menig riff door hun gitaren sturen die de haren op je armen doen recht komen. Verdovende drumsalvo's en een aan het genre gelinkt vocale aankleding zorgen voor de ultieme kers op de heavy metal taart. Beter dan dit kom je zelden tegen. Bovendien stralen elk van de muzikanten spelplezier en charisma uit, waardoor niet alleen het dak er vrij snel volledig afgaat. Ook bezorgt Thorium je de ene na de andere adrenalinestoot, waarop stilstaan onmogelijk is. Deze band moet al een tijdje niet meer onderdoen voor internationale acts binnen hun genre, ook op Frietrock zet Thorium nog maar eens de puntjes op de metal 'i'.
Killer (*****)
Levende Belgische legendes daar sloten we de eerste avond mee af . Killer hoeft niets meer te bewijzen maar doen dat op Frietrock wel. Betrapten we hen in het verleden op het afleveren van een routineklus dan straalde de band deze keer gelukkig een overdosis spontaniteit en spelplezier uit niet alleen bewogen ze op het podium als jonge wolven de heren gingen hun kunsten ook gewoon tussen het publiek vertonen. Ook vocaal en instrumentale viel er geen speld tussen te krijgen maar het is dus vooral het zien van een band met zoveel ervaring die de weide in vuur en vlam zet met een energieke set dat ons het meest over de streep trok . Bovendien valt ons op dat iedereen binnen Killer anno 2019 dezelfde kant uitkijkt, waardoor we compleet over de streep worden getrokken door deze verschroeiende set die aan je ribben kleeft. Een betere afsluiter van deze festivaldag konden we ons dan ook niet dromen. Klasse pure klasse, dat schotelt Killer ons voor op Frietrock!
dag 2 - zaterdag 31 augustus 2019
WUK (When Union Kills) (****)
We zakten al vroeg af naar Frietrock om WUK (When Union Kills) aan het werk te zien. Dit is een vrij jonge band die met één demo onder de arm deze tweede festivaldag met een knal van formaat mocht openen. Goed begonnen is half gewonnen zeggen wij altijd. Niet alleen viel er geen speld tussen te krijgen, deze band speelt de pannen van het dak op een energieke en strakke wijze. We schieten prompt wakker als drumster Bieke Van Damme (toevallig een naamgenoot vandaar) oorverdovende mokerslagen uitdeelt op haar drumstel, waarna de gitarist Jens DePoorter en bassist Jonis Momorency ons door Hemelse riffs een eerste adrenalinestoot van de dag bezorgt. Als kers op de taart krijg je een zanger/gitarist - Nelis Wattijn - te horen die zoveel emoties in zijn stem verstopt dat je de kroppen in de keel niet meer kunt tellen.
Kortom WUK liet nu reeds een diepe indruk achter, waardoor we nu al uitzien naar meer moois in de nabije en verre toekomst. Een toekomst die er op basis van dit top optreden, zeer rooskleurig uitziet.
CLCKWS (****)
CLCKWS heeft de laatste tijd wat personeelwissels ondergaan, en is nu klaar om een nieuwe bladzijde om te draaien. Eind september brengt de band zelfs een nieuwe plaat uit 'Popular Polarization'. Wat we voorgeschoteld krijgen is een pure punk set, waarbij een zeer bewegelijke frontman niet alleen zijn keel schor schreeuwt maar bovendien blijkt hij een klasse entertainer te zijn die een technisch probleem met de nodige kwinkslagen behandeld waardoor de set niet stil valt. De muzikanten van dienst drijven het tempo bovendien steeds op naar een hoogtepunt, waardoor stil staan onmogelijk is. De heren stralen enorm veel spelplezier uit, en brengen korte songs die in razend tempo door je strot worden geramd. Zo hoort dat nu eenmaal bij punk. Als daar een boodschap is aan verbonden, maar ook de humor niet achterwege wordt gelaten? Dan zijn we volledig verkocht.
Kortom: Ook al blijkt CLCKWS naderhand een vreemde eend in de bijt tussen al dat metal geweld. Wij werden compleet murw geslagen door een band die ons punk hart sneller deed slaan in het verleden, en dat in het heden nog steeds doet. Wat ons doet uitzien naar een gouden toekomst, die hopelijk gespaard blijft van verdere perikelen.
Slaughter The Giant (****)
Minder humor maar minstens even gedreven en tonnen spelplezier straalt Slaughter the Giant uit. De heren moesten twee optredens verzorgen op deze zaterdag en zetten door een verschroeiende strakke set Frietrock alvast in vuur en vlam. De imposante frontman met bebloed gezicht liet naar goede gewoonte zijn demonen de vrije loop en laat niet los voor iedereen murw geslagen in de touwen achterblijft. Waren we vorig jaar nog aangenaam verrast dan is deze band op een jaar tijd een pak meer volwassen geworden. Dat bewees de band dit jaar nog met een zeer knappe EP 'Asylum Of The Damned’. De muzikanten binnen Slaughter The Giant weten waar ze mee bezig zijn, en stralen meer dan ooit een soort zelfverzekerdheid uit die we vorig jaar nog niet hadden opgemerkt. Dit alles gecombineerd met een imposante frontman die niet duivels grunts en cleane vocale inbreng combineert met een demonische uitstraling. Zorgt ervoor dat deze band ook op het podium enorm veel stappen voorwaarts aan het zetten is naar eeuwige roem binnen dat Death metal gebeuren in ons land en wat ons betreft, ver daarbuiten.
Hudiç (**** 1/2)
Hudiç was vorig jaar een van de ontdekkingen van de festivalzomer. Deze keer stonden ze niet op het hoofdpodium maar in de tent. Met een wellicht minder black maar daarom niet minder duister set deed de band de haren op onze armen wederom recht komen. Dat is uiteraard de verdienste van muzikanten die riffs uit hun instrumenten toveren scherp als scheermesjes. En drumsalvo's die zorgen dat die putten van de Hel zelfs op klaarlichte dag open gaan. Het is echter zanger Kevin zijn unieke act die kan gezien worden als een kers op de taart. Kevin dwaalt als een demonisch wezen uit diezelfde Hel door het publiek kijkt fans strak in de ogen en schreeuwt zijn teksten in de oren tot de volledige tent waanzinnig is geworden. Inclusief wijzelf. We stelden ons de vraag hoe zo een show moet zijn bij het donker van de nacht als de band ook gebruik kan maken van lichteffecten? Dit terzijde. Eens onder hypnose gebracht, voelen wij ons wegglijden naar die duistere oorden waar we vorig jaar ook vertoeven. Dankzij zoveel donker intensiviteit, gebracht door een band die telkens opnieuw grenzen verlegt wat diezelfde duisternis betreft.
Kortom: Zowel theatraal als vocaal en ook instrumentaal blijft Hudiç nog steeds en ontgonnen donkere parel die u als liefhebber van deze stijl, zeker zou moeten uitchecken. Confrontaties met uw eigen demonen, gegarandeerd!
GRZLY (****)
GRZLY is een band dat het moet hebben van een orkaan uitbarsting doen ontstaan, waaruit je niet meer kunt ontsnappen. Eens in de wervelstorm die deze band ontketend aanbeland is dan ook geen terugweg meer mogelijk. GRZLY zet op verschroeiende en doortastende wijze dan ook de puntjes op de 'i' op Frietrock, waardoor ook wij over de streep worden getrokken. We hadden ook niet anders verwacht, want als Peggy iets aanraakt veranderd het altijd in goud. Met alle respect voor de muzikanten rondom haar. Die zich één voor één ontpoppen tot ware virtuozen. Trekt Peggy naar goede gewoonte de aandacht naar zich toe, bewust of onbewust dat laten we in het midden. Ze gooit, eveneens naar goede gewoonte , zich dan ook vocaal en visueel volledig en laat haar emoties de vrije loop. En blijft gerugsteund door top muzikanten rondom haar, doorgaan tot niemand meer stil staat. Missie geslaagd wat ons en velen in de tent betreft.
An Evening With Knives (****)
De uit Eindhoven afkomstige Psychedelische, Doom rock band An Evening With Knives bracht hun titelloze debuut EP uit medio 2015. Ondertussen is An Evening With Knives aan een serieuze opmars naar boven toe bezig. De band stond op het podium met o.a. Corrosion Of Conformity, Truckfighters, Elder en Steak no.8. En speelde ook enkele festivals in Nederland en België compleet plat. Vorig jaar bracht de band nog een EP uit 'Fade Out' waaruit blijkt dat de band nog is geëvolueerd en verder zijn grenzen aftast. An evening with knives bestaat uit één voor één topmuzikanten die indrukwekkend riffs uit hun instrumenten toveren waardoor niet alleen de haren op je armen recht komen, maar waardoor eveneens wervelstormen worden ontketend.
Kortom: "Waar melancholie, weemoedigheid en oorverdovend de trommelvliezen beroeren hand in hand gaan daar vind je An Evening With Knives'' schreven we over voornoemde EP. Op Frietrock zet de band dat met een knal van formaat nog maar eens in de verf.
Carrion (****)
Twee van de meest toonaangevende Belgische death metal acts van het moment op Frietrock. Daarvoor zouden we zelfs een ticket kopen aan een mooie prijs, moest dit een betalend festival zijn geweest. De eerste van de twee is Carrion. De band heeft de laatste tijd wat af te rekenen gehad met personeelswissels, maar blijft daarom niet bij de pakken zitten. Toen de band aantrad op Stormram in Zulte eerder dit jaar schreven we daarover: '' Carrion legt de lat vanaf begin tot einde heel hoog. Ook al spreekt de bewegelijk frontman Sven Van Severen zijn publiek geregeld aan. Carrion laat daarbij vooral de muziek voor zich spreken. En dat is het soort onaards aanvoelende death metal, waardoor de band ons in het verleden al een paar keer kippenvelmomenten bezorgden. '" Is er ondertussen veel veranderd? Nee. Carrion deed in de tent op Frietrock gewoon waar ze goed in zijn. Hoogstaande death metal brengen, zowel instrumentaal als vocaal, waardoor we weer in een vat vol kippenvelmomenten en adrenalinestoten terecht kwamen. Door een loepzuivere set neer te zetten, met de nodige spontaniteit, deed Carrion het dak er in de tent weer eens meermaals afgaan. We hadden ook niet anders verwacht van één van onze favorieten binnen het death metal genre. Klasse komt namelijk altijd boven drijven. Ook op Frietrock.
Leave Scars (**** 1/2)
"Leave Scars is het levende bewijs dat er in ons kleine landje voldoende heel sterke thrash en andere metal bands rondlopen die eigenlijk veel meer aandacht verdienen binnen dat metal wereldje dan ze nu krijgen" schreven we over het optreden van de band vorig jaar op Frietrock. Ook dat laatste komt weer eens tot uiting. In eerste instantie opgericht als zij project, is Leave Scars ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige act die ruimschoots zijn sporen heeft verdiend. Leave scars, ontstaan in 2005, brengt een potje van de meest pure thrash met een hoek af. Van een routine klus afleveren, ondanks die vele jaren ervaring, is bij deze band geen sprake. Leave Scars straalt enorm veel speelplezier uit en het duurde niet lang of het dak van de tent gaat er compleet af. Bovendien springt de frontman zelf in het publiek voor een potje crowdsurfen. Waarna het hek volledig van de dam is.
Kortom: Een lekker oldschool thrash metal feest waar nergens een speld valt tussen te krijgen. Dat schotelt Leave Scars ons voor.
Fractured Insanity (*****)
Fractured insanity is de tweede top death metal band op de affiche. De band brengt begin 2020 een nieuwe plaat uit werd ons gemeld. Ondertussen blijven ze ook op het podium energiek en gedreven uithalen waardoor elk haartje op onze armen recht komt te staan . In het verleden viel ons meermaals op dat deze band totaal niet moet onderdoen voor de gevestigde internationale waarden binnen hun genre. Ook als je geen death metal bent kun je er niet omheen. Fractured insanity is gewoon één van de absolute toppers binnen deze muziekstijl. Ook op Frietrock legt de band de lat torenhoog, en blijft zowel vocaal als instrumentaal op het zelfde hoogstaand niveau gewoon doorgaan tot de weide in vuur en vlam staat. De band speelt wellicht een thuismatch, maar die moet nog steeds worden gespeeld uiteraard. Door de gedrevenheid waarop zowel de muzikanten als impostante en sympathieke frontman tekeer gaan op dat podium, ontstaat wederom een wervelstorm die geen spaander geheel laat van de festivalweide. Dit was, en is nog steeds, het soort death metal waarvoor we graag uit onze luie zetel komen.
Kortom: Dat de heren absolute toppers zijn binnen hun genre dat zet Fractured Insanity met een verschroeiende hete thuismatch op frietrock nog maar eens in de verf. We zien dan ook vol verwachting uit naar nieuw werk in 2020.
Ancient Rites (*****)
We sloten weer af met levende legendes Ancient Rites brengt Vlaamse folklore met een knipoog naar o.a. black metal op zodanige wijze dat je terugkeert in de tijd en met gebalde vuist de strijd aangaat. Vorig jaar maakten we ons nog zorgen over de gezondheidstoestand van frontman Gunther . Blijkbaar is hij aan de beterhand en straalt weer zelfverzekerdheid uit op dat podium na een toch bijzonder moeilijke periode. We slaakten dan ook een zucht van opluchting. Gunther trekt dan ook de meeste aandacht naar zich toe. Nochtans geeft Gunther zijn muzikanten de nodige ruimte om volop te soleren en hun kunsten te vertonen. Ondanks de inbreng van topmuzikanten die al even verschroeiende uithalen is het echter toch altijd de vervaarlijk in het publiek kijkende frontman, die op bulderen wijze verhalen en Sage door je strot ramt die je versteend van angst compleet murw slaat. De grimassen in zijn gezicht en demonische uitstraling als hij zijn verhaalt vertelt op dat podium staan trouwens in schril contrast met de beminnelijke man waarmee we voor het concert een gezapige babbel hadden. Kortom: Op Frietrock trok Ancient Rites ons naar goede gewoonte, op een verschroeiende harde wijze, mee op een reis naar het verleden. En liet ons totaal verweesd en met kloppend hart achter. Toen ik de band twintig jaar geleden aan het werk zag op Graspop was ik al danig onder de indruk. Behalve enkele mindere optredens, mede door de gezondheidsperikelen van Gunther, heeft Ancient Rites ons nooit ontgoocheld. Ook op Frietrock zet de band de puntjes op de Folkloristische 'i'. Missie geslaagd, mijne heren!
dag 3 - zondag 1 september 2019
Behind Bars (****)
Feitelijk hoeft de uit Geel afkomstige HC/metal band Behind Bars ons niets meer te bewijzen. De band is sinds 2015 uitgegroeid tot één toonaangevende band binnen het genre. Meteen de lat hoog leggen, en niet meer los laten tot het pril einde? Dat is wat de band doet in een iets te korte set naar onze goesting, geven we toe. Dat is dan ook het enige kleine minpunt trouwens. Wat Hardcore betreft moet het voor ons aanvoelen als een wervelstorm die niet meer overgaat, of mokerslagen in het gezicht die niet alleen zorgen voor heilige huisjes die worden omver gestampt. Ook dat je daardoor murw wordt geslagen, en in de hoek van de kamer verweesd achterblijft, is een voorwaarde. Nu, Behind Bars brengt de meest pure HC en ramt het zodanig door je strot dat je niet meer recht komt na zoveel uppercuts vol in je gezicht. Missie geslaagd!
Black Tartans (*****)
De publiekslieveling van deze festivaldag? Want prompt stond de weide zeer goed gevuld. Dat was Black Tartans ten voeten uit. De band verbindt Folk elementen met de nodige humor en voegt daar bovendien de nodige snuifjes duisternis aan toe. Aanstekelijke doedelzak klanken en lekker loos gaande gitaar en drum werk. Het zit allemaal verborgen binnen de sound van Black Tartans. Daardoor brul je die songs vanaf de eerste tot de laatste noot mee. Als klap op de vuurpijl straalt de frontman zoveel charisma uit dat hij iedereen ui zijn hand doet eten. Daardoor is stil staan hierop eveneens totaal onmogelijk. Het publiek wordt compleet wild en blijft dansen tot het zweet op de lippen staat. Black Tartans voelt aan dat ze hier een thuismatch spelen, en doet daar gewoon een paar schepjes bovenop tot dat dak er compleet afvliegt, meerdere keren zelfs. De band bezorgt Frietrock een Folks dansfeest , overgoten met de nodige duisternis, zoals je er weinig tegen komt.
Elusion (****)
In tijden dat er over het genre niets nieuws meer te melden is slaagt Elusion erin dat extra pit toe te voegen aan die muziekstijl, waardoor je zelfs als meest sceptische muziekfan toch overslag gaat. Dat merkten we aan hun recente plaat 'Singularity'. We schreven daarover: '' Vooral het feit dat Elusion zich niet profileert als een zoveelste 'female fronted metal act' in een lange rij, maar duidelijk ook 'andere wendingen' durft aannemen op deze knappe schijf trekt ons nog het meest over de streep. Dat was al met die EP in 2016 het geval en dat zet Elusion met deze nieuwe parel in de symfonische metal 'Singularity' nog meer in de verf." . Ook live steekt Elusion er met kop en schouder bovenuit. Dit mede doordat de band zijn eigen grenzen, maar ook deze van dat typische Female Fronted Melodic metal verder aftast en verlegd. En bovendien over een frontvrouw beschikt die door haar stembereik je ontroert en wegvoert naar weer eens zeer verre oorden.
Kortom: In tijden waarin het genre wat van zijn pluimen dreigt te verliezen blijkt Elusion een uitzonderlijk parel om te koesteren. En dat zowel op als naast het podium.
BEUK (*****)
We houden van harde werkers die niet aflaten, tot ze hun doel hebben bereikt. Aanvankelijk had Beuk het wat moeilijk om de aanwezige in de tent tot bewegen aan te zetten. De heren van Beuk stralen echter zoveel charisma en spelplezier uit, en bewegen als losgeslagen konijntjes op Duracell batterijen op dat podium. Dat je ook als statische aanhoorder hier uiteindelijk moeilijk kunt op stil staan. Beuk legt de lat enorm hoog en brengt een potje rock-'n-roll vanuit het hart van die muziekstijl. Dat dit trio bestaat uit muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, daarover bestaat de minste twijfel. Door zo spontaan op dat podium te staan, slaagt Beuk er uiteindelijk in de volledige tent in vuur en vlam te zetten. Al dan niet met een onderliggende boodschap. Over de recente EP van beuk 'Dynamite' schreven we: '' Live hoeft de band ons ondertussen niets meer te bewijzen, maar ook op plaat doet BEUK dus de grond onder onze voeten daveren, en zorgt voor een aardverschuiving die je voelt over alle taal en rock grenzen heen.'
'Laat dit laatste nu ook het gevoel zijn dat ons overvalt bij het aanschouwen van een van onze favoriete West-Vlamingen. De grond daverde uiteindelijk wel onder onze voeten, dankzij BEUK die ondanks een moeizame start die lat steeds hoger blijft leggen tot ieder beetje rock fanaat uit de bol gaat, dankzij het ontvangen van een overdosis aan adrenalinestoten die de band uitdeelt.
Furia (**** 1/2)
FURIA is in het Antwerpse - tot ver daarbuiten - ondertussen uitgegroeid tot een begrip. De band bestaat uit top muzikanten die hun kunnen ruimschoots hebben bewezen. Zowel op als naast het podium bewees FURIA ons al meermaals uit het goede hout gesneden te zijn. Daarbij stelden we bovendien al meerdere keren vast dat de band zijn naam niet gestolen heeft. Want FURIA slaat ook op Frietrock wild om zich heen. Aan een verschroeiend, strak tempo blijft de band doorborduren tot niemand meer stil staat. Mokerslag na uppercut schotelt de band je voor. Steeds in een verschroeiend tempo, met oog voor de nodige spontaniteit. Je hoort en ziet dat deze band enorm veel spelplezier uitstraalt, en dat heeft zijn uitwerking op een publiek dat nog eens stevig uit de bol gaat. FURIA brengt zowel op als naast het podium donkere muziek met een humoristische kijk op de zaak. Waardoor een wild feest ontstaat in je hoofd, maar dus ook op de festival weide. Wat ons betreft het perfecte einde van een geslaagd weekend vertoeven in Oud-Turnhout. Een knallend feest, dat een onvergetelijk indruk achterlaat. Zoals we dat van FURIA ondertussen gewoon zijn, maar waar je nooit genoeg van krijgt.
Besluit
Het is ondertussen moeilijk geworden om de bomen nog te zien in het bos van festivals dat we voorgeschoteld krijgen. Vaak zijn er evenementen die elkaar overlappen, waardoor je keuzes moet maken. Wat eind augustus betreft is die eveneens het geval. Echter vertoeven wij het tweede jaar op rij op het festival Frietrock om een festival zomer af te sluiten. En wederom stellen we vast dat er zoveel Belgische top acts zwemmen in die immens grote metal en aanverwant visvijver. Ook daar is het uiterst moeilijk geworden om door het bos de bomen nog te zien. We roepen al jaren op om meer chauvinistisch te worden, want helaas bekijkt de Belg acts of artiesten tot ook sportmensen vaak met een sceptische kijk op de zaak. Nu, dat is wat Belgische bands betreft dus voor niets nodig.
Het korte overzicht hierboven bewijst dat nog maar eens.
Bands om in het oog te houden - Naast die hoogtepunten zagen we eveneens enkele bands aan het werk die over potentieel beschikken om ooit potten te gaan breken.
dag 1 - Provectus (***) dompelt de tent onder in een black metal atmosfeer, waarbij wordt teruggrepen naar de ingrediënten uit de jaren '90. Ook al konden we ons stiekem niet van de indruk ontdoen dat er meer inzat, dan er werkelijk uit kwam. Deze zeer energiek spelende band, deed voor het eerst op deze avond de duisternis neerdalen over Frietrock. Mits enige groeimogelijkheden zien we Provectus zeker nog potten breken binnen dat typische black metal gebeuren. Een band om in het oog te houden dus.
dag 2 - Neem nu de HC formatie Streetwiser (***) die het soort hardcore brengt vanuit het hart van die muziekstijl. Een naam om te onthouden als fan van dat genre. Ook Generaal Onzin (*** 1/2) - die op zijn eentje op het podium staat - blijkt niet alleen een begenadigd muzikant en zanger. Door humor en absurditeit toe te voegen aan zijn set, zorgt hij voor de nodige hilariteit en krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Hemelse virtuositeit die aan de ribben kleeft. Technische hoogstandjes die door je hart boren en een imposante verschijning van een frontman die zijn publiek letterlijk omarmd en over een stem als een klok beschikt die zorgt voor menig aardverschuiving. Dat is Oceans Burning (***) in een notendop. Aanvankelijk had de band het moeilijk om het publiek mee te krijgen, maar dankzij het aangeboren charisma van een voornoemde frontman, lukte dat uiteindelijk toch.
dag 3 - Northwind (***) is een vrij nieuwe melodieuze death metal band met aan het hoofd de zeer bevallige zangeres en frontvrouw Tine Vanmuysen. De band bracht een demo song uit: “Under the northwind” en zou aan het werken zijn aan een eerste full album. De band had in het begin af te rekenen met een zeer vervelend technisch probleem, waardoor het oorverdovende en harde geluid er zelfs voor zorgde dat velen de tent ontvluchten. Op zich jammer, want eens dat euvel opgelost horen we een band die niet alleen met vlijmscherpe riffs en drumsalvo's ons hart zalven. Tine verstopt niet alleen zeer veel uiteenlopende emoties in haar stem, ze straalt eveneens enorm veel rock-'n-roll en tonnen energie uit. Waardoor we vol bewondering, stevig headbangende, compleet van de kaart achterblijven met verstomming werden geslagen. Waardoor die minder geslaagde start snel was vergeten.
Ik geef het toe, ik ben over het algemeen geen voorstander van cover of tribute bands. Omdat ofwel klakkeloos die songs worden gecoverd, zonder daar iets aan toe te voegen. Of omdat het eerder klinkt als een flauw afkooksel. Soms kom je echter bands tegen die de songs in een zodanig nieuw kleedje steken, op een wijze alsof het lijkt dat ze die zelf hebben geschreven. Phoenix (*** 1/2) is zo een band die op strakke en spontane wijze die songs van bijvoorbeeld Dio of Metallica tot Deep Purple nieuw leven inblaast. De songs worden dan ook zodanig levendig en spontaan gebracht, dat het zorgt voor meerdere kippenvelmomenten. En dat is net hoe we een optreden van een coverband het liefst beleven en bezig horen en zien.
Het viel ons op dat na dit optreden van Black Tartans het publiek sterk was uitgedund. Zo verwonderlijk is dat niet, want op maandag begon het nieuwe schooljaar. Ook The Guardian (*** 1/2) had het, ondanks een charismatische frontvrouw, aanvankelijk moeilijk om het publiek uit hun hand te doen eten. Gaandeweg lukte dat wel. Doordat The Guardian instrumentaal een strakke en energieke set naar voor bracht. En frontvrouw Ginny Claes een klasse entertainer is die zich als een pitbull vastbijt in haar publiek, tot niemand meer stil staat. Daardoor slaagt de band er alsnog in de aanwezigen tot bewegen aan te zetten. Deze band is één van de betere Female Fronted Melodic Metal band die we al hebben gezien de laatste tijd, dat zet The Guardian nog maar eens in de verf.
Met dank aan Erik Vandamme https://www.musika.be/
Organisatie; Frietrock, Oud-Turnhout