Ef bevestigt op pocketversie van Dunk!Festival
Ef + Insect Ark + Turpentine Valley

Het Dunk!Festival verzamelt elk jaar het beste uit de postrock, postmetal, drone, ambient, experimental en andere alternatieve zware gitaren. Vroeger in Zottegem en sinds enkele jaren in Gent. Met het gevarieerde aanbod en de verschillende podia moeten de fans op zo’n festivaldag goed hun agenda bijhouden om geen van de aangekruiste bands te missen. Misschien zijn er wel fans van het genre voor wie het niet zo druk hoeft en daarom organiseerden Dunk! en de Ha Concerts in Gent een clubavond: dezelfde sfeer en ook een gevarieerd aanbod in een nog intiemere setting. Op een donderdag en nog zonder de studenten in de stad leverde dat een mooie bezette, maar niet uitverkochte Ha Concerts-zaal op.

De Belgische instrumentale postmetalband Turpentine Valley mocht de debatten openen, maar wel met een set die werd ingekort tot ruim een half uur. Dit trio morrelt nochtans niet graag aan de setlist en voor hun fans werd nu ook snel duidelijk waarom: er gaat een deel van de magie verloren als de zorgvuldig opgebouwde volgorde van nummers niet gerespecteerd wordt. Desondanks kon Turpentine Valley relatief makkelijk en zonder mededogen de zaal op sleeptouw nemen in hun spel met intensiteit, spanning en terugkerende ritmes en melodielijnen. Van inventief tot hard en log. Een band in bloedvorm.
Binnenkort gaat Turpentine Valley voor een korte tournee naar de UK nadat ze eerder al hetzelfde deden in Denemarken. Het is nu ook wel niet dat ze het zo druk hebben dat we deze band niet meer eigen land aan het werk zullen zien, maar misschien is dit wel het juiste moment om eens een live-album uit te brengen, vooraleer ze aan een nieuw album beginnen.

Andere ritmes en andere emoties bij het vanuit Berlijn opererende Amerikaanse duo Insect Ark.  Dana Schechter (bas en zang, ook lid van o.m. Swans en Gnaw) en drummer Tim Wyskia (ook lid van Khanate) worden live aangevuld met Lynn Wright op lapsteel en gitaar. Als trio klinken ze vooral als naderend onheil. Dat is de belangrijkste emotie op hun vierde album ‘Raw Blood Singing’ en dat vertolkte Dana volmondig. Wright en Wyskia zijn onmisbaar in het geheel, maar visueel is Schechter de enige aandachtsmagneet op de tonen van de getormenteerde postrock. ‘Raw Blood Singing’ is het eerste Insect Ark-album in tien jaar waarop Schechter nog eens (spaarzaam) zingt. Haar stem klinkt daarop afwisselend bars en engelachtig.
Insect Ark is een vaste waarde in het genre maar is dat nog niet op Dunk!festival. België is nochtans zeker geen onbekend terrein: in 2021 brachten ze de EP ‘Future Fossils’ uit op het Gentse label Consouling Sounds en hun laatste concert voor het album The Vanishing – net voor corona – speelden ze in Brussel. Ze komen geregeld aan bod in het clubcircuit in België.
De echo's van Schechter’s grootste invloeden zijn nog steeds aanwezig in de nummers van ‘Raw Blood Singing’ die Insect Ark bracht in Gent: de liefde voor jaren ‘60 horror soundtracks, avant-doom metal, experimentele noise en klassieke muziek. Het zit er allemaal in op nummers als “Frozen Lake”, “The Hands”, “Youth Body Swayed” en “Cleaven Hearted”. De opgeroepen emoties zijn die van onbehagen, onbegrip en zuivering door vernietiging. Als het trio de set afsluit met “The Vanishing”, de titeltrack van het vorige album, voel je de energie op het podium veranderen. Deze track heeft een sense of urgency in zich: hij zat ergens in een donker hoekje van het podium te wachten tot de geest bruisend en gulpend uit de fles mocht. Insect Ark zal het publiek misschien zelden naar een euforisch hoogtepunt brengen, wegens teveel duivels die eerst moeten uitgedreven worden, maar met deze apotheose kreeg Gent toch een pakkend slot.

De Zweedse postrockband Ef was waarschijnlijk de aanstoker voor dit Dunk!festival in pocketformaat. Hun laatste studio-album (‘We Salute You, You And You!’) brachten ze uit bij Pelagic Records, maar hun live-registratie van het Dunk!festival van 2023 brachten ze zopas uit op Dunk!records. Ef tourt door Duitsland en Zwitserland als promotie voor de release van dit live-album en dus was een terugkeer naar de stad van de opnames aangewezen. In dezelfde zaal (de Vooruit) had misschien nog mooier geweest, maar de Handelsbeurs is zeker een waardig alternatief.
Ef is niet zo’n bekende naam buiten het postrock-wereldje, maar voor de insiders is dit een gevestigde waarde. De band tourt sinds 2003 en sinds 2006 komen ze bijna elk jaar wel eens naar België. Het Dunk!festival deden ze al vier keer (2011, 2014, 2018 en 2023) en ook Gent is geen onbekende: de ter ziele gegane Frontline in 2008 en 2010, de Charlatan in 2012 en Boomtown (het Gentse Feesten-luik van de Handelsbeurs) in 2014. In Nederland speelden ze zopas nog op het Pelagic Fest in Maastricht, maar ze deden bijvoorbeeld ook al twee tournees door China.
De band uit Gothenburg bouwde een uitstekende reputatie op met hun door hardcore beïnvloede post-rock. Na meer dan vijf platen toont hun muziek gaandeweg een rijker en filmischer palet, melodieuzer dan voorheen en met meer harmonieën. Inzake dynamiek en melodie zitten ze op hun jongste album op ongeveer dezelfde golflengte van hun landgenoten van Sagor Som Leder Mot Slutet, maar dan net iets minder hard en met meer variatie.
Live is Ef – naar postrock-normen – een soort van bruisbal met zes mensen op het podium waarvan er drie heel af en toe zingen en waarvan bijna elk bandlid minstens twee instrumenten bespeelt. Eén van de dragende krachten onder de muziek van Ef is cellist Janos. Soms zit zijn cello-geluid gewoon mee in een noise-eruptie, maar veel vaker zijn zijn lange en diep-melancholische of bombastische uithalen allesbepalend voor het groepsgeluid.
Ef brengt uiteraard vier van de vijf tracks die op het album ‘Live At Dunk!festival 2023’ staan (“Moments Of Momentum”, “Wolves, Obey!”, “Hymn of …” en “Alp Lugens And Beyond”). Aanvullen deden ze in de Handelsbeurs met “Lake Vaettern”, “11 Shots And A Sudden Death”, “401 Lwa”, “Final Touch/Hidden Agenda” en “Bells Bleed & Bloom”. Het publiek reageerde enthousiast na elke song, maar een toegift kwam er niet.
Ook meer dan 20 jaar na hun oprichting is Ef nog steeds één knisperend frisse brok van emoties, energie, experiment en loutering.

Organisatie: Dunk!festival ism Ha Concerts, Gent

Rich Kids On Steroids is een nieuw project van iemand die we vooral kennen als ‘van de luide gitaren’, maar waarvan we al vaak gemerkt hebben dat muziek voor hem gewoon een speeltuin is waarin hij naar hartenlust experimenteert en ballonnetjes in verschillende kleuren oplaat.
Onder zijn nieuwe nom de plume Rich Kids On Steroids krijgen we hier een gelijknamige EP met vijf synth/electronummers. Het is frivool en verfrissend, bombastisch en theatraal bij momenten, en tegelijk hoor je waar hij de mosterd heeft gehaald: Trio, Vince Clarke en Martin Gore, Rabbits Wear Boots misschien en zeker Marilyn Manson. Er zit nog een zekere rock-vibe in de songopbouw en ritmes en ook in de lyrics. Bij momenten worden de melodielijnen zo verhakseld en zijn de lyrics (Engels en soms in bewust slecht Frans, zoals bij Vive la Fête) zo cliché dat we ons afvragen of dit niet eerder een slechte parodie is om de draak te steken met het genre. Dan heeft hij er verdorie toch wel veel moeite in gestoken.
Rich Kids On Steroids wordt in de markt gezet als duo en daar wringt het schoentje: we horen hier te weinig verschillende ideeën. Goede ideeën genoeg, maar in de uitwerking wordt te vaak dezelfde afslag genomen, iets wat ons ook al opviel bij halve genregenoten zoals bijvoorbeeld Belgica Erotica, Stippenlift of King Dick. Deze speeltuin werd misschien iets te ernstig genomen, of net niet, als ode aan het surrealisme.
De twee beste songs zijn “Cigarette Burns On A  Wedding Dress” en “Mercy Songs”. Die laatste klinkt als een dronken triootje van Nick Cave, Marilyn Manson en Serge Gainsbourg.

Dance/Elektro
Rich Kids On Steroids EP

https://www.youtube.com/watch?v=YSB1FgkFku8

De Nederlandse indierockband Lilywhite werd in 2019 opgericht door Dennes Frikken. De muziek van Lilywhite kan omschreven worden als new wave, experimenteel, een vleugje post-punk met veel variatie in de nummers. Lofi-nummers worden afgewisseld met meer bombastische nummers. Na het debuutalbum ‘Pale Face’, dat in 2021 uitkwam en waarop Dennes een trauma een plaats gaf, komt.Lilywhite nu met drie EP’s, met alles samen 17 nieuwe songs, met ‘Morning Rain’ als eerste.

In juni was er al de  single “Starting Point”, die niet op de eerste EP staat. ‘Morning Rain’ kwam uit op 30 augustus, ‘Weather The Storm’ volgt in oktober en de derde ep ‘Silver Lining’ volgt in december 2024. In het voorjaar van 2025 worden alle tracks, inclusief 1 bonustrack, uitgebracht op vinyl, met de albumtitel ‘Future’.

Deze band wordt muzikaal geïnspireerd door zowel Radiohead, Interpol en dEUS als door singer-songwriters als Other Lives, Nick Drake en Keaton Henson. Met Radiohead en Nick Drake delen de vijf songs op ‘Morning Rain’ een zekere somberheid. Het bombastische van Interpol en de vroegste versie van Pink Floyd hoor je onder meer op “Forget” en “Where Are You Now”. “Forget” heeft een fantastische intro en bouwt voort op een leuk drumtempo (ik denk spontaan aan Midnight Oil, maar dan met de gitaarsound van The Gun Club), maar kan inhoudelijk, in de lyrics, niet de belofte van de intro waarmaken.
“Mellow Threats” is dan weer lo-fi zoals een Eels, met meer dreiging dan melancholie. Die krijgen we wel op het trage en bijna akoestische “Feel Broke”. Op beide tracks mis ik wat authenticiteit. “Morning Rain” barst in de intro open als een zeepbel op een warme zomerdag om dan het schip te laten stranden in rammelende melancholie. De sound is die van The Sands zaliger en ook die van Pauwel De Meyer.

Lilywhite heeft een leuke sound die ons verrast en op het verkeerde been zet. Soms bekruipt mij toch een gevoel van ‘net niet’, terwijl dat na een paar luisterbeurten al eens kantelt naar ‘zeker wel’.

https://www.youtube.com/watch?v=xA0gNAr0i9Y

De Britse band Juliet’s Not Dead is de voortzetting van Twister. De nieuwe bandnaam zal alvast beter te googelen zijn. Voorts werd voor de single “Thrillseekers” maar weinig bijgeschaafd aan de formule van deze band: pompende, potige rock met veel drive.
De productie was in handen van Romesh Dodangoda en dat hoor je. Deze wizzard zat eerder al achter de knoppen bij Motörhead en BEUK en je herkent ook hier duidelijk zijn werk en zijn resultaat. Maar ook zonder de Dodangonda-aanpak is “Thrillseekers” een single die goed zal overeind blijven.
De lyrics zijn dan weer een beetje doorsnee en zelfs na herhaalde luisterbeurten moet ik nog altijd het antwoord schuldig blijven op de vraag welke thrills er nu precies gezocht worden. Dat zal vast geen hindernis zijn om een breed publiek aan te spreken, van jonge en oude rockers tot metalheads.
https://www.youtube.com/watch?v=Xh93syqe7ds

Itches is naar eigen zeggen één van de best bewaarde geheimen uit de Belgische underground. ‘Two Flies In One Clap’, het debuutalbum van dit Kempische trio is een verrassingspakket met lo-fi garagerock en nog wel wat genres.
Bijna alle nummers van de plaat zijn tijdens de lockdown geschreven door frontman Philippe Peeters in het tuinhuis van zijn ouders. Toen de band post-corona weer mocht repeteren, werkten ze de nummers samen af. ‘Two Flies’cwerd nadien live op tape opgenomen in de Tooth Mountain Studio van Rafael Valles Hilario (Tuff Guac, MOAR).
‘Two Flies’ is een cocktail van garagerock, stoner, krautrock en jangle-punk. De lo-fi catchiness van de band doet denken aan groepen als Black Lips, Thee Oh Sees en Ty Segall. Op hun meest catchy punktracks (“The Evil, Master of Time”, “Phone Kill”) doen ze mij denken aan hun energieke regiogenoten van Crackups en Equal idiots, maar dan met nog een hoek meer er af. kken en een leuk bandje starten.

‘Two Flies In One Clap’ klinkt fris en fruitig. Voor de liefhebbers is dit leuke album behalve op vinyl ook op cassette beschikbaar.

https://www.youtube.com/watch?v=cQqnpwtEHFI&list=OLAK5uy_lQs1pT5V6y3sZa_PhgDxwf1WaGFzZ-Txo

Daddy Was Wrong is een Vlaamse band met een hart voor oldschool hardrock. In 2016 brachten ze al eens een EP uit en de nieuwe release, ‘Motorcycle Maniac’, is opnieuw een EP.
De vijf nummers volgen nagenoeg hetzelfde recept van heel klassieke hardrock, die pittig wordt gebracht. Muzikaal is het allemaal voorspelbaar, maar dat kan dit genre wel hebben. Je voelt de liefde voor het genre en je merkt aan alles dat deze ervaren muzikanten met veel plezier en enthousiasme in deze band zitten.
Over de productie en mix valt wel wat te zeggen. Vooral de zang komt niet goed uit de verf. Waar Danny op concerten de aandachtsmagneet is, is dat bij de opnames veel minder het geval. In de lyrics missen we al eens een vlot meebrulbaar refrein, wat toch essentieel is voor dit genre. Beste track van deze korte EP is voor mij “To Hell And Back” (geen cover van Venom of Sabaton), met het nummer “Motorcycle Maniac” op een dichte tweede stek.
Daddy Was Wrong sluit aan op een lange traditie van verdienstelijke Vlaamse hardrockbands met onder meer Albert’s Bastards, Southern Voodoo, Fat Bastard en Barrel Smoke.

https://music.youtube.com/watch?v=OnPswXwFc38&list=OLAK5uy_ndm8qd5SYgJy8685zRRpwwL53lI2H07R0

Het Nederlandse tweemansorkestje The Mono Kids heeft een platendeal te pakken bij Dammit Records uit de UK (The Cribbs, Mad Mulligans, Snide, …).
Behalve het nieuwe label is er weinig veranderd aan de Mono Kids-succesformule: puntige punkrock met deze keer heel militante lyrics en met smerige akkoorden en pittige tempo’s in een soms wat rafelige/eerlijke productie. Na minder dan anderhalve minuut zit de helse rit er alweer op.
De lyrics springen twee kanten tegelijk op. Van oprechte bezorgdheid over de mensen die op je pad komen en die mee met jou een stuk van je weg afleggen tot net complete onverschilligheid. Of het gaat misschien over de dunne lijn tussen die twee bij sommige mensen.

https://dammitrecords.bandcamp.com/track/i-dont-care

De Gentse rockband Derek & the Dirt maakte eind jaren ’80  en begin jaren ’90 furore met hun snedige gitaarrock en radiohit “Oh By The Way”. Het verhaal duurde tot 1993 en daarna ging de inmiddels bijgetimmerde bezetting nog door als Weez!, maar die gedaanteverwisseling was geen groot succes.

In 2017 was er dan de langverwachte reünie met het oorspronkelijke creatieve duo Dhaenens-De Wolf en enkele nieuwkomers. De heropstanding deed deugd bij de vroegere fans en na veel concerten werden nieuwe songs opgenomen met the Dirt, wat in 2018 het album ‘All Today’s Words’ opleverde. Daarna volgden uiteraard nog meer concerten in de Vlaamse clubs. In 2019 was er ook nog de stand-alone single “Massa”. Nu is er het tweede reüniealbum, ‘Faster’.

‘Faster’ is een ietwat misleidende albumtitel. Het is niet dat the Dirt plots speedrock-tempo’s aanhoudt. Misschien slaat het op de vaststelling dat het leven zoveel sneller aan je voorbijraast als je wat ouder wordt. Of op de urgentie om nog een belangrijke boodschap te brengen, nog een straf concert te kunnen spelen, nog een magistrale song te kunnen opnemen, … nu het nog kan zonder in schaamte te vallen. Wat wel duidelijk is: Derek en zijn kompanen hebben hun tijd genomen om dit album goed in te blikken: voor elke song hebben ze de juiste toon gevonden, het juiste ritme, de juiste woorden, de juiste riffs en licks, …

Albumopener “Deep Purple Is My Heart” komt binnen in oor en hart. Derek’s ode aan zijn overleden collega Ronny Verbiest gutst tristesse en loyaliteit die over de grens van de dood een grijpt. Aangrijpend en tegelijk ruw rockend. Muzikaal leunt deze Deep Purple wat aan bij “Stealin’ From Rock ’n Roll” van het debuutalbum. Ook die aanklacht kwam toen van diep. Nog meer uptempo rock met “Living In A Song” (wat een drive!) en de catchy single “Act of Love”. De songs op ‘Faster’ klinken soms gemeen, soms bluesy en melancholiek, maar altijd een beetje vuil rockend.
Op “Sixteen Times Four” bezingt Derek de voor- en nadelen van ouder worden, terwijl Pim hier nog eens toont waarom we hem indertijd de ‘Slash van de Lage Landen’ genoemd hebben. “Going Back To The Kid” heeft een fantastische intro maar kan die belofte niet helemaal inlossen. Ook op “Cut Out” speelt het verleden een hoofdrol als inspiratiebron voor de lyrics en krijgen we heel aangename riffs van Pim. Heel de band speelt alsof ze staan ‘te blinken in hun vel’. De lyrics zijn puur, uit de Vlaamse klei getrokken (zoals de foto voor het artwork) en meeslepend. Het album sluit af met “The Man In The Sea” en die track klinkt als een nummer dat ergens in een kluis stof lag te vergaren sinds de release van het akoestische album ‘Fourplay’.

‘All Today’s Words’ was een leuk reünie-album, maar miste achteraf gezien misschien het pure en het smerige van de oude Derek And The Dirt. Dat hebben ze op ‘Faster’ mooi rechtgezet.

https://www.youtube.com/watch?v=SN0kWmdbHSk

De Belgische new wave-iconen De Brassers zullen bij het brede publiek vooral bekend blijven door hun culthit “En Toen Was Er Niets Meer” uit 1980. Die ‘toen’ moeten we helaas letterlijk nemen. De band hield ermee op en ze speelden in januari van dit jaar hun allerlaatste concert, in de AB in Brussel. Dat concert was er uiteraard één voor de geschiedenisboeken en daarom werd het concert opgenomen en uitgebracht, nog wel op het vorig jaar herrezen Antler Records. Een logische laatste bladzijde in het verhaal van deze band, die eigenlijk vooral live-albums heeft uitgebracht.

De Brassers is een band met veel verhaal en ook met hier en daar gaten in het verhaal (in tijd dan) en met enkele wissels in de bezetting. ‘Tomorrow Never Ends - Live At Ancienne Belgique’ moet de last van muzikale erfenis dragen en slaagt daar uitzonderlijk goed in. In deze bezetting en met deze drive hadden De Brassers er van mij nog wel een decennium kunnen bij doen, maar ze zullen wel hun redenen hebben waarom de stekker er net nu uit gaat. Misschien heeft het stilzetten van de klok er net voor gezorgd dat er met nog meer verbetenheid en branie gespeeld werd.

De set in de AB startte met “They Wanted Us Away” en deze song typeert in de titel maar net hoe deze band in de jaren ’80 ontvangen werd in het vaderland. Dat ze dan de AB los uitverkopen bij hun afscheid is een mooie opgestoken middenvinger. Meteen valt op met hoeveel zorg dit concert werd ingeblikt en hoezeer de live-opname-techniek vooruitgegaan is sinds ‘Live At Doornroosje’, een opname van 1982.
Het afscheidsconcert was een mooie mix van het vroegste en het latere werk en er komen puike versies langs van “Rise And Fall”, “Twijfels”, “O Brother”, “The Scream” en “Pijn”. Heel wat covers ook, zoals “Lowdown” van Wire, “If There Is Something” van Roxy Music en “Nasty Little Lonely” van Alternative TV. De fans van het eerste uur missen in deze lijst van covers misschien “Shadowplay” van Joy Division, een song die in de begindagen blijkbaar altijd gespeeld werd.
Er komen ook twee gastzangers langs met een eigen nummer, als om songsgewijs de fakkel door te geven. Meuris van Gruppenbild (met “Kontrole”) is dan op papier een evidentie omdat één van De Brassers nog les heeft gegeven aan enkele leden van deze college-band, maar voorts heeft Meuris maar weinig aangevangen met de Brassers-erfenis. Net iets actueler is dan Sietse Willems van Meltheads, die vorig jaar met “Naïef” heel raak een ode aan de Brassers bracht, al bleef het jammer genoeg bij die ene song.
Het live-album volgt in de eerste helft netjes de effectieve playlist, maar in de tweede helft wordt er wat geschoven met de volgorde. Mogelijk heeft dat te maken met de verdeling over vier vinyl-helften, maar ik vermoed dat er ook maar weinig fans zullen zijn die zich daar aan storen.

Het album sluit af met “En Toen Was Er Niets Meer” en “Eruit”. Jammer dat De Brassers gestopt zijn, blij met het live-album dat bij dat afscheid hoort.

https://debrassers-liveatab.bandcamp.com/album/tomorrow-never-ends-live-at-the-ancienne-belgique-brussels

De Vlaamse band All I Know bestaat al een hele tijd. In 2008 kwam hun album ‘Vanity Kills’ uit en dat album kreeg in 2021 een rerelease op vinyl. Na een reeks bezettingswissels en de coronapauze is All I Know nu klaar om alle harten te veroveren met hun jaren ’80-sound. De nieuwe EP ‘Stiletto Nightmare’ moet hen opnieuw op de kaart zetten.
Op deze nieuwe release horen we catchy rock die schippert tussen hair metal van de jaren ’80 en ’90 (Bon Jovi, Poison, Van Halen, Europe, …) en synth driven poprock als A-Ha en Duran Duran. Soms klinkt All I Know wat gladjes, gepolijst en braaf, dan weer knallen ze met een over-the-top gitaarsolo. Er zijn wel meer bands die vandaag die 80’s sound omarmen. Dan denken we als referenties aan onder meer Mr Myst, Big Red Fire Truck, Cardinal en Kissin’ Dynamite. De meeste van deze referenties zitten dan misschien eerder aan de iets hardere kant van het spectrum van All I Know.

Slechts vier tracks op deze EP. Openingstrack “Can’t Get You Out Of My Head” is geen cover van Kylie Minogue. Hier klinkt All I Know heel poppy (Cock Robin, Mr Mister, China Crisis, …). Meezingbaar, catchy, en met synths die de bovenhand hebben en een ietwat doorsnee gitaarsolo.
“As Long As The Night Goes” begint met een leuke drive maar zakt wat in voorbij de intro. Inzake songopbouw en lyrics had dit een nummer van pakweg Starship kunnen zijn. “Playin With Fire” doet ons rockhart wel sneller slaan: leuke intro, meer testosteron en clichés in de lyrics en in de muziek. Hier zit die over-the-top gitaarsolo in. In de context van het laten herleven van de jaren ’80 past die hier heel mooi in het plaatje.
Het vierde nummer is een cover. “Hidin’ From Love” was niet de allereerste single van Bryan Adams, wel de eerste single van zijn debuutalbum in 1980. Niet zo heel bekend dus, want Adams is pas veel later echt doorgebroken. Bryan Adams heeft van deze track drie jaar geleden nog zelf een nieuwe versie opgenomen. Het is leuk dat een band als All I Know de hele geschiedenis van een voorbeeld-artiest als Bryan Adams kent. En ze spelen de song niet klakkeloos na. Ze voegen er synths aan toe en accentueren de kwaliteiten ervan. Een leuke ontdekking, deze cover.

https://www.youtube.com/watch?v=2T3KQ2-33iY