Harper Trio - Maria-Christina Harper - Het is een soort presentatie over wat er elke dag in mijn hoofd gebeurt, er gaat zoveel om in mijn hoofd. Daarom is er ook zoveel diversiteit in mijn muziek

De in Griekenland geboren, Egyptische jazzharpiste en componiste Maria-Christina Harper vindt het geluid van de harp in de jazzwereld opnieuw uit. Met haar anarchistische geest en een interesse in het verkennen van wat de harp kan doen, in plaats van het verkennen van de traditionele klanken, presenteert ze haar instrument op nieuwe en opwindende manieren. Door haar wortels in de traditionele muziek te combineren met free jazz creëert ze een onweerstaanbare, meeslepende geluidskosmos. Het is waar Oost en West elkaar ontmoeten. Maria-Christina is gevestigd in het Verenigd Koninkrijk en werkt samen met twee uitstekende, veelgeprezen spelers om het Harper Trio te vormen met drummer-drummer Evan Jenkins en de dynamische saxofoniste Josephine Davies (Instrumentalist Of the Year, 2019 Parliamentary Jazz Awards). 
In 2023 brachten ze het album 'Passing By' uit. Een wilde combinatie van stijlen, zoveel diversiteit dat we het er echt over moeten hebben. Dus hadden we een leuk gesprek met Maria- Christina Harper over dit project en toekomstplannen.

Kun je wat meer over jezelf vertellen, hoe is het allemaal begonnen, waarom is de harp zo belangrijk als instrument?
Ik kom uit een muzikale familie. Maar dat had niets te maken met het instrument 'de Harp'. Als kind zag ik de tekenfilm ‘De Aristokatten’ op tv. Een jaar of vier. Een van hen speelde harp en vanaf dat moment wilde ik harp spelen en zo is het allemaal begonnen.

Ik heb gelezen dat je ietwat gefrustreerd was omdat het instrument harp helaas nog steeds in die richting van 'klassieke muziek' wordt geduwd terwijl het ook terug te vinden is in moderne muziek en jazz; ervaar je ook dat het moeilijk is om serieus genomen te worden als harpist in de mainstream muziekwereld, of  heb ik het verkeerd voor?
Ik ben begonnen met Piano, klassiek piano, omdat er toen nog geen harpleraar was. Toen de harpdocent op het conservatorium kwam, was ik erg enthousiast en begon ik de orkestrale pedaalharp te studeren.  In mijn vrije tijd luisterde ik naar klassieke muziek, maar ook psychedelische rock en blues, en country muziek. Ik vond het repertoire van de pedaalharp erg beperkt. Ik wilde meer doen met het instrument, omdat ik het gevoel had dat ik opgesloten zat, ik had meer nodig. Na mijn klassieke studie heb ik wat symfonische muziek gedaan, maar dat was niet wat ik wilde. Dus verhuisde ik naar Londen om muziektherapie te studeren. Daar leerden we improvisatietechnieken en combineerden we psychologie met muziek. Ik werd erg enthousiast van het toepassen van speciale effecten op de harp en materialen. Eindelijk vond ik een manier om mijn muzikale paden te verkennen met dit instrument. En te gaan werken met de vele mogelijkheden die er zijn.

Ik heb jullie leren kennen dankzij één van onze recensies, die een artikel schreef over een ander project 'Hairetis Harper' (https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/80508-draft.html ) dat helaas midden in die duivelse corona tijden werd uitgebracht; heeft dit album deuren geopend, of was het een slechte timing middenin de corona?
We hadden de optie om het niet uit te brengen. We wisten niet wat er ging gebeuren, of hoe lang de pandemie zou duren. Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat het goed is dat het is gebeurd. We hadden het gevoel dat we dit in ieder geval hadden, we kregen overal erg goede recensies. Met dit album (Passing By, Harper Trio) zou ik niet blij zijn als het gebeurde, maar met dat album heb ik nu het gevoel dat het een goede beslissing was om het toch uit te brengen.

Het is alleen jammer dat jullie niet live konden spelen met dat project, of wel?
Ja, dat hebben we gedaan. Voordat we het uitbrachten hebben we een tour gedaan in Brussel, Griekenland en Nederland, maar dat was voordat het album was uitgebracht.

‘Draft' was een succesvol album, komt er meer werk van dit project met Hairetis in de toekomst?
Voorlopig heb ik het te druk met dit project 'Harp Trio', dus er zijn nu geen toekomstplannen voor dat project, dat zien we later wel.

Natuurlijk gaat dit interview over het nieuwe project 'Harper Trio' - Passing By. Ik hou van de manier waarop je zoveel stijlen in je muziek combineert, maar ik voel vooral jazz in veel nummers terugkomen. Klopt het? En was dit een bewuste manier van werken?
Het is een soort presentatie van wat er elke dag in mijn hoofd gebeurt, er gaat zoveel om in mijn hoofd. Daarom is er ook zoveel diversiteit in mijn muziek.

Josephine Davies en Evan Jenkins zijn niet alleen puike muzikanten, ze zijn ook een enorme aanwinst om jouw magische muziek naar een nog hoger niveau te tillen denk ik, hoe hebben jullie elkaar gevonden en vooral, is dit compatibel met jou en hun drukke schema in dit nieuwe project? Ze zijn erg druk bezig; hoe vinden ze tijd voor dit project?
Alles komt terug op de tijd van COVID. Voor muzikanten in het Verenigd Koninkrijk was het legaal om samen te komen om te repeteren en muziek op te nemen. We kwamen dus echt elke week bij elkaar. We hadden toen allemaal de tijd om muziek op te nemen. Misschien was het niet gebeurd als we geen tijd hadden gehad door de pandemie. Zonder stress voor andere projecten en dingen, dat was een goede eigenschap van deze COVID . Muzikaal en creativiteit, als je jezelf tijd en ruimte geeft, is dat altijd goed.  Dat was het enige goede aan deze COVID. En nu zijn we zo enthousiast dat we tijd vinden om dit album te promoten.

Die diversiteit in aanpak is kleurrijk, dat ik na elke luisterbeurt iets nieuws ontdek; het is een groeiplaat, me dunkt?
Het is niet zo dat ik bewust nadenk over hoe het publiek denkt over wat ik doe als ik componeer. Maar ik vind het heel leuk als iemand zegt dat er meer gebeurt dan één luistersessie; dat is iets wat ik echt wil doen. Je raakt niet snel verveeld als dit gebeurt. Maar het is niet dat dit een bewuste keuze is, het gaat bij mij allemaal heel natuurlijk. Soms zit ik aan de harp en komt er iets in mijn hoofd, dat ik dan naar buiten breng. Soms is er niets en blijf ik spelen en spelen, tot ik iets vind.

Ik heb ook het gevoel dat je een band hebt met Avant-Garde?
Mijn groter ervaring situeert zich meer experimentele muziek. Ik hou gewoon van Avant-Garde, en improvisaties, dat brengt je overal. Dus dat vind ik heel leuk, bedankt dat je dat zegt.

Daarnaast is er een connectie met je Griekse roots en Egyptische roots las ik ergens. Op welke manier komt dat tot uiting in je muziek denk je?
Er is een nummer 'In Cairo / Grandma's Coat, waar de inspiratie komt van mijn familiewortels in Cairo, ik droeg een kledingstuk van mijn oma tijdens een concert en daar gaat dit nummer over. Maar op het album zelf is er niet echt een bewuste verwijzing naar mijn Griekse of Egyptische roots. Alleen in dat ene nummer eigenlijk.

Het is niet alleen de diversiteit, maar ook hoe je overschakelt van intimiteit naar een krachtiger geluid; experimenteren met geluiden trekt me aan, improvisatie tot kunst verheven. Een bewuste benadering? of hoe moet ik dit zien?
Omdat ik veel beïnvloed ben door mijn klassieke muziekstudie, is het hebben van een flow en verschillende texturen binnen hetzelfde stuk iets dat me interesseert en opwindt. Daarbovenop komen andere texturen uit andere muziekgenres in de muziek door middel van effecten en toonverkenning. In het algemeen probeer ik mijn gevoelens en gedachten over te brengen door middel van geluiden die ik uiteindelijk omzet in composities.

Ik hou van die avontuurlijke aanpak, daarom schrijf ik graag over muziek; op die manier trek je alleen publiek aan, die constant geprikkeld willen worden. Hoe zie je het zelf?
Voor mij gaat het om het moment van schrijven en improviseren. En dan het opnemen... ik denk pas na over elke stap, pas als de stap zich aandient. Ik ben het ermee eens dat het geen muziek is voor een groot publiek van populaire muziek. Ik denk dat het publiek dat ons leuk zal vinden, misschien een achtergrond in jazz of avontuurlijke muziek heeft. En vrije improvisatie, en misschien ook wat psychedelische rock. Natuurlijk zou ik het geweldig vinden om een album te maken waar iedereen naar wil luisteren, maar alleen als ik de muziek zelf ook goed vind. En niet in een richting wordt geduwd die ik niet leuk vind.

Je zei dat je over elke stap nadenkt, maar pas als de stap zich aandient. Wat is nu de volgende stap?
We zijn nu bezig met het organiseren van een aantal zomerfestivals en een herfsttour. Gewoon deze plaat promoten en optredens organiseren is nu de volgende stap. En ik heb ook een paar nieuwe ideeën voor dit project, maar eerst deze stap, live spelen met dit Harper Trio.

Hoe waren de belangrijkste reacties op de plaat?
We hebben erg goede recensies gekregen, de fans vinden het ook leuk. Het gaat erg goed. Dus ja, we hebben positieve feedback voor dit project van onder andere The Guardian, Jazzwise magazine, BBC radio en jazz FM.

Zijn er nog andere toekomstplannen naast de tour?
De volgende stap en toekomstplan is, terwijl we op tournee zijn, nieuwe muziek opnemen en ik denk na over een gastsamenwerking, weet nog niet wat. Dat is een ander idee dat in mijn hoofd opkomt.

In tijden van Spotify en Youtube, is het interessant om nog steeds platen te maken? Ik weet dat er nog steeds een markt voor is, maar toch... waarom?
Ik hou van creëren, de muziek, het geluid, het beeld, een plaat in je handen houden heeft nog steeds iets magisch. Je presenteert het aan iemand, het is fijn om het dichterbij te hebben, als een boek dat je in je hand kunt houden. Er is nog steeds een publiek voor.

Tot slot, wat zijn je grote ambities, ik denk niet dat het spelen in grote stadions is? Of wel? Heb je een soort 'doel' in gedachten of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb het niet over dit project, maar in muziektermen... het draait allemaal om marketing. Als mensen marketing krijgen, wordt de saxofoon 'gehyped' en gaan mensen voor dat instrument. om een voorbeeld te geven, dus het draait allemaal om marketing en combineren. Populaire muziek is iets dat de hele tijd evalueert, dus als een instrument populair wordt, kan het een gehyped instrument worden voor een groot publiek. het heeft allemaal met marketing te maken. Over mijn ambitie? Als muzikant wil ik blijven spelen wat ik echt wil spelen. De luxe hebben om te kiezen waar ik kan spelen, de podia , de gast die met mij en ons speelt. Gewoon de vrijheid hebben om de muziek te spelen waar we allemaal voor staan... dat is mijn grootste ambitie.

Bedankt voor dit leuke interview, nog zaken? Ik hoop alvast je live te zien in België

https://mariachristinaharper.com
https://www.instagram.com/mariachristinaharper
https://www.facebook.com/MariaChristinaHar
https://www.youtube.com/c/MariaChristinaHarper

The Suncharms - Al mijn teksten komen uit mijn ziel en vertellen een verhaal over een ervaring die ik heb gehad of een emotie die ik voel. Hopelijk komt dit over op de luisteraar en maakt het een connectie

Ze werden opgericht in 1989, geïnspireerd door indie en pop, en binnen een jaar stonden ze in het voorprogramma van onder andere Curve, Catherine Wheel en The Cranes. Met twee succesvolle EP-releases in 1991 gevolgd door een Peel-sessie begin 1992, leek het erop dat de band het steeds beter zou gaan doen. Helaas speelden ze hun laatste optreden in 1993 en gelukkig voor ons kwamen ze in 2021 weer bij elkaar. We hebben het over de shoegaze band The Suncharms, die op een punt stonden om door te breken.
In 2023 kwam een nieuwe plaat uit ‘Things Lost’ waarop ze de gekende paden verder bewandelen. Alsof ze nooit weg zijn geweest.
We hadden over deze release een fijn gesprek met bezieler Marcus Palmer, waarbij we terugblikken en kunne”n uitkijken wat ze bieden …

Even terug naar het verleden … Jullie begonnen ergens in de jaren 90 en stopten in 1993 na een paar EP's; een belangrijke reden waarom dit gebeurde?
Ja, we hadden 2 EP's uitgebracht Sparkle & Tranquil Day op Wilde Club Records, ook de thuisbasis van Catherine Wheel. We hadden ook het genoegen om een John Peel BBC Session te doen. Er was geen massale banduitval of een botsing van een artistieke visie. Het platenlabel viel uit elkaar en het leven leidde ons in andere richtingen. Net toen dit gebeurde kregen we het aanbod om een single uit te brengen op Slumberland Records. Een demotape werd naar de verre kusten van de VS gestuurd maar kwam nooit aan. Dat was 1993 en er werd geen debuutalbum uitgebracht, wat nog steeds aanvoelt als teleurgestelde dromen  en een ‘wat als’ gevoel ...  (in 2018 brachten we eindelijk een comebacksingle Red Dust uit op Slumberland Records)

En je kwam terug in 2019; hoe gaat alles sindsdien en wat is het grote verschil met de jaren '90 ?
Het grote verschil is het aantal online radioshows, digitale tijdschriften voor bloggers en de mogelijkheid om muziek digitaal te downloaden en te delen. We hebben mensen van over de hele wereld bereikt die vroeger nooit van ons gehoord zouden hebben.  In de jaren 90 was je afhankelijk van papieren fanzines die je oppikte bij optredens (die nog steeds geweldig zijn), mond-tot-mondreclame en het maken van compilatietapes met versierde hoezen die je zelf maakte met viltstiften/verf of collages. Het duurde uren om deze tapes te maken en je stuurde ze naar je vrienden om je nieuwe vondsten te delen. Het was geweldig om een gewatteerde envelop te openen met een tape erin. Alleen John Peel op Radio One draaide in de jaren 90 obscure muziek. Wat muziek maken betreft, heb je nu de vrijheid om op te nemen en te mixen op een laptop en te experimenteren met verschillende geluiden die moeilijk na te maken zouden zijn als je beperkte studiotijd zou hebben vanwege financiële beperkingen. De ervaring in een studio zal voor mij altijd beter zijn vanwege de kameraadschap in een nieuwe omgeving en het was mijn tienerdagdroom over hoe het zou moeten zijn om in een band te spelen. Maar de technologie heeft ons in staat gesteld om onze eigen muziek te maken en op te nemen wat geweldig  is geweest voor onze creativiteit.

Naast jullie 'come back', was er die verschrikkelijke coronatijd, hoe hebben jullie die overleefd? Of waren deze tijden een inspiratie voor jullie?
De coronatijd dwong ons om die technologie nog meer te omarmen en te leren hoe we zelf konden opnemen en vervolgens met elkaar konden delen. Dit resulteerde erin dat we veel sneller demotracks konden neerzetten, omdat we elkaar voor Corona maar één keer per maand persoonlijk ontmoetten.

Jullie zijn nu nog steeds 'on route' en hebben vorig jaar een prachtig album uitgebracht 'Things Lost'; ik hou van de typische shoegaze vibe,  dat emotioneel klinkt. Maar er zijn tegenwoordig zoveel bands die dat doen, wat maakt een band als Suncharms '’uniek(er)’ denk je?
Al onze nummers klinken denk ik heel verschillend van elkaar en we zijn niet bang om te experimenteren met verschillende instrumenten en effecten als dat bij het nummer past. Op het nieuwe album zijn er trompetten/snaren en er zijn melodieën naast keyboards. We hebben ook gitaarpedalen en gitaren die we in de jaren 90 gebruikten. Al mijn teksten komen uit mijn ziel en vertellen een verhaal over een ervaring die ik heb gehad of een emotie die ik voel. Hopelijk komt dit over op de luisteraar en maakt het een connectie.

De nummers doen me dansen en geven me een warm gevoel, iets wat ik nodig heb als ik naar meer shoegaze muziek luister. Wat is volgens jou 'muzikaal gezien' het verschil met de albums uit de jaren '90?
Het grootste verschil met de jaren 90 dat ik al heb genoemd is het experimenteren met andere instrumenten dan gitaren. We zijn met nog steeds  de originele bandleden maar experimenteren dus meer  nu. Ik ben me ervan bewust dat elk nummer ons laatste kan zijn, dus ik moet ervoor zorgen dat elk woord belangrijk is in het nummer omdat ik misschien nooit meer de kans krijg om een nummer te maken. Ik heb nog steeds littekens omdat ik in 1993 dacht dat het voor altijd voorbij was. En dat wil ik nu vermijden.

Ik heb het gevoel dat er een verhaal achter dit album zit, klopt dat? Waar kwam de inspiratie vandaan?
Het album is geen conceptalbum, maar er zijn wel thema's die veel nummers met elkaar verbinden. Zee / Stormen / Hammer Horror / Victoriaanse Gothic / Sterfelijkheid / Verloren liefde / Kerkhoven / Spijt / Alcohol / Badplaatsen / Realiseren dat er nooit eeuwigheid is, alleen het moment. De titel van het album en het artwork geschilderd door onze drummer Chris van a Dark Sea brachten het allemaal samen.

Shoegaze en muziek uit de jaren '80 en '90 is tegenwoordig populair, hadden jullie het gevoel dat het makkelijker was om 'on track' te komen dan in de jaren '90?
Het was een leuke verrassing om erachter te komen dat onze nummers uit de jaren '90 in leven waren gebleven en werden gedraaid door tienerfans van shoegaze. Onze nummers van toen en nu zijn dan ook gedraaid op een aantal geweldige Shoegaze Radioshows, waaronder DKFM. We hebben geweldige ondersteuning gehad van radioshows die onze nieuwe nummers naast nieuwe bands speelden. Ik zou zeggen dat veel mensen die ons nu leren kennen denken dat we een gloednieuwe band omdat ze  geen kennis hebben van ons verleden. Het is trouwens goed om te zien dat ook bands als Ride en Slowdive nieuw materiaal uitbrengen en niet alleen voor nostalgie spelen.

Hoe waren de belangrijkste reacties op de plaat? Heeft het deuren geopend?
We hebben een geweldige respons gehad en veel goede, inzichtelijke albumrecensies. Radio-optredens van over de hele wereld en een optreden op de BBC (6 music Radcliffe & Maconie). De deur die is geopend is de mogelijkheid om twee albums uit te brengen op het fantastische Sunday Records (een geweldige geschiedenis van coole releases en nog steeds een geweldig oor voor toekomstige juweeltjes).

In deze tijden van Spotify en digitalisering, waarom nog steeds nieuwe platen maken? Ik koop nog steeds vinyl... maar de jongere generatie niet altijd... dus waarom nog steeds opnemen?
We kopen allemaal nog steeds vinyl en cd's en ik denk nog steeds dat je het gevoel van de fysieke release niet kunt verslaan. Iets om te verzamelen en te koesteren en naar het artwork te staren. Kijk hoe het vinyl ronddraait en geniet van het ritueel van het kiezen van een moment om te luisteren.

Daarnaast zie ik dat je actief bent op bandcamp, wat is het verschil tussen bandcamp en Spotify? De 'pro' en 'contra'?
Ik wil graag dat vinyl- en cd-releases blijven bestaan, maar daarnaast wil ik dat zoveel mogelijk mensen bereikt worden met onze muziek. Als iemand op de maan of op de top van een piramide naar ons luistert op Spotify ben ik daar ook blij mee. Bandcamp is geweldig omdat het kleine labels en bands financieel kan ondersteunen door middel van directe financiering. Bandcamp geeft bands de vrijheid om iets uit te brengen als ze geen label kunnen vinden of er net voor kiezen om geen label aan te spreken.

Hoe belangrijk is social media tegenwoordig voor jullie?
Het is erg belangrijk voor ons geweest. We hebben in eerste instantie contact gezocht met ons label via sociale media. Deze interviews en andere interviews, waaronder interviews in tijdschriften, zijn allemaal begonnen via posts die we via sociale media hebben opgepikt. Voor goed en slecht lijkt het een blijvertje te zijn. Zonder de hype achter je is het aan de band om het van de daken te schreeuwen en hopelijk werkt de muziek dan.

Wat zijn de toekomstplannen voor 2024? Op tournee gaan, naar België komen?
We willen doorgaan als Creative, we zijn nog steeds allemaal goede vrienden en album 3 maken is het grote plan. We hebben al heel veel sonische ideeën en hooks. Er zijn nog geen live data geboekt. Hopelijk krijgen we wat live-data geboekt en misschien België, wie weet wat de toekomst brengt.

Zijn jullie al plannen aan het maken voor nieuwe muziek en welke richting gaan jullie op in diezelfde toekomst?
Zoals gezegd zijn de zaadjes al gezaaid voor album 3 en zijn we afgelopen donderdag begonnen met het uitproberen van ideeën toen de meesten van ons bij elkaar kwamen. We plannen nooit de richting als er een vleugje psychedelica, een geweldige melodie, een beetje distortion, een hartslag van een drum en soulvolle teksten zijn, dan varen we in de goede richting.

Naast het maken van plannen voor de toekomst, hebben jullie ambities, een doel dat jullie willen archiveren?
Doorgaan met het uitbrengen van meer albums waar we trots kunnen op zijn en nog veel meer mensen kennis laten maken met onze muziek. Mijn ambitie is om meer liveshows en festivals te spelen naast bands waar we van houden.

Als je moet kiezen, spelen in grote stadions of een band worden die bekend is in het clubcircuit? Waar geef je de voorkeur aan en waarom?
Ik ben geen fan van stadionoptredens, dus we zullen voor 7 avonden moeten gaan en de coole kleine zaal moeten inpakken.

De meeste artiesten kiezen wel voor de tweede optie, ik vraag me af waarom? Dus, waarom kies je voor de tweede optie (voor het geval je dat deed)?
Geen sfeer in een stadionshow, ik zie graag het wit van hun ogen, de emoties van dichtbij en de krassen op de gitaren.

Nog zaken die interessant zijn?
We zouden het leuk vinden om met je mee te gaan op een muzikale reis, dus klik alsjeblieft op de link hieronder. En bedankt voor het interview.

https://sundayrecords.bandcamp.com/album/things-lost

Ão - Als een balsem voor onze ziel

Eén van dé ontdekkingen van 2023 was het gezelschap Ão, een jonge Belgische band die o.a. op het festival Fifty Lab Music Festival in Brussel ons compleet van de sokken wist te blazen. ''Live presenteert Ão een overvloed aan muziekstijlen die gaan van dromerig, naar pop en dance. Je kunt op hun muziek geen label kleven. Het is een avontuurlijke reis die ons zwevend naar allerhande oorden brengt.", schreven we.
Ze zijn alvast een drijfveer om geprikkeld te blijven van opkomend talent.
Ook hun debuut 'Ao Mar' kon op heel wat bijval rekenen. De band gooide ook nog recent hoge ogen op ‘We Are Open’ in Trix, en verkocht nu de AB Club twee keer uit, want ze speelden op deze zondag ook in de namiddag een set.
Wij waren aanwezig op de avond voorstelling, en ontvingen een balsem voor onze ziel …

In het voorprogramma stond een al even getalenteerde artieste, de Nederlandse zangers met Marokkaanse roots Roufaida (*****), geen onbekende voor ons. In 2023 besteden we nog aandacht aan haar debuut EP. Lees hierbij aansluitend het interview .
De innemende persoonlijkheid en de warme vocals zijn gecombineerd met verschillende culturen; de AB Club was onder de indruk en werd compleet ingepakt. Roufaida entertaint haar publiek muzikaal en in haar welbespraaktheid .

Ão (*****) tekent voor een kleurrijke, sprookjesachtige, magische wereld. Zangeres Brenda Corijn palmt moeiteloos met haar indrukkende stem en charisma het publiek in. De zinnenprikkelende muziek van Ao doet allerhande emoties opborrelen. Een muzikale parel om te koesteren.
We krijgen een subtiele mix van pop, folk, minimale elektronica, zachte beats, Brasil tunes, gedragen door die hemelse Portugese zang. Een Zuiders sfeertje ervaren we. Een bezwerende, zwevende sound , die inwerkt op het gemoed en ons doet wegdromen.
Iedereen in de band heeft z’n plaatsje, wat de magie beklemtoont; er is de percussie van Bert Peyffers, de bedwelmende gitaarriedels van Siebe Chau en de unieke elektronica, niet vies van experimentjes, van Jolan Decaestecker.
De spraakzame, charismatische zangeres, de arm ingepakt door een ongelukkige val, neemt een prominente rol in.


‘Live is Ão ronduit mind-blowing en niet zomaar een goeie show met geweldige muzikanten en een fantastische stem, maar een adembenemende, unieke en opwindende ervaring’, lazen we nog van hen . We genoten een uur lang van deze droomwereld. Iedereen was hier onder de indruk, bewijs het daverende, minutenlange applaus na elke song. Band met groeimogelijkheden en met een succesvolle toekomst. Wat een mooie,  indruk waren van deze sprookjesachtige performance, die aanvoelde als een balsem voor onze ziel!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Muddler – Een gevarieerd donker rock avondje, met een hoek af

In 2019 hadden we reeds aandacht besteed aan de band Muddler, al vanaf 2016 actief , die toen net hun album 'Niets Leeft zonder Wonden ' uitbracht. 'Muddler - Een unieke parel tussen het overaanbod aan bands. Het is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Echter, soms kom je toch heel uitzonderlijke artiesten tegen, die extra aandacht verdienen, schreven we over de band.
Over deze release hadden we in 2019 eveneens een interview met de band.
Muddler - Is het rock-'n-roll om tot de late uurtjes repeteren en op te treden in obscure clubs? Om de dag daarna je kinderen te knuffelen, hen naar school te brengen en in het dagelijkse leven te stappen? We denken van wel … (musiczine.net)
Ondertussen zagen we hen op het podium van Frietrock, en zijn we de band op de voet blijven volgen. We gingen dan ook gretig in op de uitnodiging om te komen zien naar hun optreden, als double Bill met Total Blindness in Liers Cultuurcentrum.
Het werd dan ook een bijzonder gevarieerde, boeiende, donkere rock avond, met een hoek af.

Total Blindness (****) staat garant voor gebalde rock muziek, vanuit de onderbuik. "Een onfeilbaar enthousiasme en eindeloze energie", lezen we in de biografie, en dat klopt zondermeer. Met de nodige vuurkracht, energie en speelsheid gaat het combo in razendsnel tempo tekeer. Ze porren het publiek telkens aan het publiek, zetten hen in bewegingen en  bij een ballad gaan lichtjes de lucht in.
Kenmerkend is de 70s rock zonder echt gedateerd te klinken. Een stomend setje, die de tijd van toen doet heropleven. Na de regulaire set volgde nog een bis, het publiek reageerde enthousiast op deze knappe, lekkere rockshow met een hoek af.

Nederlandstalige rock is populair momenteel, kijk maar naar bands als Goldband die met hun muziek zorgen voor een ware volkstoeloop. Een band als Muddler (****) zou, ondanks hun wat donkere aankleding, niet misstaan tussen die lichting Nederlandstalige poprock. In hun emotionele sound is humor vervat, wat het geheel siert.
Live balanceert de band in uitersten , “zWaarheid' is er eentje van uitersten. De registers worden open getrokken op “Gouden Kooi” en “Kom Ten einde”. We krijgen een overtuigende, wervelende finale met een vlijmscherp gebracht “Keurslijf”, een zinderend “Hindertaal” en het gevoelige “'Huil”; ze dienen de nodige adrenalinestoten toe. “Liever onderweg” schittert in deze closing final. Klasse!
Muddler wist moeiteloos de aandacht van het publiek  te behouden in hun gevarieerde set, die hield van tempowissels en emotionaliteit, die scoort met een donker kantje en een hoek af . Hun Nederlandstalige poprock verdient erkenning. Dit was hoedanook een gezellige avond!

Setlist:  zWaarheid//Zomerverloren//Tot Stof // Autopsie//Gouden Kooi//Kom Ten Einde//Keurslijf//Allenerziel//Hindertaal//Huil//Liever Onderweg

Organisatie: Liers Cultuurcentrum, Lier

Ghostwoman - Een donkere hypnotiserende, groovy set

Ghostwoman is het project van de Canadese multi-instrumentalist Evan Uschenko die in maar liefst achttien maand drie albums uitbracht. Voor de meest recente plaat ‘Hindsight is 50/50’, werd een vast lid in de band geïntroduceerd: de Belgische drumster Ille van Dessel. Ze werd meteen tot co-writer gebombardeerd en is ook live een enorme meerwaarde. Eerder deze week stonden ze nog in de Kreun, Kortrijk, nu was een overvolle AB Club aan de beurt, die ze compleet overtuigden. Ghostwoman slaagde met brio in een donkere hypnotiserende, groovy set.

De sobere verlichting samen met de flitsende spots op het podium intrigeerde, die de sfeer van hun muziek naar een hoogtepunt deed opstuwen.
Ook voorprogramma Arthur J. Reptilian (****) uit Frankrijk baadde niet in het licht. De opzwepende beats en samples, samen met zijn vocals wist ons in te nemen. Hij zoekt z’n publiek op door de beweeglijke podiumact in alle uithoeken. We horen een klein beetje Franse Chanson terug in zijn stem. Hij spreekt de dansspieren aan en was een ideale geleider als warming-up …

Ghostwoman (****) dompelt ons onder in een bijzonder donker, griezelig sfeertje, mede door die sobere spotlights. Muzikaal messcherpe riffs en knallende drums, die aanvoelen als donderslagen. De sound sprak ons meteen aan; er zijn de hypnotiserende , groovende, dansbare ritmes; het beeld van grijpgrage demonische wezens wordt opgeroepen door deze ritmiek. Het korte “Bonedead” opent en geeft een intense set aan. Veel woorden maakt Ghostwoman er niet aan vuil, ze laten de energieke, oorverdovende muziek voor zich spreken.
“Juan” en “Otessa” zijn dan die grauwe, duistere nummers die je op dromerige wijze meevoeren. Ghostwoman huivert. De songs hebben een repeterende tune en slorpen onze aandacht volledig op. Een goed uur worden we in hun leefwereld gedropt. Af en toe is er ruimte voor variatie , als op het lichtjes groovende “Alright, alright”.
Ghostwoman zorgt voor een totaalbeleven, door die verbluffende combinatie van klank-licht, die je tot het uiterste drijft, beetje waanzinnig zelfs. Ghostwoman dreunt en zet aan tot dansen.
Op het afsluitende “Yoko” kwam ook Arthur J. Repitilian op, die overal te bespeuren was, alsof hij z’n publiek wou verscheuren. Het gaf elan aan de set.

Wat een ijzingwekkende, donkere, hypnotiserende , groovy set van deze Ghostwoman.

Setlist: Bonehead// Broke //3 Weeks Straight//Highly Unlikely//Alright Alright//Behind Your Eyes//Juan//Hindsight Is 50/50//Ottessa//Buik//End of a Gun//Yoko

Pics homepag: Cristina Vergara (Brothers in raw)
Link pics
https://www.brothersinraw.com/post/fotoverslag-ghostwoman-guest-ancienne-belgique-club
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Persefone + guests - Intens progressief metal Avondje binnen een intiem kader

Een intens progressief-metal avondje kreeg je in het gezellige Asgaard in Gentbrugge.
De zaal was goed vol gelopen voor vier bands, komende uit Andorra, USA, Spanje en Frankrijk. Met Persefone als publiekstrekker.
Zanger Marc Martins Pia vertrok vorig jaar en werd vervangen door Daniel Rodríguez Flys, we waren benieuwd welke impact dit zou hebben op de band.  Ze kwamen in Gentbrugge eveneens hun nieuwste EP ‘Lingua Ignota: Part I’ voorstellen.
Ons verslag van een fijn, intens progressieve metal avondje in een zeer intiem kader.

De avond werd op gang getrokken door het instrumentale trio Lampr3a (*****) die de kunst heeft verstaat de instrumenten te laten spreken. Een bijzondere gewaarwording en  een virtuositeit, die naar een onaards hoogtepunt wordt gestuwd, zonder het spelplezier echter  uit het oog te verliezen.
Een spraakzame bassist, gitarist en een bonkige drummer die zijn drumvellen geselt, doen de Asgaard op z’n grondvesten daveren. Deze puur instrumentale progressieve metal act klonk erg emotievol en blies ons omver. Wat een intensiteit. Uniek en grensverleggend.

Stellar Circuits (***) heeft wel zangpartijen en in de sound ervaren we diezelfde emotie en intensitet. De drums en gitaarpartijen zorgen voor kippenvelmomenten. De imposante zanger en frontman heeft een uiteenlopend stembereik; hij verlaat soms abrupt het pad van de intieme zanglijnen, om plots uit het niets hevig te brullen, waardoor je niet goed weet wat er nu echt gebeurt. Hij zoekt z’n publiek op en entertaint hen.
We waren maar deels overtuigd van hun diverse aanpak; ze zijn nog wat zoekende naar de juiste sound. Het potentieel is er echter wel.

Het donker kantje van wat progressieve metal te bieden heeft? En dat typische pad zelfs verlaten? Daarvoor moest je op deze zondagavond toch bij Hypno5e (****) onderstreept het donkere kantje van de progressive metal en durft dat pad te verlaten. Mooi klinkt het door die  bijzonder grauwe instrumentatie en vocals. Samen met de sobere verlichting, borrelen angstgevoelens op. Desondanks kunnen we stevig headbangen, word je geconfronteerd met je innerlijke demonen.
Enkele moshpits duiken op . Hypno5e trekt alle registers open, wat een tempo’s en  oorverdovend gitaar/drumgeweld. Overweldigend!

Persefone op z’n beurt trekt meteen de aandacht.  “Flying Sea Dragons” is een binnenkomer en grijpt ons meteen bij het nekvel. Beukend of eerder intiem, ze overtuigen met die dreigende tunes en banen zich een weg naar je donkere ziel. Deze band weet ons te raken.
De melodieuze nuances van Persefone (*****) voelt aan als een canvas om die donkere  emoties een plaats te geven. Qua instrumentatie dik ok dus.
Het was nu afwachten wat de impact van de nieuwe vocalist zou zijn.  De zang is echt een openbaring, een zuivere puurheid met emoscreams. De zang van Daniel Rodríguez Fly is sterk, rauw en helder; wat een bereik in die sound.
Muzikaal staat de band op scherp dus; als de registers worden open getrokken,  zoekt de gitarist letterlijk zijn publiek op. Er ontstaan spontaan enkele moshs en  een heuse circle pit. Die brede, diverse aanpak intrigeert. We zijn overtuigd!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Persefone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5724-persefone-11-02-2024.html

Hypno5e
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5725-hypno5e-11-02-2024.html

Stellar Circuits
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5726-stellar-circuits-11-02-2024.html

Lampr3a
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5727-lampr3a-11-02-2024.html

Organisatie: Asgaard, Gentbrugge (ism GRIMM, Necktwister)

We Are Open 2024  Vinger aan de pols in de Belgische scene en wat een diversiteit in eigen kweek!
We Are Open 2024
Trix
Antwerpen
2023-02-09 + 10
Erik Vandamme

Het is weer de tijd van het jaar. In Trix komen gedurende twee avonden, en op zes podia, een overaanbod aan Belgische talenten zichzelf aan een ruim publiek voorstellen: over  donkere paadjes naar intimiteit tot wilde feestjes en Dj's. Het komt allemaal aan bod op We Are Open.
De gezellige sfeer kwam ons eigenlijk al tegemoet bij het binnentreden van de zaal, waar een uiterst sympathieke security ons met een brede glimlach een leuke avond toewenste. Die gezelligheid bleef ook in elk van de zes zalen hangen bij het publiek.
Je zag duidelijk, dit is een publiek dat afkomt op een totale muziekbeleving. En ook dit maakt We Are Open als festival en concept zeer uniek; het is na al die jaren nog steeds grensverleggend.
Ons parcours was erg divers tijdens deze interessante tweedaagse. Ons verslag

dag 1 - vrijdag 9 februari 2024
We starten ons parcours in De Kelder met Head On Stone (****), het solo project van Nele Janssen (Peuk). In tegenstelling tot de energieke sludge van Peuk, gooit Head On Stone het over een eerder intimistische boeg, gezeten aan haar piano, en songs mee gedragen door haar brede vocals. Ze ontroert iedereen. Soms ontstaat er een lichte welving waarbij de norm wordt overschreden, maar over het algemeen is het hier de intense intimiteit die de rode draad vormt binnen haar set. Er hangt een half uur lang een sprookjesachtige magie. Mooi.

In de club wacht ons L?p?GangGang (****), een band die net die diversiteit hoog in het vaandel draagt. Je kunt op hun muziek niet echt een stijl kleven, en net dat trekt ons aan. In de performance gebeurt er vocaal als instrumentaal zoveel. We waren vooral onder de indruk van die tweestemmige zang, vrouwelijk als mannelijk. Het balanceert voortdurend tussen ingetogenheid en extravertie, waarbij de registers wel eens worden open getrokken, steeds in een golvende beweging. Met L?p?GangGang krijg je een zeer gevarieerde energieboost. Leuke kennismaking met dit collectief.

We bleven in de Club hangen, vlakbij de Bar … Bands mochten binnen een intiemer kader, dicht bij het publiek, hun ding doen. Maze (***1/2) onder meer … Hun energieke postpunk doet de zaal op zijn grondvesten daveren, op zich niets vernieuwends, maar ok, alles blijft een beetje diezelfde strakke lijn uitgaan, maar net door die boost aan energieke riffs en een waanzinnige zang, kregen we een rits adrenalinestoten te verwerken. Overtuigende set.


Levy Seynaeve en Wim Coppers, bekend van Wiegedood, stampten de band CROUCH (****) uit de grond. Jasper Hollevoet sloot zich als bassist aan. Het trio is geen onbekende voor ons, we zagen hen vorige zomer nog live aan het werk. "De bedoeling was goed, maar alles bleef teveel hangen binnen een gezapig donker lijntje, waardoor de aandacht nogal snel verslapte.", schreven we over hun optreden op Catacombfest Open Air. Raar maar waar, ondanks dat ook nu alles op diezelfde muzikale lijn hing, stoorde dit in een goed gevulde Café totaal niet. Ze wisten een intens spannend sfeertje te creëren, je werd gewoonweg meegezogen in donkere gedachtenkronkels.

Hét absolute hoogtepunt van deze eerste festival avond volgde echter in De Kelder met het gekke gezelschap Brorlab (*****). Hun korte, krachtige songs bezorgden ons een oplawaai. In nog geen twintig minuten tijd werden we overdonderd door de mokerslagen. Ze schopten lekker om zich heen. Brorlab blies iedereen in de Kelder dan ook compleet weg. Wat een oerkracht straalde dit trio toch uit.
Wie houdt van punk met een ferme hoek af, is bij dit trio zeker op het juiste adres. Het klonk snel , vuil, geweldig en tussen de regels is er sprake van absurditeit. Drie muzikanten die verdomd weten waar ze mee bezig zijn in de vlijmscherpe riffs. De beweeglijke zangeres heeft een indringende, hoge stem. Duidelijk een meerwaarde in de sound!

Een band die we hadden aangestipt als 'must see' was Predatory Void (*****). De leden zijn geen vreemden in de scene: Lennart Bossu (Amenra, Oathbreaker, Living Gate), Lina R. (Cross Bringer), Kris Auman (ENDLINGR), Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler, ex-Aborted) en Vincent Verstrepen (Carnation). Dit resulteert in een dosis donkere energiebommetjes. In de instrumentatie sterk overtuigend , maar ook die stem van Lina R. bezorgt je een krop in de keel.
Muzikaal gaat het van een zalvende schoonheid naar een vlijmscherpe sound; in hun duisternis ontstaat een warme gloed . Wat een gevarieerd aanbod. Predatory Void  laat de duistere muziek voor zich spreken.

Sam De Nef is ondertussen geen onbekende meer. Zo wist hij ons vorig jaar solo op Les Nuits Botanique te bekoren met zijn zachte vocals en zijn verbluffend gitaar spel. Deze keer gaat hij dus een samenwerking aan met Camille Camille. Een beeldend kunstenaar in combinatie met een warme stem, de perfecte aanvulling met wat Sam De Nef doet.
Na al dat overweldigende tijdens de avond, bracht Sam De Nef & Camille Camille (****) dus wat rust in ons hart. Een intrigerende hartverwarmende, intense set kregen we van hen.

dag 2 - zaterdag 10 februari 2024
Ook de tweede festivaldag starten we, net zoals op dag één in De Kelder met Amina 808 (****). Deze R&B /house artieste heeft niet alleen een zeer zwoele, warme stem, ze straalt zoveel speelplezier uit dat niet alleen de temperatuur in de Kelder stijgt,  maar ook je hart in vuur en vlam staat. Bovendien wordt op deze aanstekelijk muziek de dansspieren geprikkeld. We hebben hier een klasse entertainer. De ontwapende wijze waarop Amina 808 haar publiek aanspreekt en bespeelt, zorgt voor een brede glimlach. Beloftevolle artiesten binnen de R&B/house scene.

Naast alternatief, krijgt ook de doorsnee pop zijn plaats op We Are Open. Uwase (***) balanceert een beetje tussen de uitersten van pop en rock, met soulvolle kruiden.
Niet overdonderd, maar eenvoudig pakkend overtuigt het gezelschap. Uwase klonk braafjes, maar onderhuids noteerden we wat avontuur. Er zit alvast voldoende potentieel in dit combo, door de warme gloed in de sound en de soulfulle elementen.

In de grote zaal was het de beurt aan Mojo & The Kitchen Brothers (****). Hun heavy progressive rock roept associaties op met onder andere Black Sabbath, Wishbone Ash en Pink Floyd. Vooral die laatste halen we erbij door de vaak lange, intense gitaarriffs. Die langdradigheid in de instrumentatie, stoort echter nooit. De bandleden entertainen ons en sleuren hun publiek mee in deze oorverdovende muzikale wervelstorm. Een beetje headbangen is ons niet vreemd met hun muziek.
Dit is een waar genot voor de liefhebber van typische jaren '70 rock. Mojo & The Kitchen Brothers refereert naar die jaren , maar klinkt niet typisch gedateerd.

Bij Purrses (****) in de Bar draait alles rond het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur, in de instrumentatie als in de vocals. Er zit een zekere melodieuze punk attitude verborgen ook.  Die verschillende elementen maakt Purrses bijzonder. Een overtuigende, fijne ontdekkingen op We Are Open 2024!

Toen we Rori (*****) zagen optreden op Corefest vorige zomer, schreven we: ''De bijzonder pittige deerne heeft een warme stem en straalt zelfverzekerdheid uit. Uiteraard is er bij Rori groeimogelijkheid, ze bleek net iets te licht uit te vallen op het grote podium, maar haar uitstraling en vocals compenseerden het.'' In de Trix Club is ze gegroeid in haar kunnen. Haar vrij wulpse houding combineert ze op uitgekiende wijze met een eerder donker kantje. Ze entertaint haar publiek.
Puur muzikaal, vocaal en ook visueel gaat het in uitersten, wat de set boeiend houdt.  Ze wist hier een breed publiek aan te spreken.

TAKH (*****) is al van 2015 bezig en haalt elementen aan van Swans, met hun intense , opbouwende, oorverdovende sounds . The Black Heart Rebellion nodigde toen Annelies Van Dinter (Echo Beatty, Pruillip) uit als gastmuzikant, op de plaat ‘People when you see to smoke’, een gemeenschappelijke liefde voor doom en somberheid, samen met de rauwe, emotionele aanpak.
Vorige zomer zagen we het gezelschap nog in het Park van de Casino, Sint-Niklaas als support van Briqueville. We waren onder de indruk van hun bedwelmende riffs, knetterende drums en de best emo-beladen zang. Muziek die in de donkerte van de nacht tot z’n recht komt. In een volgepakt Café kregen we mokerslagen te verduren. Ook nu weer gingen de oren suizen en voelden we een helse sound over ons heen..
TAKH zorgt echter vooral voor een ondoordringbare muur van geluid, met dat even bijzonder emo-beladen kantje. Best indrukwekkend.

We besloten de avond in de Grote zaal met Captain Kaiser (*****) die gelijktijdig speelden met het voortreffelijke Ão, die in Club die uitgroeien tot een absolute topper. We zien hen binnen enkele dagen in de AB, …dus verkozen we nu Captain Kaizer  met een boven best punk feestje. De Grote zaal  was iets meer dan half gevuld, beetje jammer eigenlijk, want de energieke set van Captain Kaiser sloeg in als een bom.
Er is de beweeglijke, imposante zanger Sascha Vansant die in ontbloot bovenlijf elke kant van het podium opstuift en zijn publiek letterlijk opzoekt, met o.a. een lekkere moshpit.
Captain Kaiser speelt verschroeiend hard, luid en energiek. En in deze loudness band met een maatschappijkritische boodschap. POuur punk dus!
Een knallende afsluiter van deze tweedaagse We Aren Open. Mooi!
met een knal van formaat af te sluiten.

Neem gerust een kijkje naar de pics We Are Open 2024
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5704-we-are-open-2024.html

Organisatie: Trix, Antwerpen

Jimi Floyd is geen onbekende voor ons, in 2020 hadden we reeds aandacht aan zijn debuut 'The Right To Disappear' , een parel van een album gedrenkt in een badje van mystiek en melancholie zoals je zelden tegen komt. Lees gerust   .
Het duo bracht nu een nieuwe plaat uit 'Man is infinite as the void', het mysterieuze blijft en daar zijn we blij om …
De intro is al veelbelovend , angst en gemoedsrust vinden elkaar. Intiem, weemoedig wordt de sound opgebouwd en krijgen we de prachtige “The landing”, “A thing line” en “Back to Back”. Een verdwaalde klank van violen komt als een zachte bries op je af, bedwelmende drums en gitaargepingel en een warme stem geven de sound elan en zeggingskracht.
De viool is belangrijk in het geheel, luister verder maar eens naar “Down under the sea”. De plaat klinkt verrassend , spannend, intens, gevoelig waarbij af en toe eens crescendo wordt gegaan , maar verder de intimiteit overheerst en je tot rust brengt.
Wat een fantasieprikkelende wereld en emoties borrelt hier op. “Man is Infinite as the void”  en “Cortex Collision” spelen hierop in; we horen een zweem David Bowie. We horen zijn adem op doordachte wijze.
Meer eigenheid horen op het lichtjes experimenterende en mystieke “Island Pala” en het zachtmoedige “Uterus”;  een pakkend, positief beladen slot hebben met “Make all dreams come true”.
'Man is Infinite as the void' overtuigt in een mooi muzikaal kader van integere, breekbare, soms brede instrumentatie en warme vocals.

The Landing 01:58 A Thin Line 04:05 Back to Back 04:34 No Surprise 02:08 Down under the sea 03:54 Cortex Collision 05:22 Less Skin to Touch 03:32 Island Pala 06:24 Uterus 02:48 Make all dreams come true 01:23

Luke 'Skyscraper' James was voormalig frontman, zanger, gitarist van de punk/new wave pioniers Fàshiön , en hij toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramps, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Ricky Humphrey (Ishkah, Nature Kills, Rise), producer, muzikant, componist en arrangeur, nam contact op met Luke om samen te werken aan een nieuw project, This Twisted Wreckage. We volgen dit project al enkele jaren op de voet, lees gerust het album 'Eight' .
De man blijft sterk actief , ook op sociale media en Bandcamp: https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/ .
This Twisted Wreckage bracht eerder al enkele singles uit, nu is er een nieuwe plaat uit, ‘3x10=29'.

Op “Circus” stampt This Twisted Wreckage al stevig om zich heen, doordacht en gedreven. Je voelt de energie in het nummer. Ze refereren naar die gekende eind jaren '70 - jaren '80 uit maar This Twisted Wreckage staat evenzeer in het ‘nu’. Er valt namelijk nog steeds wat te zeggen over wat mis gaat in deze wereld.
Het fijne aan vorige releases was de combinatie van die donkere gedachten en een dosis humor, naast die kenmerkende sound. Soms klinkt het wat prekerig, maar dat stoort allerminst.
Heel veel is er ondertussen niet veranderd sinds de laatste releases. “Bandwagon”, “Side Effects” en “I'm So happy” klinken cynisch en maatschappijkritiek ervaren we voldoende in “I got you” en afsluiter “Be true”.
Muzikaal zorgt This Twisted Wreckage voor een fijn, overtuigend postpunk/wave werkje af.
Muzikaal als tekstueel trekt '3x10=29' ons over de streep en onderstreept de klasse van deze ervaren rot in het genre.

Info https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/album/3x10-29

Tracklist: Circus 03:05 Get Your Hands Off Of Me 03:10 Bandwagon 03:02 Side Effects 03:06 Hacker (Hack Attack) 03:04 I'm So Happy 03:07 Eating Myself 03:06 In 30 Years 03:05 I Got You 03:05 Be True 03:08

Postpunk/New wave
3x10=29
This Twisted Wreckage

The Sound of the Belgian underground 2024 – Een geslaagde ontdekkingsreis – Verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop
The Sound of the Belgian Underground 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-02-02
Erik Vandamme

De AB in Brussel heeft al jaren een neus voor opkomend talent, die kunnen uitgroeien tot grotere bands die de Club of de grote zaal gor spelen en kunnen doorbreken op de festivals. The Sound of the Belgian Underground is intussen een begrip geworden. In het verleden werd dit georganiseerd in samenwerking met Subbacultcha, die nu onder de naam Different Class hun werkzaamheden verder zet.
Het concept blijft echter hetzelfde: een mainstream publiek laten proeven van wat de ‘Belgische Underground' te bieden heeft, met een avond vol live acts, en DJ's om de nachtraven onder ons dansend de nacht te laten induiken. De organisatie is nu ook weer in zijn opzet geslaagd. Door de overlappingen konden we helaas niet elke band zien, bij de ene bleven we wat langer hangen dan bij de andere, en ook de DJ acts na middernacht lieten we aan ons voorbij gaan.
Maar zoals bij elke editie deden we weer enkele fijne ontdekkingen, van een verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop, die al of niet een onderliggende boodschap hebben.

We starten de avond in de Club met Suzan Peeters (*****) die we vorig jaar reeds leerden kennen op BRDCST festival in AB. Lees gerust . De klanken van haar accordeon wordt geruggesteund door allerlei elektronische effecten, met een soort voetmassage apparaat dat zorgde voor extra trillingen. We kregen een adembenemende intimiteit en snerpende geluiden die onze oren onder spanning zette. Suzan Peeters brengt kleur en variatie met haar accordeon, die triggeren om het instrument zelf te ontdekken. . Wat een schoonheid verwezenlijkte deze artieste.

De formatie Sergeant (****) is een avant-pop band rond componist Benjamin Cools en acteur Ferre Marnef. De band balanceert tussen experiment met klank en beeld en aanstekelijke, opzwepende pop, die de dansspieren prikkelt. Er gebeurt van alles op het podium. Wat een klankenspectrum en chaotische brij door o.m. flute, gitaar, percussie en de zang. Een avontuurlijke, veelzijdige aanpak die intrigeerde.

In de 'Foyer' - de Bar naast de AB zaal - mochten artiesten in een hoek hun ding doen, intiem en dicht bij het publiek. Moenen & Mariken (*****) is een duo van muzikant/producer Neil Claes en actrice/schrijfster Maria Magdalena de Cort. Je krijgt aanstekelijke techno beats van Neil die worden ondersteund door de poëtische teksten van Maria Magdalena, die haar gal uitspuwt. Hier hoort een vleugje humor bij. Het doet ons wat denken aan een Patti Smith die op diezelfde doordachte wijze haar mening en visie verhaalt . Die poëtische inbreng heeft een punkattitude die het publiek verbaasde. Iedereen hield ervan. Het kwam goed tot zijn recht in die intieme bar.

We gingen even poolshoogte nemen in de Club bij Camille Keller (***) die zich als volleerde danser en theatraal componist over het podium bewoog; er waren mooie beelden op het scherm. Puur muzikaal brengt hij aanstekelijke beats die inwerken op de dansspieren, en zorgen voor een lekker, aangenaam feestje. Niet echt vernieuwend of grensverleggend, maar we zagen een talentvol performer die door zijn aanpak dans, theater en muziek perfect met elkaar verbindt.

We konden ons echter meer vinden in de daarop volgende act, Jo Rwaka (****). De rapper, zanger en componist brengt tussen alternatieve rap en R&B, met invloeden van hedendaagse muzen als BROCKHAMPTON en Tyler the Creator. Verkleedpartijen en zangers van alle allooi stoven het podium op. De opzwepende beats intrigeerden. Wat een entertainment en bijzonder rap/R&B feestje was me dat! De bonte, brede variatie aan stijlen, de verbluffende danspasjes  en vocaal vernuft zijn hiervoor verantwoordelijk. Mooi. Trouwens, Jo Rwaka brengt zijn verhaal op emotionele wijze en raakt de gevoelige snaar.
Kortom, een ultiem rap feestje, met een onderliggende boodschap.

Het contrast met wat gebeurde in de Foyer vlak erna, kon niet groter zijn. Zzangeres/muzikante Lazzaro (*****) overspoelde ons op bevreemdende, verstilde wijze.  Met een stilte, die ons rillingen geeft en je niet in slaap wiegt. Een groot deel van het publiek ging er net als Lazzaro zelf even bij gaan zitten. Op het einde van haar set haalde ze nog een gitaar boven; ze dankte bescheiden haar publiek. De fragiele, krachtige stemmen en de gedurfde sfeer gaan samen in een opzwepend ritme. Een sprookjesachtige wereld opent zich voor ons. Magisch!

We sluiten The Sound of the Belgian Underground af met het duo Youniss (****). Samen met drummer Tim Caramin baant de man zich een weg doorheen rauwe R&B, en weet het voldoende te kruiden. De knallende percussie en de emotioneel beladen vocals zijn vlijmscherp. Wat een intensiteit en geluidsmuur horen we.
Youniss dompelt ons onder in een feestelijke stemming en heeft ook een onderliggende boodschap klaar van opgekropte woede en frustratie. Sterk overtuigend deze set.
De 'underground' is in ons landje meer dan springlevend, deze Youniss wist dit op verbluffende wijze in de verf te plaatsen.

Organisatie: Different Class ism Ancienne Belgique, Brussel