Kim Wilde - Op succes staat geen leeftijd
Toen Kim Wilde vorige zaterdag naar de Brielpoort in Deinze kwam, leken de hoogdagen van die zaal plots terug. Fans die al uren voordat de deuren zouden openen, stonden aan te schuiven. Meer dan 2.000 fans, waarvan sommigen uit Nederland, Wallonië en de UK, die in een ellenlange rij staan. Fans die zodra de deuren openen naar het podium rennen. Dat heeft organisator Miracle dan toch heel goed ingeschat en in de markt gezet, want de andere zalen van deze Europese tournee van Kim Wilde waren toch een maatje kleiner.
Kim Wilde zit in het collectieve geheugen van hele generaties. Na een lange reeks hits in de jaren ’80 waren de jaren een stukje moeilijker om door te komen, maar dan was er in 2003 de onverwachte duet-hit met Nena (“Anyplace, Anywhere, Anytime”). Sindsdien is Kim Wilde één van de weinige eighties-iconen die nog vlot volle zalen lokt.
Sommige muziekliefhebbers hadden vooraf twijfels. Dat Kim op haar leeftijd vast niet meer zo toonvast en fris klinkt als toen ze haar eerste hits scoorde. Dat soort opmerkingen hoor je dan weer zelden bij mannen. Niemand maalt erom dat er bij Neil Young of Bob Dylan wat patine op de stembanden zit. De criticasters kregen ongelijk: Kim Wilde zingt op haar 64ste nog net zo toonvast als vroeger. Het timbre is wat meer matuur, maar de power en het enthousiasme heeft ze nog. Misschien zelfs meer dan vroeger. En heel handig: Kim neemt al enkele jaren haar nichtje Scarlett Wilde mee op het podium. Waar de frontvrouw tekort komt, neemt Scarlett gezwind over. Omdat Scarlett inzake timbre zo dicht tegen Kim aan zit, merkt je nauwelijks dat er overgenomen wordt.
Net voor het optreden maak ik een praatje met de mensen op de eerste rij, onder meer met Marc. Fan van het eerste uur. Hij is een jaartje jonger dan Kim. De eerste band waar hij fan van was, dat was Mud. Die heeft hij nooit live gezien. Kim Wilde volgde hij al naar Nederland, Frankrijk en Duitsland en haar ziet hij dit jaar voor de 31ste keer. Al is ‘horen’ correcter dan ‘zien’. Door een erfelijke ziekte is Marc geleidelijk aan blind geworden. Toen Kim Wilde in 2015 op de Bierfeesten in Oudenaarde stond, was dat voor Marc de laatste keer dat hij haar ‘zag’. Toen hij zaterdag door de security de zaal ingeleid werd, wou hij niet naar het veilige, verhoogde podium voor de andersvaliden, maar wel gewoon in z’n eentje naar de eerste rij. Daar absorbeert hij alle details die de andere fans hem toefluisteren en laaft hij zich aan de energie van Kim Wilde, net als die eerste keer, toen zij met haar ‘Debut Tour’ in 1982 al een eerste keer in de Brielpoort stond en hij ook op de eerste rij stond.
Op die eerdere passage in de Brielpoort komt Kim Wilde niet uitgebreid terug in haar bindteksten. Wel is ze zichtbaar overweldigd door de grote opkomst en dankt ze uitgebreid alle fans die haar al zo lang volgen. Ze betreedt het podium met een enorme zonnebril, die mooi had gestaan voor het artwork van haar recentste studio-album (‘Here Come The Aliens’ uit 2018). Uit dat album krijgt het publiek slechts twee songs (“Yours Till The End” en “1969”). Het album kreeg lovende recensies, maar een hitsingle zoals in haar begindagen leverde dat niet op. Wel is het voor de fans interessant dat Kim Wilde zich niet beperkt tot haar verplichte grote en halve hits in korte set, maar dat ze kiest voor een lange set met nummers die wat meer aandacht verdienen dan ze indertijd gekregen hebben, zoals de oudjes “Words Fell Down” en “Second Time” en recenter werk als “King Of The World” en “Stone”. Die iets minder bekende songs zitten ingebed tussen de hits uit het collectieve geheugen als “Never Trust A Stranger” en “Anyplace, Anytime, Anywhere”, die de zaal een eerste keer doen ‘ontploffen’ aan het begin, en “View From A Bridge”, “Chequered Love” en “You Keep Me Hangin’ On” aan het einde van de reguliere set. Het publiek geniet, danst en zingt mee als waren ze allemaal nog 16 jaar oud. Ook de band staat duidelijk te genieten van de positieve vibes van het publiek, terwijl ze een foutloze set spelen.
Als de bisronde wordt ingezet met “Cambodia” verandert het publiek in een zee van gsm’s die dat magische moment willen vastleggen (en waarbij je vanop de achterste rij vooral de gsm-schermpjes van alle mensen voor je filmt). De bisronde wordt vervolledigd met het eveneens luid meegezongen “You Came” en “Kids In America” als ultiem orgelpunt.
Daarna wordt er nog druk nagepraat aan de toog. De meeste fans onthouden één ding: Kim Wilde heeft beloofd dat ze volgend jaar opnieuw naar België komt. Dat dat dan met nummers van een nieuw album zal zijn, is voor niemand een probleem.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5941-kim-wilde-11-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: vzw Miracle
Unravel - Vijf jaar geleden hadden we nooit geloofd dat we in de Brielpoort mogen spelen
Unravel schoot als vuurwerk omhoog uit de Vlaamse underground. Na succes in tal van band battles volgen steeds meer leuke supports en concerten in steeds grotere zalen, tot straks zelfs de Brielpoort toe. Dat zijn bij mekaar genoeg redenen om deze band hier eens aan het woord te laten.
Jullie hebben Unravel op de kaart gezet via mooie resultaten in band battles. Is die fase nu voorbij of zijn er nog wedstrijden die misschien nog meer deuren kunnen openen?
Arend (gitaar): De battles hebben ons als band zeker een duw in de rug gegeven! Het moeilijke hierin is natuurlijk om te beslissen wanneer je stopt met Rock Rally’s en wedstrijden, omdat je een bepaald niveau bereikt hebt. Wij hebben nu zeker niet het gevoel dat wedstrijden op dit moment al ver beneden ons niveau zijn of zo, maar we proberen wel altijd twee keer na te denken over welke kansen we nog moeten grijpen en welke we beter laten voor wat het is.
Gilles (zang): De kansen die op ons afkomen wegen we nu meer af dan vroeger. We zouden graag overal blijven spelen, maar we hebben geleerd dat dat niet altijd het beste is voor de band.
Na jullie debuutalbum en een sterke single wachten we nu al een hele tijd op nieuwe muziek. Die komt er nu snel aan?
Arend: Momenteel zitten we nog in de schrijffase en af en toe komt er al eens een nummer bij in onze live set. De nieuwsgierigen kunnen dus zeker al een nieuw nummer meepikken op een concert. Het is zeker onze bedoeling om in 2024 de studio in te duiken!
Een volledig album zal er wellicht niet komen, omdat dit tegenwoordig niet meer zoveel return oplevert als vroeger. Met sociale media en zo is het vaak beter om elk jaar gespreid vijf songs te droppen, in plaats van om de twee jaar tien nummers uit te brengen (waarvan de helft dan niet veel aandacht krijgt of amper live wordt gespeeld).
Gilles: Momenteel zitten we nog niet bij een label maar als we de juiste match vinden staan we daar zeker voor open.
Zit er een bepaalde evolutie in het nieuwe materiaal ten opzichte van het vorige?
Arend: Zeker! We hebben allemaal heel diverse smaken en die evolueren ook constant. We proberen er vooral ons eigen ding van te maken, in plaats van steeds in dezelfde hokjes te denken en iets te maken dat al talloze keren eerder is gemaakt.
Welke bands hebben jullie zoal geïnspireerd?
Arend: Voor mij loopt dit sterk uiteen, gaande van bands als Meshuggah, Stake, Deftones… tot film- en gamemuziek, Queens Of The Stone Age en zelfs jazzbands. Uiteraard delen we ook nog veel elementen met genre-genoten als Polaris, Knocked Loose, Spiritbox… Als ik mag kiezen zou een Unravel-cover van Limp Bizkit wel cool en leuk zijn.
Enzo (bas): Ik wil wel eens een cover van Muse of The Prodigy spelen met Unravel.
Jordy (drums): Ik zou het wel cool vinden om een draai te geven aan een Nederlandstalige classic. Misschien kunnen we gewoon ‘Domino’ van Clouseau omgooien!
Waar vinden jullie inspiratie voor de lyrics en wie schrijft ze?
Arend: Het schrijven is vooral een samenwerking tussen Gilles en Gaëlle, vaak met input van onze gitarist die de nummers instrumentaal schrijft. Wat betreft inspiratie, kijken we vooral rond ons heen en wat er gebeurt in de wereld, en wat er misschien beter kan of moet.
Gilles: Ons eerste album draaide vooral rond de mentale gezondheid. Er was toen heel wat gebeurd in mijn omgeving en als ik een nummer schreef, ging ik bijna automatisch die richting uit. Het blijft een belangrijk thema. Voor ons volgende werk gaan we iets ruimer dan dat.
Gaëlle (zang): Inspiratie voor lyrics komen bij mij vaak van bands als Memphis May Fire en Polaris
Zopas speelden Unravel zijn eerste concert in Nederland. Zijn er nog buitenlandse concerten in het vooruitzicht?
Arend: Het concert in Urmond was heel leuk! Het was een vlotte avond met Dad Magic, een andere topband uit het Gentse. We hebben voorlopig nog geen nieuwe concerten in Nederland, maar als het aan ons ligt keren we zo snel mogelijk terug.
Wat is jullie meest memorabele concert tot dusver?
Arend: Het zijn er intussen al een meerdere, maar onze show met Counterparts zal mij toch wel lang bijblijven. Counterparts is een Canadese band die wij al talloze keren hebben gezien en waar we enorm fan van zijn, dus het was een beetje een droom die uitkwam toen we met hen werden geboekt in de Chinastraat in Gent. Nogmaals bedankt, Return Bookings!
Jordy: de show bij Popallure in Nazareth waar we de support speelden van Channel Zero was ook memorabel. Toen we die vraag kregen waren we super mega excited. De winnaar van beste organisatie en hospitality moet volgens ons dan wel naar Bruudruuster Rock gaan.
Binnenkort openen jullie de Miracle Metal Meeting in de Brielpoort, in jullie hometown Deinze. Vroeger hebben in de Brielpoort heel wat grote metalbands opgetreden. Wat is de laatste band die jullie daar aan het werk zagen?
Gaëlle: Wij hebben Parkway Drive daar gezien, en Motörhead, Anthrax en Janez Dedt.
Gilles: Ik was ook aanwezig bij Parkway Drive. Ik was toen vooral blij dat Northlane in het voorprogramma stond toen. Ook al was het in de periode dat ze net een nieuwe zanger hadden. Dat is een optreden die mij altijd zal bijblijven. Als je het aan mij vraagt, mogen er zeker weer wat meer concerten geboekt worden in de Brielpoort.
Live heerst er bij jullie altijd wat chaos omdat jullie energieke act te klein lijkt voor het podium. Dat zal in de Brielpoort met een heel groot podium beter zijn of hebben jullie die ‘comfortabele chaos’ nodig om als band?
Arend: Dat is een beetje dubbel: aan de ene kant geldt voor Unravel hoe groter en gekker, hoe beter! Aan de andere kant kan je de sfeer van een kleinere clubshow nooit recreëren op een groot podium, zeker niet in dit genre.
Gilles: We bewegen heel graag op het podium en soms besef ik misschien te weinig dat daar niet altijd plaats voor is. Dus ik kijk enorm uit naar wat dat zal geven in de Brielpoort. Ik kan misschien beter nog wat aan mijn conditie werken om over dat grote podium te kunnen crossen.
Gaëlle: Elke show heeft inderdaad zijn charmes, of we nu zonder podium moeten spelen of op een hoog en breed podium. Als de sfeer goed zit, maakt dat niet uit.
Na jullie speelt Objector op de Miracle Metal Meeting. Die band zat samen met jullie in de finale van de Wacken Battle en staat deze zomer op dat legendarische festival. Is het niet winnen van die wedstrijd iets waar jullie soms nog bij stilstaan?
Arend: Alhoewel we er graag ook hadden gestaan, waren we al vereerd om in de finale te spelen met zoveel topbands. We gunnen het Objector van harte dat ze destijds gewonnen hebben. De mindset na de wedstrijd was bij ons eerder ‘oké, dan zoeken we een andere manier om op Wacken te kunnen spelen’.
Gilles: Die droom om op Wacken te kunnen spelen komt af en toe wel eens terug, maar we waren enorm blij met onze prestatie toen en Objector was de terechte winnaar. We zijn zeker dat ze zullen knallen op Wacken.
Waar willen jullie binnen 5 of 10 jaar staan met Unravel?
Arend: Een festivaltour in de zomer is iets waar niemand in de band neen tegen zou zeggen, denk ik. Zelf zijn we elk jaar vaste bezoekers van Jera On Air (een beetje de Nederlandse versie van Groezrock). Daar mogen spelen is zeker één van onze goals. Maar ook Belgische festivals als Graspop en Alcatraz staan nog op ons verlanglijstje.
Gilles: Ook voor mij is Jera On Air 100% de doelstelling, Het Outbreak festival lijkt mij ook wel heel cool. Dat is hetzelfde weekend als Jera, dus dan kunnen we er meteen een festivaltour van maken.
Arend: We doen er alles aan om de band zo ver mogelijk te brengen. Als je mij 5 jaar geleden zei dat we support voor Counterparts zouden spelen en op het podium van de Brielpoort zouden belanden zou ik het moeilijk geloofd hebben. Wat de komende jaren zal brengen, is moeilijk te zeggen. De absolute droom is natuurlijk om dit als voltijdse job te kunnen doen!
Bedankt voor het interview! We duimen voor jullie op de Miracle Metal Meeting!
Vive La Fête - Vive la Fête mag nooit met pensioen gaan
Vive la Fête + Baby’s Berserk
Vive la Fête is al meer dan 25 jaar één van de sterkste bandformules van Vlaanderen. De mix van electroclash met de ietwat naïeve en tegelijk licht erotische lyrics in het Frans, veroverde al zowat de hele wereld. De periode dat ze met hun singles vlot de nationale radio’s haalden is dan misschien voorbij, het publiek is hen nog lang niet vergeten. En niet enkel in Vlaanderen worden ze nog aan de borst gedrukt. Hun recente tournee bracht hen onder meer naar Nederland, Duitsland en Frankrijk. Wij gingen in de Franse stad Lille om een flinke dosis energie op te doen.
De l’Aéronef in Lille is natuurlijk ook een klein beetje Vlaams grondgebied. Voor heel wat Vlamingen is dit dankzij de E17-snelweg niet eens zo ver rijden. Er werd dus wel wat Nederlands gesproken in de zaal, hoewel het grootste deel toch uit Frankrijk leek te komen.
De programmatoren van de l’Aéronef hadden zelf het voorprogramma voor Vive la Fête gekozen en dat was het nog niet zo bekende Baby’s Berserk. Deze electroclashband komt uit Amsterdam en draait voor een deel rond frontvrouw Lieselot. Zij zingt en speelt af en toe bas en synths. Live wordt de band vervolledigd met Mano (synth/gitaar) en Eva (synth/backings). De bands kenden elkaar nog niet voor deze show, maar er zijn wel meer overeenkomsten dan de energieke electroclash die beide bands brengen. Beide bands putten bijvoorbeeld deels uit de postpunk en hebben iets met mode. Vive la Fête werd bejubeld door mode-icoon Karl Lagerfeld en heeft altijd bijzonder veel aandacht besteed aan hun looks op het podium en in het artwork van de releases. Ook de dames van Baby’s Berserk maken een statement met hun podium-outfit en hebben onder meer een coole handtas als merch.
De muziek van Baby’s Berserk wordt al eens omschreven als de discoversie van postpunk. Dan toch de 90’s Eurodisco-versie, denk ik dan. De beats pompen hard en enthousiast en de vibe is die van vrolijk en uitermate dansbaar. Lieselot is op het podium niet de uitgesproken wulpse tijger die Els van Vive la Fête is, maar haar signature dancemove wordt steevast op applaus onthaald. Het Franse publiek vindt het allemaal bijzonder leuk en op de voorste rijen wordt al na een paar nummers meegedanst. Een paar zaken heeft Lieselot misschien niet goed ingeschat. In Frankrijk spelen en je in het Engels verontschuldigen dat je kennis van het Frans niet verder gaat dan ‘bonsoir’, dat is wat flauw. En als ze tegen het einde van de set aan van het podium het publiek in wil, blijkt het hekken van de fotopit een onneembare hindernis, met haar hoge hakken en korte jurkje. Maar de Fransen waarderen het gebaar.
Muzikaal putte Baby’s Berserk in Lille vooral uit hun vorig jaar verschenen debuutalbum, met prima versies van “Eat Your Dollar”, “Rum ’n’ Kola”, “Accessoires” en setafsluiter “Dancing With The Fish”. Dat laatste klonk in de l’Aéronef echt als een anthem en zette de voorste helft van de zaal in lichterlaaie. Wie zich ook maar half overgeeft aan Baby’s Berserk, is voor goed verloren.
Een leuke, verrassende support die de zaal op temperatuur bracht, dat hadden de programmatoren van de l’Aéronef dus al goed ingeschat. Maar het enthousiasme van het Franse publiek kon nog enkele niveaus hoger. Als Vive la Fête op het podium stapt en “Nuit Blanche” inzet, gaat er een golf van enthousiasme, liefde en herkenning door het publiek. De fans zetten het spontaan op een dansen en de handen gaan meteen in de lucht. Vive la Fête heeft gekozen om te starten met een spervuur van hun hitsingles, met ook nog “Tokyo”, “Schwarzkopf”, “Hot Shot” (met een scheut “Shoot Your Shot” van Divine erin) en “Liberté”. Daarna volgen een reeks nummers die geen single geweest zijn, maar tegen dan zit het publiek al lang in de greep van deze Vlaamse band. De hele zaal danst en zingt elk woord mee.
Live is Vive la Fête een goed geoliede machine, met een fragiel evenwicht tussen elektro en rock. Iedereen is nodig voor het geheel en iedereen krijgt zijn moment de gloire, maar het is toch vooral zangeres Els die de aandacht naar zich trekt. Haar bindteksten zijn al net zo naïef en spontaan als sommige van de lyrics en de Fransen houden van dat licht exotische Vlaamse accentje in haar Frans. Ze danst sensueel alsof ze als tienermeisje alleen op haar slaapkamer staat, haar heel brede glimlach werkt aanstekelijk en je ziet aan alles dat ze gewoon heel graag op een podium staat. De liefde tussen haar en gitarist (en partner) Danny spat er ook nog steeds van af. Best opmerkelijk. Hoeveel showbizz-koppels houden het meer dan 25 jaar met elkaar vol. Bij Danny en Els zie je op het podium dat hun wederzijdse liefde niet gespeeld is (of anders kunnen ze beiden als acteurs aantreden).
Vive la Fête werkt in de l’Aéronef netjes naar een stomende en kolkende finale, met een lange versie van “Touche Pas”, “AC”, “Everybody Hates Me” en “Jaloux”. Live krijgen die allemaal een iets ruwere en uitgesponnen versie.
Na het afsluiten van de reguliere set schreeuwt de hele zaal om een bisronde en die krijgen ze, te beginnen met een doorleefde en extended versie van “Maquillage” en een hartstochtelijk “Noir Désir”. De keuze voor “Popcorn” als enige echte cover in de set/bisronde is opmerkelijk. Ze hebben die song uit 1969 helemaal naar hun hand gezet, maar Vive la Fête heeft zoveel goede covers gemaakt, die misschien nog meer verdienden om in deze ‘Greatest Hits-setlist’ te staan. We denken zo uit het hoofd aan hun versie van “Horror Movies” van de Bollock Brothers, “Devenir Gris” (hun vertaling van “Fade To Grey” van Visage), “Alexandrie, Alexandra” van Claude François, “Stroom” van Arbeid Adelt!, “Porque Te Vas” van Jeanette, “Voyage Voyage” van Desireless, “Vivre Sur Video” van Trans-X, … de lijst is lang. Maar kijk, onze gebeden werden verhoord. Als tweede bisronde kreeg Lille een lange versie van “2005” die uitmondde in een halve cover van “Psycho Killer” van de Talking Heads.
Vive la Fête verwent de fans reeds sinds 1997 met dansbare, hitsige en vrolijke elektrorock. Laat deze band nooit met pensioen gaan, want we hebben dit shot van adrenaline en positiviteit minstens één keer per jaar nodig.
Een wereld zonder Vive la Fête (en Baby’s Berserk) zou maar grijs en saai zijn.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Vive La Fête
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5940-vive-la-fete-11-04-2024.html?Itemid=0
Baby’s Berserk
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5939-baby-s-berserk-11-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Aéronef, Lille
Dani Hart is de artiestennaam van Daniela, die je misschien eerder dit jaar hebt gezien in The Voice. Daar dwong ze in de blind auditions haar selectie af met een cover van “I See Red” van de Amerikaanse band Everybody Loves An Outlaw.
Deze Chileense studeerde in de UK, waar ze in 2017 ook haar eerste EP (‘Let The Children’) opnam. Sinds een hele tijd woont ze voor de liefde in Vlaanderen. Ze is al te horen op releases van Shrine of August, Off The Cross en Wildness en ze stond al op het podium met 10 Rogue en H.E.A.T.. Haar grote droom is om ooit op Graspop te spelen.
Dani Hart brengt in het najaar haar nieuwe EP ‘Slaying Bluebeard’ uit. Daarvoor verzamelde ze een topteam, met muzikanten van onder meer Carnation, Cardinal, Sin Savage, Off The Cross en 10 Rogue. Nog indrukwekkender is het studiopersoneel, met Anton Mergaerts en Yarne Heylen als producers en Bob Briessinck voor de mix.
Het artwork komt van Luisa Agudelo (Enforcer, Scavenger, …) en de foto’s van de master himself, Rudy De Doncker.
Dat zijn niet enkel een indrukwekkende reeks namen en referenties, het betekent ook dat er veel mensen met ervaring zijn die geloven in het talent van Dani. Toch is er geen label dat zijn schouders zet achter de aankomende EP. Nochtans laat de single “After I’m Gone” horen dat de verwachtingen hoog mogen liggen.
Vocaal doet Dani mij op deze tweetraps powerballad onmiskenbaar denken aan Heart en ook aan Bonnie Raitt, aan Marta Gabriel van Crystal Viper en aan Tine van Scavenger.
Muzikaal klinkt deze hardrockende powerballad als het beste werk van Mr. Big, Aerosmith, Juliette & The Licks, Extreme en Whitesnake.
Een beetje een ‘glad’ en gepolijste rocksound en dat zijn we niet meteen gewoon van een ‘Vlaamse’ release, maar wel super goed gedaan.
Als er op die EP straks nog meer dergelijke prijsbeesten staan, dan wordt dat iets om naar uit te kijken.
https://www.youtube.com/watch?v=metUViilgmo
In Search For Embers is het soloproject van Wim Guillemyn (Silent Presence, The Other Intern, Sygo Cries, …). De nieuwe digitale single “Don’t Give Up Now” van In Search For Embers is een instrumentale track die inzake structuur en sfeer wat in het verlengde ligt van de eerder uitgebrachte track “This Day Will Come”.
Het nieuwe nummer heeft een heel geleidelijke, gelaagde opbouw om dan na een minuut muzikaal en ritmisch open te bloeien. In de intro neemt een huilende gitaar je mee richting het refrein. Daar krijgen synths en percussie greep op het nummer.
Van In Search For Embers hebben we nu al een reeks releases gekregen, zowel op Spotify als Bandcamp, zowel volledig instrumentaal als met gastvocalen. Eén voor één weten die te intrigeren, terwijl ze niet onder één noemer te vatten zijn.
https://open.spotify.com/intl-fr/album/54Wgs4B1AoQuMdmXiVWCFk?uid=16d1260795352bb99dee&uri=spotify%3Atrack%3A1PzIspu3kDILbUTVmIUCBJ
Het Mechelse synthwave-icoon Enzo Kreft heeft een nieuwe digitale single uit. “Chains of Silence” is de eerste officiële track van het in het voorjaar van 2025 te verschijnen album ‘Dictator’.
“Chains of Silence” gaat over de onderdrukking van de vrije meningsuiting en de verstikkende controle van een dictatuur over communicatie. Je moet geen genie zijn om hier een sneer in te zien naar een Russische president, maar dezelfde gedachte en kritiek gaat net zo goed op voor andere regeringsleiders en andere dictaturen die een loopje nemen met de vrije meningsuiting.
Thematisch sluit deze nieuwe single naadloos aan op de thema’s van het album ‘Shelter’ uit 2023 en ook muzikaal ligt deze toptrack netjes in het verlengde van de albums ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’; met knisperende, dansbare en catchy synthwave.
Naar goede traditie heeft Enzo Kreft alles zelf gecomponeerd en ingespeeld en ook de mix en de productie neemt hij voor zijn rekening. Het is mooi dat deze prima single ook eigen artwork kreeg.
‘Dictator’ wordt een album om naar uit te kijken. En in de aanloop daar naar toe, verwachten nog een paar singles die net zo sterk zijn als deze “Chains of Silence”.
https://enzokreft.bandcamp.com/track/chains-of-silence
De Belgische metalband Cobra The Impaler brengt op 31 mei zijn tweede album ‘Karma Collission’ uit bij Listenable Records.
De eerste single van dat album is voor “The Message”.
Cobra The Impaler kreeg in 2022 heel wat lovende reviews voor hun album ‘Colossal Gods’. Dat album bracht hen naar festivals als onder meer Alcatraz, Lokerse Feesten, Dynamo Metal Fest, Bloodstock, ArcTanGent, Summer Breeze, Brutal Assault, MetalDays, HellFest, Into The Grave en Helldorado, en naar tal van clubs in binnen- en buitenland.
Op “The Message” denkt de band na over de toestand van de maatschappij en de ellende die we momenteel ervaren. Het is een oproep om op te komen tegen alles wat verkeerd gaat op onze planeet. Deze thema’s vormen de rode draad doorheen het hele album. Ook muzikaal klinkt deze single heel militant en zit er zelfs in het ritme een zekere sense of urgency.
Cobra The Impaler staat deze zomer opnieuw op Alcatraz in Kortrijk. Eerst is er nog de releaseshow voor ‘Karma Collision’ op vrijdag 7 juni in de AB in Brussel. Daar worden ze vergezeld door Hippotraktor, die ook een nieuw album te vieren hebben.
https://www.youtube.com/watch?v=WTXRiERk9Ws
Open Podium Schakelbox, Waregem 2024 - Dick Diggler’, Het Nieuwe Normaal, Olav., Ampul - Vier nieuwe bands voor de leeuwen gegooid
Open Podium Schakelbox, Waregem 2024
CC De Schakel
Waregem
2024-04-05
Filip Van der Linden
De Schakelbox in Waregem gaf met de Open Podium-formule vier beginnende lokale bands de kans om op te treden met een volledige set en in de beste omstandigheden qua geluid en belichting. Beginnend ging daarbij van jong en onervaren tot doorwinterd aan een nieuwe start beginnen. Dat ze hiervoor geselecteerd werden, is voor de vier bands al een beloning op zich.
Musiczine trok op vrijdag 5 april naar De Schakelbox om eindelijk wat meer te horen van Dick Diggler’, een nieuwe postmetalband met een aantal bekende gezichten, en liet zich verrassen door de drie andere bands op de affiche.
Ampul is een tweekoppige Waregemse band met thuisbasis in JH Jakkedoe. Deze band wil experimentele rockmuziek maken die alle genres dekt en wil na een paar digitale releases binnenkort de eerste EP ‘Substance’ uitbrengen op de streamingplatformen. De drumpartijen lopen live mee op tape en door hun optreden missen ze de voetbalmatch van SV Zulte-Waregem tegen Patro Eisden, nauwelijks enkele tientallen meter verder in dezelfde buurt. Als morele steun hangt een rood-witte supporterssjaal over de versterkers.
Het zou makkelijk zijn om deze band af te serveren als ‘nog niet rijp genoeg’ voor het toch wel grote podium van de Schakelbox. Ja, ze stonden wat houterig en soms wat verloren op het podium. De bindteksten van zanger-gitarist Nicolas misten doel (net als Zulte-Waregem die avond) en bassist Robbe Lee heeft tijdens het concert niet veel meer gezien dan zijn eigen vier vingers die over de hals van zijn basgitaar gleden. Dat is misschien allemaal waar, maar wie daar doorheen kijkt en luistert, heeft bij Ampul een paar puike songs gehoord. Gehoord dat Nicolas heel vlot leuke akkoorden uit zijn afgeragde gitaren ramt en dat Robbe Lee strak als een metronoom stond bas stond te spelen.
Inzake genres gaat het echt alle kanten uit bij dit duo, van shoegaze naar stoner, van postpunk naar Britse 90’s indierock en fuzzy grunge. Niet elke song kon ons in Waregem overtuigen, maar wij hebben in het tweede, iets hardere deel van de set van Ampul genoten van “Bamboo”, “Luna Park”, “Clambake” en “Golden Goose”. Geef ze wat tijd en ruimte en ze komen er wel.
Ook de tweede band op het podium van de Schakelbox was een duo, maar nu met zang, bas en drum. Eerder zagen we reeds het bas/drum-duo Doodseskader in de Schakelbox, maar Olav. zit meer in de richting van Royal Blood en Death From Above 1979. Miste Ampul op het podium vooral maturiteit, dan is het net dat waar Olav. in uitblinkt. Dieter en Maarten stonden te spelen met het zelfvertrouwen van de grote dagen. Je had ook van bij de eerste noot door dat er iets aan het gebeuren was op het podium. En wat een songs. Dit duo laat zich niet beperken door de minimale bandbezetting (de drummer zingt ook nog eens backings en uitzonderlijk ook eens lead), maar vindt daar net zijn sterkte, door vette riffs en heel creatieve ritmes in een volle sound te persen.
Van hun set in Waregem wisten een aantal nummers ons makkelijker te overtuigen dan andere: “7 To 8”, “Trust In You”, “Last One Alive” en “Sin”. Olav. is nu al klaar voor nog grotere podia dan die van de Schakelbox.
Het Nieuwe Normaal brengt dit najaar een eerste EP uit. Ze delen drummer Maarten met Olav., wat weer wat tijd scheelde in de podiumwissel. Deze jongelui vergelijken zichzelf graag met tegendraadse acts met een groot popgevoel zoals The Breeders, Nirvana en Evil Superstars. Verwrongen riffs, stuwende bas en een drumwerk met een hoog octaangehalte worden afgewisseld met frisse melodieën en harmonieën.
De erfenis van de jaren ’90 klinkt zwaar door bij Het Nieuwe Normaal. Ze gebruiken dubbele, meestal harmonische zang, wat in hun betere grunge/indierock-nummers doet denken aan The Posies. Zanger Maxime zingt en speelt ook nog bas, terwijl Niels, de tweede leadvocal, enkel een microfoon heeft en bij het zingen naar alle hoeken van het podium kan lopen. Een paar keer gaat hij tussen het publiek staan om te zingen. Het is inzake podiumprésence en beleving niet gelijk verdeeld bij Het Nieuwe Normaal. De twee zangers en de drummer gaan helemaal los, terwijl de twee gitaristen als boekhouders stoïcijns hun noten staan te tellen.
De tracks van Het Nieuwe Normaal die ons in Waregem zijn bijgebleven zijn “Paint My Head Red” en “God Sized”. Ook hun cover van “On A Plain” van Nirvana kon op veel applaus rekenen bij het publiek.
Dick Diggler’ komt uit de regio Oudenaarde en brengt instrumentale post-metal. Met deze band ging de gemiddelde leeftijd van de bandleden op het podium een heel stuk omhoog. Het viertal heeft pakken ervaring in andere bands en andere genres. Met Dick Diggler’ schrijven ze een nieuw verhaal en beginnen ze vanaf nul. Vanwege hun bescheidenheid of omdat de nummers misschien nog niet helemaal in de vingers zitten, debuteren ze in kleine clubs. Hun concert in De Schakelbox is één van de uitzonderingen en een welkome kans om deze beloftevolle band te kunnen ontdekken in de perfecte omstandigheden inzake geluid en belichting.
Het concert van Dick Diggler’ was toch van een heel ander niveau dan de vorige bands, vooral inzake professionaliteit en maturiteit. In instrumentale postmetal is de sfeerzetting allesbepalend en dat doet dit viertal foutloos, geholpen door niet meer dan een rookkanon en een uitgekiende lichtshow. Ze spelen in hun songs met herhaling en opbouw en weten de intensiteit het hele concert hoog te houden. Behalve postmetal horen we ook nog wat stoner en doomy sludge en af en toe een versnelling en een hoog drumritme dat we nog niet eerder hoorden in postmetal. We denken spontaan aan Belgische collega’s als Turpentine Valley, Grand Aquila en Atomic Vulture.
Visueel is het gitarist Kenneth (die in één nummer ook een paar zinnen zegt) die voor heel wat toegevoegde waarde zorgt, met veel emotie, coole poses en veel contact zoeken met het publiek. Een beetje finetuning aan de livesound kan nog voor extra vuurwerk zorgen, bijvoorbeeld door in de rustpunten ook het drumvolume naar beneden te halen.
In de set herkennen we de tracks “Lolita” en “Liefde En Licht” die hier eerder een lovende review kregen en die live nog net iets anders klinken.
Liefde En Licht/Lolita EP (musiczine.net)
Andere tracks die we heel interessant vonden, waren “Sun Can Dance” en setafsluiter “Blue Diamond Cookies”. Dick Diggler’ wordt een band om in de gaten te houden.
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
Dusk One is een nieuwe Belgische band die grossiert in progressieve sludge. Op hun in januari uitgebrachte EP ‘Dawn Zero’ staan relatief ‘oude’ opnames, maar heel binnenkort komen ze al met nieuw materiaal, hebben ze beloofd.
Eind 2021 ontstond het eerste idee voor Dusk One toen Antwerpenaar Michiel Jorissen (zang/gitaar) in een leeg huis zijn gitaar van de muur haalde en besloot opnieuw muziek te maken, toen nog puur voor het eigen plezier en zonder veel plannen. Al snel groeide er iets in de nummers en werden Alex Belli (URSA, CellarDoor) voor de opnames mix en master en producer Jan Viggria (The Guru Guru, Mantis, Heisa) bij dit project betrokken om de laatste hand te leggen aan de nummers. In de studio nam Michiel de bas, de gitaar en de zang voor zijn rekening en werd Niels Valkeniers van URSA ingeschakeld om de drums in te spelen. De opnames werden in 2022 afgerond.
Na twee singles eind vorig jaar is ‘Dawn Zero’ sinds enkele maanden als EP uitgebracht met bovenop de singles nog twee tracks. De EP laat brede invloeden horen: Deftones, Baroness, Deftones, Stake, Heisa, Kvelertak, Eleanora, Lost Baron, Darqo, …
De vier tracks zijn gebaseerd op de vier basiselementen. Elk nummer heeft daardoor een andere sfeer en bouwt op, van atmosferische shoegaze en progressieve rock tot sludgemetal.
De track van deze EP die op mij het meeste indruk maakte, is “Trial By Fire”. Ook “Makropolis II (Disintegrate)” zit heel degelijk in elkaar.
‘Dawn Zero’ is een sterk en beloftevol debuut.
https://www.youtube.com/watch?v=QaP_K5BRERw&list=OLAK5uy_kRyh62Xz5kCrFb5mGzqm8275o6jruFPkI
Sovjet War verzamelde eeuwige roem in de jaren ’80 in de Belgische postpunk-scene. In 2022 stond de band uit het Leuvense er plots terug, nog ongeveer in originele bezetting. En met het vinyl-album ‘Psychopuppets’ dat zich als scharnier aandiende tussen verleden en heden, met oude en nieuwe songs.
Nu is er de nieuwe EP ‘Suburbia’, met vijf tracks. Wat opvalt is de relatieve eenvoud van de opnames. Dit zijn gewoon vier bandleden in de studio. Geen overbodige toevoegingen, intro’s of arrangementen, maar heel pure, eerlijke composities en opnames. Enkel “Destination Zero” heeft een korte soundbyte als intro en wat vervormde stemmen aan het begin. En in die eenvoud valt op dat deze band een onmiskenbaar talent heeft voor puike lyrics en pakkende melodieën.
“Boring Morning” is een beetje drammerig, maar dat was zowat alle postpunk vroeger. “Destination Zero” is een update van die oude sound naar vandaag, met een lekker pompende bas en drum. Er komt ook een kekke gitaarsolo langs zoals we die al heel lang niet meer gehoord hebben. “In The Name Of Progress” is meer snelle punk dan postpunk, met een refrein dat je lekker mee kan brullen. Titeltrack ‘Suburbia’ klinkt in de eerste minuut een klein beetje gedateerd, in die zin dat jongere bands in het genre dit vandaag nooit zo zouden opnemen. Maar als band met zo veel verleden komen ze er wat mij betreft mee weg. Het heeft zelfs iets charmants dat ze zo ‘oldschool’ durven zijn en niet krampachtig de nieuwste trends proberen volgen. “The Sudden Blow” heeft een intro met een schurende gitaar en een pittig pogo-tempo. Dit nummer is wat rauw militant in de lyrics en dat was waarschijnlijk ook helemaal de bedoeling.
Zanger Rudy Berges had nog meer ideeën voor deze release, maar daar bestond weinig interesse voor bij de andere bandleden. Hij heeft daarvan acht nummers gebundeld in ‘One Prison, Many Doors’ van zijn zijproject Gutter Smell. Daar zaten volgens ons best nog wel een paar heel degelijke songs bij. Nu we gehoord hebben welke songs het wel gehaald hebben, is een besluit niet makkelijk. Aan de ene kant blijft de overtuiging dat Sovjet War maar een kleine stap had moeten zetten om van een prima EP naar prima full album te springen. Aan de andere kant is er ook de vaststelling dat de vijf songs van de EP (die we hier met een volledige bandbezetting te horen krijgen) op een full album waarschijnlijk ook de vijf beste van het album zouden geweest zijn …
https://www.youtube.com/watch?v=5jeWvejW3H8&list=OLAK5uy_ldWMn9ri6VaCgnBb_GitqWORGJ8xuDinw
Nederlands 
Français 
