Lokerse Feesten 2024 - DAG 7 - The Prodigy - Een neverending 'rave' party!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-08
Erk Vandamme

We waren wat sceptisch afwachtend wat we van deze zevende festivalavond op de Grote Kaai konden verwachten. Is The Prodigy ‘backontheroad’ als voorheen zonder het (onvervangbare) boegbeeld Keith Flint, die in 2019 overleed? Met een neverending rave party hadden ze het antwoord klaar!

Glints (****), op zijn eentje, was een interessante opener deze avond, hij kon het publiek moeiteloos meekrijgen, ook al waren sommigen hier nog aan het toekomen , op zoek naar een drankje en een plekje. Een hiphop setje die wat absurditeit bevatte, en zorgde voor een uitzinnig feestje. De blazerssectie was een toegevoegde waarde.  “All-in” zette de toon. Jan Maarschalk Lemmens is een klasse entertainer, met de nodige kwinkslagen, die eigenlijk geen band rond hem nodig heeft, om iedereen mee te krijgen. Op “All Blue Hair” helaas geen Faisal op het podium , wel kwam vriend/rapper Yong Yello hier. En net als Werchter “(Not A ) Housewife”, zijn recente hit, samen met Daan, hij speelde een aanstekelijke gitaarriff, die de harten sneller deed slaan. Maar de ultieme klepper was “Roma”, meegebruld door duizenden kelen; Glints sloot de set af met een knaller.
We houden wel van deze knettergekke man, het daverende applaus en de lachende gezichten rondom ons was evenzeer de moeite.

We schoven een beetje dichterbij voor een nostalgische trip.  Een goede twintig jaar terug zagen we De La Soul (***) optreden op Pukkelpop. Hun hippop  is door de jaren ontrafeld, maar de feestelijke stemming blijft even groots, de clichés nemen we mee in hun set. Bijna 25 jaar later is er aan dat kunstje nog niet veel veranderd. Na het overlijden van Trugoy the Dove vorig jaar, bleven Posdnuos en Maseo naarstig doorgaan met De La Soul. Ze willen , o.a. om hem te eren, nog steeds het leven vieren. Hoewel ze zich in Brussel waanden, en niet in Lokeren, bleef het entertainment gehalte groot, met oproepen tot handen in de lucht steken, maal honderd, de linker kant tegen de rechter kant van het podium opzetten enz. Ook nu weer swingden de clichés de pan uit. Het kon het publiek weinig schelen, want ze wilden samen met De La Soul een hippop feestje bouwen, met het verstand op nul. De band had de minste moeite om iedereen in feestmodus te brengen; de klassieker “Me, myself & I” behoorde er hier bij …

Hip Hop vanuit het buikgevoel, dat is iets voor NAS (****1/2). Songs als '"Got Ur Self a Gun”,"N.Y. State of Mind” en “The World Is Yours" lieten niets aan het toeval over. NAS brengt namelijk het soort hip hop uit de straat, met de grauwe kantjes eraan verbonden. Zijn teksten hebben een poëtische ondertoon. Hij houdt ons een spiegel voor die er niet altijd even mooi uitziet. Hij tekende voor een wervelend hiphop dansfeestje, door bonkende drumbeats, die iets te vaak overstemden de subtiele zang van Nasir bin Olu Dara Jones ofwel kortweg NAS ondermijnden; dat was best jammer, want het draait toch om zijn teksten.
Die pompende beats en het uitdelen van uppercuts onderstrepen de grauwheid als schoonheid van NYse leven, hoe je het ziet en voelt. Hierin was NAS in zijn opzet geslaagd. .

En toen was het tijd voor The Prodigy (****). Toegegeven, we waren wat sceptisch, afwachtend wat we van hen konden verwachten, na het overlijden van het (onvervangbare) boegbeeld Keith Flint (2019) . Maar The Prodigy was ‘backontheroad’ met een neverending rave party! Liam Howlett en Maxim Reality dragen The Prodigy hoog in het vaandel en bliezen elk beetje twijfel moeiteloos weg. “Breathe”, “Omen” en het verbluffende “Spitfire” waren sterke openers. Het knalde letterlijk om ons heen. De oogverblindende lichtshow, het verschijnen van het silhouet van Keith op de schermen en de onophoudelijke luide beats, die door de boxen loeiden, zorgden net voor dit langgerekt neverending ravefeestje.  En de herkenbaarheid steeg met een vleugje “Firestarter” en classics als “Voodoo people”, “No good (start the dance)” en ”Poison” . Wat een knallers.
Het tempo lag hoog, enorm hoog, ADHD ten top, de dansspieren konden niet meer stilstaan, ze trilden … “Get Your Fight On” en “Smack My Bitch Up” gaven adrenalinestoten door merg en been. Een oorverdovend losgeslagen oplawaai, weinig rustpauzes, anderhalf uur lang.
Het donderde, dreunde verder met “Invaders must die” en “We Live forever”. “Out Of Space” besloot het feestje , en bracht ons een kwartiertje vroeger dan voorzien, back to reality. In hun muzikale wereld kan het aangenaam vertoeven zijn , maar evenzeer is deze angstaanjagend grauw. Zo beleefden we hen vroeger , maar kijk, we slaan de brug naar het ‘nu’ en voelen het precies nog zo aan …
Qua podium act en screams kan je de figuur Keith Flint onmogelijk overtreffen. Maar de vervaarlijke houding van The Prodigy is en blijft iets unieks , een intens genietbare, weirde, waanzinnige dance trip die iedereen overstag maakt!

Setlist:  Breathe - Omen - Spitfire - ID (with samples from Smack My Bitch Up and Firestarter) - Voodoo People (evolves into Pendulum remix) – Roadblox - Light Up the Sky - No Good (Start The Dance) - Poison - Get Your Fight On - Smack My Bitch Up
Encore: Take Me to the Hospital - Invaders Must Die - Diesel Power (Knight Rider mix) - We Live Forever - Out Of Space (sample outro)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren 

Lokerse Feesten 2024 - DAG 6 -  Richard Hawley + Chris Isaak + Novastar - De avond van de sing-songwriters
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-07
Erik Vandamme

Met kleppers als Richard Hawley, Chris Isaak en Novastar lokte dag zes van de Lokerse Feesten wellicht geen massa volk, maar het bleek toch een schot in de roos te zijn. Vooral een grappige Isaak en crooner pure sang Richard Hawley wisten ons enorm te bekoren, terwijl Novastar bewees waarom ze nog steeds een uitzonderlijke Belgische parel is om te koesteren.  In de Club deden we dan weer een fijne ontdekking met Ise , stelden vast dat een van onze ontdekkingen van 2023 AO nog steeds aan het groeien is, en Bony King Of Nowhere verblufte ons nogmaals, na zijn magisch concert op Great Gigs in the Park in Sint-Niklaas.

We starten de festivalavond in de Club met Ise (****). De winnares van soundtrack 2024 en de Nieuwe lichting 2024 is amper 18 en straalt nu al iets unieks uit, in haar performance als in haar vocals; een multi-instrumentaliste op gitaren en op piano. Iemand die weet te ontroeren. Haar kristalheldere stem -als een nachtegaal- zorgt ervoor dat ons hart sneller slaat. Er zijn nog groeimogelijkheden, maar Ise heeft het gewoon in zich om groot te worden. In het oog te houden.

Een doorwinterde crooner zondermeer is Richard Hawley (****). Hij heeft een warme, donkere, doorleefde, fluwelen stem die ons weet in te pakken. Hij kwam hier vooral zijn nieuwe plaat voorstellen 'In this City they call you love', een erg diverse plaat trouwens. De prachtsingle “Prism in Jeans" vormt het uitgangsbord. Hawley kan harten breken, maar komt evenzeer extravert uit de hoek met een lekkere danspas door de opzwepende riffs, o.m. op “Standing at the sky’s edge”, waar hij alle registers opentrekt. De gitaarsolo’s klinken erg mooi en onderstrepen mans kunde.
Hij onderhoudt een nauw contact met z’n publiek. De muziek spreekt voor zich. De wisselende golvende aanpak sierde. Toegegeven in zaal komt dit nog beter tot uiting , hij is te zien op 10 september AB, Brussel.

In de Club bewees Ão (****) nog eens! waarom ze de hemel worden in geprezen. De brede sound van dromerige, bevreemdende klankentapijtjes en experimentjes maakt het sterk. De zangeres Brenda Corijn bindt haar Portugese roots aan de Engelse taal.  Een muzikale cultuurconnectie.
Ão klinkt sinds de vorige passage nog overtuigender, door de blend van intimiteit en opbouwende , hardere soundscapes. Onderhuids sprookjes- en spookachtig, met een hypnotiserend effect. Wat een schoonheid en intensiteit. De band staat in het najaar in de Casino, Sint-Niklaas. Must see!

Een entertainer pur sang is die andere crooner Chris Isaak (*****). Een veelzijdig artiest.
Roy Orbinson is niet veraf in aanpak en vocals. Maar we zagen hier vooral een groots performer, die perfect zijn publiek om de vinger windt. Het publiek smult ervan; hij zoekt hen op, gaat op de foto's voor een selfie, grapt met zijn fans en is aan de toog te zien. Hij houdt het gezellig alvast met die uitstapjes. Mooi om te zien. Met z’n muzikanten maakt hij er een leuke boel van, het wordt humoristisch ervaren , ook al zijn de songs niet allen optimistisch, uitbundig.
Muzikaal: “Wicked Game” brengt de handen op elkaar. Roy Orbinson's “Pretty Woman” zorgt voor kippenvel en ademt de geest van de man.  De sterke begeleidingsband mogen we in dit verhaal niet vergeten. Vooral gitarist Hershel Yatovitz en bassist Roly Salley zijn volleerde entertainers tot jolijt van Chris en van de fans.
Emotievolle rock’n’roll/rockabilly/roots vormt de rode draad. '"Forever Blue", "Blue Spanish Sky" en "Baby What You Want Me To Do?" zijn prachtnummers voor een ballroom of trouwfeest. Hij raakt evenzeer het gevoelig kantje van ieder mens, koppels die elkaar omarmen en dansen met een glimlach op de lippen. "Notice The Ring" en "San Francisco Nights" klinken swingend en maken er een mooie ‘Belgium Night’ van.
“Can't help falling in Love”, eentje die door Elvis groot werd gemaakt, wordt meegezongen, -gebruld en is de apotheose van de avond . En hij voegt er zelf nog aan toe ‘please focus on my bass player while I'm singing it'.
Een puike veelzijdige set, groovy, opwindend als ingetogen, gevoelig die ‘broken hearts terug aan elkaar lijmt’. Door de jaren heen nog steeds een groots artiest.

Tot sot naar de Club voor The Bony King Of Nowhere (****1/2) die we eerder in het Park van de Casino Sint-Niklaas aan het werk zagen , met een innemende, dromerige, broeierige en afwisselende set. Bram Van Parijs is een gerespecteerd sing/songschrijver, in de vocals schuilt er weemoed.
Hij heeft een goede band achter zich die het materiaal naar een hoger niveau tilt. Wat een mooie, intense, bedwelmende, licht verteerbare sound en brede klankkeur van dit combo. Zijn muzikale verhalen hield iedereen gekluisterd. Fijnzinnig, overtuigend optreden.

Joost Zweegers aka Novastar (****) blikt terug naar z’n muzikale carrière met een blik naar de toekomst. De songs op de remake plaat 'The Best Is Yet To Come’ is een overzicht van mans nummers in een vernieuwde outfit of hoe ze nu moeten klinken in die 25 jaar. Het publiek genoot van de zwierige en integere aanpak. Zweegers schuifelt , molenwiekt en danst rond de nummers heen.
Meteen een klepper “Wrong” en het enige nieuwtje “Look at you now'. Gaandeweg krijgt hij het publiek mee in die melodieuze popgevoelige rockers . “Mars needs woman” en “Velvet Blue Sky” raken. Eén van z’n helden wordt geëerd, “Like A Hurricane ' van Neil Young, met veel bravoure gespeeld, tekent voor samenhorigheid, hij kreeg de handen moeiteloos op elkaar.
En hij weet iedereen mee te krijgen op het broeierige “Caramia”  en de sublieme classic “The Best is Yet to Come”. Een brede sound en een elegante schoonheid sierden deze backcatalogue van een groots artiest en performer, die het sing/songwritergehalte van de avond meesterlijk besloot!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren 

Voor zijn nieuw kwartet deed de New Yorkse drummer Devin Gray beroep op een aantal Belgische topmuzikanten die allen een tijdlang in New York verbleven. Robin Verheyen (tenor- en sopraansax), Bram De Looze (piano), Nicolas Thys (bas) zijn ook niet de minste. Elk van hen speelt met zoveel gretigheid, dat het wel onaards klinkt. In de Lokerse Jazzklub zagen we het gezelschap optreden ifv de release van het album 'To The Point'.
Lees gerust het verslag
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95024-devin-gray-quartet-een-boeiend-filmische-trip-die-de-jazzgrens-doet-vervagen.html

De diversiteit, de improvisatie en hun virtuositeit zijn net de belangvolle aspecten op 'To the Point'. De titelsong, “Unbundle the bundje” en “Floating Rooms” onderstrepen het meteen. Deze talenten voelen elkaar op gevoelige wijze perfect aan, een harmonische versmelting, een speelsheid van bas, gitaar, piano en drums. Ze geven elkaars grenzen aan en verleggen het, wat tot slot zorgt voor een onaards geheel.
''Een boeiende , filmische trip die de jazz grenzen doet vervagen'' schreven we; deze EP straalt dit uit. ‘To The Point' is een EP, een aanrader voor elke (avontuurlijke) jazz liefhebber.

https://devingraymusic.bandcamp.com/album/to-the-point

To the point EP
Devin Gray Quartet
Rataplan Records

Tracklist
1.         To The Point 02:04
2.         Unbundle The Bundle 02:55
3.         Dialectics 03:36
4.         Floating Rooms 02:40
5.         Go Zen 02:40

We citeren even uit de bio: ‘At Future Dawn’ is de tweede Cloudchamber release van Dirk Serries. Dit album gaat verder waar Dirk ophield met ‘Nocturnal Discord’ en verlegt opnieuw de grenzen van de ambient.
Bekend sinds het begin van de jaren tachtig voor zijn kenmerkende ambient muziek onder het Vidna Obmana pseudoniem, blijft Dirk zijn muziek sturen naar nieuwe gebieden met behulp van een moederbord van pedaal effecten en een elektrische gitaar.
‘At Future Dawn’ bevat muziek die zichzelf voortdurend afbreekt en weer opbouwt, en dit alles in realtime zonder enige specifieke bewerking behalve EQ-ing en mixing. De muziek wordt een organische stroom van het bewerken van de gitaar, het zorgvuldig analyseren van de tonaliteiten om 6 nummers van schoonheid, introspectie en abstractheid in één keer te creëren. Laat je onderdompelen in deze nieuwe wereld die Dirk Serries aan het creëren is.'' £

Inderdaad, Dirk Serries creëerde met deze 'A Future Dawn' een heel filmische, visuele plaat, die bovendien de fantasie prikkelt. Niet door een oorverdovende klank, maar het te houden op intense, zwevende klanken die de horizon verruimt. 
In de zes nummers laat Dirk ons binnen stappen in een wonderbaarlijke wereld waar donker en licht elkaar ontmoeten en een amicale band uitbouwen. Een sprookjeswereld die echter niet te klef overkomt; het brengt zelfs rust in dit jachtig bestaan . Het ruim achttien minuten lange “Stretching Zero” is een mooi voorbeeld hoe Dirk Serries hier tewerk gaat in die twee verschillende polen, die een mooi spanningsvelde creëren. Een zone tussen volstrekte rust en intimiteit, zalvend je hart verwarmen en zachtjes botsend tegen een geluidsmuur hoor je op de uitgesponnenheid van “A Bitter Grace” en “The Sole Comportment”. Ze flirten voortdurend tussen die polen en een ‘zen’ gevoel wordt bereikt na de laatste noot van 'A Future Dawn'.
Dirk Serries is een veelzijdige muzikant die eenintens,  onaardse sfeertje bewerkstelligt, met of zonder compagnie. Het maakt dat deze 'A Future Dawn' weet te overtuigen!

Ambient
At future dawn
Dirk Serries

 Tracklist:
1.            Stretching Zero 18:40
2.            Blank Resurgence 07:04
3.            A Bitter Grace 07:08
4.            Semblance 11:18
5.            The Sole Comportment 09:28
6.            At Future Dawn 13:52  

The Void Of Expansion is een duo van de Belgische gitarist Dirk Serries en de Noorse drummer Tomas Järmyr. ‘Escaper’ is hun derde album in tien jaar. Het duo weet de muzikale paden diep te verkennen, en tekent voor een grensverleggende sound.
Een dreigende intro zet de plaat op intieme wijze in. “Visage is een mooi voorbeeld van deze twee hoe ze een song weten op te bouwen door intrigerende klankentapijtjes, die een soort oerkracht hebben , die diep weet te raken in ons bewustzijn, 14 minuten lang een intense trip. Mooi opomerkelijk hoe gitaar en drums elkaar vinden, maar ook tegenover elkaar een spanninsboog optrekken. Een zoekende twee-eenheid, die lichtjes chaotisch klinkt, alle registers opentrekt met luide knallen en klanken en een climax bereikt, o.m. op “Murmur”, “Draught” en “Vessel”. Ze laten je verdweesd achter.
‘Escaper’ is een plaatje dat op het buikgevoel afgaat en dat je moet ondergaan, het heeft een bedwelmende, hypnotiserende invloed, met onderliggend een donkere, duistere gedachte, die openheid laat naar dat lichtje in de tunnel , wat op z’n beurt zorgt voor volstrekte rust. We dwalen niet verder af , maar keren net op tijd terug in de realiteit.
Een verslavende trip, die uiteindelijk dat gevoel van opluchting biedt. Indrukwekkend!

Experimenteel/Avangarde
Escaper
The Void of Expansion

Tracklist:
1.         Visage 14:19
2.         Murmur 11:56
3.         Draught 13:41
4.         Vessel 14:20  

Lokerse Feesten 2024 - DAG 5 -  KoRn - Het ultieme nu-metal feestje, én met een hoekje af!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-06
Erik Vandamme

Lokerse Feesten 2024 zit aan de helft, de vijfde dag stond in het teken van de 'metal dag' … We kunnen gerust stellen, het werd een avondje metal met een hoekje af! Alles draaide vooral rond de afsluiter KoRn die zorgden voor het  ultieme-metal feest alsof het weer 2000 is. De rest van de affiche was vooral verwondering van bands alsook een beetje aanmodderen, zo bleek …

We waren er vroeg bij voor Wargasm (****) een Brits elektronisch rockduo uit Londen. De band werd in 2018 opgericht door Sam Matlock, die eerder had opgetreden als onderdeel van Dead!, en Milkie Way, die eerder hun concerten had gefotografeerd en bas speelde voor Barns Courtney. De knettergekke grimassen en capriolen die het duo uithaalt op het podium spreekt tot de verbeelding. Puur muzikaal bekeken deelt Wargasm lekkere uppercuts uit, en stampen lekker om zich heen zoals volleerde punkers. Als opener van de avond slaagt het duo er dus met brio in de lont aan het vat te steken, om de boel te laten ontploffen. De eerste moshpits waren alvast een feit..

Nova Twins (***1/2) Amy Love en Georgia South halen hun mosterd duidelijk bij het eerder ‘emo’ kantje van wat metal te bieden heeft.  Dat werd al vrij duidelijk toen het duo die net als hun voorganger stevig om zich heen schopte. Maar ze voegen daar dus een opvallend emo kader aan toe. Waardoor niet enkel moshpits ontstaan, maar ook weten te raken. Best een fijne ontdekking deze Nova Twins, net door die combinatie van beide aspecten.

In de Club keken we uit naar Ho99o9 (*****) die dat toegankelijke en zeemzoeterigere kantje van hun voorgangers weg blies door een grauwe, rauwe en donkere set neer te poten, die de oren deden piepen. Een confrontatie met innerlijke demonen, die aanzetten tot headbangen en dansen. Als er bij Ho99o9 al een hoek af is, dan is het eentje van een duister kaliber die je koude rillingen van angst bezorgt. Iets voor donkere zielen dus … En toch kon daar wat humor vanaf, want vaak werden songs ingezet met een intro van bijvoorbeeld “My Way” van Frank Sinatra. Het onderschrijft de zelfrelativering van dat alles toch een beetje. Een band om in het oog te houden, zonder meer.

Bij Frank Carter & The Rattlesnakes ( ****)  draait het voornamelijk rond 'het publiek zoveel mogelijk entertainen' . En daar is de beweeglijke Frank Carter een grootmeester in. Hij zoekt zijn publiek voortdurend op, vaak letterlijk. En ook al werden clichématige trucs boven gehaald, o.m. het doen ontstaan van een vrouwelijke moshpit tijdens '”Wild Flowers” of een sitdown organiseren bij “Devil Inside Me”;  de band kwam er mee weg.
Het mooiste moment was toen een jongen in het publiek op Frank Carter zijn schouders mocht mee zingen op “Crowbar”. Kortom. Frank Carter & The Rattlesnakes zorgden dus vooral voor een feestelijke stemming op het plein, maar bewijzen ook verdomd goede muzikanten te zijn. Energiek tot het kwadraat deze Frank Carter en zijn Rattlesnakes.  Zoveel is zeker.

Na het inlassen van een eet-drink pauze , kregen we een volgend feestje. The Dillinger Escape Plan (****) kwam de 25ste verjaardag vieren van hun debuut 'Calculating Infinity', wellicht zonder Greg Puciato  die tegenwoordig het mooie weer maakt bij de formatie Better Lovers. Maar wel met Dimitri Minakakis. Het resulteert in een technisch hoogstaand optreden, misschien iets te technisch. Want alles kabbelde nogal voorbij als een beekje in een mooie vallei. Zonder te vervelen echter, daarvoor klinkt The Dillinger Escape plan strak en energiek genoeg, dat voelden we door de uppercuts in de maagstreek die het gezelschap uitdeelt. Mede doordat Dimitri het publiek letterlijk ging opzoeken, kreeg de band trouwens de handen toch tot ver voorbij de PA op elkaar. Geen routineklusje dus. Die speelsheid overtuigde ons.

Echter was het hele de avond vooral wachten op die ene climax … KoRn (*****) die niet alleen een prachtige lichtshow mee hadden genomen , maar ook muzikaal en vocaal er duidelijk zin in hadden. Soms kwam een soort kooi naar beneden waardoor het leek alsof de band achter tralies zat , op andere momenten ging die weer omhoog. Op het scherm verschenen constant mooie beelden. Aan visuele effecten geen gebrek dus.
Al vrij vroeg in de set draaide de hit machine op volle toeren met “Here to Stay” en “A.D.I.D.A.S.”. Het publiek reageerde uitzinnig, Jonathan Davies haalde meermaals zijn bruut kantje naar boven, tot jolijt van de menigte. De band had er dus wel zin in, maar vaak vielen er stille momenten na de songs wat toch ook duidt op een wat routineuze aanpak. Echter sprak Davies zijn publiek, naarmate de set vorderde, wel iets meer aan. Meestal zet hij de fans aan tot lekker om zich heen schoppen.
Uiteraard draait het bij KoRn niet enkel om Davies zijn stem en uitstraling. Met een verbluffende drumsolo bewees Ray Luzier welke grote meerwaarde hij vormt binnen de band, zonder de inbreng van de overige muzikanten te minimaliseren. Elke schakel is belangrijk. Dat werd bijvoorbeeld bewezen op “Blind”, kippenvelmomentje en “Got the life”. Op de laatste song, “Y'All Want a Single” gingen de middenvingers in de lucht, en vaak kwamen er ook mosh of andere pits aan te pas.
KoRn heeft dus niets van zijn gedoodverfde  brutaliteit verloren, zoveel was zeker. Uppercuts uitdelen, vervaarlijk om zich heen slaan, en energiebommen droppen. Het was en hoorde er allemaal bij.
In de bisronde kregen we “Shoots and Ladders” met doedelzak. En strooide de band nog meer hits in het rond zoals het prachtige “Divine”. Het publiek werd er alleen maar uitzinniger van, waarna de band er gewoon nog wat scheppen bovenop deed met het ultieme “Freak On a Leash” waarmee de set met een knal van formaat werd afgesloten.
Hoewel we de indruk kregen dat het er vaak wat  te routineus aan toe ging. Ging KoRn  meer dan een uur  als een pletwals tekeer op het plein. Ze zorgden uiteindelijk dan ook voor dat ultieme nu-metal feestje, met een hoekje af.. waardoor ze het publiek moeiteloos overtuigden. Meer hadden wij ook niet nodig om compleet murw te worden geslagen. Een aangename return!
Setlist: Rotting in Vain - Here to Stay - A.D.I.D.A.S. - Clown - Start the Healing - Good God - Drum Solo - Blind - Got the Life - Falling Away From Me - Coming Undone (with a snippet of Queen's "We Will Rock You") - Drum & Bass Battle - Somebody Someone - Y'All Want a Single
Encore: Shoots and Ladders (with a snippet of Metallica's "One") - Twist - Divine - Freak on a Leash

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Oh Hiroshima - Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden

Oh Hiroshima is een Zweedse postrock band die sinds 2007 actief is. De band bracht recent een nieuwe plaat uit ‘All This Shining’ waarop ze de postrock wegen lichtjes verlaten, en andere bronnen aanboren. Over deze nieuwe release, het hoe en waarom , hadden een fijn gesprek met Jakob Hemström. Uiteraard polsten we ook naar de ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn actief sinds 2007, kunnen jullie kort vertellen hoe het bij jullie is gegaan? De goede en minder goede momenten?
Tot waar de band nu is, is een langzame en geleidelijke opbouw geweest. Ik denk dat het belangrijkste dat ons op de been heeft gehouden het uithoudingsvermogen is dat voortkomt uit onze liefde voor het schrijven en spelen van ons soort muziek. We hebben onze eerste twee albums in eigen beheer uitgebracht en het was een lange strijd voordat we echt konden toeren. Maar we zijn erg blij met waar we nu zijn en elk goed ding dat ons is overkomen voelt als een zegen. We beschouwen niets als vanzelfsprekend.

Ondertussen hebben jullie een aantal geweldige platen uitgebracht, hoewel jullie muziek in het 'post-rock' genre wordt geduwd, merk je dat jullie altijd er de grenzen van opzoeken?
Ja, behalve misschien ons eerste album is onze muziek altijd doordrenkt geweest met elementen van buiten de post-rock. En dat geldt nog meer voor onze laatste twee releases. Grenzen verleggen op het gebied van songwriting is belangrijk voor me, en de bands die ik het meest waardeer zijn bands die dat kunnen. Maar het gaat er ook gewoon om dat je het soort muziek kunt schrijven waar je zelf van houdt, en voor ons is dat vooral muziek buiten het postrockgenre.

Het laatste album 'All this shining' is ook opvallend anders dan de doorsnee post-rock, er zijn wel climaxen maar die komen en gaan als de wind?
Daar ben ik het wel mee eens. Ik denk dat als dit ons eerste album was, we niet als post-rockband zouden worden bestempeld. Misschien eerder een band met post-rock invloeden. Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden.

Het is een spel van emoties, variërend van vreugde - verdriet, pijn - geluk enzovoort; zit er een verhaal achter of hoe moet ik het zien?
Er is geen doordacht verhaal dat we hebben als we beginnen met schrijven. Het is gewoon iets dat organisch ontstaat. Maar de flow van onze muziek is erg belangrijk voor ons. Het moet natuurlijk aanvoelen als je van het ene naar het andere deel of nummer gaat. Daar werken we dus veel aan. Ik schrijf de teksten altijd aan het einde van het schrijfproces en probeer de tekst te laten aansluiten bij het gevoel van het nummer en het album.

Is het een bewuste keuze om 'met emoties te spelen' of is dat kort door de bocht?
Ik denk niet dat het heel bewust is. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door en aangetrokken tot muziek die onze diepste menselijke emoties raakt. Dus als ik zelf muziek schrijf, is dat ook wat eruit komt. Het is wat ik nodig lijk te hebben om uit te drukken en wat ik interessant vind.

Ik hou van de zanglijnen, vaak hebben ze iets spiritueels, iets vervreemdend moois... Was het met die intentie om er iets heiligs of spiritueels aan toe te voegen?
Bedankt! Nogmaals, ik denk niet dat het iets heel bewusts is. Ik wist dat ik met deze release iets meer aandacht wilde besteden aan de zang. Maar de manier waarop ik de zanglijnen schrijf is niet iets waar ik achterover leun en over theoretiseer. Ik probeer gewoon dingen uit en als ik het goed vind, dan vind ik het goed. Ik ben opgegroeid in de kerk en met veel spirituele muziek. Voor mij is muziek dus altijd iets geweest dat betrekking heeft op ons bestaan. Het is iets dat verbonden is met sterke emoties en de zoektocht naar betekenis en doel in het leven. Ik weet zeker dat dat mijn manier van muziek schrijven heeft beïnvloed. Het moet aansluiten bij de kern van menselijke emoties en het is een middel om die emoties te bereiken.

Het is ook een erg visuele plaat, de verbeelding wordt geprikkeld, het doet iets met een persoon; ooit overwogen om iets met film of iets dergelijks te doen?
We hebben een tijd geleden een muzikaal stuk gedaan voor een korte film, en van tijd tot tijd hebben mensen ons de hand gereikt en gevraagd om onze muziek op te nemen in kleinere filmprojecten, maar nog niets groots. Als we de kans zouden krijgen, weet ik zeker dat we van de partij zouden zijn. 

Het is ook een erg sfeervolle plaat; in de verhaallijn, is er een verband met jullie land Zweden? of met de wereld ?
Veel atmosferische muziek komt uit deze delen van de wereld, dus ik weet zeker dat onze omgeving veel invloed op ons heeft. De nabijheid van de natuur en het mystieke van de diepe bossen enzovoort. Als we het over de lyrische verhaallijn hebben, dit album draait om vragen over betekenis en doel. Het gaat over ouder worden en het verliezen van je innerlijke vlam of vonk. Het is persoonlijk en tegelijkertijd is het iets dat volgens mij gezegd kan worden van de westerse samenleving als geheel. Beide niveaus lopen door elkaar heen en daar ben ik in geïnteresseerd. 

"Deze plaat komt niet binnen als een atoombom, maar hij laat wel zijn sporen na, dat kan ik je verzekeren. Oh Hiroshima brengt duidelijk hun gevoelige, breekbare maar bij vlagen bijzonder pittige post-rock naar voren op deze All this shining. '' Ik las een recensie, het vat goed samen hoe ik er zelf over denk... Graag jullie mening
Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. Er is iets aan dit album dat een beetje meer "verborgen" is dan onze vorige platen. In veel opzichten is het directer, maar tegelijkertijd denk ik dat er veel meer in de details en subtiliteiten zit dan voorheen. Het vraagt misschien wat meer aandacht en tijd om de sterke punten ervan te bevatten.

Hoe waren naast deze persoonlijke bevindingen de eerste reacties?
Tot nu toe gaat het goed! We zijn blij met de reacties van zowel luisteraars als recensenten. Natuurlijk zijn er mensen die zich niet kunnen vinden in de richting die we met deze plaat zijn ingeslagen, maar er zijn ook mensen die het erg leuk vinden dat we ons geluid proberen te verbreden.

Hoe gaat het met de post-rock scene in Zweden... Ik lees of hoor er niet veel over?
Ik weet het eigenlijk niet. We hebben nooit het gevoel gehad dat we deel uitmaken van een bepaalde scene. Misschien omdat Zweden nooit een geweldig land is geweest om liveshows te vinden voor ons soort muziek. Maar er zijn nog steeds een heleboel goede Zweedse post-rockband die bezig zijn en nieuwe bands die beginnen. Onze labelgenoten Pg.lost, EF en Barrens, om er maar een paar te noemen.

Wat zijn de verdere plannen?
Nu het nieuwe album uit is, kijken we er echt naar uit om de weg op te gaan en wat nieuwe en oude nummers te spelen. We hebben een Europese tour aangekondigd voor december en we spelen Pelagic Fest in NL in augustus. We hebben ook net een show in Athene, Griekenland, aangekondigd voor volgend jaar en er zijn meer shows geboekt voor 2025. We zijn ook begonnen met het schrijven voor een nieuw album.

Zijn er verdere ambities, een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Muziek schrijven, opnemen en dan toeren. Dat is wat we doen en we proberen onszelf altijd te pushen om op al die gebieden beter te worden.

Als je nog iets toe te voegen hebt, voel je vrij om dat te doen. Hopelijk tot snel in België of Nederland …
We hebben een show in Haarlem en een in Antwerpen in december, onder andere. Hopelijk tot ziens!

Pics homepag @Ellen Hemström & Oskar Nilsson

Bedankt voor het interview!

Les Negresses Vertes – Taal is niet het belangrijkste in muziek, het is de energie. En als de energie werkt in je eigen taal, doe het dan gewoon in je eigen taal... Het gaat dus allemaal om de energie!

Les Negresses Vertes staan al sinds 1987 garant voor een wervelend, folkloristisch dansfeestje. We zagen ze ooit Rock Lede plat spelen in 1991 en zelfs nu trekken ze zich nog steeds geen bal aan van wat de goegemeente daarvan denkt, en zo hoort dat ook. Het overvolle Park tijdens ‘Great Gigs in the Park’ in Sint-Niklaas danste, zong, genoot en ging dan ook compleet uit de bol op deze mooie zomeravond.
Lees gerust het verslag https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95212-les-negresses-vertes-great-gigs-in-the-park-2024-wereldmuziek-met-een-ferme-hoekaf.html  
Naar aanleiding van dit concert, polsten we naar de plannen en de ambities van deze band met bezieler Stéfane Mellino

Hoe gaat het de laatste tijd met jullie?
Op dit moment zijn we terug uit Marseille en wachten we op een volgend optreden volgende week vrijdag. We blijven op tournee tot december van dit jaar en misschien gaan we ook in België en Nederland spelen. Dus ja, we blijven de hele tijd bezig...

Ik zag jullie voor het eerst op Rock Lede in 1991, toen al een onvergetelijk concert.
Helaas is er sindsdien veel veranderd, zoals de dood van Helno 'Noël' Rota in 1993. Hoe 'overleef' je zo'n zwaar verlies?
Voor een Franse band, die in het Frans speelt en zingt, was het in die tijd een eerder zeldzaam om buiten Frankrijk te spelen. We hadden nog nooit in landen als Duitsland, België of Engeland gespeeld. Dus het was speciaal om in het begin van onze carrière in die landen te spelen. Over het overlijden van Helno kreeg ik een telefoontje en ik kon het niet geloven. Het was een grote schok voor ons en ik dacht erover om de band te verlaten. We zouden het kunnen doen zoals Joy Division die hun naam veranderde in New Order na het overlijden van Ian Curtis. Maar het label vertelde ons dat dat in ons geval geen goed idee was. Omdat we in de eerste plaats een band zijn. Het label zei 'hij was niet de enige die liedjes schreef, die jullie schrijven en zingen, dus ga door'. Het is een groot verlies, maar we zijn inderdaad een band en kunnen doorgaan, ook al is het soms moeilijk en moeilijk. Dus dat deden we. Zoveel jaar later denk ik dat het beste is wat we voor hem konden doen, doorgaan, dat is wat Helno gewild zou hebben. De energie is er nog steeds op het podium, op een bepaalde manier is Helno er ook nog. Dus we zijn blij dat we toen niet gestopt zijn... Les Negresses vertes leeft nog steeds, de scene ook.

Ik zag jullie een geweldige optreden spelen op Great gigs in the Park in Sint-Niklaas. Wat een energie! Het was eigenlijk nog beter dan dat onvergetelijke concert in 1991 voor mij. Waar halen jullie die energie vandaan?
We zijn nu betere muzikanten, we hebben meer ervaring op het podium. Hoe meer we spelen, hoe beter we worden. Dat verklaart alles. Ik was toen vrij jong en ik ben nu 64. Ik ben bijna op de top van mijn carrière. Ik ben nu bijna op de top van de heuvel. Op het podium staan, optreden, het is een manier van leven.

Ik blijf ook onder de indruk van de diversiteit en de verrassende wendingen live. Is het wereldmuziek? Frans chanson? Of zijn jullie gewoon punk? Wat betekent Les Negresses Vertes in 2024?
Het is er altijd geweest. Voordat we met Les Negresses Vertes speelden, speelden sommigen van ons in de Franse punkscene, dus die punkvibe was er altijd al. De mix tussen stijlen ook. We proberen onze nummers zo dicht mogelijk bij het originele geluid te spelen. In Sint-Niklaas hebben we dat ook gedaan. We willen een hechte band met onze fans, dat is heel belangrijk. Dus, nee we zijn nog steeds hetzelfde als toen maar met veel meer ervaring in wat we doen.

Ik had ook het gevoel dat de speelsheid niet verloren is gegaan; als jonge wolven tekeer blijven gaan. Waar komt die niet aflatende energie toch vandaan?
Ik begrijp waarom bands dat doen, als je je hele leven muzikant bent, heb je veel stress. Je hebt ups en downs. Het draait allemaal om gevoel en verbinding met mensen. Als ik tijdens een optreden de lachende gezichten van het publiek zie, voel ik de energie opborrelen om ervoor te gaan. Maar het is niet de artiest van bands die dat niet doen, die dat vergeten is. Het legt veel druk op jezelf als je live speelt. En soms moet je je daar op concentreren.

Iets anders. Terwijl stijlen komen en gaan blijft het Franse Chanson overeind, net als Nederlandstalige muziek nu (kijk maar naar de Nederlandse lichting met Froukje, Joost Klein en anderen) ... Denk je dat zingen in de eigen taal nu meer geaccepteerd is, en het makkelijker is om door te breken? Hoe zie je het zelf?
Het hangt ervan af wat voor soort muziek je brengt. In sommige stijlen denk ik dat het meer geaccepteerd wordt als je in het Engels zingt als je naast je eigen land ook andere landen wilt bereiken. Misschien is rock- en metalmuziek beter in het Engels. Maar voor bands zoals wij? Wij spelen meer folklore en wereldmuziek, met nog steeds een rock- en punkgevoel erin. Het wordt dan veel gemakkelijker geaccepteerd denk ik. Wij zouden dat ook kunnen doen, onze nummers in het Engels brengen. Maar we voelden, en voelen nog steeds, dat we ons het beste kunnen uitdrukken door in onze eigen taal te zingen. Een van de beste voorbeelden is tegenwoordig rap. Franse rap probeert niet in het Engels te zingen, ze doen het in het Frans omdat dat de beste manier is om uit te drukken wat ze echt willen zeggen. Het werkt. Taal is niet het belangrijkste in muziek, het is de energie. En als de energie werkt in je eigen taal? Doe het dan gewoon in je eigen taal... maar het gaat allemaal om de energie.

Muziek kon je vroeger meer in hokjes plaatsen. De jongere generatie denkt niet echt meer in hokjes. Ze gaan naar een punkconcert, doen dan een Pommelien Thijs en eindigen op een dansfeestje in Tommorowland. Hoe zien jullie dit?
Aan het begin van deze tour in 2018 hebben we op een aantal grote festivals gespeeld en natuurlijk voor jonger publiek dat onze band kende omdat hun ouders onze platen hebben en ik herinner me dat een jonge vent me na de show vertelde “ hey Negresses vertes you're playing real ”. Het klinkt als het beste compliment dat we zouden moeten hebben. Geen vraag voor ons om een USB-sleutel te spelen in plaats van echte instrumenten of zang. Ik denk dat de jongste generatie nog steeds bezig is met het bouwen van nieuwe codes en nieuwe manieren om zich uit te drukken in muziek. Platenmaatschappijen werken niet meer aan de ontwikkeling van artiesten en de jongeren weten dat ze nu op netwerken moeten bestaan.

In 2018 vierden jullie het 30-jarig jubileum. Jullie waren in 2018 ook in Engeland, niet voor het eerst maar toch … Is het niet moeilijker voor een Franse band om er door te breken? Hoe zie dit?
Er is altijd een soort concurrentie geweest tussen Engeland en Frankrijk in de geschiedenis (hihi) maar ik denk dat Engelsen ons leuk vinden omdat we hen niet kopiëren weet je. Wat wij doen is vrij uniek. We brengen een mix van muziekstijlen, maar hebben de rock energie in ons. We zijn ook geen gewone Franse band. Het is die mix van stijlen en culturen die ons uniek maakt en daarom is het makkelijker voor een band als wij om door te breken in landen als Engeland, zelfs als Franstalige band. We voelen dat ook in Sint-Niklaas.

Plannen: Nog steeds platen uitbrengen in deze tijden, of niet?
We willen geen nieuwe albums meer opnemen. Bijna 17 jaar geleden zijn we gestopt met het opnemen van nieuw materiaal. Het is voor mij gewoon te moeilijk om hetzelfde te doen als toen ik jonger was, dus voor mij gaat het erom dat we onze liedjes uit het verleden zo lang mogelijk spelen, maar nieuwe dingen opnemen? Niet met Les Negresses Vertes, maar wel met persoonlijke projecten ...

Andere plannen de komende jaren?
Zoals ik al eerder zei, we spelen optredens tot ergens in december. We hebben de afgelopen jaren veel concerten gedaan, dus volgend jaar nemen we een pauze. En daarna kijken we wat we kunnen doen... we kunnen nieuwe energie vinden, om na dat jaar terug te komen.

Je gaat niets doen voor je 40e verjaardag... om het te vieren
Er zijn nog geen plannen, we willen met dezelfde energie op het podium blijven staan. We willen niet de fout maken om 'één concert te veel' te doen. Dus daar maken we geen plannen voor, maar als het dan goed gaat en die belangrijke energie er nog is, als er nog steeds de band is met het publiek... dan gaan we door... en dan weet je het nooit.

Na al die jaren, zijn er nog ambities of een soort doel dat je voor ogen hebt?
Mijn jongste dochter is singer-songwriter in een Britse band uit Brighton genaamd Belmondo en ik steun haar. Mijn dochters helpen in hun leven en de paden die ze volgen, dat is de belangrijkste ambitie in de toekomst ...

Pics homepag @Sven Dullaert

Bedankt voor dit leuke gesprek, ik hoop jullie in december weer op het podium in België te zien

Arab Strap - Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden

Arab Strap's unieke signatuur wordt al sinds 1995 gekenmerkt door hun Schotse tongval, poëtische teksten en humor. De indie rock/alternative pop band levert met ‘I'm Totally Fine With It - Don't Give A Fuck Anymore’, 'their most sonically expansive album', weer een waar meesterwerkje af. Het duo Malcolm Middleton en Aidan Moffat, met hun jarenlange productionele metgezel Paul Savage (The Delgados), staat wederom garant voor 12 nieuwe pareltjes 'with a mix of intoxicating melodies and a threatening intensity'. Arab Strap's gelijk vertrouwd aanvoelende en Schotse half gesproken, half gezongen songs bevatten dit keer wat extra pit, beats en urgentie (met veel maatschapplijke thema's) en 'furthers the band's transformation from swooning, lo-fi, slow-core, post-rock romantics to raging, alt-pop chroniclers'.
In mei ll verscheen het album ’I'm Totally Fine With It’. We hadden over deze release een fijne babbel met de band en polsten uiteraard ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities.

Arab Strap brengt al sinds 1996 met regelmaat van de klok langspeelplaten uit. De band maakt niet direct muziek die mainstream genoemd kan worden, maar heeft in de afgelopen jaren wel een zeer trouwe fanbase opgebouwd. Graag jullie mening

We hebben nooit geprobeerd om muziek te maken die als mainstream zou worden beschouwd, en ik betwijfel of we dat ooit zullen doen. Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden. Ik kan niet ontkennen dat meer geld leuk zou zijn op dit punt in het leven - in een onafhankelijke band zitten kan een constante financiële strijd zijn - maar we hebben nu onze eigen plek in de cultuur, met een relatief kleine maar trouwe fanbase, en dat werkt goed voor ons.

Het muzieklandschap is veranderd, maar het genre dat jullie spelen is nog steeds gerespecteerd. Wat is voor jullie de grootste verandering in tijden van digitalisering en sociale media …
De manier waarop mensen muziek consumeren, muziek ontdekken en muziek promoten is compleet veranderd sinds we zijn begonnen, maar op creatief niveau is er helemaal niet zoveel veranderd, behalve dat de technologie die nodig is om muziek te maken beter en goedkoper is dan in de jaren 90. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar op. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar als we nummers schreven; nu hebben we een gedeelde Dropbox. Apparatuur zoals synths en Roland 808's waren toen te duur voor ons, maar nu zijn die geluiden praktisch gratis.

Sociale media en streaming... je kunt er niet meer omheen, ik vroeg me af hoe belangrijk sociale media voor jullie is en waarom je in deze tijd nog steeds platen uitbrengt (ook al is er nog steeds een publiek voor)?
In muziektermen is social media een essentieel hulpmiddel bij promotie, en ik zou het waarschijnlijk helemaal niet meer gebruiken als we geen plaat uit hadden en geen kaartjes om te verkopen - ik heb het niet echt meer nodig in mijn persoonlijke leven, ik gebruik het vooral zakelijk. Wat streaming betreft, heb ik nog steeds een hekel aan Daniel Ek en Spotify, die doorgaan met het verlagen van de betalingen aan de muzikanten die hun ontluikende imperium hebben opgebouwd. Ik gebruik Apple voor streaming, dat een betere kwaliteit en een grotere catalogus heeft, en een app gewijd aan muziek; ik koop ook nog steeds platen en merchandise, omdat ik weet hoe essentieel fysieke verkoop is voor collega-muzikanten.

Is het in deze tijd, alleen al door de digitalisering, niet moeilijker geworden voor een band om op te vallen? Ik hoor tegenwoordig bands die problemen hebben om concerten te boeken...
Het is zeker moeilijker voor een band om gehoord te worden, ja, vanwege de enorme hoeveelheid muziek die er is - recente rapporten suggereren dat er 120.000 nummers per dag worden uitgebracht. Als je gehoord wilt worden, zijn de oude methodes nog steeds nodig  video's, radio-pluggers, advertenties etc. Wat concerten betreft, de livescene bevindt zich op dit moment in een vreemde situatie - grote evenementen lijken te floreren, terwijl kleinere optredens zoals het onze en gewone podia het een beetje moeilijk hebben. De meeste economieën in de wereld hebben het echter moeilijk en mensen hebben op dit moment minder geld te besteden.

In een interview las ik: "Wij zijn de laatste generatie die uit kan gaan en dronken kan worden zonder dat iemand ons filmt terwijl we dronken worden. Dat is waar, maar het kan ook iets goeds zijn... Hoe zie je dat zelf, is het goed of slecht dat dit veranderd is?
De handeling van het nemen van foto's of het maken van video's is natuurlijk niet inherent goed of slecht, maar het hangt af van hoe het wordt gebruikt. Ik begrijp de behoefte om alles te documenteren niet echt, ik ben niet iemand die een optreden filmt en het dan nog eens bekijkt als ik thuiskom.

Gaan jullie de nieuwe plaat ook op vinyl uitbrengen, dat schijnt tegenwoordig 'in' te zijn?
Het album is uitgebracht op vinyl, ja, in drie verschillende kleuren. Platen zijn briljant.

Met je laatste schijf 'I'm totally fine with it don't give a fuck anymore' sla je bekende wegen in, pompende drums, knetterende riffs en een soort verhalende zang die ons een spiegel voorhouden. Hoe moeten we dit zien?
Het lijkt me wel te kloppen, ja, maar je mag het zien zoals je wilt!

Heeft de titel een bepaalde betekenis of is het letterlijk wat het zegt en waarom?
De titel kan op verschillende manieren gelezen worden - het kan vertaald worden naar berusting, of uitdagend en sterk zijn, afhankelijk van hoe je het leest. Het was oorspronkelijk een sms-bericht van onze live drummer, David Jeans - toen hij het stuurde, heb ik meteen een screenshot gemaakt, het deed me echt iets. Ik vond vooral de duim-emoji's leuk.

Ik krijg steeds het gevoel dat ik een stomp in mijn maag krijg, daarom hou ik zo van die plaat en van de band; zit er een boodschap of verhaal achter, of een manier om bepaalde frustraties van jullie af te schudden? Hoe moeten we het zien?
De nummers gaan voornamelijk over de online cultuur en het negatieve effect daarvan op mij in de afgelopen jaren, maar het erkent ook hoe essentieel het is in mijn leven. Zoals ik aan het eind van het eerste nummer zeg: I think I love it.

Jullie muziek en storytelling heeft ook iets filmisch, ooit gedacht om iets voor film of tv-series te doen of is iets me ontgaan?
De enige keer dat we ooit soundtrackwerk hebben geprobeerd was voor een kleine tekenfilm in de vroege jaren 2000, Rogue Farm genaamd. Ik denk omdat de zang en tekst zo'n groot deel uitmaken van Arab Strap, filmmakers er niet echt aan denken dat wij instrumentale muziek maken, wat jammer is, want ik denk dat we het graag zouden proberen. Dat gezegd hebbende, ons nummer The Turning of Our Bones werd onlangs gebruikt als de thematune voor een Brits politiedrama, wat geweldig was - ze hebben de zang er ook in gehouden!

De inspiratie lijkt eindeloos, waar haal je die inspiratie vandaan? Want over die teksten is nagedacht, zoveel is duidelijk
Tekstueel kwam de inspiratie voor het nieuwe album vooral van het lezen van nieuws en artikelen online, en een paar boeken die ik las over sociale media etc., maar ook - natuurlijk - mijn eigen ervaringen, die hopelijk veel mensen de afgelopen jaren hebben gedeeld.

Er zijn al een aantal singles uit, hoe waren de eerste reacties?
Alles lijkt goed te gaan!

Wat zijn je verwachtingen van deze nieuwe plaat? Nog de wereld veroveren? Of is dat geen ambitie?
Wereldheerschappij is nooit onderdeel geweest van het Arab Strap plan, nee - we schrijven gewoon wat nummers die hopelijk enige lyrische en sonische betekenis hebben, spelen ze voor mensen en geven ze een goede avond uit, en hopelijk doen we het goed genoeg dat we nog een plaat kunnen maken en het allemaal nog een keer kunnen doen.

Nu we het er toch over hebben, wat zijn de ambities van Arab Strap na al die jaren?
Mijn enige persoonlijke ambitie was om een sessie op te nemen voor de John Peel radioshow, en dat hebben we bereikt in de eerste paar maanden nadat onze eerste single uitkwam in 1996. Tegenwoordig hoop ik gewoon dat we werk kunnen blijven maken dat mensen aanspreekt - mijn enige echte ambitie is nu om niet oud en shit te zijn.

Naast ambities, wat zijn de verdere plannen?
We hebben dit jaar veel optredens, volgend jaar hopelijk meer en ook een paar festivals. Verder hebben we nog niets gepland, hoewel we in 2026 30 jaar bestaan, dus misschien geven we wel een feestje of zo. Maar ik denk dat het nog wel even duurt voordat we weer een nieuwe plaat maken - het is behoorlijk intens en constant geweest sinds we onze eerste nieuwe single uitbrachten in 2020, dus ik verwacht dat we binnenkort wel even zullen rusten.

Als je onze lezers nog iets anders wilt vertellen, ga je gang ?
De strakste greep is met een losse hand

Bedankt voor het interview!

Lokerse Feesten 2024 - DAG 3 - Black Sunday - Afscheidsconcert van Front 242 zindert na
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-04
Erik Vandamme

Geen metal dag op de eerste zondag van de Lokerse Feesten, zoals de traditie het door de jaren wilde. Wel een nagenoeg uitverkochte new-wave dag, vooral in het teken van het afscheidsconcert van Front 242. Ze speelden hun allerlaatste festivalconcert, eentje langs de grote poort. De band heeft zich in de jaren geïnnoveerd, brengt een verbluffende lighthow en zorgt voor dat ultieme EBM feestje, alsof de jaren 80 nooit waren weggeweest.
Maar er viel meer te beleven die black sunday …

Marcel Vanthilt en zijn Arbeid Adelt! (*****)openden. Naar goede gewoonte deed het combo, met een dame erbij nu, dit met zoveel bravoure  en energie. Humor en zelfrelativering is de rode draad doorheen de concerten van Arbeid Adelt! Marcel trapt lekker om zich heen en de bandleden laten zich van hun beste kant zien. “Ik sta scherp” zong Marcel, en dat mag je ook letterlijk nemen. Of het meezinggehalte van “Lekker Westers” en “De Dag Dat het zonlicht niet meer scheen”, eentje die in het geheugen gegrift staat. Met songs als “Pelikaan” en “Happy is geen Nederlands” bewijst Arbeid Adelt! dat ze nog steeds die ‘gekke punk’ hoog in het vaandel dragen.

Even serieus of net niet au serieux te nemen , Vive La Fête (****) die de dansbaarheidsfactor naar omhoog tilden. Danny Mommens en Els Pynoo, spil van de band, hebben een goed op elkaar ingespeelde band, die zorgen voor een aanstekelijk, opzwepend karakter. Samen met de looks en danspassen van Els die met haar onvaste zwoele vocals de harten doet sneller slaan, werd dot een leuk, wervelend feestje. Het donker kantje wordt in de elektro mooi behouden. Natuurlijk komt hun sound nog beter over in de club, maar toch konden we niet stilstaan toen ze speelden op de mainstage in het zonlicht.
Met kleppers als “Schwarzkopf”, “Touche pas”, “La verité”, “Maquillage” en “Noir désir” werd alvast een dansfeestje op poten gezet! Missie geslaagd.

Er was geen doorkomen aan in de Club, tja eigenlijk de hele avond niet … Op de valreep geraakten we nog net binnen voor Absolute Body Control (****) , die een oorverdovende EBM set speelden. De lichtshow was een meerwaarde en kon wat pijn doen aan de ogen. De harde beats bonkten en zetten aan tot talrijke moves. Een stampvolle Club onderging dit EBM feestje! Zoals het hoort te zijn …

The Selecter (***) is een ska-punk band met tonnen ervaring. We zagen hen eerder als eens in de Roma (Antwerpen), wat een fijn, leuk dansavondje werd. In Lokeren ging het moeizamer. Een band als The Selecter heeft zijn publiek nodig om voluit te kunnen gaan… De spraakzame frontvrouw Pauline Black port het publiek aan, en de aanstekelijke ska tunes doen de rest.
Maar niet iedereen ging overstag hier. Een wervelende finale noteren we met songs als The Ethiopians cover “Train to Skaville”, het prachtige “On My Radio” en het afsluitende “Too Much Pressure / Pressure drop / too much pressure”. Band die tot z’n recht komt bij de die hard fans en in het clubcircuit , zoals we zelf ervaarden in Antwerpen …

La Muerte (****) kon gerust op het grote podium staan in de vooravond, net zoals Absolute Body Control, gezien de Club moest afgesloten worden … Op het einde van de set konden we toch binnen om nog enkele songs te horen. La Muerte is een band die een oorverdovende donkere sound speelt met een tot de verbeelding sprekende podium act, de waanzin nabij in momenten … Hun muziek is dan ook niet bestemd voor tere zieltjes. Wat een helse sound die ons wist te overmeesteren. Een overtuigend oplawaai van deze Brusselse meesters …

‘The Damned is met The Sex Pistols en The Clash De Heilige Triniteit van de Engelse punk.’, staat te lezen op de website van de Lokerse. We kunnen ons hier wel achter plaatsen. The Damned (***1/2) is inderdaad zo eentje die aan de wieg stond van het genre, eind de jaren '70, met Vanian en Captain Sensible als belangrijkste leden! We ervaarden hen nu als een leuke nostalgie trip voor de oudere punks , en lieten jongere punks zien, vanwaar het allemaal komt en hoe het groeide.
Vanian is één van de overlevenden van dit Britse combo en hij probeert het publiek te betrekken in z’n muzikale trip. Het siert hem. De punk energy hing even in de lucht , maar de vocals hinkten achterop … Goed maar ook niet meer dan dat …

Dé ontdekking van deze festival dag deden we in de Club met The KVB (****1/2) , nu met heel wat minder volk, gezien de meesten stonden te wachten op de Sisters of Mercy op de mainstage. Het Engelse duo manifesteert zich binnen de shoegaze en hypnotiseert ons door hun dromerige sound dito vocals en die explderende energiebommetjes , die het genre rijk is. Ze combineren het met prachte beelden op het scherm, die een overtuigende meerwaarde zijn. Schitterend dat heen- en weer geslinger . Magisch setje toch !

De laatste concerten van The Sisters of Mercy (***) waren niet om naar huis te schrijven, o.m. in januari stuurde Eldritch nog z'n kat naar de Vooruit wegens 'ziekte'. Het inhaalconcert later toonde al een betere kant , maar toch , dit is niet meer de groep zoals we hen toen aanbaden.
Eldritch’s vocals zijn niet meer wat het geweest is, en als vanouds verstopt hij zich graag, meer achteraan het podium, in de schaduw van de anderen. Het vuurwerk van weleer is een waakvlammetje geworden, én  toch … een glimp van weleer. De grote kracht van The Sisters is echter niet Eldritich, maar z’n strak spelende ritmesessie, topmuzikanten die de opzwepende nummers van The Sisters met opwinding en dynamiek brengen, die voor de obligate adrenalinestootjes zorgen.
De band kan blijven rekenen op een trouwe fanbase, die hen blijven steunen. De overvolle Grote Kaai staat mee te deinen op een “Alice”, “Dominion”, “Marian” en  afsluitende tracks “Lucretia my reflection”, “Temple of love” en “This Corrosion”.
In hun genre zijn er tientallen bands die het veel beter doen, en hun plaats in de spotlights verdienen, maar de Sisters of Mercy zijn en blijven de Sisters, terend op hun naambekendheid. Vanavond wakkerde het vuur als vanouds even aan,  maar ook niet meer dan dat.

Een band, 40 jaren bezig, én die bewijzen dat het nog steeds anders kan … jawel Front242 (*****) . Opener “W.Y.H.I.W.Y.G” mikte op de onderbuik. Sterk als staal, verblufte het combo ons meteen helemaal. Het tempo lag enorm hoog, “Body to Body”, “Moldavia” als old classics “Don’t Crash” en “U-Men”, overdonderden en zorgden voor een ware aardverschuiving door de bonkende EBM beats, de talloze adrenalinestoten en de dansende massa .
We waren ook onder de indruk van de tot de verbeelding sprekende visuals. Front heeft een nauw contact met z’n publiek, wat hun betrokkenheid en respect toont met hun fans.
De muziek behoudt z’n unieke karakter. Het feestelijke afscheidsconcert is er eentje die in ons geheugen gegrift staat; memorabele hoogtepunten genoeg dus, zoals het voortreffelijke “Quite unusual”, “Tragedy for U”, “Fix it en “Welcome to Paradise” waarmee ze de set besloten. Maar de kers op de taart, in de encores, classics “No Shuffle” en “Headhunter”. Dit was een Front242 ‘mokerslag into the face’ in de instrumentatie, de om de oren vliegende elektrobeats, hun jagende vocals en toepasselijke visuals. ‘Een wah gevoel’, een daverend EBM feest, een afscheid langs de grote poort. Hier kunnen velen nog van leren …

Setlist: W.Y.H.I.W.Y.G., Body To Body, Moldavia, Generator, Don’t Crash, U-Men, Take One, Quite Unusual, Punish Your Machine, Red Team, Gripped by Fear,  Masterhit, Tragedy For You, Fix It, Welcome To Paradise
+++ Happiness (More Angels), No Shuffle, Headhunter

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren