Het Depot Leuven - concertinfo 2025

Het Depot Leuven - concertinfo 2025 events 18-01 Los Callejeros 24-01 Mosselen om half twee (Xander De Rijcke – Jelle De Beule) 25-01 Mustii (Org: FKP Scorpio) Week van de Belgische Muziek (27-01 t-m 02-02-25) 27-01 Kaat Van Stralen 28-01 Bwana , Eosine…

logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

alcest_ab_05
bury_tomorrow_a...
Filip Van der Linden

Filip Van der Linden

donderdag 26 november 2020 14:01

Odd Seeds (Part 1)

Op ‘Odd Seeds (Part 1)’verzamelde I Am Oak liefst 14 liedjes die frontman Thijs Kuijken solo bracht op internetfilpjes tijdens de eerste coronagolf. Op de reguliere folkpop-albums van I Am Oak hoor je ook vaak enkel Thijs en akoestisch, maar hier beperkt hij zich per definitie tot stem en gitaar (of synths). Hij grasduint vrijelijk door zijn oeuvre, speelt enkele liedjes die hij nooit eerder live bracht en geeft met zijn minimalistische aanpak een extra-breekbare en intieme lading aan dit materiaal. Die lading wordt nog versterkt doordat je weet dat zowat alles in één take werd opgenomen.
De synths op “Between Worlds” klinken behoorlijk warm en vol na een hele lading songs met enkel akoestische gitaar. Op “Swells” gaan de synth-klanken dan weer helemaal naar de achtergrond. Het zijn soms kleine nuances die van dit album een heel genietbaar geheel maken.
Het trio songs dat mij het meest kan bekoren, zijn die op het einde: “On Oxen”, “Famine” en “Gold & Porcelain”.  Het leukste aan dit album is misschien wel de albumtitel. Omdat daar ‘Part 1’ in staat, weten we dat er een ‘Part 2’ komt, met nog eens 12 van de in totaal 50 songs die I Am Oak op deze manier opnam. Zo krijgen we toch nog leuke herinneringen aan dat hele corona-gedoe.  
Dit album is slechts beperkt beschikbaar op cassette en vinyl.

donderdag 12 november 2020 19:14

Protect The Land -single-

System Of A Down zou de voorbije zomer nog eens op Rock Werchter spelen, maar dat ging niet door. Nu is er wel plots een dubbele single. Nochtans had de band eerder aangegeven dat ze nooit meer de studio zouden ingaan. De aanleiding is de oorlog van Azerbeidzjan en Turkije tegen hun culturele thuislanden Artsakh (Nagorno-Karabach) en Armenië. Een oorlog die door de ‘concurrentie’ van de coronacrisis en de Amerikaanse verkiezingen bij ons nauwelijks het nieuws haalt. Elke euro die je op Bandcamp aan deze single uitgeeft, gaat naar de slachtoffers van deze oorlog.
“Protect The Land” is naar de standaarden van System Of A Down niet eens een harde en zelfs trage track, maar de band wil hier vooral een boodschap meegeven en dan wil je natuurlijk dat iedereen die meteen begrijpt. “Genocidal Humanoidz” heeft dan weer meer furie en tempo en klinkt vertrouwder voor de fans van de band.

https://systemofadown.bandcamp.com/

donderdag 12 november 2020 19:12

Go Around -single-

Vincent Starwaver verraste ons met zijn debuutsingle “Where Do We Go From Here’” Daarna volgden nog “Gimme A Reason” en “When Did The Sun Go Down”. Op het album ‘Goodnight Honeybun’ is het nog wachten tot volgend jaar. Om dat lange wachten wat te verzachten is er nu de vierde single. “Go Around” is opvallend anders dan de drie vorige singles. Dat waren popsongs met een scherp randje. En die lieten zich zelfs mooi vertalen naar een akoestische setting, zoals de band in duo-bezetting deed tussen de twee lockdowns in.
Dan is het nieuwe “Go Around” een ander paar mouwen. Dit heeft een hele 90’s-vibe, zoals recent ook dirk., maar vooral is dit de slacker van Beck en Teenage Fanclub uitgehuwelijkt aan de gekte van de Evil Superstars. En een beetje lazy gekte kunnen we wel gebruiken op dit moment.
Het wordt nog lang wachten op dat album, maar wij zijn al verkocht.

donderdag 12 november 2020 19:10

No Soy De Aqui -single-

Ooit was hij de golden boy van de Belgische muziekindustrie en veranderde alles wat hij aanraakte in goud. Het leverde hem een Belpop-aflevering op, maar het was een rol waar hij zich niet thuis in voelde. Hij heeft een nieuw album klaar, met de muziek van zijn vader en grootvader. De muziek waar hij mee opgegroeid is en die onbewust heel belangrijk geweest moet zijn voor zijn muzikale vorming. Een eerste single is “No Soy De Aqui”, oorspronkelijk van Facundo Cabral. De titel (‘no soy de aquí ni soy de allá’) betekent zoveel als ‘ik ben niet van hier en ook niet van daar’ en dat vat één van de zaken die de Puerto Ricaanse Belg bezighouden mooi samen.
Er zit heel veel latin in het nummer, uiteraard, terwijl Rios al zo lang de mantel van de latin posterboy wil afgooien. Aan de andere kant geeft hij op deze cover veel tegengewicht aan de latin, met een overdadig modern-bombastisch synth-arrangement dat een heel andere emotionele lading geeft aan deze track.
Lang niet zo hip als zijn doorbraaksingle ‘Broad Dayligt’ of wat daar net na kwam, maar wel heel authentiek en doorleefd.
Benieuwd naar de rest van het album.

donderdag 05 november 2020 16:09

Letter To You

‘Letter To You’ is de eerste nieuwe studio-opname van Bruce Springsteen met de E-Street-band. Op openingstrack “One Minut You’re Here” lijkt het nochtans een sober solo-album te zullen worden, maar bij de volgende song “Letter To You” is er dan toch die warme rocksound die we allemaal zou goed kennen en waar we van houden.
Dit album bevat nieuwe songs en herwerkte versies van oude songs die nog niet eerder werden uitgebracht. Springsteen is dan ook een zo goed als tijdloze componist van rocksongs die in elk decennium relevant is geweest. Misschien hebben die oude songs ermee te maken, maar het is lang geleden dat we Springsteen nog zo levendig hebben horen rocken. Alsof de brave man zichzelf even aan zijn roots moest herinneren.
Net als “Letter To You” had ook “Burnin’ Train” op ‘Born To Run’ of ‘Darkness On The Edge Of Town’ kunnen staan. Gouden mid-temporock. Daarna wordt evenwel gas teruggenomen. Op “Janey Needs A Shooter” overdrijven Springsteen en de E-Street’ers met een overdosis stroperig drama zonder vonken. “Last Man Standing” zit dan weer wel heel juist van toon, met net genoeg pathos en een paar mooie solomomenten voor de band. Hetzelfde voor “The Power Of The Prayer”: perfect gedoseerd om epische proporties te krijgen.
Bij een songtitel als “House Of A Thousand Guitars” begint ons rockhart al wat sneller te kloppen, maar dat valt tegen. Er zitten wel een paar gitaren in, maar niet genoeg om te verhullen dat deze song vooral drijft op een prachtige pianoriedel. “Rainmaker” en “If I Were The Priest” komen traag op gang en laten dan toch voorzichtig even wat tanden zien, maar de fans van de voluit rockende Boss blijven nu toch al een hele tijd op hun honger zitten. Maar hun gebeden worden verhoord op “Ghosts”. Lekker tempo, veel gitaar vooraan in de mix, catchy, veel passie en vakmanschap, … Niet te verwonderen dat dit een single is geworden.
Daarna gaat Springsteen nog een keer terug voor een lange, trage tocht door het tranendal met zijn “Song For Orphans”. De intenties waren vast goed, maar overdaad schaadt. Het beste wordt vaak opgespaard voor het einde en dat is hier niet anders. Het afsluitende “I’ll See You In My Dreams” is fenomenaal goed, zowel in vorm (muzikaal) als inhoud (kyrics).
We waren wat gaan twijfelen aan een instituut als Bruce Springsteen, na albums als ‘High Hopes’, ‘Springsteen On Broadway’ en ‘Western Stars’ die niet helemaal konden overtuigen, maar dit is opnieuw een album dat vlot overtuigt. Niet over de hele lijn, maar genoeg om het standbeeld voor The Boss nog wat meer glans te geven.

donderdag 05 november 2020 16:06

Let’s Invade America -single-

De ontstaansgeschiedenis van PESCH hebben we op deze site reeds uitgebreid uit de doeken gedaan. Ondertussen kunnen jullie reeds genieten van de eerste single. Voor zover er al strikte definities bestaan voor EBM, beantwoordt “Let’s Invade America” aan alle voorwaarden: pompende gothic beats en opruiende, korte lyrics. Muzikaal heeft deze track meer te bieden dan de gemiddelde EBM-track, met melodieën die heel organisch in elkaar overgaan. Dit kan zich meten met het beste dat dit genre in dit land voortgebracht heeft.  Als er zo nog een paar volgend, wordt het een heel leuk feestje op de Sinner’s Day in Waregem.

Dance/Elektro
Let’s Invade America -single-
PESCH

https://pesch.bandcamp.com/releases
https://www.youtube.com/watch?v=eBRqv6FVV64

donderdag 05 november 2020 15:18

Mutiny Ballads & Fishguarding Songs

Handkerchief is een Antwerpse band met een zanger die raspt als de besten. Kapitein Christof Annaert heeft hetzelfde schuurpapier als Helno van Les Négresses Vertes, bromt als Tom Waits en lalt soms als Arno en weet tegelijk veel emotie mee te geven aan de lyrics. Dat komt goed uit want Handkerchief brengt op ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’ een soort van zeemansblues. Maar in deze haven worden wel meer ladingen gelost dan enkel blues. Wij horen flink wat Belgicana, jazzy folkrock en calypso, rumba en misschien zelfs wat fado. Dit album biedt een blend van Vaya Con Dios, Charles & les Lulus en de bigband-vibe van El Tattoo Del Tigre. Niet op elke track, maar als het swingt, dan gaan ze er bij Handkerchief volledig voor, met soms veel en pittige blazers.
Zeemansblues dus, en dan wordt er veel afscheid genomen van geliefdes, waarna al eens een fles wordt geopend. Handkerchief laaft zich aan louterende verhalen waar niemand ongeschonden achterblijft en het zijn niet altijd zeemannen die een hoofd- of bijrol krijgen. “The Story Of Clarence Alexander” en het aansluitende “Dance Of The Rubber Man” gaan over een (rubberen) slangenman die als vooral als rariteit meereist in het circus. Ook hij heeft net als elk andere mens nood aan liefde, maar dat is niet zo eenvoudig als niemand voorbij je act kijkt. Als Annaert zingt ‘for his body couldn’t break’ hoeft hij daar niet meer letterlijk aan toe te voegen dat Clarence’s hart dat wel kan.
Het hoogtepunt van dit album is “A Ship Leaves A Harbor Every Day”. Niet enkel omdat hier de zuivere zeemansblues centraal staat, maar omdat deze track zo heel juist zit van toon. Die klagerige zang, die huilende accordeon, die schijnbaar rommelige percussie, die lyrics die het betere levenslied nog in drama overtreffen, …
“Mathilda” mag mee op het podium met “A Ship Leaves …”. Het had gekund, maar het nummer heeft niets te maken met de ‘waltzing Mathilda’ van Tom Waits. Een walsje is de “Mathilda” van Handkerchief niet, wel een exotisch rockende swing. Het brons is dan voor “Blues On Parade”, met de viool van Nele Paelinck in een Oscar-waardige hoofdrol. Handkerchief’s nieuwste album is zo divers als je van een band met een internationale haven mag verwachten. Hoeveel stijlen ze ook mengen, hoeveel instrumenten ze combineren, hoeveel onderwerpen ze aansnijden, toch klinkt elke song heel herkenbaar. Een bijzonder leuk album om bij weg te dromen, om je met gesloten ogen onder te dompelen in de trieste verhalen, … Ideaal voor lange winteravonden onder de lockdown.

donderdag 29 oktober 2020 15:59

Come With Me -single-

Het Duitse Digital Factor was één van de trendsetters in de elektro-scene van halfweg de jaren ’90. De band kende inmiddels een paar breaks, maar Digital Factor komt steeds sterk terug. De nieuwe single “Come With Me” hangt ergens tussen industrial elektro en EBM in en is catchy as hell.
Het nieuwe album van Digital Factor komt uit bij het Belgische label Alfa Matrix en daarom kreeg de single een hele reeks remixes door lui die goed bekend zijn bij dat label. De ArmageddonDildos-remix is één van de betere. De akoestische piano-versie van “Come With Me” is heel eerlijk en kwetsbaar, maar kreunt onder het gebrek aan lyrics, zonder echt te kraken.
De remixes  van Heise en Ah Cama Sotz doen vooral denken aan foute discotheken. Dan zitten Margaret Street en zeker Damascus Knives op een beter spoor. Het B-kantje “I Am Dangerous” maakt na de tenenkrullende eerste seconden van de intro nog een redelijke comeback. Leuk, maar zeker geen onvergetelijke track.

Dance/Elektro
Come With Me -single-
Digital Factor

https://www.youtube.com/watch?v=FmL5G5o1ksI

donderdag 29 oktober 2020 15:49

Breathtaking Beast -single-

Het is moeilijk om in een songtitel als “Breathtaking Beast” vandaag iets anders te ontwaren dan een verwijzing naar het coronavirus dat bij zijn zwaarste slachtoffers de adem afsnijdt. En die single wordt dan ook nog eens uitgebracht op het moment dat de tweede lockdown ingaat. We horen Enzo Kreft aan het ‘beest’ vragen of het hier zal blijven om mensen te blijven vermoorden. Laat ons hopen van niet, want we zouden graag nog eens live genieten van deze donkere wave, dansend en met een wrange glimlach terugdenkend aan deze ellendige periode. “Breathtaking Beast” vat heel minutieus de tijdsgeest. Het nummer heeft en geeft net voldoende warmte om ons te helpen vol te houden.
Volgend jaar (eind januari) volgt er het nieuwe album ‘Different World’ en ik vermoed dat de wereld er tegen dan inderdaad een klein beetje anders zal uitzien.

Dance/Elektro
Breathtaking Beast -single-
Enzo Kreft

donderdag 29 oktober 2020 15:45

Mountainward

Coldwave was in België populairder dan in Nederland, maar daar stoort het Nederlandse duo Lantre zich niet aan op hun EP ‘Mountainward’ (op cassette en Bandcamp). Het is coldwave volgens het boekje: sinister en minimal in de sound, donker en onheilspellend in de lyrics. Heel vernieuwend is het niet, maar het is leuk dat er nog mensen zijn die voor dit genre willen gaan.
Openingstrack “The Distance” is meteen één van de betere. En hij krijgt dan ook nog een leuke remix. Op “Under The Morning Sun” gebeurt muzikaal niet zo heel veel en dat past dan mooi bij de songtitel. Titeltrack “Mountainward” is dan wel een schot in de roos. Heel mooi hoe ze die contrasterende stemmen combineren en tegen elkaar uitspelen. Nadat ze lang heel goed met de spanningsboog gespeeld hebben, wordt het in de finale dan weer vooral rommelig. Zelfs naar coldwave-normen ligt het tempo op deze eerste helft van de EP laag.
“Queer Hybrid Witches” is voor het eerst op deze EP ronduit dansbaar, of toch voor vleermuizen, en die afwisseling in het ritme is welkom. Dit is een sublieme jaren ’80-track die misschien nog meer dan “The Distance” een remix verdient. En ze hebben nog meer van dat lekkers bij Lantre: “Sedation” opent met een diepe bas-groove en een pittig ritme dat een mooi contrast vormt met de trage, klagerige zang.
De Glass Coma-remix  duwt “The Distance” naar de modernere synthwave. Een stuk toegankelijker, dat wel, maar misschien niet waar de echte coldwavefans op zitten te wachten.
Als we referenties moeten opnoemen, blijven we toch bij de bekendste uit de jaren ’80: Anne Clark, Siouxie, Siglo XX en Clan Of Xymox.

Dance/Elektro
Mountainward
Lantre

Pagina 71 van 110