Handkerchief is een Antwerpse band met een zanger die raspt als de besten. Kapitein Christof Annaert heeft hetzelfde schuurpapier als Helno van Les Négresses Vertes, bromt als Tom Waits en lalt soms als Arno en weet tegelijk veel emotie mee te geven aan de lyrics. Dat komt goed uit want Handkerchief brengt op ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’ een soort van zeemansblues. Maar in deze haven worden wel meer ladingen gelost dan enkel blues. Wij horen flink wat Belgicana, jazzy folkrock en calypso, rumba en misschien zelfs wat fado. Dit album biedt een blend van Vaya Con Dios, Charles & les Lulus en de bigband-vibe van El Tattoo Del Tigre. Niet op elke track, maar als het swingt, dan gaan ze er bij Handkerchief volledig voor, met soms veel en pittige blazers.
Zeemansblues dus, en dan wordt er veel afscheid genomen van geliefdes, waarna al eens een fles wordt geopend. Handkerchief laaft zich aan louterende verhalen waar niemand ongeschonden achterblijft en het zijn niet altijd zeemannen die een hoofd- of bijrol krijgen. “The Story Of Clarence Alexander” en het aansluitende “Dance Of The Rubber Man” gaan over een (rubberen) slangenman die als vooral als rariteit meereist in het circus. Ook hij heeft net als elk andere mens nood aan liefde, maar dat is niet zo eenvoudig als niemand voorbij je act kijkt. Als Annaert zingt ‘for his body couldn’t break’ hoeft hij daar niet meer letterlijk aan toe te voegen dat Clarence’s hart dat wel kan.
Het hoogtepunt van dit album is “A Ship Leaves A Harbor Every Day”. Niet enkel omdat hier de zuivere zeemansblues centraal staat, maar omdat deze track zo heel juist zit van toon. Die klagerige zang, die huilende accordeon, die schijnbaar rommelige percussie, die lyrics die het betere levenslied nog in drama overtreffen, …
“Mathilda” mag mee op het podium met “A Ship Leaves …”. Het had gekund, maar het nummer heeft niets te maken met de ‘waltzing Mathilda’ van Tom Waits. Een walsje is de “Mathilda” van Handkerchief niet, wel een exotisch rockende swing. Het brons is dan voor “Blues On Parade”, met de viool van Nele Paelinck in een Oscar-waardige hoofdrol. Handkerchief’s nieuwste album is zo divers als je van een band met een internationale haven mag verwachten. Hoeveel stijlen ze ook mengen, hoeveel instrumenten ze combineren, hoeveel onderwerpen ze aansnijden, toch klinkt elke song heel herkenbaar. Een bijzonder leuk album om bij weg te dromen, om je met gesloten ogen onder te dompelen in de trieste verhalen, … Ideaal voor lange winteravonden onder de lockdown.