Synthpop is aan een revival toe en zelfs Gary Numan trekt weer volle zalen, ook in ons land. Het Belgische trio Hatchling is sinds 2013 actief. “Holly” is de eerste single van de EP ‘Alpha’ die eind juni uitgebracht wordt.
Deze single is minder donker dan het vorige werk. “Holly” doet muzikaal wat denken aan Alphaville en Yazoo, maar dan met het tempo van Erasure en A-Ha. De term synthpunk valt, maar om het achtervoegsel punk te verdienen, moet er wel nog meer juist zitten dan enkel het tempo. Synthpop is ook al een mooie verdienste.
“Holly” is catchy, maar toch meer retro dan wat andere jonge synthbands als pakweg Chvrches of Hurts doen. Ook de songopbouw en de koortjes zijn zo uit de jaren ’80 geplukt.
Een kniesoor zal zeggen dat dit allemaal minstens 30 jaar te laat komt, maar het is fantastisch dat jonge mensen deze muziek cool genoeg vinden om ze op te nemen.
https://www.youtube.com/watch?v=pX1vBr8O_5I
Gateway is het eenmansproject van Bruggeling Robin Van Oyen. Hij brengt doom-terreur of doom-death. Slepende, aanhoudend beukende doom-metal vol tristesse en met wel heel diepe en soms atmosferische grunts.
Van Oyen bracht zijn eerste opnames uit in eigen beheer (enkel ‘Scriptures Of grief’ kwam vorig jaar uit via cassettelabel Sentient Ruin), maar voor de nieuwe EP ‘Boundless Torture’ vond hij onderdak bij Pulverised Records uit Singapore. Daar zit – behalve een rits Amerikaanse, Zweedse en Singaporese bands – ook nog het Belgische Thronum Vrondor onder contract.
Het pièce de résistance op deze EP is zonder meer “Odyssey Of The Bereaved”. Een epische, uitgebalanceerde track van meer dan 10 minuten waarop Van Oyen al zijn doom-duivels ontbindt en met passages die soms aan een mix van sludge en atmosferische blackmetal doen denken. Ook “Boundless Torture” (ook ruim voorbij de 10 minuten) en “Famished Below” (net geen 5 minuten) zijn prima doom-death. Alleen het korte en gejaagde “Iron Storms” lijkt met zijn hakkende drums op het eerste zicht niet in het rijtje te passen. Misschien is het als tussenstukje bedoeld of anders als tegengewicht om het slepende van de andere tracks nog extra in de verf te zetten.
Voor fans van Hooded Menace en Incantation. En voor wie al eens zonder oogkleppen wil luisteren.
https://www.facebook.com/gatewaydeathdoom
The Spectors hebben een nieuw album. Of de nieuwe The Spectors hebben een album. Het hangt er maar van af waar je ‘nieuw’ wil plaatsen, het klopt elke keer. Na een EP en een lovend onthaald debuutalbum heeft frontvrouw Marieke Hutsebaut de band ontbonden. Ze is op haar eentje beginnen schrijven aan nieuw materiaal en heeft daar dan een nieuwe band bij samengesteld, zonder synths deze keer.
Muzikaal heeft Marieke het geweer van schouder veranderd, maar ook weer niet te bruusk. Het nieuwe album ‘Ooh Ooh Aah’ biedt bruisende, soms sprankelende shoegaze en dromerige poprock. Wat je zou krijgen als je de wall of sound van de Jesus & Mary Chain zou enten op de vrolijke nonchalence van The Breeders. Een echte lente-plaat, maar zeker niet volbloed-zomers.
Achter al die laagjes van zoemende en galmende gitaren zitten lyrics die fragmentarisch vertellen hoe Marieke haar leven met Asperger ervaart. Moedig om te beginnen en vooral ook herkenbaar voor wie een beetje thuis is in de materie. Maar ook voor wie daar niet mee bezig is, blijft dit een album vol heel aangename poprock.
Er zitten muzikaal heel wat referenties in naar de sixties, eighties en nineties. De sound en de koortjes van “Borderline” leunen hard op de erfenis van The Breeders uit de nineties, maar The Spectors geven er nog een eigen sixties-twist aan. “When The Morning Falls” is dan weer melancholische shoegaze, een beetje als een uitgeregend huwelijk tussen The Raveonettes en The Posies.
“Only You” is een perfecte popsong, maar dan gecamoufleerd in een Twin Peaks-jasje. “Leader Of The Pack” en “Be My Baby” zijn geen covers, maar eerder een vage knipoog naar het naïeve van de sixtiespop. Opvallend is dat bonustrack “Clyde & Bonnie” niet uit de toon valt, hoewel die nog met de ‘oude’ bandbezetting werd opgenomen.
The Spectors schieten met ‘Ooh Aah Aah’ fel uit de startblokken voor de tweede ronde in hun nog jonge bestaan. Deze tweede ronde is een paar tinten minder donker en meer dreampop, maar ook meer met een eigen gezicht. Benieuwd hoe dat eigen gezicht straks nog meer vorm zal krijgen.
The Spectors spelen in mei vier keer het voorprogramma van The Sheila Divine in België en zullen ook daarna nog moeilijk te ontkomen zijn op de Vlaamse podia.
https://www.youtube.com/watch?v=sBW7_gONr6Q
Fortress is een nieuwe Antwerpse synthpop-formatie die bestaat uit Ruben den Brok (producing en synths), Hanne Torfs (songwriting en vocalen) en Anke Verslype (drums). “Wanderlust” is de eerste song die ze hebben opgenomen als Fortress en die ze in eigen beheer uitbrengen. Centraal staat de dromerige stem van Hanne Torfs (van School Is Cool), met daaronder warme beats en hippe laagjes synths.
Denk aan het meest dansbare, zonnige en lichtvoetige werk van SX en Oscar & The Wolf en voeg daar nog wat Soldier’s Heart aan toe. Niet Goose-dansbaar, maar eerder smooth en zelfs een beetje urban. Veel minder donker dan SX en Oscar & The Wolf en eerder vrolijk als Christine & The Queens.
Bij StuBru zaten ze met dit nummer in de eindronde voor De Nieuwe Lichting en werden ze vergeleken met CHVRCHES en The Knife. Dat zijn allemaal heel mooie vergelijkingen, maar het is nu aan Fortress om de in de lucht hangende beloftes te grijpen.
“Wanderlust” is de voorbode van een EP of album en Fortress zal binnenkort ook live te zien en te horen zijn. Benieuwd in welke richting ze hun repertoire zullen uitbouwen.
Motsus heeft zijn eerste album uitgebracht. Deze band uit Oudenburg brengt instrumentale stonerrock en bracht eerder reeds enkele demo’s uit.
‘Oumuamua’ is een verzameling van zes songs die – hoewel er geen teksten aan te pas komen – het verhaal vertellen van een vreemde beschaving die onze aarde scant en die hier zijn (muzikale) sporen nalaat. De zes songs zitten lekker in het spoor van Queens Of The Stone Age, Kyuss en onze eigen Cowboys & Aliens en Maria Isn’t A Virgin Anymore. Het rockt, het is bijzonder groovy, het is heet en zwaar en het zweet.
Bij momenten komt de band zo op dreef dat het zelfs bijna dansbaar wordt, zoals op “Warm”. Ondanks het gebrek aan zang wordt het nooit eentonig of vervelend. Het klinkt als een trein die je met plezier over je heen laat denderen.
De tracks die er een beetje bovenuit steken, zijn “Freddy” en “Hoochy Woochy”. Het grillige, nerveuze “Exploder (Part 1)” weet minder te bekoren. Het slome en lang gerokken “Tin Men” heeft wat tijd nodig om open te bloeien. De sample maakt het allemaal wat makkelijker te verteren, maar ook zonder de sample zou die track overeind blijven.
‘Oumuamua’ is een fraai visitekaartje voor Motsus.
De jonge Duitse band Pulver heeft een boon voor old-schoolmetal. Dat mag blijken uit hun eerste EP ‘Pulver’. Daaruit blijkt een voorliefde voor bands als Thin Lizzy, Fist, de vroege Judas Priest en Motörhead. De productie van de drie nummers op deze EP is niet fantastisch, maar je krijgt toch al een mooi beeld van het potentieel van deze Duitsers. Pulver moet het als band vooral hebben van het technische kunnen van de twee gitaristen en die leveren prima werk, o.m. op de instrumentale track “Salvation”. Zanger David Fröhlich is een ander paar mouwen. Zijn cleane vocals klinken zo rauw als een Lemmy Kilmister met een verkoudheid. Hij lijkt ook moeite te hebben met het tempo op “Howl”. Ondanks die schijnbare miscast, want je verwacht bij deze muziek toch een heldere, klare stem, zou het kunnen lukken voor Pulver.
Als Pulver de tijd neemt om in de Duitse clubs meer ervaring en vertrouwen op te doen en als ze bij de volgende studio-opnames wat meer tijd en budget krijgen, komt dit wel goed.
‘The Magnificent Planet of Alien Vampiro II’ is het tweede album van Häxxan (uit te spreken als chasan). Het trio komt uit Tel Aviv, maar probeert sinds kort vanuit Berlijn Europa te veroveren met zijn psychedelische, naïeve retro-powerrock, met uitstapjes naar garage, noise en seventies-hardrock.
"Silk Worms" heeft een melodie die zich met weerhaken vastzet in je hoofd. Op "Hunter" gaat Häxxan van een grappige beschrijving van het gebroken hart van een schooljongen naar een muur van distortion waar Ty Segall jaloers op zou zijn. In hun meest catchy versie, zoals op het up-tempo “Jeff Casanova”, komt Häxxan in de buurt van L7 en The Breeders, maar dan met rommelig-esoterische vocalen.
Op het instrumentale “Circle Of Quantum” klinken deze Israëliërs als Sonic Youth op een lsd-trip. Hawkwind? Jefferson Airplane en Girlschool komen ook een paar keer langs als referentie, o.m. bij “Snakes In My Hair”. Het tekstvel bij de CD verraadt dat de lyrics vanuit een andere taal naar het Engels vertaald zijn. Grammatisch klopt het allemaal nog net, maar de zinsconstructie en woordkeuze zorgen soms voor grappige momenten. Maar je kan hier vooral perfect van genieten zonder tekstvel. En dan eerder met een pretsigaret of na een paar glazen wijn op een zonovergoten zomerse avond.
‘The Magnificent Planet of Alien Vampiro II’ is een ideale soundtrack voor wie heimwee heeft naar Woodstock en het hele summer of love-verhaal. Of voor fans van The Narcotic Daffodils en Schocking Blue, maar dan met meer gitaren en met meer ballen.
https://www.facebook.com/xhaxxanx/
Vito is de nieuwe Gentse band van Vito Dhaenens, die het eerst solo probeerde. Ze werden al opgemerkt in talentenjachten als De Nieuwe Lichting van StuBru en Westtalent. Het melancholische “Ever Since I Got To This Town” is hun eerste single.
Zelf zoeken ze inspiratie bij Neil Young, Kurt Vile en Patti Smith, maar dat komt er op de eerste single van dit vijftal nog niet helemaal uit. Het nummer drijft op de beat van wat een drumcomputer lijkt, gecompenseerd door warme gitaren en een melancholisch orgeltje. Vito heeft bovendien hetzelfde warme en soms weemoedige stemtimbre als zijn vader (Dirk Dhaenens van Derek And The Dirt).
Van hun grote voorbeelden zitten ze nog enkele stappen verwijderd, maar met deze worp zitten ze toch al in het spoor van And Then Came Fall, Mooneye en Mark Lanegan. Met een meer klassiek drum-geluid zou zelfs The War On Drugs een referentie geweest kunnen zijn, maar alle respect voor een jonge band die zijn eigen weg zoekt.
Hoe Vito het er live vanaf brengt, kan je op 22 april zelf gaan checken in de Charlatan in Gent.
‘Firepower’ is zo goed als een afscheidsalbum voor Judas Priest. De creatieve tandem Rob Halford en Richie Faulkner zal het voortaan zonder Glenn Tipton moeten doen. Gitarist Tipton lijdt aan Parkinson. Bij de komende optredens als Graspop, laat Tipton zich daarom vervangen door Andy Sneap van Hell. Maar op dit album speelt Tipton nog mee.
Sneap is behalve interimgitarist ook één van de producers van ‘Firepower’, naast oudgediende Tom Allom. Beiden weten hun stempel te drukken op het album. Bij de openingstracks “Firepower” en “Lightning Strike” waan je je even terug in de tijd van British Steel en dat is toch al goed 50 jaar geleden. Het tempo ligt hoog en de solo’s worden op het scherpst van de snee gespeeld. Daarna gaat de voet van het gaspedaal en zorgen enkel het vakmanschap van Halford, Faulkner en Tipton ervoor dat songs als “Evil Never Dies”, “Never the Heroes” en “Children Of The Sun” overeind blijven en zelfs weten te begeesteren.
De oude honden van Judas Priest kan je misschien geen nieuwe trucjes leren, maar ze laten zich ook niet snel op fouten betrappen. “Traitors Gate” en “Spectre” kan je niet slecht noemen, maar die twee songs halen niet het niveau van de rest op ‘Firepower’.
“Necromancer” doet de passie weer oplaaien. Faulkner en Tipton laten hun tanden zien en hun gitaren spreken. “Rising From Ruins”, “Flame Thrower”, “Lone Wolf” en “Sea Of Red” zijn ook bovengemiddeld goed.
‘Firepower’ bewijst dat Judas Priest nog lang niet op pensioen moet. Zonder Glenn Tipton zal de band niet hetzelfde zijn, maar met een Andy Sneap die zich warm loopt en een Rob Halford die op zijn gezegende leeftijd nog steeds mee kan met de besten in het genre, kan deze legendarische band best nog een paar tournees en albums mee.
Jaap Boots is nog onbekend in Vlaanderen en dat is best jammer. Boots brengt Nederlandstalige pop en rock die op zijn beste momenten doet denken aan de jaren toen Boudewijn De Groot, Kris De Bruyne, Hans De Booij, Jan De Wilde en Peter Koelewijn nog volop op onze nationale radio’s gespeeld werden. Hij heeft voor ‘Terug Naar Zee’ twaalf pareltjes opgenomen die zich stuk voor stuk kunnen meten met “Zoutelande” van Blof en Geike Arnaert.
Jaap Boots is in de eerste plaats een journalist, een man van het geschreven woord. Dat hij ook een verdienstelijk zanger en gitarist is, werd pas later duidelijk. Het is allemaal niet hoogdravend of moeilijk, niet in de teksten en niet in de muziek.
Boots’ materiaal is heel toegankelijk en meestal zo vrolijk dat het zelfs aanstekelijk is. “Roep Van Het Wild” drijft op bijna dezelfde tonen als “Jet Airliner” van de Steve Miller Band. Het is toch allemaal niet zo oppervlakkig als je op het eerste gehoor zou denken. Er zit best wel wat stof tot nadenken in de schijnbaar eenvoudige teksten. “Heeft Iemand Mijn Ziel Gezien” had zelfs best kunnen ontsporen in overspannen melodrama, maar dat countert Boots muzikaal met swingende blues. “Hein” gaat over de dood die op de loer ligt, en dat is dan ook de donkerste verf waar Boots zijn teksten mee schildert, maar ook dit uitdagen van de dood zit verpakt in frisse, vrolijke camouflagekleuren.
Jaap Boots tapt voorts uit vaatjes als zomerse folk, zonnige pop en country, maar hij rijgt alles zo handig aan elkaar dat je als luisteraar niet doorhebt dat hij al eens het geweer van schouder verandert. Dat doet hij in de eerste plaats door zijn zachte, heldere stem en de waarachtige en soms een beetje grappige teksten centraal te zetten.
Elk van de twaalf liedjes op ‘Terug Naar Zee’ zou een single kunnen zijn en zou het goed moeten doen op Radio 1 en Radio 2.
Nederlands 
Français 
