Ide Snake - De buurt waar ik ben opgegroeid, keert ook terug in mijn muziek en teksten. Ik denk dat dit me uniek maakt, die friste en puurheid!

“De 13-koppige jury verkoos de uit Sint-Pauwels afkomstige Cis Vermandel aka Ide Snake met unanimiteit als winnaar van LAWIJTSTRIJD 2024. De 22-jarige hiphopper kwam als tweede aan de beurt en wist met zijn sterke en gevarieerde songs, kwalitatieve beats en goeie lyrics te overtuigen. Zijn samenspel kwam sterk naar voor in een dynamisch duo met de Brusselse LeBlanc en saxofonist Robbe Vocaet aka Cohzee. Hij bracht een verhaal dat sterk in elkaar zat en waarin de jury veel toekomstperspectief zag.
Wij waren ook aanwezig en schreven erover: “Wat Ide Snake bijzonder maakt, is zijn gedrevenheid, recht vanuit het buikgevoel. Hij verkondigde bovendien  een boodschap die iedereen begreep, met een dosis humor. De sound was ook hier best groovy, dansbaar.”
We hadden, een week na zijn overwinning, een fijne babbel met de jonge, sympathieke en ambitieuze jongeman. Naast ambities toekomstplannen hadden we het ook over de Belgische rap en het ‘project Moedertaal’. Info https://linktr.ee/moedertaal.be

Proficiat met je schitterende overwinning in de Lawijststrijd. Hoe gaat het met jou? Hoe voelt die overwinning aan? Opent het deuren?
Dit is mijn eerste interview, dus dat is al heel fijn. Het is trouwens ook een proef om op de shows waar ik al geboekt ben, wat serieuzer genomen te worden. Dankzij die overwinning. Op sociale media heb ik heel wat volgers bij gekregen, dat is ook altijd leuk meegenomen. Ook veel mensen uit de buurt die het hadden gezien of gelezen en me feliciteren; In die korte week heeft het dus zeker wel al links en rechts iets los gemaakt ja.

Eerlijkheidshalve had ik eerst een ‘dertien en dozijn gevoel’, in hiphop is zowat alles wel eens voorgedaan … Eén van de uitzonderingen vormt nu wel Stikstof en Zwangere Guy wellicht… Jij voegt er wat dynamiek aan toe, o.m. met de sax; de teksten zijn persoonlijk. Wat maakt jou anders?
Stikstof zijn opgegroeid in Brussel , dat schept perspectieven. Ik kom uit Sint-Pauwels nabij Sint-Niklaas en dat klinkt minder exotisch. Maar bij Hip Hop is eerlijkheid uiterst belangrijk. Zelfs het belangrijkste. Rappers worden serieuze genomen net omdat ze eerlijk zijn, en daarom is het moeilijk om boven die stand van een band als Stikstof te geraken , omdat die net die dynamiek van Brussel mee dragen. En dat voel je in hun teksten. Wat me wel uniek maakt is mijn oprechte oprechtheid, dat ik kan praten dat ik me goed of slecht voel, zonder scrupules. Dat ik twijfel over mijn zelfzekerheid. Ik heb opgegroeid in een zeer stabiele gezinssituatie, uiteraard is er wel wal wat gebeurd in mijn jonge leven en daar kan ik het dan over hebben. De friste die waait in Sint-Pauwels, Kemzeke, Sint-Gillis Waas. De buurt waar ik dus ben opgegroeid, keert ook terug in mijn muziek en teksten. Ik denk dat dit me uniek maakt. Die friste en puurheid dus.

Die puurheid en friste keert inderdaad terug in je muziek. Ook opvallend is de toevoeging van sax; hoe ben je op dat idee gekomen?
Mijn vader, die ook muzikant is geweest, is een groot jazz liefhebber. En ik ook uiteraard. Ik heb een jaar geleden meegedaan aan Humo’s Rock Rally en had het gevoel dat er iets mis was in de show en muziek. De saxofonist waarmee ik werk is al heel lang een vriend van mij. En lichtman bij andere bevriende artiesten. We zijn naar het jeugdhuis gestapt en hebben iets uitgeprobeerd, en het klikte zeer goed. Je vindt telkens een troef om jezelf te verbeteren, het komt niet veel voor dat er een extra instrument bijkomt. Het is sowieso een pluspunt als er een extra vriend op het podium staat die je teksten kent. Die fysiek mee doet en een stapje verder denkt dan puur een instrument te bespelen. Het is zeker een meerwaarde.

Naast de muziek, ben je ook lid van het collectief Moedertaal (met LeBlanc & ELES); die elke dinsdag op BRUZZ radio een platform geeft aan de Vlaamse/Belgische hiphopcultuur; kun je er meer over vertellen?

MOEDERTAAL is een project dat ik anderhalf jaar geleden gestart ben met bevriende muzikanten Leblanc & ELES. Het hoofddoel is via BRUZZ radio vooral de Nederlandstalige hip hop in België een platform te geven. We nodigen om de zoveel tijd een gast uit, kleine artiest of grote artiest? Het maakt niet uit. Met de bedoeling de verschillende levensverhalen te belichten. Maar ook om verborgen talenten een plaats in de schijnwerper te geven op die manier. We organiseren ook veel evenementen waar jonge hip hop talenten de kans krijgen om op ene podium te staan. We organiseren ook workshops en online presente. Wat heel belangrijk is, we hebben tweeduizend volgers bereikt in anderhalf jaar tijd, dat is enorm veel. Maar vooral is het de bedoeling om rappers dus een platform te geven, omdat er in ons land weinig of geen platform is dat iedereen aanvaardt. Er zijn zovele sub genres, maar wij staan open voor iedereen. Eender wel genre of sub genre mag bij ons langs komen, enige voorwaarde is dat het dient te gebeuren in de eigen Nederlandse landstaal.

Ik denk altijd dat, om echt door te breken, ‘Belg’ zijn een probleem is, veel bands (ook binnen de hiphop) waren nu beroemd als zij Amerikaans of Engels waren …Graag je mening hieromtrent …
Nederland heeft een goed en slecht voorbeeld gezet , goede rappers maar ze hebben het genre wat getwist naar de commercialiteit. Er is daardoor doodgewoon geen platform voor artiesten die niet binnen het Nederlandse water zwemmen, ze hebben hun eigen poel. Niemand vist daarin. Het is als Belg daardoor moeilijker om door te breken, maar dat maakt ons net zo uniek. Maar het is gewoon moeilijk als Belgische rapper om bijvoorbeeld feedback op radio of zo te krijgen. Of een voltijdse job van te maken…

Is het je ambitie daar je voltijdse job van te maken dan?
Dat weet ik nog niet zo goed. Ik word al jaren geprikkeld door allerlei kunstvormen, zoals film. Ik volg studeer ook film. Ik ben geluidsman en zit in de horeca, ik zou me niet willen vastplakken op een plek. Daarom is het zo moeilijk om me daarvan los te koppen en er mijn vaste job van te maken, van voltijds muziek maken. Ik focus me op wat morgen komt, en de kansen die ik krijg. Dat is mijn filosofie.

Is het na coronatijd moeilijker geworden om als jonge talentvolle artiest geboekt te worden? Hoe belangrijk is binnen die context sociale media?
Corona is de halve doodsteek geweest van de Belgische groei. Er werden toffe Belgische bands geboekt op Pukkelpop of zelfs Rock Werchter. Jonge Belgische bands zaten in de lift. En daarna werd het plots heel moeilijk voor lokale talenten. Sociale media is zeker goed om filmpjes te posten en jezelf te tonen, maar ik weet niet of dit een duurzame relatie is. Het is een geschenk en een vloek tegelijk eigenlijk. Het is gewoon de manier hoe je daarmee omgaat is belangrijk. De link vinden tussen sociale media en het echte leven is bijzonder belangrijk; ook al stijgt sociale media naar ongekende hoogtes, dat menselijke aspect blijft super belangrijk, dat moeten we in het oog blijven houden. Mensen vragen naar cd’s of t-shirts, en dat is moeilijk voor jonge artiesten want het kost veel geld. Je moet vooral keuzes maken.

Wat de jongere generatie betreft, het viel me op na het concert van Fraukje in de AB hoeveel jonge mensen nog een vinyl plaat kopen. Leeft dat nog bij jongeren dan?
Het is zeker nog in bij jongeren om iets fysiek te kopen. Het geeft je, als je zo een plaat koopt, het gevoel dat het UW muziek is. Dat heb je niet met spotify, er is geen connectie. Die connectie is er wel als je naar een plaat luistert. Het zorgt bij de oudere generatie voor verwondering, maar dat zou het niet mogen zijn. Ik denk dat jongeren wel degelijk op zoek zijn naar een connectie tussen sociale media leven en het echte leven, ik geloof dat dit in de toekomst alleen maar een verbetering zal zijn.

In sociale media is Tik Tok een belangrijk medium geworden, kijk maar naar het succes van Joost Klein. Is dat een manier voor jou om je als Belgische rapper ook te lanceren? Of om gedraaid te worden op de radio , want nu wordt Nederlands rap wel gedraaid, maar de Belgische echter zelden …
Jonge mensen gaan opzoeken wat ze op Tik Tok ook zien. Dat kan je lanceren. Belgische rappers zijn zich nog steeds artistiek aan het lanceren, waardoor ze nog geen zin hebben om dit medium te gebruiken. We hinken wat achterop op die Nederlandse rap. Joost Klein straalt zowel in zijn muziek, als mens veel oprechtheid uit. Het is allemaal een beetje een zoektocht, en dat komt inderdaad doordat de radio die Belgische rap niet of amper draait. Daardoor is het voor een Belgische rap wat moeilijker om zijn of haar weg te vinden daarin.

Denk of hoop  je door die overwinning in de Lawijtstrijd een spreekbuis te kunnen zijn voor de Belgische rap , wat kansen kan bieden?
Dat zou zeker leuk zijn . Dat is ook wat we met MOEDERTAAL proberen te doen, goede vragen stelleen. Ze een platform geven. Ik hoop dat ik een spreekbuis mag zijn wat dat betreft. Maar ik kan alleen maar mezelf zijn, een simpele brave jongen die zonder nep te zijn , oprecht zichzelf wil uiten. En als ik daardoor een spreekbuis kan vormen, dat zou mooie meegenomen zijn.

Je had het ook even over wat Joost Klein is overkomen op Eurosong. Wat me op Eurosong opviel, is dat je bijna een circusact moet zijn om je te kunnen lanceren; is dat zo, denk je?
Joost Klein heeft ook voor Eurosong toppen geschoren die weinigen hebben voorgedaan, een zeer sterke prestatie. Maar niet iedereen is bereid om zich op die manier op te offeren. Als je als rap artiest een circus verkoopt, ga je door je fans niet serieus worden genomen, waardoor je snel doorhebt dat dit niet werkt. En ik vind dat maar goed ook. Bovendien… mensen hebben het over doorbreken, maar dat is niet de filosofie van Hip Hop. Dat is dicht bij het leven blijven en de anonimiteit bewaren.

Je hebt niet direct ambitie om bijvoorbeeld Sportpaleizen uit te verkopen? Wat is je eigenlijke ambitie?
Laat het me zo stellen, ik wil niet per se iets verdienen maar wel iets bereiken met mijn muziek. Zoals artiesten die op verschillende kunstvlakken bezig zijn, spreekt me enorm aan. Op verschillende vlakken serieus genomen worden is mijn grote ambitie. Ik kan naast muziek maken werken, en op dat vlak geld verdienen. Dat houdt me ook fris. Ik studeer graag , een connectie met mensen maken door middel van mijn muziek is de grote ambitie. Ik ga daarmee wellicht geen sportpaleis uitverkopen, maar als ik die kans krijg ga ik dat uiteraard niet uitsluiten. De vraag ‘wat wil je bereiken’ is een moeilijke vraag, want ik wil ook nog dromen. Als het komt het, als het niet komt is het ook zo…

Wat zijn de verdere plannen? Komt er platenwerk?
Ik geef graag een show spelen in New York, ooit, om nog even over die ambitie verder te hebben. Ik ben er met mijn ouders geweest in een soort café. Dat lijkt me leuk om te doen… Wat plannen betreft? Er staan al enkele leuke shows op de planning. Waar ik nog niet teveel over kan vertellen. Na de zomer ga ik een nieuwe EP uitbrengen. Het is trouwens een jaar geleden, dag op dag, dat ik mijn eerste EP uitbracht. En daar mag nu een vervolg op komen.

Kun je iets meer vertellen over die eerste EP?
Dat was een wat meer donkere plaat , ik zat mijn eerste jaar in Brussel als student en ik was op zoek naar mijn stijl en entiteit. En dat komt terug in de EP. In het nieuwe project heb ik rust gevonden, en mijn plaats gevonden in Brussel. Die EP is dus ook een stuk van mij , maar met toch eerder dat donkerder kantje. En dat zal op de nieuwe EP dus wel wat anders zijn.

Ik heb enkele songs gehoord, waaronder de recente “Kaviaar”; kun je er wat meer over vertellen? Wat is de betekenis van die tekst? Is het een vorm van revolteren?
Even meegeven, één van mijn favoriete punks Ludo Mariman van The Kids heeft ooit in een interview gezegd, “Hiphop is de nieuwe punk’’; Wat denk je van dit alles?
Het is een mes dat langs twee kanten snijdt. Punk en Hip Hop  zijn genres waar revolteren zeker voorkomt, alleen heeft het een andere insteek en oorsprong. Het ene betekent niet dat je fan ben van het andere. Wat ik met Kaviaar bedoel, is dat ik niet ga stoppen met werken, moeite doen, tot ik bij wijze van spreken Kaviaar kan eten als ontbijt. Het is een soort metafoor, als ik dat heb bereikt , kan ik in vrede stoppen met wat ik doe. Het is gewoon een soort beeldspraak, het is iets wat wellicht nooit zal gebeuren, maar als dat ooit zo is.. dan houdt het voor mij ook op.

Zoek je binnen je teksten ook niet de balans op van tegenstellingen? Hoe moet ik het zien?
Ik ben wel een heel brave jongen, maar ik weiger me te profileren als rapper die zichzelf zo cool vind. Ik probeer dus die balans tussen beide te vinden. Hoe kan ik rap blijven zonder mezelf te verloochenen. De EP was voor mij een soort medium dat ik heb gevonden, als een soort omkadering waar ik samen met het juiste team, de juiste stijl en de juiste muziek mezelf echt kan uitdrukken. De EP begint zeer ambitieus, maar eindigt met een iets persoonlijkere noot.

Binnen dit kader … Het is nog steeds moeilijk om – zeker in Vlaanderen – als hiphop artiest echt au serieux te worden genomen, dit in tegenstelling tot rock, pop …Trekken mensen soms de neus op voor rap?
Dat is ook helemaal niet zo erg, of toch niet altijd Zolang je jezelf serieus neemt. Ik vind het leuk als verschillende generaties me aanspreken, dat is ook leuk bij de Lawijtstrijd bijvoorbeeld. Het was een zeer fijne sfeer. Ook al was ik als hip hop artiest blijkbaar wat een vreemde eend in de bijt. Backstage was het een zeer leuke sfeer. Zolang je zelf oprecht bent met iedereen. Ik doe me nooit anders voor, en ik vind het fijn dat de jongens me dat gunnen. Want iedereen verdiende om te winnen. Lawijtstrijd is een mooi platform om jonge artiesten een podium te geven , maar ook om andere mensen en genres te leren kennen. Ik ben eeuwig dankbaar dat ik de finale heb mogen spelen, en winnen. Maar ik zou ook niet minder goed geslapen hebben moest dat niet zo zijn geweest.

Elkaar als band, artiest leren aanvaarden, welk genre ook dus … De mentaliteit bij de jeugd is ook op dat vlak verbeterd, denk ik; jongeren denken niet meer in hokjes, music is gewoon music. Wat vind je zelf?
Super hard, music is music. Dat is ook wat onze ouders ons hebben meegegeven, muziek is heel bereikbaar. We kunnen van alle walletjes leven, en dat is super fijn. Alles kan in deze tijden. Zo zat ik in de auto met iemand ,  en er kwam zowel hip hop als Fleedwood Mac aan te pas. En dat voelde zeer natuurlijk aan. Door zo te redeneren kunnen onverwachte samenwerkingen ontstaan tussen muzikanten die totaal iets anders doen… dat kan nu wel beter dan vroeger …

Pics homepag @Sven Dullaert

Alle succes gewenst! Bedankt voor het fijne interview

L.A.B - Voor ons gaat het niet echt om een bepaald geluid of genre, maar meer om een gevoel en een vibe

De Nieuw-Zeelandse reggae formatie L.A.B is aldaar de ‘grootste en bekendste’ band van het land, zowel qua singles en albums als fysieke en digitale verkopen. Ze domineren er de charts, playlists en award-shows (Best Group, Best Song, Best Album & Best Live Act) al enkele jaren, en ook in Australië behoren ze inmiddels tot de top. Nadat enkele leden van de twee al bekende bands Kora en Katchafire in Whakatane (Bay Of Plenty) in 2016 de koppen bij elkaar staken, werden onder aanvoering van drummer Brad Kora laidback reggae grooves op catchy wijze gemixed met de nodige funk, soul, pop, electronic music en rock invloeden, als een soort mengeling van UB40, NxWorries, John Mayer, Steely Dan, Red Hot Chili Peppers, Marvin Gaye en Bob Marley.
Met hun roots reggae sound, inclusief de ‘kiwi chill factor’, trokken ze vorig voorjaar naar Amerika voor enkele club-shows en festivals en in oktober speelden ze voor het eerst in Europa, met uitverkochte optredens in de Amsterdamse Paradiso en de O2 Forum in Londen. In maart dit jaar kwam hun zesde album op de markt. Na een voor L.A.B doen lange periode van anderhalf jaar schrijven en schaven aan nieuwe songs, bevat ‘VI’ 11 nieuwe - met producer Lee Prebble in de Surgery Studios in Wellington opgenomen - tracks in hun eigen unieke genre: ‘an electic, catchy and laidback mix of (roots) reggae, pop, rock, soul and funk with electronic influences, all combining to create a sound entirely their own’.
We hadden hierover een fijn gesprek met de band, en polsten naar hoe hen ondertussen is vergaan, maar ook de toekomstplannen kwamen aan bod.

Jullie zijn begonnen in 2017 en hebben al een lange weg afgelegd, stel jezelf eens voor … L.A.B zijn een vijfkoppige reggae, funk, soul, R&B, blues band uit Aotearoa, Nieuw Zeeland. We hebben allemaal bijna ons hele leven in bands gespeeld en met L.A.B brengen we al onze verschillende ervaringen en stijlen ter tafel.

Van 2017 tot nu hebben jullie ongeveer 6 albums uitgebracht, waar komt die creativiteit vandaan?
We begonnen aanvankelijk met een doel om drie albums in drie jaar uit te brengen, maar dat breidde zich uit naar vijf in vijf jaar. We zijn allemaal opgegroeid met albums, en onze favoriete artiesten brachten altijd albums uit, dus het was echt belangrijk voor ons om elke keer een oeuvre te creëren. Als we in de studio zijn om te schrijven of op te nemen, is dat ons enige doel, dus we zijn meestal erg gefocust op dat ene doel, wat echt helpt om consistent te zijn en het werk af te krijgen.

We weten niet veel over de muziek in Nieuw-Zeeland, kun je daar meer over vertellen?
Roots/reggae is iets dat een groot deel uitmaakt van de Nieuw-Zeelandse cultuur. Bob Marley bracht eind jaren '70 een bezoek aan Nieuw-Zeeland, wat een enorm cultureel moment was, en hij is een echte inspiratie voor zoveel muzikanten. Hoewel we uit een enigszins geïsoleerd deel van de wereld komen, is de muziek die uit Nieuw-Zeeland komt net zo goed als alles elders. De ‘South Pacific sound’ / reggaestijl van bands uit NZ is vrij uniek en heeft een bepaalde magie.

Jullie maken nu naam buiten Nieuw-Zeeland. Wat is volgens jullie de sleutel tot jullie succesverhaal?
De hele tijd met L.A.B hebben we gewoon gedaan wat goed voelde voor ons in de band, en muziek gemaakt die we wilden maken. Gelukkig hebben de fans erop gereageerd en ik denk dat het overal ter wereld hetzelfde is. We zijn een band die altijd gaat over live spelen en genieten van live spelen, en ik denk dat mensen daar ook echt op reageren.

Is er een verschil tussen het Europese, Amerikaanse of Nieuw-Zeelandse publiek? Wat is dan het grote verschil?
We hebben het geluk gehad dat we overal ter wereld een ontvankelijk publiek hebben gehad en dat de mensen er echt in mee gingen. Het is echt een kick om aan de andere kant van de wereld te zijn en mensen liedjes te zien zingen die je thuis hebt geschreven, en het is een beetje magie dat nooit zal vervelen.

Welke landen willen jullie nog eens bezoeken? en waarom....
We kunnen niet wachten om terug te komen naar Europa. De shows die we in 2023 hebben gespeeld waren een van de beste die we ooit hebben gespeeld en we staan te popelen om terug te komen. Vooral de show in Amsterdam was ongelooflijk, de Paradiso was prachtig, dus we kunnen niet wachten om terug te komen naar Amsterdam en misschien nog wat verder door Nederland te trekken. En jawel België …

Enele vraagjes over reggae, alles is al zo'n beetje gedaan binnen de reggae, maar jullie slagen er nog steeds in om iets unieks te doen met het genre, ik ben een fan … Wat maakt jullie uniek binnen het genre?
Ik denk dat we niet echt een reggaeband zijn, maar we hebben wel een reggaegevoel in het grootste deel van onze muziek, zelfs in de nummers die niet als reggae klinken. Voor ons gaat het niet echt om een bepaald geluid of genre, maar meer om een gevoel en een vibe, dus sommige nummers komen eruit als pure reggae of pure funk, en andere klinken als rare combinaties van dit alles.

De nummers op je laatste plaat 'IV' klinken aanstekelijk en warm, heel hartelijk. Zit er - een verhaal achter de plaat? Welk verhaal?
Dit was de langste tijd die we hebben genomen om een album op te nemen, we hebben er bijna twee jaar aan gewerkt, wat echt lang voor ons is. Er kwamen en gingen misschien wel 30 nummers voordat we de 11 vonden die het album hebben gemaakt. Het was geweldig om de tijd te kunnen nemen voor veel van deze nummers en om nummers te kunnen schrappen waarvan we het gevoel hadden dat ze er niet helemaal waren. We speelden nog steeds live en toerden veel tijdens de opnameperiode, het betekende gewoon dat we langer dan ooit aan alles konden blijven werken.

Het is ook een gevarieerde plaat, met een aantal bijzonder emotionele nummers en dansbare; een bewuste keuze? “I Believe” is bijvoorbeeld een geweldig voorbeeld van het emotionele
Voor ons gaat het altijd om de vibe. We gaan er niet echt voor zitten om iets in een bepaalde stijl te maken, het is gewoon wat eruit komt als we in de studio zijn. “I Believe” is een voorbeeld van ons vermogen om te wachten en te blijven werken. Dat nummer bestond oorspronkelijk alleen uit mijn vocalen en AJA kwam er helemaal niet in voor. We deden een live sessie met haar en ze blies ons gewoon weg, dus moesten we teruggaan en haar zang opnieuw opnemen voor de versie die je nu hoort.

Hoe waren de reacties op de laatste plaat?
Mensen hebben er echt op gereageerd en dat is altijd geweldig om te zien. Omdat het een beetje een gevarieerd geluid is, is het altijd interessant om te zien naar welke nummers mensen neigen. Je hebt altijd je favorieten, maar dan springen mensen op een andere die je niet echt ziet aankomen!

Wat zijn de verdere plannen?
We moeten het komende jaar nog meer toeren, meer shows in de VS, plus thuis in NZ en Australië. We zijn ook plannen aan het maken om terug te komen naar Europa, dus let op. We staan ook te popelen om weer de studio in te gaan en op te nemen, dus het zal niet lang meer duren voordat we weer nieuwe muziek hebben.

Zijn er nog ambities? En 'doelen die jullie willen archiveren als band en muzikant?
Zeker, we streven altijd naar meer en beter worden. Internationaal kunnen blijven toeren is een enorm doel voor ons, vooral omdat we van zo ver komen naar Europa en de VS. Zolang mensen blijven reageren op de muziek die we maken, blijven we doorgaan en hopelijk blijven ze aan boord.

Pics homepag @Philip Mountfort

Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie spoedig live in België of Nederland, en kunnen we deze babbel ‘face to face’ over doen

'Asylum's Lament' is het debuutalbum van het Nederlandse doom-black trio Stuporous. Een project rond enkele gerenommeerde klasse muzikanten die ondertussen heel wat watertjes hebben doorzwommen. De teksten gaan over geestelijke stoornissen, gebaseerd op ware gebeurtenissen in een psychiatrische inrichting.
Het is een zeer gevarieerd meesterwerk geworden, waar de kleur 'zwart' wellicht overheerst.
Maar daar houdt het niet mee op … Genoeg voer voor een fijn gesprek met Izzy, Floris en Devi. Meteen polsten we ook naar de toekomstplannen en vroegen ons af, waarom een zoveelste project binnen de donkere metal, kan intrigeren … Dit interview kun je hier nog eens nalezen

Net dat persoonlijke verhaal rond de songs, raakt onze donkere ziel eveneens persoonlijk , meer nog, we kunnen ons vinden in de verhaallijn. Een song als “Parassidious Preludium” of “Throne of Madness” doet je, willen of niet, in een wolk van waanzin belanden. Zo intensief als de instrumenten klinken, zo indringend en verbluffend doen de vocalen je steeds dieper wegglijden in donkere gedachten. De uiterst doeltreffende sound van blaasinstrumenten, weirde toetsen en klaagzang laten geen klein kiertje open voor zonlicht. Dat blijkt ook uit de verdere songs als “Never Let me go” of “Distorted Echoes”.
Het gezelschap eindigt met een tien minuten lang epos “The Voice that mad me do it”. Een titel die de lading dekt, want de stemmen in ons eigen hoofd draaien eveneens overuren.
Ze creëren dus een aparte wereld , één van verderf, pijn en pure duisternis. En toch weet het onze psychische balans in evenwicht te brengen , net goed genoeg om er dagdagelijks tegenaan te gaan …

Tracklist: Parasidious Preludium - Throne of Madness – Desperation - Decorating the Willow Tree - Never Let Me Go - Distorted Echoes - The Voice That Made Me Do It

Doom/Black metal
Asylum's Lament
Stuporous

Floris De Decker is een veelzijdig artiest. We leerden hem kennen bij de formatie Team William, en bleven hem op de voet volgen tijdens zijn carrière. Midden december kwam zijn eerste solo plaat 'There never is and never was A Masterplan' uit, onder de naam Floris Francis Arthur. Een weemoedig, melancholisch meesterwerk waar Floris in zijn ziel laat kijken.
We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Floris, en polsten ook naar de ambities en toekomstplannen met z'n projecten. Lees hier

Geen al te complexe soundscapes, maar een gevarieerd aanbod en eenvoud krijgen we. De soloplaat staat inderdaad in contrast met z’n bands Cloudy-Oh of Team William. Hij houdt er wel van om in uitersten te gaan, nl. solo melancholie en in z’n bands uitbundigheid en humor.
Tragikomish met een donker kantje klinkt het en af en toe maakt hij de brug naar een meer kleurrijke sound, o.m. op “Are you feeling this too” en “For Franz”; ze zijn zelfs vrolijk.
Het melancholisch badje met de kijk op z’n persoonlijk leven staat dus centraal; luister maar eens naar het intiem mooie, afsluitende “The masterplan”; onderhuids blijft de vibe en stekeligheid leven van Team William. Hij opereert vanuit het buikgevoel met eenvoudig, treffend material . Met dit album, onderschrijft hij zich als een veelzijdig artiest .

Setlist: A Wall (3:21) Love Like We Used To (2:38) Drive Me Sane (4:02) Hold Me Now (3:44) Are You Feeling This Too (3:10) Chewy Louie (2:16) For Franz (3:15) Keep Driving (2:37) Kill to Love (2:16) The Masterplan (3:46)

In 2020 verscheen Bill Booth's album ‘Til The Blues Have Gone’ met z'n maatje Bill Troiani, onder The Bills-noemer. Het werd hoog tijd voor z'n eigen solo-cd, 'River Town'. De plaat  bevat 13 nieuwe zelf geschreven songs vol 'swinging blues, roots rock, country ballads and (Irish/Celtic/Nordic) folk tones, with lyrics often inspired by true life events'. 
We hadden al een fijn gesprek met Bill Booth over deze release; lees hier
De plaat is gedrenkt in de tradities van blues en country en is op zich niks vernieuwends of baanbrekends. Hij omarmt wel het genre met liefde en tederheid. Mooi.
Songs als “Ice House”, “Under the Pine” overtuigen meteen; ons blues hart wordt geraakt en geven een kamvuur gevoel .
Op 'River Town' haalt Bill Booth inspiratie uit zijn eigen leven. De teksten zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen. Je hoort en voelt die sfeer op o.m. warme songs als “River Town” en “Town Farm”.
Bill Booth trekt de kaart van het betere country en de blues. Het pad wordt behouden grotendeels , maar verschillende uitstapjes mogen er best zijn. Met een knipoog naar de gekende americana. Samen met het persoonlijke verhaal van de man (die meevoert naar allerlei plaatsen en personen), is dit een uiterst aangename, genietbare plaat.
Bill Booth, niet meer van de jongste, straalt een jeugdig enthousiasme uit . De man weet ons telkens te raken en te overtuigen.
Knappe, warme, persoonlijke plaat dus

Tracks: 01. Ice House 02. Peltoma Avenue 03. Under The Pine 04. Ethan Allen James 05. River Town 06. Town Farm 07. St. Albans March 08. Slave To The Man 09. Wyatt Had To Try It 10. Baxter Mountain Range 11. Trouble Downtown 12. Chicken Coop 13. Snake Root Reel

Devin Gray Quartet - Een boeiend filmische trip die de jazzgrens doet vervagen
Devin Gray

Een avondje in de gezellige Lokerse Jazzklub is altijd mooi meegenomen. Als enkele unieke parels van de Belgische jazz optreden, dan moeten we daar gewoon bij zijn.  Zeg nu zelf: Robin Verheyen (tenor- en sopraansax), Bram De Looze (piano), Nic Thys (bas), ze behoren tot de uitzonderlijke categorie van muzikanten die hun instrument perfect beheersen en verkennen in improvisatie. De instrumentatie leidt een eigen leven hierdoor. In een woord magisch klinkt het!
Devin Gray op zijn beurt is een drummer die in het verlengde tekeer gaat als zijn Belgische kompanen. Onder Devin Gray Quartet (*****) vertelt het gezelschap muzikaal  twee uur lang een boeiend, spannend verhaal, zonder hun stem te verheffen. Hier staat de instrumentatie centraal.
Net als in een boeiende film wordt de spanning in uiteenlopende lagen opgedreven. Het klinkt soms intiem, ingetogen door een zwevende sax, die zachtjes botst  tegen uiteenlopende piano lijntjes. Een warme contrabas met knetterende drumsalvo’s drijven het tempo en de spanning op tot een ware climax.
Het muzikale verhaal stopt niet, nee, het kabbelt als een kolkend beekje rustig verder, zonder dat de aandacht maar kan verslappen. Er is altijd wel iets nieuws of verrassends te ontdekken, De wisselende opbouw , het werken naar een climax toe en de improvisaties, het maakt het interessant. We kregen een twee uur (telkens een klein uur door een pauze tussenin) een boeiend, adembenemende, kleurrijke, filmische trip die de jazzgrens deed vervagen.
Na een welgemeend, daverend applaus, zetten ze hun instrumentaal vernuft, waarbij de fantasie werd geprikkeld door deze cinematografische aanpak, nog even verder. Muzikaal een open einde, sjiek en mooi, letterlijk een ‘neverending story’.

Pics homepag @Cees Van Ven

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

Cobra The Impaler - Bom melding in Brussel
Cobra The Impaler, Hippotraktor

Niet één maar een dubbele cd voorstelling in  Brussel kregen we in een zeer goed vol gepakte AB Box. Cobra The Impaler doet met 'Karma Collision' een worp naar de hoogste metal regionen. Hippotraktor op z’n beurt, met de nieuwste 'Stasis', kunnen een doorbraak forceren. Samen zorgden ze elk op hun eigen manier voor een bom melding in Brussel. Knallers dus!

Als opwarmer van dienst mocht Divided (****) optreden. Het komt weinig voor dat de drums niet achteraan maar centraal zijn opgesteld. Bij Divided is de drum zelfs het instrument dat nog  het meest in het oog springt, omdat de drummer ook de zang voor zijn rekening neemt. De solo’s zijn overdonderend, en ze worden gerugsteund door ferme gitaarrriffs. Divided bewijst een band te zijn met enorm potentieel, niet direct in een hokje te duwen. Wat een verpletterende energiebom, deze kleppers uit Kortrijk.

Hippotraktor (****1/2) klinkt gejaagd  en zorgt voor rillingen. Wat een oerschreeuw wist Stefan De Graef vocaal open te trekken. Zanger, gitarist Kristof Du Jardin, die pas eind april de band vervoegde, is een grote meerwaarde. Op Headbangers Ball Fest begin mei zagen we het al; lees gerust . Hij doet het toch maar om op die manier Sander Rom te doen vergeten.
De band is goed op elkaar ingespeeld, elke schakel binnen deze band is even belangrijk. De meeste respons kreeg het ouder materiaal als “Manifest The Mountain” uit de prachtige plaat 'Meredian'. De songs uit het nieuwe 'Stasis' werden door het enthousiaste publiek reeds gesmaakt, met zelfs enkele crowdsurfers en een lekkere circle pit.
Hippotraktor is duidelijk klaar voor een stap voorwaarts.

Cobra The Impaler (****) knalt en doet meteen met plezier muzikaal de boel ontploffen. “Magnetic Hex” is een sterke opener, bijzonder gedreven en catchy. Een verpletterende indruk . De imposante frontman Manuel Remmerie heeft een enorme indringende stem en ging als een wildeman tekeer op het podium. We vreesden even dat hij de voorste rijen zou opzuigen; hij hield ervan de menigte lekker op te jutten.
De muzikanten speelden hard en scherp, het leidde tot de obligate mosh- en andere pits, met de nodige crowdsurfers. Ze sloegen wild om zich heen, een uur lang knallen en knetteren, wat een ‘wallofsound’ . Het epische “Assassins of the vision” sloot de regulaire set af.
Cobra The Impaler huiverde, daverde en bewees iets bijzonders, unieks te zijn binnen het genre . Wat gaf dit een goed gevoel . Te onthouden, deze fameuze band!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Cobra The Impaler
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6094-cobra-the-impaler-07-06-2024.html

Hippotraktor
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6095-hippotraktor-07-06-2024.html

Divided
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6096-divided-07-06-2024.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Secondhand Saints – Feestelijke avond bol van uppercuts en energiebommetjes

Ontstaan uit de assen van de pandemie deelde metalcore band Secondhand Saints met hun debuut 'Shattered Floors' al  meteen een visitekaartje uit om 'U' tegen te zeggen. Met daaropvolgende releases als 'Dying Breath', 'Echoes' en 'Afterlife' gingen ze volop door op hun elan.
Toen we ze vorig jaar aan het werk zagen in het voorprogramma van Bizkit Park in De Casino, Sint-Niklaas schreven we: ''De band speelde een thuismatch. Secondhand Saints bracht een emotioneel beladen set van een strakke, verschroeiende sound , krachtige, intense mokerslagen en pakkende, rauwe vocals  en screams. Wat een geluidsmuur."
Ze speelden nu opnieuw een thuismatch en stelden hun gloednieuw album voor: 'Falling from Grace'. Het werd een feestelijke, wervelende avond bol van uppercuts en energiebommetjes, die in de vorm van strandballen ons rond de oren vlogen.
Uiteraard was er veel meer aan de hand want …

In het voorprogramma stonden twee al even sterke Belgische metal parels op het programma, hoewel je If I May (**** 1/2) bezwaarlijk in dat hokje kan duwen. De band combineert HC  met melodieuze metalcore en kruidt het aan andere hardere stijlen. De beweeglijke frontman schreeuwt zich de stem schor en port zijn publiek voortdurend aan. De lat wordt hoog gelegd door de band, ze pushen een moshpit, incluis de oproep neer te zitten, recht te springen, of uit elkaar gaan en een circle pit tot stand brengen. Het publiek, naar metalnorm, genoot, maar niets meer niets minder. Wij genoten van de diversiteit en de emotionele uppercuts in hun sound. Band met potentieel.

Temptations For The Weak (****) is al enkele jaren aan een stevige opmars bezig. Ze stonden al op Graspop en Alcatraz Metal Fest en zijn uitgegroeid tot  een gevestigde waarde binnen het metal club circuit. Helaas had de band af te rekenen met een tegenslag op deze avond. Zanger en frontman Jadran Beauprez, die sinds 2020 de band kwam versterken, moest door ziekte verstek geven. Zanger/gitarist Djoni Tregub nam het van hem over. De band keerde wat terug in de tijd hiermee, ze zijn ooit begonnen met Djoni als frontman/zanger. Hij heeft een hoog en lekker rauw stembereik. Hij kweet zich dan ook met brio. Maar de unieke, bonkige uitstraling van Jadran misten we wel.
We kregen heerlijke, melodieuze, energieke en scherpe gitaarriffs. De temperatuur steeg tot een kookpunt. We waren goed opgewarmd tot de closing act.

Het publiek schoof een beetje dichterbij voor Secondhand Saints (****), die gingen voor een  gewonnen thuismatch. Al bij de 'intro' , reageerden de aanwezigen enthousiast. Als hongerige wolven gingen ze tekeer. “This Fire” en “Anchor” klonken overtuigend. Een mosh/circle pit werd het resultaat op zo’n gretige nummers. Er vliegt zelfs een crowdsurfer door de lucht. Sfeer was er ook alleszins, enkele strandballen vlogen over onze hoofden heen. Het publiek werd aangepord tot ‘een wave '; interactieve trucjes die werken. Het publiek genoot met volle teugen, net als de band. De beste manier om een nieuwe plaat voor te stellen, is dat feestelijk te doen dus.
Een wervelende finale kregen we met “Falling from Grace”, “Hell of Mine” en verder in de bis met “Shattered Floors” en het prachtige “Dead Man’s Switch”.
Secondhand Saints deelde adrenalinestoten uit en bouwde een ultiem metalcore feestje op.  Missie meer dan  geslaagd!

Setlist: Intro//This Fire//Echoes//Anchor//Wasting Time//Afterlife//Chemistry//Falling from Grace//Hell of Mine //ENCORE : Shattered Floors //Dead Man’s Switch

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Fred Hersch – Kunst - Improvisatie  'on’ Piano

Als lid van het pianopantheon van de jazz is de Amerikaanse pianist Fred Hersch (*****)  al meer dan drie decennia een invloedrijke creatieve kracht; dit als improvisator, componist, docent, bandleider, medewerker en opnameartiest. Bovendien ontving hij al meerdere grammy nominaties zowel als solo artiest als bij o.a. Fred Hersch Trio.
Met zijn nieuwe plaat 'Silent, Listening' stond hij in een nagenoeg uitverkochte Flagey in Brussel. Hij bood ons, helemaal alleen gezeten achter zijn piano op dat grote podium, een bijna twee uur lange trip doorheen improvisatie met piano aan, ie we nooit meer zullen vergeten. Kunst - Improvisatie  'on’ Piano dus …

Fred Hersch spreekt emoties aan die gaan van een schaterlach naar een tranendal, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is met zijn bijzonder tot de verbeelding sprekend piano spel. En net die aanpak maakt van deze Amerikaanse piano virtuoos een parel om te koesteren.
Fred Hersch balanceert bovendien voortdurend op dat kruispunt tussen jazz, klassiek en improvisatie muziek. Hij verkent de hoogste en laagste octaven op zodanig uitgekiende wijze, waardoor je , net bekomen van de ene adembenemende trip al op een andere zijweg bent aanbeland. Het blijft boeiend hoedanook. Dat merkten we reeds toen we hem vroeger aan het werk zagen in 2021 - https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/81164-leuven-jazz-2021-opening-night-een-onaardse-virtuositeit-vanuit-een-divers-oogpunt-bekeken-gevoeld-en-beluisterd.html -  ''De man balanceert bewust tussen lichtvoetig- en zwaarmoedigheid in het (jazz) genre.  Het klinkt filmisch, sprookjesachtig en er is ruimte voor improvisatie “, schreven we. In de Flagey, Brussel kwam dit evernzeer tot uiting.
Vaak resulteerde zijn integrerend pianospel tot vrij ingewikkelde soundscapes, om dan plots eerder toegankelijke parels uit de mouw te schudden die aanleunen bij blues of zelfs een lichte vorm van pop muziek.
Na een eerder intimistische start verliet hij dat pad even onverwachts als voorheen en deed de oorschelpen meermaals trillen van innerlijk genot, en dit allemaal zonder in een chaotische brij te verzanden.
Fred Hersch sprak zijn publiek trouwens voortdurend aan, wat de speelsheid in zijn piano spel onderlijnde. Het is dus zeker en vast niet zo dat de man hier routineus zit te improviseren tot het oneindige zonder met zijn fans rekening te houden, integendeel. Het maakte alvast deze avond extra bijzonder.
De voortdurende zoektocht naar prikkeling, stopt bij Fred Hersh nooit. Hij zou zelfs nog uren op dit veelkleurig elan kunnen doorgaan, zonder maar te vervelen. De honger naar 'meer van dat ' is niet alleen bij hem maar ook bij  zijn publiek heel groot.
Na zijn set van circa anderhalf uur, waarbij hij staande ovaties in ontvangt mocht nemen, kwam hij dan nog enkele keren terug op het podium om zijn oneindige virtuositeit tentoon te spreiden.

Zichtbaar genietend van die aandacht, bedankte hij zijn publiek uitvoerig. We kregen zelfs bijna twee uur lang een intense piano improvisatie en kunst te horen. Indrukwekkend!
We zagen rondom ons, bij het verlaten van de zaal, enkel lachende gezichten en een oneindige rij mensen aan de merchandise. Iedereen heeft er evenveel van genoten als wijzelf van deze bijzonder zinnenprikkelende piano recital die nog lang zal nazinderen in onze gedachten …

Organisatie: Flagey, Brussel

Laughing Bastards (Michel Mast) ( Ham Sessions) - De link naar vroeger en de connectie met de nieuwere generatie, is gewoonweg wie wij zijn. Het is een bewuste manier van werken

De muziek van de Gentse formatie Laughing Bastards  is opgebouwd rond de chemie tussen oude jazz en improvisatie, experiment. Op de facebook pagina lezen we ''Uit een tumultueuze liefdesrelatie die jazz aanging met andere muziekstijlen wereldwijd, ontstond het ensemble Laughing Bastards''.
We zagen de band live aan het werk op 5 mei in De Casino, Sint-Niklaas: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94615-laughing-bastards-oude-wijn-in-nieuwe-vaten.html en spraken af met bezieler Michel Mast voor een interview over dat concert, de nieuwe plaat ‘Festish’ en eveneens het organiseren van de Ham Sessions https://www.musiczine.net/nl/news/item/94608-even-voorstellen-ham-sessions-outdoor-2024.html

Michel, vertel ons eens wat meer over de band Laughing Bastards. Heeft de naam een onderliggende betekenis (het werd in De Casino al deels omschreven, vrij mooi alvast)
De naam is zorgvuldig gekozen, ik vind dit belangrijk. Omdat we er van uit gaan dat zuiverheid eigenlijk alleen maar verarming en ziekte vertegenwoordigt. Wij hebben liefdesaffaires met alle muziekstijlen ter wereld. We proberen daarom ook als band zo breed mogelijk te zijn geografische en in de tijd, dat maakt ons ‘Laughing Bastards’.

Ik zag jullie live in De Casino en vond de manier waarop jullie oude jazz in een nieuw ‘improviserend’ kleedje staken echt opvallend,  ik schreef ook ‘Oude wijn in nieuwe vaten steken’. Een heel bewuste manier van werken of is dat kort door de bocht?
Ik vind dat, in mijn geval , zeer belangrijk. De traditie van oude jazz moet er zijn. De link naar vroeger, en de connectie met de nieuwere generatie is gewoonweg wie wij zijn, daarom is dit zeker een bewuste manier van werken. Ikzelf heb een geschiedenis binnen jazz die de jongeren binnen de groep niet hebben, daarom vind ik die bewerkingen van oudere jazz in een eigen repertoire ook een belangrijk onderdeel van Laughing Bastards.

Het zijn ook niet de alledaagse jazz fenomenen waaruit jullie inspiratie halen
Ik vraag me af of het publiek kan uitmaken welke stukken bewerkingen zijn en welke origineel. Dat onderscheid maken is voor een publiek, denk ik, niet zo evident.

Wat mij betreft zijn jullie in die opzet meer dan geslaagd. Wat me ook opviel. Hoewel jij het woord nam, en vrij centraal stond, is het eerder het totaalplaatje dat belangrijk is binnen dit project, klopt dat?
Ook dan zijn we geslaagd in onze opzet, want we proberen zeker en vast als één collectief over te komen op het podium. Dus ja dat is zeker ene bewuste manier van werken…

En hoe heb je deze topmuzikanten gevonden… Hoe belangrijk is hun inbreng echt?
We zijn bezig sinds 2012, eigenlijk zijn de gitarist   (Jan-Sebastiaan Degeyter )  en ikzelf met dit project begonnen. We hebben samen het repertoire van Jimmy Giuffre aangepakt. We hebben een bassist aangesproken om dit specifieke instrumentalia (sax, bas , gitaar) te verwerken, gaandeweg is onze sound verder ontwikkeld met toevoeging van een drummer. Een bewuste aanpak? Waarschijnlijk wel, maar uiteindelijk is alles op een zeer natuurlijke wijze verder gegroeid.
In eerste instantie werkten we samen met Lander Gyselinck, die heeft dat kunnen doen  in zoverre zijn agenda dat toeliet. Ook met Casper Van De Veld hebben we samengewerkt, toch ook een bekend drummer binnen de scene. En nu werken we samen met Marcos Del Rocha. Ik en Jan-Sebastiaan opperden het idee dat er een extra stem aan kon worden toegevoegd  die precies die schakel tussen sax en gitaar kon aan vullen , en toen is de cello wel heel bewust gekozen. En ook een zeer duidelijke plaats gegeven binnen de groep. Als zout en peper binnen de groep.

Vooraleer we het over de nieuwste plaat zullen hebben …Is er ook een link naar de Ham Sessions dat van start ging op 18 mei , kun je ook daar meer over vertellen?
De Link tussen Ham Sessions en de groep, ben ikzelf. Ik ben hiermee twintig jaar geleden gestart. Al mijn verhalen zijn nu eenmaal lange verhalen en gaan over verdieping. Ik ben ook lid van Flat Earth Society. Ham Sessions is dus gestart om een soort podium voor mezelf te maken. Of dat was althans de oorspronkelijke opzet. Er hebben daar ondertussen ontelbare muzikanten gespeeld, check gerust de website: https://www.hamsessions.be/ je vindt daar al de muzikanten die op Ham Sessions hebben gespeeld. Vandaar ook het idee om daar ook met mijn eigen groep eens te staan …

Het organiseren van evenementen is in deze toch wel onzekere tijden na corona niet simpel, lukt dit bij jullie een beetje?
Het is , na corona, nog niet op zijn plooi, zeker en vast niet. Hoewel het publiek zijn weg terug begint te vinden moet ik toegeven. Maar het gedrag van het publiek is wel veranderd. Mensen reserveren moeilijker dan vroeger, ze wachten liever tot de laatste minuut om een kaart te kopen. Het waren niet de gemakkelijkste jaren, maar we hebben ze ondanks alles toch goed doorstaan.

Laten we het ook over de nieuwste plaat hebben. Met ‘Fetish’ brachten jullie een nieuwe plaat uit, je hoort (en voelt) dat daar een heel proces aan vooraf is gegaan. Vertel even; ook de cover van het album spreekt tot de verbeelding…
We zijn er ondertussen al twee jaar mee bezig. Wat de hoes betreft, het visuele aspect is voor mij ook zeer belangrijk. Jan-Sebastiaan is grafisch ontwerper. En heeft de hoes naar zijn hand kunnen zetten. Ondanks de toch wat beperkende voorwaarden, is het gelukt er iets persoonlijk van te maken. Achter de titel schuilt eveneens een verhaal. Ik was op zoek naar woord dat eindigt op ‘ish’. En toen ben ik uitgekomen op Fetish. Het is kort en brengt veel gevoelsmatige associaties met zich mee. De titel heeft ook te maken met een song van Jimmy Giuffre ‘the train and the river”. Dat we ook in De Casino hebben gespeeld.

De inspiratie voor het laatste album was bijvoorbeeld John Lurie. In de jaren 90 was hij hip, maar is dan volledig uit de circulatie verdwenen. Nog zo’n voorbeeld is Carla Bley. Niet alledaagse jazz muzikanten, maar je doet iets met hun werk dat vrij uniek is. Waarom deze ‘onbekendere’  parels binnen de jazz?
Ik wil toch benadrukken dat binnen ons repertoire de originele stukken het belangrijkste zijn. Zowel Jimmy Giuffre als John Lurie zijn binnen de scene toch wel grote namen. Ze zijn wellicht wat minder gekend bij een jongere generatie. Ook Carla Bey is absolute top. John Lurie stampt uit de jaren ’90. We zijn, sinds de vorige plaat,  op zoek geweest naar een figuur die ons zou kunnen inspireren Om bruggen tussen generaties te kunnen slaan. En dan zijn we bij John Lurie uitgekomen. De manier waarop die composities in elkaar staken, sluit aan bij de manier waarop we willen werken. Daarom hebben we hem gekozen.

Wat me in De Casino opviel van het optreden, is dat er een opvallend jonger publiek aanwezig was dan wat ik doorgaans zie op jazz concerten; heb je er een verklaring voor?
Dat klopt wel, het was me nog niet echt opgevallen maar inderdaad; Geen idee waarom … want bij Ham Sessions merken we dat de leeftijd toch vrij hoog ligt. Als we door deze aanpak erin geslaagd zijn een wat jonger publiek aan te trekken, is dit zeker een overwinning.

Waarom is het, denk je , zo moeilijk om jongeren aan te trekken om naar jazz concerten te komen?
Geen idee, voor Ham Sessions hebben we een samenwerking met het conservatorium. We geven tickets voor vijf euro weg aan studenten, en zelfs dat lukt moeilijk tot niet. We doen dus alles wat mogelijk om ze aan te trekken, maar het lukt niet …geen idee waarom

Ik ben ook pas op latere leeftijd in jazz geraakt, ligt het eraan dat jazz een wat moeilijkere stijl is, en is wat jullie doen, toegankelijker waardoor het bij jullie wel lukt een jonger publiek aan te trekken?
Ik ben gewoon van bij groepen te spelen waar de drempel hoog ligt, bij ons ligt de drempel vrij laag. Meer kunnen we niet doen, het is geen moeilijke muziek om te begrijpen…

Ik heb ook in een interview gelezen dat je nooit naar je eigen muziek luistert, opmerkelijk…
Ik heb daar geen verklaring voor, ik heb het gewoon heel moeilijk om naar mezelf te luisteren. Ik vertel graag een anekdote. Soms staat mijn IPhone op play list. S ’nachts worden we dan wakker en horen iets; en ben ik geboeid door iets dat aan het spelen is. Bleek het ikzelf te zijn die aan het spelen was. En ik had het gewoon niet door… nee, ik luister nooit bewust naar mijn eigen muziek. Of zeer weinig, of dus louter toevallig zonder het door te hebben.

Wat zijn jullie verdere plannen? Komt er nog een tour?
Een tour is veel gezegd, er komen uiteraard nog optredens. O.a. op Gent Jazz op 11 juli. https://www.gentjazz.com/line-up?f=11-07-2024
Voor de rest moeten we werken aan een nieuwe tour en een nieuw project. Dat zal meer voor volgend jaar zijn denk ik. Maar er staan zeker en vast wat losse optredens op het programma … We hebben een optreden in Overpelt en Jabbeke. Voor de rest nog beetje koffiedik kijken en verder opbouwen dus.

In een interview had je , nu we toch over toeren bezig zijn, gezegd dat je live optreden het belangrijkste vindt, waarom eigenlijk?
Ik luister veel muziek, maar ik ben een grote concertliefhebber omdat ik het moet zien en voelen, en dat kan enkel door live optredens. Dat geldt ook voor live spelen, je publiek een verhaal kunnen vertellen en laten voelen… Dat is onvervangbaar en daar kan geen enkele Artificiële Intelligentie tegenop. 

In De Casino bewees je inderdaad dat je muziek live nog beter overkomt, erg prikkelend, haast filmisch; zijn er ooit plannen geweest iets te doen rond film muziek?
We zijn allemaal, en vooral Jan-Sebastiaan en ik, zijn zeer visueel aangelegd. Op het moment zijn daaromtrent nog geen plannen, wel YouTube filmpjes, maar we hebben hiervoor zeker interesse. Om daar iets mee te doen, maar er zijn nog geen plannen in die richting.

Je bent nog zeer actief met al die projecten, hoe blijf je dat combineren?
Dat lukt nog. Maar ik begin toch zoveel mogelijk dingen meer en meer door te geven. We zitten met een steeds groter wordende groep vrijwilligers. Die zich op hun beurt meer en meer inzetten op verschillende vlakken. We proberen ons te organiseren rond vijf organisatorische poten. Dat is programmeren, productie werk, communicatie, zakelijk beheer en fondsenwerving. We proberen met die vijf poten een groep samen te stellen, waarbinnen ik meer en meer afstand begin te nemen.

Wat zijn je ambities met Ham Sessions, Laughing Bastards of andere projecten; is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik ben al heel blij dat we met deze groep eindelijk beetje van de grond aan het geraken zijn en  onze stempel beetje drukken op de scene. Het is een draagbaar formaat, we kunnen daar zonder veel gedoe verder mee bouwen, en daar schuilt toch de ambitie. Om dit zo lang mogelijk te kunnen blijven doen. met al de projecten waar ik mee bezig ben, maar dit Laughing Bastards is toch mijn hoofdproject.

Bedankt voor dit fijne gesprek