Gent Jazz 2024 met André 3000 – Wat een intense Afro-voodoo trip!
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-12
Erik Vandamme

Met Outkast, één van die succesvolle hiphopbands, drukt André 3000 (*****) al ettelijke jaren zijn stempel op de scene. Hij wordt dan ook beschouwd als een van de beste rappers. Nu heeft hij eindelijk een eerste soloplaat uitgebracht 'New blue sun', waarvan flute instrumenten hier de toon aangeven. Het is even wennen voor de rap en hiphop liefhebber. Op Gent Jazz stelde hij die plaat integraal voor, gedurende een 80 tal minuten . Een lange, intense (afro) trip die je letterlijk moet ondergaan.

Die 'african waves' is de rode draad doorheen deze avond. Het Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble (****1/2) was alvast al een mooi voorbeeld. De ondertussen kranige zeventiger tast de grenzen af tussen Amerikaanse jazz en West-Afrikaanse composities. Op uiterst uitgekiende wijze weet het gezelschap ook te improviseren. Kahil zelf is een volleerd drummer en entertainer, en hij beschikt over een groots charisma. Ook vocaal kan hij ons beroeren. Hij slaat de brug tussen typische Afrikaanse invloeden en Jazz vibes. De dansspieren worden aangesproken. Heupwiegend glijden we doorheen de set van Kahil El'Zabar en zijn Ethnic Heritage Ensemble, die zelfs de zon deed schijnen door de donkere wolken heen. Knap.

'' Uniri is een collectief bijeengebracht door de Noord-Londense drummer en producer Chiminyo. Het is een visionair muzikaal project waarbij vernieuwing en samenwerking centraal staan, staat te lezen op de website van Gent Jazz. Op de garden stage stond het publiek bij Uniri (****) nog eerder wat afwachtend naar achter. Dit gezelschap bewezen virtuozen te zijn met hun instrumenten. Hun speelsheid intrigeerde. Grenzen worden afgetast.
De melodie, de chaos, de improvisatie, het komt allemaal bijeen, iedereen voelt het zwevende karakter van de sound. Het zet aan tot dansen, mede door de kwinkslagen van de grappige frontman Later die avond mochten ze, net voor André 3000, nog een set spelen. En verve nogmaals. Improvisatie tot kunst verheven , daar was Uniri in geslaagd.

Alfa Mist (****) is  een veelgevraagd producer en artiest. Hij werkte onder andere samen met Jordan Rakei en Tom Misch, maakte beats voor rapper Loyle Carner, componeerde neoklassieke werken voor het London Contemporary Orchestra en herwerkte tracks van Ólafur Arnalds voor het vooraanstaande Blue Note jazzlabel. Tegelijkertijd bleef hij zijn eigen sound ontwikkelen. Met zijn ondertussen vijfde album ('Variables') vorig jaar uitgebracht, tast hij de grenzen tussen jazz improvisatie, bigband swing over boom-bap ritmes verder af. Die veelzijdigheid in zijn kunnen, spreidt hij ook op Gent Jazz tentoon. Hoewel de piano recitals de toon aan geven, kunnen we niet voorbij aan de sublieme drum en gitaar lijnen en lekker groovy trompet geschal. Om maar te zeggen, de inbreng van de muzikanten waarmee Alfa Mist zich laat omringen zijn minstens even belangrijk. Het zorgt voor een groovy onderonsje van topmuzikanten die speels improviseren tot het oneindige.
Een Jazzy funk concertje, deze doortocht van Alfa Mist op Gent Jazz.

En dan volgde de apotheose. Met een fluisterende stem in het donker, deed André 3000 ons naar adem happen. Sommigen dachten dat het optreden nog niet was begonnen, maar hij troont ons langzaam maar zeker  mee naar de Afrikaanse Rimboe in het donker van de nacht, waar vreemde geluiden op je afkomen, die angst kunnen inboezemen of je vol bewondering laten genieten.
Al vrij vlug pikken fluittonen erop in, een wonderbaarlijke lichtshow zorgt voor een visueel effect dat perfect aansluit op de muzikale omlijsting. Eens binnengestapt in de muzikale wereld van André 3000 kom je in onbekende oorden terecht, die duisternis, dreiging als licht, geborgenheid bieden. Ondergaan is de boodschap.
Dit intens beleven was niet aan iedereen besteed , sommigen verlieten de tent. Wie graag de confrontatie met zijn innerlijke zelf aanging , was dit interessante muziek. We lieten ons dus gewillig meedrijven in die fantasierijke wereld. Alsof André 3000 ons door voodoo bezwering  hypnotiseerde en een voor ons Westerse cultuur een onbekende wereld liet horen.
Wat een aparte jazz trip was me dat , weliswaar een intense Afro-voodoo trip …

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2024 met Birdy en Selah Sue – Een verdwaald pad van Melancholie en Weemoed
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-13
Erik Vandamme

Het beloofde een drukke dag te worden op Gent Jazz. Niet alleen waren er publiekstrekker sBirdy en Selah Sue, ook artiesten als Dushime, Lézard en Reinel Bakole stond er heel wat lekkers op het podium van Gent Jazz. We onthouden vooral een verdwaald pad van Melancholie en Weemoed doorheen deze mooie dag.

Het begon al met Dushime (*****) die zoveel power, eerlijkheid en soul in haar stem en uitstraling stopt. Meteen kregen we uppercuts te verwerken. Vorig jaar in de AB op de Sound of Belgian Underground (2022) en op het ontdekkingsfestival Fifty Lab in 2023, deed ze het al voor.
Als openingsact op Gent Jazz intrigeerde ze. Ze is begeleid door een goed op elkaar afgestemde band. De emoties voelen en zien we letterlijk, ze meent oprecht wat ze zingt en zegt. Het komt allemaal vanuit het hart en buikgevoel, ondersteund van haar uiterst breekbare, krachtige stem. Een eerste hoogtepunt. Een muzikale mokerslag. Groeipotentieel ervaarden we hier!

We lieten ons op de Gardenstage meevoeren, een groovy, gedreven klankentapijt door aanstekelijke drums, piano en contrabas door het trio Toon Putteman Trio (****). Toon zit in zijn laatste jaar aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, zocht en vond, twee muzikanten met een even grote honger tot voorliefde voor jazz, Thibaut Deryckere (piano) en Toon Rumen (contrabas). Op intense, doordachte wijze slaat het trio lekker aan het improviseren. Wat een virtuositeit. Ze etaleren nogal wat speelsheid. Deze drie jonge wolven bewezen op Gent Jazz vooral dat ze uit een bijzonder (jazz) hout gesneden zijn.

Wasia Project (****1/2), het Brits fusion duo William en Olivia Hardy combineren uiteenlopende stijlen als jazz, klassiek en pop muziek alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De sound wordt gedragen door een breed gamma van instrumenten en een tweestemmigheid die ons enorm kan bekoren. Soms is het Olivia die met haar soulvolle stem een warme gloed over de menigte doet waaien; we waren ook onder de indruk van het bedwelmende pianospel en de zoete achtergrond zang van broer William. De klik tussen beiden zorgt voor een unieke totaalbeleving en harten breken. De nummers zijn opbouwend, worden krachtig, en voelen filmisch aan. Er heerst uitbundigheid. Het duo  werd bijgestaan door een bassist, drummer en twee blazers, een sterke meerwaarde. Een divers magisch concertje dus.

"Serendip Quartet is een band onder leiding van saxofonist Arnaud Guichard. Hun repertoire bestaat uit originele composities geïnspireerd door verhalen die een zeer intiem en uniek universum creëren. Een reis door Spiritual-, Afro-, Free- en hedendaagse jazz", lezen we in de bio. Arnaud liet weten dat ze een langgerekt set zouden spelen, zonder pauzes. We maakten ons opnieuw op voor een gevarieerde, groovy trip doorheen het jazz landschap.  Serrendip Quartet (***1/2) overtuigde zondermeer. Er was zelfs een licht experimenteel kantje te horen. Sjiek. aan verbonden. In het eerste deel was men uitermate geboeid, maar de aandacht vasthouden, lukte niet zo goed.
Serrendip Quartet bood een kleurrijke trip vol verrassende wendingen. Wellicht komt zoiets beter over in de intimiteit van een club, en niet zozeer in open lucht ...

De eerste pop diva op het podium van Gent Jazz was Iniko (***1/2). Ze straalde het alvast uit. Iniko combineert allerlei stijlen van disco, soul, R&B tot rock. In haar bindteksten breekt ze een lans voor gelijkheid, tussen man, vrouw ras en stand. En in haar muziek beeldt ze dat subliem uit door je die spiegel voor te houden, en al dansend door het leven de demonen te overwinnen. Ze heeft twee krachtige achtergrond zangeressen, die samen met de drie muzikanten zorgden voor de nodige swung; Iniko deed ons heupwiegen en genieten. Volledig konden we niet opgaan in haar set, het klonk iets te oppervlakkig.
Iniko heeft echter voldoende potentieel om binnen de soulpop door te breken. We duimen.

Wie ons al een paar keer kon overtuigen is Lézard (*****). We zagen de beloftevolle jonge band, die vergelijkingen verdient met een Talking Heads. Zowel op de Rock Rally als op Great Gigs in the Park, Sint-Niklaas speelden ze overtuigend sterk.
Op Gent Jazz slaagden ze erin het publiek te boeien; te doen rechtveren en meedeinen. De vocals en de sound van dit springerig collectief aan jonge talentvolle muzikanten verraste, door aanstekelijke refreinen, gekke bekkentreks en enkele verbluffende danspartijen. Mooi.
De funky style was een toegevoegde waarde. Zij hadden het publiek mee.

De publiekstrekker vanavond was Birdy (*****). Haar vorig jaar uitgebrachte album 'Portraits' is een zoektocht naar haar ware identiteit. In een volgepakt Gent Jazz bewees ze een groots artieste te zijn. De zangeres is al sinds haar twaalfde bezig en heeft haar naam niet gestolen. Als een zingende nachtgaal, aan de piano of met gitaar, zweefde ze over ons heen in een uitnodigend pad van weemoed en melancholie, bijna 90 minuten lang. Iedereen was onder de indruk van Birdy. Wij genoten van die intense, intieme, breekbare magie van deze jonge dame, die wordt geruggesteund door een goed op elkaar ingespeelde band. De poppy pakkende nummers doen je meedrijven, zonder al te zeemzoetig te klinken. Haar zalvende, zachte stem is krachtig genoeg in haar kenmerkende sound. Een daverend applaus volgde steeds en de lichtjes gingen in de lucht. Een zinderende set.

Net na de release van haar debuutalbum 'Healing Exhaustion', werd Reinel Bakole (***1/2) omschreven als dé rijzende ster van de Belgische avant-garde soulscene. We waren benieuwd of ze dat op Garden Stage ook kon waar maken. En inderdaad, we zagen een artieste die ‘soul’ ademde op het podium, zowel in de dansmoves als in de vocals. Reinel Bakole gaf haar muzikanten veel ruimte om in de spotlights te geraken, de saxofonist zorgde zelfs voor een lekker groovy jazz tune. Een aanstekelijke klankentapijt werd uitgespreid, die psychedelisch aanvoelde doorheen avant-garde en soul, met een dosis experiment.
Een ietwat vreemd theatraal totaalbeeld, die haar veelzijdige, avontuurlijke aanpak onderstreepte en grenzen durfde te verleggen.

Een deerlijke nimf Selah Sue (*****) besloot de festivaldag. Hier is geen sprake meer van een bedeesd meisje dat we ooit zagen optreden in de AB. Ze klinkt zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen; haar doorleefde, heldere vocals injecteert de emotievolle, pakkende en groovy soulpop. We krijgen een gevoelige, dromerige, zwierige set die de dansspieren aanspreekt. Doorbraak hit "Raggamuffin" en "Together" zaten vroeg in de set. Weemoed en melancholie kregen we iets verderop.
De gevarieerde et boeide zondermeer. De mooie beelden op het scherm deden de rest. Het plaatje was compleet hierdoor.
Ze schakelde voortdurend over van intimiteit naar een meer opzwepende sound. Selah Sue is uitgegroeid tot een echte souldiva die allerhande emoties doet oproepen. Sterk!

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2024 met Jamie Cullum - Zweven op wolkjes
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-08
Erik Vandamme

Van 5 tot 20 juli 2024 gaat traditioneel Gent Jazz door op de mooie Bijlokesite in Gent. In aanloop van de Gentse Feesten die starten op 19 juli, biedt de organisatie een bonte variatie aan kleppers, ontdekkingen en verrassende acts aan, gespreid over twee podia.
Vanavond kregen we een divers aanbod van Jamie Cullum die ons deed zweven op wolkjes. Hij is toe aan z’n vierde passage op dit festival.
Er heerste een gezellige drukte en Jamie ging ervoor. Maar er viel uiteraard nog veel meer te beleven …

We openen de avond met Emily King (****) een jonge uit New York afkomstige singer-songwriter die met een bonte mix van R&B, pop en soul reeds meerdere malen in de prijzen viel, zoals voor haar debuut 'East Side Story'. Ook voor haar laatste 'Special Occasion' van 2023 ontving ze meerdere nominaties. Emily King, helemaal in haar eentje, met haar gitaar en warme vocals, wist het publiek te ontroeren. De soul staat centraal in de zang en het gitaarspel. Ze staat in een nauw contact met het publiek en brengt  persoonlijke verhalen, o.m. een mooie ode aan haar moeder, die weet te raken. Al meteen kippenvelmuziek!

Edmund November (****) op de Garden Stage klinkt evenzeer emotievol. Edmund Lauret maakt al meer dan tien jaar indruk als gitarist van Nordmann, Kosmo Sound en The Milk Factory. Een uitzonderlijk gitaartalent in ons landje. Met dit project bewandelt hij een ander muzikaal pad. Hij keert terug naar zijn roots met dit solo project  Hier genoot het publiek van deze set, helaas werd er nogal gekeuveld. Maar Edmund November liet dit niet aan zijn hart komen en wist met z’n warme stem en bredere gitaarlijntjes ons in te pakken.
Hij was ghoed omringd, met Stijn Engels (Stadlander, Renée), Trui Amerlinck (Tsar B, Nabou, Mayorga, Rosa Butsi) en Gert Malfliet (Tristan), één voor één muzikanten die sterk ingespeeld zijn op Edmund.. Een kleurrijke, gevarieerde set kregen we van intimiteit tot de dansspieren prikkelen. Een ontdekking op Gent Jazz.

Ook Stef Kamil Carlens & The Swoon (****) is van vele markten thuis, en heeft projecten bij de vleet. Wat een diversiteit brengt hij aan. Hij was onlangs nog in de Ha Concerts, lees gerust het verslag https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94309-stef-kamil-carlens-the-swoon-funky-ode-aan-vriendschap-en-non-conformisme.html  met o.m. ''Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.''
Op Gent Jazz etaleert hij vele stijlen vol verrassende wendingen van pop, soul, disco, blues, funk, warme reggae enz. Stef Kamil zingt en swingt erom heen, een volleerd entertainer. De talentvolle sing/songwriter heeft een sterke band en backing vocalistes achter zich. Er viel dus veel te beleven met dit combo. Hij tekende voor een intense, broeierige, kleurrijke, overtuigende set.

Terug naar de Garden Stage waar Unfinished Business ( ****) die de jazzsound duidelijk ondersteunde. Springlevend is de stijl, die steeds maar evolueert en daar is deze band in te situeren. Een groovy set waarbij vooral de trompet intrigeert, alsook de gitaarlicks. Het combo deed on s wegdromen en improviseerde waar het kon. Een heerlijk genietbare jazzboost verwezenlijkten ze. Ze mochten later de avond nog een set spelen in diezelfde Garden Stage. Verdiend!

Mooi was dat Gabriel Rios (*****) hier ook een plaatsje kreeg. Deze warmhartige sing/songwriter , pur sang, met Puerto Ricaanse roots hoeven we niet echt meer voor te stellen. In September komt er nieuw werk uit, hier grijpt hij diep terug naar zijn eigenlijke roots, die hij op zijn 17 van  Puerto Rico inwisselde voor de kunstopleiding in Gent. De plaat kwam al uitvoerig aan bod op Gent Jazz. De multi-instrumentalist en z’n vaste rechterhand Ruben Samama, ondersteunt het materiaal op piano, contrabas en cello. Die twee samen zorgen voor een magisch beleven.
Lees gerust de set eerder in juni Gabriel Rios – Geen terugblik of best of, maar evoluerend, vernieuwend in de ‘lengua española‘ (musiczine.net)
Hij heeft een rits persoonlijke verhalen om die warme, zwoele Spaans gezongen nummers te ondersteunen. Mooi hoe Gabriel Rios ook zijn publiek bespeelt en ontroert.

Jamie Cullum (*****) sloot hier af en deed het op een bijzonder veelzijdige, kleurrijke wijze. Al 25 jaar lang weet hij moeiteloos fans van verschillende genres te verenigen , ‘jazz standards met een popjasje, terwijl hij hits van popartiesten een eigenwijze jazzvibe geeft’, lezen we.
De man is een rasecht entertainer en straalt tonnen charisma uit. Zang, piano en show staan centraal. De muzikanten spelen ideaal op z’n capriolen in, volgen en vullen aan; het siert het geheel; we horen enkele opzwepende trompet of drum solo's.
Jamie Cullum zet zijn piano on,der spanning ; hij gaat tekeer als een volleerde Jerry Lee Lewis, of zoekt zijn publiek op, om hen nog meer aan te porren. Het moet een feest worden van jazz en pop, dat erlkaar onmiskenbaar verbindt.
Hij slaagt erin om bijna twee een uur iedereen lekker te entertainen , hij prikkelt de dansspieren , doet iedereen heupwiegen, dansen, springen en meezingen. Wat een apotheose op deze festivalavond, waarbij we zweefden op wolkjes …

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Too Hot For Me - Great Gigs in The Park 2024 - We sluiten af met een feestje!

De organisatie van Great Gigs in The Park mag terugkijken op een succesvolle editie. Met enkele uitverkochte avonden en weersomstandigheden die, op uitzondering van enkele dagen met fikse buien, waren de weergoden de Casino Kiosk eveneens gunstig gezind. Bovendien bood de organisatie een wijds palet aan, binnen een gezellig en intiem kader.

Wij sluiten af met een feestje met Too Hot For Me (****1/2) die zorgden voor een uitgelaten stemming, met vaak een Zuiders tintje eraan verbonden. De boodschap was vrij duidelijk, dansen, springen, zweten. Ook al hoorden we soms wel een melancholisch klankje of een streepje blues. Dat Zuiders temperament, of het nu Mexicaans of Spaans is speelt geen rol,  bedoeling is dat de mensen uiteindelijk lekker uit de bol kunnen gaan.
In het begin had de band het wel wat moeilijk om de aandacht te trekken door het keuvelende publiek, maar ze lieten het niet aan hun hart komen en draaiden de kraan volledig open.
Het mooie is, je kan op hun muziek geen label kleven. Elke stijl passeerde de revue. Voorwaarde? Er niet op stilstaan!

Twee uur lang hield Too Hot For zijn publiek in de ban. Op het einde van de set mochten enkele kinderen het podium op, om de avond met een knal af te sluiten. Too Hot For Me was de perfecte afsluiter van veertien avonden puur genieten.
Great Gigs in The Park zit er bij deze op. Maar we bleven toch nog even nagenieten met een glaasje , om met een brede glimlach huiswaarts te keren. Hier sloten we af  met een feestje én ‘Hoe’!

Een overzicht van de avonden die werden opgevolgd

Postmen - 13 Juni (fotoverslag)  https://www.musiczine.net/nl/news/item/95121-great-gigs-in-the-park-2024-postmen-de-casino-sint-niklaas-op-13-juni-2024-pics.html

J. Bernardt - 14 Juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95143-j-bernardt-great-gigs-in-the-park-2024-de-regen-werd-prompt-vergeten-door-deze-sterke-emotionele-trip.html

Sanada Maitreya - 16 Juni  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95144-sananda-maitreya-great-gigs-in-the-park-2024-geen-echt-muzikaal-vuurwerk-wel-waakvlammetjes.html

Gustaph - 19 Juni (fotoverslag) https://www.musiczine.net/nl/news/item/95211-great-gigs-in-the-park-2024-gustaph-oyesono-de-casino-sint-niklaas-op-19-juni-2024-pics.html

The Bony King of Nowhere - 20 juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95209-the-bony-king-of-nowhere-great-gigs-in-the-park-2024-melancholie-als-klankkleur.html

Les Negresses Vertes - 23 juni  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95212-les-negresses-vertes-great-gigs-in-the-park-2024-wereldmuziek-met-een-ferme-hoek-af.html

Sylvie Kreush - 24 juni  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95235-sylvie-kreusch-great-gigs-in-the-park-2024-sylvie-sylvie-wat-doe-je-met-ons-teder-hart.html

Raymond Van Het Groenewoud - 25 juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95242-raymond-van-het-groenewoud-great-gigs-in-the-park-2024-vlaams-volksfeest-in-een-eigenzinnige-touch.html

Intergalactic Lovers - 27 Juni  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95275-intergalactic-lovers-great-gigs-in-the-park-2024-een-kleurrijke-trip-in-het-sprookjesbos.html

Dr. Lektroluv - 4 Juli https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95337-dr-lektroluv-great-gigs-in-the-park-2024-een-veelzijdig-kleurrijk-dansfeestje.html

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Dr. Lektroluv - Great Gigs in The Park 2024 - Een veelzijdig, kleurrijk dansfeestje

Dr. Lektroluv (****) , artiestennaam van Stefaan Vandenberghe, een Belgische diskjockey en muziekproducent, is reeds vanaf de jaren tachtig actief maar werd pas echt bekend als Dr. Lektroluv. De man is ondertussen uitgegroeid tot een waar fenomeen, zijn imposante uitstraling gecombineerd met groen masker en dito handen hebben iets futuristisch. Bovendien weet hij zijn sets zodanig in te kleuren, dat het wel lijkt alsof hij niet van deze aarde komt maar uit een onbekende planeet. Onaards en kleurrijk zou ook zijn optreden op Great Gigs In the Park worden donderdagavond.

Voordien mocht Niels Orens (****), voor een nog sterk uitgedund park tonen wat voor een klankenvirtuoos hij wel is. "Zijn composities zijn een kleurenpallet van emotie" staat in de biografie. Die stelling blijkt te kloppen. Niels Orens combineert echter niet alleen uiteenlopende emoties maar ook verschillende muziekstijlen.  Al zijn het vooral die adembenemende , oogstrelende naar Ambient ruikende klankentapijtjes die ons het meest konden bekoren. Heel bedwelmend hypnotiseert hij je een drie kwartier lang, en doet je vertoeven in de mooiste oorden. Deze geestverruimender set verdiende meer publiek, want werd mooi ingekleurd met daarbij passende beelden om het plaatje compleet te maken. Met een combinatie van opzwepende beats en bedwelemnde klanken, deed hij ons dan ook lekker zweven over de heide. In het oog te houden binnen de scene deze Niels Orens, zoveel is duidelijk.

Tussen de twee optredens door kregen we nog een aanstekelijke setje , met vaak gekende songs voorgeschoteld. De perfecte opwarmer voor Dr. Lektroluv die direct alle registers open trok. Soms opzwepende, dan weer interessante bochten nemende, gaat hij zeer uitgekiend en vooral gevarieerd tewerk. Waardoor uiteenlopende spanningsvelden werden gecreëerd.
De visuele effecten op de achtergrond bleken binnen die context een enorme meerwaarde  De wat smerige  aanvoelende tracks, pakkende subtiele klanken , knetterende beats tot verpletterende soundscapes volgen elkaar in een razendsnel tempo op en  laten dan ook een man zien en horen die van enorm veel markten thuis is.
Soms voelden we dan ook  een zeker dreiging ontstaan, of eerder een donkere somberheid  over ons neerdalen om daarna over te stappen op een lichtvoetige aanpak die je dat licht aan het einde van de tunnel laat zien en horen.
Pompende beats zorgen er op hun beurt voor dat je geen seconde stil kunt staan. Telkens was er maar één ding dat je kon doen, dansen, dansen en dansen…
Na circa een uur en half was het al voorbij, maar we konden eigenlijk nog uren doorgaan.. 

Door op deze wijze tewerk te gaan  wordt een artiest als Dr. Lektroluv binnen die scene ook zo op handen gedragen. Het zorgde er  op Great Gigs in the Park in elk geval voor we ons geen seconde verveelden.
We zagen Dr. Lektroluv ooit op Pukkelpop de tent compleet opblazen in de late uurtjes, in een goed gevulde De Casino (Kiosk) zorgt hij tijdens het vallen van de avond voor een bijzonder veelzijdig en kleurrijk dansfeestje .

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Live /s Live 2024 - Spirituele totaalbeleving over de drie dagen heen
Live /s Live 2024
Middenvijver
Antwerpen
2024-06-28 t-m 2024-06-30
Erik Vandamme

‘Herontdek de originele festivalvibe en laten we teruggaan naar de festivalervaring zonder alle extra poespas - welkom bij Live is Live’,  staat te lezen op de website. En dat blijkt nog te kloppen ook. Het festival Live /s Live biedt sinds enkele jaren een alternatief voor een publiek dat nog festivals bezoekt, maar het liever iets 'intiemer' wil houden. De eerste editie had plaats in Zeebrugge, sinds vorig jaar op Middenvijver in Antwerpen Linkeroever. Met twee podia op een mooie wandelafstand van elkaar, met enkele kleppers als The National, The Smashing Pumpkins en Editors op de affiche, zag de line-up van 2024 er veelbelovend  uit. Bovendien stonden op dat kleinere podia bijzonder 'te ontdekken' talenten.
Er hing over drie dagen magie in de lucht, de zon zat er uiteraard ook voor iets tussen, hoewel we af en toe eens ook onze paraplu mochten boven halen. De regen viel echt uit de lucht op zondagavond, geen nood, dit was ook een magisch moment.
Ons verslag van deze spirituele totaalbeleving over de drie dagen heen

dag 1 - Een bijzondere spirituele ervaring met Tamino en Jacob Alon, The National met de hakken over de sloot …

We starten de eerste dag met Intergalactic Lovers (*****). Op Great Gigs in The Park, Sint-Niklaas liet Lara en haar band in ons hart kijken, en zette ons aan het dansen. Het intiemere kantje liet de band achterwege op Live /s Live. Lara bewoog zich voort als een hinde over het podium, en straalde positieve energie uit die de dansspieren prikkelde. In ons verslag van het optreden in Sint-Niklaas braken we trouwens een lans voor de muzikanten binnen de band. Op Live /s Live kwam hun meerwaarde opnieuw tot uiting. Zeker toen Lara even achter hen plaats nam en ze alle instrumentale teugels mocht vieren, ontstond een aanstekelijke wervelwind. Met een brok in de keel dus!

Het Canadese Alvvays (****) deed met een verknipte combinatie tussen dreampop en shoegaze de temperatuur tot een kookpunt stijgen. De ijle stem in combinatie met synths, de  bedwelmende  riffs en de drumpartijen, deden ons wegzweven. De mooie beelden op het scherm zorgden dat het plaatje compleet werd. De zangeres Molly Rankin deelde mee dat ze het eigenlijk niet gewoon zijn van op zo’n groot podia te staan. Die onwennigheid zagen we. . Ze creëerden een brug tussen emotionele dreampop en donkere shoegaze. Het klonk alvast meer dan overtuigend.

Op het kleine podia stond Bess Atwell (****), enkel met akoestische gitaar en haar kristalheldere vocals. Ze ontroerede ons. Ze werd geruggesteund door een multi-instrumentalist die gitaar, viool als piano speelde; een ware virtuoos. We kregen een gevarieerde trip van weemoed en melancholie. Toegegeven, er zijn nog groeimogelijkheden, want het verliep allemaal nogal braafjes; maar die lekkere gitaarriffs sierden hoedanook. In het oog te houden dus, deze Bess Atwell.

Passenger (***) scoorde circa tien jaar geleden een geweldige hit met “Let Her G”  en teert daar nog steeds op. Muzikaal een kabbelend beekje, met als climax die welgekende hit. Passenger haalde daadwerkelijk alles uit de kast om het tegendeel te bewijzen. We bleven ietwat op onze honger zitten, gezien het nadrukkelijk diezelfde lijn uitging. Het publiek liet het over zich heen waaien. Ze gingen zelfs uit de bol bij een '"I Hate" en een cover van "The Sound of Silence". Mooi om zien!

We dwaalden vroegtijdig terug af naar de Dageraad stage voor Jacob Alon (*****) die op zijn eentje zou zorgen voor een eerste echte apotheose van het festival. Jacob stond op het podium met ontblote bast en engelen vleugels om zijn schouders. Niet alleen zag hij er engelachtig uit, zijn stem klonk daadwerkelijk als een engel die uit de hemel was neergedaald. Intiem, boeiend en vol emotie in zijn stem, zorgde hij voor een lichtpunt in onze donkerste gedachte. Iedereen was geboeid, genoot en droomde weg naar mooie oorden. Een interessant man, wiens vocals en tokkelende gitaar je hart deed smelten …

Net voor zijn optreden vloog er symbolisch een vogel over de hoofden van de fans heen, een boodschap van hierboven? Geen idee. Tamino (*****) wist ons een uur lang diep te raken. Maar er was meer. Nadat hij puur op zijn eentje reeds zorgde voor kippenvelmomenten en een krop in de keel, voegden zijn muzikanten zich toe. Een voller geluid, met nog meer intensiteit. Op dat moment, persoonlijk, konden we onze tranen niet meer bedwingen, en lieten ons gewillig meevoeren naar het hemelse paradijs van Tamino: in de wolken meende ik mijn vorig jaar overleden vader te herkennen, een soort teken. Tamino liet ons op dit uur compleet wegglijden van de realiteit, en gaf me het gevoel dat pa en mezelf weer even samen stonden te genieten van de muziek met een Orval biertje erbij … Een bijzondere gewaarwording voor mezelf!, die me nog lang zal bijblijven. Wat een schoonheid, wat een magie …

We moesten na dit emotioneel beladen optreden even bekomen. Ben Howard (***) bracht ons back to reality. Na een wat ingetogen start, bouwde hij zijn set mooi op tot een closing climax. De melancholie bleef hier overeind. Het voelde aan als een soort verteltrant rond het kampvuur.

Arooj Aftab (****) is geen onbekende voor ons, we zagen ze op enkele andere festivals al. De spraakzame artieste weet naast haar groovy wereldmuziek met enkele kwinkslagen een glimlach te toveren. In de Dageraad stage stelde ze de nieuwste plaat voor; gezien het nog maar de tweede keer was dat het album werd gespeeld, had ze hier enkele spiekbriefjes nodig. Een worldsound die de dansspieren aansprak en niet vies was van een vleugje humor. Arooj Aftab is een veelzijdige artieste met haar band.

The National (***1/2) speelde een set van meer dan twee uur. Na een langgerekt “Slippery People” kwam de band het podium op. Matt Berninger en C° deden de temperatuur terug stijgen tijdens de avond. Wat een uitstraling en vocals, ook al was het niet steeds toonvast. Het publiek werd letterlijk omarmd, al van in ’t begin op “Sea of Love”. Matt zocht veelvuldig zijn publiek op. Hij ontpopt zich tot een groots entertainer.
Hoogtepunten? “Alien”, een ode aan label manager Jan De Mars, het prachtige “Graceless” en “Fake Empire” met een ferme sneer naar Amerika. Verder de voortdurende tempowissels en het werken naar een climax toe, o.m. “Space Invader” net vóór de bis, The National op hun best.
Hoedanook ervaarde ik het niet als een topconcert van de band. De set was soms te chaotisch. Maar het publiek genoot. The National is wel een goed geoliede machine in een zweem van weemoed en opwinding. Puntjes op de 'i' alvast met een sublieme “Light Years”, “Mr. November”' en “About Today”.

dag 2 - Een ontketende Loverman, Sheryl Crow een warme nostalgietrip en een overtuigende Editors
Openingsact zijn op een festival, het is nooit een fijne taak. Belgische trots Absynthe Minded (****) beet van zich af en kon al rekenen op een sterke belangstelling. Het kwam de sfeer ten goede. De band vloog er stevig en energiek in, met hun kenmerkende weerhaakjes. Ze hielden het tempo strak aan en we kregen een spetterende finale. Zelfs de nieuwe song “Natural” ging erin als een zoete broodje. Band op hoog niveau. Nog te ziern op diverse festivals , o.m. de Fonnefeesten in Lokeren.

Trombone Shorty & Orleans Avenue (*****) moest niet onderdoen in energie en dynamiek. Een totaalbeleven door hun instrumentatie en zeerzeker door de blazers; als confetti dwarrelde het over de hoofden heen en spoorde aan tot dansen. Er zit heel wat soul vervat in hun sound. Het komt het geheel ten goede. De instrumentale Green Day-cover "Brain Stew" werd een onvergetelijk hoogtepunt op het einde van de set. Wat een prikkeling , wat een wervelstorm. Schitterend.

De Amerikaanse 'cowboy' Lord Huron (***1/2) gooit het muzikaal over een andere boeg , door z’n gezapige, warme sound , die zieltjes voor zich won. Hij ging uitgekiend te werk en kreeg de handen moeiteloos op elkaar. De gitaarriffs en vocals van Lord Huron waren er van innerlijk genot. Ook hier was er sprake van een kampvuurgevoel. Een lekker innemende, dromerige als gebalde, gedreven set. Mooi.

Ondertussen op de Dageraad Stage hoorden we een Gents duo, Charlotte & Reinhard (****), bekend met projecten als Rheinzand. Ze brengen dus ook als duo en koppel platen uit. In de instrumentatie is er sprake van een mengelmoes aan stijlen, een vleugje experiment en met disco als basis.
Een bekoorlijk dansende Charlotte weet je te hypnotiseren met haar kristalheldere vocals. Reinhard zorgt voor weerwerk en ontpopt zich tot een ware multi-instrumentalist. We waren onder de indruk van het sublieme vioolwerk. In het najaar stelt Charlotte & Reinhard hun nieuwe plaat voor, o.m. in de AB. Overtuigende set.

Eén van de levende legendes op Live /s Live was Sheryl Crow  (****1/2). Een wereldster, in geen jaren meer in ons landje te zien. Ze heeft al een pak hits uit, en het publiek wou vooral genieten van een ultiem nostalgietripje. Sheryl Crow dook in haar backcatalogue, en deed ons smelten met haar indringende, hemelse stem, o.a. de Cat Stevens-cover "The First Cut Is the Deepest", of de heupwieg op “Run Baby Run” en “All I wanne do”. Meezingers van een klassevrouw, pur sang, die haar publiek nauw betrok bij de nummers. De speelsheid sierde
van deze charismatische dame!

Iskander Moon (****) is een volleerd pianist en entertainer. Wat hij allemaal uitvoert op zijn instrument is puur rock-'n-roll vertier. Piano en gitaar, sterk! Op een bepaald moment vreesden we dat hij dat instrument tot gor ging slaan, of het in vuur en vlam zetten, indachtig de reeds overleden Jerry Lee Lewis. De intieme sound scoorde evenzeer, en kregen door z’n warme vocals een meerwaarde. Puike set van die gast!

Tijdens de aanvang van de set van Warhaus (****) begon het net te regenen en vluchtten de mensen weg op zoek naar beschutting en een poncho. De band ging meteen gretig te werk en haalde alles uit de kast. Hun intrigerende sound heeft het van multi-instrumentalisten van een onaards niveau. Sterk. Maarten Devoldere (Balthazar) geeft punch aan de nummers door zijn beweeglijkheid en door zijn lijzige baritonstem. Een waanzinnige trip kregen we, die overtuigde door de speelsheid en de improvisaties.

Het hoogtepunt van de dag beleefden we aan het Dageraad podium met Loverman (*****), het alter-ego van James De Graef. Vorig jaar wist hij ons op het ontdekkingsfestival Fifty Lab festival in Brussel al omver te blazen. De waanzinnige set op Live /s Live overtrof dat nog. Hij verscheen niet vooraan het podium, maar sloop als een slang zingend achteraan de bar,  doorheen de regen naar het podium. Hij ging op een schommelpaardje zitten met zijn gitaar, brulde wat door zijn microfoon en ging dan vooraan wulps dansen. Of hij acteerde als een soort mime speler met een verbluffende dans. Iedereen was verbaasd van wat zich hier afspeelde. Mooi.
De theatrale alleskunner heeft een breed stembereik en is een klasse entertainer, danser en multi-instrumentalist, en zeker vol bravoure op zijn piano, die hij versleepte zodat iedereen hem goed kon zien.
Op het eind van de set sprong hij in het publiek, liet iedereen meezingen, en verdween toen zoals hij was gekomen, als een dief in de nacht. Het publiek was verbouwereerd. Een waanzinnig wervelend optreden!

De best wel lange set van Paolo Nutini (***1/2) was minder spannend. Hij doet harten sneller slaan door z’n zwoele, warme stem dito sound, met een Zuiders timbre. Knuffelrock op zijn best! De mooie lichtshow tekende een magisch visueel effect. Helaas muzikaal kabbelde het allermaal een beetje voort, wat de aandacht na een tijdje deed verslappen. Een standvastige rustigheid en een soort Saturday afternoon delight gevoel …

De concerten van Editors (****1/2) kunnen wisselend zijn, die dan durft te neigen naar metaalmoeheid. Maar de band is hier enorm geliefd en zet dan ook zijn beste beentje voor om Live /s Live in vuur en vlam te zetten. Eerst moesten we er zelf wat inkomen om die elektronica in hun popwave een plaats te geven. Op de eerste song “Strawberry Limonade” waren we nog wat sceptisch op wat komen moest, maar op “An End Has a Start” werden we volledig meegezogen op hoe Editors het best klinkt. De handen gingen moeiteloos op elkaar bij “Eat Raw Meat = Blood drool” , “The Racing Rats”, het wonderbaarlijke “Heart Attack” en het puike “Smokers outside the Hospital Door”.
Tom Smith was als vanouds erg beweeglijk en de publieksmenner. De band had er dus duidelijk zin in, en wist dan ook het publiek te bespelen in die prikkelende sound. Uiteraard horen daar clichés bij, o.a. confetti en vuur op het podium. Het intieme, breekbare kantje van de band wordt niet vergeten.
Het ultieme vuurwerk volgde met “No Sound but the wind” in de bis en uiteraard “Papillon”. Geen Editors zoals in de hoogdagen, maar meer dan voldoende om de tweede avond op knallende wijze af te sluiten. Sjiek!

dag 3 – Van een nostalgietrip met Zornik naar verbluffende postrock van Mogwai, hartenbrekers Gavin, Trixie en Emmy tot het overdonderende muzikale karakter van The Smashing Pumpkins!
Al vroeg veel volk op de been voor een nostalgische trip voor de dertig-veertigers met Zornik (****), in de jaren 2000 populair bij de tieners. De tieners van toen zijn wat ouder geworden, de band ook. De meer volwassen aanpak zorgt er echter niet voor dat de speelsheid is verdwenen. Gretig gaat Zornik als een tornado tekeer op dat podium, en krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Het werd meer dan een nostalgietrip. De band is springlevend en het publiek stond lekker mee te headbangen en te springen. Een mooie opener.

K's Choice (****) zit hier deels op het thuisfront in Antwerpen. Een energieke, gedreven, meeslepende, emotievolle set. Sam schreeuwt zijn stem schor of zingt integer. ‘K's Choice is nog steeds een band die ingetogenheid, melancholie bindt met groove en extravertie’, schreven we over hun optreden op de Lokerse Feesten, vorige zomer. Ook hier kunnen we dit overtuigend onderstrepen.

We gingen direct naar het Dageraad podium voor Frankie Fame (***) met een psychedelica- funky geluid. De aanzet voor een zomers feestje. Frankie Fame deed zeker zijn best, maar het bleef een beetje aanmodderen. Er mocht gerust wat meer variatie zijn. Goed , maar niet meer dan dat!

'De vreemde eend in de bijt', zei iemand me toen we terug op het hoofpodium waren voor Mogwai (*****). Dit is voer voor de postrockliefhebbers. Ze zijn één van de exponenten. … Ze wisten een set neer te zetten die eigenlijk thuishoort in de donkerte ipv op klaarlichte dag, maar ze hielden het spannend, broeierig door de talrijke wissels en het werken naar een climax, met enkele energiebommetjes. Een golvende aanpak die het publiek inpakt. Je wordt meegesleept in hun muzikaal verhaal, mede door de sympathieke frontman. Ook hier een band met veel goesting op het podium. Missie geslaagd.

Andere koek na deze alternatieve band met de lief kijkende Emmy D'Arc (*****), die een popsound introduceert met haar kristalheldere stem (ondanks de verkoudheid) en stralende glimlach. Emmy weet ook haar publiek te betrekken, met leuke anekdotes en kwinkslagen. We herinneren ons haar optreden in de AB en als support van Amy MacDonald, waar ze de volledige zaal stil kon krijgen. Ze is muzikaal gegroeid. Haar nummers intrigeren en op het  afsluitende “Troy” (Sinead O'Connor) kregen we tranen in de ogen …
In het najaar wordt het nieuwe werk in de clubs voorgesteld. Magisch, mooi, intiem, meeslepend, verbluffend, een gouden toekomst tegemoet.

Interpol (***1/2) is één van die donkere wave pop bands, die een trouw publiek hebben.  Melancholie is de troef . Ze hebben een sterke staalkaart van integere en broeierige rockers. De statische houding en de weinige interactie was soms wel enerverend. Niet iedereen was er voor te vinden , maar ze hebben een belangvolle invloed gehad, samen met bands als Editors toen. Goied , maar ook niet meer dan dat …

De echte hoogtepunten vonden we op de Dageraad podium. De Ierse singer-songwriter Gavin James (*****) speelde bij The Problematic. We kregen een afwisselende set, groovy, ontspannend gedragen door z’n warme, breekbare stem. Dit was meer dan een kampvuur gevoel, door z’n indrukwekkende skills op gitaar, zijn brede vocals en zijn dosis charisma. Swing en ontroering gingen hand in hand dus.

De Amerikaanse soul/rockgroep Gossip ('****) van Beth Ditto , stond als co-headliner geprogrammeerd op de mainstage. Een messcherpe aanpak, muziek met een hoek af en een sympathieke frontlady die er staat en met tonnen humor de aandacht behoudt. Ziekjes of niet , ze ging ervoor, ondanks de regen . De bindteksten en de leuke kwinkslagen waren soms wat langdradig, maar OK, het zorgde voor een leuk sfeertje. Hun muziek overtuigt op een festival, zeker met kleppers als “Heavy cross”. Het heupwiegt en swingt. Feest dus!

Een volksverhuis van groot podia naar het Dageraad podium, hadden we met Trixie Whitley (*****). ‘Soms hoor je een stem die je onmiddellijk in een houdgreep neemt. Je verweren is zinloos, het enige wat je kan doen, is ademloos luisteren. Zo'n klankbord heeft de Belgisch-Amerikaanse Trixie Whitley, dochter van de veel te jong overleden singer-songwriter Chris Whitley.", schreven we nog in 2019 over haar optreden in de Vooruit, Gent. De zangeres is ondertussen uitgegroeid tot een groots sing/songwriter. Een multi-instrumentaliste (piano, gitaar tot drums) die een sterke indringende stem heeft. Ze brengt een afwisselende boeiende set, innemend , meeslepend, groovy , zonder aan emotionaliteit in te boeten. Puik werk van deze dame. Te zien in de clubs, dit najaar!

The Smashing Pumpkins (***1/2) sluiten af in de gietende regen. Ondanks dit weertje meer dan voldoende magie en vuurwerk! De schermen opzij het podium werden afgezet. De band wou dat het publiek zich op het podium focuste. Corgan en C° gingen als wilden tekeer en lieten de muziek voor zich spreken. Op zich heeft “The Everlasting Gaze” was de aanzet van de stuwende tempo’s op een “Ava Adore”, “'Disam”, “Springtimes” en “Mayonaise”. De fans hielden ervan. We kregen een wervelende finale met “Bulllet with Butterfly wings” en “Zero”, sterkhouders van de  90s, die ons overstelpten. Corgan en interactie , het is nog nooit een goed ingrediënt geweest , die arrogantie zelve zal hij wel nooit kwijtraken . Maar muzikaal eenmaal op dreef komen, klonken ze fris , snedig , gebald, pompend. Ze sloten mooi een prachtig driedaags festival af.

Live /s Live in 2025 staat genoteerd, een aanrader voor wie een alternatief zoekt op de meer grootschalige festivals als Rock Werchter of Pukkelpop.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Vincent Dufrane

https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6251-live-is-live-festival-2024.html?ltemid=0
 
Organisatie: Live /s Live ism FKP Scorpio

Intergalactic Lovers - Great Gigs in The Park 2024 -  Een kleurrijke trip in het sprookjesbos

Lara Chedraoui werd door een COVID besmetting aan de start van de pandemie ernstig ziek en bleef lange tijd de gevolgen daarvan dragen. Er volgde zelfs een jaar van revalidatie, angst en frustratie. Artsen konden niet garanderen dat haar stem ooit terug de oude zou worden. En toch zette de moedige jongedame door. Er kwam zelfs een nieuwe plaat op de markt 'Liquid Love'. Op Great Gigs in The Park in Sint-Niklaas stond een springlevende band die gretig te werk ging en overtuigend klonk. We voelden ons één met Intergalactic Lovers (*****), die dus tekende voor een kleurrijke trip in het sprookjesbos!

De Nederlandse formatie Donna Blue (****1/2) opende met hun warme, zweverige muziek. Deze band wist meteen het publiek te charmeren, zelfs op de meest intieme momenten. Een sterke prestatie. In het begin van de set al wist ze ons kippenvel te bezorgen. De zangeres, in een opvallende rood kleedje, heeft een breekbare, heldere stem. Ze werd aangevuld met mannelijke vocals, die op hun beurt de integere sound kleurden. Onrechtstreeks durven we het linken aan een geluidje van Joy Division of The Cure. Of misschien is dit te ver gezocht …
We kregen een tot de verbeelding sprekende trip en maakten zelfs een brug over verschillende  decennia heen. Deze Amsterdamse band wist in z’n talrijke variaties hoedanook sterk te boeien. Een perfecte opwarmer dus.

Het fijne aan Intergalactic Lovers is dat ze een vat vol emoties aanbieden. En het wordt vanuit een buikgevoel gebracht. Sjiek! Continu werden we geprikkeld door hun prachtig melodieus materiaal, poprock als noemer, dat gedreven, extravert als integer, gevoelig is. Een aanstekelijke, bezwerende aanpak van Lara en C° in die variërende muzikale omlijsting. Lara onderscheidt zich in haar emo beladen vocals en haar charmerende houding; het publiek wordt nauw betrokken in de songs.
Hun materiaal kent dezelfde spanning en intensiteit; een handvol nummers springen uit, o.m. hits als “Shewolf”, “Bobbi”, No regrets”, “Islands” en “Delay”, die door iedereen werd meegezongen. Hier telt het totaalplaatje van sound en verhaallijn. Magie.
Intergalactic Lovers wist op gemoedelijke wijze het publiek in te pakken met die afwisseling van extravertie en intimiteit. Kortom, een kleurrijke trip in het sprookjesbos …

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Secondhand Saints - Als je schrijft of dingen creëert vanuit iets dat je zelf hebt meegemaakt, komen die ook echter over. Het was dus een bewuste manier van werken. En binnen die context kom je dus zowel vreugde als pijn tegen …

Dat de vaderlandse metalscene volop aan het floreren is, mag je gerust een understatement noemen: daar is Secondhand Saints het bewijs van! Ontstaan uit de assen van de pandemie deelden de metalheads met hun debuut ‘Shattered Floors’ al meteen een zwaar visitekaartje uit. Met daaropvolgende releases als ‘Dying Breath’, ‘Echoes’ en ‘Afterlife’ gingen ze volop door op hun elan.
Op zaterdag 1 juni speelden ze opnieuw een thuismatch en stelden hun gloednieuw album ‘Falling from Grace’ voor. De hoes laat iets grauw en donker zien, de muziek klinkt ook heel emotioneel en duister, maar er zit een humoristisch kantje aan verbonden. Dat bleek ook live tot uiting te komen, lees ons verslag er maar even op na, https://decasino.be/concert/secondhand-saints-invites-temptations-for-the-weak-if-i-may/  Over dat optreden, en die nieuwe plaat hadden we een fijn gesprek met bezieler en frontman Jelle Gysels.

Secondhand Saints is een metalcoreband uit Sint-Niklaas. Het idee om een nieuwe band op te richten ontstond in 2020, kun je wat meer toelichten hoe is alles begonnen en zo?
Voor die periode had ik enkele muzikale projecten. Doorheen de jaren is dat wat verwaterd. Tijdens de COVID periode, toen de meeste van ons noodgedwongen andere bezigheden moesten zoeken, spartelde ik ook op persoonlijk vlak doorheen een moeilijke tijd. Ik wou toch nog eens iets gloednieuw beginnen en ben in mijn omgeving op zoek gegaan naar mensen die interesse hadden om iets nieuw op te starten samen met mij. Het waren geen mensen die ik al voordien kende of zo, maar ik heb toch een paar gelijkgestemden gevonden om dit project op te poten te zetten. En zo werd Secondhand Saints geboren, ook al was dat geen evidentie tijdens de periode waar je zelfs niet met twee buiten op hetzelfde bankje mocht gaan zitten. We hebben lang zelfs niet fysiek kunnen repeteren in dezelfde ruimte, maar toch veel ideeën kunnen uitwisselen en al wat zaken kunnen uitwerken via online platformen.

Ik heb in die periode enorm veel streaming concerten gezien, een mooi alternatief voor live concerten maar niet hetzelfde. Maar toch dingen ‘ontdekt’ die waarschijnlijk aan mij waren voorbij gegaan in ‘normale omstandigheden’. Hebben jullie van die medi ageen gebruik gemaakt om een publiek te vinden?
Nee, om de eenvoudige reden dat we in 2020 nog niets van materiaal hadden om voor te stellen, als je zoiets doet moet je toch al wat songs kunnen voorstellen anders heeft dat weinig tot geen zin in mijn ogen. We zijn pas echt beginnen optreden in de loop van 2022 omdat we toen al wat materiaal hadden, maar voordien dus nog niet. We zijn dus nu een jaar of twee aan het optreden.

Dat verklaart veel, ik zag jullie vorig jaar in het voorprogramma van Bizkit Park (januari 2023) en was nog niet volledig overtuigd, terwijl jullie me een jaar later wel compleet van de sokken hebben geblazen .. Hoe moeten we dit zien? Meer podiumervaring?
Het optreden in het voorprogramma van Bizkit Park was een uitgelezen kans om ons te tonen aan een groter publiek in onze thuisstad Sint-Niklaas. Dat was een ongelooflijke ervaring voor een band die tot dan misschien 6-7 optredens achter de kiezen had en waar we Bizkit Park tot op vandaag nog steeds zeer dankbaar voor zijn. Ik denk dat het niet helemaal onlogisch is om te stellen dat we toen nog wat podiumervaring en volwassenheid misten. We brengen nu een veel strakkere show dan toen, met alles erop en eraan ook.. We hebben ondertussen ook een ijzersterke entourage opgebouwd, mensen die elke dag voor ons klaarstaan, 100% in ons geloven en waar we veel aan te danken hebben ook hebben we nu een pak meer materiaal om live te laten zien, hebben we ook veel meer maturiteit opgebouwd in een goed jaar tijd en staan dus nu een pak verder dan toen...

Jullie optreden: Wat een energie met onderliggend het donkere kantje. Ook wat lichtvoetigheid horen we live als op plaat, al is het hier wat subtieler. Live herinner ik verder al die strandballen in het publiek en de waves enz. Een bewuste manier van werken, die licht en donker samenbrengen?
Dat klopt en ik vind het fijn dat dat je niet ontgaan is. We zitten bijvoorbeeld ook met twee zangers, ikzelf en Laszlo en er is steeds die wisselwerking tussen ons twee. Dat zorgt sowieso al voor een gevoelig verschil tussen licht en donker. Ook dragen we de publieksbeleving zeer hoog in het vaandel want als je naar een optreden komt mag je toch wel iets meer verwachten dan een band die gewoon zijn cd afhaspelt? Je mag dat toch wat aankleden voor je publiek met een laagje show-gehalte? En wij doen dat inderdaad met af en toe een dosis humor en feestelijkheid aan toe te voegen, met strandballen en waves enzovoort. We steken er een show aspect in om het ook voor het publiek zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Dus bewust? Zeker!

De soort Metalcore die jullie brengen, heeft opvallend veel bijval op de jongere metal fans. Verklaring?
Ik kan niet spreken voor andere bands of genres, maar de verklaring die ik daar persoonlijk aan geef is dat wij niet echt pure metalcore maar een mix van verschillende genres brengen. Waar onze muziek zeer hard kan zijn, kunnen we even goed invloeden gebruiken van pop, punkrock, of zelfs techno. Lichtvoetigere aspecten als het ware die niet te zwaar op de maag liggen en breken met het ‘traditionele’. We mixen dan die uiteenlopende genres om tot een eigen stijl te komen. En in de metal scene is dat niet altijd even evident, want je stuit dan al eens snel op commentaren in de trend van ‘dit is geen echte metal’. Daar houden we ons niet mee bezig, we doen gewoon ons eigen ding. En je merkt dat er ook een publiek voor is als je kijkt over de genres heen in de hedendaagse metal. Kijk bijvoorbeeld naar Electric Callboy die dit weekend voor een volle weide op de mainstage van Graspop gestaan hebben, of pakweg Bring Me The Horizon die met hun eigen samensmelting tussen zoveel verschillende genres ook diezelfde weide een dag later hebben plat gespeeld. Twee bands die ook nog eens miljoenen luisteraars hebben op Spotify. Niet dat we ons daarmee vergelijken, maar we willen datzelfde denkpatroon doortrekken. En dat heeft zijn plaats, in de Belgische scene, en ook hopelijk in het buitenland maar dat zal de toekomst moeten uitwijzen.

Electric Callboy … Inderdaad, toen ik jullie live zag, was dit het eerste dat in me opkwam. Het is wel zo dat de ‘iets oudere metalheads’ er soms wat meewarrig naar opkijken, niet?
Dat is inderdaad helaas zo, en dat is jammer want metal is een genre dat mensen in de eerste plaats verbindt. Dat elitaire gedoe over wat nu metal is en wat niet mag voor mij zeker stoppen. Er is een hele nieuwe generatie metalheads die klaar staan, die die ‘fusion’ tussen verschillende stijlen makkelijker zullen accepteren, alhoewel wij een publiek van uiteenlopende generaties op onze concerten zien verschijnen, we mogen absoluut niet klagen. Het is een evolutie waar je niet aan voorbij kunt. Als band moet je daar minder mee bezig zijn vind ik persoonlijk en gewoon doen en spelen wat je graag doet en speelt. En dan is er altijd wel voor ieder wat wils en als het niet voor jou is, dan vind ik dat ook best ok. Wij doen gewoon ons ding, we amuseren ons er enorm mee, en de mensen die ons volgen ook, zo blijkt! (knipoog)

Ondertussen brachten jullie al enkele singles uit, en nu een eerste album ‘Falling From Grace’. Ik ervaar veel emoties van pijn tot woede, licht en donker. Schuilt er een verhaal of hoe moet ik het zien?
De hoes is ook prachtig, heeft deze een bepaalde betekenis?
Muziek is voor veel mensen een uitlaatklep om emoties te kunnen ventileren. Ook voor ons. Alles waar ik over schrijf, zijn dingen die ik of andere bandleden ook echt hebben meegemaakt. Als je schrijft of dingen creëert vanuit iets dat je zelf hebt meegemaakt, komen die ook échter en oprechter over. Binnen die context kom je dus zowel vreugde als pijn tegen, licht en donker, up en down. Dat is niet alleen bij muziek zo, dat geldt voor zoveel andere kunstvormen. En dat is dus ook bij ‘Falling From Grace’ zo, een belichaming van dingen die we in ons persoonlijk leven allemaal hebben meegemaakt. Het is dan ook een voorstelling hoe het leven echt is, met al die ups en downs. We hebben ook zoveel mogelijk van ons dagelijks leven, en de zaken waar we dagelijks mee worden geconfronteerd, proberen in onze muziek uit te beelden. En ook de hoes, die geeft mooi dat beeld van licht naar donker weer… Allemaal heel bewust dus, zeker en vast!

Ik herken mijn eigen verhaal in jullie songs; ik veronderstel dat dit ook de bedoeling is, dat de luisteraar zichzelf er kan in herkennen?
Dat is inderdaad de bedoeling als je die songs schrijft, en is een mooi compliment naar de schrijver als dat ook daadwerkelijk lukt. Dat mensen zichzelf er zouden in herkennen. Ik heb dat zelf ook soms dat ik naar muziek luister en denk: ‘het lijkt alsof die artiest over mijn schouder heeft mee gekeken naar mijn leven’ Als mensen je dan aanspreken over stukken tekst of riffs die hen ontroeren, dat is het mooiste compliment dat je als artiest kunt krijgen, dat het ook echt is binnen gekomen bij anderen.

Hoe ervaar je ‘voet aan de grond krijgen muzikaal’ in België? Of is het beter een ‘auslander’ te zijn om door te breken?
Helemaal niet, vind ik. Dat gold misschien een aantal jaren geleden, maar sinds een aantal jaren zie je toch een grote verandering. Bijvoorbeeld in het EDM genre zie je dat mensen geniale muziek maken vanuit hun slaapkamer en daar vervolgens een heel groot publiekkunnen bereiken. Via platformen als YouTube, Spotify en dergelijke meer kunnen ze duizenden mensen over heel de wereld in één ‘klik’ bereiken. Er zijn gewoonweg zoveel tools ter beschikking om iemand aan de andere kant van de wereld ook je muziek te laten ontdekken, en dat tegen een relatief lage distributiekost. Die rond-de-kerktoren mentaliteit is dan ook wat verdwenen..

Over dat ‘online iedereen kunnen bereiken’, is het nog interessant om fysiek platen uit te brengen?
Eén van de enige redenen waarom we dit album hebben uitgebracht, is omdat er nog steeds mensen zijn die graag iets fysiek in handen hebben. Wat onze eigen werkwijze betreft? Vier of vijf van de nummers op deze plaat zijn eerder uitgebracht op single. Om de eenvoudige reden dan je momentum creëert door telkens een single uit te brengen. Zo surf je van de ene wave op de andere, terwijl als je om de twee jaar een plaat uitbrengt krijg je op dat moment veel tractie en dan ligt het dus twee jaar stil. De uiteindelijke distributiekost om materiaal uit te brengen is vandaag de dag quasi nul. Het kost ons bijna niets om een single uit te brengen, daarom is het interessanter om op regelmatige basis materiaal uit te brengen in zo ‘in the picture’ te blijven. Dat doen grote bands tegenwoordig ook… om dat monumenten levendig te houden. Om terug te komen op de vraag of albums uitbrengen nog nodig is? Het is een beetje verleden tijd, maar er is en blijft een publiek voor… daarvoor doen we het.

Een statement waar ik me kan in vinden, ik koop ook nog steeds vinyl en zie het jongeren ook nog steeds doen.
Wat zijn de verdere plannen?
We hebben een zeer interessante zomer, we staan op Jera On Air, als één van de weinige Belgische bands. We doen nog wat shows in Nederland om daarna op zaterdag 10 augustus op Alcatraz Metal Fest te staan, een persoonlijke kinderdroom van mij. Daarna, in het najaar, komen wellicht nog wat mooie shows waar we nu nog maar weinig over kunnen vertellen. En dan zal het vooral tijd spenderen worden aan het creatieve schrijfproces. Om tegen het einde van 2024 of het voorjaar van 2025 wat nieuw materiaal uit te brengen. Dat is allemaal heel stapsgewijs. Als mensen ons vragen wat zijn je ambities of waar zie je jezelf binnen vijf jaar, heb ik daar niet echt een antwoord op. Het voornaamste is dat we een groep vrienden zijn die enorm veel plezier aan beleven om in de weekends samen te repeteren, en om die shows te spelen. En alles dat we op onze weg tegen komen, pakken we met open armen aan. We groeien gestaag en zien wel waar we uitkomen… alles op zijn tijd. We kunnen enkel zeggen dat we tot op heden al heel veel plezier hebben gehad aan wat we doen met Secondhand Saints en hopen daar nog lang plezier te kunnen aan beleven. Wat er ook op ons pad komt…

Sportpaleis uitverkopen of eerder een naam in club circuit zijn … Wat is jullie ambitie zelf?
Als we die kans krijgen, om in een sportpaleis te staan of op de mainstage van Graspop gaan we dat zeker niet laten liggen! Dat we nu op Jera On Air en Alcatraz staan hadden we twee jaar geleden niet kunnen dromen. We blijven gewoon hongerig voor het volgende dat op ons pad komt, en waarmee we kunnen groeien.

Is er dan ook niet iets als een ‘einddoel’ tot waar wil je graag groeien, als muzikant en band?
Dat is een goede vraag. Dat is iets waar ik eigenlijk eens diep moet over nadenken, en ik nu dus geen pasklaar antwoord op heb. Zelf heb ik eigenlijk niet echt een einddoel voor ogen.. Er is niemand die zegt ‘’nu hebben we dit of dat gedaan en nu kunnen we vredig stoppen.’; Ooit wil ik wel eens op die mainstage van Graspop gestaan hebben. , hoewel we daar naar mijn gevoel nu nog niet thuis horen, eerder op de Jupiler stage of in de Metaldome (knipoogt). Veel shows, groeien, grote shows willen spelen en evenveel plezier beleven aan de kleinere shows, maar ons doel en ambitie is en blijft ‘the sky is the limit’ en wat er ook op ons pad komt, we genieten van elk moment omdat we kunnen doen waar we het liefst mee bezig zijn, muziek maken en spelen.

Dankjewel voor jullie openheid, veel succes verder; we blijven jullie activiteiten op de voet volgen uiteraard…

TRÆLS - Tijdens het schrijfproces hebben we simpelweg veel muziek gemaakt waar we ons goed bij voelden. Of we daar nu een breed publiek mee aanspreken of niet, valt nog te bezien. We hebben daar eigenlijk niet zo bij stilgestaan

TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die progressieve post-metal verweeft met ingewikkelde melodieën, dynamische ritmes in een rauwe, emotionele energie.
De teksten zijn introspectief en persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit ‘The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat hen in een hokje duwen de band tekort doen is. Maar ze hebben interessante verhalen om even rond de tafel te zitten.
We hadden een fijn gesprek met hen en polsten meteen naar de ambities en plannen.

Kun je dit project even voorstellen, hoe is alles begonnen?
Sven: Wij zijn dus TRAELS. Een band uit de West-Vlaanderen dat is voortgevloeid uit het korte bestaan van een andere band waar Jason, Korneel en Kristof reeds deel van uitmaakten. Als trio zijn zij beginnen schrijven met oog op het maken van instrumentale muziek. Iets later ben ik de rangen komen vervoegen. Pas in de laatste fase van de pre-productie van het album werd onder "lichte aandrang" van mede-producer Ace Zec beslist dat Jason toch zangpartijen voor zijn rekening zou nemen. Een zeer wijze beslissing, zo blijkt!

Jullie worden ten dele in het ‘metal‘ hokje geduwd (daar is op zich niets mis mee, metal is cool); hoe zou je zelf de muziek van TRAELS omschrijven?
Sven: Zwaar rustig, of rustig zwaar. Ik vind het persoonlijk moeilijk om er een label op te plakken aangezien er echt veel invloeden inzitten.
Korre: ‘Post-modern-Bryan-Adams-Djent-core’ zou ik het persoonlijk noemen. (haha) Nee, maar serieus, het is niet eenvoudig om er direct een specifieke stijl op te plakken. Onze muziek is duidelijk geïnspireerd door progressieve genres en ik geloof dat er voor iedereen wel iets te vinden is dat hen aanspreekt.

Jullie zijn als muzikanten niet aan jullie proefstuk toe; hoe zou je – los van dit project – je muzikale paden kunnen omschrijven?
Jason: Sven en ik kennen elkaar van de band DEDICTED waar ze jaren samen speelden. Korneel heeft zijn strepen verdiend bij In-Quest en andere bands.
Kristof speelde bij bands als Spoil Engine, Sentre en Regression. Mits de Belgische scene niet de grootste is kwamen we elkaar wel eens tegen op diverse shows waar we zelf speelden of gewoon als toeschouwer gingen.
Kristof: ik heb het gevoel dat ik nu muzikaal thuis ben gekomen. Van H8000 hardcore, over melodic thrash en nu het progressieve werk. Waar het vroeger vooral luid, hard en snel was, word ik nu ook best wel uitgedaagd om als bassist de lijm te vormen tussen het ritmische, de melodieën van de vocalen en gitaren, de open chord-progressies en vooral, de stiltes. Ik ben altijd gefascineerd geweest hoe muzikanten in andere genres mensen net op het puntje van hun stoel krijgen met rustpuntjes en dynamiek. Ik mag denk ik wel zeggen dat dat gelukt is.

Jullie eerste EP klinkt episch, professioneel, met een duidelijk donker kantje; is dit een uiting van jullie als muzikant?
Sven: Episch en professioneel … I'll take it! Het mineurkantje zit er inderdaad wel lekker in, al was dat niet op voorhand bepaald ofzo. Dit is gewoon wat er spontaan uit vloeide.
Kristof: Beetje rare periode ook die de mensheid achter de kiezen heeft. Ofwel zit er nog wat vast en moet dat er eerst uit, ofwel is het gas erop en feest. We zweven wat tussenin, denk ik. Maar echt donker is niet een woord dat spontaan bij mezelf al naar boven is gekomen, er zit ook wel wat "licht" in vind ik. Veerkracht is denk ik wel een thema.

Wat is het grote verschil met de andere projecten (hoewel het ook post-metal gerelateerd is)
Sven: We hebben onszelf geen beperkingen opgelegd qua genre. Dit zorgde ervoor dat we konden putten uit andere genres wat de inspiratie alleen maar bevorderd heeft.
Korre: Het voelt denk ik voor ons allemaal wat als een natuurlijke evolutie.

Even een analyse rond de EP: we horen de bonte variatie, er zijn songs die knallen, en er zijn de erder ingetogen tot dreigende songs, o.m. het prachtige ‘Enigmatic Resonance’. Hoe gaan jullie eigenlijk te werk?
Jason: We wilden vooral als band nummers maken. Mits onze muzieksmaak dicht bij elkaar ligt maakt dit het net iets makkelijker. We houden allemaal van een stevig nummer, maar we kunnen ook genieten van een zeer ingetogen nummer. Dat is duidelijk aan onze plaat te merken. We wilden ons ook niet vasthechten aan regels. Nummers schrijven als band met een goeie vibe, dat was het belangrijkste.

Jullie balanceren in uitersten, maar het ‘epische’ en ‘donkere’ blijft overeind staan in de songs. Er schuilt een soort verhaal, alsof je naar een film aan het kijken bent. Ik voel de spanningsopbouw … Zit er hier een verhaal achter?
Jason: Er zit zeker een verhaal achter. Tekstueel heb ik redelijk wat van me af geschreven. Deze plaat met deze mensen heeft voor mij goed gedaan.
Het gaat over ontgoocheling in mensen, progressie maken en dan er gewoon volledig weer voor gaan. Dat donkere kantje zoals je al vermelde maar toch met de bedoeling om het uiteindelijk positief te houden.

Ooit overwogen iets te doen rond films of zo, gezien de filmische component?
Sven: Nog niet aan gedacht maar is zeker wel een tof idee!

Toegankelijk klinken en durven experimenteren … Klopt die analyse? Is dit hoe je bewust tewerk wil gaan, met de bedoeling een ruim publiek aan te spreken? Of hoe moet ik dat zien?
Sven: We wilden een plaat maken waar we zelf trots op kunnen zijn, maar natuurlijk is het fijn als meer mensen dit appreciëren. Specifiek met oog op een ruimer publiek, zou ik niet zeggen, maar het is zeker mooi meegenomen.
Korre: Tijdens het schrijfproces hebben we simpelweg veel muziek gemaakt waar we ons goed bij voelden. Om vervolgens een selectie te maken van de nummers die op de plaat zouden komen. Of we daar nu een breed publiek mee aanspreken of niet, valt nog te bezien. We hebben daar eigenlijk niet zo bij stilgestaan.

Hoe waren de eerste reacties tot nu toe?
Sven: Zeer positief! Ook van mensen die niet uit het metal milieu komen, wat een leuk compliment is!

Los van de EP, wat zijn de verdere plannen met TRAELS?
Sven: Het muzikale arsenaal verruimen en hopelijk veel shows kunnen spelen.
Korre: Ik denk dat elk van ons de ambitie heeft om met dit project weer een bepaald niveau te bereiken. Hopelijk om ooit weer op festivals te kunnen spelen en vooral veel muziek uit te kunnen brengen.

Hoe zit het met de andere projecten? Valt het allemaal te combineren?
Sven: Nee, dat is zeker waar. Het is werk, gezin en Traels Traels Traels.
Korre: Voor andere muzikale projecten heb ik niet veel vrije tijd meer over, omdat ik me nu al bezighoud met veel aspecten binnen de band. Ik neem ook het volledige grafische aspect van  de band op mij en ondersteun mijn vrouw die de sociale media van de band beheert.
Kristof: Ik drum nog in een Stoner / Sludge band uit Gent genaamd Desert Outpost Alpha. Ook daar wel met wat ambitie om ook wat op te nemen en af en toe een show te spelen. Ik vind het ook een enorme meerwaarde om als bassist wat te kunnen drummen. Ik kan niet wat Jason speelt, maar weet wel perfect wat hij doet.
Maar zo is het wel netjes: vrouwtje, 2 hondjes, eigen zaak, 2 bands, …

Is het in tijden van sociale media, Spotify, Youtube en zo nog ‘nodig’ om platen uit te brengen en waarom?
Sven: Ik denk dat veel mensen en zeker die van onze generatie het fijn vinden om fysiek een plaat vast te kunnen hebben. Ik vind het ook een meerwaarde om het bijbehorende artwork te kunnen bewonderen. Digitaal is dit veel minder.
Korre: Het is waarschijnlijk niet noodzakelijk, maar het geeft wel veel voldoening om na maanden hard werken je plaat in je handen te kunnen houden. Op Spotify ben je als beginnende band slechts een druppel in de oceaan. En dat zal waarschijnlijk niet verbeteren zodra door AI gegenereerde muziek zijn weg vindt naar de streaming platformen. Ik denk dat een fysiek album gewoon iets bijzonders heeft.

Is het de bedoeling om met dit project Sportpaleizen uit te verkopen of heb je liever naam te maken in het club circuit? Wat is het doel en ambitie?
Sven: Ik denk vooral blijven muziek maken en dat delen met mensen en zo connectie maken.
Kristof: Ik denk dat het belangrijk is dat we ons eigen ding blijven doen en het organisch laten groeien. Er is door de dynamiek een zeker intiem aspect aan de muziek en dat werkt nu eenmaal beter in een club dan in een sportpaleis. Een ambitie van mezelf is dat we tijdens de  rustpuntjes stilte kunnen creëren in het publiek, dat er dan zo toch iemand zen bakkes opentrekt en iemand anders dan "SHHHHHHT" roept … zalig vind ik dat! Dan maak je echt connectie, toch? AmenRa is hier echt een schoolvoorbeeld van.

Waar zie je jezelf en je projecten binnen tien jaar? Is er een soort einddoel?
Jason: Eerlijk gezegd is TRÆLS voor mij het einddoel. Dit project is het project waar ik binnen 10 jaar nog aan wil werken.
Korre: Ik sluit me aan bij Jason. Dit project is gericht op de lange termijn. Ik hoop mijn
instrument verder te kunnen ontwikkelen en samen met de band te groeien en te evolueren. Muziek, vriendschap en een glas rode wijn tijdens repetities. Dat is toch tijdloos?

Pics homepag @Yulia Moar

Dank voor de fijne babbel, voeg er gerust enkele links aan toe…
https://open.spotify.com/artist/0720iVTO3e0LjqfOaPRuQ6?si=dfHRenBsTrucWz14JsNpmA
https://traels.bandcamp.com
https://www.instagram.com/traels.band/
https://www.facebook.com/traels.band/  

Hippotraktor – Hippotraktor is een creatieve uitlaatklep waarin we ons hart en onze ziel kunnen steken. We behandelen zowel fictieve alsreële thema’s en vertellen verhalen die de muziek versterken

De absolute verrassing  op Headbangers Ball Fest op 4 mei 2024 (hier sloot Paradise Lost af, btw!) was duidelijk Hippotraktor  uit Mechelen. De release van hun knappe album 'Meridian' in 2021, sloeg in als een bom in de progressive postmetal. Sander Rom moest de band helaas onlangs verlaten door aanhoudend medische problemen. Zijn opvolger Kristiof  kweet zich met brio van zijn werk.
Lees gerust https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/94614-headbanger-s-balls-fest-2024-wat-een-diversiteit.html
Ondertussen bracht de band zijn nieuwe plaat ‘Statis’ uit, die ze live kwamen voorstellen in AB op 7 juni 2024, lees gerust https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94999-cobra-the-impaler-bom-melding-in-brussel.html
hoog tijd om eens een fijne babbel te hebben met Stefan De Graef  en Chiaran Verheyden  over deze plaat, OVER hoe de nummers in elkaar zitten, het optreden in de AB en de verdere ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn (dacht ik) sinds 2021 bezig; ik volg jullie sinds die eerste release ‘Meredian’ en toen viel me al op wat een sterk geheel jullie zijn. Heeft de corona tijd een domper gezet, een rem op de groei ? Of hoe is het voor jullie gegaan?
De band bestaat sinds 2017 als een instrumentaal trio, maar in 2019 hebben ik (Stefan) en Sander de band vervoegd. Vanaf dan zijn we aan onze 2^e incarnatie begonnen. We waren al zo goed als rond met het schrijfproces toen de pandemie startte, maar hebben wel het hele opnameproces met coronamaatregelen moeten doen. Dat was natuurlijk geen ideale manier van werken, maar de opname van deze plaat was een van de dingen die ons daar wel door heeft gesleurd. Toen ‘Meridian’ gereleaset werd in 2021, hebben we pas onze eerste echte show gespeeld met de nieuwe line-up. We hadden begin 2020 al wel 2 try-outs gedaan in kleinere jeugdhuizen. De eerste echte grote show was dan ook meteen op de Pelagic Night in de grote zaal van Trix, Antwerpen. Een stevig begin :) Na die avond zijn de regels wel opnieuw tijdelijk teruggeschroefd, maar vanaf 2022 zijn we gelijk met volle gas kunnen verdergaan. Zonder corona hadden we wellicht wel wat meer optredens kunnen doen, maar voor de rest heeft dit dus niet echt een grote invloed gehad op het groeiproces.

Live zijn jullie een sterk geoliede machine. Het afscheid van Sander moet zwaar zijn geweest, toch werd de vervanger zeer goed ingepast, chapeau! Hoe zwaar woog dat ‘verlies’? En hoe hebben jullie zo snel de perfecte vervanger gevonden?
Afscheid nemen van een bandlid is nooit makkelijk, zeker niet als het een zanger is. Die vervang je natuurlijk niet zomaar. Voeg daaraan toe dat Sander een vocaal bereik had dat haast ongeëvenaard is, en dat hij ook gitaar speelde en je komt op een miniem percentage van muzikanten die alle vakjes aantikken. Toen Sander aankondigde dat hij helaas de band ging moeten verlaten o.a. door gezondheidsredenen, zijn wij natuurlijk meteen in actie geschoten. We moesten tenslotte zeker zijn dat we onze release show en festivalzomer gingen kunnen spelen. We zijn relatief snel bij Kristof terecht gekomen aangezien we hem kenden van zijn band Mankind  (wiens plaat Chiaran had gemixt). We wisten ook dat hij fan was van HIPPOTRAKTOR dus hebben hem gevraagd om auditie te doen en dat zat meteen helemaal goed. We zijn zeer content om hem erbij te hebben.

Ik heb jullie ondertussen twee keer live gezien, de nieuwe plaat is ook uit. Wat me op de release show in de AB opviel: de nieuwe nummers werden zeker gesmaakt, maar het was vooral bij de oudere nummers dat het publiek volledig mee was.
Kunnen we stellen dat jullie platen ‘groeiplaten’ zijn en jullie muziek wat tijd nodig heeft om tot de mensheid echt door te dringen?
‘Meredian’ is ondertussen drie jaar uit, die nummers zijn over het algemeen gekend door onze fans. Dus ja ergens klopt dat wel. Ik denk dat veel mensen de nieuwe songs nog wat op zich laten afkomen, dat ze inderdaad nog wat moeten groeien. Dat is een logische evolutie, inderdaad.

Ik hield vooral van de diverse aanpak in instrumentatie, de emo vocals zijn een enorme meerwaarde;  is dat een uiting van woede, frustraties, …
Dat zit er zeker in. HIPPOTRAKTOR is een creatieve uitlaatklep waarin we ons hart en onze ziel kunnen steken. We behandelen zowel fictieve als heel reële thema’s en vertellen verhalen die de muziek versterken.
Chiaran: Ik kan niet voor Stefan spreken maar ik denk dat we, wat dat betreft, op één lijn zitten. Voor mij is de plaat geschreven vanuit een zekere frustratie over de straffeloosheid waarin we ons maatschappelijk bevinden. Mensen met veel geld slagen er gemakkelijk in om met hun machtsmisbruik gemakkelijk weg te komen, is daar één van. Die straffeloosheid, tegenover de zwakkeren in de maatschappij die steeds het deksel op de neus krijgen. Wat ons groots zou kunnen maken als mensheid is hetgeen we allemaal samen zouden kunnen verwezenlijk mens zijnde. Moesten we er kunnen in slagen om als één geheel te functioneren, dan gaan we ons doel als mens pas echt kunnen bereiken. En dat dit maar niet lukt , frustreert me enorm en komt dus ook tot uiting in hoe ik muziek schrijf. Ik ben, ondanks die frustratie, gelukkig nog niet klaar om mijn geloof in de mensheid achter mij te laten dus de inspiratie blijft komen…

Er is een soort verhalenlijn in jullie muziek, iets filmisch dat de fantasie prikkelt.  Zijn er ooit plannen of ambities geweest om er iets te doen naar film of tv-series?
Nee, niet echt concrete plannen in die richting nee. Er zijn wel enkele nummers die daar zeker voor geschikt zouden zijn. Zoals het laatste nummer ‘The Waking’. Maar het is nooit geschreven met de intentie om in een serie of Film te worden gebruikt. Maar moest die gelegenheid zich op een of ander manier voordoen? Zou dat heel leuk meegenomen zijn uiteraard.  Ik heb gewoon een voorliefde voor drama, vandaar die link, het komt enorm naar boven in onze manier van songs schrijven.

Het is misschien de reden waarom de songs live nog beter tot hun recht komen dan op plaat?
Dat is ook logisch, studio albums en live shows zijn twee aparte gegevens. Een live show heeft het potentieel om die nummers nog beter tot leven te brengen. Want in een studio ben je wat beperkt. Live kun je meer improviseren., meer lagen toevoegen en kleuren schilderen binnen de songs dan in een studio. Zoveel is zeker. Die nummers echt tot leven brengen, , is het hoofddoel toch van een band, en dat kan pas op een podia. Sowieso

Op 7 juni kwam de nieuwe plaat uit ,‘Stasis’; wat zijn de verwachtingen? Is dit de plaat van de grote doorbraak en welk publiek zou je er graag mee bereiken?
We proberen niet te veel verwachtingen te hebben en gewoon onze muziek en liveshows voor zich te laten spreken. We doen wat we graag doen: muziek maken en die live brengen. Als we hier andere mensen mee kunnen overtuigen is dat geweldig, maar we blijven het voornamelijk voor onszelf doen. Een Hippotraktor show spelen is een enorme catharsis: het is iets waar we ons in kunnen verliezen en dat is beloning genoeg.

Jullie zitten op een sterk label Pelagic Record; kansen naar het buitenland toe?
Het is zeker een kwaliteitsstempel voor veel promotors. Festivals sturen labels als Pelagic tenslotte vaak de vraag om enkele bands voor te stellen voor hun line-up. Op die manier zijn er dus best wat deuren opengegaan voor ons, waar we heel dankbaar voor zijn.

Wordt die doorbraak niet wat vertraagd omdat jullie Belgen zijn? Als Engelsen of Amerikanen waren jullie misschien al wereldberoemd (niet dat dit jullie ambitie is wellicht)
Ik weet niet of dat nog een grote rol speelt. Er is op dit moment tenslotte best wat hype rond de Belgische heavy muziek scene, en terecht.

HIPPOTRAKTOR brengen ingewikkelde melodieën en uitgesponnen riffs die blijven hangen, maar bij een breder metal publiek zal het soms moeilijk te bereiken zijn, of is ook niet jullie ambitie?
Zelfde antwoord: we schrijven de muziek die we zelf graag horen en laten zulke verwachtingen of ambities zo veel mogelijk los. We houden zelf ook van iets ‘minder traditionele’ rock & metal waarin risico’s durven genomen worden, zoals Porcupine Tree, Meshuggah, Tool etc. het is nooit de bedoeling geweest om iets te schrijven specifiek voor een groot publiek. Dat is ook bij de nieuwe plaat, het is afwachten wat het publiek erbij voelt. Maar het is een plaat tijd zal nodig hebben . Ikzelf heb veel moeite moeten doen om die te schrijven, en ik denk dat ons publiek ook moeite zal moeten doen om het te begrijpen. Maar ben er zeker van dat dit zal lukken. als je die moeite doet kun je er gewoon heel veel uithalen, zoveel is zeker.

Hoe waren de eerste reacties op de plaat als de concerten?
We hebben voorlopig al heel positieve reacties gekregen. Zeer veel lovende reacties over zowel de plaat als de live show in AB. Er was veel volk, heel veel sfeer. Meer konden we echt niet verwachten. De reviews zitten in de lijn, van wat hier al is gezegd, zeer positief maar dat het vaak complex is. En wat luisterbeurten nodig heeft om echt van te kunnen genieten. Onze eerste plaats was iets meer toegankelijk.

De release show was erg goed; de plaat is nu ook uit. Betreft platen uitbrengen, is het naar jullie mening eigenlijk nog interessant om platen uit te brengen in tijden van spotify en sociale media?
Chiaran: Ik doe dat gewoon graag platen uitbrengen (haha) als ik maar drie minuten krijg om mijn verhaal te doen, door middel van en single of zo, dan is dat te weinig om mijn heel verhaal uit de doeken te doen. ik vind het een boeiende zoektocht , om iets te vertellen in drie minuten? Dat lukt bij mij gewoon niet, proficiat aan zei die dat wel kunnen. Los daarvan kun je de sociale media niet meer uitschakelen, door die sociale media wordt alles korter omdat die sociale media ons in die richting dwingt. Maar voor mij mag er gewoon iets meer in zitten dan kort en bondig iets vertellen…

Is er ooit een ‘eindpunt’ aan die zoektocht , waar stopt het?
Chiaran: Ik denk niet dat we ooit uitgeschreven gaan zijn. We gaan altijd koppig ons ding gaan doen. dat is ook waarom mensen ons blijven volgen, die zoektocht is , hopelijk, eindeloos.

Wat is het grote verschil tussen de eerste en de nieuwe plaat?
Chiaran: De eerste was meer toegankelijker, de tweede toch een wat moeilijkere zoektocht en niet even leuk om te schrijven. ik heb er enorm op zitten zwoegen en zweten. Het resultaat is perfect hoe ik het bedoelde, maar ik ga het de volgende keer toch anders aanpakken .iets wat meer to the point is, wat ik niet zo goed kan..

Jullie zijn daadwerkelijk één blok… @Stefan: Vertel eens meer over jullie inbreng in dat verhaal?
Stefan: we hebben een systeem dat goed werkt. Charan schrijft instrumentale nummers. Ik schrijf de teksten, en samen kneden we tot het voor ons beide perfect is. Als wij tevreden zijn gaat het naar de rest van de band. Het gebeurt zelden dat er kritiek op komt. Dankzij hun unieke manier van spelen, zullen zij bij het opnemen er een eigen draai aan geven. Lander , onze drummer, is een beest achter zijn drumstel. Lander zijn drumstijl is zelfs de inspiratie geweest voor Hippotraktor. Hij heeft aan Chiaran getoond wat mogelijk is met een drumstel. Chiaran heeft op zijn beurt nummers geschreven die Lander zou kunnen spelen, en toch doet hij er zijn eigen ding mee. Dus op die manier blijft een onderdeel van één groot geheel…

Wat zijn de verdere plannen?
Stefan: Vooral veel van hetzelfde, optreden, optreden. Zoveel meer en zoveel mogelijk. Dat is het voornaamste plan nu. En onze live show verder op punt stellen, om te laten zien wat we kunnen. Dat is allemaal de prioriteit. Chiaran is iemand die graag muziek schrijft, en heel gemotiveerd voor de eventuele derde plaat.

We hadden het over de plaat, jullie optreden, ambities en plannen … Is er ook een doel dat je voor ogen hebt, een soort ‘einddoel’ of ben je daar niet mee bezig?
Stefan: We kijken er vooral naar uit om te ontdekken wat we nog allemaal in onze mars hebben als muzikanten en songwriters. We zijn enorm trots op onze gitarist/songwriter Chiaran, die zichzelf opnieuw heeft overtroffen met deze plaat. Zolang we het gevoel hebben dat we blijven vooruitgaan, zullen we tevreden zijn. Een einddoel bestaat niet voor ons.
Chiaran: het zou leuk zijn moesten we als muzikant of band met uitbrengen van onze muziek ook wat kunnen verdienen. Er wat financiële voordelen uithalen. Momenteel verdienen we helemaal niets, wel veel geld en werk… voor de rest ben ik heel blij dat we dit kunnen doen. zolang er een publiek is , ben ik al tevreden.

Ideeën om Sportpaleizen uit te verkopen, een GMM headliner, een plekje op Alcatraz, of een naam worden binnen het clubcircuit en op die manier kunnen optreden in zalen als de AB, Botanique of Trix, De Casino? Wat geniet je voorkeur?
Klinkt allemaal fantastisch! We gaan binnenkort zeker nog verschijnen in de Belgische clubs, dus doe maar GMM headliner dan. De marquee show in 2023 was onvergetelijk!

Pics homepag @Romain Ballez

Bedankt voor dit fijne gesprek,  hopelijk tot binnenkort eens. Veel succes verder